Samen dichten, samen schrijven...

[Robol]

De tijd smelt weg...

De tijd smelt weg als sneeuw
in het zonnelicht
van de eerste lentestralen
Dooi en dood
slechts één letter
het verschil
De levensklok spiegelt
zich in het ijs

Ginds achter zware wolken
grauw en grijs
Wachten ze op mij
mijn ouders
Maar ik til het leven
nog even
op mijn frèle schouders

Straks staat de zomer stil
schik ik me
naar zijn wil

Licht ik het anker
in de zomerzon

drijf ik in stilte
naar de horizon

Robbe

[Bosrankje]

[_Nele_]

De winter

de winter duurt lang

en ik ben bang

de toekomst is donker

als een tunnel zonder licht

bevolkt met schimmen

uit het verleden

maar het heden

is ook niet rooskleurig

maakt ons humeurig


waar blijft de lente

de zon,de bloemen

die ons opfleuren

weg met treuren

crocusjes wenken

een lach breekt open

doet ons weer hopen

Nele

[Robol]

Schijnbaar


Schijnbaar
staat de zon
aan de hemel

Verscholen
achter wintergrauw

Ik neem de hemel
in ogenschouw
op zoek naar de bron
van het licht

Het wolkenheir blijft
gesloten vandaag
Het zonnegordijntje
blijft dicht

Maar straks gaat
de hemel
weer open voor mij
want donkere dagen
gaan ook voorbij
vooral als haar blikken
op mij zijn gericht

Al het duister
verdwijnt
als zij
verschijnt
met dat licht
op haar
zonnegezicht



Robbe

[Bosrankje]

Sorry, ik was een beetje te vroeg met mijn
tekstje ! Jullie zijn nog bezig met de winter !
Ik zal die maar morgen terugplaatsen


Prettige avond en lieve groetjes van A&B

[Bosrankje]

De bloembollen liggen
nog lekker te dromen,
allemaal door een
laag aarde bedekt.
Het is nog te koud
om naar boven te komen,
maar kijk eens wie daar
uit zijn slaap wordt gewekt !

Wie komt daar als eerste
de grond uitgekropen,
nog voordat de sneeuwklokjes
zich laten zien ?
Wie doet daar zijn goudgele
knoppen al open ?
Wie heeft hem geroepen,
het voorjaar misschien ?

C.M. Barker

[Robol]

De blinde

Ik zie niet meer het helle licht daarbuiten,
Mensen en dingen in de klare dag
Ik weet niet meer hoe de avond weifelt aan de ruiten,
Ik hoor de voeten schuiven, soms een lach.

Ik ben een mens, die lang gestorven is,
maar eenzaam voortbestaat, in nacht herboren,
van’ t bonte leve’ een bleke heugenis
met zich droeg, die langzaam gaat verloren.

Want in het duister van mijn diepste grond,
ik plots een nieuwe, felle klaarte vond.

19.04.1932 Frans De Wilde


mvg
Robbe

[Bosrankje]

Deze prachtige tekst van Frans De Wilde,
deed mij direct denken aan "Katarakt".

Ik was nooit een fan van tv feuilletons maar wat
ze nu elke zondagavond, gedurende 13 weken,
op VRT1 uitzenden is de moeite om naar te kijken.
Het speelt zich af in één van de mooiste streken
van België : Haspengouw en het vertelt een saga
bij de fruitboeren met al de nodige ingrediënten die
het reëel en spannend houden met als centrale per-
sonnage Elisabeth, een vrouw die lijdt aan cataract
en weet dat ze onvermijdelijk ooit blind gaat worden.
Het belet haar niet een actieve leven te leiden in haar
tot daar onbekende wereld van de fruitteelt waarmee
ze geconfronteerd werd sinds haar huwelijk.
Zij geeft haar job in de univ.op om de plantages van
haar schoonfamilie te redden.

-De opnames vonden plaats temidden van de historische
rijkdom van de streek, met zijn kastelen en imposante
vierkantshoeves, en de wisselende charme van zijn
seizoenen: de miljoenen bloesems in het voorjaar, de
Provençaalse sfeer in de zomer, de overvloed van het
oogstseizoen in de herfst en de landelijke rust van de
Limburgse winter. - (artikel uit Google)

Wij volgen Katarakt met heel veel interesse en
plezier en waarschijnlijk zullen wij niet de enigen zijn

Groetjes in vrede en vriendschap van Alter en rankje

[Robol]

De glimlach van de zon




Met de gordijnen gesloten
en de luiken hermetisch dicht
mis je de troostende streling
van het zonnelicht

Enkel van schaduw alleen
kunnen de bloemen niet bloeien
open ’t luik van je hart
en laat het licht je bevloeien

Het is al zo vaak bewezen:
de glimlach van de zon
kan vele hartkwaaltjes
verzachten en genezen


Robbe

[Alterego1]

[Bomi]

Voor Robbe,

een knap stukje schrijven, leest ook vlot.

Alter de opmaak van de gedichten is echt goed, met welk programma is het gedaan? Je weet dat ik daar ook interesse voor heb.

Groetjes bomi

[Johana-Maria]

HET SNEEUWKLOKJE …

"De lange donkerste weken met zijn korte dagen zijn weer bijna voorbij, de dagen beginnen te lengen en de nachten te korten.
Het is nu al genieten van crocussen en sneeuwklokjes. Elke ochtend ga ik in mijn tuintje er naar kijken, mijn eerste ochtendgebed. Ze steken hun broos en breekbaar kopje uit de bevroren grond. Ze zien er bleek uit en klein, je ziet ze eerst amper staan. Ze hebben niets van de weelde en de kleurenpracht van de zomerbloemen, maar ze zijn zo mooi. Een wonder! Met hun wit gebogen kelkje zijn ze de bescheidenheid zelf. In al hun kleinheid en broosheid zijn ze toch taai en weer-baar. Het zijn de eerste bloempjes die de winterse vorst kunnen trotseren en de belofte van de lente in zich dragen.
Ze zijn een beeld van het leven zelf: broosheid en kracht !

In mijn tuintje staat één groter sneeuwklokje, al enkele jaren staat het daar. Ik heb het geplant na een begrafenis van een klein meisje. Van bij de geboorte ziek en zwaar gehandicapt. Met haar ouders, familie en vele andere mensen werd ze gekoesterd en verzorgd, ze was omringd door een zee van liefde en warmte, ze had op haar manier veel goedheid tot leven gewekt in het hart van mensen. We kregen in de afscheidsdienst dat bloembolletje mee om te planten om haar te herinneren, zo blijft ze levend in ons hart en in vele tuintjes aanwezig. Dat heeft toen veel indruk op mij gemaakt.
Ze was klein, broos maar weerbaar. Ze droeg in zich een grote hoop, een sterke wil om te leven.. Ze heeft door haar “zo-zijn” en kort verblijf veel gegeven en losgewekt wat wij in vele jaren niet verwezenlijken.
In het Frans wordt een sneeuwklokje: perce-neige genoemd, zij ook boorde een weg doorheen haar handicap, een weg naar leven.
Zij was ook een snowdrop: die zoveel drops, druppels van leven en hoop heeft losgeweekt.
Over hoop zegt Have!: Hoop is niet hetzelfde als optimisme. Het is niet de overtuiging dat iets goed afloopt (hier wist men dat dit broos leven maar enkele jaren zou duren). Hoop is de zekerheid dat iets zin heeft, ongeacht de uitkomst.

Broosheid en kracht. Ik ervaar dat ze in elkaars verlengde liggen .
Meer en meer doen we alsof die kwetsbaarheid er niet is, alsof we ons leven helemaal in handen hebben. We denken alles onder controle te hebben en dat daarin onze kracht en zelfstandigheid schuilt. De geneeskunde gaat met rasse schreden vooruit, we zijn tegen alles verzekerd, we kunnen eender wie op eender welk moment bereiken, we mogen straks beslissen over leven en dood. Zijn we wel zo stoer, sterk en onafhankelijk of is het gewoon een heel sterk individualisme? Zijn we wel zo sterk als er zoveel depressiviteit en stress is? Ik hoor dikwijls mensen zeggen: ik ben eenzaam en anderzijds zijn we bijna nooit alleen. Zijn wij wel zo sterk als het leven ons kwetst?
Af en toe kwetst het leven ons; af en toe kwetsen we onszelf. In één ogenblik kan zoveel veranderen, een ziekte waarvan men niet weet hoe ze zal aflopen, een kind dat zwaar ziek wordt .... er zijn dingen die ons wel aan onze kleinheid en broosheid herinneren. Dan ziet men soms begrijpelijke ontgoocheling en bitterheid.

Kijk elk jaar eens naar de sneeuwklokjes: perce-neige, die telkens weer door die harde korst doorkomen en hun kopje opsteken. Je ziet het soms hoe door het leven van een gekwetste mens, precies vanuit die broosheid en kleinheid, kracht en hoop ontstaat en nieuwe relaties van zorgzaamheid en tederheid beginnen.
Je ziet soms hoe dan een mens kracht en hoop uitstraalt. Je ziet soms hoe een gekwetst mens geen eenzaam mens is maar een kring van meelevende vrienden krijgt. Je ziet soms hoe kwetsbaarheid kracht wordt, niet de kracht van de macht, maar de kracht van het sneeuwklokje, dat onopvallend en bescheiden, ten volle bloeit, de vorst en de harde korst ten spijt, met de lente in ‘t vooruitzicht.

Je moet er wel leren naar kijken en niet overstappen. Soms wordt door een dal van pijn en mist, van ellende en dorheid een sprankelende geest geboren, wordt een mens als een klein dapper en bewonderenswaardig sneeuwklokje, weerbaar en broos maar zeer mooi en veel belovend. "

(SCHRIJVER ONBEKEND)

Dit vind ik een wondermooi verhaal.
Ik herlees het ieder jaar weer opnieuw!
Mooi en... er steekt wat in!
Ik hoop dat jullie er ook iets aan hebben!
Lieve groetjes
johanamaria

[Bosrankje]

Beste Johanamaria,

Blij je terug te zien en bedankt voor je prachtige tekst die wij heel
aandachtig gelezen hebben.

Eén zin wil ik toch even citeren :

"Hoop is de zekerheid dat iets zin heeft, ongeacht de uitkomst."

Inderdaad, een groot verschil met optimisme !

Als men er stil bij staat, zou het ons kunnen helpen om alle
beproevingen die wij in ons leven tegenkomen, beter te kunnen
aanvaarden en verdragen en er zelfs een reden aan geven.

Want tegen ziekte, ongevallen, verlies van dierbaren enz...
komen wij meestal in opstand of worden triest en depressief
omdat wij de zin ervan niet begrijpen ! Maar als wij met hoop,
de andere kant van het gebeuren kunnen en willen zien, komt
moed terug om het beste van de situatie te maken.

Het leven van dat meisje is een heel goed voorbeeld ervan !

Het is ook niet voor niets dat een bekend Frans acteur (nu
overleden) Lino Ventura, heeft de stichting voor hulp aan ge-
handicapte kinderen ( zijn dochter was er één van) Perce-
Neige genoemd. Hij vergeleek de kracht en moed van zieke
of gehandicapte kinderen met die van een sneeuwklokje dat,
als men letterlijk vertaalt, " de sneeuw doorpriemt".

Maar ik stel weer iets vast met het sneeuwklokje ! Zoals ongeveer
één jaar geleden, schreef ik op je topic iets over de edelweiss (met
foto enz) en toen zei je mij dat het geen toeval kon zijn : deze bloem
had altijd een belangrijke plaats in je leven gehad. Nu, gebeurt weer
hetzelfde met het sneeuwklokje (Ik schreef een gedichtje erover en
was van plan over de symboliek van dit bloempje nog iets te schrijven
en nu lees ik wat je er over te vertellen hebt !)
Prachtig vind ik dat !

Lieve groetjes in vrede en vriendschap van Alterego en B srankje

[Johana-Maria]

Bosrankje dank voor de lieve boodschap.

Nu pas bemerk ik dat ik bij de tekst "Het Sneeuwklokje"
niet schreef dat die niet van mij is.
Ik wou er nochtans onderschrijven:"Schrijver onbekend"
maar ben het vergeten! Verontschuldiging.

Ik kreeg dit zelf toegestuurd per e-mail vijf jaar geleden.
De persoon die het me stuurde wist niet van wie het was,
maar.....
wist wel dat ik het nodig had, kwam juist gepast!

Met veel liefs
johanamaria

Ik denk.....
Het sneeuwklokje (Perce Neige ) is een vechtertje,
de edelweiss is dat ook wellicht!

[Robol]

De gezusters Loveling. Zij behoren tot mijn absolute favorietjes.


HET GESCHENK

I

Hij trok het schuifke open,
Het knaapje stond aan zijn zij,
En zag het uurwerk liggen:
"Och, Grootvader, geef het mij?"

"Ik zal 't u wel eens geven,
Toekomende jaar misschien,
Als gij wel leert en braaf zijt,"
Zei de oude, "wij zullen zien."

"Toekomend jaar!" sprak het knaapje,
"O Grootvader, maar dan zoudt
Ge lang reeds kunnen dood zijn;
Ge zijt zo ziek en zo oud!"

En de oude man stond te peinzen,
En hij dacht: "Het is wel waar,"
En zijn lange vingren streelden
Des knaapjes krullend haar.

Hij nam het zilvren uurwerk,
En de zware keten er bij,
En lei ze in de gretige handjes,
"'t Komt nog van uw vader," sprak hij.

II

Daar was een grafje gedolven;
De scholieren stonden er rond,
En een oude man boog met moeite
Nog ene knie naar de grond.

Het koele morgenwindje
Speelde om zijn haren zacht;
Het gele kistje zonk neder:
Arm knaapje, wie had dat gedacht!

Hij keerde terug naar zijn woning,
De oude vader, en weende zo zeer,
En lei het zilvren uurwerk
In 't oude schuifken weer.

Rosalie Loveling
(Nevele 1834 - Nevele 1875)







mvg

Robbe