Samen dichten, samen schrijven...

[Johana-Maria]

ROBBE,
ik wou je gewoon maar zeggen dat ik heel veel houd
van jou gedichten hier boven aan deze Blz.
"De tijd smelt weg " en
"Schijnbaar"
Echt juweeltjes robbe, ik herlees ze vaak.

Lieve groetjes en hou je goed,
wachtend op de zonneschijn!
johanamaria

[Alterego1]

Je hebt gelijk Robbe dat je het literaire werk van
de gezusters Loveling tot je favorieten rekent.
Rosalie en Virginie waren daarin de bedrijvigsten,
terwijl hun zuster Pauline dan weer een ander groot
talent,met name Cyriel Buysse,op de wereld zette.

Waar hebben we dat nog gezien?

Bij Guido Gezelle natuurlijk,wiens zuster Louise het leven
schonk aan Frank Lateur,beter bekend als Stijn Streuvels.
Terwijl een broer van Guido,Romaan Gezelle die vader is
van priester Cesar Gezelle,die eveneens meer dan behoorlijk
met de pen overweg kon.

It's all in the family...

Maar dat weet gij Robbe net zo goed als ik,één van je
voorvaderen,Priester-dichter August Cuppens,het
legendarisch pastoorke van Loksbergen,had een innig
contact met de Gezelle's en Streuvels.

Mooi ontroerend gedicht trouwens,Het Geschenk.

Groetjes in vrede en vriendschap,

Bosrankje en Alterego



Op de foto van links naar rechts:Cesar Gezelle,onbekend,Hugo Verriest,
August Cuppens "'t Cupke",Stijn Streuvels en naast hem zijn broer Karel Lateur.

[ria]

In november 2006 door Bibi, voorgedragen op de poëzie-namiddag te Brasschaat.









Dit zijn foto's van de pps-voorstelling die ik toen maakte.

groetjes,
ria

...ik ben er nog, maar ik heb weinig tijd. Mijn man is terug thuis uit het ziekenhuis,
maar hij mag 5 weken niet steunen op de gebroken voet (hiel) Ik kom af en toe wel eens lezen.
Tot later

[Bomi]

Ria wat prachtig als ik dat nu zo terug lees, ik wist in de verste verte niet meer wie het geschreven had. Bedankt dat je zo allert bent.
Voor je man heel veel geduld en sterkte (ook voor jou ) gewenst. Blij dat hij weer thuis is zeker. Wie zei ook weer " Oost west thuis best "

Liefs bomi.

[Robol]

Zomaar even een tussendoortje. Ik was in een oud magazine aan't snuffelen (West-Vlaanderen - maart-april 1959)

Ik vond het grappig en wil het met jullie delen!

mvg
Robbe

Ballade van Ectoor

’t Oynkerke staat er e monument
mee en onbekenden soldaat;
Mor hi es gekend van iedereen
die dor over de plotse gaat.

Z’en den zo e betje an den utkant ezet
omdat hen op ze gemak zoe zin
en neffens Ectoor op ze zet
zit er e leeuw lyk e zwin.

Want z’he’n dien joengen Ectoor edopt
om nulder der an te gewennen,
Mor h’en hee geen familiename had
omdat ze ze voder nie kennen.

D’Oynkerkenaars en zien den nie noo
en ze zoen den oltmets beschinken
os ze zo nie waren da ze vele liever
zelver nulder holveges drinken.

Da makt dat Ectoor die nie vele drinkt,
dat en ook nie vele moe pessen;
Hi moe djust’olle veertien dagen gaan
zoender één kee te messen.

Mor Ectoor is stif van zo lange te staan
en ze moen en half eure werken
Iedere keer da ze neum bringen
no de piscine an de kerke.

De gemeenteraad hee’t lange overpeisd
en ze mosten ’t e toe arrangeren;
Z’he’n ’t mor op e late ure gesteld
os er geen menchen passeeren.

’t Mannevolk es daarin ferme gerust
en’t en kun Ectoor ne maken
da Chorel, de garde, moet helpen
om in de piscyne te geraken.

De vromenchen moen da natuurlijk nie zien
en de moeders in ieder menage
hoeden de meechejoengens thus
op d’eure van d’operaache.

Ge ziet er ton geen een op strate;
De die van Robaais bluven thus
Ge komt noch die van Mussens tegen
noch de die van ’t Gemeentenhus.

Den dag voor ze feeste, op kerremesoensdag,
halen z’Ectoor in de maneschin
van ze voetstek omdat hi den dag derop
geelegans op ze gemak zoe zin.

Ze drinken met de kerremesse ol een schoptje meer
en ’t zoet er ne keer moeten om doen
da hi ze vinger most opsteken
beist dat er een e discour staat te doen.

’t Wos tiene, ’t wos elve, ’t wos kart vo den twoven
en’t wos ol bikan deunderdag.
En Ectoor grocht oprecht oenpassentig
omdat hi de garde nowers e zag.

Hi verzette ze voet, mo ’t sloeg djuste op den tooren
en hin was zodanig verbouwereerd,
dat hi nor oender is eglotchen
en ze nekk’ en ze schoere he bezeerd.

Ik hoorde num vollen gelyk e marmite;
‘k Stak num een hand toe om op te staan.
en ‘k zin zelve lek mee een oede sloore
met de soldaat na de piscyne gegaan.

Os geel de gemeente ingetogen
roend ze beeld stoeg op de grote dag.
keek-hi gelek naar gewoont’ in de verte
mor hi makte e kleen oogche os hi me zag.

Lods

(pseudoniem van L.F.C. Ryckeboer)

Geboren in Antwerpen 1900

Hij was woonachtig in Mechelen, maar toch schreef hij bovenstaand gedicht in de taal van bachten de kupe!

[_Nele_]

Beste Robol,lees en hoor graag Westvlaams!!Ben jij een Westvlaming??Heb ervan genoten!!

Valentijntje

Toen was alles leeg en stil
je warmte ,je lach
was weggegeglipt
ik zag je in de wolken
drijven,waarheen??
Verlangend zocht ik
je aanwezigheid
tot in de sterren
maar,het werd weer dag!!

Nele

[Robol]

Beste Nele

ik ben zo bronsgroen als het Limburgs eikenhout
maar lang geleden dat ik nog een nachtegaaltje hoorde zingen...

Robbe

nachtegaal

[ria]

In stille herinnering aan iemand die hier vreugde bracht.
Zijn lichtje leeft verder in de woorden die hij ons naliet.

DE ZIEKENTREIN


De ziekentrein raast huiswaarts tr'ug
een snelle pijl in volle vaart.
Een ziekenzorger wenst een brug
na dagenlange bedevaart.

Een brug, die peilt hoe-was-de-reis.
"Hé vriend, daar in je stille hoek
waarom nu toch zo'n droef gepeins?"
In wagon zes... een wanhoopsvloek !

Een bed d'rnaast 'n vaal gelaat.
"Wat had jij van die Bron verwacht?"
en op de rimpels van die maat
verschijnt ...een vredevolle lach.

Wie weet hoe groot is het verschil
tussen verwerpen en aanvaarden ?
Maar aan de bron van Goede Wil
ontstaan vaak blijvende Waarden.


Fijn om hier eventjes te zijn.
Frido
31 maart 2005


en nog van zijn hand


STERRETJE

Mocht ik vanavond een sterretje zijn,
dan zou ik me héél vooraan wringen
en brouwde 'k een zacht-lief refrein
om dicht bij jou te gaan zingen.

Dan klopte ik stil aan je vensterraam
- zie dat je de slaap niet kunt vatten -
mag ik stilletjes bij jou komen staan...
...de muren kunnen je zorg toch niet snappen.

De dag had je vreugde doorweven
met lastige vragen van hoe en waarom.
Hoe kan ik je nu een antwoordje geven...
...gewoon met de tijd, een bladzijde om !

Trekvogels slapen knus in de bomen
ze vroegen of je niet meevliegen wou
maar je vleugels zijn broos en gebogen,
als sterretje bied ik m'n stralen aan jou.

Maar helaas, ik kan nu niet toovr'n
zelfs m'n lichtstraaltje komt ook niet van mij
vrienden staan klaar om jou te aanhoren
een handdruk, een knipoog maken je blij.

Ik moet nu terug, de maan roept mij boven
'k veeg van m'n wangen een vluchtige traan
ook een ster kan gevoelens vertonen
als vreugde en last op haar weg gaan staan.

Je glimlacht nu slapend tussen de veren
ik klim op mijn straalweg hemelwaarts toe
geen zware gedachten gaan je nog deren
droom heerlijk, want je was toch zo moe.

De zon heeft beloofd bij jou ook te komen
met stralen van innerlijke vreugd,
zet ramen en deuren maar open
ontwaken al lachend dat doet zo'n deugd.


Hartelijke groeten
met een knipoog en een schouderklop
van Frido 31.12.2004

MOOI TOCH, nietwaar?
ria

[denook]

Inderdaad ria, heel mooi.
Dat moet toen een verlies
geweest zijn voor sennet,
... en voor visje ...

groetjes, denook

[Bosrankje]

Een tekst waarvan ik de auteur niet ken.
Ik bewaar die al lang in mijn "schatkaftje"
en vandaag, terwijl ik naar een gedicht aan
't zoeken was, zag ik die terug.
Een heel belangrijke levensles, vind ik !


- Mijn vriend trok de lade van de kast van zijn echtgenote
open en haalde er een klein pakketje gewikkeld in zijde papier
uit: "Dit is niet zo maar een pakje, dit is lingerie".
Hij maakte het papier open en bekeek de zijde en het kant.
"De eerste keer dat wij naar New York gingen, acht of negen
jaar geleden kocht ik dit. Zij heeft het nooit gebruikt.
Zij wilde het voor een speciale gelegenheid bewaren.
Ik geloof dat dit wel het goede moment is”.
Hij ging naar het bed en legde het bij de andere dingen die de
begrafenisondernemers zouden meenemen.

Zijn vrouw was zojuist overleden. Terwijl hij zich naar mij toe draaide,
zei hij: "Bewaar niets voor een speciale gelegenheid, iedere dag
dat je leeft is een speciale gelegenheid.”

Nu denk ik altijd aan die woorden en ze hebben mijn leven veranderd.

Tegenwoordig lees ik veel meer dan vroeger en ik maak minder schoon.
Ik zit op mijn terras en bewonder het landschap zonder aandacht te
schenken aan het onkruid in de tuin. Ik breng meer tijd door met mijn familie
en mijn vrienden en minder tijd op het werk.
Ik heb begrepen dat het leven een geheel is van ervaringen om te waarderen.
Vanaf nu bewaar ik niets meer, ik gebruik mijn kristallen glazen iedere dag,
ik draag mijn nieuwe jasje als ik daar zin in heb om naar de supermarkt te
gaan, ik bewaar mijn duurste parfum niet voor hoogtijdagen, ik gebruik het
wanneer ik daar zin in heb. De
Als het de moeite waard is, wil ik nu de dingen zien, horen en doen.

Ik ben er niet zeker van wat de vrouw van mijn vriend zou hebben gedaan
als zij had geweten dat zij er morgen niet meer zou zijn (een morgen die wij
allen te licht opvatten) Ik geloof dat zij haar familie en intieme vrienden zou
willen zien. Misschien zou ze enkele oude vrienden hebben opgezocht om
vrede te sluiten of zich te verontschuldigen voor een oude ruzie.
Ik vind het een prettig idee om te denken dat zij misschien Chinees zou zijn
gaan eten omdat het haar lievelingseten was.

Het zijn de kleine niet gedane zaken die mij zenuwachtig zouden maken
ik wist dat mijn uren geteld waren. Het zou me dwars zitten bepaalde
niet meer te hebben gezien die ik "een van deze dagen" zou opgezocht,
of brieven niet te hebben geschreven die ik nog van plan was te zullen
schrijven, of niet vaak genoeg aan mijn dierbaren te hebben gezegd hoeveel
ik van ze houd. Nu stel ik niets meer uit, onderdruk niets en houd niets meer
achter dat zou kunnen bijdragen aan de vreugde en vrolijkheid van onze levens.
Ik zeg dat iedere dag speciaal is.... iedere dag, elk uur, iedere minuut is bijzonder.... -

Prachtig, vind ik en ik probeer het zo veel mogelijk aan te passen in
mijn dagelijks leven (niet altijd makkelijk maar tja......)

Lieve groetjes in vrede en vriendschap van Alter en Rankje

[Bosrankje]

Lang...,heel lang..,véél te lang....

Telkens ik naast je ziekbed sta,
anderhalf jaar nu al,er van bewust
dat je nooit meer beter worden zal,
besef ik pas hoelang 'lang' kan zijn

Eindeloos lang,zonder uitzicht
of hoop op enige beterschap in
je lichaam,verlamde ledematen,
gedoemd tot stille bedlegerigheid

Gevangene van je eigen lichaam,
totaal afhankelijk van anderen,
vernederend en beangstigend om
dit lijdzaam te moeten ondergaan

Voor altijd,heel je verdere leven,
tijd heeft voor jou geen betekenis
meer,uren en dagen kruipen in dat
zelfde monotone ritme traag voorbij

Onbewust ook van enig buitenleven.
Leven...,welke bepaling houdt dat
nog in voor jou?Je 'leeft' niet meer,
wat valt er voor jou nog te 'beleven'

Je bent nog in leven méér niet,je kan
je niet meer 'uitleven'.Zolang er leven is,
is er hoop,zegt men.Maar die hoop is
reeds lang in het hopeloze vervlogen

Omgeslagen in het jammerlijke besef
van de spijtige realiteit,de werkelijkheid
die ons in alle nuchterheid gebiedt te
aanvaarden dat dit is voor altijd.

Opgedragen aan Liske

Alterego


Als leven alleen nog ademen is.......

Als leven alleen ademen is,
dan leef je nog...
neen, je wordt geleefd !

Gevangen in je eigen lichaam
niet in staat te bewegen
noch te spreken...
Een grootste foltering !

Je ogen volgen de schimmen
die rond je bed staan
Je blik is zo wazig...

Waar is de actieve,
creatieve vrouw gebleven ?
De bezige bij...
Het vlijtige Liesje...
De bezorgde moeder,
de lieve "moeke" die altijd
voor iedereen klaarstond ?

Bijna twee jaar nu,
dat je vecht voor je leven
maar de strijd is hopeloos,
de ziekte is je te sterk !

Onmacht en opstand,
dat is wat je dierbaren voelen
maar wat voel je ?
niemand kan het zeggen !

Alles heeft een reden
maar wat is de zin van je lijden ?
Ik begrijp niets meer,
ik geloof niets meer !
Het is ontzettend wreed !

Bosrankje

Lieve groetjes in vrede en
vriendschap van ons beiden

[Bomi]

Mooi om lezen, je krijgt er kriebels van in je buik. Voor iedereen die helpt dit topic te vullen een mercike.

Ik weet niet of er hier een moderator is, ik zou willen weten of je hier ook verhaaltjes mag plaatsen.

Liefs bomi

[Robol]

Beste Bomi

hier mag je alles zetten
proza, poëzie, plaatjes...

drop maar!

groetjes

Robbe

[Robol]

Op één been door het leven gaan. Het is een handicap. Zeker voor een soldaat. Met dank aan H.C. Andersen...

Echt een meesterwerk.

De standvastige tinnen soldaat...

mvg

Robbe

[Robol]

De standvastige tinnen soldaat

Er was eens een jongetje dat op zijn verjaardag tinnen soldaatjes kreeg. Niet één, niet twee, maar vierentwintig tinnen soldaatjes.
Wat zagen die soldaatjes er dapper uit! Ze droegen een prachtig uniform en hadden elk een geweertje aan de schouder.
"Ze zijn net echt!" riep het jongetje blij, toen het de soldaatjes één voor één in zijn hand nam.
Toen hij het laatste soldaatje vastpakte, zag het jongetje iets heel bijzonders. Het was een soldaatje met maar één been. Maar omdat het even flink rechtop stond als de andere soldaatjes, vond het jongetje hem het mooiste en dapperste van allemaal. Want op één been staan is veel moeilijker dan op twee.
Net zoals de andere tinnen soldaatjes, keek het soldaatje met één been steeds recht voor zich uit, zoals het hoort voor een soldaatje dat in de houding staat.

In de speelkamer van het jongetje stond nog meer speelgoed. Er was een doos met een duiveltje erin, dat tevoorschijn sprong als het doosje werd geopend.
Recht tegenover het tinnen soldaatje stond een prachtig kasteel, dat van geel karton gemaakt was. Om het kasteel heen liep een gracht met water erin, maar het was natuurlijk geen echt water. Die gracht was namelijk van spiegelglas.
Het keek wel naar een danseresje dat in de poort van het kasteel stond.

"Ach," dacht het soldaatje, "wat zou dat danseresje een goede vrouw voor me zijn. Ze heeft ook maar heeft ook maar één been. We zouden het best met elkaar kunnen vinden."
Het danseresje draaide al maar in het rond op haar ene been, terwijl het ander been achter de wijde rok verborgen zat. Maar dat kon het tinnen soldaatje natuurlijk niet zien.
"Vanavond nog moet ik met het danseresje spreken," dacht het soldaatje. "Misschien vindt ze ook dat we met elkaar moeten trouwen."

Toen het zeven uur geworden was, werd het jongetje naar bed gebracht. Zijn verjaardag was voorbij.
Voor het speelgoed in de speelkamer begon het feest nu pas goed. De beren, de negerpoppen en de gele leeuw op wielen begonnen met de tinnen soldaatjes te stoeien. Ze waren niet boos op elkaar. Nee, nee! Want even later dansten ze samen door de kamer. Iedereen deed mee, behalve het soldaatje met één been.
Het soldaatje keek nog steeds naar het danseresje in de poort van het kasteel. Maar hij was te verlegen om te spreken. Het danseresje keek ook naar hem en lachte heel vriendelijk.
Opeens schoof het haakje van het doosje met het duiveltje los en daar sprong het duiveltje in zijn narrenpak te voorschijn.
"Hemel!" riep het duiveltje. "Wat maken jullie een herrie. Als het nou maar uit is." Toen zag hij het soldaatje op één been naar het danseresje kijken.
"Kijk voor je," schreeuwde hij. "Een soldaat hoort steeds recht voor zich uit te kijken."
Het duiveltje was erg boos, want hij hield ook erg van het danseresje en hij kende haar langer dan de tinnen soldaat.
Het soldaatje trok zich daar niets van aan. Hij bleef maar naar het danseresje kijken en het danseresje bleef naar hem lachen. Het jaloerse duiveltje werd toen zo kwaad, dat hij een toverspreuk uitsprak. Hij zei: "De tinnen soldaat en het danseresje zullen nooit gelukkig worden."
De dansende beer gaf toen een klap op de gekke puntmuts van het duiveltje. Die dook weer in zijn doosje. De beer deed toen vlug het deksel dicht.

De volgende morgen ging het jongetje al heel vroeg naar de speelkamer en speelde met de tinnen soldaatjes.
Het soldaatje met het ene been liet hij op de vensterbank liggen. Opeens kwam er een windvlaag en daar viel het soldaatje naar buiten, op straat. Het kwam met zijn ene been tussen twee stenen, zodat hij zich niet meer bewegen kon.
Opeens begon het hard te regenen. Het water stroomde snel naar de regenputten.
Twee jongens kwamen voorbij en ze zagen het tinnen soldaatje rechtop staan.
"Kijk eens," zei één van de jongens, "daar staan een tinnen soldaat."
Ze raapten hem op en namen hem mee naar huis. Achter in hun tuin gingen ze aan de kant van de sloot zitten en maakten een papieren bootje. Daar zetten ze de tinnen soldaat in.
"Kijk, nu is hij kapitein," lachte één van de jongens.
Met een stokje duwde hij het bootje naar het midden van de sloot. Opeens werd het bootje meegesleurd door de stroming van het water. Het ging al maar sneller en sneller, maar de tinnen soldaat bleef fier rechtop staan.
De twee jongens volgden hem langs de slootkant zover ze konden, maar toen verdween het bootje in het riool onder de grond.
Daar ging het niet meer zo snel. En het was er donker ook. Soms stootte het bootje tegen de stenen oever aan, maar de tinnen soldaat bleef recht staan, net als een echte kapitein.

Plotseling zag het soldaatje een dikke vette rat en een bruine kikker. Die rat woonde in het riool, maar de kikker ging net op visite bij een oude verwante van hem. Toch was het erg griezelig.
"Hela!" riep de rat naar het dappere soldaatje. "Wat kom jij hier doen? Heb je wel een pas bij je? Laat eens zien. Vreemden kan ik niet in mijn riool gebruiken, hoor."
Het soldaatje gaf geen antwoord. Hij keek wel even angstig opzij.
De kikker scheen het niet zo kwaad te bedoelen, want hij wuifde het bootje na tot het achter een volgende hoek verdwenen was.
Het bootje kwam terecht in een groter riool, waar ook allerhande waterdieren aan de kant stonden toe te kijken. Maar niemand was zo onvriendelijk als de dikke rat.
Dit grote riool kwam uit op de zee.

"Nu is het met me gebeurd," dacht het tinnen soldaatje.
Het bootje werd heen en weer geslingerd en kwam terecht in een draaikolk. Het papier werd helemaal nat en tot overmaat van ramp kwam er een grote fles voorbij die het bootje omstootte. Het tinnen soldaatje ging mee de diepte in. Het water was erg koud.
Het soldaatje vond het helemaal niet prettig, maar toch hield hij zich nog mooi rechtop.
Misschien denk ik wel dat het tinnen soldaatje helemaal op de bodem van de zee terecht kwam. Maar zo is het niet gegaan. Voordat het soldaatje de bodem had bereikt, kwam er een grote kabeljauw voorbij. Die had nog nooit een tinnen soldaat gezien en daarom dacht hij dat het wel een worm of zo iets kon zijn.
Hap, hap, deed de kabeljauw. Hij slikte de soldaat in. En zo kwam deze in de maag van de vis terecht.
De kabeljauw merkte al gauw dat zijn honger helemaal niet gestild was met die vreemde worm. Hij begon al dadelijk uit te kijken naar gewone wormen.

Plots zag de kabeljauw er zo één voor zijn bek. Als hij niet zo'n honger had, zou hij misschien tweemaal gekeken hebben voor hij deze worm opat. Hij zag niet dat de worm aan een haakje zat. En die haak zat vast aan de lijn van een hengel. Hap, hap, deed de kabeljauw. Hij slokte met één hap de worm naar binnen. En ook... het haakje.
Hij schrok wel erg toen hij door de hengel naar boven werd getrokken.
De visser aan de oever van de oever van de zee was in zijn schik met deze mooie vangst. Hij borg de kabeljauw in zijn tas en ging naar de markt.
Samen met krabben, garnalen, kleine inktvisjes en sprotjes, kwam de kabeljauw in de mand terecht van de koopman. Er kwamen huisvrouwen inkopen doen en de inktvisjes waren weldra weg. Even later waren ook de krabben en de garnalen verkocht.

Nu was ook de moeder van het jongetje, aan wie de tinnen soldaatjes toebehoorden, op de markt en ze zocht net naar een grote mooie kabeljauw, want dat lustte het jongetje graag. Ze kocht de kabeljauw van de koopman en ging naar huis.
De kabeljauw kwam terecht op een helderwitte schaal. Die schaal stond in de keuken en de dienstbode begon dadelijk de vis schoon te maken. Tot haar grote verwondering ontdekte ze het tinnen soldaatje in de maag van de kabeljauw. Ze had wel gehoord dat de tinnen soldaat met het ene been zoek geraakt was. Heel even dacht ze dat dit wel eens dezelfde tinnen soldaat kon zijn. Maar dan schudde ze het hoofd. Natuurlijk niet, dat kon immers niet. Het dienstmeisjes kon niet vermoeden wat hij beleefd had.
Ze bracht de tinnen soldaat naar de speelkamer en zette hem op tafel, precies op dezelfde plaats waar hij vroeger had gestaan.

Het tinnen soldaatje keek naar het kasteel. Gelukkig, daar stond het danseresje nog steeds.
Ze was zo blij hem te zien, dat ze nog liever lachte dan vroeger.
"Nu zullen we spoedig trouwen," zei de tinnen soldaat. "Ik heb heel wat beleefd door de toverspreuk van het duiveltje. Maar dat is voorbij."
Het danseresje antwoordde niet. Ze danste in het rond van vreugde.

Plotseling kwam het jongetje met zijn zusje de speelkamer binnen. Ze zagen het tinnen soldaatje met het ene been op de tafel staan.
"Hij is weer terug!" riep het jongetje blij. "Hoe kan dat?"
Hij nam de tinnen soldaat op en bekeek hem langs alle kanten.
Zijn zusje duwde tegen het doosje met het duiveltje.
Tjoep! Het dekseltje vloog open en het lelijke duiveltje sprong te voorschijn. Hij tikte met zijn lange armen tegen het oor van het jongetje.
Het jongetje schrok en liet de tinnen soldaat vallen, precies in de kachel. Het soldaatje begon dadelijk te smelten, maar toch bleef het zolang mogelijk rechtop staan.

Gelukkig woonde er in de speelkamer ook een goede fee en die had het niet begrepen op de toverspreuken van het duiveltje. Ze zwaaide met haar toverstaf en fluisterde: "Het tinnen soldaatje en het danseresje zullen ergens anders weer gaan leven en ze zullen gelukkig worden."
Net op dat ogenblik kwam de dienstbode binnen, om het jongetje te vertellen waar ze het tinnen soldaatje had gevonden. De wind kwam de speelkamer binnen en tilde het danseresje op. Ze kwam terecht in de kachel naast het tinnen soldaatje. De goede fee lachte blij.
Buiten liepen een soldaat en een meisje voorbij het raam. Eigenlijk liep het meisje niet. Ze danste. Ze keek blij naar de soldaat die nu twee benen had. Samen liepen ze verder. En die twee leefden nog lang en gelukkig.



* * * EINDE * * *