de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
JOHAN WELKOM we kijken uit naar jouw verhalen hier in de tijd van toen !!!
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
speel ondertussen wat patiënce 
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Gisteren op de MEETING in ROTSELAAR werden heel wat herinneringen van vroeger naar voor gebracht en daardoor herinner ik mij nog het bijgaande voorval.
Tijdens de BEVRIJDINGSFEESTEN te SINT NIKLAAS op de GROTE MARKT werd ik gevraagd om met de helicopter eendemonstratie te doen van " descente en rappel" dit is een methode van de para-commandos om langst een koord af te dalen op plaatsen waar we ze niet op grond kunnenafzetten door te landen.
Dit wordt gedaan normaal op een hoogte van 50 meter.
Toen die dag steeg ik normaal op met twee para's aan boord en met een koord van 50 meter onder de helicopter, normaal wordt ik per radio op de hoogte gehouden dat ik verder magstijgen zodat de 50 meter koord juist tot op de grond komt.
Die dag hadden de para's schijnbaar problemen met hun radie's en werkte die niet zodat een der para's aan boord mij vermelde dat ik mocht stijgen want ik kan zelf tijdens dat vertikaaal stijgen met de heli dat niet zien.
Ik steeg dus steeds verder op zijn gegevens voortgaande maar had de indruk dat ik nogal hoog moest stijgen maar ik volgde de para zijn gegevens en stopte op zijn wens en de twee para's verlieten de helicopter via de koord met succes.
Toen ik terug lande kreeg ik felicitaties van de Kolonel van de para's en de plaatscommandant voor de demonstratie want ik hed het record van sescente aan rappel nu geklopt en op 100 meter gebracht, de para's hadden een veel langere koord meegebracht en daarom werkte hun radio zogezegt niet zodat zij mij ongemerkt hoger konden doen stijgen voor een weddenschap voor een recordpoging op de grote markt te Sint Niklaas tijdens de bevrijdingsfeesten.
Tijdens de BEVRIJDINGSFEESTEN te SINT NIKLAAS op de GROTE MARKT werd ik gevraagd om met de helicopter eendemonstratie te doen van " descente en rappel" dit is een methode van de para-commandos om langst een koord af te dalen op plaatsen waar we ze niet op grond kunnenafzetten door te landen.
Dit wordt gedaan normaal op een hoogte van 50 meter.
Toen die dag steeg ik normaal op met twee para's aan boord en met een koord van 50 meter onder de helicopter, normaal wordt ik per radio op de hoogte gehouden dat ik verder magstijgen zodat de 50 meter koord juist tot op de grond komt.
Die dag hadden de para's schijnbaar problemen met hun radie's en werkte die niet zodat een der para's aan boord mij vermelde dat ik mocht stijgen want ik kan zelf tijdens dat vertikaaal stijgen met de heli dat niet zien.
Ik steeg dus steeds verder op zijn gegevens voortgaande maar had de indruk dat ik nogal hoog moest stijgen maar ik volgde de para zijn gegevens en stopte op zijn wens en de twee para's verlieten de helicopter via de koord met succes.
Toen ik terug lande kreeg ik felicitaties van de Kolonel van de para's en de plaatscommandant voor de demonstratie want ik hed het record van sescente aan rappel nu geklopt en op 100 meter gebracht, de para's hadden een veel langere koord meegebracht en daarom werkte hun radio zogezegt niet zodat zij mij ongemerkt hoger konden doen stijgen voor een weddenschap voor een recordpoging op de grote markt te Sint Niklaas tijdens de bevrijdingsfeesten.
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Ook met een gesprek met FRED over het valschermspringen kwamen er ook nog enkele intresante memories naar boven namelijk de jaren 60 waar ik aktief was in het droppenvan parachutisten en naar het nu blijkt schijnbaar betrokken bij de eerste sprongenvrije val in Belgie van uit een tygermoth en een pipercub door H.H en M.D.W
het nam wel zeer veel tijd in beslag om tot op 10.000 ft ( 3300 meter) te geraken en maar een zeer korte tijd alvorens de parachutist op de grond lande.
Later ben ik nog zeer veel aktief geweest met als piloot uit vliegtuig en uit helicopter parachutsten in vrij val te droppen en het is uit die periode dat ik FRED ken en nu onlangs via de Chat terug heb ontmoet
het nam wel zeer veel tijd in beslag om tot op 10.000 ft ( 3300 meter) te geraken en maar een zeer korte tijd alvorens de parachutist op de grond lande.
Later ben ik nog zeer veel aktief geweest met als piloot uit vliegtuig en uit helicopter parachutsten in vrij val te droppen en het is uit die periode dat ik FRED ken en nu onlangs via de Chat terug heb ontmoet
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
SDW, wat een bewogen leven heb je achter de rug, ook ik heb
avonturenbloed in mijn aderen maar het is er nooit echt uitgekomen.
Tijdens mijn actief beroepsleven zat ik tot over mijn oren in het werk.
Vóór mijn 25 en na mijn 60 heb ik ook wel wat meegemaakt. ! !
avonturenbloed in mijn aderen maar het is er nooit echt uitgekomen.
Tijdens mijn actief beroepsleven zat ik tot over mijn oren in het werk.
Vóór mijn 25 en na mijn 60 heb ik ook wel wat meegemaakt. ! !
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Dit was mijn beoepsleven dat verliep in:
-WIELRENNEN
-MILITAIR
-LUCHTVAART
-LOBBYING
-en nu op rust .....maar nog regelmatig op zending in het EU-ARENA als vrijtijds bezigheid
-WIELRENNEN
-MILITAIR
-LUCHTVAART
-LOBBYING
-en nu op rust .....maar nog regelmatig op zending in het EU-ARENA als vrijtijds bezigheid
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
dune - Lid geworden op: 14 aug 2007, 20:48
- Locatie: wenduine
VICTORINA KWAM TOEVALLIG UW NAAM TEGEN
VIND DIT EEN NOSTALGISCHE NAAM WANT IK HEB EEN LEUKE HERINNERING AAN DIE NAAM IK KREEG ALS 14JARIGE MIJN EERSTE NYLONS VAN EEN ENGELSES VROUWELIJKE SOLDATE HAAR NAAM WAS VICTORIA IK WAS 14 ZIJ WAS TOEN 22 ZE WAS GELOGEERD IN HET SCHOOLGEBOUW WAAR IK IN INTERNAAT WAS MET MIJN ZUS WE STONDEN ONDER STRENG REGIME VAN DE NONNEN EN ZIJ HAD DAT IN DE GATEN EN WE KREGEN ZO AF EN TOE IETS WAT NONNEN NIET TOELIETEN ZOALS EEN COP OF THEE VOOR DE MIS OF EEN CHOCOLADE .JA DAN GINGEN WE NIET NAAR DE COMUNIE EN DAT WAS ZONDE EEN DAG ZONDER COMUNIE EN ONS RAPPORT WAS ER DAN OOK NAAR OPDE CATHECHISME PUNTEN WE WAREN BIJ DE NONNEN GEDURENDE DE OORLOG MAAR ETEN HEBBEN WE NOOIT TE KORT GEHAD GEDURENDE DE BEZETTING KREGEN WE VAN DE DUITSERS EN ER NA VAN DE ENGELSE DE NONNEN WAREN OVERAL THUIS NU BEN IK HEN NOG DANKBAAR WANT IK HEB ER VEEL GELEERD OM IN T LEVEN TE GEBRUIKEN GROETJES DUNE
VIND DIT EEN NOSTALGISCHE NAAM WANT IK HEB EEN LEUKE HERINNERING AAN DIE NAAM IK KREEG ALS 14JARIGE MIJN EERSTE NYLONS VAN EEN ENGELSES VROUWELIJKE SOLDATE HAAR NAAM WAS VICTORIA IK WAS 14 ZIJ WAS TOEN 22 ZE WAS GELOGEERD IN HET SCHOOLGEBOUW WAAR IK IN INTERNAAT WAS MET MIJN ZUS WE STONDEN ONDER STRENG REGIME VAN DE NONNEN EN ZIJ HAD DAT IN DE GATEN EN WE KREGEN ZO AF EN TOE IETS WAT NONNEN NIET TOELIETEN ZOALS EEN COP OF THEE VOOR DE MIS OF EEN CHOCOLADE .JA DAN GINGEN WE NIET NAAR DE COMUNIE EN DAT WAS ZONDE EEN DAG ZONDER COMUNIE EN ONS RAPPORT WAS ER DAN OOK NAAR OPDE CATHECHISME PUNTEN WE WAREN BIJ DE NONNEN GEDURENDE DE OORLOG MAAR ETEN HEBBEN WE NOOIT TE KORT GEHAD GEDURENDE DE BEZETTING KREGEN WE VAN DE DUITSERS EN ER NA VAN DE ENGELSE DE NONNEN WAREN OVERAL THUIS NU BEN IK HEN NOG DANKBAAR WANT IK HEB ER VEEL GELEERD OM IN T LEVEN TE GEBRUIKEN GROETJES DUNE
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
hallo dunne,
Blij u op terug te vinden op ons topic
Nu nog de tijd en de moed vinden om uw artikkeltjes te schrijven.
Ook ik heb me nog eens aan 't schrijven gezet.
Het varken slachten
De naoorlogse periode was iedereen op de buiten ervan overtuigd dat
ze boer moesten worden, die hadden minstens geen honger geleden.
Ja, iedereen werd boer zij het nog maar kieken of konijnenboer.
Zij die over een stalletje beschikten brachten het zelfs tot varkensboer.
Ja, het was immers niet meer nodig om een mengeling van rapen en
en patatten te koken in een grote gietijzeren ketel, inhoud zo ‘n 150 liter
en dit kooksel door een molen te draaien al er zemelen en meel aan toe te voegen.
Neen, bij de meststofhandelaar kon men kant en klaar meel kopen op basis van vis -
en slachthuisafval,.toen dit beestje vet gevoederd was werd er de slager bijgehaald.
In dien tijd moest een varken minstens 150 kg wegen anders was er geen smout
(rugvet) en was het spek niets waard omdat er geen spekvet op de pan lag, en dit was toch zó lekker als saus bij de spruitjes of er de boterham in te doppen.
Nu mag dat natuurlijk niet meer, allé toch voor sommigen, daarom mag een slachtvarken niet zwaarder zijn dan 100kg
De slager, neen geen beenhouwer met wat vrije tijd, het waren meestal mannen die graag een druppel jenever lustten, hij die bij ons kwam was een klusjesman in een nonnenklooster. Toen hij eraan kwam lag er reeds stro op de plaats waar het moest gebeuren. En stond er een bussel korenstro met de vlegel gedorsen, dit om een
stevige toorts te hebben om in de plooikes het haar weg te branden.
Het varken werd in het hok een stevige koord aan de linker voorpoot en eentje aan de rechterachterpoot gebonden, een patattenmand over de kop geschoven en achteruit ermee buiten.Toen we op de plaats van het gebeuren gekomen waren werd de mand weggehaald en stond het verblind varken daar, nu moest er vlug gehandeld worden.
Men een ruk aan de koord van de achterpoot werd het uit zijn evenwicht getrokken
en lag het varken daar, nu moest de slager in actie schieten, hij sprong op het varken een been voor de kop en geknield op het varken zittend moest hij de genade steek geven hetgeen gepaard ging met een hels geschreeuw, de koord aan de voorpoot moest verhinderen dat het “keelmes” uit zijn handen geslagen werd..
Nu moest het bloed opgevangen worden, dit gebeurde met de verlakte kom die voor alles gebruikt werd, nadat de laatste geluiden en stuiptrekkingen voorbij waren
werd de jeneverkruik bovengehaald om de alteratie weg te spoelen.
Nu kon het branden beginnen, wanneer deze klus geklaard was, kon men beginnen
scheren, met een goot scherp mes schraapte men alle restjes van haar weg terwijl iemand regelmatig water op de plaats goot.
Nu lag daar het zwijntje precies of hij recht van een vakantie in Spanje kwam.
Onder het doorspoelen van alle emoties waarbij gezegd werd; op een been kan men niet staan, werd de staart en de oren en poten er af gesneden
Nu kwam de speciale ladder te voorschijn waarbij twee haken in de knieën van de achterpoten geslagen werden, aan de ladder opgehangen en tegen een muur gezet
Nu werd de buik opengesneden en de ingewanden eruit gehaald, en geloof me of niet,
NIETS ging verloren ! ! N u kwam het vakmanschap, of de nuchterheid van de slager naar voor, de ruggengraat moest doorgekapt worden, daarvoor had hij een speciaal bijl en dit moest heel precies gebeuren andes waren er splinters aan de koteletten .
Dit was het laatste werk voor deze dag.
Nu nog het varken naar de kelder sleuren, kwestie van het vlees op te stijven.
Morgen bij het krieken van de dag kon de bewerking beginnen.( zulten)
Maar dit is voor een volgende keer.
Blij u op terug te vinden op ons topic
Nu nog de tijd en de moed vinden om uw artikkeltjes te schrijven.
Ook ik heb me nog eens aan 't schrijven gezet.
Het varken slachten
De naoorlogse periode was iedereen op de buiten ervan overtuigd dat
ze boer moesten worden, die hadden minstens geen honger geleden.
Ja, iedereen werd boer zij het nog maar kieken of konijnenboer.
Zij die over een stalletje beschikten brachten het zelfs tot varkensboer.
Ja, het was immers niet meer nodig om een mengeling van rapen en
en patatten te koken in een grote gietijzeren ketel, inhoud zo ‘n 150 liter
en dit kooksel door een molen te draaien al er zemelen en meel aan toe te voegen.
Neen, bij de meststofhandelaar kon men kant en klaar meel kopen op basis van vis -
en slachthuisafval,.toen dit beestje vet gevoederd was werd er de slager bijgehaald.
In dien tijd moest een varken minstens 150 kg wegen anders was er geen smout
(rugvet) en was het spek niets waard omdat er geen spekvet op de pan lag, en dit was toch zó lekker als saus bij de spruitjes of er de boterham in te doppen.
Nu mag dat natuurlijk niet meer, allé toch voor sommigen, daarom mag een slachtvarken niet zwaarder zijn dan 100kg
De slager, neen geen beenhouwer met wat vrije tijd, het waren meestal mannen die graag een druppel jenever lustten, hij die bij ons kwam was een klusjesman in een nonnenklooster. Toen hij eraan kwam lag er reeds stro op de plaats waar het moest gebeuren. En stond er een bussel korenstro met de vlegel gedorsen, dit om een
stevige toorts te hebben om in de plooikes het haar weg te branden.
Het varken werd in het hok een stevige koord aan de linker voorpoot en eentje aan de rechterachterpoot gebonden, een patattenmand over de kop geschoven en achteruit ermee buiten.Toen we op de plaats van het gebeuren gekomen waren werd de mand weggehaald en stond het verblind varken daar, nu moest er vlug gehandeld worden.
Men een ruk aan de koord van de achterpoot werd het uit zijn evenwicht getrokken
en lag het varken daar, nu moest de slager in actie schieten, hij sprong op het varken een been voor de kop en geknield op het varken zittend moest hij de genade steek geven hetgeen gepaard ging met een hels geschreeuw, de koord aan de voorpoot moest verhinderen dat het “keelmes” uit zijn handen geslagen werd..
Nu moest het bloed opgevangen worden, dit gebeurde met de verlakte kom die voor alles gebruikt werd, nadat de laatste geluiden en stuiptrekkingen voorbij waren
werd de jeneverkruik bovengehaald om de alteratie weg te spoelen.
Nu kon het branden beginnen, wanneer deze klus geklaard was, kon men beginnen
scheren, met een goot scherp mes schraapte men alle restjes van haar weg terwijl iemand regelmatig water op de plaats goot.
Nu lag daar het zwijntje precies of hij recht van een vakantie in Spanje kwam.
Onder het doorspoelen van alle emoties waarbij gezegd werd; op een been kan men niet staan, werd de staart en de oren en poten er af gesneden
Nu kwam de speciale ladder te voorschijn waarbij twee haken in de knieën van de achterpoten geslagen werden, aan de ladder opgehangen en tegen een muur gezet
Nu werd de buik opengesneden en de ingewanden eruit gehaald, en geloof me of niet,
NIETS ging verloren ! ! N u kwam het vakmanschap, of de nuchterheid van de slager naar voor, de ruggengraat moest doorgekapt worden, daarvoor had hij een speciaal bijl en dit moest heel precies gebeuren andes waren er splinters aan de koteletten .
Dit was het laatste werk voor deze dag.
Nu nog het varken naar de kelder sleuren, kwestie van het vlees op te stijven.
Morgen bij het krieken van de dag kon de bewerking beginnen.( zulten)
Maar dit is voor een volgende keer.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hé Jeronimo!
Dit was nog eens een verhaal uit de oude doos zie.
Ik herinner mij als kind dat we ook vaak de slachting van een varken hebben bijgewoond. In onze buurt waren er twee pachthoven en die mensen hadden regelmatig een varken te slachten.
Aanvankelijk kon ik het geschreeuw bij het 'kelen' van het varken niet verdragen. De ander jongens lachten me uit en dan stopte ik mijn vingers in mijn oren. Nadien werd ik eraan gewoon en bleef op een afstand staan kijken naar de slager die zijn werk deed. Het verliep allemaal net als jij beschreven hebt.
Graag gelezen hoor.
Ik wacht met ongeduld op de rest van je verhaal.
Groetjes
Fikske
Dit was nog eens een verhaal uit de oude doos zie.
Ik herinner mij als kind dat we ook vaak de slachting van een varken hebben bijgewoond. In onze buurt waren er twee pachthoven en die mensen hadden regelmatig een varken te slachten.
Aanvankelijk kon ik het geschreeuw bij het 'kelen' van het varken niet verdragen. De ander jongens lachten me uit en dan stopte ik mijn vingers in mijn oren. Nadien werd ik eraan gewoon en bleef op een afstand staan kijken naar de slager die zijn werk deed. Het verliep allemaal net als jij beschreven hebt.
Graag gelezen hoor.
Ik wacht met ongeduld op de rest van je verhaal.
Groetjes
Fikske
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hé fikske, hier is het vervolg al:
Het zulten.
Dit was een zware dag, vóór dag en dauw stond hij er al, alhoewel hij per fiets een vijftal kilometers af te leggen.had, de bevelen vlogen ons rond de oren is alle werk gedaan? Ja er waren nogal voorbereidende werken
te doen.
De longen, milt, nieren, hart en de kop werden gekookt in een grote ketel, al deze ingrediënten zouden later nog voor iets dienen.
De darmen moesten binnenste buiten gekeerd worden en met een mes de binnenzijde afgeschraapt zodat er enkel een doorschijnend velletje overbleef.
De hersens was een delicatesse voor ons moeder, vader lustte heel graag de snuit, goed gebrand en afgeschraapt. Ik vond al dat vleesgedoe nogal walgelijk en steeds voelde ik mij misselijk.’”t schijnt dat het daarom was dat een slager niet kon werken
zonder zijn druppel.
In de huiskamer of was het een werkhuis geworden stond er de ” blok” dit was een stuk van een boomstam met er drie poten onder, deze was nodig om de koteletten
te kappen de hespen te prepareren en om er de vleesmolen op te monteren.
Een schraag was er ook nodig want de tafel was te klein om alle stukken apart te leggen. Als alles versneden was en op hoopjes lag kon men beginnen malen
Van het schoonste afval werden de saucissen gemaakt, deze verhuisden op zolder
aan een draad en werden aangesproken wanneer alle ander vlees op was.
Nu volgden de witte pensen, hier ging nogal ” vet” vlees in maar werd
goedgemaakt met er gekruimeld brood onder te verwerken, dit waren speciaal gebakken dikke broden van een week oud, deze werden in sneden van een viertal centimeter gesneden de korst eraf in water gedompeld en uitgenepen.wanneer dit goed gemengd was met de nodige kruiden mocht vader eens proeven en deze oordeelde of
het goed was, van dit mengsel hield moeder een kom opzij om “ ballekes “ te maken Nu volgden de zwarte pensen, dit had een gans andere samenstelling, de gekookte
longen en milt gingen er in samen met af en toe een ui werden er door gedraaid
ja er kwam ook vlees bij te pas, dit was met bloed besmeurd vlees dat niet bij de saucissen of de pensen mocht, hier werd ook alles gemengd met broodkruimels en gekruid volgens de smaak van de patroon, bij ons was dat vader.
De “veer“( rugvet) malen was wel het laatste zware werk,en vóór de molen afgebroken werd kwam het plezantste werk, de pensen en saucissen in de snaren draaien .Ondertussen was het al middag geworden en werd ons sneetjes lever in een bruine saus met ui opgediend met broodkorsten natuurlijk.
Na de middag werden de pensen gekookt in de grote gietijzeren ketel die diende om varkensvoer te maken, ja en die stond in het varkenskot, in diezelfde ketel werd ook het vet gesmolten op een heel zacht vuurtje en maar roeren, later goot men dit in een stenen tobbe met het nodige zout en….. maar roeren tot het opgesteven was.
De slager had ondertussen ook niet stil gezeten want de vleeskuip moest gereed gemaakt worden, hier werd het spek en de hespen in bewaard
Het laatste wat er gemaakt werd terwijl” Miel “al aanstalte maakte te vertrekken
was de” kip-kap”, dit was het kopvlees, de kootjes van het gekookte vet en het hart en de tong, dit werd in stenen teilen gegoten en bewaard in de kelder.Op het einde van de dag droeg mijn moeder een hutsepot bij sommige buren.
Deze bestond uit een pot ” zultsoep “( afkooksel van de pensen ) enkele pensen en enkele koteletten, we kregen dit toch terug wanneer zij aan de kermis waren.
Van kermis gesproken; zoveel zoet vlees was in die tijd niet te bewaren, zo werd de familie uitgenodigd hun voeten onder de tafel te steken.
Als afsluiter diende men in de late namiddag een streekspecialiteit op.
OREN EN POTEN, wanneer deze na het koken en laten opstijven in kleine stukjes gesneden werden kon het werk beginnen
Nu kwam de specialiteit van ieder huisvrouw naar boven; bij ons was dat grootmoeder, alles werd in een kom gedaan met toevoeging van suiker, rozijnen en gedroogde pruimen en …… een pint LAMBIK , dit alles laten pruttelen tot het een beetje gekarameliseerd was., nogal zoet en plakkerig maar …. LEKKER .! !
’t Is wel al zéér lang geleden maar ik denk dat het ongeveer zo gebeurd is.
Zij die niet akkoord gaan met de wijze hoe men een varken zult moeten zich maar laten horen.
Het zulten.
Dit was een zware dag, vóór dag en dauw stond hij er al, alhoewel hij per fiets een vijftal kilometers af te leggen.had, de bevelen vlogen ons rond de oren is alle werk gedaan? Ja er waren nogal voorbereidende werken
te doen.
De longen, milt, nieren, hart en de kop werden gekookt in een grote ketel, al deze ingrediënten zouden later nog voor iets dienen.
De darmen moesten binnenste buiten gekeerd worden en met een mes de binnenzijde afgeschraapt zodat er enkel een doorschijnend velletje overbleef.
De hersens was een delicatesse voor ons moeder, vader lustte heel graag de snuit, goed gebrand en afgeschraapt. Ik vond al dat vleesgedoe nogal walgelijk en steeds voelde ik mij misselijk.’”t schijnt dat het daarom was dat een slager niet kon werken
zonder zijn druppel.
In de huiskamer of was het een werkhuis geworden stond er de ” blok” dit was een stuk van een boomstam met er drie poten onder, deze was nodig om de koteletten
te kappen de hespen te prepareren en om er de vleesmolen op te monteren.
Een schraag was er ook nodig want de tafel was te klein om alle stukken apart te leggen. Als alles versneden was en op hoopjes lag kon men beginnen malen
Van het schoonste afval werden de saucissen gemaakt, deze verhuisden op zolder
aan een draad en werden aangesproken wanneer alle ander vlees op was.
Nu volgden de witte pensen, hier ging nogal ” vet” vlees in maar werd
goedgemaakt met er gekruimeld brood onder te verwerken, dit waren speciaal gebakken dikke broden van een week oud, deze werden in sneden van een viertal centimeter gesneden de korst eraf in water gedompeld en uitgenepen.wanneer dit goed gemengd was met de nodige kruiden mocht vader eens proeven en deze oordeelde of
het goed was, van dit mengsel hield moeder een kom opzij om “ ballekes “ te maken Nu volgden de zwarte pensen, dit had een gans andere samenstelling, de gekookte
longen en milt gingen er in samen met af en toe een ui werden er door gedraaid
ja er kwam ook vlees bij te pas, dit was met bloed besmeurd vlees dat niet bij de saucissen of de pensen mocht, hier werd ook alles gemengd met broodkruimels en gekruid volgens de smaak van de patroon, bij ons was dat vader.
De “veer“( rugvet) malen was wel het laatste zware werk,en vóór de molen afgebroken werd kwam het plezantste werk, de pensen en saucissen in de snaren draaien .Ondertussen was het al middag geworden en werd ons sneetjes lever in een bruine saus met ui opgediend met broodkorsten natuurlijk.
Na de middag werden de pensen gekookt in de grote gietijzeren ketel die diende om varkensvoer te maken, ja en die stond in het varkenskot, in diezelfde ketel werd ook het vet gesmolten op een heel zacht vuurtje en maar roeren, later goot men dit in een stenen tobbe met het nodige zout en….. maar roeren tot het opgesteven was.
De slager had ondertussen ook niet stil gezeten want de vleeskuip moest gereed gemaakt worden, hier werd het spek en de hespen in bewaard
Het laatste wat er gemaakt werd terwijl” Miel “al aanstalte maakte te vertrekken
was de” kip-kap”, dit was het kopvlees, de kootjes van het gekookte vet en het hart en de tong, dit werd in stenen teilen gegoten en bewaard in de kelder.Op het einde van de dag droeg mijn moeder een hutsepot bij sommige buren.
Deze bestond uit een pot ” zultsoep “( afkooksel van de pensen ) enkele pensen en enkele koteletten, we kregen dit toch terug wanneer zij aan de kermis waren.
Van kermis gesproken; zoveel zoet vlees was in die tijd niet te bewaren, zo werd de familie uitgenodigd hun voeten onder de tafel te steken.
Als afsluiter diende men in de late namiddag een streekspecialiteit op.
OREN EN POTEN, wanneer deze na het koken en laten opstijven in kleine stukjes gesneden werden kon het werk beginnen
Nu kwam de specialiteit van ieder huisvrouw naar boven; bij ons was dat grootmoeder, alles werd in een kom gedaan met toevoeging van suiker, rozijnen en gedroogde pruimen en …… een pint LAMBIK , dit alles laten pruttelen tot het een beetje gekarameliseerd was., nogal zoet en plakkerig maar …. LEKKER .! !
’t Is wel al zéér lang geleden maar ik denk dat het ongeveer zo gebeurd is.
Zij die niet akkoord gaan met de wijze hoe men een varken zult moeten zich maar laten horen.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
dune - Lid geworden op: 14 aug 2007, 20:48
- Locatie: wenduine
geronimo Ik herinner me nog een verhaal een nonkel van ons wonende toen in tervuren was ook zo iemand die zijn gezinnetje wilde eten geven dus blauwen zo noemde hij dat ,Hij had een grote hond een scheaper hijleerde die op omte helpen blauwen ent ging bv nonkel stapte met wat vlees die hij verovert had op de tram ,er kwam controle op pakje vloog van de tram hond er achter niemand dierf dicht bij komen en volgende halte nonkel van tram om zijn buit te recuperen ;zo zieje niets zo trouw als de hond Tot nog eens Dune
Een hond heeft een meester ;een kat een dienaar
Een hond heeft een meester ;een kat een dienaar
-
dune - Lid geworden op: 14 aug 2007, 20:48
- Locatie: wenduine
Geronimo we zijn een west vlaamse familie en hier zeggen we blauwen hij woonde in tervuren maar zijn dialect bleef w vlaams
in tussen weet ik nu ook dad jeugd die eens iets uitprobeert met sof dr dit ook blauwen noemen
zo zie je maar ons woordenboek wordt groter
liefs DUNE
in tussen weet ik nu ook dad jeugd die eens iets uitprobeert met sof dr dit ook blauwen noemen
zo zie je maar ons woordenboek wordt groter
liefs DUNE