de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN

[Fikske]

Hallo Dune,

ik ben blij dat je er de moed inhoudt. Dat gedicht van: Alice Nahon : 't Is goed in eigen hart te kijken,... kennen de meesten onder ons nog wel. Er zit heel veel wijsheid in en het zou goed zijn moesten meer mensen het toepassen in hun dagelijks leven , niet?
Mijn vrouw heeft ook de naaischool gevolgd en dat is heel goed van pas gekomen, want ze maakte al haar kleren zelf en ook nog die van de drie kinderen, tot zelfs het trouwkostuum van onze jongste zoon toe!. Later heeft ze nog heel veel kleren gemaakt voor onze zeven kleinkinderen. Nu naait ze nog af en toe. Ze heeft wat minder 'goesting' en dan doet ze weer wat anders. Ze is een echt bezig bijtje en ik ben blij dat ze zo is.

Ook voor jou een dikke knuffel Dune en wij hopen je hier vaak te zien.

[jadi]

[Fikske]

Mooi jadi. Dat is inderdaad het gedicht en ik ben blij dat je het nog even voor ons hebt opgezocht.

[Wout]

Het is een tijdje kalm geweest op het 70+ front maar nu is er weer veel inspiratie. Mooi toch die herinneringen aan onze jeugd in een tijd dat wij nog op straat konden ravotten zonder de angst overhoop gereden te worden. Proficait aan al de vertellers.

[Fikske]

Hé Wout! Dit is ook lang geleden. We zullen weer eens in onze pen moeten kruipen hé. Jeronimo zal het graag horen.

[jeronimo]

Wel fikske dat is nog waar ook, maar ik kreeg toch regelmatig een aanmoediging en het geeft moed te weten dat ge niet alleen zijt.
Ennnn ..........onze vele lezers mogen we ook niet vergeten. hé.
En zeggen dat het dankzij ons " Tilly" is dat ik het niet opgeven had.

[Wout]

Ik werk er wel aan maar het lukt niet zoals ik wil. Het schiet niet op. Hopelijk vloeit het binnekort weer een beetje. Nochtans zijn er aanknoppunten genoeg en de TV reeks en het boek van Geert Mak :"In Europa" brengen mij herinneringen aan de vooroorlogse tijd toen ik nog te klein was om opgemerkt te worden en ongemerkt kon luisteren naar grote mensenverhalen. Zo schoot er mij gisteren een liedje te binnen dat een matroos dikwijls zong in 't café van mijn ouders. Het moet in '38 geweest zijn en het ging over de Spaanse burgeroorlog;

Een arme Spaanse vluchteling

Ik zwerf verlaten langs de straten
Wat kan 't leven baten
Wijl ik droevig zing
Geen mens op d'aarde ...enz.

Het wijsje ken ik nog maar de woorden zijn door mijnen trizée gezakt.

[Tillie]

Niet opgeven hé mannen, en vrouwen.

Als hulp voor die trizée.

Zangeres Zonder Naam:
Spaanse vluchteling.
Ik zwerf verlaten hier door de straten
‘k Kan ‘t leven haten, werd droevig (??)
Niets wat mij spaarde, een hel op aarde
Zie mij aan, arme Spaanse vluchteling

Nooit heb ‘k een mens of een dier iets misdaan
‘ k Deed niets dan goeds
Nu is m’n land plots in opstand gegaan
Ov’ral stroomt bloed
Al wat ik bezat ben ik kwijt
Niemand weet hoe ik lijd

refr.

“Zal ik m’n land en m’n ouders nog zien”
Vraag ik steeds weer
Zie ik nog eenmaal m’n liefste, misschien
Help mij toch Heer
Leven in donkere nacht
Is wat de oorlog mij bracht

http://lyricsheaven.topcities.com/surve ... tm#spaanse

[jeronimo]

Wat zuinig zijn betekende in de jaren “40”

In de oorlogsjaren ging er niets van oude kleding verloren, tenzij men rantsoenerings bons had. Gewoonlijk werden de bonnen opgespaard om eens iets nieuws te kopen.
Hoe schaars alles was hoe inventiever men werd, Zo was het een normale zaak om een kledingstuk te “keren”.Alle naden werden voorzichtig “gelost” en platgestreken.
Het kledingstuk werd dan het binnenste buiten weer in elkaar gestoken.
Het probleem was de knoopgaten en de borstzak, die kwamen dan aan de verkeerde kant te zitten, dit kon men laten stoppen, dat waren echte vakmensen , wanneer de stof niet te “ fijn” was, was het zelfs onzichtbaar.( stoppage invisible) gewoonlijk was het in gespecialiseerde huizen waar men ook kleding kon laten verven, kwestie van eens iets nieuws te hebben. Gebreide stukken werden afgetrokken, op “strengen” gerold door de draden rond een stoelleuning te draaien., gewassen en eventueel geverft,
In de handel waren er verfblokjes die opgelost werden in kokend water waar de wol ingedompeld werd, dit liet men aan de wasdraad drogen ,nu werden de kleinsten aangesproken, en met de armen en handen open werden de draden ontward en op bollen gerold.zo kon men ook eens een “ nieuw” truitje aantrekken.
Op het einde van de oorlog was er werkelijk niets meer aan normale prijzen te vinden.
Tenzij iemand een parachute had kunnen bemachtigen, ja zo’n stuk zijde waar de vrouwen zo naar uitkeken om een witte zijden bloes te dragen.
Wij hadden de hand kunnen leggen op enkele restjes van matrassen stof.
Geloof het of niet maar mijn zussen waren fier op hun nieuwe bloes, wij de jongens kregen er hemden van, wat moest een huisvrouw toch inventief zijn.
Ennnn… hoeveel jassen zijn er niet gemaakt van geverfde legerdekens en soms kon men de hand leggen op een luxe wollen deken, zo van die blauwgrijze waar men echt een mooie warme jas van maken kon.
In die tijd was er nog geen kousenwol met versterkte draad, de schapenwol werd gewoonlijk bij iemand met een spinnewiel tot draad gesponnen en meestal geverfd.
Warm waren deze kousen wel maar ik heb grootmoeder met ganse avonden zien stoppen en om de sleet tegen te gaan werden er in de klompen sokken gedragen.
Deze werden gemaakt van ergens een versleten jas en op het patroon van een slof.
Met schoenen was het hetzelfde probleem, mijn vader was als boer zelfs schoenmaker geworden , een schoen lappen ? geen probleem, een stuk versleten autoband werd er onder geklopt.Neen niemand werd erdoor uitgelachen,’t kwam er op aan de tering naar de nering te zetten.
Na de oorlog bij de bevrijding ging ik zelf naar de lagereschool met een kali legerbroek, veel te groot maar met een riem rond mijn buikje om ze te doen passen.
En daarbij een paar legerbotten,maat 39 ook een koe te groot maar met een prop watten in de tenen pasten die ook wel. Enn… fier dat ik was. ! !

[SDW]

JERONIMO, dank voor deze zeer goede samenvatting waarin ik verschillende punten terug vindt van in de oorlog tijdens mijn kinderjaren .................................ZEER LANG GELEDEN !!!

[Wout]

Bedankt Tillie . Wist niet dat de Zangeres zondernnaam dit liedje op haar repertoire had. Heb het nooit gehoord. Maar het is wel degelijk dat liedje dat ik hoorde toen ik zo'n jaar of zeven was. Door het feit dat het door mijn oudere zussen mee- en nagezongen werd bleef het gedeeltelijk in mijn geheugen hangen.
Bedankt voor de lieve attentie.
Wout

[dune]

Forum vrienden nog een kleine herinnering ik vertelde jullie dat ik mee met grootmoe was mee genomen op de vlucht richting frankerijk na een nachtje in hooi of stro was de terug tocht aan gebroken wat ik nog weet dat er s avonds geen licht mocht gemaakt worden een van de buren haden zeker ergens een speetje licht we hoorden roepen licht aus of ich schiesse ik en zusje hadden schrik kropen onder de houten keukentafel want zo gebulder wilden we niet horen nog steeds bang want we waren beschoten geweest op de terug weg van de vlucht grootmoe woonde toen nog in oud raversyde dicht bij het toen duitse vliegveld in de duinen stond nog een oude abri uit de eerste wereld oorlog daar moesten we slapen al de buren bij elkaar zo veel huisjes stonden er toen niet in het oude dorp raversyde maar ze hielpen elkaar dat weet ik nog om een ddeken te delen sliepen de kleinen dicht bijeen dat duurde een hele tijd . En dan kwam de dag dat ons meemee niet meer kon zorgen voor ons tweetjes vader was intussn opgenpomen enmoeder was richtind duitsland vertrokken wat grootmoe haar tot haar dood heeft kwalijk genomen .En dan begon ons leven bij de zusters van liefde in Oostende ik vetel wel nog een en ander over die jaren Liefs Dune

[Heidi]

Goede avond alle
Ik heb ook veel herinneringen van toen.
Zo was er snachts een vlieger afgestort ongeveer 500 meter van ons huis .
Wat dat voor een knal dat was !!!
de volgende dag gingen we zien neiuwschierig als we waren.
dat hadden we beter niet gedaan ,want het beeld van toen vergeet ik nooit er lag een hand met nog een trouwring helemaal blauw ,als kind vergeet je dat niet.
mijn moeder was zwanger en verloor door de schok haar baby.
toch gingen we op zoek naar micra dat was van de vensters van de vlieger daar werden kruisjes van gemaakt.
hopelijk komt die tijd nooit meer.
groetjes Heidi

[jeronimo]

Hallo Heidi,

Blij met de nieuwe aanwinst.
In ons geburen was er ook een geallieerde vlieger gevallen.
maar we mochten er niet dicht bijkomen, ja die mica was wel gegeerd.
er konden vanalle voorwerpen van gemaakt worden.
Deze mica was de vervanging van glas, en had zo'n beetje een gele schijn
Kon het goed bewerken met zaag, mes en vijl.
Ik had toen een onderdeel gevonden in het voor ons nog onbekende alliminium, toen ik het uit mekaar gehaald had bleven me er enkele moeren en bouten over
Van de grotere moeren kon men een ring maken.
Ja we waren toch met zo weinig kontet

[SDW]

Ik herinner me ook van in de oorlog de mica van een vliegtuig ruit voorwerpen te hebben gemaakt met zaag en vijl maar ik kan me niet herinneren waar dat ik die gehaald heb ??