Herinneringen
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Alter, mooie foto.
Ik gok op de hoeve in de Lange Bremstraat.
Eertijds een oase van rust.
Nu heel de tijd het geraas van de autostrade,
op amper 1,5 km.
Zieken- en bejaardenhuis, flats, huizen enz.
Wat gingen wij toch graag naar dat heerlijk plekje.
Zouden we elkaar daar ooit eens tegengekomen hebben?
Groetjes aan Bosrankje en altijd welkom om
hier herinneringen neer te schrijven.
Liefs,
ria
Ik gok op de hoeve in de Lange Bremstraat.
Eertijds een oase van rust.
Nu heel de tijd het geraas van de autostrade,
op amper 1,5 km.
Zieken- en bejaardenhuis, flats, huizen enz.
Wat gingen wij toch graag naar dat heerlijk plekje.
Zouden we elkaar daar ooit eens tegengekomen hebben?
Groetjes aan Bosrankje en altijd welkom om
hier herinneringen neer te schrijven.
Liefs,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
De deur naar de herinneringen blijft heel de zomer open;
om te lezen, maar ook om te schrijven.
Als U hier graag iets achterlaat - een verhaal, een gedicht, een foto,
het is allemaal in dank aangenomen.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Ria,
Voor ge weer op weg bent naar je tuin,
het is niet de hoeve van Charel Martens of
die van er naast,van Rietje Van Dijck,maar
wel die van Van Looy,de "Boerenschuur"
zoals wij ze noemden,in de Laaglandlaan op
de weg naar St.Lucaskliniek op 't Laar.
Vlak tegen de autostrade,die het traject van
het vroegere anti-tankkanaal volgt,en die het
hele agrarische gebied aldaar verwoest heeft.
Prachtige foto's uit je tuin,en van je werkzaamheden,
je bent goed gesteld zien we.Precies een bouwvakker.
Maar zoals je zelf zegt,tot na de zomer dan,wat zich
situeert zo rond eind September.
Veel vreugde in je tuin ondertussen met Leo en de
kinderen.
Groetjes in vrede en vriendschap,
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Ik vond volgend gedicht, vol nolstalgie doet het mij denken aan mijn meter, zij had tien kinderen, als kind mocht ook ik er elke vakantie enkele dagen doorbrengen.
Meter was de oudste zuster van ons vader, we waren met 32 neven en nichten waarvan meter zeker zes keer doopmeter was. Op nieuwjaar waren we daar met zijn allen samen, we hebben er veel plezier gehad, we waren er altijd welkom, voor iedereen maakte ze tijd.
Ze droeg altijd een voorschoot, met nieuwjaar gaf ik haar meermaals een nieuwe voorschoot als geschenk.
schrijver onbekend
Moeders voorschoot
Ons moeder droeg een voorschoot
een bonte voor de week
een zwarte voor als ’t zondag was
die zo wat deftig leek,
die weekse was maar van katoen
ze droeg hem alle dagen,
dat was zo haren doen.
Ik zie ons moeder met hare voorschoot
met het brood er tegenaan
ze tikte een kruisje heel devoot
eer zou ze niet aan ’t snijden gaan.
Ons moeder hare voorschoot,
daar kroop ik heel graag onder,
vooral als ik verlegen was,
of bang van bliksem en donder.
Met ons moeder hare voorschoot
onderaan met de rechtse tip,
poetste zij onze oren,
veegde stroop weg van ons lip,
hij was altijd bij de hand
wij veegden er onze neus mee,
wij waren vaste klant.
Op ons moeder hare voorschoot
daarop werd koffie fijn gemalen
en werden vanuit het kippenhok
de eieren opgehaald,
wat ik nog niet heb verteld
daar werden patatten in gescheld
en bonen gepeld.
Met ons moeder hare voorschoot
werden traantjes weggenomen,
miserie werd haar niet gespaard
geluk werd haar vaak ontnomen!
Maar onder die voorschoot
leefde een gelaten ziel,
die alles aan hierboven liet,
ook als er te treuren viel!
Ons werkloon werd neergeteld,
iedere week
uit moeders voorschoot
kwam zakgeld en een preek!
Onder ons moeder haren voorschoot
zaten niet de duurste kleren
maar er klopte een hart van goud
waar wij van konden leren.
Moeder had ook nog een zuivere voorschoot
ergens aan een nagel hangen
voor als ze soms mijnheer pastoor
eens overwachts moest ontvangen.
Op ons moeder haren voorschoot
werd ons het bidden nog geleerd
nu dragen ze geen voorschoot meer
en is het bidden precies verkeerd.
Onder moeders voorschoot
was het als kind fijn vertoeven
maar nu gelook ik toch
dat ik dat niet meer zou hoeven!
gustilpe
Meter was de oudste zuster van ons vader, we waren met 32 neven en nichten waarvan meter zeker zes keer doopmeter was. Op nieuwjaar waren we daar met zijn allen samen, we hebben er veel plezier gehad, we waren er altijd welkom, voor iedereen maakte ze tijd.
Ze droeg altijd een voorschoot, met nieuwjaar gaf ik haar meermaals een nieuwe voorschoot als geschenk.
schrijver onbekend
Moeders voorschoot
Ons moeder droeg een voorschoot
een bonte voor de week
een zwarte voor als ’t zondag was
die zo wat deftig leek,
die weekse was maar van katoen
ze droeg hem alle dagen,
dat was zo haren doen.
Ik zie ons moeder met hare voorschoot
met het brood er tegenaan
ze tikte een kruisje heel devoot
eer zou ze niet aan ’t snijden gaan.
Ons moeder hare voorschoot,
daar kroop ik heel graag onder,
vooral als ik verlegen was,
of bang van bliksem en donder.
Met ons moeder hare voorschoot
onderaan met de rechtse tip,
poetste zij onze oren,
veegde stroop weg van ons lip,
hij was altijd bij de hand
wij veegden er onze neus mee,
wij waren vaste klant.
Op ons moeder hare voorschoot
daarop werd koffie fijn gemalen
en werden vanuit het kippenhok
de eieren opgehaald,
wat ik nog niet heb verteld
daar werden patatten in gescheld
en bonen gepeld.
Met ons moeder hare voorschoot
werden traantjes weggenomen,
miserie werd haar niet gespaard
geluk werd haar vaak ontnomen!
Maar onder die voorschoot
leefde een gelaten ziel,
die alles aan hierboven liet,
ook als er te treuren viel!
Ons werkloon werd neergeteld,
iedere week
uit moeders voorschoot
kwam zakgeld en een preek!
Onder ons moeder haren voorschoot
zaten niet de duurste kleren
maar er klopte een hart van goud
waar wij van konden leren.
Moeder had ook nog een zuivere voorschoot
ergens aan een nagel hangen
voor als ze soms mijnheer pastoor
eens overwachts moest ontvangen.
Op ons moeder haren voorschoot
werd ons het bidden nog geleerd
nu dragen ze geen voorschoot meer
en is het bidden precies verkeerd.
Onder moeders voorschoot
was het als kind fijn vertoeven
maar nu gelook ik toch
dat ik dat niet meer zou hoeven!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Maria-Christina - Lid geworden op: 17 sep 2006, 21:35
Ria, dit is mijn geschenkje voor U,
omdat U een trouwe bezoeker bent bij mij.
Het voelt alsof wij dikwijls op dezelfde golflengte zitten.
Liefde voor mensen en dingen, en zeker ook liefde en dankbaarheid voor onze Schepper. Het is een fijn gevoel om dit te mogen delen.
Ik vertrek nu op vacantie. Dat het U goed moge gaan.
MARIA-Christina
Zing zacht,
zing voor je uit.
Bezing de dingen
die goed voor jou zijn geweest.
Zing de zon en de regenwolk,
zing de namen van de bloemen,
ogentroost en ereprijs,
zing het water en de wijn
en zing het brood
zevenmaal.
Zing de namen van de mensen.
Zing moeder, vader, zus en broer,
goede buur en verre vriend.
Zing jezelf.
Zing jezelf in slaap.
En hoor de engel zingen.
Frans Cromphout
omdat U een trouwe bezoeker bent bij mij.
Het voelt alsof wij dikwijls op dezelfde golflengte zitten.
Liefde voor mensen en dingen, en zeker ook liefde en dankbaarheid voor onze Schepper. Het is een fijn gevoel om dit te mogen delen.
Ik vertrek nu op vacantie. Dat het U goed moge gaan.
MARIA-Christina
Zing zacht,
zing voor je uit.
Bezing de dingen
die goed voor jou zijn geweest.
Zing de zon en de regenwolk,
zing de namen van de bloemen,
ogentroost en ereprijs,
zing het water en de wijn
en zing het brood
zevenmaal.
Zing de namen van de mensen.
Zing moeder, vader, zus en broer,
goede buur en verre vriend.
Zing jezelf.
Zing jezelf in slaap.
En hoor de engel zingen.
Frans Cromphout
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Wordt vervolgd
Een mooie foto die herinneringen oproept en 2 prachtige gedichten,
dat is wat mijn bezoekers hier achterlieten.
Dank Alter, Gustilpe en M.Christina
Mijn foto hierboven krijgt nog een vervolg. Tot dan,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Ria,
Een lenteregen van roze blaadjes...
Bestaat er iets poëtischer in de natuur ?
Weer een heel mooi zicht uit je tuin waarbij
de belofte van een vervolg ons benieuwd
doet uitkijken !
Lieve groetjes voor jullie beiden van
Alter en rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Rankje, bedankt en zit je klaar?
Eergisteren begonnen de roze blaadjes van onze Japanse kerselaar te vallen, als een tapijt op de grond.
Ze kleurden het padje tussen de rozen en vielen in het vers gezaaide gras. Het was zo liefelijk en mooi en plots moest ik denken aan de tijd van de processies.
De tijd van mijn kinderjaren. Toen we in witte kleedjes getooid mochten meegaan, met gevulde korfjes van gekleurde snippers en vooral heerlijk geurende rozenblaadjes. Meestal ging de processie uit de zondag na Sacramentsdag. In andere parochies was het dan weer op Onze Lieve Vrouw ten Hemelopneming, half oogst.
De bloemenmeisjes, die vooraf gingen aan de priester, die het Heilig Sacrament droeg, strooiden met gulle hand de tere blaadjes en kleurrijke snippers papier.
Wij hadden een rode en een roze, heerlijk geurende rozelaar, zodat ik ook mijn bijdrage kon leveren. Misschien dat ik daar reeds mijn liefde voor rozen heb ontwikkeld.
Neen, nu ik er over nadenk begon het nog vroeger, toen wij als vluchteling woonden in de abdij te Westvleteren. Het binnentuintje was gevuld met heerlijk geurende rozen. Hun geur ben ik nooit vergeten.
En toch wil ik nu niet over de parochiale processies schrijven (later misschien) maar over de 3 KRUISDAGEN, de drie dagen die vooraf gaan aan Ons Heer Hemelvaart.
Toen ik op internaat was – vijf keer heb ik dat meegemaakt – hielden we drie dagen na elkaar processie, heel vroeg in de morgen. Het was soms nog bitter koud. We gingen dan in processie door het park en de velden die aan het internaat verbonden waren. Ik heb daar zo’n mooie herinneringen aan.
Ik ben geen ochtendmens en laat daardoor helaas de mooiste momenten van de dag verloren gaan. (Daar moet ik toch eens iets aan gaan doen!)
Misschien dat die vroege ochtenden mij daarom zo zijn bijgebleven, de stilte, de kilte, daarna de opkomende zon, het vogelgezang, maar ook al de litanieën die werden voorgezongen en die wij moesten beantwoorden met Ora pro nobis.
Maar veel beter dan ik het kan vertellen laat ik Stijn Streuvels aan het woord
in “De Vlaschaard.”
Wij waren tenslotte alleen maar de leerlingen, de zusters en de aalmoezenier – Heel anders zal het er in een dorp en dan vooral een boeren dorp aan toe zijn gegaan. Het was dan ook een dankzegging voor de schepping en de natuur en een bede om een goede oogst.
Ik heb de oude spelling behouden – leest U mee?
Uit de Vlasschaard van Stijn Streuvels
Af en toe wankelde het weder nog altijd en de koude regens vielen te zwaar voor de jonge vruchten. Er werd geklaagd en geknoterd bij de menschen die gemeend hadden dat de zomer reeds begonnen was; maar menigeen troostte zich in 't vooruitzicht van de kruisdagen en
men hoopte dat de groeite en de warmte daarna zou aanvangen.
In 't keeren van 't seizoen wordt de zegening van den Hemel afgesmeekt over de vruchten der aarde en de bewaarnis gevraagd voor den nieuwen oogst. Groote regens, groote droogte, onweer, hagelvlagen of onmatige hitte en andere rampen, moeten van 't veld geweerd worden - alles ligt in Gods handen en alles wat buiten groeit staat bloot aan 't hemelsch geweld - dat weten de boeren. Daarom stellen zij hun vertrouwen in die openbare smeeking en elk voor zich, houden zij eraan, ernstig hunne godsvrucht te volbrengen.
Waar 't andere morgenden in de weke stil is en verlaten op de plaatse en rond de kerk, komt vroegmorgens al het volk nu ter kerke alsof het Zondag ware. Op hun kloefen en in hun wekedaagsche kleeren, met mutse en blauwen kiel gelijk ze werken op 't land, met de eerde nog aan hun kleeren geplakt, komt het mannenvolk; in haar zwarte mantels gehuld zijn de vrouwen en de meisjes, wit en zwart of anders vaal gekleurd, zijn haar afgedragene kleedjes. De kerk is vol lijk 's Zondags.
Na de mis begint de processie. Niet lijk op half-oogst, maar zonder praal nu of opschik, in allen eenvoud geschiedt de ommegang want 't is eene smeekbede en geen feestvieren. De missedienaars - kleine pastortjes met wit roket - dragen kruisstok tusschen twee koperen kandelaars die blinken. De pastor volgt in purperen koormantel, draagt het heilige kruis met de relekwie, het kruis waar de stralen flikkeren op al de hoekjes van 't gefatsoende zilver-en-goud. De koster draagt het boek. De veldwachter houdt het gescheid en weert de knechtejongens die druistig en geweldig, stooten om de eersten te zijn in den aanzet.
Een dikke bende parochianen puilt ter poorten uit, - boeren, werkvolk, arm en rijk, al éen bende, komen ze met ontblooten schedel in 't schelle licht op het voorplein en de stoet zet uit. Daarachter komt de zwarte drom der vrouwen met de meisjes en kinderen als heldere vlekken tusschen 't zwart der mantels. De boerinnen zijn er bij, de boerendochters en de vrouwen van te lande uit de kortwoonsten - al wie van huis kon, volgt de processie.
't Speierende witte missegewaad van pastor en kerkvolk en 't spietsend schichtsel van koper der kandelaars - heel het hoofd van den stoet is verdwenen den hoek om; 't straatje door, tusschen klooster en pastorij, verengt en smalt de bende in het kerkwegeltje en breidt plots weer in zijne schoone breedte open over de dorpsplaats en verengt weerom in 't nauwe straatje bachten de brouwerij, bachten de huizen der plaats in de schaduw waar 't gezang van pastor en koster klankvoller dreunt tegen de wanden der gevels.
Dan ineens, als in een hevig lichtbad stroomt de stoet open over den breeden eerdeweg en liggen de velden onmetelijk in 't nuchtere zonnedampen van den meischen morgend. Links en rechts zonder gracht of pale, vlakt het land wijduit en over heel de verte pinkelt de dauw op het jonge groen.
In een einder van blauwen damp ligt de vallei, met éen blik te omvademen; de lucht is goed en over heel de verte gaat er geen geruchte. De vele voeten schoffelen in 't zand en aan 't hoofd van den stoet in ijler galmen, vordert de pastor met den koster zijn lange litanie.
De zonne schettert op de witte koorhemden die glimmen en straaltjes schieten uit elke ronding der koperen kandelaars.
Het kruis steekt hoog op in de lucht, het kruis dat den weg opent en aanwijst; als een sleep volgt het heir der bedevaarders over den slingerenden zandweg door de velden.
Leeuwerikken stijgen en dalen aanhoudend en schuifelen en knetteren terwijl de heiligen uit 't paradijs vernoemd en aanroepen worden met een altijd weerkeerend: ‘Ora pro nobis’.
De vinken slaan, de musschen piepen en al het vogelvolk viert kerremis in de zon terwijl hier luidop al de kwalen en rampen die van 't dorp moeten geweerd worden, in lange reek achtereen volgen met een altijd herhalende drieklank: ‘Libera nos Domine’.
Die twee stemmen galmen nijverig op éenzelfde maat, in éenzelfde herhaling, dweers door 't gezang der vogelen en de groote bende volks die zwijgend volgt, schijnt in aandacht en deemoed te luisteren en bidden stille meê, elk volgens zijnen zin en stand van eigen nooddruft des gemoeds.
Maar buiten de gedachten die eensdeels zijn bij den zin van hun gebed, komen de uitwendige dingen hun aandacht verstrooien. De oogen volgen rechts en lings de velden langs den weg. De landman let op de vruchten en den groei en daarbij denkt hij aan den boer of pachter die hier geakkerd heeft.
Gedachten volgen gedachten en geleidelijk laat hij zich gaan in zaken van beheer, van huishoud en van leven. En telkens wisselt de gedachtenreeks weer af, zoo dikwijls er een andere vrucht of een ander stuk lands onder de oogen komt.
Boeren of pachters die een vrucht staan hebben langs den processie-
weg zijn er meer in belangd. Lange te vooren zijn hun gedachten er mede bezig en wanneer ze hun eigendom genaderd zijn wordt er al een stootje gegeven aan den elleboog van den gebuur en een woordetje gefluisterd…..
….. Waar er landlieden te werken staan als de processie voorbij komt, houden zij stil, doen de muts af en staan ingetogen zoolang tot de stoet voorbij is.
… Uit den mulden zandweg geraakt de processie op de kassei van de groote dorpstraat en gaat er een toegroeiend geruchte van kloppende kloefen naarmate er meer volk den hoek omslaat en op strate komt.
Tusschen de huizen krijgt de galm van den zang een anderen klank en vergaat hij in 't gedruisch der holleblokken en 't rammelend geklop, wanneer de stoet op de dorpsplaats gekomen is.
De eersten zijn lange reeds de kerke binnen en altijd anderen komen nog toe die effenaan verdwijnen in de opening van 't donkere kerk-portaal.
De vrouwen zijn bestoven en volgen haastiger om de voorsten in te halen. Wanneer heel de lange eind door de opening van dien zwarten kerkmond naar binnen is, wordt het weer stil.... en binst den stond van plechtige rust wordt voor 't laatst den zegen gegeven over de menigte met de heilige relekwie.
En dan, zoo aanstonds braakt en brobbelt het volk ter kerke uit in een roefeling om al ineens weg en naar buiten en stroomt de menigte groeiend met altijd nieuwe bijkomers open op 't kerkplein en gaat elk zijn wegen, al drie kanten 't dorp af. Aanstonds en zonder letten zal al het volk aan 't werk zijn.
De plicht is volbracht, 't goed betrouwen verblijdt de menschen en die uchtend reeds geeft de belofte van een prachtigen zomerdag.....
Om te eindigen wens ik iedereen nog een mooie 1 mei-dag
en een zalige hoogdag, zo zeggen wij dat hier, van Ons heer Hemelvaart!
ria
Eergisteren begonnen de roze blaadjes van onze Japanse kerselaar te vallen, als een tapijt op de grond.
Ze kleurden het padje tussen de rozen en vielen in het vers gezaaide gras. Het was zo liefelijk en mooi en plots moest ik denken aan de tijd van de processies.
De tijd van mijn kinderjaren. Toen we in witte kleedjes getooid mochten meegaan, met gevulde korfjes van gekleurde snippers en vooral heerlijk geurende rozenblaadjes. Meestal ging de processie uit de zondag na Sacramentsdag. In andere parochies was het dan weer op Onze Lieve Vrouw ten Hemelopneming, half oogst.
De bloemenmeisjes, die vooraf gingen aan de priester, die het Heilig Sacrament droeg, strooiden met gulle hand de tere blaadjes en kleurrijke snippers papier.
Wij hadden een rode en een roze, heerlijk geurende rozelaar, zodat ik ook mijn bijdrage kon leveren. Misschien dat ik daar reeds mijn liefde voor rozen heb ontwikkeld.
Neen, nu ik er over nadenk begon het nog vroeger, toen wij als vluchteling woonden in de abdij te Westvleteren. Het binnentuintje was gevuld met heerlijk geurende rozen. Hun geur ben ik nooit vergeten.
En toch wil ik nu niet over de parochiale processies schrijven (later misschien) maar over de 3 KRUISDAGEN, de drie dagen die vooraf gaan aan Ons Heer Hemelvaart.
Toen ik op internaat was – vijf keer heb ik dat meegemaakt – hielden we drie dagen na elkaar processie, heel vroeg in de morgen. Het was soms nog bitter koud. We gingen dan in processie door het park en de velden die aan het internaat verbonden waren. Ik heb daar zo’n mooie herinneringen aan.
Ik ben geen ochtendmens en laat daardoor helaas de mooiste momenten van de dag verloren gaan. (Daar moet ik toch eens iets aan gaan doen!)
Misschien dat die vroege ochtenden mij daarom zo zijn bijgebleven, de stilte, de kilte, daarna de opkomende zon, het vogelgezang, maar ook al de litanieën die werden voorgezongen en die wij moesten beantwoorden met Ora pro nobis.
Maar veel beter dan ik het kan vertellen laat ik Stijn Streuvels aan het woord
in “De Vlaschaard.”
Wij waren tenslotte alleen maar de leerlingen, de zusters en de aalmoezenier – Heel anders zal het er in een dorp en dan vooral een boeren dorp aan toe zijn gegaan. Het was dan ook een dankzegging voor de schepping en de natuur en een bede om een goede oogst.
Ik heb de oude spelling behouden – leest U mee?
Uit de Vlasschaard van Stijn Streuvels
Af en toe wankelde het weder nog altijd en de koude regens vielen te zwaar voor de jonge vruchten. Er werd geklaagd en geknoterd bij de menschen die gemeend hadden dat de zomer reeds begonnen was; maar menigeen troostte zich in 't vooruitzicht van de kruisdagen en
men hoopte dat de groeite en de warmte daarna zou aanvangen.
In 't keeren van 't seizoen wordt de zegening van den Hemel afgesmeekt over de vruchten der aarde en de bewaarnis gevraagd voor den nieuwen oogst. Groote regens, groote droogte, onweer, hagelvlagen of onmatige hitte en andere rampen, moeten van 't veld geweerd worden - alles ligt in Gods handen en alles wat buiten groeit staat bloot aan 't hemelsch geweld - dat weten de boeren. Daarom stellen zij hun vertrouwen in die openbare smeeking en elk voor zich, houden zij eraan, ernstig hunne godsvrucht te volbrengen.
Waar 't andere morgenden in de weke stil is en verlaten op de plaatse en rond de kerk, komt vroegmorgens al het volk nu ter kerke alsof het Zondag ware. Op hun kloefen en in hun wekedaagsche kleeren, met mutse en blauwen kiel gelijk ze werken op 't land, met de eerde nog aan hun kleeren geplakt, komt het mannenvolk; in haar zwarte mantels gehuld zijn de vrouwen en de meisjes, wit en zwart of anders vaal gekleurd, zijn haar afgedragene kleedjes. De kerk is vol lijk 's Zondags.
Na de mis begint de processie. Niet lijk op half-oogst, maar zonder praal nu of opschik, in allen eenvoud geschiedt de ommegang want 't is eene smeekbede en geen feestvieren. De missedienaars - kleine pastortjes met wit roket - dragen kruisstok tusschen twee koperen kandelaars die blinken. De pastor volgt in purperen koormantel, draagt het heilige kruis met de relekwie, het kruis waar de stralen flikkeren op al de hoekjes van 't gefatsoende zilver-en-goud. De koster draagt het boek. De veldwachter houdt het gescheid en weert de knechtejongens die druistig en geweldig, stooten om de eersten te zijn in den aanzet.
Een dikke bende parochianen puilt ter poorten uit, - boeren, werkvolk, arm en rijk, al éen bende, komen ze met ontblooten schedel in 't schelle licht op het voorplein en de stoet zet uit. Daarachter komt de zwarte drom der vrouwen met de meisjes en kinderen als heldere vlekken tusschen 't zwart der mantels. De boerinnen zijn er bij, de boerendochters en de vrouwen van te lande uit de kortwoonsten - al wie van huis kon, volgt de processie.
't Speierende witte missegewaad van pastor en kerkvolk en 't spietsend schichtsel van koper der kandelaars - heel het hoofd van den stoet is verdwenen den hoek om; 't straatje door, tusschen klooster en pastorij, verengt en smalt de bende in het kerkwegeltje en breidt plots weer in zijne schoone breedte open over de dorpsplaats en verengt weerom in 't nauwe straatje bachten de brouwerij, bachten de huizen der plaats in de schaduw waar 't gezang van pastor en koster klankvoller dreunt tegen de wanden der gevels.
Dan ineens, als in een hevig lichtbad stroomt de stoet open over den breeden eerdeweg en liggen de velden onmetelijk in 't nuchtere zonnedampen van den meischen morgend. Links en rechts zonder gracht of pale, vlakt het land wijduit en over heel de verte pinkelt de dauw op het jonge groen.
In een einder van blauwen damp ligt de vallei, met éen blik te omvademen; de lucht is goed en over heel de verte gaat er geen geruchte. De vele voeten schoffelen in 't zand en aan 't hoofd van den stoet in ijler galmen, vordert de pastor met den koster zijn lange litanie.
De zonne schettert op de witte koorhemden die glimmen en straaltjes schieten uit elke ronding der koperen kandelaars.
Het kruis steekt hoog op in de lucht, het kruis dat den weg opent en aanwijst; als een sleep volgt het heir der bedevaarders over den slingerenden zandweg door de velden.
Leeuwerikken stijgen en dalen aanhoudend en schuifelen en knetteren terwijl de heiligen uit 't paradijs vernoemd en aanroepen worden met een altijd weerkeerend: ‘Ora pro nobis’.
De vinken slaan, de musschen piepen en al het vogelvolk viert kerremis in de zon terwijl hier luidop al de kwalen en rampen die van 't dorp moeten geweerd worden, in lange reek achtereen volgen met een altijd herhalende drieklank: ‘Libera nos Domine’.
Die twee stemmen galmen nijverig op éenzelfde maat, in éenzelfde herhaling, dweers door 't gezang der vogelen en de groote bende volks die zwijgend volgt, schijnt in aandacht en deemoed te luisteren en bidden stille meê, elk volgens zijnen zin en stand van eigen nooddruft des gemoeds.
Maar buiten de gedachten die eensdeels zijn bij den zin van hun gebed, komen de uitwendige dingen hun aandacht verstrooien. De oogen volgen rechts en lings de velden langs den weg. De landman let op de vruchten en den groei en daarbij denkt hij aan den boer of pachter die hier geakkerd heeft.
Gedachten volgen gedachten en geleidelijk laat hij zich gaan in zaken van beheer, van huishoud en van leven. En telkens wisselt de gedachtenreeks weer af, zoo dikwijls er een andere vrucht of een ander stuk lands onder de oogen komt.
Boeren of pachters die een vrucht staan hebben langs den processie-
weg zijn er meer in belangd. Lange te vooren zijn hun gedachten er mede bezig en wanneer ze hun eigendom genaderd zijn wordt er al een stootje gegeven aan den elleboog van den gebuur en een woordetje gefluisterd…..
….. Waar er landlieden te werken staan als de processie voorbij komt, houden zij stil, doen de muts af en staan ingetogen zoolang tot de stoet voorbij is.
… Uit den mulden zandweg geraakt de processie op de kassei van de groote dorpstraat en gaat er een toegroeiend geruchte van kloppende kloefen naarmate er meer volk den hoek omslaat en op strate komt.
Tusschen de huizen krijgt de galm van den zang een anderen klank en vergaat hij in 't gedruisch der holleblokken en 't rammelend geklop, wanneer de stoet op de dorpsplaats gekomen is.
De eersten zijn lange reeds de kerke binnen en altijd anderen komen nog toe die effenaan verdwijnen in de opening van 't donkere kerk-portaal.
De vrouwen zijn bestoven en volgen haastiger om de voorsten in te halen. Wanneer heel de lange eind door de opening van dien zwarten kerkmond naar binnen is, wordt het weer stil.... en binst den stond van plechtige rust wordt voor 't laatst den zegen gegeven over de menigte met de heilige relekwie.
En dan, zoo aanstonds braakt en brobbelt het volk ter kerke uit in een roefeling om al ineens weg en naar buiten en stroomt de menigte groeiend met altijd nieuwe bijkomers open op 't kerkplein en gaat elk zijn wegen, al drie kanten 't dorp af. Aanstonds en zonder letten zal al het volk aan 't werk zijn.
De plicht is volbracht, 't goed betrouwen verblijdt de menschen en die uchtend reeds geeft de belofte van een prachtigen zomerdag.....
Om te eindigen wens ik iedereen nog een mooie 1 mei-dag
en een zalige hoogdag, zo zeggen wij dat hier, van Ons heer Hemelvaart!
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Ria,
Ik zat inderdaad klaar om alles te lezen met veel aandacht en
plezier. Zoals gewoonlijk, beschrijf je alles op zo'n natuurlijke
manier dat ik het gevoel had er bij te zijn ! Dat had ik ook bij
het ontdekken van de mooie tekst van Stijn Streuvels waarvan
ik de biografie ken door Alter. Spijtig heb ik niet veel van hem
gelezen (vier uren nederlands per week in humaniora waren
zeker te weinig !)
Je regen roze blaadjes deed mij ook denken aan rozenblaadjes
van mijn prille jeugd toen ik in Lisieux met mijn ouders was, op
bezoek bij een tante van mijn moeder die er woonde.
Daar beleefde ik iets heel speciaals dat ik me nu nog duidelijk
kan herinneren !
Wij gingen het huis van Ste Thérese bezichtigen en in een nogal
donkere kamer waar hemelse muziek werd gespeeld, kwam
ineens een regen geurende rozenblaadjes - uit het plafond zo
blauw als de hemel - en een stralend licht maakte alles levendig !
Een mooie stem fluisterde : "na mijn dood, zal ik een regen
rozenblaadjes op jullie laten vallen..."
(Later, vertelde mijn tante dat het de laatste woorden van Ste
Thérese waren)
Ik was amper zes jaar oud, besefte niet dat het geënsceneerd was,
en was zo ontroerd dat ik een onbekende maar intense emotie
voelde die ik toen niet kon plaatsen.
Ik weet alleen dat ik de hele wereld had willen omarmen.
Nu kan ik een naam eraan geven : het was LIEFDE !
En sindsdien, telkens als ik roze blaadjes zie vallen, voel ik dezelfde
emotie alsof het gisteren was !
Bedankt lieve Ria
Lieve groetjes in vrede en vriendschap van Alter en rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
lieve Ria,
de drie Kruisdagen, de drie dagen die voorafgaan aan Ons Heer Hemelvaart, daar had ik nog nooit van gehoord, nochtans ben ik wel christelijk opgevoed. Ik denk dat dat in West-Vlaanderen geen gewoonte was of toch niet in mijn dorp.
Processie op de zondag na Sacramantsdag dat wel, ik ging ook altijd mee in de processie.
Het was dus een stukje geschiedenis voor mij, bedankt dat je het hier plaatste met de tekst van stijn Streuvels.
Wat ik mij wel herinner is dat we in stoet in de maand mei elke week naar een van de talrijke de Mariakapelletjes stapten om er te bidden.
ik wens jullie nog een fijn weekend,
gustilpe
de drie Kruisdagen, de drie dagen die voorafgaan aan Ons Heer Hemelvaart, daar had ik nog nooit van gehoord, nochtans ben ik wel christelijk opgevoed. Ik denk dat dat in West-Vlaanderen geen gewoonte was of toch niet in mijn dorp.
Processie op de zondag na Sacramantsdag dat wel, ik ging ook altijd mee in de processie.
Het was dus een stukje geschiedenis voor mij, bedankt dat je het hier plaatste met de tekst van stijn Streuvels.
Wat ik mij wel herinner is dat we in stoet in de maand mei elke week naar een van de talrijke de Mariakapelletjes stapten om er te bidden.
ik wens jullie nog een fijn weekend,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Met ziekenzorg naar de grot van Rustoord, 7 mei 2008
Een hemels weertje was het, om op bezoek te gaan bij onze Hemelmoeder.
De organisatie van ziekenzorg Brasschaat had heel erg haar
best gedaan om alles prima voor te bereiden.
Stemmige Maria-liederen klonken over de groene oase.
Hier moesten we zijn. Uit de verschillende parochies kwamen
mensen om mee te bidden, te zingen en kaarsjes te branden.
Al vlug was er geen plaatske meer vrij.
Het werd dan ook een feestelijk gebeuren.
Vriendschap en genegenheid waren echt voelbaar
en op vele gezichten straalde een blije lach.
Om 14 u stipt opende pastoor Hans Eelens de bezinning
met een welkom en een gebed.
Mooie stemmen van het gelegenheidskoor en harmonium
begeleidden de liederen, waarna telkens samen het refrein
werd gezongen.
Verzoeningsgebeden, het openingsgebed en een tekst
uit het Evangelie, werden gevolgd door gezang en een
bezinningstekst over Maria in haar leven vroeger,
maar ook haar aanwezigheid nu onder ons.
Dan werd het tijd om samen het rozenhoedje te bidden.
Ieder tientje werd voorafgegaan door een intentie en
een bloemenhulde aan Onze Lieve Vrouw, en gevolgd
door een strofe van een lied.
Toen het eerste tientje werd aangeheven klonk er
een ongewoon hoog en mooi vogellied, dat ik niet
kon thuisbrengen. Een tweede vogeltje liet eveneens
zijn stemmetje horen, als een echo.
Ik kon de vogelzang echt niet erkennen, maar het was
bijzonder mooi en duurde een hele tijd.
Een ode aan de Moeder van Jezus en een dankbaar
gebeuren aan onze Schepper.
En toen was het tijd om de kaarsen te zegenen
en naar voor te brengen. Er werd nog gebeden en gezongen.
Na het lied: “Liefde gaf U duizend namen” gaf de priester de zegen.
Met een beetje heimwee verlieten we die gezegende plaats.
We danken de verantwoordelijken en vrijwilligers van de parochie
Heilige Familie om ons zo gastvrij te ontvangen.
In de zaal van Berkenhof stonden vele tafels gedekt.
Daar werden we nog verwend met koffie, thee en gebak.
Het was een heerlijke namiddag, woorden schieten te kort om
onze gevoelens te beschrijven.
Met dank aan alle vrijwilligers en aanwezigen, maar bijzonder
aan Maria, onze Hemelmoeder, die zo dicht bij ons is en blijft.
“ Wees gegroet, Maria, vol van genaden.”
R.B.
__________________________________________________________
Lieve Rankje en Gustilpe, op jullie uitgebreid schrijven hierboven,
kom ik zeker nog terug.
Rankje en Alter, dank voor alles.
Gustilpe, goede en veilige reis gewenst.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
In het tuintje van mijn geboortehuis,
waar ik elf jaar woonde, was een grasperk een kippenhok
en achteraan een prumenboom, met de lekkerste pruimen die ik ooit at.
De tuin was 5 meter breed en ongeveer 20 meter lang.
Hij was gescheiden met een paadje van de tuin van onze tante,
die ongeveer even groot was.
We leefden en speelden samen met onze neefjes en nichtjes
en nog enkele buurkinderen.
In het midden van ons grasveld stond een schommel en verder
bouwden we er tenten en speelden vaderke en moederke,
met een heel huisgezin, allemaal kleine dreumesen.
Aan de kant van onze tante stonden wat boerenbloemen,
en zo genoten we van een dubbele speel- en leeftuin.
Toen we begin 1967, na twee jaar huwelijk, in ons eigen huis
kwamen wonen, waar we nog altijd gelukkig zijn, hielden wij
het in het begin ook vrij sober.
Er was achter onze woning een redelijk groot gazon, een zandbak,
en een eenvoudige border, met de bloemen die mijn man had
gekozen. Achteraan hadden we kippen en een moestuintje.
Toen de kinderen wat groter werden ben ik mee beginnen tuinieren
en is onze tuin stilaan geworden tot wat hij nu is.
Ik laat U nog even meegenieten, van enkele lentebloeiers.
Viburnum
witte rhododendron
bosazalea - staat onder de eik
roze azalea
rode azalea
naar waar leidt dit nieuwe paadje?
akelei
witte azalei met grote bloemen
clematis Guernsey
de eerste rozen - Golden shower!
tot binnenkort,
ria
waar ik elf jaar woonde, was een grasperk een kippenhok
en achteraan een prumenboom, met de lekkerste pruimen die ik ooit at.
De tuin was 5 meter breed en ongeveer 20 meter lang.
Hij was gescheiden met een paadje van de tuin van onze tante,
die ongeveer even groot was.
We leefden en speelden samen met onze neefjes en nichtjes
en nog enkele buurkinderen.
In het midden van ons grasveld stond een schommel en verder
bouwden we er tenten en speelden vaderke en moederke,
met een heel huisgezin, allemaal kleine dreumesen.
Aan de kant van onze tante stonden wat boerenbloemen,
en zo genoten we van een dubbele speel- en leeftuin.
Toen we begin 1967, na twee jaar huwelijk, in ons eigen huis
kwamen wonen, waar we nog altijd gelukkig zijn, hielden wij
het in het begin ook vrij sober.
Er was achter onze woning een redelijk groot gazon, een zandbak,
en een eenvoudige border, met de bloemen die mijn man had
gekozen. Achteraan hadden we kippen en een moestuintje.
Toen de kinderen wat groter werden ben ik mee beginnen tuinieren
en is onze tuin stilaan geworden tot wat hij nu is.
Ik laat U nog even meegenieten, van enkele lentebloeiers.
Viburnum
witte rhododendron
bosazalea - staat onder de eik
roze azalea
rode azalea
naar waar leidt dit nieuwe paadje?
akelei
witte azalei met grote bloemen
clematis Guernsey
de eerste rozen - Golden shower!
tot binnenkort,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Ria,
Wat een prachtige foto's van 'n ongeevenaard
kleurrijke weelde aan bloemen.
Echt een streling voor het oog!
Bedankt dat je ons van zoveel moois laat meegenieten.
Je tuin is je duidelijk diep erkentelijk voor al het werk
dat je er in besteed hebt.
Moge hij nu een zalig rustpunt wezen als beloning voor
je onverpoosde ijver en inzet.
Ad Majora Deo Gloria
Ria en Leo,het is jullie van harte gegund.
Geniet er van.
Groetjes in vrede en vriendschap,
Bosrankje en Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Alter en Rankje, hartelijk dank
voor de zo snel gemaakte ppt met aangepaste illustraties.
Dank ook voor wat je hier zo oprecht schrijft.
Zoals beloofd ga ik verder met foto's van de laatste dagen.
De rozen beginnen stilaan, sommige reeds uitbundig te bloeien.
Zoals aan deze boog de gele rozen, Mme. Dupont en Golden shower.
Kom gerust binnen in de tuin!
beginnende blauwe clematis tussen de gele rozen.
blauw en geel waren o.a. lievelingskleuren van Claude Monet
Tweemaal dezelfde eik, met tien dagen verschil.
Als de bladeren pas openen is hij zo heerlijk lichtgroen van kleur...
twee soorten vroege geranium, wit en blauw
en...gele viooltjes gekregen van een vriendin
......................................En om te besluiten een stukje poëzie:
De rozen, ook de sterren
zullen eens verwelken
de rozen vragen niet veel tijd,
de sterren bloeien wel een eeuwigheid,
ook dat is slechts een splinster van de tijd.
De Tijd is slechts een schaar in ‘s Heren hand
waarmee Hij de bloemen snoeit en snijdt
die Hij in d’ heemelen en op aarde plant
Felix Timmermans
tot een volgende keer,
met weer andere plaatsen en andere kleuren
met een van ria
voor de zo snel gemaakte ppt met aangepaste illustraties.
Dank ook voor wat je hier zo oprecht schrijft.
Zoals beloofd ga ik verder met foto's van de laatste dagen.
De rozen beginnen stilaan, sommige reeds uitbundig te bloeien.
Zoals aan deze boog de gele rozen, Mme. Dupont en Golden shower.
Kom gerust binnen in de tuin!
beginnende blauwe clematis tussen de gele rozen.
blauw en geel waren o.a. lievelingskleuren van Claude Monet
Tweemaal dezelfde eik, met tien dagen verschil.
Als de bladeren pas openen is hij zo heerlijk lichtgroen van kleur...
twee soorten vroege geranium, wit en blauw
en...gele viooltjes gekregen van een vriendin
......................................En om te besluiten een stukje poëzie:
De rozen, ook de sterren
zullen eens verwelken
de rozen vragen niet veel tijd,
de sterren bloeien wel een eeuwigheid,
ook dat is slechts een splinster van de tijd.
De Tijd is slechts een schaar in ‘s Heren hand
waarmee Hij de bloemen snoeit en snijdt
die Hij in d’ heemelen en op aarde plant
Felix Timmermans
tot een volgende keer,
met weer andere plaatsen en andere kleuren
met een
van riaOnder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Herbloeiend voor de derde maal
Herbloeiend voor de tweede maal
Herbloeiend voor de eerste maal
Onafgebroken bloeiend sinds 14 februari 08
een lentegroet van
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.