het leven zoals het is....

[Morgenstern]

Hilde
Morgenstern en Herman

[_Nele_]

Lieve Hilde,

wens jullie een leuke zondag

liefs

Nele

[hilde m]

Maandagmorgen,
een nieuwe week,
ik zet mijn computerke op
in de hoop dat er bezoek is geweest....
en ja hoor....

Bo-ke,
met een lieve wens.

denook,
met de mooie gave,
om tussen de regels te lezen.

lief Rankje,
met veel medeleven,
zoals we het van haar zijn gewend.

Gustilpe,
met een diep geloof en hoop.

Morgenstern en Herman,
met een leuk plaatje
en lieve weekendwensen.

Nele,
met mooie bloemen

Ferry,
op bezoek tijdens het nachtelijke uur.
Tokkelde ongeduldig op de deur,
maar er waren nog 3 miljoen wachtende amerikaantjes voor haar.
Het moet je maar gebeuren hé...
-Iben mijn buur?
'k zou het niet weten hoor Ferry,
'keek al eens over de muur,
maar hier woont nog altijd,
Denise en Arthur.

Mijn weddingblues ?
mijne portemonaie wordt alleszins dunner,
maar ik?
hopelijk zijn het geen verloren kosten
zoals bij mijn dochter...

[hilde m]

en dan was er koffie...

We zitten aan de koffietafel,
nonkels, tantes,
neven en nichten
met allemaal bedrukte gezichten.
Voor de derde maal
dit jaar.

Deze generatie
is in de tachtiger jaren
en nu komen ze,
ze één voor één halen.

Naar mate de tijd vordert
de koffiekoeken en pistolees veroberd,
worden de gesprekken geanimeerder
de dood maakt deel uit
van het leven.
Vroeger kwamen ze bijeen,
op trouwfeesten,
nu op begrafenissen.

[bo'ke]

Beste Hilde,


Ja, zo evolueert het
normaal gezien.
Geschreven zoals
velen het ervaren.


maak er een fijne dag van
bo

[gustilpe]

lieve Hilde,

je schreef, de dood maakt deel uit van het leven, ja, zo ervaar ik het ook. Verleden jaar begroeven wij de laaatste twee tantes, we hadden een grote familie, de ganse generatie is uitgestorven.
wij staan nu op de eerste rij, van neven en nichten zijn er ook al enkelen verdwenen.
Op de begrafenis van de laatste tante, maakten we de bedenking (neven en nichten, we zijn met meer dan veertig) wanneer zien wij elkaar nu nog terug?
We zijn uitgezwermd langs alle kanten. Mijn oudste broer en ikzelf hadden een voorstel om jaarlijks gezamenlijk te gaan eten, wij zouden de eerste stap zetten dit jaar, tot nu toe is er nog niets van gekomen.
Je doet er mij aan denken dat wij daar dringend werk moeten van maken.

lieve groetjes,
gustilpe

[_Nele_]

Avondmijmering


teer groen

tegen blauwe lucht

een vlucht

zwaluwen

een kindersnoetje

kijkt met grote kijkers

me verwonderd aan


een glimp van jou

in drijvende wolken

het deemstert

de avondstilte valt en

doet me verlangen

naar het verre

onbereikbare heelal

Nele

[Bosrankje]

Lieve Hilde,

Bedankt voor je bezoekjes in mijn Laar

Terwijl ik " en dan was er koffie...." aan 't lezen was,
had ik ineens het gevoel aan de koffietafel naast jou
te zitten !!! Je hebt een echte verhaaltalent hoor !!!

Je hebt ook iets heel belangrijks gezegd, iets waaraan
veel te weinig mensen denken in onze huidige maatschappij
omdat het hen bang maakt : de dood maakt deel uit
van het leven. Ik zou uren erover kunnen spreken want
het is zo belangrijk maar 't is noch het moment noch de
de plaats om aan zoiets te beginnen.

We lezen je heel graag, lieve Hilde. Doe zo verder

Liefs van Alter en Rankje

[ferry]

Hilde :
" en dan was er koffie "
wat heb je dat goed beschreven , zoals het echt is
goed opgemerkt ,en ja ,
onder het eten worden de beleefdheids gesprekken geanimeerder
er wordt soms zelfs gelacheen
Ik zit ook altijd aan die tafel met een dualiteit aan gevoelens

Voor sommige ouderen zijn begrafenissen " een uitje " geworden
en is het de enige gelegenheid dat ze elkaar nog eens zien !
Liefs Fernanda

[hilde m]

Boke,
ja zo evuleert het,
schrijft Bo-ke.
Zo zou het moeten gaan,
eerst de ouderen,
"ieder op toer"

Gustilpe,
we schuiven op,
't is de normale gang van zaken.
Toen mijn zoon werd geboren,
zei mijn grootvader,
"deze nieuwe generatie, duwt ons eraf..."
zo was het ook.

Nele,
avondmijmering,
mooi Nele,
ervan genieten, zolang we kunnen...

Lief mooi Rankje,
voel me vereerd hoor...
voor dat woordje "talent"...
al moet ikzelf regelmatig denken
aan één van mijn eerste schrijfseltjes "twijfel".

Zou er ook uren over kunnen spreken met jou,
"de dood maakt deel uit van het leven".
Niemand heeft de ultieme verklaring,
maar elk antwoord, elke mening
is als een puzzelstukje.

Ferry,
die koffietafel,
ligt me ook niet zo goed...
voor sommigen lijkt het inderdaad op een "uitje".
maar dan denk ik weer...
't is ook een vorm van rouwverwerking...
zolang het om oudere mensen gaan
we hebben wel verdriet, maar kunnen het ergens verwerken,
ieder krijgt zijn tijd, zijn leven...
het wordt maar ondraaglijk als de normale gang van zaken
verstoort wordt en er een "jong" iemand sterft.
Ik stel me altijd voor dat we ons op een draaischijf bevinden...
in het midden is een opening en daar komen er steeds nieuwe bij...
de schijf draait...en met middelpunt vliegende kracht,
worden diegene die opgeschoven zijn tot aan de rand
eraf gezwierd...de oneindigheid in.

[hilde m]

Ik zoek een "man",
een lieve, oprechte,
attentvolle man.
Voor mijn dochter,
die wegkwijnt
van eenzaamheid.
Een man,
die haar weer laat lachten,
vergeten de eenzame nachten.
Een ridder,
op een wit paard,
die een uitdaging
niet uit de weg gaat.
Een nobele ridder
op zoek naar een schat,
als hij haar gekwetste hart
kan helen,
dan vindt hij dat.

[ria]

Moeders zouden alles, maar dan ook alles doen
om hun kinderen gelukkig te maken.
Moesten wij kunnen toveren,
dan deden we nog veel meer.
Ik hoop en wens, hilde, dat jullie dochter
opnieuw gelukkig mag worden,
dat er ergens een lieve man is,
en vooral dat ze hem spoedig mag ontmoeten!
En dat ze ondertussen
de warmte van thuis terug opzoekt.

Liefs van
ria

[gustilpe]

lieve hilde,

zoals Ria zegt, moeders zouden alles doen om hun kind glukkg te zien.

Het is voor een ouder zwaar om dragen als je je kind ziet wegkwijnen van eenzaamhieid.

Als ouder kan je slechts gelukkig zijn als het met je kinderen goed gaat, niet op materieel gebied, maar emotioneel.

Ik wens oprecht dat je dochter die witte ridder te paard snel mag tegenkomen en opnieuw kan lachen en gelukkig zijn.

Bedankt hilde voor wat je schreef op mijn topic.

lieve groetjes,
gustilpe

[_Nele_]

Lieve Hilde ,

voel met je mee,voor jou dit gedicht


Ons tranendal


kunnen we het leed van alle mensen dragen

alle droefheid en ellende schragen

we kunnen alleen trachten

het leed te verzachten

de hongerigen voeden

de wezen behoeden

de zieken verzorgen

de eenzamen gezelschap bezorgen

met droevigen meevoelen

een beetje vreugde brengen

ons hart met hen vermengen


Nele

[bo'ke]

Beste Hilde,
jouw ongewoon zoekertje
maar oh, zo belangrijk.


Een man van formaat
die luistert en praat
't verleden helpt helen
alles met haar kan delen.

Dat wordt een zoeken
in vele hoeken
erin geloven en doorgaan
zo een man moet bestaan.


ik wens het jullie toe
bo