de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN

[jeronimo]

Ooit was ik bijna een vedette in de “ cross country” in een van de vorige bijdragen vertelde ik van in die tijd zó populaire sportfeesten waarbij onze b j b afdeling een bijna niet te verslagen groep vormde, alhoewel ik geen uitblinker was in een bepaalde discipline kon ik toch mijn mannetje staan, eigenlijk had ik vijfkamp moeten doen.
Mijn broer was aangesloten bij “daring Molenbeek” hij had wat langere benen en was een goede pisteloper maar vond dat nogal saai zodat hij gekozen had voor “ cross”.
Ik als jongere broer was zijne “ soigneur”, had een mini cursus masseren gevolgd zodat ik de spieren kon bewerken ? was ook nog verzorger van een opkomende wielerster, later wat meer hierover.
Met ons bestelwagentje, zo’n “renault juvaquatre “ , een occasie van 10 jaar met versleten motor, reden we naar verschillende sportmanifestaties, ik hield het bij het dragen van zijn sporttas en vóór het vertrekken een lichte massage met kamferzalf.
Zo waren we op de jaarlijkse” cross du soir” op de terreinen van het vliegveld te Melsbroek, van op de zijlijn kon ik hem nog wat aanmoedigen doch na de tweede ronde was hij niet meer te bespeuren, misschien had ik niet opgemerkt, bij de doortocht van de derde ronde was hij nog niet te zien, nu moet er zeker iets gebeurd zijn. Na de wedstrijd ging ik hem dan ook zoeken in de kleedzaal maar vond niets anders dan zijn kleren na veel gevraag wist ik dat hij weggevoerd was naar het St Pieters hospitaal te Brussel, iemand had hem met de spikes in de hiel geraakt
Natuurlijk was hij blij toen ik hem kwam afhalen, in die tijd ( 1955) was het nog prettig om in Brussel rond te toeren, van opstopping of files was er nog geen sprake.
Nu mijn loperavontuur; al was ik in geen enkele club aangesloten ging ik het ook eens proberen in ons eigen dorp, de atletiekclub Anderlecht gaf er een promotie cross.
Daar ik ouder was dan 18 moest ik met de“echte atleten” lopen , ja ik moest het opnemen tegen de allerbeste van Belgie. Bij de inschrijving maakte men mij nog lid van den Anderlecht, kwestie van de verzekering.
Dat lopen zó hard was heb ik dan ondervonden, 12 km bergop en bergaf was wel geen pretje na een paar ronden was mijn pijp uit en werd ik gedubbeld, ik weet niet welke kleur ik had maar voelde mij misselijk maar opgeven, nee hoor.
Bij de aankomst stond zowat iedereen te juichen en kreeg felicitaties, ik als niet aangeslotene en zonder training had nog een ganse bende Anderlecht mannen achter mij gelaten en fier dat ik was.
Ik kreeg een fles wijn als prijs voor de uitslag een sjaal als niet aangeslotene en een deurmat als enige van ons dorp. Volgens de mannen van de atletiekclub had ik wel talent en ja bij een schoolfeest op de dorpsschool werd er een cross voor de ouders georganiseerd , mijn schoonbroer naast mij op de startlijn beweerde ; we gaan dat boerke eens een lesje leren maar wie kwam er eerst over de eindmeet,! ! !
was op kop vertrokken en niemand meer laten voorbijsteken.
Lange tijd kreeg ik nog uitnodigingen voor de trainingen en wedstrijden maar neen, ik ben er niet mee doorgegaan , had veel te veel afgezien.
Als ik nu een cross volg op de t v denk ik altijd, had ik ermee doorgegaan was ik misschien ook een kampioen geworden.

[SDW]

Onlangs kreeg ik van een SENIOR de vraag of ik ooit zeer warm had gehad in vlucht.

In functie van een berichte van een der vriendinnen die bij de lijn de infoloketen bemant en bij dewelke onlangs de ganse electrische bedrading in de fik ging heriiner ik mij een vluct met een probleemptje.

Ik moest met een colega een toestel overvliegen voor het nazicht van de radioinstalatie en op een zeker ogenblik in vlucht kregen we een brandgeur in de cockpit welke wij niet konden thuisbrengen en wij begonnen allerlei eletrische aparaten uit te schakelen maar toen begon het zeer snel hevig te smoren in de cockpit en zagen we overal de draden gloeiend en rood heet worden en verschroeien.

ik had reeds de beslissing genomen om uit te wijken naar een nabij gelegen vliegveldje maar de rook werdt zo hrevig dar we bijna niets meer konden zien dan via het kleine zijwaartse stormvensterke zodat ik toen een landing heb uitgevoerd zonder veel te zien, wat ik met succes slaagde zonder stukken te maken

Ik kan u verzekeren dat alhoewel het Januarie was dat we beiden het zeer warm hebben gehad hoor !!

[SDW]

Tijdens een oefenvlucht langs de franse kust met een DORNIER27 met een viertal pasagiers aan boord beslis ik even te landen te LE HAVRE en na de normale procedure ben ik in eindnadering voor de in gebruik zijnde landingsbaan en nog boven de zee zijnde zie ik plots op de luchthaven de brandweerwagens zich naar de landingsbaan begeven.
Ik vermoed dat er een vliegtuig met problemen gaat binnenkomen en stel voor aan de ATCO mijn nadering af te breken.
Hij vraagt mij echter om de nadering verder uit te voeren en een voorzorg landing uit te voeren nabij de plaats waar de brandweerwagens staan omdat ik het probleem vliegtiug ben en me klaar te maken om het vliegtuig onmiddelijk te verlaten na de landing.
Ik voer een voorzorgslanding uit en na de landing verlaten we het vliegtuig onmidelijk nabij de brandweer.
Voor mij is alles aan boord echter normaal .
Na de landing komt men mij melden dat men tijdens de nadering bepaalde onderdelen van het vliegtuig heeft zien vallen en daarom de noodtoestand in werking gezet.
Nazicht van het toestel door mijzelf vind ik niets abnormaal en breng het vliegtuig naar de lokale onderhoudsdienst welk na een inspectie van bijna een uur ook alles normaal verklaart.
Ik vertrek terug naar de thuisbasis zonder enige eigenaardigheden of problemen.
Na de landing bij de navluchtinspectie bemerk ik dat het luikje waarin de zakjes zitten voor luchtziekte open staat en er ontbreken twee zakjes.
Bij navraag aan de vier passagiers blijkt dat er een ziek is geweest en twee zakjes heeft gebruikt waarna ik verneem dat hij die boven de zee heeft buitengeworpen !!!
Dit zijn de onderdelen die de ATCO had zien vallen en gans het noodplan in weking zette.
Hieruit kan ik besluiten dat de ATCO onze nadering zeer goed in het oog hield ook vermoedelijk omdat het een vliegtuig in de kleuren van de Duitse luchtmacht was en ik al mijn procedures in het frans had gedaan wat in de jaren 50 toch bij onze franse vrienden wel voor enig wantrouwen kan gegeven hebben.

ATCO= AIR TRAFFIC CONTROL OFFICER

[jeronimo]

Hier dan het beloofde fietsen verhaal

De fietsen van toen,
Zoals de meeste fietsen toen was vaders fiets zo’n geval van wel 20 kg, brede ballonbanden, een zadel waarop een uit de kluiten gewassen achterwerk op paste, een “ bagage” stoeltje die dikwijls dienst deed als transport voor een passagier, de buis was dan ook nog een zitplaatsje voor een derde passagier of gewapend met een vigor bak deed hij dienst als bestelwagen, versnellingen bestonden er toen nog niet maar een wiel met een tweede tandwiel, gewoonlijk was dit een “pion fixe” en bij het draaien van het wiel had men een tweede versnelling.De meeste fietsen waren dan ook nog uitgerust met een “ carbuur”(acetyleen ) licht, het was werkelijk een kunst om er een lichtstraal uit te krijgen en onder de oorlog moest dat dan nog afgeschermd worden tot een fijn straaltje.
Moeders fiets was wel wat lichter met een lage opstap frame en voorzien van een netje over het achterwiel kwestie van de wijde rok niet tussen de spaken te draaien,
Aan het stuur hing een rieten mandje.om een handtas in op te bergen.
Mijn buur had ook een fiets, zo’n tussenmaat, de banden, n’ Engelse maat, waren versleten en nieuwe kon men niet kopen, zelfs niet op de zwarte markt.
De oplossing was er koorden rond te binden maar remmen kon dan niet meer, dan maar met de voet op het voorwiel remmen, hij is wel dikwijls over kop gegaan toen zijn voet klem raakte tussen de vork en de spaken.
Het was hij die na de oorlog een koersfiets zou krijgen en renner worden, hoe dikwijls hebben we niet datzelfde parkoers afgereden, ik met vaders fiets, één been door het kader en maar halsbrekende toeren uithalen, toen hij 16 werd kreeg hij zijn koersfiets.
Nu begon het serieuze werk, als “ swanjeur” ging ik hem dan daags voor de wedstrijd masseren met kamferolie, of het veel uithaalde weet ik niet, hij was niet de gehoopte kampioen, op de twee jaar dat ik met hem meeging naar de wedstrijden heeft hij maar eenmaal de “ palm” gewonnen, hij is niet verder geraakt dan de beginnelingen,
het succes bij de meisjes werd hem te zwaar en na een tijdje heeft hij dan ook zijn fiets aan de haak gehangen, en zo is zijn droom maar een droom gebleven.

[SDW]

JERONIMO de FIETS heeft ook een belangrijke rol gespeelt in mijn levensloop.

Ik herinner me nog vaag een kinderfiets met houten blokjes op de pedalen tijdens de oorlog periode.

Na de oorlog toen ik na het eerste jaar in de Technische opleiding in DE MEISTRAAT er de brui aangaf en ging werken met een LEERCONTRACT voor FIETSENMAKER dat ik toen bij de firma met een zware bakkerfiets mocht rijden om onderdeelen naar enkele winkels te brengen.

Ik leerde daar ook om fietsen in elkaar te steken en ik herinner dat ik mijn eerste koersfiets zelf in elkaar heb gestoken van allerlei onderdeelen die ik had gekregen en zodoende als onderbeginneling aan enkele koersen kon deelnemen.

Ik had toen gezien ik in het jodenkwartier werkzaam was in Antwerpen (KIEVITSTRAAT) snel de mogelijkheid om met het schachelen in allerlei zaakjes het nodige geld bijeen tekrijgen voor een echte koersfiets te kopen van L'EXPRESS van de gebroeders VAN BALLAERT en met de grote jongens regelmatig te gaan trainen.

Zodoende bekwam ik ook mijn tweede fiets voor de piste en huurde een cabine in het sportpaleis voor deelname aan de medaillekoersen de zondagmorgend in het sportpaleis te ANTWERPEN

Op de weg haalde ik geen denderende uitslagen en keek op naar de toen opkomende RIK VANLOOI welk ik na de beginnelingen ook volgde als liefhebber.

Op de weg heb ik geen schitterende uitslagen behaald wel op de piste waar ik aktief was in de achtervolging en de ploegkoers.
Met het gevolg dat ik ook in GENT in HET KUIPKE met een ZWEED werdt gekoppeld voor enkele ploegkoersen en tevens het voorspel van DE ANTWERPSE ZESDAGEN.

In 1954 hing ik de FIETS ( 5 exemplaren) aan de kapstok en vervoegde in op 01 OCTOBER de BELGISCHE LUCHTMACHT als NVP( NIET VLIEGEND PERSONEEL) maar kon redelijk snel tijd doorbrengen in de cockpit te MELSBROEK en BEAUVACHAIN alvorens in 1957 naar FONTAINEBLEAU te worden overgeplaats in de beveiliging en via de AIRCENT FLYING CLUB mijn leerschool voor
PILOOT op ZWEEFVLIEGTUIGEN en LICHTE VLIEGTUIGEN kon ondergaan met het gevolg dat ik van NVP naat VP( VLIEGEND PERSONEEL) kon overgaan zoals reeds fvroeger hier toegelicht.

Van FIETS naar ZWEEFVLIEGTUIG, VLIEGTUIG en HELICOPTER en nu nog steeds dagelijks aktief in de EU-LUCHTVAART-POLITIEK zoals men op mijn BLOG bij LUCHTVAARTINFORMATIE kan bekijken!!!

[SDW]

In functie van mijn verhalen hier neergeschreven krijg ik heel wat vragen over de WW II.

Hierdoor heb ik mij enkele intresante boekjes doen aanschaffen van een expert over de periode 1940 tot 1946 over ANTWERPEN tijdens deze periode welk veel verteld met tekst en foto's van deze donkere periode.

JEAN.DILLEN@ANTWERPEN.BE

[Gast]

[jeronimo]

Hallo knorretje

Wil je een stille lezer zijn, je bent niet alleen.
Heb je inspiratie om iets te vertellen over vroeger,
Op onze topic is er nog plaats genoeg.

[SDW]

Zie hier dagelijks veel bezoekers maar niemand die iets te vertellen heeft van de TIJD VAN TOEN ???

[SDW]

Gezien er steeds vragen komen over mijn ervaring in het PARACHUTISME ben ik daar aktief bij betrokken geweest als PILOOT maar zelf NOOIT gesprongen.

In de periode van 1962 was ik aktief in de Vliegclubs als piloot op TIGERMOTH met het droppen van enkele der eerste pogingen tot VRIJE VAL van de Cdt HUYBRECHTS en een zeker DE WINTER op MOORSELE en KEIHEUVEL.

Tijdens mijn omscholing naar MILITAIRE PILOOT kregen we in GOEDSENHOVEN in de EPE de grondopleiding over het leren landen na een valschermsprong met het ROLLEN in functie van de windrichting maar daar bleef het bij.

Toen ik aktief was als PILOOT voor PARADROP met een CESSNA te SPA tijdens het Belgische kampioenschap waren we aktief met twee piloten en werdt er afgesproken dat we ook een sprong zouden uitvoeren.

Het lot bepaalde dat mijn colega de eerste sprong zou doen en na de drop zag ok hem afdrijven naar de boomen naast het vliegveld te SPA, gelukkig zonder enige lichamelijke verwondingen buiten een nogal lange periode in een boom te hebben gehangen alvorens hij uit zijn netelige positie werdt bevrijdt.
Toen het mijn toer was om te springen vonden de organisatoren het beter dat maar eerst de laaste dag van de wedstrijd te doen omdat zij bezorgt waren dat als mij iets overkwam dat zij nog maar een operationele piloot zouden hebben;
De laatste dag was het een dag met veel wind en dus .......geen sprong.

Later ben ik begonnen om als HELICOPTER PILOOT PARADROP te doen met de BELGISCHE NATIONALE MILITAIRE PLOEG en is er geen spraak meer geweest van zelfs een een valschermsprong te doen.

Dus buiten wat ervaring met de GRONDOPLEIDING te SCHAFFEN-DIEST en wat ervaring met het optrekken aan een PARAPENTE met een kabel tot op een 30 tal meter en dan landen heb ik nooit aan een valscherm gehangen.
Ik heb wel als VLIEGTUIG en HELICOPTER PILOOT in BURGER en MILITAIR zeer aktief geweest in het droppen in vrije val van op 10.000 ft ( ongeveer 3000 meter)

In die tijd bestond de DUOSPRONG nog niet en initiiel waren het nog zeer eenvoudige en weinig bestuurbare valschermen waar later de martras en andere versies hun intrede deden

Ik hoop dat ik de gestelde vragen heb eantwoord ........ zoniet zijn uw vragen steeds welkom op: SYLVAIN.D.W@GMAIL.COM

[jeronimo]

Hallo Sylvain en andere lezers en toevallige schrijvers,

Het kan niet anders, onze postings moeten in de smaak vallen, op dit ogenblik zitten we al aan meer dan 75.000 lezers.
Zouden onze 70 plussers alzheimer patienten zijn of durven ze niet. ??
Geloof het of niet maar mijn oude moppen zitten me nog heel goed
in het geheugen en de recente ben ik zó vergeten.

Ons schietgetuig.
Hoe luidruchteger hoe beter natuurlijk, zo maakten we bommen met
de sleutel van moeders kleerkast; in de holte werd de solfer van 2 of 3 allumetten gestoken, met een nagel de opening afdekken , een koordje
als lus en dit tegen de muur kloppenn hoe meer solfer hoe dikker was de slag tot de sleutel openbarste en dan ja..nogmaals eens een rammeling, later hadden we ontdekt dat dit ook ging met twee vijzen en één moer.
Wie had er geen zelfgemaakte boog, een rechte stok van essenhout,
deze was veerkrachtig en brak niet al te vlug, de pijlen werden gehaald bij de mandemaker, wissen waren zo maar niet overal te vinden.
De pijlen waren vooraaan verzwaard met een moer, achteraan een insnijding waar een stukje karton als vleugel diende.
Een katapult was ook een van onze wapens, wij noemden het een "mik"
een straffe rekker van een versleten binnenband en met kleine keitjes
kon men zelfs door een zinken afvoerbuis schieten.( ai mijn billen)
Misschien zijn er zefs onder u die nog een " balbus" kennen.
Dit was een stuk vlierhout 3 cm dik en 20 cm lang waar het merg uitgehaalt werd, dan nog een stamper, dit was een stuk betonijzer
of ne kepernagel in een stuk hout, nu nog de kogels, dit was gekauwd papier of kemp dat in de "loop' geperst werd; een tweede kogel in de loop en door de luchtdruk werd de eerste weggeschoten.
Ook hadden we onze blaaspijp, dit was een stuk buis van een meter, pijltjes werden gemaakt van een kononisch opgerold stuk papier waar vooraan een kopspeld vastgebonden werd.
Als licht geschut, dit diende om vliegen dood te schieten, hadden we onze revolver, dit was gemaakt van een lege stekskesdoos een rekker van een oude fietsband een stokje en een wasspeld; hier was het de rekker die als projectiel diende. Sommigen hadden ook een slinger, dit was wel een gevaarlijk wapen en men kon er niet mee " mikken"
Wie heeft er in onze tijd geen bom gemaakt van " carbuur", een verfpot
werd achteraan een gaatje geklopt, de cabuur in de pot een beetje water er in , het deksel er vast opkloppen en met een stekje tegen het gaatje en... boem.
Natuurlijk hadden we ook een houten zwaard en het deksel van een kasserol diende als schild, ja in onze tijd werd het speelgoed meestal
zelf gemaakt.
Na de oorlog toen de Engelsen hun infanterie opleiding in ons dorp kregen
waren er kogels genoeg te rapen, het poeder werd er uitgehaald en dit diende voor bommen en raketten te maken.
Hoe we aan die kogels kwamen ?? wel een "bren", dit was een machiene geweer dat regelmatig blokeerde, dan moesrt men aan aan de hendel van het sluitstuk trekken waarop er een kogel verloren ging.
Een rakket was een blad papier opgerold op een potlood, vooraan afgebonden met een koordje, werd opgevuld met kogelpoeder,
achteraan een lont en ook afgebonden, nu nog een stekje en ... zoef
onze raket vloog een paar meter weg, spijtig konden we er geen richting aan geven.
Onze bommen waren wel wat luidruchtiger, het poeder van enkele kogels onder een kasserol, een lont van poeder er naar toe , een stekje en
... BOEM , nee, niemand is ooit gewond geraakt.
Het ergste dat we ooit uitgestoken hebben was toen we onze zakken leeggemaakt hadden in de gang tussen twee klassen, deze had twee deuren, een naar de speelplaats en een andere naar de de weide en groententuin, neen er gebeurde niet veel, we hoorden juist een " ZOEF"
en de achterdeur die naar binnen openging , ging nu naar buiten open.
Straf. .. Neen , we we hadden geen bewaking, de meesters gingen op
" stamminé " en onder de speeltijd konden we doen wat we wilden.
En wij nu maar tegen onze kleinkinderen, pas op, das te gevaarlijk.! ! !

[SDW]

Wat betrefd de door u vermelde wapens brengt dat ook nog herinneringen naar boven.

Het schermen met onze houten zwaarden en het deksel van de zinkenvuilbak als schild waren onze zelf gemaakte wapens.

Ook het gebruik van carbuur met water en het hoogvloiegende deksel was ook een onzer bezigheden.

ook de propenschieter met elastiekjes was een gebruikt wapen in de klas hoor

Ook het gebruik van de katapult of zoals wij die ook noeden de MIK was een geducht wapen welk wij ook gebruikten om aan de brughelling van de brug in Merksem de Duitse bezetter voertuigen te beschieten van uit de boskes met nu een dan nogal wat resultaat en dan de duitsers met hun wapen in de hand er als duivels uit te springen zonder dat zij ons in de boskes konden vinden gezien we de sluipwegen kenden.

[SDW]

Bij de VLIEGUITRUSTING van de jonge Piloot behoorde toen hij op SV4 ( STAMPE) begon te vliegen een VLIEGOVERAAL, VLIEGBRIL,HANDSCHOENEN en een ZIJDE SJAALTJE.

Toen ik later bij DE BELGISCHE LUCHTKADETTEN aktief was , had er rond het fameuse SJAALTJE een ernstig INCIDENT plaats.

De Piloten Luchtmacht kregen dat dus bij hun uitrusting maar bij de VLIEGOVERAAL voor DE LUCHTKADETTEN was dat niet voorzien.

Wat was er nu gebeurt in de BARAKEN waar we sliepen was er in de cantine de plafond gedrapeerd met enkele ouse afgekeurde valschermen en enkele kadetten hadden daaruit in de verborgen hoekjes een stuk uitgesneden om ook een zijs sjaaltje te hebben.

Toen de KOLONEL dat bemerkte verzamelde hij al de LUCHTKADETTEN op het PARADEOPLEIN achter de BARAKEN en vroeg wie dat dit had gedaan.
J... stond bekend als een zeer strenge man en niemand durfde zich bekend maken .........toen besloot J....... dat er die dag niet zou gevlogen worden als de schuldige zich niet kenbaar maakte!!!

Na enkele ogenblikken stapte een mijner leerlingen "X"voorwaarts en melde zich als schuldige.

De reactie van J... was maak u valies en verdwijn onmidelijk.

"X" verdween , maar ik vond dat onrechtvaardig van J.... en ging hem onder vier ogen spreken om de kadet "X" wel een taakstraf te geven zoals drie dagen de afwas doen maar hem verder te laten vliegen gezien het een goed element was in het vliegen.

Volgens mij een 17 jarige die durfde de toorn van de Kolonel te trotseren om zijn colega's toch te laten vliegen is een element met durf en kan een goed piloot worden.

Gezien J... niet wilde toegeven bezorgde ik hen onmidelijk mijn ontslag als INSTRUCTEUR bij de LUCHTKADETTEN wat hij niet wilde aanvaarden en zodoende kadet "X" drie dagen corvee afwas kreeg en mocht verder vliegen.

"X" ontpote zich later als PILOOT bij de LUCHTMACHT als een zeer goede JACHTPILOOT en later als PIC op C130 en na zijn militaire loopbaan als LIJNPILOOT op B747 en AIRBUS .

Dit is een van de INCIDENTEN welk ik steeds als een SUCCES beschouw

[Ivita]

SDW

In functie van een berichte van een der vriendinnen die bij de lijn de infoloketen bemant en bij dewelke onlangs de ganse electrische bedrading in de fik ging heriiner ik mij een vluct met een probleemptje.

lijkt me erger in een heli of vliegtuig dan in een infoloketje hoor

Zie hier dagelijks veel bezoekers maar niemand die iets te vertellen heeft van de TIJD VAN TOEN ???

ben nog een jong dingske hoor maar ik lees inderdaad geboeid.

[Ivita]

SDW, ik kan eentje vertellen dat ik van mijn grootvader zaliger hoorde en waarmee we als kind toch altijd zo moesten lachen dat we het hem elke keer deden vertellen! Petje vertel nog ne keer ... ken je da?

Mijn grootvader was toevallig samen in de loopgrachten met de grootvader van mijn ex man, en mijn grootvader moest dringend zijn grote behoefte doen .... hoe het mogelijk was weet ik niet, of dat grootvader het uit zijn duim gezogen heeft? als kind stel je je die vragen niet...maar mijn grootvader deed zijn grote commissie in de schoen van de grootvader van mijn ex...waarom die zijn schoenen uitgetrokken had in de loopgrachten? Die deed zijn schoen terug aan en natuurlijk hevig gevloek!!

Dat verhaal bleef me altijd bij.

Ik heb natuurlijk alles uit verhalen maar gelukkig maar zeker als ik jullie verhalen zo lees van dichtbij meegemaakt, het tekent je leven toch heel erg.

Zo sylvaintje, 'k heb ook iets geschreven, er zal me nog wel méér te binnen schieten en zal er eens bij mijn vader naar vragen, die moest op klompen met stro in 5 kilometer naar school elke dag en terug....