mijn Column
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Gata - Kroatië
Vroege ochtend 20.09.08
Vijf uur, het kleine bergdorp slaapt vredig.
We trekken de voordeur van het gastvrije huisje achter ons dicht.
De motor zoemt en zachtjes glijden we de smalle bergweg af naar de hoofdstraat.
Zelfs de honden worden er niet van wakker…dag mooie, vriendelijke Gata
Vijf en twintig kilometer voor de boeg tot aan de luchthaven van Split.
Onze jonge en vriendelijke gastvrouw, tekende een plannetje met de verschillende dorpjes waar we nog doorheen moeten. Aan Zvbrb enz. moeten we de rechter weg nemen. Passeren we die dorpjes wel? Of zitten we ergens in de pampas? Geen wegwijzers, geen straatverlichting.
Oef, Zvbrb enz. (wat is dat Kroatisch toch moeilijk) dient zich eindelijk aan. In de diepte zien we de lichten van een stad, zou dat Split zijn? Maar de rechter weg begint opnieuw fel te stijgen en we rijden een redelijk groot dorp binnen, met hier en daar wat verlichting, maar nergens een verkeersbord. We eindigen op het erf van een kleine boerderij.
Ik smeek mijn man om terug te keren tot aan de hoofdweg, in de hoop dat er verderop rechts nog een andere weg is die naar beneden gaat.
Deze keer zien we beneden weer lichten van een dorp of stad, dit zou Omis kunnen zijn, maar….we rijden ons weer vast, ditmaal op een ander erf. We moeten in achteruit terug de straat uitrijden en dan zien we plots rechts van ons een lus naar een andere weg die ons naar beneden voert.
Blij gezind zetten we onze tocht verder, even toch.
Dan verdwijnen weer alle lichten in de diepte en rijden we door donkere wegen. De 45 minuten die we zouden nodig hebben om de luchthaven te bereiken, zijn al opgebruikt. We passeren een heel smal straatje, ik sla een diepe zucht en zeg:
“Lieve Vrouwke toch, we waren immers bij U op bedevaart in Medjugorje, nu kunt U ons toch niet in de steek laten. U weet dat we dat vliegtuig moeten halen,”
“Kijk,” zegt plots mijn man, “een wagen achter ons, waar komt die vandaan?
Ik ga de weg vragen. ” Aan het stuur een jonge man, die nog goed Engels spreekt ook.
“Luchthaven Split, geen probleem, ik moet ook die richting uit, volg mij maar.”
Mijn man stapt tevreden in de auto, manoeuvreert zodat de andere wagen kan voorbij rijden en we zoemen in zacht gebrom verder over de stille wegen.
“ Bedankt, Lieve Vrouwke “, ik weet dat Jij hier achter zit."
Een vriendelijk getoeter en een handen zwaaien tussen de twee chauffeurs bezegelen dit bijzondere voorval.
Om 10.54 landden we op Zaventem en brachten de zon mee, in ons hart en op ons gelaat. En veel dankbaarheid voor 14 mooie vakantiedagen.
Wordt vervolg
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
rapke - Lid geworden op: 10 apr 2005, 09:46
- Locatie: W-Vl
Lieve Ria,
ik ben nooit van de rapste, maar deze keer de eerste
Split zegt me zo veel, meer dan je ooit kunt vermoeden, en de streek is er hemeltergend mooi. Vertel verder, ik lees je lippen
mvg
Rapke
ik ben nooit van de rapste, maar deze keer de eerste
Split zegt me zo veel, meer dan je ooit kunt vermoeden, en de streek is er hemeltergend mooi. Vertel verder, ik lees je lippen
mvg
Rapke
De Japanners zeggen : Als er liefde is, zijn littekens van pokken even mooi als kuiltjes in de wang
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
De klok terugdraaien is iets wat in werkelijkheid nogal moeilijk ligt.
Maar op papier is alles mogelijk, dus…
12 u. Zaterdag 6 september 2008, we landen op de luchthaven van Split.
( om onze vriend rapke te plezieren )
Split
De nodige formaliteiten vervullen en de huurwagen ophalen doen we in een brandende zon.
De temperatuur loopt op boven de 30 graden. Het dubbele van toen we vertrokken.
Eerste ongemak, mijn gsm doet het niet. Ik kan niet opbellen, alleen maar berichten sturen.
We hebben een afspraak in Trogir een mooi oud stadje, dat vlak bij de luchthaven ligt.
Trogir een eiland vlak bij Split
Eén van onze zonen, die in de Cambridge woont, is eveneens op vakantie in Kroatië, met een aantal studievrienden van vroeger, hun partners en kindjes.
We zullen samen lunchen, vóór zij terug naar Engeland vertrekken en wij aan onze vakantie beginnen. Het is een blij weerzien met onze kinderen, Kris en zijn vriendin. Het was weeral even geleden dat we elkaar nog een zoen en een knuffel konden geven.
We kuieren al vertellend door het mooie stadje om dan samen een hapje te eten aan de boorden van de Adriatische zee.
De zon, die wij zolang gemist hebben, brengt het landschap rondom tot leven en maakt onze verstijfde botten los.
Helaas, mooie liedjes duren niet lang. We hebben nog een hele trip te maken, meer het binnenland in.
Onze eerste halte op deze vakantie wordt Medugorje in Bosnië-Herzegovina.
Sinds 24 juni 1981 een pelgrimsoord, waar Onze Lieve Vrouw verscheen aan zes kinderen en jongeren, tussen de 10 en de 16 jaar, twee jongens en vier meisjes en waar ze nog dagelijks verschijnt aan drie van hen. De kinderen van toen, zijn nu moeders en vaders, echtgenoten. Maria’s dagelijkse verschijningen, zijn vooral een oproep tot vrede.
van op de verschijningsberg - de Podobro - zicht op het landschap en op Medugorje
De verschijningen begonnen 10 jaar voor de oorlog daar uitbrak. Ook in die periode gingen ze dagelijks verder.
Medugorje, te midden van al het oorlogsgeweld, is volledig gespaard gebleven. (naar het schijnt zouden de piloten die het moesten bombarderen, telkens door een fel licht verblind geweest zijn.)Het is een oase van vrede, bekering en gebed.
de 6 zieners, reeds volwassen, het zijn Mirjana, Vicka en Ivan
die nog dagelijks Maria zien en met haar spreken.
Aan Ivanka, Mirjana en Jakov werden 10 geheimen medegedeeld
en Marija die in Italië woont ontvangt iedere 25e. van de maand
een boodschap om door te geven aan de parochie, aan de kerk en
aan de wereld.
de Podobro, de kruisweg leidt naar de plaats waar Onze Lieve Vrouw
in het begin verscheen aan de kinderen.
Maria verwijst altijd naar haar Zoon Jezus en naar de Vader en de heilige Geest.
Dat is haar rol, God brengen in de harten van velen en zo vrede bewerken.
Tot nu toe kwamen ongeveer 40 miljoen pelgrims, van diverse pluimage, rassen, godsdiensten, bij onze Lieve Vrouw op bezoek.
Voor mij was het een vreugdevolle ontmoeting, die dankbaarheid, maar vooral vrede in mijn hart bracht.
Vanaf Split hebben we een eindje autostrade gereden, die aangelegd wordt om een directe verbinding te maken met Dubrovnik (ongeveer 200 km verder), dat nu alleen via de drukke kustweg te bereiken is.
In Makarska moeten we de autostrade verlaten en rijden het binnenland in. Eén keer zien we Medjugorje op een klein wegenbord staan. We kiezen dus die weg.
Na 65 km en 3 uur later, langs kleine dorpjes en kronkelige wegen komen we eindelijk op onze bestemming. Na wat zoeken en de weg vragen vinden we het kleine pension, waar we 4 nachten zullen logeren.
We worden gastvrij ontvangen, onze valiezen worden naar boven gedragen, de bedden nodigen tot een korte siësta.
Het avondmaal, in de keuken van het jonge gezin, wordt door de huisvrouw zelf bereid en is smakelijk en gezond. Twee kleine jongens, 10 maanden en 4 jaar, houden ons gezelschap. Papa hebben we nog niet gezien, die is nog aan het werk. Als we nog even op het terras zitten horen we in de verte de gezangen van de avonddienst.
Maar ik ben moe en besluit naar bed te gaan. Met het raam helemaal open koelt het eindelijk af en midden in de nacht trek ik toch maar een laken over me heen, want het is fris geworden.
Als we om 7 uur beneden komen, staat de tafel al gedekt voor een smaakvol ontbijt.
Dit wordt dan dag 1, maar dat is voor later
Ps: mijn man vindt dat ik nog iets prettigs vergeet te vermelden. Terwijl we in de luchthaven op onze bagage staan te wachten, zien we bij de uitgang een jonge man, met een mooi en duidelijk bord, waarop onze naam prijkt. Het is de man die onze huurwagen komt brengen.
Als dat geen leuke ontvangst is, die ons problemen bespaart bij het zoeken naar het verhuurkantoor. We voelen ons echte VIP’s.
Wordt vervolgd
ria
Maar op papier is alles mogelijk, dus…
12 u. Zaterdag 6 september 2008, we landen op de luchthaven van Split.
( om onze vriend rapke te plezieren )
Split
De nodige formaliteiten vervullen en de huurwagen ophalen doen we in een brandende zon.
De temperatuur loopt op boven de 30 graden. Het dubbele van toen we vertrokken.
Eerste ongemak, mijn gsm doet het niet. Ik kan niet opbellen, alleen maar berichten sturen.
We hebben een afspraak in Trogir een mooi oud stadje, dat vlak bij de luchthaven ligt.
Trogir een eiland vlak bij Split
Eén van onze zonen, die in de Cambridge woont, is eveneens op vakantie in Kroatië, met een aantal studievrienden van vroeger, hun partners en kindjes.
We zullen samen lunchen, vóór zij terug naar Engeland vertrekken en wij aan onze vakantie beginnen. Het is een blij weerzien met onze kinderen, Kris en zijn vriendin. Het was weeral even geleden dat we elkaar nog een zoen en een knuffel konden geven.
We kuieren al vertellend door het mooie stadje om dan samen een hapje te eten aan de boorden van de Adriatische zee.
De zon, die wij zolang gemist hebben, brengt het landschap rondom tot leven en maakt onze verstijfde botten los.
Helaas, mooie liedjes duren niet lang. We hebben nog een hele trip te maken, meer het binnenland in.
Onze eerste halte op deze vakantie wordt Medugorje in Bosnië-Herzegovina.
Sinds 24 juni 1981 een pelgrimsoord, waar Onze Lieve Vrouw verscheen aan zes kinderen en jongeren, tussen de 10 en de 16 jaar, twee jongens en vier meisjes en waar ze nog dagelijks verschijnt aan drie van hen. De kinderen van toen, zijn nu moeders en vaders, echtgenoten. Maria’s dagelijkse verschijningen, zijn vooral een oproep tot vrede.
van op de verschijningsberg - de Podobro - zicht op het landschap en op Medugorje
De verschijningen begonnen 10 jaar voor de oorlog daar uitbrak. Ook in die periode gingen ze dagelijks verder.
Medugorje, te midden van al het oorlogsgeweld, is volledig gespaard gebleven. (naar het schijnt zouden de piloten die het moesten bombarderen, telkens door een fel licht verblind geweest zijn.)Het is een oase van vrede, bekering en gebed.
de 6 zieners, reeds volwassen, het zijn Mirjana, Vicka en Ivan
die nog dagelijks Maria zien en met haar spreken.
Aan Ivanka, Mirjana en Jakov werden 10 geheimen medegedeeld
en Marija die in Italië woont ontvangt iedere 25e. van de maand
een boodschap om door te geven aan de parochie, aan de kerk en
aan de wereld.
de Podobro, de kruisweg leidt naar de plaats waar Onze Lieve Vrouw
in het begin verscheen aan de kinderen.
Maria verwijst altijd naar haar Zoon Jezus en naar de Vader en de heilige Geest.
Dat is haar rol, God brengen in de harten van velen en zo vrede bewerken.
Tot nu toe kwamen ongeveer 40 miljoen pelgrims, van diverse pluimage, rassen, godsdiensten, bij onze Lieve Vrouw op bezoek.
Voor mij was het een vreugdevolle ontmoeting, die dankbaarheid, maar vooral vrede in mijn hart bracht.
Vanaf Split hebben we een eindje autostrade gereden, die aangelegd wordt om een directe verbinding te maken met Dubrovnik (ongeveer 200 km verder), dat nu alleen via de drukke kustweg te bereiken is.
In Makarska moeten we de autostrade verlaten en rijden het binnenland in. Eén keer zien we Medjugorje op een klein wegenbord staan. We kiezen dus die weg.
Na 65 km en 3 uur later, langs kleine dorpjes en kronkelige wegen komen we eindelijk op onze bestemming. Na wat zoeken en de weg vragen vinden we het kleine pension, waar we 4 nachten zullen logeren.
We worden gastvrij ontvangen, onze valiezen worden naar boven gedragen, de bedden nodigen tot een korte siësta.
Het avondmaal, in de keuken van het jonge gezin, wordt door de huisvrouw zelf bereid en is smakelijk en gezond. Twee kleine jongens, 10 maanden en 4 jaar, houden ons gezelschap. Papa hebben we nog niet gezien, die is nog aan het werk. Als we nog even op het terras zitten horen we in de verte de gezangen van de avonddienst.
Maar ik ben moe en besluit naar bed te gaan. Met het raam helemaal open koelt het eindelijk af en midden in de nacht trek ik toch maar een laken over me heen, want het is fris geworden.
Als we om 7 uur beneden komen, staat de tafel al gedekt voor een smaakvol ontbijt.
Dit wordt dan dag 1, maar dat is voor later
Ps: mijn man vindt dat ik nog iets prettigs vergeet te vermelden. Terwijl we in de luchthaven op onze bagage staan te wachten, zien we bij de uitgang een jonge man, met een mooi en duidelijk bord, waarop onze naam prijkt. Het is de man die onze huurwagen komt brengen.
Als dat geen leuke ontvangst is, die ons problemen bespaart bij het zoeken naar het verhuurkantoor. We voelen ons echte VIP’s.
Wordt vervolgd
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Michelly - Lid geworden op: 03 feb 2005, 19:05
- Locatie: Maaseik
Vertel maar verder Ria, ik volg je op heel de reis. Wij waren er ook, zo'n 36 jaren geleden en ook geland in Split en nadien naar het eiland Hvar gegaan voor een vakantie van 14dagen.
Michelly
Michelly
De sterren zijn niet bang vuurvliegjes te lijken
(Rabindranath Tagore.)
________________________________________
(Rabindranath Tagore.)
________________________________________
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
Ria alvast bedankt voor de lieve verrassing, en of ik het herken! Je zal me hier dagelijks vinden, ook al wil ik niet telkens je verhaal onderbreken.
Alvast heel genereus dat we mogen meegenieten!
Groetjes,
bomi
Alvast heel genereus dat we mogen meegenieten!
Groetjes,
bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Te mijden voor mensen die allergisch zijn aan “geloven”. Toen ik jong(er) was, was bidden dikwijls een corvee.
Ik had er nog niet de vruchten van ervaren.
Naarmate ik ouder werd, en vooral in de tien jaren dat mijn moeder
bij ons woonde, ging ik er stilaan de vreugde van ervaren.
Mijn moeder kon bidden en als ze bad, was ze zichtbaar gelukkig.
Ze had een directe band met God. Door het dagelijks bidden van het
rozenhoedje en de overwegingen daarbij van de verschillende intenties.
- de blijde, de droeve en de glorierijke mysteries – word je door Maria
naar haar Zoon geleid. Enkele weken voor haar dood zei mijn moeder:
“ lief kind, bid nu je nog kunt, want als je ernstig ziek bent (zoals zij was)
is het veel moeilijker om te bidden.”
Ik heb deze raad ernstig genomen, mijn moeder was goed, vroom
en geliefd door iedereen. Ze was een voorbeeld.
Ik zag wat het gebed en haar geloof in haar leven had bewerkstelligd.
Zo iemand zou ik ook willen zijn.
Mijn man wilde reeds verscheidene jaren op vakantie naar één van de
vrijgemaakte Oostbloklanden en ikzelf had het verlangen om naar Medugorje te gaan.
Waarom zouden we dan niet kiezen voor Bosnië-Herzegovina en Kroatië?
Zo gezegd, zo gedaan en op 2 dagen regen en storm na, hebben we
een prima bedevaart en vakantie gehad, met zon in ons hart en op onze huid.
O ja, dat is waar, ik ben nog even ziek geweest, maar gelukkig was
dat tijdens die plenzende regendagen.
Medugorje in de beginperiode van de verschijningen.
Zoals je kunt zien staat de kerk temidden van de velden.
Het is een klein dorp, met amper 450 inwoners.
Je zou je kunnen afvragen waarom zo’n klein dorp zo’n grote kerk
nodig heeft. Voorzienigheid?
25 jaar later
In de kerk worden ieder voormiddag verscheidene Eucharistievieringen gehouden, in vele talen. Er is plaats voor 500 mensen en buiten de kerk, links en rechts zijn er ongeveer evenveel zitplaatsen. Achter de kerk is een grote esplanade waar bij de avondviering 5000 pelgrims kunnen plaatsnemen. Dit laatste is indrukwekkend.
Ik kan niet beschrijven wat ik daar ervaren heb, maar er was zo’n diepe vreugde en vrede in mijn hart. En alhoewel de mensen ook met hun zorgen en verdriet naar de Gospa komen, voelde ik alleen maar vrede.
Ik was intens gelukkig. Honderden priesters van alle leeftijden, waaronder zeer veel jongeren, stonden de pelgrims bij.
Er werd in openlucht biecht gehoord, in tientallen talen.
Zelf ging ik te biechten bij een bruine pater, die in het Duits en het Nederlands biecht hoorde. Twee stoelen, gewoon tegenover elkaar en met elkaar praten en Gods vergiffenis ontvangen.
Men zegt dat de talrijke bekeringen het grootste mirakel is van Medugorje, alhoewel er ook genezingen plaats vinden.
Alles is er mooi, de natuur, de kerk en gebedsruimten, de mensen en Maria.
De zieners vertellen dat ze nooit in hun leven een mooiere vrouw hebben ontmoet dan Onze Lieve Vrouw.
God heeft een plan met onze wereld, met de mensheid. En Maria, als mede-verlosseres te samen met haar Zoon, helpt zij de wereld redden, die stilaan naar de afgrond glijdt.
Maar zij zegt: “ ik heb jullie medewerking nodig, jullie bekering, jullie gebed.” Het machtigste wapen tegen het kwade, tegen de satan, is gebed, vasten en boete.
Dit zijn oude woorden, maar ginder is het springlevend. Maria vraagt naast het gebed om 2 dagen per week te vasten, op woensdag en vrijdag en die dagen alleen water en brood te gebruiken.
Voorlopig eindigt hier mijn relaas van Medugorje, maar op het einde van mijn verhaal kom ik er nog even op terug.
Ik wens jullie een mooie herfstdag.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dag 4!
Het is een heldere frisse morgen, 6.30u en al aan het ontbijt.
Te samen met het Engels koppel dat de drie laatste dagen ook
in ons pension verbleef. Hartelijke mensen.
We zullen met hen naar het ouderlijk huis gaan van Vicka,
één van de zieners, waar deze tesamen met de pelgrims zal bidden.
We nemen afscheid van ons gastgezin, waar we enkele fijne dagen
mochten doorbrengen. Ook de peuter zwaait ons vaarwel.
De gelovigen op de trappen van het ouderlijk huis van Vicka
Beschermd tegen de zon, door een oude druivelaar...
Vicka, met de eeuwige glimlach, biddend en de boodschappen
van Onze Lieve Vrouw aan de pelgrims doorgevend.
Per 2 taalgroepen is er telkens een tolk aanwezig.
Wij hadden geluk, de eerste groepen waren de Italianen en de
Duitsers, zodat wij alles goed konden volgen via de Duitse vertaling
Vicka, als jong meisje, bij het begin van de verschijningen,
zij was de oudste van de zieners, toen 16 jaar.
Nog iedere dag, ontmoet zij Onze Lieve Vrouw, die haar ’s avonds
na het rozenkransgebed verschijnt.
Na dit ingetogen, maar tegelijkertijd universele gebedsmoment zetten wij onze tocht verder, richting MOSTAR.
Slechts 25 km van Medugorje verwijderd, maar dat heel erg van de oorlog te lijden heeft gehad, en waarvan de sporen, na 15 jaar nog overal te zien zijn.
We rijden door een prachtig landschap....wordt vervolgd
ria
Het is een heldere frisse morgen, 6.30u en al aan het ontbijt.
Te samen met het Engels koppel dat de drie laatste dagen ook
in ons pension verbleef. Hartelijke mensen.
We zullen met hen naar het ouderlijk huis gaan van Vicka,
één van de zieners, waar deze tesamen met de pelgrims zal bidden.
We nemen afscheid van ons gastgezin, waar we enkele fijne dagen
mochten doorbrengen. Ook de peuter zwaait ons vaarwel.
De gelovigen op de trappen van het ouderlijk huis van Vicka
Beschermd tegen de zon, door een oude druivelaar...
Vicka, met de eeuwige glimlach, biddend en de boodschappen
van Onze Lieve Vrouw aan de pelgrims doorgevend.
Per 2 taalgroepen is er telkens een tolk aanwezig.
Wij hadden geluk, de eerste groepen waren de Italianen en de
Duitsers, zodat wij alles goed konden volgen via de Duitse vertaling
Vicka, als jong meisje, bij het begin van de verschijningen,
zij was de oudste van de zieners, toen 16 jaar.
Nog iedere dag, ontmoet zij Onze Lieve Vrouw, die haar ’s avonds
na het rozenkransgebed verschijnt.
Na dit ingetogen, maar tegelijkertijd universele gebedsmoment zetten wij onze tocht verder, richting MOSTAR.
Slechts 25 km van Medugorje verwijderd, maar dat heel erg van de oorlog te lijden heeft gehad, en waarvan de sporen, na 15 jaar nog overal te zien zijn.
We rijden door een prachtig landschap....wordt vervolgd
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dag 5. – op weg naar Mostar
Het landschap waar we doorrijden is heel mooi. Het zijn afwisselend, kleine tuintjes, velden, druiven die donkerrood staan te pronken, bijna klaar om geoogst te worden.
Een tiental kilometer voor we Mostar bereiken komen we in een heus gebergte terecht. Een berg, met echte cols laat ons alle windstreken zien. We draaien mee rond deze reus. Beneden, voor ons ligt een grote vlakte uitgespreid, waar we dorpen en ook wat industrie herkennen en daarachter opnieuw een bergformatie.
De zon is van de partij en zoals de vorige dagen is het al meer dan 30 graden en nog niet eens middag. Gelukkig heeft onze auto een goedwerkende airco.
Toen we deze reis planden hadden we ook gekeken naar de mogelijke temperaturen, gedurende de maand september.
Dat we nu steeds boven de 30 graden zitten, tot zelfs 37 graden is toch wel uitzonderlijk, zeggen de mensen hier. En sinds maanden is er geen druppel regen meer gevallen.
We bereiken de stad. Op het eerste zicht is het een stad met veel hoogbouw, maar ook nog veel lidtekens van de bloedige oorlog en broedertwist die hier 15 jaar geleden plaats vond.
We weten dat we ergens in de buurt van de oude stad, en de oude brug, de Stari Most, zullen logeren.
Helaas we staan aan de verkeerde kant van de brug.
Niemand schijnt goed te weten, waar en hoe we naar ons adres moeten rijden.
Zelf worden we aangesproken door een Fransman die ons de weg vraagt naar Dubrovnik.
Dat is in ieder geval makkelijker te vinden dan de wijk en de straat waar wij naartoe moeten.
We besluiten aan een tankstation te stoppen en daar hulp te vragen.
De bediende is zo vriendelijk met zijn gsm het nummer te bellen dat wij gekregen hebben. In het koele café kunnen we iets drinken en wachten tot iemand ons komt halen.
Zo’n twintig minuten later komt er een jonge man op een mountain bike die wat Engels spreekt. We moeten hem maar volgen. Zo gezegd zo gedaan. En na een minuut of zeven komen we op een hoek van een heel steile straat.
Daar neemt de fietser afscheid van ons en worden we overgedragen aan de eigenaar, waar we logeren. De beide jonge mannen blijken vrienden te zijn.
De eigenaar van de woning stapt in en de motor van onze lichte wagen bromt en smoort om de steile helling op te geraken, en dan een ander manoeuvre, direct naar rechts draaien, in een nog smallere straat en tussen geparkeerde auto’s. Oef we zijn ze er en zonder blikschade.
Terwijl ik verder ga schrijven aan onze belevenissen heb ik even bij
Wikipedia mijn licht opgestoken, om wat meer uitleg over die
beroemde brug te verzamelen en enkele foto's om te beginnen:
Stari Most (Oude Brug) is een brug over de rivier de Neretva, in Mostar, Bosnië en Herzegovina. De brug staat, als blikvanger van de binnenstad van Mostar, sinds 2005 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Geschiedenis
De stad Mostar werd gesticht in de 13e eeuw, en functioneerde dankzij de strategische ligging tussen de zee en het binnenland als handelscentrum van Herzegovina en omgeving. De enige brug over de rivier de Neretva was in Mostar. Dit was een houten brug, die regelmatig de geest gaf en opnieuw moest worden aangelegd.
In de 16e eeuw gaf sultan Süleyman de Grote van het Ottomaanse Rijk opdracht tot de bouw van een stenen brug in Mostar. Het werk aan deze brug begon omstreeks 1557 onder leiding van Mimar Hajrudin, en in 1566 (het laatste jaar van de heerschappij van Sulejman de Grote) werd het werk voltooid. In de loop der jaren werd de brug herhaaldelijk gerestaureerd en veranderd door opeenvolgende Ottomaanse heersers.
De brug, die na enige tijd de naam "Stari Most" ("Oude Brug") kreeg, had een enkele boog van 29 meter lang, die op een hoogte van 19 meter de Neretva overspande. De stenen brug trok veel bedrijvigheid in de regio aan. De stad Mostar groeide na het gereedkomen in snel tempo en de markten werden uitgebreid.
Op beide oevers stond een toren. De toren op de oostelijke oever (de "Hercegusa") werd na 1878, toen het gebied deel uitmaakte van Oostenrijk-Hongarije, gebruikt als munitie-opslagplaats. De toren op de westelijke oever (de "Halebinovka" of ook wel de "Celinova", naar de mensen die er renovaties aan uitvoerden) was gedeeltelijk een gevangenis en gedeeltelijk een uitkijktoren. De functie van uitkijktoren was noodzakelijk om de stad en de brug te beschermen tegen aanvallen van Venetiaanse krijgers. De functie als gevangenis werd uitgebuit om goedkope werkkrachten in te kunnen zetten voor herstelwerkzaamheden aan de brug.
Tijdens de Oostenrijks-Hongaarse periode werd de brug intensief gerestaureerd en verbeterd. De toegangswegen tot de brug werden verhoogd, zodat de brug beter bereikt kon worden. Veel werkzaamheden die in die tijd werden uitgevoerd, zijn na de Tweede Wereldoorlog echter weer ongedaan gemaakt.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog bestonden er plannen om de Stari Most te vernietigen. Dit plan is niet uitgevoerd, maar de brug liep tijdens de Tweede Wereldoorlog wel schade op.
Vernietiging
In 1993 werd de brug verwoest tijdens de oorlog op de Balkan. In Mostar waren hevige gevechten uitgebroken tussen troepen van het door Bosniakken gedomineerde regeringsleger en de Bosnische Kroaten van de Kroatische Republiek Herceg-Bosna. Wie de brug vernietigd heeft wordt betwist. Veel bronnen beweren dat Kroatische milities, die meenden dat de brug door moslims werd gebruikt om troepen te bevoorraden, in november van dat jaar in een paar uur tijd de brug vernietigden. Uit één (niet gepubliceerd) onderzoek blijkt echter dat de Stari Most niet vernietigd zou zijn door Kroatische milities maar door een mijn die vanuit het moslimgedeelte van de stad geactiveerd zou zijn.
Na de oorlog werd er een noodbrug aangelegd, die al snel weer functioneerde als spil van de stad Mostar. De stad was nu verdeeld in een Kroatisch deel en een moslimdeel. De brug was in geheel in het moslimgedeelte van de stad komen te liggen. In de zomer doken de jongeren nu vanaf de noodbrug in de rivier de Neretva, en niet meer vanaf de stenen Stari Most.
Heropening
De herbouw van de stenen brug nam in 2001 een aanvang onder supervisie van UNESCO. De renovatie heeft bijna 13 miljoen euro gekost, waarvan het merendeel door de Europese Unie betaald is. Op 23 juli 2004 werd de brug feestelijk heropend. De brug wordt vaak gezien als een symbolische verbintenis tussen de Kroaten en moslims. De werkelijke verbintenis is echter nog niet gerealiseerd: Bosniakken en Kroaten leven apart in dezelfde stad.
zicht op de beide oevers van de Neretva en de brug die hen verbindt.
bijzonder 's avonds is het feeëriek.
Hier nuttigden we de eerste avond, een lekkere maaltijd
tot er dit gebeurde:
wordt vervolgd
ria
Het landschap waar we doorrijden is heel mooi. Het zijn afwisselend, kleine tuintjes, velden, druiven die donkerrood staan te pronken, bijna klaar om geoogst te worden.
Een tiental kilometer voor we Mostar bereiken komen we in een heus gebergte terecht. Een berg, met echte cols laat ons alle windstreken zien. We draaien mee rond deze reus. Beneden, voor ons ligt een grote vlakte uitgespreid, waar we dorpen en ook wat industrie herkennen en daarachter opnieuw een bergformatie.
De zon is van de partij en zoals de vorige dagen is het al meer dan 30 graden en nog niet eens middag. Gelukkig heeft onze auto een goedwerkende airco.
Toen we deze reis planden hadden we ook gekeken naar de mogelijke temperaturen, gedurende de maand september.
Dat we nu steeds boven de 30 graden zitten, tot zelfs 37 graden is toch wel uitzonderlijk, zeggen de mensen hier. En sinds maanden is er geen druppel regen meer gevallen.
We bereiken de stad. Op het eerste zicht is het een stad met veel hoogbouw, maar ook nog veel lidtekens van de bloedige oorlog en broedertwist die hier 15 jaar geleden plaats vond.
We weten dat we ergens in de buurt van de oude stad, en de oude brug, de Stari Most, zullen logeren.
Helaas we staan aan de verkeerde kant van de brug.
Niemand schijnt goed te weten, waar en hoe we naar ons adres moeten rijden.
Zelf worden we aangesproken door een Fransman die ons de weg vraagt naar Dubrovnik.
Dat is in ieder geval makkelijker te vinden dan de wijk en de straat waar wij naartoe moeten.
We besluiten aan een tankstation te stoppen en daar hulp te vragen.
De bediende is zo vriendelijk met zijn gsm het nummer te bellen dat wij gekregen hebben. In het koele café kunnen we iets drinken en wachten tot iemand ons komt halen.
Zo’n twintig minuten later komt er een jonge man op een mountain bike die wat Engels spreekt. We moeten hem maar volgen. Zo gezegd zo gedaan. En na een minuut of zeven komen we op een hoek van een heel steile straat.
Daar neemt de fietser afscheid van ons en worden we overgedragen aan de eigenaar, waar we logeren. De beide jonge mannen blijken vrienden te zijn.
De eigenaar van de woning stapt in en de motor van onze lichte wagen bromt en smoort om de steile helling op te geraken, en dan een ander manoeuvre, direct naar rechts draaien, in een nog smallere straat en tussen geparkeerde auto’s. Oef we zijn ze er en zonder blikschade.
Terwijl ik verder ga schrijven aan onze belevenissen heb ik even bij
Wikipedia mijn licht opgestoken, om wat meer uitleg over die
beroemde brug te verzamelen en enkele foto's om te beginnen:
Stari Most (Oude Brug) is een brug over de rivier de Neretva, in Mostar, Bosnië en Herzegovina. De brug staat, als blikvanger van de binnenstad van Mostar, sinds 2005 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Geschiedenis
De stad Mostar werd gesticht in de 13e eeuw, en functioneerde dankzij de strategische ligging tussen de zee en het binnenland als handelscentrum van Herzegovina en omgeving. De enige brug over de rivier de Neretva was in Mostar. Dit was een houten brug, die regelmatig de geest gaf en opnieuw moest worden aangelegd.
In de 16e eeuw gaf sultan Süleyman de Grote van het Ottomaanse Rijk opdracht tot de bouw van een stenen brug in Mostar. Het werk aan deze brug begon omstreeks 1557 onder leiding van Mimar Hajrudin, en in 1566 (het laatste jaar van de heerschappij van Sulejman de Grote) werd het werk voltooid. In de loop der jaren werd de brug herhaaldelijk gerestaureerd en veranderd door opeenvolgende Ottomaanse heersers.
De brug, die na enige tijd de naam "Stari Most" ("Oude Brug") kreeg, had een enkele boog van 29 meter lang, die op een hoogte van 19 meter de Neretva overspande. De stenen brug trok veel bedrijvigheid in de regio aan. De stad Mostar groeide na het gereedkomen in snel tempo en de markten werden uitgebreid.
Op beide oevers stond een toren. De toren op de oostelijke oever (de "Hercegusa") werd na 1878, toen het gebied deel uitmaakte van Oostenrijk-Hongarije, gebruikt als munitie-opslagplaats. De toren op de westelijke oever (de "Halebinovka" of ook wel de "Celinova", naar de mensen die er renovaties aan uitvoerden) was gedeeltelijk een gevangenis en gedeeltelijk een uitkijktoren. De functie van uitkijktoren was noodzakelijk om de stad en de brug te beschermen tegen aanvallen van Venetiaanse krijgers. De functie als gevangenis werd uitgebuit om goedkope werkkrachten in te kunnen zetten voor herstelwerkzaamheden aan de brug.
Tijdens de Oostenrijks-Hongaarse periode werd de brug intensief gerestaureerd en verbeterd. De toegangswegen tot de brug werden verhoogd, zodat de brug beter bereikt kon worden. Veel werkzaamheden die in die tijd werden uitgevoerd, zijn na de Tweede Wereldoorlog echter weer ongedaan gemaakt.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog bestonden er plannen om de Stari Most te vernietigen. Dit plan is niet uitgevoerd, maar de brug liep tijdens de Tweede Wereldoorlog wel schade op.
Vernietiging
In 1993 werd de brug verwoest tijdens de oorlog op de Balkan. In Mostar waren hevige gevechten uitgebroken tussen troepen van het door Bosniakken gedomineerde regeringsleger en de Bosnische Kroaten van de Kroatische Republiek Herceg-Bosna. Wie de brug vernietigd heeft wordt betwist. Veel bronnen beweren dat Kroatische milities, die meenden dat de brug door moslims werd gebruikt om troepen te bevoorraden, in november van dat jaar in een paar uur tijd de brug vernietigden. Uit één (niet gepubliceerd) onderzoek blijkt echter dat de Stari Most niet vernietigd zou zijn door Kroatische milities maar door een mijn die vanuit het moslimgedeelte van de stad geactiveerd zou zijn.
Na de oorlog werd er een noodbrug aangelegd, die al snel weer functioneerde als spil van de stad Mostar. De stad was nu verdeeld in een Kroatisch deel en een moslimdeel. De brug was in geheel in het moslimgedeelte van de stad komen te liggen. In de zomer doken de jongeren nu vanaf de noodbrug in de rivier de Neretva, en niet meer vanaf de stenen Stari Most.
Heropening
De herbouw van de stenen brug nam in 2001 een aanvang onder supervisie van UNESCO. De renovatie heeft bijna 13 miljoen euro gekost, waarvan het merendeel door de Europese Unie betaald is. Op 23 juli 2004 werd de brug feestelijk heropend. De brug wordt vaak gezien als een symbolische verbintenis tussen de Kroaten en moslims. De werkelijke verbintenis is echter nog niet gerealiseerd: Bosniakken en Kroaten leven apart in dezelfde stad.
zicht op de beide oevers van de Neretva en de brug die hen verbindt.
bijzonder 's avonds is het feeëriek.
Hier nuttigden we de eerste avond, een lekkere maaltijd
tot er dit gebeurde:
wordt vervolgd
riaOnder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Ria even snel zeggen dat het me goed doet aan mijn oude hart ' de brug ' nog eens in al haar glorie terug te zien, wetend dat we daar zelf zijn overgelopen. Het laatste plaatje is bij mij een rood kruisje. Zal morgen opnieuw proberen he!
Snelle groeten,
Bomi
-
Ria even snel zeggen dat het me goed doet aan mijn oude hart ' de brug ' nog eens in al haar glorie terug te zien, wetend dat we daar zelf zijn overgelopen. Het laatste plaatje is bij mij een rood kruisje. Zal morgen opnieuw proberen he!
Snelle groeten,
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
ik ga mezelf een weekendje rust gunnen, orde op zaken stellen in mijn hoofd en genieten van de zon, de natuur, de tuin, en het missionarissen-feest in onze parochie,
tot binnenkort
ria
voor alle poezen liefhebbers - miauw zei ze in het kroatisch en ze rekte zich ferm uit.
geef mij dan toch liever deze mooie klimmer
tot binnenkort
ria
voor alle poezen liefhebbers - miauw zei ze in het kroatisch en ze rekte zich ferm uit.
geef mij dan toch liever deze mooie klimmer
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Morgenstern - Lid geworden op: 04 mei 2006, 13:15
- Locatie: Wachtebeke
Ria
Met veel plezier kom ik hier lezen mooi
dat u ons laat meegenieten
Profiteer maar van je weekend
Morgenstern en Herman1944
Met veel plezier kom ik hier lezen mooi
dat u ons laat meegenieten
Profiteer maar van je weekend
Morgenstern en Herman1944
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
ria schreef:ik ga mezelf een weekendje rust gunnen, orde op zaken stellen in mijn hoofd en genieten van de zon, de natuur, de tuin, en het missionarissen-feest in onze parochie,
Ria,
Ik wil je verre van opjagen, maar naar mijn mening is het weekend reeds een aantal dagen gepasseerd en de zon ook reeds verdwenen, dus zitten we hier te wachten om het vervolg te lezen.
een
bo
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
lieve vrienden, hartelijk dank om uw vriendelijke commentaren
én Bo, je hebt overschot van gelijk.
Hier gaan we dan weer:
DAG 6
Op amper vijf minuutjes stappen zijn we van de Oude Brug verwijderd,
het hart van het oude Mostar.
Alhoewel het ramadan is zit het terrasje van het Turks cafétje om de hoek,
vol met mannen.
Misschien zitten ze er alleen maar zonder iets te drinken, te kijken
naar de toeristen. Ik zou zweren dat ze er gisteravond ook al zaten.
En maar kijken, vooral naar de dame, tot ik op hen toe stapte met
het plannetje in de hand, dat we van onze huiseigenaar kregen.
"Sir, welke weg zouden we best nemen, hier links, of verder naar beneden."
Sir, sprak niet zo goed Engels, maar een tafelgenoot mengde zich
en beide wezen ze ons de makkelijkste en mooiste weg aan.
Na mijn vraag gedroegen ze zich als gentlemen.
Wij waren blijkbaar toch ook maar gewone mensen.
Dit gebeurde op de eerste avond van ons verblijf in Mostar.
Dag twee in Mostar, de zon is al vroeg van de partij en het wordt
weer een warme dag
We ontbijten in het kleine tuintje achter ons appartementje.
Om zo midden in een stad te zitten is het er bijzonder rustig, buiten
het gebabbel en getimmer van de bouwvakkers die twee straten
verder een nieuw dak aan het leggen zijn, is het zo goed als stil.
Er staan drie mooie bomen met granaatappels, spijtig genoeg zijn
ze nog niet rijp, anders had ik er zeker een paar gevraagd.
Negen uur, en we zijn al onderweg. Het is een frissere, zonnige morgen.
Vandaag willen we de andere kant van de brug verkennen.
Men zegt dat moslims en christenen ieder aan een eigen kant van de
brug wonen, maar dat is toch niet zo duidelijk.
Wij logeren midden in de oude Turkse wijk, maar aan de andere
kant staan er ook verscheidene moskeeën.
We zien aan de overkant ook de hoge toren van een katholieke kerk.
Al die gebouwen werden opnieuw opgebouwd, want alles was volledig
vernield.
Als we over de brug naar de andere zijde wandelen, is het al erg druk.
De brug, maar ook de wegen er naartoe zijn spekglad, gemaakt uit
de witte stenen van het gebergte. Het lijkt wel marmer.
Op de vloer van de brug, ligt iedere 30 à 40 cm een hogere
dwarsligger, uit dezelfde steen, die U belet van naar beneden te schuiven.
Ik neem enkele foto’s van op de brug, en de oevers aan beide kanten.
Als we op de andere oever komen heerst er daar een vrolijke sfeer.
De winkeltjes en café-tjes staan er dichter bij elkaar.
Maar ik merk ook op dat de stenen er minder glad zijn en donkerder
van kleur. Ik heb er geen verklaring voor.
We vragen aan een verkoopster hoever die kerk nog verwijderd is,
want we willen eerst tot daar wandelen.
Het lijkt verder dan het is en vijf minuten later staan we aan het plein
waar de kerk opnieuw werd opgebouwd. Maar alles is gesloten.
De zeer hoge slanke toren staat los van het kerkgebouw.
Terwijl we er even rondwandelen, verschijnen ze plots uit het niets,
eerst één en dan nog een tweede jonge vrouw, roman.
Ze zijn verzorgd, niet slonzig, maar nog piepjong. De eerste zegt:
“ I have two children “ en de tweede heeft een schattig klein meisje
op haar arm. Er komt een derde en een vierde, die zich wat op de
achtergrond houden. Ik probeer de kerk in het midden te houden
en schudt mijn geldbeugeltje met euro’s en centen, in hun handen leeg.
Mijn man heeft de Marken (Bosnische munt) op zak. Hij stapt al verder
want hij vindt dat je je kinderen niet mag gebruiken als middel
om te bedelen. Ik zeg niet dat hij ongelijk heeft, maar tegelijkertijd
vind ik dat iemand die om hulp vraagt niet zo maar mag weggestuurd
worden. Ik denk altijd, wat zouden wij doen als wij in hun plaats zouden zijn.
De jonge vrouw met het kindje op de arm, spreekt zowel Duits als Engels,
Ze zegt, als je niets aan mij wil geven, geef het dan omwille van mijn kind.
Ik moet eten voor haar kunnen kopen. Mijn hart schreit, maar ik heb echt
mijn laatste euro’s uitgedeeld en mijn man is de baan reeds overgestoken
en stapt boos verder. Ze blijft naast mij staan tot het licht op groen springt
en ook ik kan oversteken.
Tot op de dag van vandaag, blijft haar beeld mij achtervolgen,
een jonge moeder met een lief klein meisje en ik heb niet gedaan wat
ik moest doen, wat ik KON doen.
Ik heb mij voorgenomen dat dit mij niet meer zal overkomen, hoe mijn
wederhelft er ook over denkt.
Als we enige tijd later op een gezellig terrasje eerst een drankje
en daarna een lichte lunch bestellen, breng ik het voorval weer ter sprake.
Mijn man luistert naar mijn argumenten, en hij is al wat milder gestemd.
Hij zegt, in het vervolg moeten we dan maar iets in natura geven, bv.
wat eten voor hen kopen.
Hij is nog niet uitgesproken of er stapt een man, die zojuist het terras
verlaten had, met vrouw en 4 kindjes, opnieuw aan ons voorbij.
In zijn kielzog een jonge man, ook een roman, die ons de eerste dag al om geld vroeg.
Ik zie niet wat er gebeurt achter mij, maar de man, die zelf een
handicap heeft, gaat terug naar buiten.
De jongen staat wat te draaien, tot ik hem plots blij gezind zie vertrekken,
met een doorschijnend plastiek zakje waarin een pakje in zilverpapier gewikkeld
en een potje yoghurt zit.
Ik word er blij van, maar het verdriet om de jonge vrouwen, met kindjes,
die genoodzaakt zijn om te bedelen, blijft.
Vanaf mijn jeugdige leeftijd heb ik mij altijd de vraag gesteld,
waarom wij (ik) zoveel geluk hebben en anderen niet.
Voor mij is het dan ook vanzelf sprekend om dat geluk letterlijk en figuurlijk te delen,
waar ik helaas niet altijd in slaag.
Wordt vervolgd
ria
én Bo, je hebt overschot van gelijk.
Hier gaan we dan weer:
DAG 6
Op amper vijf minuutjes stappen zijn we van de Oude Brug verwijderd,
het hart van het oude Mostar.
Alhoewel het ramadan is zit het terrasje van het Turks cafétje om de hoek,
vol met mannen.
Misschien zitten ze er alleen maar zonder iets te drinken, te kijken
naar de toeristen. Ik zou zweren dat ze er gisteravond ook al zaten.
En maar kijken, vooral naar de dame, tot ik op hen toe stapte met
het plannetje in de hand, dat we van onze huiseigenaar kregen.
"Sir, welke weg zouden we best nemen, hier links, of verder naar beneden."
Sir, sprak niet zo goed Engels, maar een tafelgenoot mengde zich
en beide wezen ze ons de makkelijkste en mooiste weg aan.
Na mijn vraag gedroegen ze zich als gentlemen.
Wij waren blijkbaar toch ook maar gewone mensen.
Dit gebeurde op de eerste avond van ons verblijf in Mostar.
Dag twee in Mostar, de zon is al vroeg van de partij en het wordt
weer een warme dag
We ontbijten in het kleine tuintje achter ons appartementje.
Om zo midden in een stad te zitten is het er bijzonder rustig, buiten
het gebabbel en getimmer van de bouwvakkers die twee straten
verder een nieuw dak aan het leggen zijn, is het zo goed als stil.
Er staan drie mooie bomen met granaatappels, spijtig genoeg zijn
ze nog niet rijp, anders had ik er zeker een paar gevraagd.
Negen uur, en we zijn al onderweg. Het is een frissere, zonnige morgen.
Vandaag willen we de andere kant van de brug verkennen.
Men zegt dat moslims en christenen ieder aan een eigen kant van de
brug wonen, maar dat is toch niet zo duidelijk.
Wij logeren midden in de oude Turkse wijk, maar aan de andere
kant staan er ook verscheidene moskeeën.
We zien aan de overkant ook de hoge toren van een katholieke kerk.
Al die gebouwen werden opnieuw opgebouwd, want alles was volledig
vernield.
Als we over de brug naar de andere zijde wandelen, is het al erg druk.
De brug, maar ook de wegen er naartoe zijn spekglad, gemaakt uit
de witte stenen van het gebergte. Het lijkt wel marmer.
Op de vloer van de brug, ligt iedere 30 à 40 cm een hogere
dwarsligger, uit dezelfde steen, die U belet van naar beneden te schuiven.
Ik neem enkele foto’s van op de brug, en de oevers aan beide kanten.
Als we op de andere oever komen heerst er daar een vrolijke sfeer.
De winkeltjes en café-tjes staan er dichter bij elkaar.
Maar ik merk ook op dat de stenen er minder glad zijn en donkerder
van kleur. Ik heb er geen verklaring voor.
We vragen aan een verkoopster hoever die kerk nog verwijderd is,
want we willen eerst tot daar wandelen.
Het lijkt verder dan het is en vijf minuten later staan we aan het plein
waar de kerk opnieuw werd opgebouwd. Maar alles is gesloten.
De zeer hoge slanke toren staat los van het kerkgebouw.
Terwijl we er even rondwandelen, verschijnen ze plots uit het niets,
eerst één en dan nog een tweede jonge vrouw, roman.
Ze zijn verzorgd, niet slonzig, maar nog piepjong. De eerste zegt:
“ I have two children “ en de tweede heeft een schattig klein meisje
op haar arm. Er komt een derde en een vierde, die zich wat op de
achtergrond houden. Ik probeer de kerk in het midden te houden
en schudt mijn geldbeugeltje met euro’s en centen, in hun handen leeg.
Mijn man heeft de Marken (Bosnische munt) op zak. Hij stapt al verder
want hij vindt dat je je kinderen niet mag gebruiken als middel
om te bedelen. Ik zeg niet dat hij ongelijk heeft, maar tegelijkertijd
vind ik dat iemand die om hulp vraagt niet zo maar mag weggestuurd
worden. Ik denk altijd, wat zouden wij doen als wij in hun plaats zouden zijn.
De jonge vrouw met het kindje op de arm, spreekt zowel Duits als Engels,
Ze zegt, als je niets aan mij wil geven, geef het dan omwille van mijn kind.
Ik moet eten voor haar kunnen kopen. Mijn hart schreit, maar ik heb echt
mijn laatste euro’s uitgedeeld en mijn man is de baan reeds overgestoken
en stapt boos verder. Ze blijft naast mij staan tot het licht op groen springt
en ook ik kan oversteken.
Tot op de dag van vandaag, blijft haar beeld mij achtervolgen,
een jonge moeder met een lief klein meisje en ik heb niet gedaan wat
ik moest doen, wat ik KON doen.
Ik heb mij voorgenomen dat dit mij niet meer zal overkomen, hoe mijn
wederhelft er ook over denkt.
Als we enige tijd later op een gezellig terrasje eerst een drankje
en daarna een lichte lunch bestellen, breng ik het voorval weer ter sprake.
Mijn man luistert naar mijn argumenten, en hij is al wat milder gestemd.
Hij zegt, in het vervolg moeten we dan maar iets in natura geven, bv.
wat eten voor hen kopen.
Hij is nog niet uitgesproken of er stapt een man, die zojuist het terras
verlaten had, met vrouw en 4 kindjes, opnieuw aan ons voorbij.
In zijn kielzog een jonge man, ook een roman, die ons de eerste dag al om geld vroeg.
Ik zie niet wat er gebeurt achter mij, maar de man, die zelf een
handicap heeft, gaat terug naar buiten.
De jongen staat wat te draaien, tot ik hem plots blij gezind zie vertrekken,
met een doorschijnend plastiek zakje waarin een pakje in zilverpapier gewikkeld
en een potje yoghurt zit.
Ik word er blij van, maar het verdriet om de jonge vrouwen, met kindjes,
die genoodzaakt zijn om te bedelen, blijft.
Vanaf mijn jeugdige leeftijd heb ik mij altijd de vraag gesteld,
waarom wij (ik) zoveel geluk hebben en anderen niet.
Voor mij is het dan ook vanzelf sprekend om dat geluk letterlijk en figuurlijk te delen,
waar ik helaas niet altijd in slaag.
Wordt vervolgd
ria
Laatst gewijzigd door ria op 06 okt 2008, 10:35, 1 keer totaal gewijzigd.
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
lieve Ria,
graag gelezen jouw verhaal.
Maar hoe schrijnend de toestanden soms zijn we kunnen ook niet altijd en overal helpen.
Ik herinner mij een voorval in Zuid-Afrika, we stopten onderweg aan een 'locatie' dit is een dorp van Afrikanen. Onmiddellijk kwamen een vijtal kinderen aangelopen, we gaven hen appels, koken en al wat we bijhadden aan voedsel. In de verte zagen we ineens tientallen kinderen komen afgelopen, we konden niet anders dan verder rijden.
Ook in Peru maakte ik schrijnende toestanden mee, evenals met Roma in Roemenië.
Hoe zeer ons moederhart ook pijn doet, we kunnen niet alles voor iedereen oplossen, en je deed al je best!
We zien uit naar het vervolg van het verhaal!
groetjes,
gustilpe
graag gelezen jouw verhaal.
Maar hoe schrijnend de toestanden soms zijn we kunnen ook niet altijd en overal helpen.
Ik herinner mij een voorval in Zuid-Afrika, we stopten onderweg aan een 'locatie' dit is een dorp van Afrikanen. Onmiddellijk kwamen een vijtal kinderen aangelopen, we gaven hen appels, koken en al wat we bijhadden aan voedsel. In de verte zagen we ineens tientallen kinderen komen afgelopen, we konden niet anders dan verder rijden.
Ook in Peru maakte ik schrijnende toestanden mee, evenals met Roma in Roemenië.
Hoe zeer ons moederhart ook pijn doet, we kunnen niet alles voor iedereen oplossen, en je deed al je best!
We zien uit naar het vervolg van het verhaal!
groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!