BOSRANKJE'S LAAR 3

[Bosrankje]

Vandaag is het een verjaardag...maar geen leuke !

Op 29 maart 1997 werd mijn vader geveld door een
boom en stierf enkele uren later...12 dagen voor zijn
82e verjaardag !

De hele dag heb ik getwijfeld.... ik had graag iets erover
geplaatst in mijn Laar maar dacht dat sommige van jullie
het al gelezen hadden... en nu, voor dat die dag om is,
wil ik toch wel iets erover schrijven...

Hilde heeft het moeilijk met de ziekte van haar vader en
Rapke heeft afscheid moeten nemen van zijn moeder...
Ferry, Nele en nog andere forumvrienden hebben iets over
hun ouders geschreven... daarom wil ik toch iets met jullie
delen :

Het Bos van mijn Vader

't Bos was veruit onze gedroomde lievelingsplek
ruige wildgroei,contrasterend naast een mooie tuin,
zo vlak nevens 't huis,leek 't wel de oase bij uitstek,
hoge ruisende bomen,deinend met trotse fiere kruin

Vader....werd er telkens weer die schalkse jongen,
speels,vrolijk, onbezorgd,creatief en vooral zeer vrij,
lachend,werkend en zingend openend onze longen
en.......gelijk wanneer,hij was er steeds.....voor mij

In lentedagen viel er in 't bos altijd heel wat te doen,
de zon...priemend door de takken,leek wel een zoen
in zomerdagen hield 't lommerrijke ons fris en koel,
een verademing,want soms was 't er ook wel zwoel

Nooit konden we vermoeden,dat in ons sprookjesbos,
dat juist daar,een verschrikkelijk drama zou spelen,
vader lag er.......zo levenloos.......op 'n bed van mos,
geveld als...en door...een boom. Niet meer te helen!

Bosrankje 9 maart 2006

Opgedragen aan de man die ik nog alle dagen zo erg mis,
mijn vader(10 april 1915 - Pasen 1997)


De moeilijkste momenten.....

Klinisch dood !

Ik had er zoveel over gelezen, over gezien en veel over
nagedacht........lange discussies met medeleerlingen
van verschillende cursussen gehad tot heel vroeg in de
morgen.

Maar nu, trof het mij persoonlijk...... en ik was helemaal
verloren, bang, boos, in opstand, misselijk, zo vol van mijn
onmacht.... ik wou iets doen, kon mij er niet bij neerleggen,
wou het gewoon niet aanvaarden !

Het was niet zo maar iemand hoor !!! het was mijn vader !
Hoe kon zoiets gebeuren ? waarom hij ? hij had dat niet
verdiend.... hij deed niemand en niets kwaad... hij had nog
zoveel te doen.... moest mij nog zoveel leren...... neen !
Hij gaat ineens zijn "zeeogen" opendoen en naar me kijken
en lachen en zeggen : je gelooft dat toch niet he ? Kom,
we gaan naar huis er is nog heel veel te doen in 't bos en
in de tuin ! 't was maar een grapje.... kom.....

Maar neen, hij bleef gewoon liggen, heel rustig met zo'n
lieve glimlach op zijn gebruinde gelaat en.....hij ademde
zonder moeite, zonder apparaten, slangen.......

Zo iemand kan toch niet dood zijn ! Ik geloof jullie niet...
neem hem mee in de operatiezaal en aub, doe toch iets !
Men ziet niets behalve enkele blauwe plekken her en der,
op zijn hoofd en zijn lichaam maar geen enkel letstel of
kwetsuur.......

Toen kwam onze dokter en vriend aan en ik dacht, voilà,
Pepère is gered, nu komt alles in orde !

Maar zijn blik was zo triest, vol medeleven en hij pakte mijn
handen vast en zei : ik zal alles nog eens nachecken omdat
ik wil dat je gerust kunt zijn en hem zijn weg laten gaan.....

Dan, voor de eerste keer sinds het ongeval, besefte ik dat het
echt erg was.... als hij mij dat zei, was er geen hoop meer.

Eindelijk kon ik huilen en mijn vader met een ander blik
bekijken......... hij zou nooit meer opstaan, nooit meer naar
me kijken en niets meer tegen mij zeggen !
Ik rende naar buiten tot in de tuin van de kliniek en liet mij
gewoon op de grond vallen naast een struik en liet de vrije
loop aan een tranenstroom........ ik kon bijna niet meer
ademen en had hevige maag en darmkrampen. Ik was
liever daar terstond gestorven om hem terug te vinden !

Maar het leven is hard en ik besefte na een tijdje dat ik
niet alleen was met mijn verdriet...... daar binnen was de
hele familie naast hem en moest ook kampen met de
emoties, de angsten, het verdriet.
Ik ging dus terug naar de Spoed.... liep precies op wolken
maar geen mooie droomwolken....... nachtmerries, griezels......

En de hele tijd dacht ik : " het is niet waar...... hij zal daar
staan en op je wachten...... hij zal zijn armen open doen en
zeggen : waar was je toch ? ik maakte mij al zorgen......
en wij zullen lachen en naar huis terug gaan want alles is
al klaar, versierd, zo mooi, zo feestelijk : morgen is het
Pasen ! Overal waren al de eitjes, chocolade paashaasjes
enz... verstopt voor de kinderen.

Waarom moesten ze toch die twee dode "mastenbomen"
afzagen en ontwortelen juist vandaag ? Er was nog zoveel
tijd in de paasvakantie en meer hulp........ maar het Lot had
het anders beslist........

Toen ik iedereen zag wist ik dat het definitief was. Alle mogelijke
testen waren uitgevoerd en het vonnis bleef : klinisch dood !

Mijn vader was ondertussen naar een kleine kamer gebracht
en in een bed gelegd met een soort hemd van de kliniek aan..
Het stoorde mij want ik vond dat het niet bij hem paste !
Maar tja, wat had dat nu nog voor belang ?

Mijn moeder kon hem niet loslaten en streelde zijn voorhoofd
met zo veel liefde terwijl ze hem van alles toefluisterde....... ze
begon zelfs zachtjes te zingen en ik voelde warme tranen op
mijn wangen rollen....... Ik had hem zo graag vastgehouden
maar ik vond dat zij voorrang had en wachtte tot ze even
weg moest........

Ik ging dan even naar onze dokter en vroeg hem wat er nu zou
gebeuren. Zijn eerlijke antwoord maakte mij zo koud als de dood !
Het is een heel sterke man, heel gezond voor zijn leeftijd en zijn
hart is heel sterk ! Zonder hulp kan het nog enkele uren duren.....
misschien zelfs nog meer maar..... hij is er niet meer, zijn Ziel
is heengegaan.

Omdat op dit moment mijn moeder even buiten ging met mijn
dochter, ging ik naast mijn vader op bed zitten, keek naar hem,
en streelde zijn hand.......
En dan gebeurde iets dat ik nooit zal vergeten : hij opende zijn
ogen en ging rechtop zitten.... hoestte een beetje, draaide zijn
hoofd en ging dan terug liggen.
Zijn ademhaling werd dan ineens onregelmatig, gestoord en ik
werd ineens bang..... wie weet, misschien had hij pijn of voelde
zich niet goed.......
Maar onze dokter zei mij dat het een normaal verschijnsel was.
Ik moest niet ongerust zijn, het waren fysische reacties maar
omdat zijn hersens dood waren, voelde hij niets meer.

Het was toch zo moeilijk te aanvaarden dat hij dood was want
zijn hart klopte heel regelmatig en rustig, zijn huid was niet
koud en men had kunnen denken dat hij sliep.......

De uren gingen voorbij, wij stonden allemaal rond zijn bed en ik
ben zeker dat wij allemaal op een "wonder" hoopten, gelovigen
of niet !

Ineens, werd zijn ademhaling moeilijk en hij kreeg lichte stuip-
trekkingen........

Toen volgde ik gewoon mijn instinct en ging naar hem toe, begon
zijn onderbenen te masseren en zei hem : ik zou je hier voor
altijd willen houden maar ik weet nu dat het niet meer kan....
dus, pépère, als je moet gaan....... wij laten je los.... zelfs is
het moeilijk.... ga je weg........ wij houden van jou voor altijd.....
maar ga naar waar je moet..........
En nog zoveel dingen die ik echt niet meer weet maar mijn
dochter zei mij nadien dat ik een soort gebed zei en dat iedereen
zweeg....... het was mooier dan alles wat ze ooit gehoord had....
pure liefde........

Ineens, ging mijn vader even rechter zitten en met een zucht liet
hij zich dan terug achterover vallen...... hij had zijn laatste adem
uitgeblazen en nu na al die jaren, ben ik zeker dat ik hem geholpen
heb om over te gaan.
Het is iets dat mij echt kan troosten.... en ik hoop dat ik, ook zo
geholpen zal zijn als mijn laatste uur gekomen is........

Bosrankje

De trui van mijn vader

Vandaag ben ik op zolder geweest
ik ga verhuizen en moet sorteren...
moeilijke en toch leuke bezigheid.

Ineens, heel onverwachts, in een grote doos,
vind ik een trui........de bruine wintertrui van
mijn vader.

De trui die hij droeg op de dag van zijn
ongeval......zo lag hij, met deze trui, onder
de boom die hem geveld had.
En later nog, in 't ziekenhuis, op de
brancard in de spoed......

Met een glimlach op zijn gezicht en met zijn
liegvelingstrui om in 't bos te werken (hij
zei spelen)
In zijn bos met de hoge dennen.....
Had hij kunnen weten dat zijn lieve bomen
ook soms levensgevaarlijk konden zijn !!!

Hij zei, twee weken voor zijn ongeval :
" ik hoop dat ik ooit heel onverwachts in 't
bos sterf.......als ik nog gezond en gelukkig ben
en dankbaar voor een goed gevuld leven.....
Ik moet mij voor niets schamen en heb altijd
mijn best gedaan. "

"Een ding mag je nooit vergeten, zei hij toen :
wees altijd verdraagzaam en vol respect voor
de mensen ook al zijn ze anders dan jezelf !
Probeer ze te begrijpen en laat hen aan je
tafel eten, luister naar hen en help als het
kan "

Ik begreep niet direct waarom hij mij dit
zei want, zo had hij mij toch groot gebracht !
Ik denk dat hij een soort voorgevoel had.....

Het is negen jaar geleden en ik heb
altijd geprobeerd zo verder te blijven leven.
Nooit zal ik veranderen en zal altijd trouw
blijven aan zijn levensfilosofie die ook de
mijne is.

Zijn trui heb ik nooit gewassen en toch,
ruikt ze nog heel fris..... naar het bos.....
naar mijn vader......
Ik heb ze daarstraks tegen mij gehouden,
heel dicht bij mij, een hele tijd...... en ik
heb er mijn bittere tranen mee geveegd
want ik huilde als een ontroostbaar kind!
Het deed pijn en toch, was ik bijna gelukkig,
ik had mijn vader even teruggevonden....

Zijn bruine wintertrui neem ik mee naar
mijn nieuwe woning..... ik zal die altijd en
overal meenemen, overal tot in mijn graf.

Bosrankje (2007)

[Bosrankje]

[Alterego1]

[neske]

Bosrankje, wat een liefde voor jouw vader, ik heb het hier nog al eens gelezen en het blijft mij ontroeren.
Hoe ouder wij worden, hoe meer we onze ouders missen, de herinneringen die blijven we behouden.

Groetjes
Neske

[Bosrankje]

Lief Neske,

Hartverwarmend zijn je woorden omdat ze gewoon uitdrukken
wat je voelt bij het lezen van wat ik over de dood van mijn vader
te vertellen had !

Weet je, ik heb het toen voor mij geschreven, als een soort
therapie en ik kon het niet weerstaan om het gisteren op Forum
te plaatsen...

Bedankt voor je lieve reactie en je medeleven.

Liefs en groetjes in vrede, vreugde, hoop en vriendschap van

Alter en Rankje

[neske]

Rankje,
Ook ik heb dat bij het overlijden van mijn moeder gedaan, alles van mij afgeschreven, ook over mijn vader. Alles mooi bewaard in een kaftje, voel ik mij dan eens triest dan bekijk ik mijn kaftje, want er staan ook prettige en mooie herinneringen in. Fijn dat ik het hier eens kan zeggen.

Nog een prettige dag samen
Neske

[Bosrankje]

Ook een prettige dag voor jou, Neske

[Alterego1]

[schrijfster]

Lieve bosrankje
Ben weer bij je op bezoek geweest, heb weer genoten van jullie mooie gedichten,plaatjes en poezie!
De verhalen en gedichten van je vader,met weemoed gelezen.
Mijn moeder stierf toen ik 12 jaar was,en in veel fase's van mijn leven
mis ik haar en blijf ik haar missen.
De trui van mijn vader heb ik al een bij je gelezen,en is ontroerend mooi.

Lieve groetjes voor jou en alter en een bedankje voor jullie bezoekjes en plaatjes met mooie teksten! knuffel schrijfster

[Alterego1]

[Bosrankje]

Mijn Alter,

In je "Saga van de Lente" heb je dinsdag een bijzonder mooi
plaatje gekozen alsook een mysterieuze sprookjesachtige
tekst geschreven (zoals ik het zo graag heb en dat weet je ) !
Bedankt, mijn Prins der Duisternis

Liefs van je Rankje

[Alterego1]

[Bosrankje]

[Bosrankje]

[Alterego1]