--"Ons Dagboek"--
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Mijn weegschaal lijkt stuk
mijn woorden
kan ik niet meer wegen
maar moeten woorden wel worden gewogen ?
ik schreef gedichtjes
en schrijf die nog
en het was leuk
om reacties op die gedichtjes te krijgen
maar soms worden reacties kettingreacties
zoals kettingbotsingen op een autostrade
dan loopt de schade hoog op
te hoog
de noorderzon wenkt
ik volg de rivier
om elders stenen te verleggen
mvg
Robbe
mijn woorden
kan ik niet meer wegen
maar moeten woorden wel worden gewogen ?
ik schreef gedichtjes
en schrijf die nog
en het was leuk
om reacties op die gedichtjes te krijgen
maar soms worden reacties kettingreacties
zoals kettingbotsingen op een autostrade
dan loopt de schade hoog op
te hoog
de noorderzon wenkt
ik volg de rivier
om elders stenen te verleggen
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
momenten eenzaamheid
wilde misklanken
in schijnbaar eindeloze stilte
- eeuwig het moment
ingevroren in
verblindende levenloosheid
- het verstarde onlicht
ijsmantelt
zelfs het warmste lijf
in eenzaamheid.
**********
sunset 11-06-2009
**********
wilde misklanken
in schijnbaar eindeloze stilte
- eeuwig het moment
ingevroren in
verblindende levenloosheid
- het verstarde onlicht
ijsmantelt
zelfs het warmste lijf
in eenzaamheid.
**********
sunset 11-06-2009
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Volgende week vrijdag, landen onze Afrikaantjes
voor een twee keer, maar nu met papa erbij.
Als dat geen verrassing is. Voor ons alleszins.
Maar daar houden ze van verrassingen,
bij elk bezoek is er wel eentje.
Het meest verheugende is dat onze kleinzoon
ons ongetwijfeld goed zal kennen,
als hij daarna voor (langere?) tijd naar
Afrika wederkeert.
Veel meer heb ik voorlopig niet te vertellen
dan dat er nog hopen was liggen te wachten.
En dat drogen is rampzalig.
Bovendien wil manlief geen droogkast,
kwestie van de (groene) voetstappen,
die wij voor de toekomst achterlaten.
ria
voor een twee keer, maar nu met papa erbij.
Als dat geen verrassing is. Voor ons alleszins.
Maar daar houden ze van verrassingen,
bij elk bezoek is er wel eentje.
Het meest verheugende is dat onze kleinzoon
ons ongetwijfeld goed zal kennen,
als hij daarna voor (langere?) tijd naar
Afrika wederkeert.
Veel meer heb ik voorlopig niet te vertellen
dan dat er nog hopen was liggen te wachten.
En dat drogen is rampzalig.
Bovendien wil manlief geen droogkast,
kwestie van de (groene) voetstappen,
die wij voor de toekomst achterlaten.
ria-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Het weerlicht boven mijn dorp.
Een dag van wind en regen
het lijkt wel maart/april
in plaats van juni, lente
bijna zomer.
In de verte rolt de donder
ik steek de lamp aan
en sluit de luiken.
Het komt steeds dichterbij,
daarom ga ik besluiten.
Hopen op morgen en op zon,
en op de lente die hoogtij viert,
misschien wel maar voor even,
dan komen nieuwe wolken aangedreven.
Belgisch weertje, Sint Medard,
zou het dan toch waar zijn
dat hij het land besproeit?
Vanaf morgen weer zon,
zodat alles ongebreideld groeit.
Een uurtje geleden wandelde ik
nog langzaam door de tuin,
blauwe hemel en helder gekleurde bloemen,
wat zou ik graag een plaatje zetten
maar Meester heeft het verboden.
Spring dan maar binnen in mijn hoekje,
genodigd ben je daar,
om zonder veel omhaal
de laatste foto's te bekijken,
weet je, gezegend voel ik mij met die tuin,
mijn paradijsje, mijn koningrijk
ria
Een dag van wind en regen
het lijkt wel maart/april
in plaats van juni, lente
bijna zomer.
In de verte rolt de donder
ik steek de lamp aan
en sluit de luiken.
Het komt steeds dichterbij,
daarom ga ik besluiten.
Hopen op morgen en op zon,
en op de lente die hoogtij viert,
misschien wel maar voor even,
dan komen nieuwe wolken aangedreven.
Belgisch weertje, Sint Medard,
zou het dan toch waar zijn
dat hij het land besproeit?
Vanaf morgen weer zon,
zodat alles ongebreideld groeit.
Een uurtje geleden wandelde ik
nog langzaam door de tuin,
blauwe hemel en helder gekleurde bloemen,
wat zou ik graag een plaatje zetten
maar Meester heeft het verboden.
Spring dan maar binnen in mijn hoekje,
genodigd ben je daar,
om zonder veel omhaal
de laatste foto's te bekijken,
weet je, gezegend voel ik mij met die tuin,
mijn paradijsje, mijn koningrijk
ria
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Melancholie..........
Een beetje melancholisch staar ik stil dromerig naar de hemel...
Een forse wind drijft moeiteloos grote donkere wolken naar een
verre mij onbekende bestemming.
Zij lijken wel oververzadigd van verdriet en laten hun tranen
door middel van dikke volle regendruppels in weemoed op
aarde neerplensen.
Ik word plots in het verleden getransponeerd bij een aquarel
cursus over hemelen,ergens diep in de Ardennen.......
Het was in volle zomer.... geen wolk te bespeuren in een
prachtig azuurblauw met cobalt schakeringen.
Wij zaten op een heuvel, onder eeuwenoude majestueuze
eiken die ons met hun overkoepelend rijkelijk gebladerte be-
schermden voor de hete zon.
En, in de diepte van de vallei,lag de Ourthe kronkelend
te glinsteren in het felle zonlicht......
De woorden van de leraar konden niet tot mij doordringen.
Ik zag zijn lippen bewegen.... het zweet liep langs zijn neus-
vleugels en twee hinderlijke vliegen dansten rond zijn
vochtige holle wangen......
Het dof gezoem van de insecten mengde zich met zijn
stem en de zang van verschillende vogels....
Alles leek mij zo ver......... bijna irreëel.
Als verdoofd, bleef ik nog een hele tijd zitten terwijl rond
mij, de andere leerlingen een geschikter plekje zochten om
hun schildersezels te plaatsen.....
Met moeite ben ik dan eindelijk toch opgestaan en heb alles
klaargemaakt om mijn hemel te schilderen.
Niets is zo boeiend, mysterieus, magisch en onverwacht
als aquarel.........met olieverf zijn verbeteringen mogelijk,
ik had het al dikwijls gedaan,maar nu aarzelde ik om te
beginnen, bang het te verknoeien............
Met een diepe zucht, liet ik mijn hand begaan alsof ze
een eigen leven leidde, en wat ik zag verbaasde mij, want op
mijn maagdelijk witte blad, verscheen langzaam een donkere
winterse hemel.... loodgrijze lucht......de weerschijn van mijn
verdriet.
En, tussen al die vrolijke, zonnige, levendige zomerse
schilderijen was mijn blad één storende donkere vlek !
Ik hoorde hier en daar al opmerkingen en vreesde de
commentaar van de leraar.
Maar tot mijn grote verbazing, bleef hij heel lang zwijgend
kijken naar mijn hemel. Toen mijn angstige blik zijn ogen
kruiste,zag ik zijn emotie.......
Hij had begrepen dat mijn rouwende hart om het verlies
van mijn vader,niets anders kon weergeven dan
een huilend, gekweld firmament..........
Dat rouwende gevoel heb ik daarstraks weer ervaren toen
ik door het raam,aangedampt door mijn tranen van
herinnering, even naar buiten,naar die donkere gure
hemel keek..........
Bosrankje
Een beetje melancholisch staar ik stil dromerig naar de hemel...
Een forse wind drijft moeiteloos grote donkere wolken naar een
verre mij onbekende bestemming.
Zij lijken wel oververzadigd van verdriet en laten hun tranen
door middel van dikke volle regendruppels in weemoed op
aarde neerplensen.
Ik word plots in het verleden getransponeerd bij een aquarel
cursus over hemelen,ergens diep in de Ardennen.......
Het was in volle zomer.... geen wolk te bespeuren in een
prachtig azuurblauw met cobalt schakeringen.
Wij zaten op een heuvel, onder eeuwenoude majestueuze
eiken die ons met hun overkoepelend rijkelijk gebladerte be-
schermden voor de hete zon.
En, in de diepte van de vallei,lag de Ourthe kronkelend
te glinsteren in het felle zonlicht......
De woorden van de leraar konden niet tot mij doordringen.
Ik zag zijn lippen bewegen.... het zweet liep langs zijn neus-
vleugels en twee hinderlijke vliegen dansten rond zijn
vochtige holle wangen......
Het dof gezoem van de insecten mengde zich met zijn
stem en de zang van verschillende vogels....
Alles leek mij zo ver......... bijna irreëel.
Als verdoofd, bleef ik nog een hele tijd zitten terwijl rond
mij, de andere leerlingen een geschikter plekje zochten om
hun schildersezels te plaatsen.....
Met moeite ben ik dan eindelijk toch opgestaan en heb alles
klaargemaakt om mijn hemel te schilderen.
Niets is zo boeiend, mysterieus, magisch en onverwacht
als aquarel.........met olieverf zijn verbeteringen mogelijk,
ik had het al dikwijls gedaan,maar nu aarzelde ik om te
beginnen, bang het te verknoeien............
Met een diepe zucht, liet ik mijn hand begaan alsof ze
een eigen leven leidde, en wat ik zag verbaasde mij, want op
mijn maagdelijk witte blad, verscheen langzaam een donkere
winterse hemel.... loodgrijze lucht......de weerschijn van mijn
verdriet.
En, tussen al die vrolijke, zonnige, levendige zomerse
schilderijen was mijn blad één storende donkere vlek !
Ik hoorde hier en daar al opmerkingen en vreesde de
commentaar van de leraar.
Maar tot mijn grote verbazing, bleef hij heel lang zwijgend
kijken naar mijn hemel. Toen mijn angstige blik zijn ogen
kruiste,zag ik zijn emotie.......
Hij had begrepen dat mijn rouwende hart om het verlies
van mijn vader,niets anders kon weergeven dan
een huilend, gekweld firmament..........
Dat rouwende gevoel heb ik daarstraks weer ervaren toen
ik door het raam,aangedampt door mijn tranen van
herinnering, even naar buiten,naar die donkere gure
hemel keek..........
Bosrankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Ik weet eigenlijk niet meer waar ik thuis hoor...
Niet dat ik mij ontheemd voel, integendeel.
Ik heb teveel keus!
Mijn eigen nestje natuurlijk, daar voel ik mij goed,
(en daar mag ik mijn goesting doen)
bij mijn neef rapke, daar vind ik ook altijd een onderdak,
en een tas opgewarmde koffie, (af en toe zet hij er verse, als hij weet dat ik kom)
vervolgens ben ik hier al een beetje ingeburgerd,
bij een vriend van het eerste uur,
die zo gul plaats biedt aan alle bezoekers...gegroet Herman,
en last but not least, ik ben verscheurd en vertwijfeld op zoek,
ik dwaal maar rond om het licht te vinden...en...vooral
waarheen zal dat lichtje mij brengen?
Waag ik het er op? Waarom niet, de wind waait waar hij wil,
en een mens is nooit te oud voor het avontuur!
ria
Niet dat ik mij ontheemd voel, integendeel.
Ik heb teveel keus!
Mijn eigen nestje natuurlijk, daar voel ik mij goed,
(en daar mag ik mijn goesting doen)
bij mijn neef rapke, daar vind ik ook altijd een onderdak,
en een tas opgewarmde koffie, (af en toe zet hij er verse, als hij weet dat ik kom)
vervolgens ben ik hier al een beetje ingeburgerd,
bij een vriend van het eerste uur,
die zo gul plaats biedt aan alle bezoekers...gegroet Herman,
en last but not least, ik ben verscheurd en vertwijfeld op zoek,
ik dwaal maar rond om het licht te vinden...en...vooral
waarheen zal dat lichtje mij brengen?
Waag ik het er op? Waarom niet, de wind waait waar hij wil,
en een mens is nooit te oud voor het avontuur!
ria
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
B.V.
Ik denk aan het Wenduine-verhaal hier, en ons huurcontract voor vier
maanden.
Vandaag was ik er weer: aan de strandcabine, met het windscherm, een
zetelke, een boek, en rondom mij zee, strand, wolken en alleen natuur-
geluiden van golven en meeuwen.
Van de lange rij cabientjes waren er een vijftal 'bewoond'. Dat is daar
gewoonlijk zo; ze zijn bijna allemaal van Wenduinenaars zelf, die ze
slechts enkele keren per jaar opzoeken, bij echt zomerse dagen, liever
nog avonden, om er één te worden met de zee die schitterend de zon
helpt ondergaan.
Ik droom, word wakker, lees, dut weer in ... tot een vriendelijke
mevrouw me doet opschrikken. Ik zag haar niet naderen. Ze draagt
twee Delhaize-tassen, één met het logo bijna helemaal onzichtbaar.
"Aub meneer, bent u meneer denook?"
Ik zou kunnen antwoorden dat 'denook' een nick-name is en ik wel
'herman' heet. Ik had wel door dat zoiets hier niet hoefde, en dus:
"ja mevrouw, ik ben denook".
Ze vertelt nu in één loop verder, terwijl ze een tas op de grond zet en de
andere stevig vasthoudt. Ze is hier aangespoeld, zoals me zegt; woont
in een huisje in de regio, alleen, met Max, haar kater. Van haar kinderen
kreeg ze een computer al is ze zelf "weinig ontwikkeld, meneer denook".
Elke avond gaat ze even naar internet ... naar seniorennet ... naar Poë-
zie en proza, want ... een nichtje van haar schrijft daar ook en iedere
dag komt ze kijken of ze er misschien is geweest.
Ze bekijkt ook enkele andere topics bij 'Poëzie en Proza'; niet veel, want
ze leest traag en moeilijk. Zo was ze die keer ook bij het Wenduine-arti-
kel blijven stilstaan, en nu staat ze hier.
Ze woont wel niet in Wenduine zelf, maar komt er dikwijls wandelen en
ze kent er elke hoek en elk straatje.
Vandaag is het de derde keer dat ze meneer denook ging zoeken; ze
heeft hem gevonden en is blij.
Ik moet alleen luisteren en genieten, want in een sappig dialect, dat ik
moeilijk kan thuisbrengen, ratelt ze verder, zichtbaar genietend van
onze wederzijdse belangstelling.
"En of zij het nr van ons cabientje mag doorgeven aan haar nichtje?"
"Liever niet Maria; ik vraag ook niet naar de naam van je nichtje".
"Goed meneer denook, goed'.
"Je kunt toch zwijgen hé Maria?"
"Ja zeker meneer, ik kan heel goed zwijgen, maar niet te lang", en ze
schatert het uit.
Ik krijg en geef een vluchtige kus.
Ik denk dat Maria zal zwijgen; dat wordt me ingegeven door een men-
senkennis, opgebouwd in jaren.
Maria - als je hier leest - ik ben blij met onze ontmoeting; zo kan ik hier
ook weer wat schrijven.
Nichtje - als je hier leest - niet gaan rondneuzen bij Maria aub. Ik ver-
moed dat ze zal zwijgen ... maar ja, familie is toch wat anders dan een
vreemde meneer denook.
En neen, ik wil geen BV worden; zelfs geen Bekende Plaatselijke,
denook
Ik denk aan het Wenduine-verhaal hier, en ons huurcontract voor vier
maanden.
Vandaag was ik er weer: aan de strandcabine, met het windscherm, een
zetelke, een boek, en rondom mij zee, strand, wolken en alleen natuur-
geluiden van golven en meeuwen.
Van de lange rij cabientjes waren er een vijftal 'bewoond'. Dat is daar
gewoonlijk zo; ze zijn bijna allemaal van Wenduinenaars zelf, die ze
slechts enkele keren per jaar opzoeken, bij echt zomerse dagen, liever
nog avonden, om er één te worden met de zee die schitterend de zon
helpt ondergaan.
Ik droom, word wakker, lees, dut weer in ... tot een vriendelijke
mevrouw me doet opschrikken. Ik zag haar niet naderen. Ze draagt
twee Delhaize-tassen, één met het logo bijna helemaal onzichtbaar.
"Aub meneer, bent u meneer denook?"
Ik zou kunnen antwoorden dat 'denook' een nick-name is en ik wel
'herman' heet. Ik had wel door dat zoiets hier niet hoefde, en dus:
"ja mevrouw, ik ben denook".
Ze vertelt nu in één loop verder, terwijl ze een tas op de grond zet en de
andere stevig vasthoudt. Ze is hier aangespoeld, zoals me zegt; woont
in een huisje in de regio, alleen, met Max, haar kater. Van haar kinderen
kreeg ze een computer al is ze zelf "weinig ontwikkeld, meneer denook".
Elke avond gaat ze even naar internet ... naar seniorennet ... naar Poë-
zie en proza, want ... een nichtje van haar schrijft daar ook en iedere
dag komt ze kijken of ze er misschien is geweest.
Ze bekijkt ook enkele andere topics bij 'Poëzie en Proza'; niet veel, want
ze leest traag en moeilijk. Zo was ze die keer ook bij het Wenduine-arti-
kel blijven stilstaan, en nu staat ze hier.
Ze woont wel niet in Wenduine zelf, maar komt er dikwijls wandelen en
ze kent er elke hoek en elk straatje.
Vandaag is het de derde keer dat ze meneer denook ging zoeken; ze
heeft hem gevonden en is blij.
Ik moet alleen luisteren en genieten, want in een sappig dialect, dat ik
moeilijk kan thuisbrengen, ratelt ze verder, zichtbaar genietend van
onze wederzijdse belangstelling.
"En of zij het nr van ons cabientje mag doorgeven aan haar nichtje?"
"Liever niet Maria; ik vraag ook niet naar de naam van je nichtje".
"Goed meneer denook, goed'.
"Je kunt toch zwijgen hé Maria?"
"Ja zeker meneer, ik kan heel goed zwijgen, maar niet te lang", en ze
schatert het uit.
Ik krijg en geef een vluchtige kus.
Ik denk dat Maria zal zwijgen; dat wordt me ingegeven door een men-
senkennis, opgebouwd in jaren.
Maria - als je hier leest - ik ben blij met onze ontmoeting; zo kan ik hier
ook weer wat schrijven.
Nichtje - als je hier leest - niet gaan rondneuzen bij Maria aub. Ik ver-
moed dat ze zal zwijgen ... maar ja, familie is toch wat anders dan een
vreemde meneer denook.
En neen, ik wil geen BV worden; zelfs geen Bekende Plaatselijke,
denook
Laatst gewijzigd door denook op 13 jun 2009, 00:09, 1 keer totaal gewijzigd.
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
de buiten binnen storm
luiken klapperen, wind komt op
en scheurt het lover
uit de top valt nooit gevonden
’t magisch woord
dat mij doet tuimelen
in ’t spel van zinnen
wanneer een schemer valt
geen ogen sluiten
heb ik jouw roep gehoord
en snelt het hete bloed
door onze aderen
als paarden in galop.
**********
sunset 13-06-2009
**********
luiken klapperen, wind komt op
en scheurt het lover
uit de top valt nooit gevonden
’t magisch woord
dat mij doet tuimelen
in ’t spel van zinnen
wanneer een schemer valt
geen ogen sluiten
heb ik jouw roep gehoord
en snelt het hete bloed
door onze aderen
als paarden in galop.
**********
sunset 13-06-2009
**********
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Zon.
Hél straalt de zon
in een lucht van azuur.
Moeder, verzorgster
van al wat leven is.
Wonder, hoe alles begon
haar warmte, een lust
onuitputtelijke bron
van ritme en getijen,
doet alles groeien,
weelderig bloeien.
Oorsprong van
aardse vruchtbaarheid,
geeft met gulle hand,
energie en levenslust
onze ziel verpand.
God ’s schepping
absorbeert haar stralen,
ragfijn gesponnen uit
fijne gouden draden.
Hemelhoog geprezen,
aanbeden en vereerd,
niemand kan zonder.
Zon,’t levende wonder.
Bomi,
( 2004 )
-
Zon.
Hél straalt de zon
in een lucht van azuur.
Moeder, verzorgster
van al wat leven is.
Wonder, hoe alles begon
haar warmte, een lust
onuitputtelijke bron
van ritme en getijen,
doet alles groeien,
weelderig bloeien.
Oorsprong van
aardse vruchtbaarheid,
geeft met gulle hand,
energie en levenslust
onze ziel verpand.
God ’s schepping
absorbeert haar stralen,
ragfijn gesponnen uit
fijne gouden draden.
Hemelhoog geprezen,
aanbeden en vereerd,
niemand kan zonder.
Zon,’t levende wonder.
Bomi,
( 2004 )
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Bedeesd
doet zij de luiken open
het oude huis in oker vaal,
en roestig bruin
een glans, een gloed,
een hart dat juicht
om lentewinden,
bomen in een bruidsgewaad
de aarde dampt en geurt
in duizend heldere kleuren
en tilt haar op
een bruiloftsbed gespreid
een diep verlangen,
een ongekende wereld,
zijn tedere glimlach,
gekoesterd en begeerd
de warmte van zijn lippen,
het kloppen van zijn hart,
nimmer kon zij vermoeden
hoe zoet beminnen was.
ria
12.06.09
doet zij de luiken open
het oude huis in oker vaal,
en roestig bruin
een glans, een gloed,
een hart dat juicht
om lentewinden,
bomen in een bruidsgewaad
de aarde dampt en geurt
in duizend heldere kleuren
en tilt haar op
een bruiloftsbed gespreid
een diep verlangen,
een ongekende wereld,
zijn tedere glimlach,
gekoesterd en begeerd
de warmte van zijn lippen,
het kloppen van zijn hart,
nimmer kon zij vermoeden
hoe zoet beminnen was.
ria
12.06.09
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lang nadat de dauw
door zon en warmte
is verdampt,
blijven zuivere waterparels
glinsteren
op de zachtheid
van fijnbesneden
gekartelde bladeren
van de alchemilla
of vrouwenmantel...
door zon en warmte
is verdampt,
blijven zuivere waterparels
glinsteren
op de zachtheid
van fijnbesneden
gekartelde bladeren
van de alchemilla
of vrouwenmantel...
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Poëzietuin
Waar eens de rozen bloeiden
maar de tuinman
is gevlucht naar Ispahan
Sag mir, wo die Blumen sind,
wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Blumen sind,
was ist geschehn?
Sag mir, wo die Blumen sind,
Mädchen pflückten sie geschwind.
Wann wird man je verstehn,
wann wird man je verstehn?
Waar eens de rozen bloeiden
maar de tuinman
is gevlucht naar Ispahan
Sag mir, wo die Blumen sind,
wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Blumen sind,
was ist geschehn?
Sag mir, wo die Blumen sind,
Mädchen pflückten sie geschwind.
Wann wird man je verstehn,
wann wird man je verstehn?
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Doorweekte kleuren
van gemiste aquarellen
in volle ochtendschemering...
Flarden wolken,
voluptueus water beladen
Opgezwollen hemeloogleden,
vol verdriet,
laten regenwater sijpelen
als bittere tranen...
Bosrankje
van gemiste aquarellen
in volle ochtendschemering...
Flarden wolken,
voluptueus water beladen
Opgezwollen hemeloogleden,
vol verdriet,
laten regenwater sijpelen
als bittere tranen...
Bosrankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Droom
Ik heb vannacht gedroomd...
Ik had de Vlaamse verkiezingen gewonnen. Met glans
Helemaal in mijn eentje vergaarde ik 76 zetels. Nu zal je zeggen,dat kan niet, er staan maar 75 zetels in het Vlaamse parlement. Dat is zo, ze hebben een zetel moeten bijbestellen. Er was ergens een mistelling, in Beringen geloof ik, daar hadden ze per ongeluk 2 keer gestemd..ze hebben het maar stilletjes gelaten...het ging tenslotte over een stadsgenoot...
Maar alle meubelfabrikanten staakten. Het werd tot slot een zetel van ikea. Die ikzelf in mekaar moest flansen. Wat een nachtmerrie !
Ik had natuurlijk 1 schroef te weinig.
Maar in het Vlaamse parlement valt dat zo niet op.
Ik werd geïnterviewd in de zevende dag. Door Goedele Devroy als ik me niet vergis. Ze had kuiltjes in haar wangen als ze lachte en ze lachte vaak.
Maar in de politiek moet je ernstig zijn, vind ik.
"Hoe ga je dat doen met je 76 zetels?" vroeg ze, "Je partij is een éénmanspartij..."
"Ik heb daar goed over nagedacht, " diende ik haar van antwoord "ik heb me 75 missienegertjes aangeschaft, je weet wel, ze stonden vroeger bij de meester op de lessenaar en als je er een centje instak, dan knikten die...Ik bedoel dat negertje, niet de meester...en in elke zetel plaats ik zo'n beeldje."
"Je beweert dus, als ik de lijn mag doortrekken, dat als je in een parlementariër geld steekt, dat hij dan altijd knikt?"
"Ik denk het wel..." zei ik, "behalve madam Non, maar die zetelt niet in het Vlaamse parlement...Maar sorry, nu moet ik opstappen, ik moet dringend werk maken van de splitsing van Antwerpen...Berchem en Merksem worden onafhankelijk en Brasschaat gaat naar Nederland..."
Toen werd ik wakker en hopelijk ook de lezer...
Robbe
Ik heb vannacht gedroomd...
Ik had de Vlaamse verkiezingen gewonnen. Met glans
Helemaal in mijn eentje vergaarde ik 76 zetels. Nu zal je zeggen,dat kan niet, er staan maar 75 zetels in het Vlaamse parlement. Dat is zo, ze hebben een zetel moeten bijbestellen. Er was ergens een mistelling, in Beringen geloof ik, daar hadden ze per ongeluk 2 keer gestemd..ze hebben het maar stilletjes gelaten...het ging tenslotte over een stadsgenoot...
Maar alle meubelfabrikanten staakten. Het werd tot slot een zetel van ikea. Die ikzelf in mekaar moest flansen. Wat een nachtmerrie !
Ik had natuurlijk 1 schroef te weinig.
Maar in het Vlaamse parlement valt dat zo niet op.
Ik werd geïnterviewd in de zevende dag. Door Goedele Devroy als ik me niet vergis. Ze had kuiltjes in haar wangen als ze lachte en ze lachte vaak.
Maar in de politiek moet je ernstig zijn, vind ik.
"Hoe ga je dat doen met je 76 zetels?" vroeg ze, "Je partij is een éénmanspartij..."
"Ik heb daar goed over nagedacht, " diende ik haar van antwoord "ik heb me 75 missienegertjes aangeschaft, je weet wel, ze stonden vroeger bij de meester op de lessenaar en als je er een centje instak, dan knikten die...Ik bedoel dat negertje, niet de meester...en in elke zetel plaats ik zo'n beeldje."
"Je beweert dus, als ik de lijn mag doortrekken, dat als je in een parlementariër geld steekt, dat hij dan altijd knikt?"
"Ik denk het wel..." zei ik, "behalve madam Non, maar die zetelt niet in het Vlaamse parlement...Maar sorry, nu moet ik opstappen, ik moet dringend werk maken van de splitsing van Antwerpen...Berchem en Merksem worden onafhankelijk en Brasschaat gaat naar Nederland..."
Toen werd ik wakker en hopelijk ook de lezer...
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...