Het dwaallicht.

[Robol]

Het laatste dwaallicht

een avontuur van Suske en Wiske

Willy Vandersteen had de fakkel al doorgegeven
aan Paul Geerts

Maar de spontaniteit had m.i. al plaats gemaakt
voor de commercie

De humor van de Seefhoek was weg

Suske en Wiske spraken vlekkeloos beshaafd Nederlands

Het kan ook jeugdsentiment zijn van mijnentwege


Robbe

[Bosrankje]

Leven of geleefd worden

Soms
laten verdriet en onmacht
mij flirten met krankzinnigheid

En mijn verbeelding
schept onbekende situaties,
uit mijn diepste verlangens ontstaan

Want
uit het bekende
wordt het onbekende geboren

Ik wil
het bij het dromen laten
want waarschijnlijk kan ik het niet aan.

Momenteel
heb ik het gevoel dat ik geleefd word
alsof alles al, buiten mijn wil, gepland is.

Fatalisme
moeheid, resignatie, misschien zwakheid,
niets is duidelijk... de tijd zal het zeggen...

Bosrankje

[DkA]

Iedereen heeft er wel z'n zegje over.
Waarom voeg ikzelf er dan nog wat aan toe.
Ach, omdat ik m' eigen vragen hoor, zeker?

Ook ik heb meermaals uit het leven willen stappen.
Maar ... hoe doe je dat? Wanneer? Waar?
Als het heel erg concreet wordt dan moet je ook nog moedig zijn, vrees ik.

Misschien ben ik wel te laf.


Zij had in onze ogen alles.
Roem en geld, boeiend werk, aandacht en waardering.
Meer dan jij en ik samen, vermoed ik.

En toch. Tot wat de liefde in staat is.
Of zat ze nog in het stadium van de 'verliefdheid'.
Waarvan Alfons Vansteenweghen zegt dat 'het een oogziekte is'.

Hoe eenzaam was zij? Ook al was ze niet alleen maar omringd.
Waarom trok ze naar die plek? Wanneer wist ze dat ze het zou doen?
Voor wie waren haar laatste gedachten?

En waarom vechten doodzieke mensen zo voor het leven?

Vragen, vragen ... vragen.

[Robol]

Schoonheid
is geen garantie op geluk

net las ik
ergens


Bomen zijn gedichten
geschreven door de Aarde
in de lucht

Wij vellen ze
en maken er papier van
opdat wij er
onze leegheid
op kunnen weergeven


Robbe

[DkA]

Schoonheid
is geen garantie op geluk

net las ik
ergens


Bomen zijn gedichten
geschreven door de Aarde
in de lucht

Wij vellen ze
en maken er papier van
opdat wij er
onze leegheid
op kunnen weergeven


Robbe

En dàt is dan weer een stukje schoonheid.
En troost.

Dag Robbe.

[DkA]

Als de vlag halfstok hangt,
drijven weelderige woorden
over de hoofden van doden.

Zelfs dan schaamt de hypocrisie
zich niet. En schraapt,
in eloquente zinnen, de nare dingen

van het open graf.

[DkA]

Het was bloedheet op m'n schoon verdiep.

En in dat soort temperaturen, slaan m'n vingers tilt op het toetsenbord.
De hersenen, voor zover voorradig en in werking, plakken aan elkaar.
Met desastreuse gevolgen voor de motoriek van m'n spelling.

Maar, gelukkig heb ik correctoren die zo lief zijn mij attent te maken
op een verspreking van m'n vingers.

Hartelijk dank.
En nu meteen wissen en plakken.

[DkA]

Hoelang leven letters in hun prenatale fase?

De witte ruimte die de dag scheidt van de avond
is een leeg blad papier.
In m'n hoofd stormt het. Woorden die zich haasten
om geboren te worden. In een zin. Alfatoïden.

Anders hebben ze nooit bestaan. Niet in die volgorde.
Niet in die betekenis. Zigzaggende zinnen.
Ik tracht ze te mennen als een stel paarden.
Met de zweep over m'n amechtige alinea's.

In de verte wenkt het geschreven woord.

[DkA]

Van oude zomers en jonge jongens

Ergens een titel lezen
en meteen een liedje horen
in de verte van de voltooid verleden tijd

van heimwee naar het rijpe koren
blauwe bloemen en ook weifelende meisjes,
ze bloeien luider nu met Rob de Nijs.

Straks wordt het weer zomer. In de voorwaardelijke wijs.

[DkA]

Van oude zomers en jonge dromers


Ergens een titel lezen
en meteen een liedje horen
in de verte van de voltooid verleden tijd.

Van heimwee naar blauwe bloemen in het rijpe koren
en weifelende meisjes met een zee van tijd.
Ach, ze bloeien luider nu met Rob de Nijs. In m'n trage oren.

Straks wordt het weer zomer. In de voorwaardelijke wijs.








PS.
En zo groeien strofen. Elk hun eigen weg.

Cfr. hoger.

[Bosrankje]

Leuk, omzwervingen van gedachten te mogen volgen ...

[DkA]

Mag het iets meer zijn ...


Nu onze jaren mager worden als de laatste appels aan een vergeten boom,
komen we terug tot de essentie: gedachten en gevoelens.
Voor sommigen ook nog een nachtzoen. Bij het dichtdoen van de dag.

Huid en haren zitten niet langer in de juiste plooi.
En onze handen en onze voeten verdwalen. Schamele kameraden,
gaan niet meer zo recht af op hun doel. Als toen.

Nog eens terug denken aan hoe het ooit was. Had kunnen zijn.
Doch niets meer van het vertrouwde vinden. Tenzij wat oude pijn.
En het daar dan mee moeten doen.

[DkA]

Woorden. Aan elkaar gevlochten letters.
Adam. Adem. Ademen.
Zelfs één woord kan een gans verhaal vertellen.

En telkens verschillend. Van inhoud.
Voor schrijver en lezer. Ook in het meervoud.
Ik wantrouw hoe langer, hoe meer woorden.

Omwille van de producent. De moderne mens
beschouwt taal als een vuilnisbak. Gooit erin wat hij kwijt wil.
Gelukkig zijn er nog schrijvers als een Deleu en Brouwers.

Hun woorden zijn niet onderhevig aan de erosie
van deze tikkende tijd. De vervlakking van gedachten.
Het beteuterde niveau van de kwisjes en de grapjes.

Aan een zin moet je kappen, beitelen, schuren en polijsten.
Je geeft een woord niet zomaar uit handen. Aan eender welke lezer.
Je kijkt het na of het goed terecht gekomen is.

In de betekenis die je eraan gaf.
Dan pas kom je tot communicerende mensen.
Vaten, had ik graag geschreven.

[Bosrankje]

Omarming

We groeien tot gebaar,
worden ledematen van mekaar.
Ons denken wordt geladen
tot gemeenzaam staande slapen.
Wij zijn schaduw van mekaar,
maar ook spiegel vol gevaar.

(uit: Schaduwlopen, 1963)

Jozef Deleu

[ria]

in de woonkamer dreunen nog afrikaanse kinderdeuntjes
een schoolvideo van kleindochtertje draait op volle toeren...

het bloed kruipt waar het niet kan gaan,
vier kleine beentjes huppelen en zwieren,
twintig maanden jong, maar een ritme feilloos afrikaans,
en zijn kastanje bruine kijkers stralen kindergeluk

de huid slechts een weinig donker dan die van zijn mama
en donkerblonde lokken, die goud kleuren onder de zon
maar het bloed is onbetwisbaar gezegend met afrikaanse ritmes;

"onze schatten,"
wat zijn we gezegend op deze dagen.

ik ga terug naar hen toe, het is zo plezant,
heb je zin om mee te dansen,
BIENVENUE!

ria