Het dwaallicht.

[ria]

heerlijk!

[ria]

't is moeilijk om hier voorbij te gaan,
zonder een handtekening te plaatsen!

mijn schrijfsels zijn zo gewoon,
daar ben ik mij van bewust

en al is het misschien geen poëzie,
toch schildert het leven.

drie gezonde kleinkinderen,
bruisend van leven,
spitsvondig, creatief,
heel de dag door aan het spel.

ik vraag mij af, als ik hen zo bezig zie en hoor,
heb ik ook zoveel gespeeld
toen ik hun leeftijd had?

Zes jaar, de oorlog pas voorbij,
de ene kinderziekte na de andere.
met de rode koorts belandde ik zes weken
in een vreselijk kinderziekenhuis,
zes weken in quarantaine,
twee keer per week, één uurtje bezoek,
achter glas.

Negen jaar, sinds een jaartje op pensionaat,
voor mijn gezondheid, astma,
Het kwam mijn gezondheid ten goede,
maar wat miste ik mijn thuis,
slechts één weekend per maand naar huis.

Veertien jaar, hoera ik was weer thuis,
maar tevens eindigde mijn schoolse opleiding.
Als oudste hielp ik mijn moeder in het gezin,
maar ook reeds in de winkel.
Mijn vader was drie jaar ernstig ziek.

Als ik nu naar onze drie logé's kijk,
zes, negen en veertien,
is spelen de hoofdbezigheid.
Zolang ze er behoefte aan hebben,
niet teveel TV en niet teveel PC
is het voor mij helemaal OK!

Mooie zondag,
ria

[DkA]

Ik blijf me erover verbazen hoevelen er absoluut 'dichter' willen worden.
Zopas nog.
Ik zou dit niet schrijven ware het niet dat ik een kwartiertje geleden
in zo'n moderne combi-oven trachtte zes broodjes te bakken.

De eerste drie via de 'magnetron'. Je kon er een beitel op stuk kappen.
De laatste drie met de 'grill-crisp'. Met eenzelfde nefast resultaat.
En, ik wil me niet helemaal als een kluns ontbloten, ooit bakte ik in een klassieke oven, brood, zelfs kramiek en volkoren.

Enfin, wat ik bedoel:
oma bakt een mooi zacht gebruinde taart en dat is normaal.
Opa haalt met z'n handen voedsel uit de aarde. Dat betekent niets.
Maar zet er zo'n halve gare wat onverstaanbare woorden achter mekaar
en dàt is: waauuuw!

Beste lezers,
reeds menig man en vrouw vroeg me wat van m'n tekstjes uit te geven.
Ik denk er gewoon niet aan.
God behoede me voor de verkwisting van een trosje groene onschuldige takjes.



Laat me als toemaatje een mailtje meesturen dat ik gisterenavond
zond aan een Nederlandse dame die mij ook wil bekeren tot 'dichter'.


Ik citeer haar:

Maare, die Aristocraat, prachtige dingen zeg.
Je bent een groot schrijven heer ...!
En ik weet, ik mag dat zeker niet zeggen, en ik doe het toch, eigenwijze Vlaming!
Bundelen die handel, gouden woorden in een mooi bundeltje, daar hoort het ook.

(Zij leest enkele Blogs van mij elders.
Ad info, deze dame werkt in de communicatiemiddens.)

Mijn antwoord:


Dag C.... ,

Ik vermoed dat deze Vlaming niet zo eigenwijs is, maar wel erg nuchter.

Toen ik zopas de literaire bijlage van De Standaard las,
kon ik niet anders dan terecht komen bij Vinkenoog die nu bedolven wordt
onder de laudatio's.

Ik heb het nogal moeilijk met de inflatie van woorden.
De uitholling van hun betekenis.
Zo wordt iedere dichter (vooral de virtuele) al vlug gelauwerd met: uniek, enig, de beste ...
en nog andere versleten superlatieven.

Dode dichters worden de hemel ingeprezen.

Enkele maanden terug, om precies te zijn op 22 oktober 2008
werd het gehele werk 'Vinkenoog verzameld' gepresenteerd in Amsterdam.

Ik citeer nu De Standaard:
"De hele Nederlandse pers, op een verslaggever van de GPD na, had die middag verzuimd
de barre oversteek naar Amsterdam Noord te maken.
'Vinkenoog verzameld' werd vervolgens genegeerd in de almaar dunner wordende culturele bijlagen.
Alleen de Volkskrant drukte zes weken na de verschijning een korte lovende beschouwing af,
op de achterpagina, de plek van de faits divers."

Voilà, C...*, een 'fait divers' meer was Vinkenoog niet.

En jij zou willen dat ik ... dat wens je toch je ergste vijand niet.

Etc.


Beste lezers en lezeressen, wees lief voor je bloemen (en je man als dat kan),
verzorg je tomaten en je nazaten ...
en schrijf om te genieten en niet om een poweet te worden.








PS.
Godzijdank, vond ik nog een doos rijstpap tegen de honger.

[Bosrankje]

Beste DkA,

Ik lees je altijd graag maar wat je nu geschreven hebt spreekt
me geweldig aan want het is echt wat ik doe :

"Wees lief voor je bloemen (en je man als dat kan),
verzorg je tomaten en je nazaten ...
en schrijf om te genieten en niet om een poweet te worden. "

En, om even terug te komen op wat je gisteren zei...

Er zijn er die last hebben van moeilijke woorden.
Vermoedelijk ben ik daar de beste in.

Ik vermink namen van bloemen alsof het onkruid is.
Bitterpee. Chicorei.
Niet meteen geschikt als label voor een fragiel blauwe freule.
Ik slaag erin om dat voor mekaar te krijgen.

Mijn excuses aan alle groene vingers.
Les excuses sont faites pour s'en servir.

Dan, antwoord ik je :

Veel planten zijn onterecht onkruid genoemd .
Meestal zijn ze nuttig, decoratief...gewoon mooi !

Zelfs verminkt, betekenen namen veel want...
dat men schrijft chicorei of cichorei, de blauwe
bloem weet heel goed wie ze is en dat is het
belangrijkst ! Ze is uniek en lijkt op geen andere...

En... perfectie bestaat niet maar...iemand die
speelt met woorden met de behendigheid van
een jongleur moet zich zeker niet excuseren
omdat hij niet veel over de flora weet...
Zo iemand is een echte dichter.. is poëzie...

Lieve zomergroetjes van ons beiden

[DkA]

Wat ik ook geregeld doe, naast misschrijven, is mislezen.
En dan bedoel ik niet: de mis lezen.

'Lieve zomersproetjes', las ik. Zoiets als 'Groenten uit Balen'.
Nog lang voordat het zaad voor Tommeke daar gedeponeerd werd.

Enfin, één etage lager slaapt m'n kleinzoon. M'n nazaad.
Hij vult het ganse huis met zichzelf.
Het gezin is momenteel verdeeld over vele plekken.

Het huis had één week kunnen leeg zijn. Het toeval vond dat maar niks.
Spijtig voor deze vreemde woning. We hadden elkaar weer in de armen kunnen vallen. Het verleden opbreken vanonder een herinnering.

Het tableau dat ik telkens diep in de ogen kijk als ik passeer.
De doeken van de bergères halen. De chaise longue ontmantelen.
Het stof van kast en schouw blazen. Ach, samen ...

Maar ouwe zeurpieten hebben niet het recht om te klagen.
Ik kom geregeld op een Blog van jonge mensen die vèchten tegen de dood. Laat hen het voorrecht om te klagen.

Kanker wordt daar zelfs niet voluit geschreven. Alsof het een vloek
over zich afroepen is. K. wordt dat daar.
Bij hen leer je hoe het leven in elkaar zit.

[ria]

Het huis ademt rust,
voor even toch...

Er is een vijver, in het park dichtbij,
daar mag gevist worden...

Het bendeke, met grootvader op kop,
of meer als toezichter,
gewapend met visgerei
en een stoeltje, voor als hij te moe wordt,
"grootvader"

Grootmoeder wapent zich met kuisgerei,
en vliegt, voor zover haar bezem het toelaat,
al opruimend door het huis.

Het is iedere dag of er een wervelstorm
door het huis is getrokken.

Misschien zijn er ook andere (klein)kinderen,
die netjes hun pyama opvouwen,
hun speelgoed verzamelen en opbergen,
hun kamertje op orde houden.

Deze drie, niet dus! Maar dat wist ik op voorhand,
dus niet geklaagd.
Om niet teveel te zagen, schrijf ik briefjes
en leg die hier en daar:
bv op hun, door grootmoeder, mooi opgemaakte bedjes
"opgeruimd staat netjes".

Waar vind ik het briefje naderhand,
juist ja, onder bed!

Ik ga me in die drie weken niet moe maken
om hen te bekeren tot opruimen en orde
dat ze het later zelf maar uitzoeken.

Daarom heeft grootmoeder de beste bezem uitgekozen
om door het huis en de tuin te vliegen,
opruimend, poetsend, orde scheppend!

Grootvader is met hen op visvangst,
wie heeft het nu het best getroffen?
Dan toch liever mijn bezem.

Ik zal er eens aan beginnen, sé
en snel nog voor ze weer neerstrijken
misschien met een emmer vol .....karpers?....

grootmoeder ria

[DkA]

Vissen. En dan moet ik slikken.
Zoals ik dat doe bij de eerste noten van Papa. Stef Bos.

Hoe mijn grootvader, noch mijn papa, ooit met mij gingen vissen.
Zou dat gemis mijn leven bepaald hebben?

En hoe ik onmachtig en onkundig, met m'n eigen zoon
ook nooit een lijntje in het water liet.
Zou hem dàt naar de 'foute' weg geleid hebben?

De beste pedagogen hebben, volgens mij, geen kinderen.
Of laten de 'boel' over aan hun vrouw.
Terwijl zij deskundige boeken vol schrijven met exacte theorieën.
Ex cathedra. Onfeilbaar.

Buiten speelt m'n kleinzoon.
Onfeilbaar.

[ria]

de vissers zijn nog niet thuis,
het huis blinkt,

grootmoeder greinst
en schenkt zichzelf een glaasje tevredenheid!

en nu aan het diner beginnen...
heeft een grootmoeder dan nooit rust?

r.i.a.
rust in arbeid

[DkA]

Het kind is de vader van de man


Hoe zo'n jongetje fladdert
rond vriendschap
honing voor de man

die in z'n frêle lichaam
reeds wakker wordt
getekend als een blauwdruk

waarop de letters
van zijn later leven
zich schrijven

moeizaam als Dinska Bronska.






http://nl.wikipedia.org/wiki/Karel_van_den_Oever

[Robol]

Wat ik ook geregeld doe, naast misschrijven, is mislezen.
En dan bedoel ik niet: de mis lezen.

Waar Abraham de mosterd haalt...
en ondergetekende inspiratie

in de vijver van DkA
heb ik even mijn hengeltje uitgegooid
al ben ik in het geheel geen visser
zelfs niet op bot

Laat er geen misverstand over bestaan
Voor mijn laatste gedrochtje
-geen miskraam hoop ik-
heb ik wat zaadjes gestolen
uit de Balense groenten

Al zullen ze wel balen in Balen
nu Tom er de brui aangaf

En nu vraag ik me af wat eigenlijk de betekenis van "brui" is...

Een mislukt huwelijksfeest? Een halve bruiloft?

tot lezen

Robbe

[ria]

het huis is terug gevuld,
tot aan de nok!
alle kamers zijn bezet,
jongste zoon uit London
is vanavond "thuisgekomen",
voor een korte vakantie.

dit ter zijde,
maar niet onbelangrijk
voor een moeder
al wordt ze dan ook "mom" genoemd.
"welcome home, son!"

Ik prijs mezelf gelukkig,
om in mijn oude dag de kans te krijgen
nog zoveel bij te leren.

"Dinska Bronska," niet eerder ontmoet,
maar direct door gegrepen,
ontroerd en ontroerend
Karel van den Oever, die man en
vooral zijn poëzie wil ik beter leren kennen.

'k Ben direkt op zoek gegaan bij een vriend
van het eerste uur, Gaston d'Haese
en zijn uitgebreid Poetryweb.
Ook daar is Dinska Bronska te vinden.
Maar als ik wikipedia mag geloven,
lonken er nog zovele titels om verkend te worden.

Eerst nog wat uurtjes slapen,
want met dat jonge geweld in huis,
heeft een mens zijn rust wel nodig.

Bedankt DkA, voor de tip.
ria


Een Belgische groet op onze nationale feestdag

ps. onze jonge visser -
niks gevangen vandaag, zwaar ontgoocheld.

[Bosrankje]

Goede morgen,

Dinska Bronska "kende" ik al lang maar heel weinig over de auteur.
'k Ben nu even gaan kijken in mijn "schatkaft" of ik er nog andere
gedichten van Karel van den Oever kon vinden... ik wist dat het met
de dood te maken had...
Nu juist gevonden :

De doods-gedachte

De doods-gedachte is een bitter kruid
dat in elks leven wast
en in de afzondering wordt geplukt.
De mens steekt het in een knoopsgat van zijn jas.
Of hij rechtop gaat of zijn hoofd bukt
steeds stijgt de wrange geur
en hangt altijd in de aandachtige neus.
Als hij één ogenblik zijn gelaat betast
dan voelt hij het doodshoofd achter zijn vlees
en wordt die schrik een last.
Wat baat de bloei van een thee-roos
bij de geur van dit bitter kruid?
Elk andere bloem is broos
en bladert uit.
Alleen de doods-gedachte bloeit onsterfelijk
in het knoopsgat van een zwarte jas
en op het wit satijn der bruid.

Karel van den Oever
(1879-1926)

Lieve zomergroetjes ( en geen sproetjes )
van ons beiden

[DkA]

Ze kwamen, zoals steeds, in grote getale.
Uit het oosten. Gekleed alsof ze een barre winter tegemoet schreden.
In volle zomer. Ze spraken ook, zoals steeds, in vreemde talen.

Vanmiddag met kleinzoon naar een Provinciaal domein geweest.
Hij niet uit het water te jagen. Opa op tijd en stond ongerust.
In vele moederlijke talen. Zoeken naar het kind, zoals in bijbelse verhalen.

Maar het meest biezondere aan deze dag, was toch weer eens,
een ontmoeting. Een gesprek over de leegte heen.
Meteen naar de diepte van de ziel.

Een beeldschone jonge vrouw met ravenzwarte haren.
En een opa in het zwart onder een gele strohoed.
Met weliswaar middellange korte broek. En boek.
Zij ook. Met boek, bedoel ik.

Als je dit nog niet meegemaakt hebt dan kan je gewoon
niet verstaan, wat ik hier tracht neer te pennen. In schamele woorden.
Wij dankten de dag en het leven om dit even te mogen meemaken.

En spraken.
Over haar vader. En de dood die hem afnam.
Over haar boosheid en verdriet.
Over de gemiste kansen, niet uitgesproken woorden.
Over verlangen, vriendschap en liefde.
Over de sleur, het roofdier dat de verliefdheid wegvreet.
Over angst en wachten om opnieuw vertrouwen te schenken en te vragen.
Over de schoonheid en de troost ervan.

Palmen en Coelho.
Deze schrijvers lagen op onze schoot.
Alsof ze elkaar opzochten.

Heel even, een uur misschien, kwamen wij samen waar sommigen
een gans leven voor nodig hebben. Maar een banaal onweder
kwam tussen ons beiden.

Wij gingen weg. Zonder namen. Maar met een onvergetelijk souvenir.

[DkA]

Ik ben een bizar man. Laat ik dat maar meteen bekennen.
Maar in feite hoefde ik dit niet te doen, want u wist dat al.

Vanmorgen bracht oma de twee meisjes om ze mee naar de speeltuin te geven. Ze kon niet vlug genoeg vertrekken. Ook bizar.
Opa schreef ze dus in. In de boekhouding van de vakantiepleinwerking.

De meisjes hadden het moeilijk. Want die kleine snotneus had meteen verklapt dat wij gisteren naar de 'piscine' geweest waren. Je weet wel.
De zusjes willen ook bij opa blijven. Dàt wordt moeilijk vanavond.

En de kleinste, vijf, huppelde terug langs mij tot aan de poort want
ze wilde mee naar 'huis'.
Opa, die lafaard, vindt dan wel ter plekke een smoesje uit
om haar terug naar binnen te krijgen.

Toen ik traagzaam m'n twee bokes met confituur naar binnen werkte,
moest ik Klara inschakelen om me niet te horen denken.
Afleidingmanoeuvers.

Gisteren en vandaag. Januari en juli, wat een contrast.
Straks nog een beetje over de zwarte dame die zowat
een samensmelting leek van Wendy van Wanten en Jacqueline Kennedy.

Dit beeld speciaal uitgewerkt voor mannen met een onderontwikkelde verbeelding.

[ria]

heel voorzichtig, op mijn tenen...


"oogst uit eigen tuin"

...om het verhaal niet te verstoren...
ria