Het dwaallicht.

[Robol]

Met de glimlach gelezen.

Wie is een dichter? Een loodgieter die lekken dicht?

Ik kan wel pannenkoeken bakken, zelfs zonder het kookboek van de boerinnebond te raadplegen. Maar ik durf mezelf geen kok noemen.
Ik ontbeer het diploma.
Maar als ik terugdenk aan de keuken van mijn moeder. Zij kookte ook zonder diploma. Om duimen en vingers af te likken.

Het product is van tel denk ik. Een goed gedicht is als kledij van goede kwaliteit. Na zeven keren wassen mag het niet verbleken. Of na zeven keren lezen.

Ik ben een zondagsschilder. Vorige zondag heb ik mijn tuinhek geschilderd.
In groen en wit. Dat kon zelfs Picasso niet, toch niet in zijn blauwe periode. Denk ik...

Ik ben geen dichter, ik ben

Robbe

[DkA]

Dag Robbe,


Al ben jij (wellicht) niet afgestudeerd als filosoof
dan heb jij er toch de trekjes van.

Het leven zelf is de meest boeiende universiteit.
Jij misstaat er niet als doctor honoris causa.
Allez, laat ons zeggen van dit Forum.

Ik wens je vanavond nog een lekkende kraan om te dichten.






Was ik maar een dichter
dan kon ik dichter bij je zijn...

Stef Bos. Heerlijk liedje!

[Bosrankje]

Goedenavond sedentaire zwerver,

Nooit had ik gedacht dat mijn kleine vraag zoveel reactie
bij jou zou wekken !
Ondertussen heb ik al veel gedichten van Charles Ducal
gelezen (op Google natuurlijk ) en was ook gaan kijken
bij Wikipedia om meer over hem te weten !

Tussen een twintigtal poèmes, heb ik een kleine voorkeur
voor :

Werkelijkheid

Toen de lucht op was verdwenen de dingen.
De meubels stonden gedacht, louter schimmen
van ambacht en hout. Ik hield een pen in de hand,
maar kon mij het doel niet herinneren.
Er scheen licht, maar dat lag aan de lamp.

Of omgekeerd. Alle verklaring was opgebrand.
De boekenkast vol, maar zonder gewicht.
Zodra ik er mij op beriep, vielen de letters
als zand van de bladen. De spiegel keek wit
van schrik naar de kamer, die barstte,

scherven van een onleesbaar gedicht.
Zo geschiedde in alle kamers waarin ik
was opgesloten, in theorie. Elke deur
vastgezogen door niets, het luchtledige.
Alsof niet achter de deur de materie

met duizend handen de werkelijkheid schiep.

Prins

Je prikte je aan mijn pen en sliep in,
en droomde verbitterd de honderd jaren
tussen de werkelijkheid en de prins.
Ik trachtte een gat te maken,

maar de haag bleek onmenselijk dik,
een schuld die groeide en groeide
omdat ze geschreven stond op mijn gezicht.
Wat ik had weg te snoeien was ik,

dit koude, dienstdoende masker
dat liefde bewijst, zonder rust,
dit dode hart, bang van je lippen,
dat nooit is wakker gekust.

Beide uit: 'Naar de aarde', 1998.

Ik wou je straks al antwoorden maar Alter was me vóór en
ik kan alleen beamen wat hij zegt !
Dan... kwam onze vriend Robbe en jouw antwoord...
Eindelijk kom ik aan de beurt maar wat kan ik nog eraan toevoegen ?
Alleen dat het belangrijk is om zichzelf te zijn en alles doen met hart
en ziel !
En, dat men een echte dichter of een zondagsdichter is...wat heeft
het voor belang ?

Als ik zin heb om iets te schrijven dan doe ik het. Eerst en vooral
voor mij maar sinds we hier op Forum zijn, ben ik toch heel blij
om het te kunnen delen met mensen die ook graag schrijven !

Ik lees ook heel graag wat de anderen denken en schrijven, ieder
op zijn manier met zijn eigen stijl en ik leer elke dag een beetje
bij !

Ik wil je toch nog eens zeggen, beste dichter of wie je ook denkt
te zijn, je schrijft goed, heel goed en je stijl is bijzonder en zeker
altijd herkenbaar !

Bedankt voor je uitgebreid antwoord en lieve zomergroetjes
(en geen sproetjes) van Bosrankje ( een oude bosnimf )

[DkA]

Om 'jezelf te blijven'
moet je eerst worden 'wie je bent' ...


Goedenmorgen Bosrankje en andere lezers,


Voilà, denk daar maar eens over na.



De wind speelt als een kind
met de haren van de bomen.
Hij grijpt naar de bladren
die wijken en buigen
en vliegensvlug terugkomen.

Om in zijn armen te dromen.


Ach, het valt zomaar uit m'n pen.
Als een blad van een boom.
Niets bij voorstellen. Het staat niet op papier.
Er moet dus geen twijgje voor sneuvelen.

Op het slagveld van eer.



Zachtjes maar gestaag, vind ik mezelf terug.
Op zolder.
Ik tracht de gebroken mozaïek in elkaar te knutselen.
Nooit wordt het nog hetzelfde beeld.

Dat hoeft ook niet. We worden sowieso elke dag anders.

Is het een kunst, een aangeboren drift, een overlevingsdrang
van de mens? Om zich aan elke nieuwe toestand aan te passen.
Buigen of barsten.

Na een korte depressie staan stilaan de meubelen in m'n hoofd
weer ordentelijk te glansen.
Als het nu ook nog in huis kon, dan werd het aangenaam vertoeven.

Aangenaam. Wat een woord.
Je kan er weer alle kanten mee uit.
Enchanté.







PS.
Twintig gedichten van Ducal op internet?
Hoe vind jij die?



PS.
Slaan, werd trekken en dat werd grijpen ...

[Alterego1]

DkA schreef;

Dag Alter,

Blij dat jij nog eens uit je schelp komt.
Ik heb wel hevig aan de boom moeten schudden.

En ik kan me volledig vinden in wat je schrijft.
Maar ik heb zoveel respect en liefde voor 'de taal'
dat ik het moeilijk heb met de inflatie van woorden.
Ze worden uitgehold en van hun intiemste betekenis beroofd.

Ave DkA,

Blijkbaar is enige afwezigheid op dit forum bij mij
inherent aan onwennigheid in verband met interpretatie
van teksten.
Want van bovenstaande drie laatste alinea's begrijp ik niet tenvolle
het verband met mijn vorige posting.

Misschien staat er wel NIET wat IK lees.Kan ook.

Of zou het als volgt moeten gelezen worden?;

Dag Alter,

Blij dat jij nog eens uit je schelp komt.
Ik heb wel hevig aan de boom moeten schudden.
En ik kan me volledig vinden in wat je schrijft.

Maar ik heb zoveel respect en liefde voor 'de taal'
dat ik het moeilijk heb met de inflatie van woorden.
Ze worden uitgehold en van hun intiemste betekenis beroofd.

Dan nog ontgaat mij de bedoeling van die drie alinea's

Ik denk nochtans dat we datzelfde respect en liefde
voor de taal gemeen hebben.

Groetjes,

Alterego

[DkA]

DkA schreef;





Dag Alter,

Blij dat jij nog eens uit je schelp komt.
Ik heb wel hevig aan de boom moeten schudden.

En ik kan me volledig vinden in wat je schrijft.
Maar ik heb zoveel respect en liefde voor 'de taal'
dat ik het moeilijk heb met de inflatie van woorden.
Ze worden uitgehold en van hun intiemste betekenis beroofd.

Ave DkA,

Blijkbaar is enige afwezigheid op dit forum bij mij
inherent aan onwennigheid in verband met interpretatie
van teksten.
Want van bovenstaande drie laatste alinea's begrijp ik niet tenvolle
het verband met mijn vorige posting.

Misschien staat er wel NIET wat IK lees.Kan ook.

Of zou het als volgt moeten gelezen worden?;

Dag Alter,

Blij dat jij nog eens uit je schelp komt.
Ik heb wel hevig aan de boom moeten schudden.
En ik kan me volledig vinden in wat je schrijft.

Maar ik heb zoveel respect en liefde voor 'de taal'
dat ik het moeilijk heb met de inflatie van woorden.
Ze worden uitgehold en van hun intiemste betekenis beroofd.

Dan nog ontgaat mij de bedoeling van die drie alinea's

Ik denk nochtans dat we datzelfde respect en liefde
voor de taal gemeen hebben.

Groetjes,

Alterego

Dag Alter,

Onduidelijkheid, tengevolge van impulsiviteit,
is één van m'n weelderige 'gebreken'.

1. Aan de boom schudden.
Je was een hele tijd afwezig, maar ik kon je uit je hol lokken.
Zo iets?

2. Respect voor de taal.
Misschien stond die 'maar' in de weg.

Ik bedoelde dat ik al jaren vecht tegen de 'superlatiefjes en laudatio's'
van en voor virtuele 'dichters'.

"Men" is te vlug uniek, de beste, etc. ... hier en op andere sites.
Het is bijna, vergeef me het woord: 'een wederzijdse zelfbevrediging'.


Ben ik onduidelijk?
Schrijf het mij en ik tracht wat meer duidelijkheid te brengen.
Anders ontstaan er toch maar foute interpretaties.

In de hoop dat ...

groetjes

[ria]

"Zachtjes maar gestaag, vind ik mezelf terug.
Op zolder.
Ik tracht de gebroken mozaïek in elkaar te knutselen.
Nooit wordt het nog hetzelfde beeld.

Dat hoeft ook niet. We worden sowieso elke dag anders.

Is het een kunst, een aangeboren drift, een overlevingsdrang
van de mens? Om zich aan elke nieuwe toestand aan te passen.
Buigen of barsten.

Na een korte depressie staan stilaan de meubelen in m'n hoofd
weer ordentelijk te glansen.
Als het nu ook nog in huis kon, dan werd het aangenaam vertoeven."



Met de glimlach en met vreugde gelezen, DkA
Houden zo!

ria

[Alterego1]

Ave DkA,

Ik bedoelde dat ik al jaren vecht tegen de 'superlatiefjes en laudatio's'
van en voor virtuele 'dichters'.

"Men" is te vlug uniek, de beste, etc. ... hier en op andere sites.
Het is bijna, vergeef me het woord: 'een wederzijdse zelfbevrediging'

Volledig mee akkoord!
Je verwoordt hier tenvolle ook mijn opinie terzake.

Dank voor je verhelderend antwoord.

Groetjes,

Alterego

[Bosrankje]

Goede middag sedentaire zwerver,

Eindelijk een beetje tijd om jou te antwoorden !

Je schreef :

Om 'jezelf te blijven'
moet je eerst worden 'wie je bent'

Voilà, denk daar maar eens over na.

Beste DkA, ik doe bijna niets anders dan
erover na te denken... jarenlang, haast mijn
hele leven ! En, ik heb geschreven :

'het is belangrijk om zichzelf te zijn'
(maar niet om zichzelf te blijven want dat
sluit de mogelijkheid om te veranderen uit !)

en daarmee bedoel ik : zijn wie ik ben in het
NU moment want even later ben ik toch anders
zowel als even ervoor trouwens !

Aangenaam betekent inderdaad enchanté
in 't frans... maar enchanté is een woord dat
mij bijzonder bekoort omdat het ook betoverd
betekent en, als bosnimf hou ik toch zoveel
van sprookjes en dromen...

Daarom heb ik zo graag je " poëtisch gevallen
blad" gelezen : 'de wind speelt als een kind
met de haren van de bomen....'

En nu, wil ik je graag de weg naar de gedichten
van Charles Ducal tonen...

Je gaat naar Google, typt zijn naam in en, het
werkt als de bekende zin : "Sesam open U"

Op ongeveer 15 sites (3blz) vind men dertig
gedichten van Ducal :

1°) Dbnl auteur C. Ducal, primaire teksten....
Ons erfdeel : Toch, Medusa, Moeder, enTot de
Vrouw
Dietsche Warande.. : Waarzegster, Uitdrijving,
Bewogen, Wed en Betrapt
De Brakke Hond : Hoog in de toren woont de inkt
en nog Brakke Hond : Impasse, Mary Lou en
Uitgesteld.

2°) Archief H. De Coninckprijs : Lolo-3

3°) Twee gedichten : Onder dit spreken en Hond

4)° Poëzie-Leestafel :
Que faire ?, Erfenis, Impasse (2e x), Oog in oog,
Ridder van de droevige figuur, Geluk, Poëtica,
De tegenwoordigheid van het vlees, ABN2,Ouders,
De hertog en ik en Het gezin.

5°) De contrabas : Aan deze kant

6°) Berichten aan de bevolking : De muur

7°) Romenu blog : Lolo (2e x) Avondgebed

8°) Middag van de poëzie : vijf gedichten ook te
beluisteren als je klikt op Lyrikline !

Voilà.... veel leesgenot zou ik je willen zeggen,
maar sinds ik een klein interview van Ducal heb
gelezen, ben ik even aan 't twijfelen :

'Hoe bedoel je, een halfuurtje leesgenot?' zei Charles Ducal
lang geleden (zeer stomverbaasd) tegen een journalist.
'Dichten gáát niet over genieten. Gedichten lees je omdat je
geraakt wil worden in je diepste zelf.' Een waarschuwing die kan
tellen, van een dichter die in 'Toegedekt met een liedje' (Atlas),
zijn zesde spitwerk, onverdroten op zoek gaat naar het oog van
de wereld, waarin hij zwijgend niet kan bestaan.

En last but not least, een ander interview van Luc Coorevits toen
Ducal vernam dat hij de H. De Coninckprijs 2007 had gekregen
en dat veel over hem zegt ! :

Coorevits: De winnaar van de Herman de Coninckprijs dat ben jij.
Ducal: Is dat al beslist?
C: Ja.
D: Het is nie waar hé? Ik zou u graag omhelzen, is dat echt waar?
C: Ja.
D: Ge zijt niet aan het zeveren hé vriend?
C: Ik ben niet aan het zeveren.
D: Euh ja, ik ben uitermate blij verrast natuurlijk. Ik moet zeggen ik
had er hoegenaamd geen rekening mee gehouden dat ik die prijs zou
winnen omdat één kans op tien is toch maar één kans op tien.
Tja, ik dacht bij mezelf ik moet die prijs eigenlijk niet krijgen want ik
heb dat financieel niet nodig. Ik heb net nieuwe meubelen gekocht en,
euh, die kan ik rustig betalen. En ik heb hem eigenlijk ook niet meer
nodig voor mijn ego. Dat is misschien ooit zo geweest maar dat is nu
niet meer zo. Ik wil de jury wel van harte danken !

Oef ! Wat een boterham !

Lieve zomergroetjes

[DkA]

Ik wist toen ik het schreef dat er een zwakke schakel was.
In het idee.
Ik twijfelde maar toch behield ik de redenering.
Omwille van de courante uitdrukking: 'jezelf blijven'.

En toch, meen ik, dat er waarheid schuilt in dit advies.
Zo niet, word je een draaitol.
Verlies je voeling met jezelf, dan ook met de andere.

En in die 'verandering' geloof ik niet zo sterk.
Er komen wat rimpeltjes bij, er gaat wat haar verloren,
maar onderhuids leeft datzelfde kind verder.

Alleen heeft het geleerd zich te 'gedragen'.
Om te over'leven.






PS.
Dank voor de info.

[Bosrankje]

Rimpelende rimpels

Onafwendbaar,
laten emoties
sporen na...
in onze ziel en
in ons wezen...

Met de jaren,
tekenen ze
op ons gelaat,
het verhaal
onzes leven...

Passie en geluk,
maar ook
teleurstellingen
en verdriet,
angsten en pijnen...

Eerst heel zacht
en onopgemerkt,
met ragfijne
bijna onzichtbare
lijnen...

En...met de tijd,
worden die lijnen
steeds duidelijker,
dieper, naar gelang
onze ervaringen...

Als een open boek
straalt ons gezicht nu uit
wat wij uit 't leven
hebben geleerd
en rimpels
zijn onze uitdrukkingen.

Bosrankje

januari 2008

[DkA]

Gelukkig dragen we een huid.
Zo kunnen we de rimpels op ons hart verbergen.
Soms besta ik enkel uit plooien verdriet.
Schimmels schuldgevoel. Ook op een blauwe ochtend.

De man in mij verloor dan wel z'n haren
maar niet de strenge regels van z'n oude kerk.
Een kind dat ooit verdronken werd in verboden.
Voor wie genot een zonde was, geneest nooit meer.

Van z'n verleden.

[ria]

hoe komt het dat sommigen gebukt gaan
onder omstandigheden die voor anderen vreugde brengen?

met alle respect en in oprechte vriendschap,
voor mij moeilijk om te begrijpen,

we komen uit dezelfde tijd,
min of meer dezelfde streek,
ik heb mij nooit beknot gevoeld
en niet onder schuldgevoelens geleden.

het geloof dat ik meekreeg heeft mij gevormd
tot een blije en dankbare mens,
ik zag het bij mijn ouders en grootouders,
en in mijn jeugd heeft Cardijn met de (V)KAJ
mij een wereldwijde kijk gegeven.
De universiteit van het leven, noemde hij zijn beweging.

"Elke mens, kind van God" zei hij.
...
Ik ben een zondaar, daar ben ik mij van bewust,
maar daarvoor is Hij gekomen,
soms ben ik het schaap naar waar Hij op zoek is,

Hij zal altijd van mij houden en ik van Hem.
Dat maakt mij vrij en gelukkig, dat geeft zin aan mijn leven.

(want mijn juk is zacht en mijn last is licht - kom tot Mij en ik zal U
verkwikking brengen)

ria
(vergeef me deze getuigenis)

[DkA]

absolvo te
"vergeef me deze getuigenis"

IK heb je niets te vergeven.
Waar zou ik het recht vandaan halen?
En voor welke fout?

Ik kan alleen maar over mezelf spreken.
Maar als je als puber meermaals (schoolwandeling) langs een 'bas-reliëf van putti' loopt en dat geregeld gaat biechten, dan is er misschien wel iets mis met 'het jongetje'.

Doch als je als adolescent, iedere leerling, separaat op de kamer van de prof Frans dient te komen. Om een uitdrukkelijk verbod in ontvangst te nemen, samen met 'Le Petit Larousse'.
Met name: uitdrukkelijk verboden achter 'de roze bladen' te kijken.
Tja, dan impregneert die priester jou toch met een absurd schuldbesef.

Want wat lag er achter die fameuze roze scheidingslijn?
'Arts et sciences'. In volkse taal: 'blote madammen' languit op een schilderij gelegen. Le Déjeuner sur l'herbe, par exemple.
Manet, Rubens en andere vieze gasten.

Ik zat dus wel dagelijks voor de tralies van de biechtstoel op m'n blote knieën. Des ochtends alvorens ter communie te gaan om de Heer te nuttigen.
Op mijn nuchtere maag. Met een vers gekuist zieltje.

Beste Ria en andere beminde gelovigen,
je zal van mij nooit een rancuneuze natrap lezen tov het christendom.
Al evenmin tov van de instelling Kerk.

Naast het kwaad dat dit instituut op z'n geweten heeft,
hebben zijn volgelingen onnoemlijk veel goed gedaan voor de mensen.
Ik ben ze nog altijd dankbaar voor deze 'Spartaanse' en tegelijk ook 'Atheense' opvoeding.


Gelukkig zijn de gelovigen. En zalig de armen van geest.
Zij kunnen kracht halen buiten zichzelf.
Een arme agnost als ik, moet het leven door alleen met zichzelf.

[ria]

misschien hadden meisjes, in een meisjespensionaat
het toch wel minder moeilijk,

alhoewel "dat zwijgen" of beter "niet babbelen"
was ook niet altijd even makkelijk
zeker als je dertig dagen aan één stuk van huis waart.

ria