Het dwaallicht.

[DkA]

Er is iets mis met mij.
Dat wist ik al langer. En jij ook.
Maar wat juist?

Daarstraks liep ik door de gekoelde gangen van een Museum.
Grote namen en grote werken tegen de muren.
Vooral stervende mensen en goden. Uit vergeten eeuwen.
Ik bleef er zo kil bij als de perfecte temperatuur voor de schilderijen daar.

Geen contact. Geen gevoel. Geen ontroering.

Ik versta de taal van het symbolisme niet.
De cryptische tekenen, de gewijde geschiedenis. En de politieke.
De zinnenbeelden en de verborgen verleiders.

Ik blijf er stoïcijns analfabeet bij. Het maakt me bedroefd.
En een schilderij begrijpen is zelfs niet voldoende voor mij.

In de zalen waar ik dichter bij huidige tijd kom, voel ik me meer thuis.
Daar waar de schilder zichzelf legt in z'n onderwerp.
En niet tracht een identieke kopie van de tranerige realiteit weer te geven.
Maar wel een visie. Visueel.

In het park ga ik bekomen van het gemis.
De bomen fezelen. Het is feest in m'n oren.

Zopas zat ik voor het zolderraam te lezen.
In een boek dat een dode vrouw schreef. Toen leefde ze nog.
Bij het schrijven van die woorden kon ze niet vermoeden
dat de dood zo dicht op haar vingers keek.

Ze ontroert me.
Dankje Patricia.
Jij weet wat er mis is met mij.

[Robol]

Ave DkA

even de begroeting van Alter geleend

geef de keizer wat de keizer toekomt...

dat museum was niet toevallig in Jette?

Olympia was dan wel geen god(in)
maar een Griekse tempelstad, "waar het altijd naar hars ruikt".

Al heeft ze wel iets weg van een Griekse godin
ze lijkt wel een beetje op Fortuna vind ik
met die schelp op haar goddelijk lichaam

de hoorn des overvloeds
maar die is dan weer niet Grieks
dacht ik

Het is gewoon Georgette, de vrouw van de schilder


mvg

Robbe

[Alterego1]

Ave DkA,

In het Magritte-museum was je al eerder,
zo konden we lezen.
't Is Robbe zeker ontgaan.

Ik denk dat je ditmaal Mathilde en Maxima
achterna gegaan bent,trachtend een zweempje
van het door hen achtergelaten parfum op te snuiven.

Het museum M,alwaar Tobback zo intens de schoonheid
der tentoongestelde rondingen bewonderde.

Als eerste burger van Leuven wordt hij immers geacht
op de hoogte te zijn van wat daar reilt en zeilt.

Normaal dat jij als ingezetene,en poëet,ook wel eens
een glimp van die schoonheid wil aanschouwen,met
of zonder prinses.

Al is 't niet al goud wat blinkt.
Ecce homo.

Alterego

[DkA]

Ik zit te wachten tot het aantal in huis verkleint.
Zodat de badkamer binnen mijn bereik ligt.

Ondertussen maak ik de dichters reeds wakker.

Er zijn vele soorten 'wachttijd'.
Bij de tandarts en de dokter bijv.
In het station op de trein.

Of op een geliefde. Dan kruipt de tijd voorbij.
Als een reumatieke slak.

Maar hier op zolder is de ochtendstond
afhankelijk van kinderen en een mama.
Ze bakkeleien. Over de tijd. Die dringt.
En niet wacht. De school wel. Schooltijd.

En dan lees ik in de wachtkamer van de dag: Ducal.

Omdat zij werkelijk mijn liefste is
is zij onleesbaar

in de vorm van een gedicht.

En Toon Tellegen blader ik open.
Tot aan de eekhoorn.

De eekhoorn was bedroefd. Weer had de wind
hem overgeslagen en hem geen brief bezorgd.

Er is weinig wind vandaag. Op m'n zolder.
O, bijna vergat ik Dewulf nog.

Terwijl ik het zit op te schrijven,
geen andere vraag zie dan het kijken,
komt er traag beweging in het huis.
Nooit wil het bij het kijken blijven.


Ik hoor de deuren vertrekken.
De badkamer wacht op mij.

[ria]

...Ik hoor de deuren vertrekken,
de badkamer wacht op mij.

nog even genoten, vooraleer ik hier de deur
en die van mijn woning dichttrek.
Ik vertrek...de deuren blijven.

ach, ik ben een alledaagse mens,
...er zijn anderen die spelen met woorden en gedachten.

Gelukkig maar, wat zou het saai zijn met alleen maar mensen
die vertrekken en deuren dichtslaan.

blijgezind
ria

[Bosrankje]

Er is misschien iets mis met jou ( schreef je
gisteren) maar zolang je ons goede schrijvers of
dichters blijft aanbevelen stoort het mij helemaal niet...

Je maakt me nieuwsgierig als je over Patricia spreekt.

Het begon al verleden week toen je een nog voor ons
onbekende PdM vernoemde...

Enkele dagen later zijn we naar De Slegte geweest
omdat Alter op zoek was naar sommige biografiën
maar ook gewoon voor het plezier van 't snuffelen
tussen al die boeken... kijken,bewonderen,voelen,
strelen, ruiken en ook soms...niezen ! In het stof
van oude werken en manuscripten voel ik iets meer
dan een poederige substantie uit het verleden...
iets helemaal ontastbaar, bijna onzichtbaar...
ik durf het bijna niet verwoorden want ik voel al de
ironische blik van de scepticus ...de aanwezigheid
van de overledene schrijvers...

Stof moest ik niet verwachten bij de boeken van
Patricia maar het verbaasde mij wel dat er maar
één exemplaar van haar in de rekken lag !
"Het onverwachte antwoord" las ik in een soort
waas en, op de achterflap glimlachte Patricia naar
me toe..enfin dat vermoedde ik want 'k vond mijn
leesbril niet !

Een beetje later, zaten we in 't Bistro op de Lange
Wapper, genietend van een beetje rust om onze
aankopen samen te bekijken. Ondertussen had
ik gelukkig mijn leesbril teruggevonden en terwijl
Alter een "Coupe Vanille" met vier grote bollen en
een reuze slagroomtoren aan 't savoureren was,
begon ik hem de eerste bladzijde van haar boek
voor te lezen...
Onze eerste kennismaking met Patricia.

Sindsdien geraakte ik niet verder met mijn lectuur !
Gewoon te weinig tijd... opgeslorpt door een lieve
maar veeleisende moeder..
's Avonds, als ze na een zenuwslopend lang ritueel
in slaap gevallen is,voelen we ons als een "jong" koppel
waarvan de baby naar Dromenland gevlogen is, en we
eindelijk van elkaar genieten kunnen !
Vannacht, toen we naast elkaar zaten, babbelend en
knabbelend, de glimlach van Patricia op de cover van haar
boek nodigde me uit om verder op ontdekkingsreis te gaan...
Ik begon "à la sauvage" te lezen...woorden, uitdrukkingen
flitsten naar me toe en ik bleef soms even staan bij een
beschrijving die me aansprak...
Geboeid en bekoord, begon ik luidop te lezen om mijn
impressies met Alter te delen...de gedachten en reacties
van sommige protagonisten spraken mij zo aan omdat ik
er een analogie ontdekte met de mijne...

Hopelijk vind ik meer tijd om "het onverwachte antwoord"
volledig te lezen... 'k ben benieuwd...

Bedankt DkA

Bosrankje

[DkA]

Beste A & B, Brun en Ria, Robol,

als m'n geheugen niet vreemd gaat
dan zijn jullie degenen die hier al eens wat achterlaten.
En dan bedoel ik daarmee niet: zwerfvuil.

Hartelijk dank daarvoor, (voor dat achterlaten)
ook al stellen jullie vast dat ik niet meteen zelf op visite kom.
Daarom nog eens extra: dankjewel.

Zoals je ook weet tracht ik mijn identiteit
af te schermen van de virtuele wereld.

Enkel daardoor kan ik zo persoonlijk schrijven.
Ik reken op jullie begrip.

Nog een mooie avond, schrijf- en leesplezier.


PS.
Ik kocht 'Het onverwachte antwoord' aan 7,9O €.
Wie gaat er lager?

[Bosrankje]

Ik : 7,50 euro's

Voor jou ook een mooie avond

A en B

[DkA]

Het is een onbeschaamde dame.
Schijnbaar achteloos herschikt ze haar toilet.
Voor m'n ogen. Ze doet het voor mij. Ik weet het.
Kijkt zelfs zonder gêne binnen in mijn heilige der heiligen.

Maar toegegeven, ze doet het gracieus.
Zoals het hoort voor een bekende bosduif. Een BB.

Het oosten ligt achter het dak en dus ook achter mij.
Blind zonder venster. Maar ik merk het aan het westen.
Ook het oosten maakt zich mooi voor de dag.
De daken strekken zich al behaaglijk uit onder het frêle licht.

En in dat licht lees ik nu in de 'Kleine dagen' van Bernard Dewulf.
Gisteren kreeg ik 'm in m'n handen. Het boek geurde als een blauwe baby. Ik werd ontroerd zoals een pasgeboren vader.

De verkoper keek zedig even weg.

[Alterego1]

'De verkoper keek zedig even weg.'

De verkoper keek modest even weg.

[DkA]

Beste A & B, Brun en Ria, Robol,

als m'n geheugen niet vreemd gaat
dan zijn jullie degenen die hier al eens wat achterlaten.
En dan bedoel ik daarmee niet: zwerfvuil.

Hartelijk dank daarvoor, (voor dat achterlaten)
ook al stellen jullie vast dat ik niet meteen zelf op visite kom.
Daarom nog eens extra: dankjewel.

Zoals je ook weet tracht ik mijn identiteit
af te schermen van de virtuele wereld.

Enkel daardoor kan ik zo persoonlijk schrijven.
Ik reken op jullie begrip.

Nog een mooie avond, schrijf- en leesplezier.


PS.
Ik kocht 'Het onverwachte antwoord' aan 7,9O €.
Wie gaat er lager?

Onvoorstelbaar een nieuwe buur
vond mij blijkbaar binnen enkele uren op het net,
gewoon via het feit dat ik gezegd had een 'Blog' te hebben. Zonder meer.

Ik vermoed via mijn 'draadloze verbinding'.

Ik heb m'n Blog van meer dan twee jaren schrijven vernietigd.

Ik weet niet of ik nog kan schrijven.
Nu ik weet dat er 'iemand ' op m'n vingers kijkt.
En wat daaruit komt.

[Alterego1]

Ave DkA,

'Ik weet niet of ik nog kan schrijven.
Nu ik weet dat er 'iemand ' op m'n vingers kijkt.
En wat daaruit komt.'

En waarom zou dat niet meer kunnen?

OK,je zal wel je redenen daarvoor hebben,
die hoeven wij echt niet te weten.
Maar nu doen alsof het schrijven van poëzie en/of
proza hier van levensbelang is,gaat mij echt iets te ver.

Voor ons,Bosrankje en mezelf,is en blijft het hier
louter een vermaak.

Hopelijk mogen we je hier verder blijven lezen.

A en B

[brun]

[DkA]

Ave DkA,

'Ik weet niet of ik nog kan schrijven.
Nu ik weet dat er 'iemand ' op m'n vingers kijkt.
En wat daaruit komt.'

En waarom zou dat niet meer kunnen?

OK,je zal wel je redenen daarvoor hebben,
die hoeven wij echt niet te weten.
Maar nu doen alsof het schrijven van poëzie en/of
proza hier van levensbelang is,gaat mij echt iets te ver.

Voor ons,Bosrankje en mezelf,is en blijft het hier
louter een vermaak.
Hopelijk mogen we je hier verder blijven lezen.

A en B

Beste A & B,

In m'n Blog ging over veel meer dan over proza & poëzie.
Het ging over mijn leven en liefde.

Toevallig trachtte ik daar een poëtische toets aan te geven.

Vermaak.
Ik denk dat je hier het verschil aanraakt tussen
een lezer en een schrijver.

Voor mij is schrijven ademen, leven.
Veel meer dan louter plezier.
Het klinkt bijna als een 'belediging'.
Misschien is 'PASSIE' wel het verschil.

Zoiets als het onderscheid tussen 'beroep en roeping'.

Ik ben geboren met een droom. Schrijven.
En ik hoop dat deze kwelling blijft duren tot aan dat finale punt van het leven.

[DkA]

Beste Brun,

Wat hierna volgt, schreef ik gisteren op m'n Blog DkA.

Het Blog dat ik vernietigde betreft 'Mes petits bleus'.





Partiële zelfdoding


Ik voel me kotsmisselijk.
Een buur is binnengedrongen in mijn virtuele leven.
Maar zo eveneens in mijn gedachten en gevoelens.

Meer dan twee jaar ademen en schrijven heb ik vernietigd.
Het is weg. Allemaal verdwenen.

Zoals het ooit eens niet bestond. Tabula rasa.
Ik voel het aan als een stuk zelfdoding.



PS.
Zou hij dit nu ook lezen?
En waarom vertelt hij dat alles aan een passant?
Wat moet hij bewijzen?




26-09-2009
Voorkennis


De vorige tekst is onduidelijk
voor wie geen voorkennis heeft.
Dat merk ik nu bij de herlezing.

Op het woonerf maakte ik enkele weken terug
kennis met de nieuwe buur.
Het werd wat aftasten, zoals jonge hondjes.
En langs m'n neus weg verklap ik dat ik een Blog heb.
Zonder enig verder detail.

Hij vraagt me naar de naam van het Blog. Geef ik niet.
Om mijn anoniem leven en dat van anderen te sparen.

O, niet erg, zegt hij. Binnen een week, heb ik je.
'Dat zou ik spijtig vinden.', antwoord ik.

Daarstraks ontmoet ik een buur die mij
vertelt dat de nieuwe buur mijn Blog gevonden heeft
binnen enkele uren.

Ik was bijgevolg verplicht om m'n (ander) Blog,
waarin ik erg persoonlijk was, te vernietigen.
Zoniet kan ik even goed gaan 'streaken' op straat.

*****


Ik hoop, beste Brun,
dat je begrijpt dat ik momenteel erg twijfel om nog verder te schrijven.
Hoewel ik me zelf dan een stuk verlies.
Dat deed ik nu al door een stuk van mezelf te vernietigen.