Vleugels van papier
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Beste Schrijfster, je postte nog juist voor mij...
ook bedankt voor bezoek en woorden.
Een beetje toelichting ... indien men voor het eerst peter of meter werd, poetste men je schoenen, met de boodschap dat je een traktatie moest geven, het was een gebruik hier in de regio als men voor het eerst peter of meter werd...was het ook aan jullie kanten zo?
mvg
Robbe
ook bedankt voor bezoek en woorden.
Een beetje toelichting ... indien men voor het eerst peter of meter werd, poetste men je schoenen, met de boodschap dat je een traktatie moest geven, het was een gebruik hier in de regio als men voor het eerst peter of meter werd...was het ook aan jullie kanten zo?
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Nee robol ,jammer dat ik ertussen zat,als je wilt zal ik het verwijderen.
Van schoenen poetsen bij peter weet ik helaas niets van.
Mijn peetoom zijn schoenen blonken van zichzelf heel veel,
[hij was directeur van een ampullenfabriek] maar kan me
niet herinneren ooit de waarde van een fopspeen hebt gehad!
hij was zo gierig dat als hij de kans kreeg,
mijn vaders zijn schoenen nog meenam.
Dus suikeroom is hij beslist nooit geweest, peettante weet ik niet
Toen mij moeder stierf [ik was nog bitter jong]
heeft hij zich van ons terug getrokken [misschien bang dat we iets nodig hadden]
hij doet me nog altijd aan hem denken bij de beroemde kerstfilm van de vrek
groetjes schrijfster
Van schoenen poetsen bij peter weet ik helaas niets van.
Mijn peetoom zijn schoenen blonken van zichzelf heel veel,
[hij was directeur van een ampullenfabriek] maar kan me
niet herinneren ooit de waarde van een fopspeen hebt gehad!
hij was zo gierig dat als hij de kans kreeg,
mijn vaders zijn schoenen nog meenam.
Dus suikeroom is hij beslist nooit geweest, peettante weet ik niet
Toen mij moeder stierf [ik was nog bitter jong]
heeft hij zich van ons terug getrokken [misschien bang dat we iets nodig hadden]
hij doet me nog altijd aan hem denken bij de beroemde kerstfilm van de vrek
groetjes schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Het leven is een zucht, zei mijn grootmoeder vaak. Volgens mijn tante, want zelf heb ik het haar nooit horen zeggen. Grootouders, die bestonden enkel maar bij schoolmaatjes. En in de herinneringen van mijn ouders en oudere zussen.
De dagen vliegen als een zucht voorbij, zeker mijn eerste levensdagen. Als ik 2 maanden ben, krijg ik mijn eerste Sinterklaasgeschenk: een rammelaar.
Neen, geen mannelijk konijn, maar zo’n plastieken bol met een steel eraan. Het ding maakt een irriterend geluid als je er mee schudt. Ik heb het dan ook vaak uit mijn bedje gegooid, maar het werd telkens terug gelegd of in mijn handen geduwd. Ik heb ook geprobeerd of het eetbaar was, al viel dat tegen zonder tanden.
Die eerste tandjes krijgen daar was ook geen plezier aan. Ondertussen had ik de borst geruild voor de fles. Ze leerden me ook lopen, omdat ik nogal sletig was aan kruippakjes.
Van de Sint kreeg ik een pracht van een blokkendoos, toen ik drie was. Ik dacht bij mezelf, ik ga ook eens voor Sint spelen, mijn huisgenoten verrassen. In al de schoenen onder de kast had ik houten blokjes gestopt. Maar in plaats van blij te zijn dat Sinterklaas “gereeje” had, kreeg ik een tik onder mijn achterste. Sinterklaas spelen mag niet.
Ik kreeg er nog een zusje en een broertje bij. Maar helaas, het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. Mijn oudere broer werd ziek en stierf 3 maanden na de geboorte van mijn jongere broertje. Ik herinner me nog een bezoek in de Salvatorkliniek van Hasselt. Hij zag voor het eerst kleine broer op de arm van moeder en zei: “Neem me mee naar huis, ik ben ook je kind…” Het mocht niet zijn. Ik was 5 jaar…
Ik heb iets met de tafel van 5. Toen ik 10 was, stierf een zus. Toen ik 35 jaar was, ging mijn vader en 5 jaren later mijn moeder.
Robbe
De dagen vliegen als een zucht voorbij, zeker mijn eerste levensdagen. Als ik 2 maanden ben, krijg ik mijn eerste Sinterklaasgeschenk: een rammelaar.
Neen, geen mannelijk konijn, maar zo’n plastieken bol met een steel eraan. Het ding maakt een irriterend geluid als je er mee schudt. Ik heb het dan ook vaak uit mijn bedje gegooid, maar het werd telkens terug gelegd of in mijn handen geduwd. Ik heb ook geprobeerd of het eetbaar was, al viel dat tegen zonder tanden.
Die eerste tandjes krijgen daar was ook geen plezier aan. Ondertussen had ik de borst geruild voor de fles. Ze leerden me ook lopen, omdat ik nogal sletig was aan kruippakjes.
Van de Sint kreeg ik een pracht van een blokkendoos, toen ik drie was. Ik dacht bij mezelf, ik ga ook eens voor Sint spelen, mijn huisgenoten verrassen. In al de schoenen onder de kast had ik houten blokjes gestopt. Maar in plaats van blij te zijn dat Sinterklaas “gereeje” had, kreeg ik een tik onder mijn achterste. Sinterklaas spelen mag niet.
Ik kreeg er nog een zusje en een broertje bij. Maar helaas, het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. Mijn oudere broer werd ziek en stierf 3 maanden na de geboorte van mijn jongere broertje. Ik herinner me nog een bezoek in de Salvatorkliniek van Hasselt. Hij zag voor het eerst kleine broer op de arm van moeder en zei: “Neem me mee naar huis, ik ben ook je kind…” Het mocht niet zijn. Ik was 5 jaar…
Ik heb iets met de tafel van 5. Toen ik 10 was, stierf een zus. Toen ik 35 jaar was, ging mijn vader en 5 jaren later mijn moeder.
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Robbe,
mooi jouw levensbeschrijving vooral het eerste deel waar nog geen lijden mee gepaard gaat.
Maar natuurlijk gaat het leven niet enkel over rozen, dat zien we ook heel duidelijk in het volgende deel!
Een mooie ode aan jouw broer René!
herfstgroeten,
gustilpe
mooi jouw levensbeschrijving vooral het eerste deel waar nog geen lijden mee gepaard gaat.
Maar natuurlijk gaat het leven niet enkel over rozen, dat zien we ook heel duidelijk in het volgende deel!
Een mooie ode aan jouw broer René!
herfstgroeten,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
4 jaar en naar school…
Ik slaag niet bij het toegangsexamen voor de universiteit, dan maar naar de bewaarschool, oftewel de kakschool.
In die tijd waren dar 2 schooljaren.
Later is er een jaar bijgekomen.
Het eerste jaar zat ik bij zuster Lambertine, door alle kleuters zuster “Labbertin” genoemd. Zij was een zacht moederke voor haar kleuters. Ik herinner me vooral haar poppenkast.
Het volgende jaar zaten we bij zuster Marguerite , zuster “Magrit”, een heel ander type.
(Bij reünies wordt steevast haar legendarische gestrengheid aangekaart.)
Mijn tere knietjes hebben vaak kennis gemaakt met de hardheid van haar trede. Orde en tucht, daar stond ze voor. Als ze even het klaslokaal moest verlaten stelde ze een “bewaakster” aan, steeds hetzelfde meisje. Die stond dan voor op de tree en bracht verslag uit, bij de terugkomst van de zuster.
“Den die heeft gelachen, den die heeft gebabbeld…” Dat was alweer op de knieën zitten. Een heilige, zoals Dominicus Savio of Sint Jan Berghmans zou ik nooit worden, volgens de zuster. Die babbelden niet in de klas.
Soms moesten we slapen, de armen op de bank en daar ons hoofd op. Verplichte rust. Maar er was ook andere ontspanning. Met de priknaald figuurtjes uitprikken, boetseren met klei, papieren matjes weven, puzzelen, breien…Dat breien gebeurde niet met breinaalden, maar met een “strikblok”, een houten frame met nageltjes en langs onder kwam er een sjaal uit. Die van mij was aan de ene kant veel smaller als aan de andere kant, kwestie van losse en vaste steken denk ik.
(Heet dat tegenwoordig niet frunniken?)
Maar daarom niet getreurd, het was een eigen creatie waar Nico Van Kets jaloers op zou zijn. Die Nico heeft er trouwens ook op de banken gezeten, al was zuster "Magrit" waarschijnlijk met pensioen.
Robbe
Kermis in het dorp...ik moest 3 zussen vrijhouden !
Ik slaag niet bij het toegangsexamen voor de universiteit, dan maar naar de bewaarschool, oftewel de kakschool.
In die tijd waren dar 2 schooljaren.
Later is er een jaar bijgekomen.
Het eerste jaar zat ik bij zuster Lambertine, door alle kleuters zuster “Labbertin” genoemd. Zij was een zacht moederke voor haar kleuters. Ik herinner me vooral haar poppenkast.
Het volgende jaar zaten we bij zuster Marguerite , zuster “Magrit”, een heel ander type.
(Bij reünies wordt steevast haar legendarische gestrengheid aangekaart.)
Mijn tere knietjes hebben vaak kennis gemaakt met de hardheid van haar trede. Orde en tucht, daar stond ze voor. Als ze even het klaslokaal moest verlaten stelde ze een “bewaakster” aan, steeds hetzelfde meisje. Die stond dan voor op de tree en bracht verslag uit, bij de terugkomst van de zuster.
“Den die heeft gelachen, den die heeft gebabbeld…” Dat was alweer op de knieën zitten. Een heilige, zoals Dominicus Savio of Sint Jan Berghmans zou ik nooit worden, volgens de zuster. Die babbelden niet in de klas.
Soms moesten we slapen, de armen op de bank en daar ons hoofd op. Verplichte rust. Maar er was ook andere ontspanning. Met de priknaald figuurtjes uitprikken, boetseren met klei, papieren matjes weven, puzzelen, breien…Dat breien gebeurde niet met breinaalden, maar met een “strikblok”, een houten frame met nageltjes en langs onder kwam er een sjaal uit. Die van mij was aan de ene kant veel smaller als aan de andere kant, kwestie van losse en vaste steken denk ik.
(Heet dat tegenwoordig niet frunniken?)
Maar daarom niet getreurd, het was een eigen creatie waar Nico Van Kets jaloers op zou zijn. Die Nico heeft er trouwens ook op de banken gezeten, al was zuster "Magrit" waarschijnlijk met pensioen.
Robbe
Kermis in het dorp...ik moest 3 zussen vrijhouden !
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
"Moederliefde"
Er is geen bloem
die mooier bloeit
dan “moederliefde”
de liefde van een moeder
voor haar kind
en wederzijds
Er is geen bloem
die langer bloeit
die stormen overwint
alsook de tand des tijds
In winterkou of lentegroen
“Moederliefde"
bloeit in elk seizoen
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Wie ben ik...
Wie ben ik denk ik
soms, als ik mijn geweten onderzoek
en het draaiboek
van mijn leven overloop
die stille dromer
met zijn neus steeds
in een boek
die rocker werd
in zwarte lederen jas
en spijkerbroek
Met Elvis dweepte
vetkuif, stoere look
De haren werden lang
in de flowerpowertijd
het leven ademend
in gulle gretigheid
Met kwinkslag
aan 'n anders hemel
wolken heb verdreven
en impulsief
voor jou, mijn lief
gedichtjes heb geschreven
Ben ik, denk ik
nu en dan
genoeg
mezelf gebleven
In peis en vree
van lieverlee
I did it my way
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...