mijmeringen 2
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
..... vervolg
Veel erger dan de kleine apartheid, was de grote apartheid, de thuislandenpolitiek. Alle zwarte Zuid-Afrikanen waren plots burger van een thuisland in afgelegen geïsoleerde gebieden. Apartheid ging nog verder, elke etnische groep kreeg zijn eigen thuisland. Men kon enkel nog in het Zuid-Afrika blijven als men kon bewijzen dat men werk had, indien niet waren zij vreemdelingen die uit hun eigen land werden gezet en naar hun thuisland moesten verhuizen. Deze politiek heeft onnoemelijk leed veroorzaakt, er werden tussen 1960 en 1981 een 3,5 miljoen zwarten gedeporteerd naar een thuisland. Daar hadden ze een leven in armoede zonder vooruitzichten.
Families werden uiteen gerukt, wie in een blank gebied werkte moest een pasje hebben, zodat ze konden bewijzen dat ze legaal in het land verbleven. Vaak hadden de mannen werk, hun vrouw en kinderen moesten achterblijven in het thuisland. De mannen konden slechts één maand per jaar bij hun gezin zijn. Of vrouwen die werkten als huisbediende (een mooie naam voor dienstmeid) moesten hun kinderen achterlaten in het verre thuisland.
De kleur van je huid bepaalde of je hier mocht wonen of daar!
Die ‘pasjeswet’, ooit schreef ik al over ‘Siena’ het meisje dat toen bij ons twee dagen per week kwam werken na voor mij vier op elkaar volgende zwangerschappen in vier jaar tijd. Zij was in de keuken toen er werd aangeklopt. Twee politiemannen vroegen of ik een ‘bediende’ had. Ik vreesde voor haar aanhouding en loog (wat was dat moeilijk) om bestwil. Toen ze vertrokken waren stapte ik vlug naar haar toe en zei haar binnen te blijven. Enkele ogenblikken later zag ik hoe de jongen werkend in de tuin van de overburen opgepakt werd.
Het meisje heette Siena, door een misverstand noemde ik haar Lizzie, mijn man noemde haar Chila, nooit zei ze daar iets van, we kwamen pas veel later haar eigenlijke naam te horen, we waren toen al lang met de verkeerde naam bezig dat we het maar daarbij lieten. We moeten daar nu nog om lachen. Ze was een heel jong en had vier kinderen. Ze was heel beleefd, en lief voor onze kindjes.
Toen we terug naar België kwamen gaven we haar alles wat we niet konden meenemen. De laatste week kwam ze elke dag langs met haar zus om van alles op te halen en samen trokken ze naar ‘de lokatie, de township’ met een lading op hun hoofd, zelfs de babywieg.
Mijn man moest voor zijn werk naar de diamantmijn in Cullinan. De Afrikanen die in de mijnen werkten konden slechts eens per jaar naar hun thuisland. Ze woonden in barakken in een afgesloten domein en sliepen op britsen twee of drie boven elkaar. Telkens als ze buiten het domein wilden, werden ze met X-ray doorgelicht.
De pasjeswetten en de thuislandenpolitiek sloegen diepe wonden onder de Afrikanen.
En het leed van de ‘verboden liefdes’ je moet maar jong zijn en verliefd worden op iemand van een ander ras, onmogelijke liefdes, verboden, een tragedie was dat, elkaar proberen zien in het geheim, dat tot niets kon leiden, een blaam voor de blanke familie. De kinderen die er soms toch uit voortsproten konden niet tot het blanke ras gerekend worden, ze konden geen gezin vormen.
De huisjes die gebouwd werden in de ‘townships’ voor de Afrikanen die wel een pasje hadden, konden de mensen kopen vanaf 1957 maar niet de grond, zo ontstonden de bantoetownships zoals Soweto.
Wordt vervolgd…
Siena, alias Lizzie, alias Chila met mijn dochtertje en oudste zoontje
Veel erger dan de kleine apartheid, was de grote apartheid, de thuislandenpolitiek. Alle zwarte Zuid-Afrikanen waren plots burger van een thuisland in afgelegen geïsoleerde gebieden. Apartheid ging nog verder, elke etnische groep kreeg zijn eigen thuisland. Men kon enkel nog in het Zuid-Afrika blijven als men kon bewijzen dat men werk had, indien niet waren zij vreemdelingen die uit hun eigen land werden gezet en naar hun thuisland moesten verhuizen. Deze politiek heeft onnoemelijk leed veroorzaakt, er werden tussen 1960 en 1981 een 3,5 miljoen zwarten gedeporteerd naar een thuisland. Daar hadden ze een leven in armoede zonder vooruitzichten.
Families werden uiteen gerukt, wie in een blank gebied werkte moest een pasje hebben, zodat ze konden bewijzen dat ze legaal in het land verbleven. Vaak hadden de mannen werk, hun vrouw en kinderen moesten achterblijven in het thuisland. De mannen konden slechts één maand per jaar bij hun gezin zijn. Of vrouwen die werkten als huisbediende (een mooie naam voor dienstmeid) moesten hun kinderen achterlaten in het verre thuisland.
De kleur van je huid bepaalde of je hier mocht wonen of daar!
Die ‘pasjeswet’, ooit schreef ik al over ‘Siena’ het meisje dat toen bij ons twee dagen per week kwam werken na voor mij vier op elkaar volgende zwangerschappen in vier jaar tijd. Zij was in de keuken toen er werd aangeklopt. Twee politiemannen vroegen of ik een ‘bediende’ had. Ik vreesde voor haar aanhouding en loog (wat was dat moeilijk) om bestwil. Toen ze vertrokken waren stapte ik vlug naar haar toe en zei haar binnen te blijven. Enkele ogenblikken later zag ik hoe de jongen werkend in de tuin van de overburen opgepakt werd.
Het meisje heette Siena, door een misverstand noemde ik haar Lizzie, mijn man noemde haar Chila, nooit zei ze daar iets van, we kwamen pas veel later haar eigenlijke naam te horen, we waren toen al lang met de verkeerde naam bezig dat we het maar daarbij lieten. We moeten daar nu nog om lachen. Ze was een heel jong en had vier kinderen. Ze was heel beleefd, en lief voor onze kindjes.
Toen we terug naar België kwamen gaven we haar alles wat we niet konden meenemen. De laatste week kwam ze elke dag langs met haar zus om van alles op te halen en samen trokken ze naar ‘de lokatie, de township’ met een lading op hun hoofd, zelfs de babywieg.
Mijn man moest voor zijn werk naar de diamantmijn in Cullinan. De Afrikanen die in de mijnen werkten konden slechts eens per jaar naar hun thuisland. Ze woonden in barakken in een afgesloten domein en sliepen op britsen twee of drie boven elkaar. Telkens als ze buiten het domein wilden, werden ze met X-ray doorgelicht.
De pasjeswetten en de thuislandenpolitiek sloegen diepe wonden onder de Afrikanen.
En het leed van de ‘verboden liefdes’ je moet maar jong zijn en verliefd worden op iemand van een ander ras, onmogelijke liefdes, verboden, een tragedie was dat, elkaar proberen zien in het geheim, dat tot niets kon leiden, een blaam voor de blanke familie. De kinderen die er soms toch uit voortsproten konden niet tot het blanke ras gerekend worden, ze konden geen gezin vormen.
De huisjes die gebouwd werden in de ‘townships’ voor de Afrikanen die wel een pasje hadden, konden de mensen kopen vanaf 1957 maar niet de grond, zo ontstonden de bantoetownships zoals Soweto.
Wordt vervolgd…
Siena, alias Lizzie, alias Chila met mijn dochtertje en oudste zoontje
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
met aandacht jouw vervolg gelezen
een lieve groet
bo'ke
Kyk, ek bou vir my 'n land
Kyk, ek bou vir my ‘n land
Waar ‘n vel niks tel nie,
Net jou verstand.
Waar geen bokgesig in ’n parlement
kan spook om dinge permanent
verkramp te hou nie.
Waar ek jou kan liefhê
langs jou in die gras kan lê
sonder om in ’n kerk ‘ja’ te sê.
Waar ons snags met kitare sing
en vir mekaar wit jasmyne bring.
Waar ek jou nie gif hoef te voer
as ’n vreemde duif in my hare koer.
Waar geen skeihof
my kinders se oë sal verdof.
Waar swart en wit hand aan hand
vrede en liefde kan bring
in my mooi land.
Antjie Krog
*
Kijk, ik bouw voor mij een land
waar huidskleur niet telt,
alleen verstand.
Waar geen geitenkop in een parlement
kan spoken om dingen permanent
verkrampt te houden.
Waar ik je kan liefhebben
me naast je in het gras kan leggen
zonder in een kerk ‘ja’ te hoeven zeggen.
Waar we ’s nachts zingen bij de gitaar
en witte jasmijn meebrengen voor elkaar.
Waar ik jou geen gif hoef te voeren
als een vreemde duif in mijn haren komt koeren.
Waar geen rechter in een echtscheidingszaak
de ogen van mijn kinderen dof maakt.
Waar zwart en blank hand in hand
vrede en liefde brengen
in mijn mooie land.
met aandacht jouw vervolg gelezen
een lieve groet
bo'ke
Kyk, ek bou vir my 'n land
Kyk, ek bou vir my ‘n land
Waar ‘n vel niks tel nie,
Net jou verstand.
Waar geen bokgesig in ’n parlement
kan spook om dinge permanent
verkramp te hou nie.
Waar ek jou kan liefhê
langs jou in die gras kan lê
sonder om in ’n kerk ‘ja’ te sê.
Waar ons snags met kitare sing
en vir mekaar wit jasmyne bring.
Waar ek jou nie gif hoef te voer
as ’n vreemde duif in my hare koer.
Waar geen skeihof
my kinders se oë sal verdof.
Waar swart en wit hand aan hand
vrede en liefde kan bring
in my mooi land.
Antjie Krog
*
Kijk, ik bouw voor mij een land
waar huidskleur niet telt,
alleen verstand.
Waar geen geitenkop in een parlement
kan spoken om dingen permanent
verkrampt te houden.
Waar ik je kan liefhebben
me naast je in het gras kan leggen
zonder in een kerk ‘ja’ te hoeven zeggen.
Waar we ’s nachts zingen bij de gitaar
en witte jasmijn meebrengen voor elkaar.
Waar ik jou geen gif hoef te voeren
als een vreemde duif in mijn haren komt koeren.
Waar geen rechter in een echtscheidingszaak
de ogen van mijn kinderen dof maakt.
Waar zwart en blank hand in hand
vrede en liefde brengen
in mijn mooie land.
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Met veel interesse jouw verhalen uit Zuid Afrika gelezen,
Wat een ellende voor de zwarte Afrikanen ... onmenselijk
en immoreel !
Jouw proza laat zich goed lezen!
En, Bo'ke,
je ilustreert met afrikaanse gedichten, fijn!
Groetjes,
elisa
Met veel interesse jouw verhalen uit Zuid Afrika gelezen,
Wat een ellende voor de zwarte Afrikanen ... onmenselijk
en immoreel !
Jouw proza laat zich goed lezen!
En, Bo'ke,
je ilustreert met afrikaanse gedichten, fijn!
Groetjes,
elisa
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
lieve Gustilpe,
aankomende week zet dan een potje koffie
voor me klaar.
Heb neem dan de tijd om bij jou,
alles op mijn gemak bij te lezen.
Lieve groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Als dank voor je talrijke bezoekjes in ons laar
Lief hoor, hoe je jouw appreciatie voor onze
schrijfsels verwoordt ! Zelfs heb je niet veel tijd,
probeer je toch altijd even langs te komen !
We hebben met heel veel interesse jullie leven in
Zuid-Afrika gevolgd.
Je schrijft zo echt, vlot en spannend dat we het
gevoel kregen met jullie alles te beleven.
Het geeft ons een andere kijk over de situatie
die we toen kenden, alleen door wat er ons verteld
werd in de gazetten of op tv.
Lief dat je het met ons wilt delen !
Een klein presentje : een foto van de prachtige jacaranda's
Lieve warme wintergroetjes van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
bo'ke,
wat mooi het gedicht dat je hier plaatste:
Kijk ek bou vir mij 'n land
...Waar swart en wit hand aan hand
vrede en liefde kan bring
in my mooi land.
Hopelijk kan deze wens eens waard worden, ik vrees echter dat het nog heel heel lang zal duren, een utopie?
Een gedicht van dromen en HOOP!
elisa,
Zuid-Afrika, een land met immense problemen,
fijn dat je kwam lezen!
Assa,
twee mooie werkjes wat ik mocht genieten,
MEESTERWERKJES!
heel fijn hoor, ook dat je kwam lezen!
Schrijfster,
ik zet de koffie klaar hoor,
kom maar binnen en zet je gemakkelijk,
je hebt alle tijd!
Rankje en Alter,
fijn dat jullie kwam lezen, Zuid-Afrika blijft mij na aan het hart liggen,
en inderdaad er leven is nog altijd anders dan er over horen.
De jacaranda's op het fotootje, wel toen we er aan kwamen zagen de straten er inderdaad zo uit, een schouwspel elk jaar in oktober, prachtig!
Heel mooi het elfje!
aan jullie allen heel veel dank!
Een fijne avond nog en lieve groeten,
gustilpe
wat mooi het gedicht dat je hier plaatste:
Kijk ek bou vir mij 'n land
...Waar swart en wit hand aan hand
vrede en liefde kan bring
in my mooi land.
Hopelijk kan deze wens eens waard worden, ik vrees echter dat het nog heel heel lang zal duren, een utopie?
Een gedicht van dromen en HOOP!
elisa,
Zuid-Afrika, een land met immense problemen,
fijn dat je kwam lezen!
Assa,
twee mooie werkjes wat ik mocht genieten,
MEESTERWERKJES!
heel fijn hoor, ook dat je kwam lezen!
Schrijfster,
ik zet de koffie klaar hoor,
kom maar binnen en zet je gemakkelijk,
je hebt alle tijd!
Rankje en Alter,
fijn dat jullie kwam lezen, Zuid-Afrika blijft mij na aan het hart liggen,
en inderdaad er leven is nog altijd anders dan er over horen.
De jacaranda's op het fotootje, wel toen we er aan kwamen zagen de straten er inderdaad zo uit, een schouwspel elk jaar in oktober, prachtig!
Heel mooi het elfje!
aan jullie allen heel veel dank!
Een fijne avond nog en lieve groeten,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
.... vervolg
Over Nelson Mandela of Walter Sisulu, of Zululeider Buthelezi hoorden wij niets, hoewel we elke dag de krant lazen en luisterden naar het nieuws, opperste censuur! Slechts terug in België leerden we hen kennen. Ik kreeg grote bewondering voor Mandela en Sisulu en het ANC, ik wou dat ik had kunnen mee protesteren en demonstreren, ik ben van aard nogal bedeesd maar als ik voor iets sta dan kan ik er hevig voor gaan. Ik wou op de eerste rij gestaan hebben met de vuist omhoog en mee geroepen hebben“Amandla” de strijdkreet van het ANC tegen Apartheid. Misschien zou ik dan wel het land uitgezet worden?
Ondertussen werd de vriendenkring groter en uitgebreid met Afrikaners, ze nodigden mij uit op hun theekransjes, samen met mijn man op BBQ’s waar we in België nog nooit van gehoord hadden. De relaties met Afrikaners bleven evenwel meestal oppervlakkig en altijd neerbuigend naar de Afrikanen toe, men noemde hen 'kaffers'.
In 1973 wou mijn man terug naar België, ik vond dat verschrikkelijk slecht nieuws. Er is hier geen toekomst voor onze kinderen zo zei hij, hier komt vast en zeker revolutie. Hij voelde zich onveilig, een gevoel dat ik zelf niet kende. Nooit was ik bang, nooit voelde ik mij onveilig, ik hield enorm van het land, van zijn bevolking blank of zwart, ondanks alles!
Toen we emigreerden schilderde hij mij Zuid-Afrika voor als ‘het beloofde land’, we zouden nooit meer terugkeren, het was mijn thuis, als de kinderen zouden groter zijn zou ik wel zien hoe ik iets zou kunnen doen voor ‘de zwartjes’.
Het viel mij zwaar ook omwille van de vriendenkring die ondertussen uitgebreid was met Afrikaners.
Terug in België kreeg ik geen adem, zo’n dichtbevolkt land, het ene dorp leunt tegen het andere, die koude winters, de regen.
In Zuid-Afrika was heimwee mij vreemd, hier terug verging ik van heimwee…..
Ik had twee jaar nodig om mij enigszins weer thuis te voelen, nu besef ik dat mijn man gelijk had, in verband met de kinderen.
We bleven in contact met Pater Samijn, met andere Vlamingen aldaar en Afrikaners.
Toen in 1984 Pater Samijn schreef dat hij naar Europa op bedevaart zou komen met een koor, het Denis Daltonkoor uit Mohlakeng waren we er als de eersten bij om hen naar hier uit te nodigen. Met 48 waren ze, zwarte mannen en vrouwen uit Zuid-Afrika. We zochten gastgezinnen, we boksten een programma in elkaar, we wilden deze mensen gastvrij ontvangen en hen een onvergetelijk verblijf bezorgen.
Het werden inderdaad onvergetelijke ervaringen, zowel voor hen, als voor de gastgezinnen als voor onszelf. Eindelijk hadden we de kans om met Zuid-Afrikanen op een gewone manier om te gaan, zonder censuur. Onder volle apartheid konden we voor het eerst gewoon openlijk met hen praten. De mensen werden als welgekomen gasten ontvangen in blanke gezinnen als gelijken, de vrijheid en de vriendschap die ze mochten ervaren, dat hadden ze nooit meegemaakt. Bob van Bael maakte er een tv-reportage over voor Echo.
De volgende morgen luisterden onze gasten een Eucharstieviering op in onze parochiekerk, hoewel het op een weekdag was zat de kerk stampvol, ook de kinderen van de lagere school waren er. De viering verliep zingend en dansend met vreugdekreten. Spontaan kwamen ze vooraan de Heer danken voor de micro. Na de viering haalden ze de kinderen van hun stoelen en zingend en dansend gingen ze met de kinderen naar buiten. ’s Avonds gaven ze een concert in het Cultuurcentrum, het zat barstensvol!
Groot was onze verbazing toen onze pastoor de volgende morgen vroeg belde met de mededeling dat er op de straat voor onze kerk en voor het parochiecentrum geprotesteerd werd door te schilderen in zeer grote letters ‘leve Botha’. Ik moest Pater Samijn en onze gasten inlichten. Hier bij ons racisten? We vonden het vernederend en pijnlijk!
De dag van vertrek plantten we een moerbeiboom in de tuin van de pastorij, zwart en blank verbroederd er om heen, er werd gezongen en gedanst, onvergetelijk! Zingen en dansen zit hen in het bloed. ze zingen en dansen bij vreugde, ze zingen en dansen bij verdriet.
Sindsdien zijn ze zes maal hier geweest, er ontstonden diepe vriendschappen over verschil van ras, cultuur en taal heen.
.... wordt vervolgd
Over Nelson Mandela of Walter Sisulu, of Zululeider Buthelezi hoorden wij niets, hoewel we elke dag de krant lazen en luisterden naar het nieuws, opperste censuur! Slechts terug in België leerden we hen kennen. Ik kreeg grote bewondering voor Mandela en Sisulu en het ANC, ik wou dat ik had kunnen mee protesteren en demonstreren, ik ben van aard nogal bedeesd maar als ik voor iets sta dan kan ik er hevig voor gaan. Ik wou op de eerste rij gestaan hebben met de vuist omhoog en mee geroepen hebben“Amandla” de strijdkreet van het ANC tegen Apartheid. Misschien zou ik dan wel het land uitgezet worden?
Ondertussen werd de vriendenkring groter en uitgebreid met Afrikaners, ze nodigden mij uit op hun theekransjes, samen met mijn man op BBQ’s waar we in België nog nooit van gehoord hadden. De relaties met Afrikaners bleven evenwel meestal oppervlakkig en altijd neerbuigend naar de Afrikanen toe, men noemde hen 'kaffers'.
In 1973 wou mijn man terug naar België, ik vond dat verschrikkelijk slecht nieuws. Er is hier geen toekomst voor onze kinderen zo zei hij, hier komt vast en zeker revolutie. Hij voelde zich onveilig, een gevoel dat ik zelf niet kende. Nooit was ik bang, nooit voelde ik mij onveilig, ik hield enorm van het land, van zijn bevolking blank of zwart, ondanks alles!
Toen we emigreerden schilderde hij mij Zuid-Afrika voor als ‘het beloofde land’, we zouden nooit meer terugkeren, het was mijn thuis, als de kinderen zouden groter zijn zou ik wel zien hoe ik iets zou kunnen doen voor ‘de zwartjes’.
Het viel mij zwaar ook omwille van de vriendenkring die ondertussen uitgebreid was met Afrikaners.
Terug in België kreeg ik geen adem, zo’n dichtbevolkt land, het ene dorp leunt tegen het andere, die koude winters, de regen.
In Zuid-Afrika was heimwee mij vreemd, hier terug verging ik van heimwee…..
Ik had twee jaar nodig om mij enigszins weer thuis te voelen, nu besef ik dat mijn man gelijk had, in verband met de kinderen.
We bleven in contact met Pater Samijn, met andere Vlamingen aldaar en Afrikaners.
Toen in 1984 Pater Samijn schreef dat hij naar Europa op bedevaart zou komen met een koor, het Denis Daltonkoor uit Mohlakeng waren we er als de eersten bij om hen naar hier uit te nodigen. Met 48 waren ze, zwarte mannen en vrouwen uit Zuid-Afrika. We zochten gastgezinnen, we boksten een programma in elkaar, we wilden deze mensen gastvrij ontvangen en hen een onvergetelijk verblijf bezorgen.
Het werden inderdaad onvergetelijke ervaringen, zowel voor hen, als voor de gastgezinnen als voor onszelf. Eindelijk hadden we de kans om met Zuid-Afrikanen op een gewone manier om te gaan, zonder censuur. Onder volle apartheid konden we voor het eerst gewoon openlijk met hen praten. De mensen werden als welgekomen gasten ontvangen in blanke gezinnen als gelijken, de vrijheid en de vriendschap die ze mochten ervaren, dat hadden ze nooit meegemaakt. Bob van Bael maakte er een tv-reportage over voor Echo.
De volgende morgen luisterden onze gasten een Eucharstieviering op in onze parochiekerk, hoewel het op een weekdag was zat de kerk stampvol, ook de kinderen van de lagere school waren er. De viering verliep zingend en dansend met vreugdekreten. Spontaan kwamen ze vooraan de Heer danken voor de micro. Na de viering haalden ze de kinderen van hun stoelen en zingend en dansend gingen ze met de kinderen naar buiten. ’s Avonds gaven ze een concert in het Cultuurcentrum, het zat barstensvol!
Groot was onze verbazing toen onze pastoor de volgende morgen vroeg belde met de mededeling dat er op de straat voor onze kerk en voor het parochiecentrum geprotesteerd werd door te schilderen in zeer grote letters ‘leve Botha’. Ik moest Pater Samijn en onze gasten inlichten. Hier bij ons racisten? We vonden het vernederend en pijnlijk!
De dag van vertrek plantten we een moerbeiboom in de tuin van de pastorij, zwart en blank verbroederd er om heen, er werd gezongen en gedanst, onvergetelijk! Zingen en dansen zit hen in het bloed. ze zingen en dansen bij vreugde, ze zingen en dansen bij verdriet.
Sindsdien zijn ze zes maal hier geweest, er ontstonden diepe vriendschappen over verschil van ras, cultuur en taal heen.
.... wordt vervolgd
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve,
Ontroerend mooi, je leest het heimwee naar ginder
tussen de lijnen door.
Fijn dat je hier je verre vrienden hebt kunnen ontvangen en
hen op die manier hebt kunnen tonen dat ze ook mensen
zijn net als wij en geen 'kaffers'
Ik blijf lezen.
Groetjes, bomi.
Bijna lente.
-
Gustilpe lieve,
Ontroerend mooi, je leest het heimwee naar ginder
tussen de lijnen door.
Fijn dat je hier je verre vrienden hebt kunnen ontvangen en
hen op die manier hebt kunnen tonen dat ze ook mensen
zijn net als wij en geen 'kaffers'
Ik blijf lezen.
Groetjes, bomi.
Bijna lente.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike,
zeer bedankt voor jouw interesse en de mooie lentebloempjes,
we schrijven verder!
lieve groetjes,
gustilpe
…..vervolg
In 1995 brachten we met een groep van 30 personen, gastgezinnen en enkele koorleden een tegenbezoek aan Mohlakeng, kort na de val van ‘Apartheid’. Onvergetelijk, de mensen waren zo fier om blanken te mogen ontvangen in hun schamele huisjes, wij verbleven bij Daniël en Elisabeth, heel fijne mensen, Elisabeth was onderwijzeres, Daniël kleermaker.
De Denis Daltonkoorleden boden ons een nooit geziene welkom met zang en dans, elk gastgezin had een schotel klaargemaakt met het lekkerste eten. De volgende dag werden we ontvangen op het ‘stadhuis’ we kregen een groots diner aangeboden, de tafels versierd met Biedemeier bloemstukken, de burgemeesters van de omliggende dorpen waren aanwezig, de zwarte burgemeesters dansten mee, er waren enkele blanke burgemeesters aanwezig, zij zaten er onwennig bij, je kon goed zien dat ze zich niet op hun gemak voelden, het was alsof ze er verlegen om waren. Er werden speeches gehouden, ik werd naar voor geroepen en moest ook spreken, onvoorbereid en verlegen stond ik daar, ik wist niet wat te zeggen, een paar woorden Engels, de rest in mijn beste Afrikaans, de taal van de onderdrukker, maar het deerde hen niet. Er werd gezongen en gedanst, we schreven een stukje‘geschiedenis, de vreugde om de eerste blanke bezoekers én die hen niet minderwaardig vonden maar als gelijken beschouwden.
We bezochten het monument van Sharpeville waar in 1960 zwarte betogers op straat kwamen om te protesteren tegen de pasjeswetten:
De politie opende het vuur op de betogers in Sharpeville , 69 doden en 178 gewonden was het resultaat. De noodtoestand werd afgekondigd, er volgden aanhoudingen. Er werd een massavergadering georganiseerd door het ANC en een nationale Actie Raad verkozen, Mandela werd verkozen als secretaris, dat zelfde jaar werd de ‘Umkhonto we Sizwe of de Speer van de Natie opgericht, dat riep tot sabotagedaden. In 1962 werd Nelson Mandela beschuldigd en veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf voor het aanzetten tot staking. In 1964 werd hij beschuldigd van hoogverraad omwille van het aanzetten tot sabotagedaden. Dat was het beruchte Rivonia-proces waarop Mandela de kans kreeg om zijn politieke ideeën naar voren te brengen. Op 12 juli 1964 werd hij met zeven anderen veroordeeld tot levenslange hechtenis, op diezelfde dag werd hij overgebracht naar Robbeneiland. Daar groeide hij uit tot het symbool van het zwarte verzet tegen de apartheid.
…..wordt vervolgd
zeer bedankt voor jouw interesse en de mooie lentebloempjes,
we schrijven verder!
lieve groetjes,
gustilpe
…..vervolg
In 1995 brachten we met een groep van 30 personen, gastgezinnen en enkele koorleden een tegenbezoek aan Mohlakeng, kort na de val van ‘Apartheid’. Onvergetelijk, de mensen waren zo fier om blanken te mogen ontvangen in hun schamele huisjes, wij verbleven bij Daniël en Elisabeth, heel fijne mensen, Elisabeth was onderwijzeres, Daniël kleermaker.
De Denis Daltonkoorleden boden ons een nooit geziene welkom met zang en dans, elk gastgezin had een schotel klaargemaakt met het lekkerste eten. De volgende dag werden we ontvangen op het ‘stadhuis’ we kregen een groots diner aangeboden, de tafels versierd met Biedemeier bloemstukken, de burgemeesters van de omliggende dorpen waren aanwezig, de zwarte burgemeesters dansten mee, er waren enkele blanke burgemeesters aanwezig, zij zaten er onwennig bij, je kon goed zien dat ze zich niet op hun gemak voelden, het was alsof ze er verlegen om waren. Er werden speeches gehouden, ik werd naar voor geroepen en moest ook spreken, onvoorbereid en verlegen stond ik daar, ik wist niet wat te zeggen, een paar woorden Engels, de rest in mijn beste Afrikaans, de taal van de onderdrukker, maar het deerde hen niet. Er werd gezongen en gedanst, we schreven een stukje‘geschiedenis, de vreugde om de eerste blanke bezoekers én die hen niet minderwaardig vonden maar als gelijken beschouwden.
We bezochten het monument van Sharpeville waar in 1960 zwarte betogers op straat kwamen om te protesteren tegen de pasjeswetten:
De politie opende het vuur op de betogers in Sharpeville , 69 doden en 178 gewonden was het resultaat. De noodtoestand werd afgekondigd, er volgden aanhoudingen. Er werd een massavergadering georganiseerd door het ANC en een nationale Actie Raad verkozen, Mandela werd verkozen als secretaris, dat zelfde jaar werd de ‘Umkhonto we Sizwe of de Speer van de Natie opgericht, dat riep tot sabotagedaden. In 1962 werd Nelson Mandela beschuldigd en veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf voor het aanzetten tot staking. In 1964 werd hij beschuldigd van hoogverraad omwille van het aanzetten tot sabotagedaden. Dat was het beruchte Rivonia-proces waarop Mandela de kans kreeg om zijn politieke ideeën naar voren te brengen. Op 12 juli 1964 werd hij met zeven anderen veroordeeld tot levenslange hechtenis, op diezelfde dag werd hij overgebracht naar Robbeneiland. Daar groeide hij uit tot het symbool van het zwarte verzet tegen de apartheid.
…..wordt vervolgd
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Lieve Gustilpe
Het moet voor jou erg geweest,Afrika te verlaten maar voor de kinderen zal het wel een goede beslissing geweest zijn,
wat moet je toch veel van Afrika en zijn bevolking houden.
Een bloempje voor u te troosten,
Groetjes~~Assa
Het moet voor jou erg geweest,Afrika te verlaten maar voor de kinderen zal het wel een goede beslissing geweest zijn,
wat moet je toch veel van Afrika en zijn bevolking houden.
Een bloempje voor u te troosten,
Groetjes~~Assa
Groetjes van assa
