mijmeringen 2
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
….. vervolg
In 1998 brachten we een tweede bezoek aan onze Denis Dalton vrienden in Randfontein Mohlakeng, weer een zeer geslaagde ontvangst, in 1995 verbleven we er twee nachten maar dat vonden de vrienden te weinig, deze keer bleven we vier nachten, wij waren terug in hetzelfde gezin bij Elisabeth en Daniël.
Onze gids was een vijftigjarige Afrikaner, hij had tot een jaar voordien nooit een vaste baan gehad, had de wereld rondgereisd om verschillende culturen en godsdiensten te bestuderen, en hier en daar wat gewerkt. Hij was een heel speciaal iemand, tijdens lange busritten las hij af en toe een gebed of een gedicht voor. Hij vroeg ons of hij mee mocht naar de township, Pater Samijn vond voor hem een bijkomend gastgezin. Hij die zoveel culturen had bestudeerd kende niet eens het volk van zijn eigen land. Hij dankte ons voor de alternatieve reis.
Onze blanke vrienden uit Pretoria kwamen ons even opzoeken, we gingen even met hen mee en gingen kijken in onze vroegere straat, alle blanken zijn er weg, alle huizen van de wijk zijn nu bewoond door Afrikanen. Zo gaat het in Zuid-Afrika, jonge mensen kopen een eenvoudig huis, na enkel jaren kopen ze een beter huis, nog later een huis met zwembad…. Vermits onze wijk nabij Mamelodi ligt en apartheid in theorie niet meer bestaat kunnen Afrikanen er nu wonen en deze huizen zijn betaalbaar voor wie werk heeft.
We reisden naar een ander ‘zwart dorp’ ‘Kanana’ tegen Klerksdorp, waar pater Samijn werkte. Ook hier verbleven we enkele nachten bij gastgezinnen. Kanana is een mijnwerkersdorp, een arm dorp van 200.000 mensen. Ze stonden ons op te wachten aan de bus en begonnen te dansen en te zingen toen we uitstapten. We werden naar de kerk geleid, ze gaven ons daar een heel concert, eerst de kinderen en de jongeren, daarna de volwassenen.
Daarna kon iedereen naar het gastgezin. Wij verbleven bij Filip en Virginia.
’s Avonds namen ze ons mee, samen met nog een ander gastgezin en hun gasten naar een restaurant in Klerksdorp. Filip sprak met de restauranthouder of met een ober. Dat gesprek duurde eventjes. In het restaurant waren alleen blanken aanwezig. We werden naar een meer afgelegen hoekje geloodst. Filip bestelde ons een drankje, we bleven daar zitten, het werd laat, we hadden honger en vroegen ons af wat we daar zolang deden met één drankje. De andere dame van onze groep vroeg mij of we zelf eten zouden bestellen. Dat durfden we niet, misschien zouden Filip en Virginia en het andere gastgezin zich daar niet goed bij voelen. We dachten aan de appel die nog in onze bagage zat, we zouden die verdelen. Rond 22:00 vertrokken we. Terug in het gezin werd ons een heel menu opgediend, klaargemaakt door de kinderen terwijl we weg waren, het smaakte heerlijk, eveneens zo in het andere gezin.
Onze gastgezinnen wilden laten zien dat ze blanke gasten hadden en ook naar zo’n chique etablissement konden, zo begrepen we.
De volgende morgen, mijn man was zich nog aan het klaarmaken, ging ik met Filip naar buiten. Hij wou mij iets laten zijn van de township. Maar we stapten verder en verder. Hier en daar vroeg hij mensen of ik even naar binnen mocht kijken hoe zij leefden. De mensen waren vriendelijk en Filip fier dat hij een blanke vrouw mocht rondleiden, we gingen ook een supermarkt binnen. Voor mij was het een ongelooflijke ervaring, vijf jaar had ik in het land gewoond, nooit de kans gekregen een township te bezoeken, dat was ondenkbaar, hier en nu liep ik te voet met een Afrikaan dwarsdoor de lokatie, er was geen enkele andere blanke te zien, ik liep daar op mijn dooie gemak. We waren twee uur onderweg, mijn man wist niet waar ik was, maar Virginia vertelde hem dat ik meegegaan was met Filip, hij zat gewoon een krant te lezen toen we terug kwamen.
Voor ons vertrek vierden we samen Eucharistie, ook hier werd er uitbundig gedanst en gezongen. Tijdens de.H. Mis werden een 15-tal kindjes gedoopt, wij werden allen peter of meter. Ik werd meter van een anderhalf jarig jongentje, ik heb nog lang contact gehouden met het gezin, schreef brieven, stuurde pakjes op, hoe meer tijd verstreek hoe minder antwoord er kwam, tenslotte ook geen bericht meer op de toegezonden pakjes. Wat is er van het gezin geworden? Ik weet het niet, spijtig is dat!
wordt vervolgd....
foto 1: onthaal aan de bus in Kanana
foto 2: Andreas, de jonge man met de mooiste stem, éénmaal kon hij meekomen met de groep. Hij was onze gast. Pater Samijn betaalde zijn reis, hij was enkele jaren in 't seminarie en weggestuurd. Heeft nooit werk gehad en heeft twee kindjes. Hij heeft een stem uit de duizend. Helemaal alleen zingt hij een vijfde stem in harmonie met het koor.
Zijn hemdje was gescheurd, we overhandigden hem enkele t-shirts.
Hij is 'ziek' heel spijtig, ik zie hem dolgraag, ben er verdrietig om!
In 1998 brachten we een tweede bezoek aan onze Denis Dalton vrienden in Randfontein Mohlakeng, weer een zeer geslaagde ontvangst, in 1995 verbleven we er twee nachten maar dat vonden de vrienden te weinig, deze keer bleven we vier nachten, wij waren terug in hetzelfde gezin bij Elisabeth en Daniël.
Onze gids was een vijftigjarige Afrikaner, hij had tot een jaar voordien nooit een vaste baan gehad, had de wereld rondgereisd om verschillende culturen en godsdiensten te bestuderen, en hier en daar wat gewerkt. Hij was een heel speciaal iemand, tijdens lange busritten las hij af en toe een gebed of een gedicht voor. Hij vroeg ons of hij mee mocht naar de township, Pater Samijn vond voor hem een bijkomend gastgezin. Hij die zoveel culturen had bestudeerd kende niet eens het volk van zijn eigen land. Hij dankte ons voor de alternatieve reis.
Onze blanke vrienden uit Pretoria kwamen ons even opzoeken, we gingen even met hen mee en gingen kijken in onze vroegere straat, alle blanken zijn er weg, alle huizen van de wijk zijn nu bewoond door Afrikanen. Zo gaat het in Zuid-Afrika, jonge mensen kopen een eenvoudig huis, na enkel jaren kopen ze een beter huis, nog later een huis met zwembad…. Vermits onze wijk nabij Mamelodi ligt en apartheid in theorie niet meer bestaat kunnen Afrikanen er nu wonen en deze huizen zijn betaalbaar voor wie werk heeft.
We reisden naar een ander ‘zwart dorp’ ‘Kanana’ tegen Klerksdorp, waar pater Samijn werkte. Ook hier verbleven we enkele nachten bij gastgezinnen. Kanana is een mijnwerkersdorp, een arm dorp van 200.000 mensen. Ze stonden ons op te wachten aan de bus en begonnen te dansen en te zingen toen we uitstapten. We werden naar de kerk geleid, ze gaven ons daar een heel concert, eerst de kinderen en de jongeren, daarna de volwassenen.
Daarna kon iedereen naar het gastgezin. Wij verbleven bij Filip en Virginia.
’s Avonds namen ze ons mee, samen met nog een ander gastgezin en hun gasten naar een restaurant in Klerksdorp. Filip sprak met de restauranthouder of met een ober. Dat gesprek duurde eventjes. In het restaurant waren alleen blanken aanwezig. We werden naar een meer afgelegen hoekje geloodst. Filip bestelde ons een drankje, we bleven daar zitten, het werd laat, we hadden honger en vroegen ons af wat we daar zolang deden met één drankje. De andere dame van onze groep vroeg mij of we zelf eten zouden bestellen. Dat durfden we niet, misschien zouden Filip en Virginia en het andere gastgezin zich daar niet goed bij voelen. We dachten aan de appel die nog in onze bagage zat, we zouden die verdelen. Rond 22:00 vertrokken we. Terug in het gezin werd ons een heel menu opgediend, klaargemaakt door de kinderen terwijl we weg waren, het smaakte heerlijk, eveneens zo in het andere gezin.
Onze gastgezinnen wilden laten zien dat ze blanke gasten hadden en ook naar zo’n chique etablissement konden, zo begrepen we.
De volgende morgen, mijn man was zich nog aan het klaarmaken, ging ik met Filip naar buiten. Hij wou mij iets laten zijn van de township. Maar we stapten verder en verder. Hier en daar vroeg hij mensen of ik even naar binnen mocht kijken hoe zij leefden. De mensen waren vriendelijk en Filip fier dat hij een blanke vrouw mocht rondleiden, we gingen ook een supermarkt binnen. Voor mij was het een ongelooflijke ervaring, vijf jaar had ik in het land gewoond, nooit de kans gekregen een township te bezoeken, dat was ondenkbaar, hier en nu liep ik te voet met een Afrikaan dwarsdoor de lokatie, er was geen enkele andere blanke te zien, ik liep daar op mijn dooie gemak. We waren twee uur onderweg, mijn man wist niet waar ik was, maar Virginia vertelde hem dat ik meegegaan was met Filip, hij zat gewoon een krant te lezen toen we terug kwamen.
Voor ons vertrek vierden we samen Eucharistie, ook hier werd er uitbundig gedanst en gezongen. Tijdens de.H. Mis werden een 15-tal kindjes gedoopt, wij werden allen peter of meter. Ik werd meter van een anderhalf jarig jongentje, ik heb nog lang contact gehouden met het gezin, schreef brieven, stuurde pakjes op, hoe meer tijd verstreek hoe minder antwoord er kwam, tenslotte ook geen bericht meer op de toegezonden pakjes. Wat is er van het gezin geworden? Ik weet het niet, spijtig is dat!
wordt vervolgd....
foto 1: onthaal aan de bus in Kanana
foto 2: Andreas, de jonge man met de mooiste stem, éénmaal kon hij meekomen met de groep. Hij was onze gast. Pater Samijn betaalde zijn reis, hij was enkele jaren in 't seminarie en weggestuurd. Heeft nooit werk gehad en heeft twee kindjes. Hij heeft een stem uit de duizend. Helemaal alleen zingt hij een vijfde stem in harmonie met het koor.
Zijn hemdje was gescheurd, we overhandigden hem enkele t-shirts.
Hij is 'ziek' heel spijtig, ik zie hem dolgraag, ben er verdrietig om!
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve,
Groter en groter wordt mijn bewondering en verwondering.
Denk als je het te boek zou stellen dat het een best-seller
zou worden.
Ik blijf lezen,
Zondagse groetjes,
Bomi
-
Gustilpe lieve,
Groter en groter wordt mijn bewondering en verwondering.
Denk als je het te boek zou stellen dat het een best-seller
zou worden.
Ik blijf lezen,
Zondagse groetjes,
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike, Neske, Bo'ke, Assa,
bedankt voor het gebrachte
aan tekst of creatie.
Ik zie jullie altijd graag komen
en zal beantwoorden aan jullie vraag,
ik schrijf het vervolg van mijn verhaal!
zonnige (eindelijk) groetjes,
gustilpe
bedankt voor het gebrachte
aan tekst of creatie.
Ik zie jullie altijd graag komen
en zal beantwoorden aan jullie vraag,
ik schrijf het vervolg van mijn verhaal!
zonnige (eindelijk) groetjes,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
…. vervolg
In de zomer van het jaar 2000 reisden we met enkele gastgezinnen samen met de vrienden van het Denis Daltonkoor naar Oberammergau om er de vermaarde Passiespelen bij te wonen. Samen reizend leerden we elkaar nog beter kennen, de vriendschap is er nog dieper door geworden.
Op de bus kregen we op de heen- en terugreis mooie concerten te horen. Deze mensen zijn door en door christelijk en uiten hun christen zijn in hun liederen. Het zijn meesters in harmonie. Iemand beleeft iets of wordt geraakt door iets en maakt een lied, stante pede zingen de anderen daar akkoorden op, echt verbluffend, het zit hen blijkbaar in het bloed.
Notenleer kennen ze niet, ik kreeg enkele liederen maar begrijp er niets van, ik zag letters, komma’s, alle soorten tekens maar geen notenbalken, geen muzieknoten, merkwaarig!
In 2004 kregen we bezoek van een Afrikaner-vriendin, Helene. Ze had het jaar daarvoor haar echtgenoot verloren, ze had nog één droom zo zei ze en dat was bij ons op bezoek komen. Ze verbleef hier drie weken. Ook voor haar was het een deugddoende ervaring te kunnen buitenkomen zonder bang hoeven te zijn, zonder angst om bestolen te worden, te kunnen wandelen langs bos en veld, kortom van vrijheid onbekommerd te kunnen genieten.
We deden samen de wekelijkse boodschappen. Bij onze thuiskomst in de eerste week opende ik de garage en haalde de boodschappen uit de wagen. Helene bleef mooi bij de kofferbak van de auto staan. We wonen op het eind van een doodlopende straat. Nog nooit was het bij mij opgekomen dat er iemand iets van de koopwaar zou kunnen stelen terwijl ik toch bezig was met het uitladen, bij haar behoorde diefstal zo tot het dagelijks leven dat ze de openstaande koffer niet durfde te verlaten. De daaropvolgende weken had ze het begrepen.
Tijdens onze veelvuldige gesprekken klonk nog altijd minachting door en zelfs haat tegenover de Afrikanen. Haar vader was gevangenisbewaarder geweest op Robbeneiland, hij woonde op het eiland met zijn gezin, de vriendin liep daar school. Ook haar man was in Pretoria gevangenisbewaarder geweest.
Op een dag belde haar dochter, er werden mensen ontslagen op haar werk door de nu zwarte bazen, en vervangen door zwarten. Ze zei aan de telefoon: ‘soos pa gesê het, kaffers is nie mense nie’ (zoals papa zei, zwarten zijn geen mensen) pijnlijk en vernederend, het zit zo diep, maar kan je het hen kwalijk nemen, ze zijn opgevoed en opgegroeid in het ‘Afrikanerdom’.
Helene, lid van de NG-kerk las elke avond voor het slapengaan uit het boek ‘As God saamgaan’ ’n Bijbelse dagboek, hoe valt dat te rijmen? Bij haar vertrek gaf ze mij het boek cadeau, het ligt hier voor mij, ik sla een bladzijde open en lees: ‘Die ware en bevredigende lewe is ’n kosbare geskenk’. Is het leven van een zwartmens niet evenwaardig en evenzeer een kostbaar geschenk?
Merkwaardig en ironisch vond ik het volgende:
Helene had nooit alleen gereisd, ze was bang voor de verre reis naar België. Op het vliegtuig zat ze naast een Afrikaan, de man was zeer vriendelijk en behulpzaam en stelde haar gerust. Ze vlogen naar Parijs. Helene sprak over haar angst om de TGV te vinden in Parijs en om naar Brussel te reizen waar wij haar zouden afhalen. In Parijs aangekomen belde de man ons zelf op met zijn gsm om ons te laten weten dat Helene daar aangekomen was. Het toeval wou dat de man ook naar Brussel moest, hij begeleidde Helene verder tot Brussel. Zij als blanke vrouw moest geholpen worden door een ‘zwarte’, mooi toch!
Later wou hij haar opzoeken in Zuid-Afrika, doch dat liet zij niet toe, een gemiste kans!
wordt vervolgd….
In de zomer van het jaar 2000 reisden we met enkele gastgezinnen samen met de vrienden van het Denis Daltonkoor naar Oberammergau om er de vermaarde Passiespelen bij te wonen. Samen reizend leerden we elkaar nog beter kennen, de vriendschap is er nog dieper door geworden.
Op de bus kregen we op de heen- en terugreis mooie concerten te horen. Deze mensen zijn door en door christelijk en uiten hun christen zijn in hun liederen. Het zijn meesters in harmonie. Iemand beleeft iets of wordt geraakt door iets en maakt een lied, stante pede zingen de anderen daar akkoorden op, echt verbluffend, het zit hen blijkbaar in het bloed.
Notenleer kennen ze niet, ik kreeg enkele liederen maar begrijp er niets van, ik zag letters, komma’s, alle soorten tekens maar geen notenbalken, geen muzieknoten, merkwaarig!
In 2004 kregen we bezoek van een Afrikaner-vriendin, Helene. Ze had het jaar daarvoor haar echtgenoot verloren, ze had nog één droom zo zei ze en dat was bij ons op bezoek komen. Ze verbleef hier drie weken. Ook voor haar was het een deugddoende ervaring te kunnen buitenkomen zonder bang hoeven te zijn, zonder angst om bestolen te worden, te kunnen wandelen langs bos en veld, kortom van vrijheid onbekommerd te kunnen genieten.
We deden samen de wekelijkse boodschappen. Bij onze thuiskomst in de eerste week opende ik de garage en haalde de boodschappen uit de wagen. Helene bleef mooi bij de kofferbak van de auto staan. We wonen op het eind van een doodlopende straat. Nog nooit was het bij mij opgekomen dat er iemand iets van de koopwaar zou kunnen stelen terwijl ik toch bezig was met het uitladen, bij haar behoorde diefstal zo tot het dagelijks leven dat ze de openstaande koffer niet durfde te verlaten. De daaropvolgende weken had ze het begrepen.
Tijdens onze veelvuldige gesprekken klonk nog altijd minachting door en zelfs haat tegenover de Afrikanen. Haar vader was gevangenisbewaarder geweest op Robbeneiland, hij woonde op het eiland met zijn gezin, de vriendin liep daar school. Ook haar man was in Pretoria gevangenisbewaarder geweest.
Op een dag belde haar dochter, er werden mensen ontslagen op haar werk door de nu zwarte bazen, en vervangen door zwarten. Ze zei aan de telefoon: ‘soos pa gesê het, kaffers is nie mense nie’ (zoals papa zei, zwarten zijn geen mensen) pijnlijk en vernederend, het zit zo diep, maar kan je het hen kwalijk nemen, ze zijn opgevoed en opgegroeid in het ‘Afrikanerdom’.
Helene, lid van de NG-kerk las elke avond voor het slapengaan uit het boek ‘As God saamgaan’ ’n Bijbelse dagboek, hoe valt dat te rijmen? Bij haar vertrek gaf ze mij het boek cadeau, het ligt hier voor mij, ik sla een bladzijde open en lees: ‘Die ware en bevredigende lewe is ’n kosbare geskenk’. Is het leven van een zwartmens niet evenwaardig en evenzeer een kostbaar geschenk?
Merkwaardig en ironisch vond ik het volgende:
Helene had nooit alleen gereisd, ze was bang voor de verre reis naar België. Op het vliegtuig zat ze naast een Afrikaan, de man was zeer vriendelijk en behulpzaam en stelde haar gerust. Ze vlogen naar Parijs. Helene sprak over haar angst om de TGV te vinden in Parijs en om naar Brussel te reizen waar wij haar zouden afhalen. In Parijs aangekomen belde de man ons zelf op met zijn gsm om ons te laten weten dat Helene daar aangekomen was. Het toeval wou dat de man ook naar Brussel moest, hij begeleidde Helene verder tot Brussel. Zij als blanke vrouw moest geholpen worden door een ‘zwarte’, mooi toch!
Later wou hij haar opzoeken in Zuid-Afrika, doch dat liet zij niet toe, een gemiste kans!
wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Lieve gustilpe
Bomi zei reeds (ook de anderen) wat ik wilde antwoorden...
'Vol verwondering en bewondering ' las ik je 'wedervaren'
in de vorige delen
De laatste alinea was heel mooi, het laatste zinnetje... echter
laat zien dat er wel iets blijft hangen van de aprtheid en de (onnodige) angst
Prachtig verteld en
ik heb het graag gelezen!
Lieve groetjes,
elisa
Bomi zei reeds (ook de anderen) wat ik wilde antwoorden...
'Vol verwondering en bewondering ' las ik je 'wedervaren'
in de vorige delen
De laatste alinea was heel mooi, het laatste zinnetje... echter
laat zien dat er wel iets blijft hangen van de aprtheid en de (onnodige) angst
Prachtig verteld en
ik heb het graag gelezen!
Lieve groetjes,
elisa
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve,
Ongelooflijk en voor mij erg leerrijk, wist niet dat een blanke vrouw
zulke reacties had, de dochter blijkbaar ook.
Het zal dan wel door al de jaren in angst te leven geweest zijn, wat eigenlijk maar een mager excuus is.
Jij hebt er toch ook gewoond en hebt de beste gevoelens voor je gekleurde
vrienden overgehouden.
Blijf lezen. . .
Liefs, bomi
-
Gustilpe lieve,
Ongelooflijk en voor mij erg leerrijk, wist niet dat een blanke vrouw
zulke reacties had, de dochter blijkbaar ook.
Het zal dan wel door al de jaren in angst te leven geweest zijn, wat eigenlijk maar een mager excuus is.
Jij hebt er toch ook gewoond en hebt de beste gevoelens voor je gekleurde
vrienden overgehouden.
Blijf lezen. . .
Liefs, bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
Het verhaal blijft boeiend
met de overtuiging :
'Ik kom het vervolg zeker lezen'.
een fijne dag wens ik jou
een lieve groet
bo'ke
Het verhaal blijft boeiend
met de overtuiging :
'Ik kom het vervolg zeker lezen'.
een fijne dag wens ik jou
een lieve groet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
elisa, Bomike, Assa, Robbe, bo'ke,
bedankt voor het geplaatste aan
tekst, mooie foto van de zwarte beek,
en mooie creatie!
Stilaan gaan we naar het einde van het verhaal!
nog een fijne avond wens ik jullie,
gustilpe
bedankt voor het geplaatste aan
tekst, mooie foto van de zwarte beek,
en mooie creatie!
Stilaan gaan we naar het einde van het verhaal!
nog een fijne avond wens ik jullie,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
…. vervolg
Zuid-Afrika kampt met levensgrote problemen. Armoede en werkloosheid treft een groot deel van de bevolking. Velen zitten in een uitzichtloze situatie. Door de scholenboycot heeft een hele generatie geen onderwijs genoten, ze vinden geen werk, hebben geen geld, leven in krotten, hebben geen mogelijkheden hun kinderen een deftige opvoeding te geven.
Daarnaast zijn veel jobs onderbetaald en door de economische crisis vallen ook veel beter betaalde jobs weg, vooral in de mijnindustrie
Daarbij komt nog de massale immigratie van illegale vluchtelingen uit Zimbabwe en Mozambique, men schat hen op zo’n 6 miljoen, ze wonen in de zo gezegde ‘plakkerskampe'.
Er is het grote aidsprobleem dat deels een gevolg is van de thuislandenpolitiek en een vroegere uitspraak van Mbeki dat condooms overbodig zijn, een douche volstaat…. en het mag gezegd huwelijkstrouw of trouw aan één partner daar gaat men nogal losjes mee om!
Uit het Baragwanath-hospitaal nabij Soweto worden elk weekend ongeveer 600 aidsslachtoffers ten grave gedragen. Met graafmachines maakt men de putten, in lange troosteloze rijen, de een naast de ander.
Pater Samijn, dit jaar 80, draagt de zorg in Kanana voor meer dan 300 aidswezen die zelf geïnfecteerd zijn, hij geeft hen voeding, kleding en onderwijs al halen de meesten nooit 14 jaar.
Daarnaast is er de zorg voor een 250-tal families met een of meer HIV-patiënten, en hij draagt bij in de begrafeniskosten om de mensen een waardig afscheid te geven. Gelukkig kan hij rekenen op milde schenkers uit West-Vlaanderen. Ook ons koor en de gastgezinnen dragen een steentje bij.
Het einde van de aidsepidemie is nog lang niet in zicht, elke dag worden er een 1500 mensen besmet, meestal jonge arme mensen.
Een bijkomend probleem is de fatalistische ingesteldheid van veel jonge Arikanen, ze zien zoveel mensen sterven rondom hen, in elke familie zijn er wel mensen gestorven of hebben ‘de ziekte’. Ze maken geen toekomstplannen en leven van dag tot dag.
Er heerst zoveel haat van blank naar zwart, van zwart naar blank, van ras naar ras. Er heerst zoveel misdaad. De corruptie is immens. De blanken noemen het ANC Anarchie, Nepotisme, Corruptie.
De criminaliteit is enorm, mijn man leest elke dag op zijn pc de Zuid-Afrikaanse krant ‘Die Beeld”, de krant staat elke dag vol met inbraken, diefstallen, verkrachtingen, moorden.
Johannesburg is een van de gevaarlijkste steden ter wereld. Ook in Pretoria waar ik zorgeloos wandelde met de kindjes zie je geen blanken meer alleen op straat lopen.
Mijn Afrikaner-vriendin heeft uit angst haar huis verkocht, woont nu in een ‘security-kompleks’ en zelfs daar zijn er binnen in het huis veiligheidshekken in ijzer, tralies van de ene plaats naar de andere.
Het geweld maakt deel uit van het dagelijkse leven. Maar wat verwacht werd, namelijk een revolutie, dat kwam er gelukkig niet. Toen we in 1995 landden in Jo’burg zei de plaatselijke gids mij, we hebben zo gebeden, gebeden en gebeden dat de hervormingen vreedzaam zouden mogen verlopen, we zijn er zeker van dat door ons gebed de chaos uitgebleven is.
Toch staat Zuid-Afrika bekend als een van de gewelddadigste landen ter wereld. Op het gebied van diefstal, huisinbraken, gewapende auto-overvallen, verkrachting en moord behoort het land tot de wereldmisdaadtop.
wordt vervolgd….
de zogenaamde 'plakkerskampe' waar meestal de illegalen verblijven maar ook sommige inlanders wonen zo!
Zuid-Afrika kampt met levensgrote problemen. Armoede en werkloosheid treft een groot deel van de bevolking. Velen zitten in een uitzichtloze situatie. Door de scholenboycot heeft een hele generatie geen onderwijs genoten, ze vinden geen werk, hebben geen geld, leven in krotten, hebben geen mogelijkheden hun kinderen een deftige opvoeding te geven.
Daarnaast zijn veel jobs onderbetaald en door de economische crisis vallen ook veel beter betaalde jobs weg, vooral in de mijnindustrie
Daarbij komt nog de massale immigratie van illegale vluchtelingen uit Zimbabwe en Mozambique, men schat hen op zo’n 6 miljoen, ze wonen in de zo gezegde ‘plakkerskampe'.
Er is het grote aidsprobleem dat deels een gevolg is van de thuislandenpolitiek en een vroegere uitspraak van Mbeki dat condooms overbodig zijn, een douche volstaat…. en het mag gezegd huwelijkstrouw of trouw aan één partner daar gaat men nogal losjes mee om!
Uit het Baragwanath-hospitaal nabij Soweto worden elk weekend ongeveer 600 aidsslachtoffers ten grave gedragen. Met graafmachines maakt men de putten, in lange troosteloze rijen, de een naast de ander.
Pater Samijn, dit jaar 80, draagt de zorg in Kanana voor meer dan 300 aidswezen die zelf geïnfecteerd zijn, hij geeft hen voeding, kleding en onderwijs al halen de meesten nooit 14 jaar.
Daarnaast is er de zorg voor een 250-tal families met een of meer HIV-patiënten, en hij draagt bij in de begrafeniskosten om de mensen een waardig afscheid te geven. Gelukkig kan hij rekenen op milde schenkers uit West-Vlaanderen. Ook ons koor en de gastgezinnen dragen een steentje bij.
Het einde van de aidsepidemie is nog lang niet in zicht, elke dag worden er een 1500 mensen besmet, meestal jonge arme mensen.
Een bijkomend probleem is de fatalistische ingesteldheid van veel jonge Arikanen, ze zien zoveel mensen sterven rondom hen, in elke familie zijn er wel mensen gestorven of hebben ‘de ziekte’. Ze maken geen toekomstplannen en leven van dag tot dag.
Er heerst zoveel haat van blank naar zwart, van zwart naar blank, van ras naar ras. Er heerst zoveel misdaad. De corruptie is immens. De blanken noemen het ANC Anarchie, Nepotisme, Corruptie.
De criminaliteit is enorm, mijn man leest elke dag op zijn pc de Zuid-Afrikaanse krant ‘Die Beeld”, de krant staat elke dag vol met inbraken, diefstallen, verkrachtingen, moorden.
Johannesburg is een van de gevaarlijkste steden ter wereld. Ook in Pretoria waar ik zorgeloos wandelde met de kindjes zie je geen blanken meer alleen op straat lopen.
Mijn Afrikaner-vriendin heeft uit angst haar huis verkocht, woont nu in een ‘security-kompleks’ en zelfs daar zijn er binnen in het huis veiligheidshekken in ijzer, tralies van de ene plaats naar de andere.
Het geweld maakt deel uit van het dagelijkse leven. Maar wat verwacht werd, namelijk een revolutie, dat kwam er gelukkig niet. Toen we in 1995 landden in Jo’burg zei de plaatselijke gids mij, we hebben zo gebeden, gebeden en gebeden dat de hervormingen vreedzaam zouden mogen verlopen, we zijn er zeker van dat door ons gebed de chaos uitgebleven is.
Toch staat Zuid-Afrika bekend als een van de gewelddadigste landen ter wereld. Op het gebied van diefstal, huisinbraken, gewapende auto-overvallen, verkrachting en moord behoort het land tot de wereldmisdaadtop.
wordt vervolgd….
de zogenaamde 'plakkerskampe' waar meestal de illegalen verblijven maar ook sommige inlanders wonen zo!
Laatst gewijzigd door gustilpe op 03 mar 2010, 18:42, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Beste Gustilpe,
Ook jouw tekst van hierboven, heeft mij weer sterk aangegrepen
Wat een wereld !!!
Misdaad, aids, corruptie, rassenhaat, en dan nog die armoede en het leven in krotten voor de vluchtelingen... het gebrek aan onderwijs
vroeger (nu ook nog?)
Voor pater Samijn, die zich zo inzet, zijn deze toestanden erg
bedroevend
Dank voor je verslag, dat ons inzicht geeft
Lieve groetjes,
elisa
Ook jouw tekst van hierboven, heeft mij weer sterk aangegrepen
Wat een wereld !!!
Misdaad, aids, corruptie, rassenhaat, en dan nog die armoede en het leven in krotten voor de vluchtelingen... het gebrek aan onderwijs
vroeger (nu ook nog?)
Voor pater Samijn, die zich zo inzet, zijn deze toestanden erg
bedroevend
Dank voor je verslag, dat ons inzicht geeft
Lieve groetjes,
elisa