mijmeringen 2
-
_Nele_ - Lid geworden op: 06 feb 2007, 19:20
lieve Gustilpe,
je bent vlug met je relaas.
Met mooie foto's!De schrijnende armoede
kan ons niet ongevoelig laten.
Al zolang probeert men de armen te helpen.
Er is zoveel verschil tussen rijke en arme landen,
en nu veel natuurrampen.
Dank je voor je verhaal
fijne zondag
Nele
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
.
.
.Omdat ik even wat extra tijd had, kwam ik even voorbij. Ik lees net dat je weer van je vakantie terug bent. Ik hoop dat je genoten hebt. Maar jou van hier kennende zal dat wel gelukt zijn.
de dag geurt naar natte aarde
een leeuwerik stijgt op in de lucht
scheurt wolken open
ver weg, ergens
begint het te regenen.
**********
sunset 09-08-2010
**********
Vriendschappelijke groet en nog een prettige dag verder,
sunset
.
.
.Omdat ik even wat extra tijd had, kwam ik even voorbij. Ik lees net dat je weer van je vakantie terug bent. Ik hoop dat je genoten hebt. Maar jou van hier kennende zal dat wel gelukt zijn.
de dag geurt naar natte aarde
een leeuwerik stijgt op in de lucht
scheurt wolken open
ver weg, ergens
begint het te regenen.
**********
sunset 09-08-2010
**********
Vriendschappelijke groet en nog een prettige dag verder,
sunset
.
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Nele en Sunset,
bedankt dat ik jullie mocht verwelkomen en voor de interesse!
.....vervolg
27 juli:
we worden verwacht bij Manthoc in de wijk Cuidad de Dios.
In deze wijk wonen hoofdzakelijk mensen die van het platteland gekomen zijn.
Manthoc Lima
Een zeer warm welkom valt ons te beurt. Hoewel het hier in Lima vakantie is naar aanleiding van de Nationale Feestdag zijn een aantal medewerkers komen opdagen.
Manthoc is mij al jaren bekend maar toch houdt Olga, algemeen voorzitster van Manthoc, en een paar jongeren er aan de werking volledig te presenteren, er werd een film gemaakt van hun werking. Ik lever hier een volle valies kinderkledij af. Nancy, onderwijzeres, ooit werkend kind, die ik al jaren ken, ze mocht ooit voor Broederlijk Delen twee jaar in België komen studeren, is er ook. Ze heeft het dochtertje van haar zus bij, onmiddellijk grabbelen ze in de kleren en kijken wat past voor het meisje. Nancy werkt in Cajamarca maar is voor de feesten terug bij haar familie in Lima.
MANTHOC
De nationale organisatie MANTHOC (Movimiento de Adolescentes y Ninos Trabajadores de Obreros Christianos) of (beweging voor werkende kinderen en jongeren vanuit een cristelijke inspiratie) staat open voor alle kinderen ongeacht hun geloofsovertuiging. Deze kinderen en jongeren die op straat werken hebben zichzelf georganiseerd met als doel hun rechten en arbeidsvoorwaarden te verbeteren. De visie van de NAT’s (Ninos y Adolescentes Trabajadores) werkende kinderen en jongeren, is dat werk behoort tot de rechten van de mens. Kinderen zijn volwaardig lid van de maatschappij, ook zij verlangen hun stem te laten gelden. Ze zijn er van overtuigd dat ook kinderen kunnen werken maar onder waardige omstandigheden:
1. een activiteit die aangepast is aan de leeftijd van het kind
2. het werken moet beperkt zijn in de tijd, vb enkele uren per dag
3. het werk mag de geestelijke en lichamelijke gezondheid niet schaden
4. steeds wordt de nadruk gelegd op het belang van onderwijs.
In Peru zijn er ongeveer een 2,5 miljoen werkende kinderen.
3.000 kinderen nemen deel aan de activiteiten van Manthoc. Manthoc is actief in 13 plaatsen verspreid over het land zowel aan de kust als in het oerwoud.
Hun opvoeding, een integrale aanpak van het kind.
De Nat’s komen elke week in verschillende groepen per leeftijd samen om hun problemen te bespreken
Samuel, 15 jaar en nationaal afgevaardigde vertelt uit zijn ervaringen.
Fabiola, 19 jaar heeft de taak nieuwe jongeren te begeleiden, het is een waar plezier voor haar.
Van kleins af waren ze zelf werkend kind.
Samuel:
De kinderen spelen zelf een actieve rol binnen de beweging.
Samuel vertelt: werken is een recht van iedereen, ook van kinderen om hun leefsituatie te verbeteren. Werken als kind is ingebed in onze geschiedenis en vaak een must om het gezinsbudget aan te vullen of zelf te overleven.
Werken verbieden zoals veel ander organisaties en dat staat in ‘de rechten van het kind’ zet aan tot werken in de clandestiniteit en zal tot uitbuiting leiden.
De afgevaardigden doen ook voorstellen aan de stad om het lot van arbeidend kind te verbeteren.
Ze maken hun buurt milieubewuster, zo zijn ze gaan aankloppen bij de mensen om vuilnis te sorteren, ze zijn zelf alle vuil in hun omgeving gaan opruimen, ze doen in hun buurt aan onderhoud van tuinen en aan recyclage.
Tijdens hun bijeenkomsten wordt iedereen gerespecteerd, er heerst een cultuur van verdraagzaamheid, dat leerden ze bij Manthoc.
Beide afgevaardigden dringen met hun voorstellen door tot in de nationale politiek en proberen invloed te hebben tegen bepaalde wetten.
Fabiola zegt eigenlijk hetzelfde:
ze probeert invloed uit te oefenen op de besluitvorming van de regering om de wet aan te passen inzake kinderarbeid. Ze werkt samen met andere kinderorganisaties zo staan ze sterker.
De wetten werden gemaakt zonder rekening te houden met wat de mensen of de kinderen er zelf van vinden.
Ze stelden voor om 11 nieuwe artikels toe te voegen en 35 wijzigingen aan ‘de rechten van het kind’. Ze dienden hun voorstel in bij de politieke partijen en ze zijn er in geslaagd om hun voorstellen mondeling te komen uitleggen binnen de commissies.
Werken als kind is traditie in Zuid-Amerika, de werkelijkheid is hier helemaal anders dan in Europa. Er dient wel onderscheid gemaakt tussen geoorloofd en niet-geoorloofd werk, werken in de mijnen als kind dat kan niet. Werken in Peru is niet bedoeld voor extra’s maar is noodzakelijk. Werken zit in onze cultuur ingeweven, kinderen worden automatisch ingeschakeld zo zegt Fabiola.
De laatste jaren stijgt de economische groei in Peru en toch gaan meer kinderen werken, de groei is niet voelbaar in de armenwijken.
Fabiola 19 jaar, onderwijzeres, psycholoog, Samuel 15 jaar, Olga algemeen voorzitter Manthoc
wordt vervolgd....
bedankt dat ik jullie mocht verwelkomen en voor de interesse!
.....vervolg
27 juli:
we worden verwacht bij Manthoc in de wijk Cuidad de Dios.
In deze wijk wonen hoofdzakelijk mensen die van het platteland gekomen zijn.
Manthoc LimaEen zeer warm welkom valt ons te beurt. Hoewel het hier in Lima vakantie is naar aanleiding van de Nationale Feestdag zijn een aantal medewerkers komen opdagen.
Manthoc is mij al jaren bekend maar toch houdt Olga, algemeen voorzitster van Manthoc, en een paar jongeren er aan de werking volledig te presenteren, er werd een film gemaakt van hun werking. Ik lever hier een volle valies kinderkledij af. Nancy, onderwijzeres, ooit werkend kind, die ik al jaren ken, ze mocht ooit voor Broederlijk Delen twee jaar in België komen studeren, is er ook. Ze heeft het dochtertje van haar zus bij, onmiddellijk grabbelen ze in de kleren en kijken wat past voor het meisje. Nancy werkt in Cajamarca maar is voor de feesten terug bij haar familie in Lima.
MANTHOC
De nationale organisatie MANTHOC (Movimiento de Adolescentes y Ninos Trabajadores de Obreros Christianos) of (beweging voor werkende kinderen en jongeren vanuit een cristelijke inspiratie) staat open voor alle kinderen ongeacht hun geloofsovertuiging. Deze kinderen en jongeren die op straat werken hebben zichzelf georganiseerd met als doel hun rechten en arbeidsvoorwaarden te verbeteren. De visie van de NAT’s (Ninos y Adolescentes Trabajadores) werkende kinderen en jongeren, is dat werk behoort tot de rechten van de mens. Kinderen zijn volwaardig lid van de maatschappij, ook zij verlangen hun stem te laten gelden. Ze zijn er van overtuigd dat ook kinderen kunnen werken maar onder waardige omstandigheden:
1. een activiteit die aangepast is aan de leeftijd van het kind
2. het werken moet beperkt zijn in de tijd, vb enkele uren per dag
3. het werk mag de geestelijke en lichamelijke gezondheid niet schaden
4. steeds wordt de nadruk gelegd op het belang van onderwijs.
In Peru zijn er ongeveer een 2,5 miljoen werkende kinderen.
3.000 kinderen nemen deel aan de activiteiten van Manthoc. Manthoc is actief in 13 plaatsen verspreid over het land zowel aan de kust als in het oerwoud.
Hun opvoeding, een integrale aanpak van het kind.
De Nat’s komen elke week in verschillende groepen per leeftijd samen om hun problemen te bespreken
Samuel, 15 jaar en nationaal afgevaardigde vertelt uit zijn ervaringen.
Fabiola, 19 jaar heeft de taak nieuwe jongeren te begeleiden, het is een waar plezier voor haar.
Van kleins af waren ze zelf werkend kind.
Samuel:
De kinderen spelen zelf een actieve rol binnen de beweging.
Samuel vertelt: werken is een recht van iedereen, ook van kinderen om hun leefsituatie te verbeteren. Werken als kind is ingebed in onze geschiedenis en vaak een must om het gezinsbudget aan te vullen of zelf te overleven.
Werken verbieden zoals veel ander organisaties en dat staat in ‘de rechten van het kind’ zet aan tot werken in de clandestiniteit en zal tot uitbuiting leiden.
De afgevaardigden doen ook voorstellen aan de stad om het lot van arbeidend kind te verbeteren.
Ze maken hun buurt milieubewuster, zo zijn ze gaan aankloppen bij de mensen om vuilnis te sorteren, ze zijn zelf alle vuil in hun omgeving gaan opruimen, ze doen in hun buurt aan onderhoud van tuinen en aan recyclage.
Tijdens hun bijeenkomsten wordt iedereen gerespecteerd, er heerst een cultuur van verdraagzaamheid, dat leerden ze bij Manthoc.
Beide afgevaardigden dringen met hun voorstellen door tot in de nationale politiek en proberen invloed te hebben tegen bepaalde wetten.
Fabiola zegt eigenlijk hetzelfde:
ze probeert invloed uit te oefenen op de besluitvorming van de regering om de wet aan te passen inzake kinderarbeid. Ze werkt samen met andere kinderorganisaties zo staan ze sterker.
De wetten werden gemaakt zonder rekening te houden met wat de mensen of de kinderen er zelf van vinden.
Ze stelden voor om 11 nieuwe artikels toe te voegen en 35 wijzigingen aan ‘de rechten van het kind’. Ze dienden hun voorstel in bij de politieke partijen en ze zijn er in geslaagd om hun voorstellen mondeling te komen uitleggen binnen de commissies.
Werken als kind is traditie in Zuid-Amerika, de werkelijkheid is hier helemaal anders dan in Europa. Er dient wel onderscheid gemaakt tussen geoorloofd en niet-geoorloofd werk, werken in de mijnen als kind dat kan niet. Werken in Peru is niet bedoeld voor extra’s maar is noodzakelijk. Werken zit in onze cultuur ingeweven, kinderen worden automatisch ingeschakeld zo zegt Fabiola.
De laatste jaren stijgt de economische groei in Peru en toch gaan meer kinderen werken, de groei is niet voelbaar in de armenwijken.
Fabiola 19 jaar, onderwijzeres, psycholoog, Samuel 15 jaar, Olga algemeen voorzitter Manthocwordt vervolgd....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa en bo'ke,
bedankt om te komen lezen en de mooie prent Assa!
.....vervolg
Olga aan het woord:
Bij MANTHOC wordt het bewijs geleverd dat kinderen die werken toch naar school kunnen.
We hebben twee scholen, een in Lima en een in Cajamarca (die ik later zal bezoeken en waarvoor ik al jaren werk). Manthoc diende een voorstel in bij de staat om zelf scholen voor arbeidende kinderen, naar hun voorbeeld, op te richten daar waar men te maken heeft met veel werkende kinderen.
Ik zie hier het bewijs dat kinderen die werken toch vooruit kunnen komen in het leven, De meeste begeleiders bij Manthoc waren zelf arbeidend kind. De schoolpsycholoog en enkele onderwijzers waren zelf arbeidend kind. Zonder Manthoc zouden ze nooit geworden zijn wat ze zijn. Ze werden er gevormd tot solidaire en verantwoordelijke mensen.
Er worden op de school in Lima ook tuinieropleidingen gegeven om verder te kunnen in het leven.
Arbeid wordt ingeschakeld in het onderwijs. Van elk kind wordt een steekkaart bijgehouden, met veel aandacht voor de sociale problemen, uit welk milieu komt dat kind?
Op de school in Lima zitten niet enkel werkende kinderen maar ook achtergestelde kinderen die elders niet terechtkunnen.
De onderwijzers bij Manthoc hebben zeer veel geduld, ze gaan daarbij ook regelmatig de families van de kinderen opzoeken. Er boden zich een paar leraars aan die elders buitenvlogen omdat ze niet voldeden, ze hielden het hier niet uit, deze kinderen zijn veel moelijker en vragen veel meer aandacht.
Olga onderbreekt geregeld zichzelf of de anderen om mijn mening te vragen, niet gemakkelijk ik studeerde Spaans dit jaar, maar in één jaar beheers je geen taal, gelukkig is er Myriam die geregeld vertaalt.
Ik hoop dat onze band nog sterker wordt zo zegt Olga. Die zin laat mij niet meer los! Wat verwacht ze van mij? Kan ik nog meer?
Met de onderwijzeres bezoeken we de klaslokaaltjes met spijt dat het deze week vakantie is.
Ze vertelt:
Deze winter hebben we veel afwezige kinderen door ziekte, vooral longproblemen, veel huisjes in de armenwijken hebben ofwel geen dak of een dak in plastiek, ramen ontbreken….
Dit schooljaar dat begon in maart en eindigt net voor Kerstmis zijn er een zestigtal kinderen. De helft van de kinderen is nieuw, zeven kinderen komen uit het staatsonderwijs, ze zijn er niet meer gewild en ook niet in andere scholen. We proberen die kinderen de nodige steun te geven, geen gemakkelijke opdracht maar met veel liefde en geduld denken we er iets van te kunnen maken. Deze kinderen komen uit milieus van fysieke en psychische mishandeling. Hier mogen ze er over vertellen en voelen er zich beter door.
Onlangs hadden we bijeenkomst in Cajamarca met beide scholen. We hebben geld tot oktober, we dachten te stoppen met de scholen maar als we de kinderen laten vallen wat gebeurt er dan met hen, ze worden al overal uitgesloten. We besloten maar om voort te doen omwille van de kinderen en te hopen op de Voorzienigheid.
Een groot probleem is het vervoer naar school, kinderen komen van verder en verder. Het gebouw is niet aangepast, dient eigenlijk niet voor een school, er is geen speelplaats, moeten we verhuizen? Er is een parkje voor de school, vroeger konden de kinderen daar spelen, buren kwamen er tegen op, nu is het verboden.
We sloten een akkoord met sommige moeders en betalen zelf het vervoer van hun kinderen maar in ruil vragen we de moeders te komen werken op school, zoals geregeld te komen kuisen.
Een ander probleem, de meeste van die kinderen hebben geen geboorteakte, het lukt niet om een geboorteakte te krijgen. Gevolg: het ministerie van Onderwijs reikt geen diploma uit want het kind bestaat niet. Bij elke geboorte in een ziekenhuis wordt een afdruk genomen van een voetje, ook dat zou volstaan om het kind te registreren maar die kinderen werden thuisgeboren dus ook geen voetafdruk.
De onderwijzeres steekt daar heel veel tijd in en offert er haar vakantie voor op. Soms lukt het om een akkoord te slaan met de gemeente en wordt een identiteitskaart afgeleverd zonder een geboorteakte. Gemeenten moeten in zo’n situaties flexibeler zijn.
Nog een moeilijkheid: Ouders werken niet mee en hebben geen interesse in hun kinderen of in de school, de onderwijzeres gaat keer op keer terug naar de ouders, alles gaat heel traag, de kinderen worden niet gestimuleerd thuis. Ze komen naar de lagere school en zitten qua ontwikkeling op kleuterniveau, in het 1ste leerjaar was afgelopen jaar maar één kindje geslaagd.
Er is veel geweld binnen de gezinnen. Een van de moeders is schizofreen, ze heeft zes kinderen, stel je deze situatie voor.
Ik sta in volle bewondering voor wat hier gebeurt. De kinderen krijgen op de school van Manthoc zoveel aandacht, warmte en welbevinden. 60 kinderen is niet veel maar de problemen zijn zo immens dat een leerkracht niet meer dan 15 kinderen aankan, het is bijna individueel met hen werken. Voor elk kind wordt een steekkaart bijgehouden waarop staat aan welk niveau het kind zit, wat zijn sociale problemen zijn….
De aantrekkingskracht van de school is het broodbakken waar theorie en praktijk samengebracht worden, meer hierover in het hoofdstuk Cajamarca.
Naast de school is er ook het opvangtehuis waar kinderen terecht kunnen. Ze kunnen er hun huiswerk maken, komen er hun problemen uitleggen. Er worden workshops gehouden, het maken van wenskaarten, het bedrukken van t-shirts, workshops over gezonde voeding, over hygiëne, over seksualiteit enz.
Mijn hoofd tolt van de problemen, we nemen afscheid van Olga, Fabiola, Samuel, de onderwijzeres, de psycholoog en nemen het middagmaal.
Na de middag bezoeken we de ruïnes van Pachacamac 35 km ten zuiden van Lima. We worden er heen gebracht in een 45-jarige wagen door een vriend van Myriam, hij is een erkende gids en spreekt vloeiend Engels. De week van de nationale feestdag is de toegang gratis.
Pachacamac werd tenminste 2.000 jaar permanent bewoond door verschillende culturen, de laatste groep die het complex gebruikte voor de Inca’s waren de Chimu. De belangrijkste constructie is een enorme tempel met daaromheen uitgestrekte woonwijken en andere kleine tempels. Pachacamac draagt de naam van een god die in de hoofdtempel werd vereerd. Het beeld was een orakel dat werd geraadpleegd voor allerlei beslissingen zoals de keuze van nieuwe heersers of de ‘wenselijkheid’ van een oorlog.
Pachacamac vormde een soort bedevaartsoord en rond de tempels lag accommodatie voor een tijdelijk verblijf. De tempel en het orakel behielden hun functie toen de Inca’s het Chimu-rijk inlijfden.Ze zorgden ervoor dat ook hun oppergod, ‘Inti’ de zon een belangrijke plaats kreeg in de lokale cultus.
Er blijft van het geheel niet veel over, het vergt heel wat verbeelding om te kunnen zien wat de gids ons vertelt maar niettemin een interessante uitstap na de problemen van de voormiddag.
De site ligt in de woestijn, de ganse westkust van Peru is woestijn!
wordt vervolgd.....
bedankt om te komen lezen en de mooie prent Assa!
.....vervolg
Olga aan het woord:
Bij MANTHOC wordt het bewijs geleverd dat kinderen die werken toch naar school kunnen.
We hebben twee scholen, een in Lima en een in Cajamarca (die ik later zal bezoeken en waarvoor ik al jaren werk). Manthoc diende een voorstel in bij de staat om zelf scholen voor arbeidende kinderen, naar hun voorbeeld, op te richten daar waar men te maken heeft met veel werkende kinderen.
Ik zie hier het bewijs dat kinderen die werken toch vooruit kunnen komen in het leven, De meeste begeleiders bij Manthoc waren zelf arbeidend kind. De schoolpsycholoog en enkele onderwijzers waren zelf arbeidend kind. Zonder Manthoc zouden ze nooit geworden zijn wat ze zijn. Ze werden er gevormd tot solidaire en verantwoordelijke mensen.
Er worden op de school in Lima ook tuinieropleidingen gegeven om verder te kunnen in het leven.
Arbeid wordt ingeschakeld in het onderwijs. Van elk kind wordt een steekkaart bijgehouden, met veel aandacht voor de sociale problemen, uit welk milieu komt dat kind?
Op de school in Lima zitten niet enkel werkende kinderen maar ook achtergestelde kinderen die elders niet terechtkunnen.
De onderwijzers bij Manthoc hebben zeer veel geduld, ze gaan daarbij ook regelmatig de families van de kinderen opzoeken. Er boden zich een paar leraars aan die elders buitenvlogen omdat ze niet voldeden, ze hielden het hier niet uit, deze kinderen zijn veel moelijker en vragen veel meer aandacht.
Olga onderbreekt geregeld zichzelf of de anderen om mijn mening te vragen, niet gemakkelijk ik studeerde Spaans dit jaar, maar in één jaar beheers je geen taal, gelukkig is er Myriam die geregeld vertaalt.
Ik hoop dat onze band nog sterker wordt zo zegt Olga. Die zin laat mij niet meer los! Wat verwacht ze van mij? Kan ik nog meer?
Met de onderwijzeres bezoeken we de klaslokaaltjes met spijt dat het deze week vakantie is.
Ze vertelt:
Deze winter hebben we veel afwezige kinderen door ziekte, vooral longproblemen, veel huisjes in de armenwijken hebben ofwel geen dak of een dak in plastiek, ramen ontbreken….
Dit schooljaar dat begon in maart en eindigt net voor Kerstmis zijn er een zestigtal kinderen. De helft van de kinderen is nieuw, zeven kinderen komen uit het staatsonderwijs, ze zijn er niet meer gewild en ook niet in andere scholen. We proberen die kinderen de nodige steun te geven, geen gemakkelijke opdracht maar met veel liefde en geduld denken we er iets van te kunnen maken. Deze kinderen komen uit milieus van fysieke en psychische mishandeling. Hier mogen ze er over vertellen en voelen er zich beter door.
Onlangs hadden we bijeenkomst in Cajamarca met beide scholen. We hebben geld tot oktober, we dachten te stoppen met de scholen maar als we de kinderen laten vallen wat gebeurt er dan met hen, ze worden al overal uitgesloten. We besloten maar om voort te doen omwille van de kinderen en te hopen op de Voorzienigheid.
Een groot probleem is het vervoer naar school, kinderen komen van verder en verder. Het gebouw is niet aangepast, dient eigenlijk niet voor een school, er is geen speelplaats, moeten we verhuizen? Er is een parkje voor de school, vroeger konden de kinderen daar spelen, buren kwamen er tegen op, nu is het verboden.
We sloten een akkoord met sommige moeders en betalen zelf het vervoer van hun kinderen maar in ruil vragen we de moeders te komen werken op school, zoals geregeld te komen kuisen.
Een ander probleem, de meeste van die kinderen hebben geen geboorteakte, het lukt niet om een geboorteakte te krijgen. Gevolg: het ministerie van Onderwijs reikt geen diploma uit want het kind bestaat niet. Bij elke geboorte in een ziekenhuis wordt een afdruk genomen van een voetje, ook dat zou volstaan om het kind te registreren maar die kinderen werden thuisgeboren dus ook geen voetafdruk.
De onderwijzeres steekt daar heel veel tijd in en offert er haar vakantie voor op. Soms lukt het om een akkoord te slaan met de gemeente en wordt een identiteitskaart afgeleverd zonder een geboorteakte. Gemeenten moeten in zo’n situaties flexibeler zijn.
Nog een moeilijkheid: Ouders werken niet mee en hebben geen interesse in hun kinderen of in de school, de onderwijzeres gaat keer op keer terug naar de ouders, alles gaat heel traag, de kinderen worden niet gestimuleerd thuis. Ze komen naar de lagere school en zitten qua ontwikkeling op kleuterniveau, in het 1ste leerjaar was afgelopen jaar maar één kindje geslaagd.
Er is veel geweld binnen de gezinnen. Een van de moeders is schizofreen, ze heeft zes kinderen, stel je deze situatie voor.
Ik sta in volle bewondering voor wat hier gebeurt. De kinderen krijgen op de school van Manthoc zoveel aandacht, warmte en welbevinden. 60 kinderen is niet veel maar de problemen zijn zo immens dat een leerkracht niet meer dan 15 kinderen aankan, het is bijna individueel met hen werken. Voor elk kind wordt een steekkaart bijgehouden waarop staat aan welk niveau het kind zit, wat zijn sociale problemen zijn….
De aantrekkingskracht van de school is het broodbakken waar theorie en praktijk samengebracht worden, meer hierover in het hoofdstuk Cajamarca.
Naast de school is er ook het opvangtehuis waar kinderen terecht kunnen. Ze kunnen er hun huiswerk maken, komen er hun problemen uitleggen. Er worden workshops gehouden, het maken van wenskaarten, het bedrukken van t-shirts, workshops over gezonde voeding, over hygiëne, over seksualiteit enz.
Mijn hoofd tolt van de problemen, we nemen afscheid van Olga, Fabiola, Samuel, de onderwijzeres, de psycholoog en nemen het middagmaal.
Na de middag bezoeken we de ruïnes van Pachacamac 35 km ten zuiden van Lima. We worden er heen gebracht in een 45-jarige wagen door een vriend van Myriam, hij is een erkende gids en spreekt vloeiend Engels. De week van de nationale feestdag is de toegang gratis.
Pachacamac werd tenminste 2.000 jaar permanent bewoond door verschillende culturen, de laatste groep die het complex gebruikte voor de Inca’s waren de Chimu. De belangrijkste constructie is een enorme tempel met daaromheen uitgestrekte woonwijken en andere kleine tempels. Pachacamac draagt de naam van een god die in de hoofdtempel werd vereerd. Het beeld was een orakel dat werd geraadpleegd voor allerlei beslissingen zoals de keuze van nieuwe heersers of de ‘wenselijkheid’ van een oorlog.
Pachacamac vormde een soort bedevaartsoord en rond de tempels lag accommodatie voor een tijdelijk verblijf. De tempel en het orakel behielden hun functie toen de Inca’s het Chimu-rijk inlijfden.Ze zorgden ervoor dat ook hun oppergod, ‘Inti’ de zon een belangrijke plaats kreeg in de lokale cultus.
Er blijft van het geheel niet veel over, het vergt heel wat verbeelding om te kunnen zien wat de gids ons vertelt maar niettemin een interessante uitstap na de problemen van de voormiddag.
De site ligt in de woestijn, de ganse westkust van Peru is woestijn!
wordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Elisa,
bedankt dat je kwam lezen!
Inderdaad een totaal andere wereld,
in Cajamarca, het eigenlijke doel van de reis
staat mij ook heel wat te wachten!
Maar eerst het vervolg in Lima.
.....vervolg
’s Avonds komt Ivana ons gezelschap houden. Ivana komt uit Bolivia werkte daar voor kinderen samen met een pater. Toen die pater (ondertussen al lang gestorven) uitweek naar Peru is ze hem gevolgd en kwam later bij Manthoc terecht.
Het valt mij op dat Myriam, (mijn contactpersoon en gezel tijdens de reis) heel wat mensen kent in Lima en vooral zij die werken bij Manthoc.
Ivana en Myriam aan het woord:
Het ministerie startte een sociaal project voor melkbedeling. Elk kind uit de armenbuurten, zwangere vrouw, zieke heeft recht op één glas melk gratis per dag.
In de verschillende wijken werden vrouwen aangeduid die de ‘sociale’ verantwoordelijkheid krijgen voor de melkbediening. Ze zijn zo corrupt dat ze de melk voor zichzelf houden of schenken aan familie of vrienden die het helemaal niet nodig hebben of nog meer, sommigen verkopen de melk. De melk komt niet terecht bij wie ze voorzien is.
De minister had hierover gehoord, kwam zelf naar Lima. Gevolg: groot protest van de vrouwen, ze kwamen met massa’s betogen op straat met hun kinderen op de arm, ze vertoonden macht met de vuisten omhoog eisten ze melk voor hun eigen kinderen, zij die niets tekort komen!
Geen enkele politieke partij durft daar tegen in te gaan, want ze weten dat ze bij de volgende verkiezingen afgestraft worden.
Sommige vrouwen werden gevolgd, ze kwamen uit de rijkste wijken, uit de mooiste huizen!
Schandalig!!!
28 juli
Nationale Feestdag
Ik krijg de kans kennis te maken en de dag door te brengen met een gewone Peruaanse familie. Het is het gezin van Gladys, psycholoog bij Manthoc. Zij zelf is opgegroeid binnen de organisatie als werkend kind.
Ze wonen in een achtergestelde wijk samen met de moeder van Gladys en haar zus.
Met een aftandse bus rijden we er heen, geen haar op mijn hoofd zou er aan denken om in Europa op zo’n bus te stappen, de stoelen helemaal versleten, vooraan zie ik een gat in de vloer en daardoor de straat. De buiten- en binnenkant opgeroest. De rit duurt een hele tijd.
Bij de halte wachten we op de man van Gladys die ons komt halen met zijn mottotaxi, ook dat is een ervaring.
Op straat raadt Myriam mij aan mijn fototoestel en GSM diep in mijn zak verborgen te houden voor de veiligheid. Het is een buurt waar je als buitenlander liever niet alleen loopt.
De moeder en zus van Gladys wonen op het gelijkvloers. Gladys, haar echtgenoot en hun drie kinderen wonen op het verdiep. Ik sta versteld bij het zien van het schamel interieur, ik durf geen foto’s nemen.
Enkel het zoontje van 5 is vertrekkensklaar hoewel we de afspraak van 10:00 al ruimschoots overschreden door het verkeer. Ook dat is Peru, een afgesproken uur wordt zelden gerespecteerd, inefficiëntie is eigen aan de Peruaan, met de tijd leer je daar mee leven zegt Myriam.
Gladijs neemt ons even mee naar boven. Van hieruit zien we nieuwe krottenwijken ontstaan.
krottenwijk gezien vanaf het huis van Gladijs, bemerk linksboven de laatste onderkomens
Na een uur vertrekken we eindelijk per mottotaxi en rijden naar een Inca-site.
De moeder en de zus rijden mee met de echtgenoot van Gladijs. Er wordt een andere taxi besteld voor de anderen. Zo’n mottotaxi heeft twee reizigersplaatsen. Met zijn zessen, Myriam, Gladys, ikzelf en de kinderen allen in één taxi, elke volwassene heeft een kind op schoot, ik hang er half uit, gelukkig is het niet al te ver!
per mottotaxi met zijn zessen
De familie van Gladys komend uit de bergen bewoonde eerst zoals zovelen een huisje van karton en golfplaten. Opgegroeid bij Manthoc heeft zij een beter leven kunnen opbouwen. Ze wonen nu in een huis van steen. We ervaren duidelijk het verschil tussen Gladys enerzijds en de moeder en de zus anderzijds. Gladys kreeg meer kansen door Manthoc.
Het vijfjarige zoontje Daniël is een pienter knaapje, ik ben er zeker van dat hij het zal redden, hij zal in een nog betere conditie zijn weg vinden. Tijdens het bezoek aan de site speelt hij voor gids. Opeens bemerkt hij een slang, ze kruipt in een hol, ik zie nog enkel het uiteinde.
site
’s Middags middagmalen we samen in een armenrestaurant, ‘pollo con fritas’ we krijgen er enkel een vork, het vlees moeten we lospeuteren met de vork of in onze handen van de beenderen knagen. Het is feest voor de kinderen.
Daarna vertrekken we naar de zoo, er zijn heel veel kinderen. Peru is een jong land met een jonge bevolking, de helft onder de 25 jaar.
’s Avonds praten we na. Naast de inefficiëntie is de Peruaan weinig vatbaar voor verandering, verandering gaat altijd vooraf met heel wat protest. Zo wordt er in Lima een nieuwe busbaan gelegd, het verkeer is er enorm met 8 miljoen mensen, de busbaan is helemaal afzonderlijk van de weg, een gedeelte is klaar. Naar aanleiding van de nationale feestdag is de bus een ganse week gratis en wordt massaal uitgeprobeerd, de overvloedige kritiek ebt snel weg en zo is het altijd zegt Myriam.
Lima is verdeeld in wijken, elke wijk heeft zijn eigen burgemeester met overkoepelend de burgemeester van gans Lima, binnenkort zijn er verkiezingen, men ziet overal verkiezingsborden. Rijke wijken kijken neer op achtergestelde wijken en omgekeerd, er is altijd kritiek.
Om de avond af te sluiten en alle problemen even weg te spoelen voor het slapen maken we een wandeling langs de kust. Een totaal ander milieu dan de achtergestelde wijk van daarnet.
Langs de kustlijn, heel fraai aangelegd, kan je kilometers wandelen.
katoen
peperboom
wordt vervolgd.....
bedankt dat je kwam lezen!
Inderdaad een totaal andere wereld,
in Cajamarca, het eigenlijke doel van de reis
staat mij ook heel wat te wachten!
Maar eerst het vervolg in Lima.
.....vervolg
’s Avonds komt Ivana ons gezelschap houden. Ivana komt uit Bolivia werkte daar voor kinderen samen met een pater. Toen die pater (ondertussen al lang gestorven) uitweek naar Peru is ze hem gevolgd en kwam later bij Manthoc terecht.
Het valt mij op dat Myriam, (mijn contactpersoon en gezel tijdens de reis) heel wat mensen kent in Lima en vooral zij die werken bij Manthoc.
Ivana en Myriam aan het woord:
Het ministerie startte een sociaal project voor melkbedeling. Elk kind uit de armenbuurten, zwangere vrouw, zieke heeft recht op één glas melk gratis per dag.
In de verschillende wijken werden vrouwen aangeduid die de ‘sociale’ verantwoordelijkheid krijgen voor de melkbediening. Ze zijn zo corrupt dat ze de melk voor zichzelf houden of schenken aan familie of vrienden die het helemaal niet nodig hebben of nog meer, sommigen verkopen de melk. De melk komt niet terecht bij wie ze voorzien is.
De minister had hierover gehoord, kwam zelf naar Lima. Gevolg: groot protest van de vrouwen, ze kwamen met massa’s betogen op straat met hun kinderen op de arm, ze vertoonden macht met de vuisten omhoog eisten ze melk voor hun eigen kinderen, zij die niets tekort komen!
Geen enkele politieke partij durft daar tegen in te gaan, want ze weten dat ze bij de volgende verkiezingen afgestraft worden.
Sommige vrouwen werden gevolgd, ze kwamen uit de rijkste wijken, uit de mooiste huizen!
Schandalig!!!
28 juli
Nationale Feestdag
Ik krijg de kans kennis te maken en de dag door te brengen met een gewone Peruaanse familie. Het is het gezin van Gladys, psycholoog bij Manthoc. Zij zelf is opgegroeid binnen de organisatie als werkend kind.
Ze wonen in een achtergestelde wijk samen met de moeder van Gladys en haar zus.
Met een aftandse bus rijden we er heen, geen haar op mijn hoofd zou er aan denken om in Europa op zo’n bus te stappen, de stoelen helemaal versleten, vooraan zie ik een gat in de vloer en daardoor de straat. De buiten- en binnenkant opgeroest. De rit duurt een hele tijd.
Bij de halte wachten we op de man van Gladys die ons komt halen met zijn mottotaxi, ook dat is een ervaring.
Op straat raadt Myriam mij aan mijn fototoestel en GSM diep in mijn zak verborgen te houden voor de veiligheid. Het is een buurt waar je als buitenlander liever niet alleen loopt.
De moeder en zus van Gladys wonen op het gelijkvloers. Gladys, haar echtgenoot en hun drie kinderen wonen op het verdiep. Ik sta versteld bij het zien van het schamel interieur, ik durf geen foto’s nemen.
Enkel het zoontje van 5 is vertrekkensklaar hoewel we de afspraak van 10:00 al ruimschoots overschreden door het verkeer. Ook dat is Peru, een afgesproken uur wordt zelden gerespecteerd, inefficiëntie is eigen aan de Peruaan, met de tijd leer je daar mee leven zegt Myriam.
Gladijs neemt ons even mee naar boven. Van hieruit zien we nieuwe krottenwijken ontstaan.
krottenwijk gezien vanaf het huis van Gladijs, bemerk linksboven de laatste onderkomens
Na een uur vertrekken we eindelijk per mottotaxi en rijden naar een Inca-site.
De moeder en de zus rijden mee met de echtgenoot van Gladijs. Er wordt een andere taxi besteld voor de anderen. Zo’n mottotaxi heeft twee reizigersplaatsen. Met zijn zessen, Myriam, Gladys, ikzelf en de kinderen allen in één taxi, elke volwassene heeft een kind op schoot, ik hang er half uit, gelukkig is het niet al te ver!
per mottotaxi met zijn zessen
De familie van Gladys komend uit de bergen bewoonde eerst zoals zovelen een huisje van karton en golfplaten. Opgegroeid bij Manthoc heeft zij een beter leven kunnen opbouwen. Ze wonen nu in een huis van steen. We ervaren duidelijk het verschil tussen Gladys enerzijds en de moeder en de zus anderzijds. Gladys kreeg meer kansen door Manthoc.
Het vijfjarige zoontje Daniël is een pienter knaapje, ik ben er zeker van dat hij het zal redden, hij zal in een nog betere conditie zijn weg vinden. Tijdens het bezoek aan de site speelt hij voor gids. Opeens bemerkt hij een slang, ze kruipt in een hol, ik zie nog enkel het uiteinde.
site
’s Middags middagmalen we samen in een armenrestaurant, ‘pollo con fritas’ we krijgen er enkel een vork, het vlees moeten we lospeuteren met de vork of in onze handen van de beenderen knagen. Het is feest voor de kinderen.
Daarna vertrekken we naar de zoo, er zijn heel veel kinderen. Peru is een jong land met een jonge bevolking, de helft onder de 25 jaar.
’s Avonds praten we na. Naast de inefficiëntie is de Peruaan weinig vatbaar voor verandering, verandering gaat altijd vooraf met heel wat protest. Zo wordt er in Lima een nieuwe busbaan gelegd, het verkeer is er enorm met 8 miljoen mensen, de busbaan is helemaal afzonderlijk van de weg, een gedeelte is klaar. Naar aanleiding van de nationale feestdag is de bus een ganse week gratis en wordt massaal uitgeprobeerd, de overvloedige kritiek ebt snel weg en zo is het altijd zegt Myriam.
Lima is verdeeld in wijken, elke wijk heeft zijn eigen burgemeester met overkoepelend de burgemeester van gans Lima, binnenkort zijn er verkiezingen, men ziet overal verkiezingsborden. Rijke wijken kijken neer op achtergestelde wijken en omgekeerd, er is altijd kritiek.
Om de avond af te sluiten en alle problemen even weg te spoelen voor het slapen maken we een wandeling langs de kust. Een totaal ander milieu dan de achtergestelde wijk van daarnet.
Langs de kustlijn, heel fraai aangelegd, kan je kilometers wandelen.
katoenpeperboomwordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
neske - Lid geworden op: 01 aug 2007, 19:48
- Locatie: Vlaams Brabant
Gustilpe,
Vandaag maar pas je reisverslagen gelezen. Wat wij reeds op tv zagen in documentaires heb jij allemaal met je eigen ogen gezien en beschreven, de armoede, corruptie.
Ik kom zeker verder lezen.
Groetjes
neske
Vandaag maar pas je reisverslagen gelezen. Wat wij reeds op tv zagen in documentaires heb jij allemaal met je eigen ogen gezien en beschreven, de armoede, corruptie.
Ik kom zeker verder lezen.
Groetjes
neske
Zoek de zonnekant in het leven de schaduw volgt vanzelf
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa, heel mooi hoor jouw werkje!
bo'ke, ik hoop inderdaad om terug te kunnen keren, mijn grote wens!
Elisa, fijn dat je mij wedervaren opslaat!
Nele, Tuin den Horst, heel mooi lijkt mij!
Neske, ook een mooi werkje hoor!
elkeen van jullie, zeer bedankt dat jullie kwamen lezen en voor de interesse,
ik moet ook schrijven voor mezelf maar als het gelezen wordt heel heel fijn!
.....vervolg
29 juli
Bezoek aan het Nationaal Museum in gezelschap met Myriam en Nancy.
Het museum is gevestigd in een immens groot betonnen gebouw.
Men vindt er een overzicht van alle precolumbiaanse culturen.
De collectie omvat per tijdvak en cultuur slechts een klein aantal
karakteristieke voorwerpen waardoor een goed overzicht ontstaat.
Ik neem enkele foto’s tot een bewaker mij komt zeggen dat fotograferen verboden is.
Rond het gebouw staan tientallen verkooptentjes opgesteld,
we nemen een kijkje, de waren heel kleurrijk, zoals overal in Peru.
Nancy woont slechts enkele straten van het museum,
doch ze had geen kennis van dit museum.
Peruanen kennen hun eigen omgeving niet, dat hoorde ik
meermaals bij Manthoc, ze blijven altijd in hun wijk,
verbreden zelden hun horizonten.
Op de school van Manthoc worden moeders vaak aangeraden
eens met hun kind de stad verder te verkennen,
maar ze kennen de stad zelf niet eens.
We worden voor het middagmaal uitgenodigd bij Rosita
eveneens opgegroeid bij Manthoc en ex-speelvriendinnetje
van Nancy, toen beiden werkend kind.
Rosita is gehuwd met een Duitser die indertijd stage deed in Peru.
Hij is een dominee zo begreep ik of tenminste
hij heeft zeker een bepaalde taak binnen een Kerk.
Hier zie je onmiddellijk dat het meer welstellende mensen zijn.
Er wordt heel wat gediscussieerd inzake kinderarbeid
maar ook hier is iedereen van mening dat kinderarbeid tot op
een bepaalde hoogte toelaatbaar moet zijn zeker in een land als Peru.
Rosita werkt met kinderen in de Kerk tot wie ze behoort.
Ze probeerde een experiment met een aantal kinderen.
Elk kind kreeg 100 sol = 25 € om mee te werken,
later moest 50 € terugbetaald maar het experiment mislukte,
nochtans goed bedoeld.
Er werd heen en weer gepraat over vroegere ervaringen.
Nancy voelde boosheid toen zij in de laadbak
van een vrachtwagen op schoolreis mocht
en zij andere kinderen in uniform zag rondrijden in een bus,
Rosita aanvaarde haar realiteit, zag beiden als waardevol
om iets te bereiken in het leven.
Later neemt Nancy mij mee bij haar thuis, daar Myriam andere
taken heeft voor de rest van de dag.
Nancy woont met haar twee broers in hetzelfde huis.
Ze bewoont het gelijkvloers, pover uitgerust, een deel
van de muren in ruwe baksteen.
Een broer woont op het 1ste verdiep, ramen ontbreken,
de openingen waar ramen misschien ooit komen zijn er.
Op het 2de verdiep woont de andere broer, of liever op het platform
van het 1ste verdiep staat een onderkomen in karton en plastiek.
Ze bouwden samen het huis doch enkel Nancy heeft een inkomen.
We drinken een kopje thee samen met de broer,
hij is heel nieuwsgierig naar de levensomstandigheden in België,
ik haal mijn beste Spaans boven, hij lijkt mij een intelligente man,
studeerde rechten maar komt niet aan de bak, zoals veel Indianen,
of liever Indigenas (Indiaan wordt gebruikt als scheldwoord).
In de buurt zie ik veel huizen als dit, zonder ramen, muren voor een deel opgetrokken wachten
tot er misschien ooit geld is.
Ik bezoek met Nancy de Indiomarkt en tracteer haar op een avondmaal.
Vooraleer naar mijn slaapplek terug te keren wil ik haar de promenade
laten zien aan zee, een openbaring voor Nancy nochtans in haar buurt.
Het zal een korte nacht worden, om 4:00 vertrekken we naar
de luchthaven waar we het vliegtuig nemen naar Cajamarca,
waar ‘mijn’ schooltje gevestigd is en het eigenlijke doel van mijn reis.
wordt vervolgd.....
bo'ke, ik hoop inderdaad om terug te kunnen keren, mijn grote wens!
Elisa, fijn dat je mij wedervaren opslaat!
Nele, Tuin den Horst, heel mooi lijkt mij!
Neske, ook een mooi werkje hoor!
elkeen van jullie, zeer bedankt dat jullie kwamen lezen en voor de interesse,
ik moet ook schrijven voor mezelf maar als het gelezen wordt heel heel fijn!
.....vervolg
29 juli
Bezoek aan het Nationaal Museum in gezelschap met Myriam en Nancy.
Het museum is gevestigd in een immens groot betonnen gebouw.
Men vindt er een overzicht van alle precolumbiaanse culturen.
De collectie omvat per tijdvak en cultuur slechts een klein aantal
karakteristieke voorwerpen waardoor een goed overzicht ontstaat.
Ik neem enkele foto’s tot een bewaker mij komt zeggen dat fotograferen verboden is.
Rond het gebouw staan tientallen verkooptentjes opgesteld,
we nemen een kijkje, de waren heel kleurrijk, zoals overal in Peru.
Nancy woont slechts enkele straten van het museum,
doch ze had geen kennis van dit museum.
Peruanen kennen hun eigen omgeving niet, dat hoorde ik
meermaals bij Manthoc, ze blijven altijd in hun wijk,
verbreden zelden hun horizonten.
Op de school van Manthoc worden moeders vaak aangeraden
eens met hun kind de stad verder te verkennen,
maar ze kennen de stad zelf niet eens.
We worden voor het middagmaal uitgenodigd bij Rosita
eveneens opgegroeid bij Manthoc en ex-speelvriendinnetje
van Nancy, toen beiden werkend kind.
Rosita is gehuwd met een Duitser die indertijd stage deed in Peru.
Hij is een dominee zo begreep ik of tenminste
hij heeft zeker een bepaalde taak binnen een Kerk.
Hier zie je onmiddellijk dat het meer welstellende mensen zijn.
Er wordt heel wat gediscussieerd inzake kinderarbeid
maar ook hier is iedereen van mening dat kinderarbeid tot op
een bepaalde hoogte toelaatbaar moet zijn zeker in een land als Peru.
Rosita werkt met kinderen in de Kerk tot wie ze behoort.
Ze probeerde een experiment met een aantal kinderen.
Elk kind kreeg 100 sol = 25 € om mee te werken,
later moest 50 € terugbetaald maar het experiment mislukte,
nochtans goed bedoeld.
Er werd heen en weer gepraat over vroegere ervaringen.
Nancy voelde boosheid toen zij in de laadbak
van een vrachtwagen op schoolreis mocht
en zij andere kinderen in uniform zag rondrijden in een bus,
Rosita aanvaarde haar realiteit, zag beiden als waardevol
om iets te bereiken in het leven.
Later neemt Nancy mij mee bij haar thuis, daar Myriam andere
taken heeft voor de rest van de dag.
Nancy woont met haar twee broers in hetzelfde huis.
Ze bewoont het gelijkvloers, pover uitgerust, een deel
van de muren in ruwe baksteen.
Een broer woont op het 1ste verdiep, ramen ontbreken,
de openingen waar ramen misschien ooit komen zijn er.
Op het 2de verdiep woont de andere broer, of liever op het platform
van het 1ste verdiep staat een onderkomen in karton en plastiek.
Ze bouwden samen het huis doch enkel Nancy heeft een inkomen.
We drinken een kopje thee samen met de broer,
hij is heel nieuwsgierig naar de levensomstandigheden in België,
ik haal mijn beste Spaans boven, hij lijkt mij een intelligente man,
studeerde rechten maar komt niet aan de bak, zoals veel Indianen,
of liever Indigenas (Indiaan wordt gebruikt als scheldwoord).
In de buurt zie ik veel huizen als dit, zonder ramen, muren voor een deel opgetrokken wachten
tot er misschien ooit geld is.
Ik bezoek met Nancy de Indiomarkt en tracteer haar op een avondmaal.
Vooraleer naar mijn slaapplek terug te keren wil ik haar de promenade
laten zien aan zee, een openbaring voor Nancy nochtans in haar buurt.
Het zal een korte nacht worden, om 4:00 vertrekken we naar
de luchthaven waar we het vliegtuig nemen naar Cajamarca,
waar ‘mijn’ schooltje gevestigd is en het eigenlijke doel van mijn reis.
wordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Je weet waarom ik nu momenteel geen tijd heb om alles
te kunnen lezen en dan iets schrijven
Daarom heb ik je boeiend relaas over je reis naar Peru
opgeslagen om het later rustig tot me te kunnen laten
doordringen. Je foto's zijn ook prachtig !
Bedankt voor je bezoek in ons laar en je steun in moeilijke
momenten !
Veel liefs van ons beiden
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....