mijmeringen 2
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Lieve Gustilpe,
Fijn je weer op mijn topic te lezen,
hier breng ik je een bedankje hiervoor.
Wacht bewust tot jou verslag,
teneinde is.
Dan dan lees ik het, onder het
genot van een lekker glas wijn
in ene adem door!
Fijne zondag en lieve groet schrijfster
Fijn je weer op mijn topic te lezen,
hier breng ik je een bedankje hiervoor.
Wacht bewust tot jou verslag,
teneinde is.
Dan dan lees ik het, onder het
genot van een lekker glas wijn
in ene adem door!
Fijne zondag en lieve groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bosrankje, Assa, schrijfster,
bedankt voor jullie bezoekje,
lees maar als jullie tijd hebben,
want het is een hele brok!
....... vervolg
Vrijdag 30 juli:
CAJAMARCA
Een hooglandstad op 2700 meter.
De stad wordt door Peruanen genoemd als een van de
mooiste steden van het land,
er zijn veel koloniale kerken en andere gebouwen.
Cajmarca is het hart van de mijnstreek.
Boeren moesten hun vruchtbare landbouwgronden verlaten,
werden verdreven naar de stad voor de mijnexplotatie van
goud, zilver, chromium en uranium.
Ze vinden er zelden werk. 30% van de werknemers komt uit Cajamarca,
de mijnen zijn in handen van Multi-Nationals.
Ze brengen vervuiling en ziektes, zoals kanker en longproblemen met zich mee.
Cajamarca is een geschiedkundige stad.
Hier vond in 1532 de ontmoeting plaats tussen de Spaanse Pizarro
en Inca Atahualpa.
De Incavorst was niet op vijandelijkheden voorbereid en werd
totaal verrast door zijn gijzelneming.
Atahualpa’s 6.000 manschappen trachtten hem te beschermen maar
waren kansloos tegen de zwaarbewapende Spanjaarden.
Het hele gevolg werd uitgemoord.
de Jezuïtenkerk; de kathedraal,
toen ze gebouwd werd moest belastingen betaald op torens,
daarom ontbreken de torens, later nooit meer van gekomen;
straten in de stad
Op de luchthaven van Lima moeten we totaal onverwacht onze handbagage,
voor mij een sporttas zonder slot, afgeven.
Met een plastieken strip gespen ze mijn tas dicht en weg.
Ineens denk ik er aan dat het geld voor het schooltje in de tas steekt.
Ik wordt zeer ongerust, kan mijn tas niet meer terughalen,
ik wil de tijd voorbij hollen.
Myriam wil mij geruststellen, Cajamarca is slechts een zeer klein luchthaventje,
de bagage zal je onmiddellijk terughebben.
Er wacht ons een klein vliegtuigje, een middengang met langs weerszijden
slechts 7 zitplaatsen, je kan er niet eens in recht staan,
gebukt nemen we onze plaats in, er is inderdaad geen plaats voor handbagage.
We verwachten turbulenties met zo’n schroefvliegtuigje,
we krijgen oordoppen voor het oorverdovend lawaai,
doch het valt mee. Het landen tussen de bergen doet heel vreemd aan.
In het luchthaventje wacht ons een verrassing.
Achter de glazen deur zien we lachende kindjes met een welkomstbord,
een heel ontroerend moment, bij dit schrijven voel ik nog de ontroering.
De bagage laat niet lang op zich wachten,
ik ben gerustgesteld, de strip blijkt nog gesloten.
De deur zwaait open, de kindjes zingen
en leggen een rood lint rond mijn hals, ik krijg een krop in mijn keel,
heel aandoenlijk! Ze zijn vergezeld door een onderwijzer en door Luchita,
directrice van het schooltje.
een leraar en Luchita (directrice) met enkele kindjes van de school
We worden naar het huis gebracht van Manthoc dat voor een vijftal dagen
onze thuis is. In dit gebouw huisde het schooltje vroeger.
Sinds enkele jaren betrekken ze een nieuw gebouw voor de school,
gesponsord door een Duitse welzijnsorganisatie.
In het tehuis worden de vergaderingen en de workshops gehouden.
We krijgen er elk een klein eenvoudig kamertje, gerestaureerd voor onze komst.
Op het bed een nieuwe matras en nieuwe bedsprei.
Er is zelfs een piepklein badkamertje, een colaborador (vertegenwoordiger,
een jongere) van Manthoc komt ons uitleggen:
eerst de douchekraan laten lopen dan pas de elektriciteit aanzetten,
bij het afsluiten, eerst elektriciteit afzetten dan pas de waterkraan sluiten.
We zien in de douche de elektriciteitsdraden blootliggen,
in België zou zo’n installatie nooit goedgekeurd worden maar we zijn in Peru.
Nilda, een gepensioneerde vrijwilligster houdt toezicht over het gebouw.
De bedoeling is verdere restauratie naargelang er geld is,
er een klein hotelletje in te richten voor mensen die sociaal werk komen doen,
of een inleefreis of stage komen lopen of vrijwillgerswerk komen doen bij
Manthoc en dergelijke. Dat zou hen een kinkomst verzekeren.
Wanneer dit ooit werkelijkheid wordt?
Een deel van de bovenverdieping is verboden terrein wegens instortingsgevaar.
We zijn zeer tevreden over onze voorlopige thuis.
Nilda en Luchita nodigen ons uit op restaurant,
(stel je daarbij geen restaurant voor zoals wij hier kennen)
we voelen ons zeer welkom!
Na het middagmaal krijg ik door Luchita uitgebreid informatie
over de werking van Manthoc, net zoals in Lima.
In Peru zijn 50 % van de kinderen ondervoed,
hier in Cajamarca loopt de ondervoeding op tot 75% door tekort aan voeding
of door verkeerde voeding.
Veel kinderen hebben parasieten, zoals luizen en wormen,
regelmatig wordt ontluisd en ontwormt op de school.
Een 400 kinderen worden geholpen door Manthoc in Cajamarca,
120 kinderen komen er naar het schooltje.
In de namiddag is er een vergadering met andere kinderorganisaties,
wij wonen de vergadering bij.
Zoals ik reeds schreef zijn het de kinderen (afgevaardigden gekozen door de
kinderen die een eigen opleiding krijgen) die de vergaderingen leiden,
een aantal volwassen vrijwilligers blijven op afstand de vergaderingen volgen.
Junior Alexander, 13 jaar leidt de vergadering.
Het valt onmiddellijk op hoe welbespraakt dit kind is.
De krachtlijnen waar rond gewerkt wordt zijn: organisatie, evangelisatie, opvoeding.
Manthoc is er op gericht het werken van kinderen te rechtvaardigen
en de voorwaarden waaronder kinderen moeten werken te verbeteren.
Het is een weg naar waardigheid en respect voor het werkend kind.
Solidariteit staat hoog in het vaandel.
Als na een tijd Junior merkt dat de aandacht verslapt
diept hij een spelletje op.
Hij heeft een doosje lucifers bij.
Elkeen steekt om beurt een lucifer aan en vertelt over zichzelf zolang
hij het stekje kan brandend houden.
Ook ik moet het spel meespelen, het Spaans komt hier goed van pas
en eigenlijk heb ik spijt dat ik er niet eerder mee begon.
De kinderen van Manthoc hebben tweemaal per week een radioprogramma
op twee verschillende zenders waarin ze hun voorstellen en ideeën
kunnen uiten of gewoon een spelletje spelen.
Maar altijd gaat het over het werkend kind als volwaardig persoon
die zijn mening kan en mag uiten met een intercultureel openstaan
naar anderen toe.
Manthoc wil graag de verschillende kinderorganisaties groeperen
om door samen te werken meer invloed te kunnen verkrijgen in de regio’s
betreffende kinderrechten en niet enkel nationaal.
Maar de openheid naar elkaar lijkt moeilijk.
Ik hoor het onthutsende nieuws dat inmiddels veel organisaties
uit het buitenland die een of ander steun verlenen zich terugtrekken,
niet enkel bij Manthoc maar over het algemeen, waarschijnlijk door de crisis.
Mijn eerste dag in Cajamarca is geslaagd, weer een grote brok om te verteren.
Om tot rust te komen doen Myriam en ikzelf een grote wandeling in de stad.
wordt vervolgd.....
bedankt voor jullie bezoekje,
lees maar als jullie tijd hebben,
want het is een hele brok!
....... vervolg
Vrijdag 30 juli:
CAJAMARCA
Een hooglandstad op 2700 meter.
De stad wordt door Peruanen genoemd als een van de
mooiste steden van het land,
er zijn veel koloniale kerken en andere gebouwen.
Cajmarca is het hart van de mijnstreek.
Boeren moesten hun vruchtbare landbouwgronden verlaten,
werden verdreven naar de stad voor de mijnexplotatie van
goud, zilver, chromium en uranium.
Ze vinden er zelden werk. 30% van de werknemers komt uit Cajamarca,
de mijnen zijn in handen van Multi-Nationals.
Ze brengen vervuiling en ziektes, zoals kanker en longproblemen met zich mee.
Cajamarca is een geschiedkundige stad.
Hier vond in 1532 de ontmoeting plaats tussen de Spaanse Pizarro
en Inca Atahualpa.
De Incavorst was niet op vijandelijkheden voorbereid en werd
totaal verrast door zijn gijzelneming.
Atahualpa’s 6.000 manschappen trachtten hem te beschermen maar
waren kansloos tegen de zwaarbewapende Spanjaarden.
Het hele gevolg werd uitgemoord.
de Jezuïtenkerk; de kathedraal,
toen ze gebouwd werd moest belastingen betaald op torens,
daarom ontbreken de torens, later nooit meer van gekomen;
straten in de stad
Op de luchthaven van Lima moeten we totaal onverwacht onze handbagage,
voor mij een sporttas zonder slot, afgeven.
Met een plastieken strip gespen ze mijn tas dicht en weg.
Ineens denk ik er aan dat het geld voor het schooltje in de tas steekt.
Ik wordt zeer ongerust, kan mijn tas niet meer terughalen,
ik wil de tijd voorbij hollen.
Myriam wil mij geruststellen, Cajamarca is slechts een zeer klein luchthaventje,
de bagage zal je onmiddellijk terughebben.
Er wacht ons een klein vliegtuigje, een middengang met langs weerszijden
slechts 7 zitplaatsen, je kan er niet eens in recht staan,
gebukt nemen we onze plaats in, er is inderdaad geen plaats voor handbagage.
We verwachten turbulenties met zo’n schroefvliegtuigje,
we krijgen oordoppen voor het oorverdovend lawaai,
doch het valt mee. Het landen tussen de bergen doet heel vreemd aan.
In het luchthaventje wacht ons een verrassing.
Achter de glazen deur zien we lachende kindjes met een welkomstbord,
een heel ontroerend moment, bij dit schrijven voel ik nog de ontroering.
De bagage laat niet lang op zich wachten,
ik ben gerustgesteld, de strip blijkt nog gesloten.
De deur zwaait open, de kindjes zingen
en leggen een rood lint rond mijn hals, ik krijg een krop in mijn keel,
heel aandoenlijk! Ze zijn vergezeld door een onderwijzer en door Luchita,
directrice van het schooltje.
een leraar en Luchita (directrice) met enkele kindjes van de school
We worden naar het huis gebracht van Manthoc dat voor een vijftal dagen
onze thuis is. In dit gebouw huisde het schooltje vroeger.
Sinds enkele jaren betrekken ze een nieuw gebouw voor de school,
gesponsord door een Duitse welzijnsorganisatie.
In het tehuis worden de vergaderingen en de workshops gehouden.
We krijgen er elk een klein eenvoudig kamertje, gerestaureerd voor onze komst.
Op het bed een nieuwe matras en nieuwe bedsprei.
Er is zelfs een piepklein badkamertje, een colaborador (vertegenwoordiger,
een jongere) van Manthoc komt ons uitleggen:
eerst de douchekraan laten lopen dan pas de elektriciteit aanzetten,
bij het afsluiten, eerst elektriciteit afzetten dan pas de waterkraan sluiten.
We zien in de douche de elektriciteitsdraden blootliggen,
in België zou zo’n installatie nooit goedgekeurd worden maar we zijn in Peru.
Nilda, een gepensioneerde vrijwilligster houdt toezicht over het gebouw.
De bedoeling is verdere restauratie naargelang er geld is,
er een klein hotelletje in te richten voor mensen die sociaal werk komen doen,
of een inleefreis of stage komen lopen of vrijwillgerswerk komen doen bij
Manthoc en dergelijke. Dat zou hen een kinkomst verzekeren.
Wanneer dit ooit werkelijkheid wordt?
Een deel van de bovenverdieping is verboden terrein wegens instortingsgevaar.
We zijn zeer tevreden over onze voorlopige thuis.
Nilda en Luchita nodigen ons uit op restaurant,
(stel je daarbij geen restaurant voor zoals wij hier kennen)
we voelen ons zeer welkom!
Na het middagmaal krijg ik door Luchita uitgebreid informatie
over de werking van Manthoc, net zoals in Lima.
In Peru zijn 50 % van de kinderen ondervoed,
hier in Cajamarca loopt de ondervoeding op tot 75% door tekort aan voeding
of door verkeerde voeding.
Veel kinderen hebben parasieten, zoals luizen en wormen,
regelmatig wordt ontluisd en ontwormt op de school.
Een 400 kinderen worden geholpen door Manthoc in Cajamarca,
120 kinderen komen er naar het schooltje.
In de namiddag is er een vergadering met andere kinderorganisaties,
wij wonen de vergadering bij.
Zoals ik reeds schreef zijn het de kinderen (afgevaardigden gekozen door de
kinderen die een eigen opleiding krijgen) die de vergaderingen leiden,
een aantal volwassen vrijwilligers blijven op afstand de vergaderingen volgen.
Junior Alexander, 13 jaar leidt de vergadering.
Het valt onmiddellijk op hoe welbespraakt dit kind is.
De krachtlijnen waar rond gewerkt wordt zijn: organisatie, evangelisatie, opvoeding.
Manthoc is er op gericht het werken van kinderen te rechtvaardigen
en de voorwaarden waaronder kinderen moeten werken te verbeteren.
Het is een weg naar waardigheid en respect voor het werkend kind.
Solidariteit staat hoog in het vaandel.
Als na een tijd Junior merkt dat de aandacht verslapt
diept hij een spelletje op.
Hij heeft een doosje lucifers bij.
Elkeen steekt om beurt een lucifer aan en vertelt over zichzelf zolang
hij het stekje kan brandend houden.
Ook ik moet het spel meespelen, het Spaans komt hier goed van pas
en eigenlijk heb ik spijt dat ik er niet eerder mee begon.
De kinderen van Manthoc hebben tweemaal per week een radioprogramma
op twee verschillende zenders waarin ze hun voorstellen en ideeën
kunnen uiten of gewoon een spelletje spelen.
Maar altijd gaat het over het werkend kind als volwaardig persoon
die zijn mening kan en mag uiten met een intercultureel openstaan
naar anderen toe.
Manthoc wil graag de verschillende kinderorganisaties groeperen
om door samen te werken meer invloed te kunnen verkrijgen in de regio’s
betreffende kinderrechten en niet enkel nationaal.
Maar de openheid naar elkaar lijkt moeilijk.
Ik hoor het onthutsende nieuws dat inmiddels veel organisaties
uit het buitenland die een of ander steun verlenen zich terugtrekken,
niet enkel bij Manthoc maar over het algemeen, waarschijnlijk door de crisis.
Mijn eerste dag in Cajamarca is geslaagd, weer een grote brok om te verteren.
Om tot rust te komen doen Myriam en ikzelf een grote wandeling in de stad.
wordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Lieve Gustilpe
Ik heb eindelijk de tijd genomen voor verder te lezen,jou verhaal is mooi om lezen,maar o zo ontroerend.. ik bewonder je moed
een bloempje voor zo een lieve Dame!
Groetjes en gezellige avond.. Assa
Ik heb eindelijk de tijd genomen voor verder te lezen,jou verhaal is mooi om lezen,maar o zo ontroerend.. ik bewonder je moed
een bloempje voor zo een lieve Dame!
Groetjes en gezellige avond.. Assa
Groetjes van assa
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve,
Wat een ervaringen, ben nog niet halfweg maar kom zeker terug. Tussen die beeldjes had ik wel eens willen neuzen, vraag me af of het handwerk is. Eigenlijk een mooie manier om een centje te verdienen, al lees ik weer overal tekorten.
Net genoeg om te overleven, wat zijn wij dan luxemensen, we beseffen het pas als men het ons gewoon onder de neus duwt.
Dank zij jouw goodwil leren we nog wat.
Liefs,
Bomi.
Zonnewende.
-
Gustilpe lieve,
Wat een ervaringen, ben nog niet halfweg maar kom zeker terug. Tussen die beeldjes had ik wel eens willen neuzen, vraag me af of het handwerk is. Eigenlijk een mooie manier om een centje te verdienen, al lees ik weer overal tekorten.
Net genoeg om te overleven, wat zijn wij dan luxemensen, we beseffen het pas als men het ons gewoon onder de neus duwt.
Dank zij jouw goodwil leren we nog wat.
Liefs,
Bomi.
Zonnewende.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Gustilpe, uw boeiend verslag 5 en 6 heb ik
aandachig gelezen
Een heel andere wereld toon je ons,
ik lees over de vele inspanningen van de Peruanen,
- zelfs kinderen -
maar er is nog zoveel te doen ...
Van harte dank voor uw waardevolle informatie ,
Groetjes,
elisa
aandachig gelezen
Een heel andere wereld toon je ons,
ik lees over de vele inspanningen van de Peruanen,
- zelfs kinderen -
maar er is nog zoveel te doen ...
Van harte dank voor uw waardevolle informatie ,
Groetjes,
elisa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
bo'ke, Assa, Bomike, elisa,
heel fijn dat jullie komen lezen,
bedankt voor al wat ik mocht lezen
en voor de mooie prenten!
We gaan verder!
.......vervolg
Zaterdag 31 juli
Alex, colaborador gevormd door Manthoc komt om 10:00 samen met zijn groepje kinderen.
Ze gaan voetballen, wij worden er op uitgenodigd.
De zon schijnt ongenadig fel in de bergen, ik krijg een Manthoc-pet opgezet.
Nooit ga ik in België naar het voetbal maar hier kijk ik er vol verwachting naar uit.
Alex komt ons halen en per taxi rijden we samen naar het bijeenkomstpunt
Een dertigtal kinderen staan ons op te wachten met een warme welkom,
een bord met tekst, een lied, handengeklap, mijn gemoed raakt vol!
Er zijn ook enkele grotere meisjes aanwezig. Een meisje van 11 komt naar mij toe,
ze leunt dicht tegen mij aan. Ze draagt de zorg voor de kindjes van haar zus,
een vijf- en een tweejarig jongetje.
De jongetjes lijken al lang een bad nodig te hebben, het kleinste heeft een likstok,
zijn handjes, zijn gezichtje en zijn kleertjes plakken helemaal.
Hij wil met zijn handjes aan mijn kleren maar het meisje trekt hem van mij weg.
Myriam duidt mij op de ondervoeding,
vooral bij het jongetje van vijf duidelijk te zien aan zijn haar.
Voor zijn vijf jaar is hij uiterst klein, hij lijkt drie, de groeiachterstand,
nog een teken van ondervoeding, haalt hij nooit meer in.
Ook mentaal zijn deze kinderen achteruit.
We klimmen met de kinderen naar het voetbalveldje.
Alex heeft het moeilijk om de spelers aan te duiden, iedereen wil spelen.
Ze nemen allen deel aan de opwarming,
daarna worden ze ingedeeld in groepjes, het spel kan beginnen.
Uiteindelijk volgen er drie voetbalmatchen.
Ondertussen spelen de grotere meisjes volley.
Volwassenen uit de buurt kijken van op afstand.
Op de hoek van het veld komt een vrouw zich op het muurtje neerzetten, ze verkoopt ijsjes.
Ijsjes, dat zijn dunne ronde plastiekjes 1 cm omtrek, 8 cm lang, gevuld met water met kleurstof en diepgevroren.
Ze worden verkocht aan een halve cent.
Het meisje van 11 koopt er onmiddellijk drie, een voor haar en voor de twee jongetjes elk een.
Kort daarna komt ze naar mij toe en biedt mij ook zo’n ding aan.
Myriam komt onmiddellijk tussen, niet aannemen, zeker niet van eten zegt ze,
je weet niet met welk water die vrouw dat maakte en tot het meisje zegt ze,
als wij zo iets eten worden we ziek.
Het meisje kijkt beteuterd, ik heb met haar te doen, ze wou enkel lief zijn.
Zo gaat het verder, de ganse voormiddag zie ik haar en het jongetje van vijf weer naar de vrouw toe lopen en ‘ijsjes’ kopen.
Dat jongetje heeft er zeker bij het einde van de voormiddag 15 à 20 op.
Zo gaat het vaak, hun maagjes zitten vol met vuiligheid,
de kindjes voelen geen honger, de moeders zijn gerust, maar zo ontstaat ondervoeding.
Opeens vraagt het jongentje, pak mij, houdt mij even vast, knuffel mij
Onder het spel komt een vader met zijn zoontje naast ons zitten.
Myriam spreekt hem aan,
of hij Manthoc kent?
Of zijn zoontje naar school gaat?
Hij blijkt niet van Cajamarca te zijn maar is hier op familiebezoek.
Manthoc kent hij niet maar het zoontje gaat wel naar school.
Een heel druk gesprek volgt tussen de vader en Myriam.
Hij vraagt naar de levensomtandigheden in België.
Hij vindt dat de regering aan elke boer een tractor moet geven om hun levensstandaard te verbeteren.
Hij blijkt hoogst verrast dat boeren in ons land ook zomaar geen tractor krijgen.
Eindeloos loopt de discussie,
ik concentreer mij liever weer op de kinderen.
Peruanen zoals ook in andere ontwikkelinglanden denken vaak dat in Europa
zomaar alles gegeven wordt.
Myriam maakt hem duidelijk dat er hier had gewerkt wordt en de regering
zomaar geen cadeaus geeft.
In de namiddag wonen we nogmaals een groepsvergadering bij,
nu van jongere kinderen in het tehuis waar we verblijven.
Ik krijg eerst wat uitleg: de afgevaardigden (colaboradors)
komen uit de school,
eerst worden ze gekozen als klasafgevaardigde voor één jaar,
ze kunnen herkozen worden.
Daarna worden ze regionaal afgevaardigde,
Junior is met zijn 13 jaar al drie jaar regionaal afgevaardigde,
waarschijnlijk zal hij doorstoten tot nationaal afgevaardigde.
De kinderen gekozen als klasafgevaardigde krijgen een speciale opleiding van de directrice, Luchita.
Eénmaal per jaar is er een nationale bijeenkomst van NAT’s in Lima
(een zeventien uur durende tocht per bus, ik zag dat helemaal niet zitten en verkoos het vliegtuigje).
De afgevaardigden komen er samen om te spreken over de problematiek in de verschillende regio’s wat betreft,
onderwijs, economie… Hierna wordt een werkingsplan voor dat jaar opgesteld.
In de verschillende regio’s komen de kinderen elke week samen om te praten over hun problemen thuis,
of op hun werk, of op school.
Soms doen ze een uitstap om hun streek beter te leren kennen.
Volgende week bespreken ze in groepjes,
stukjes uit de speech van de president naar aanleiding van de Nationale Feestdag. Ze hebben het uitgesteld wegens ons bezoek.
Volwassenen zijn steeds op de achtergrond aanwezig en geven toelichting indien nodig.
Men ziet verder dat die afgevaardigden over het algemeen ook verantwoordelijkheden opnemen later op hun middelbare scholen.
De mondigheid van deze kinderen maakt grote indruk.
Op de bijeenkomst hoor ik hoe zij hun problemen bespreken en naar oplossingen zoeken.
Ook Myriam is sterk onder de indruk, zij is lerares Grieks-Latijn
op een middelbare school in Hasselt.
Die kinderen spreken beter dan de 17-18-jarigen zegt zij.
Van kleins af leren zij op te komen voor zichzelf, daar wordt heel veel tijd aan besteed, ze horen anderen praten en leren het ook.
We horen steeds dezelfde boodschap:
“In Peru, waar de helft van de bevolking onvoldoende heeft om in de normale behoeften van een gezin te voorzien,
moeten kinderen wel hun steentje bijdragen.
Kinderarbeid verbieden is hier geen oplossing.
Heel wat kinderen zullen hierdoor gedoemd worden boefjes te worden om te overleven,
de uitbuiting zal toenemen als je ons dwingt in de illegaliteit te werken.
Laat ons dus werken, maar met een uurregeling en werk aangepast aan onze leeftijd.
Steeds wordt de nadruk gelegd op het belang van onderwijs.
Na de bijeenkomst doen we samen met Luchita een wandeling
in de bergen de Cerro Santa Apolonia.
Een grote klim met trappen, mijn adem krijgt het moeilijk.
Ik zie in de hoogte een kapel. Was ik hier met mijn man, ik zou zeggen,
neen neen ik klim niet zo hoog, nu doe ik mee en wil niet onderdoen.
De kapel is gewijd aan La Virgen de Fàtima, er zijn heel wat soevenierstandjes. De meeste mensen stoppen hier.
Van hieraf ziet men het vervolg van de heuvel naar de ‘Silla del Inca’
een in de rots uitgehakte stoel voor de Incavorst.
Een jongetje vraagt om ons verder te begeleiden.
Ik schat hem zo 10 jaar oud.
Hij kent de Incageschiedenis en vertelt honderduit.
Van hierboven aanschouwde Incavorst Atahualpa zijn rijk.
Een andere jongen komt er ook bij en vraagt of hij eveneens mag vertellen en ons begeleiden.
De jongens kennen elkaar, we nemen hen maar samen mee. Dat is een soort werk voor hen,
Luchita die de streek goed kent zegt dat alles waar is wat de jongens vertellen,
straks geven we hen een fooi want daarvoor doen ze het natuurlijk.
Een hele tijd blijven we zitten op de top van de berg tot het donker wordt.
Voorzichtig dalen we terug naar beneden.
We zoeken een eenvoudig restaurantje zoals er velen zijn in een van de hoofdstraten van de stad.
Daar aangekomen zien we een jongetje op de stoep,
helemaal voorovergebogen in slaap gevallen,
zijn zakje snoep ligt voor hem.
Luchita buigt zich over hem en maakt hem liefdevol wakker,
altijd weer ben ik geraakt door de liefde die de begeleiders aan deze kinderen geven.
Hij is een 11-jarige jongen uit de school.
Heb je honger vraagt Luchita, hij knikt bevestigend, we nemen hem mee in het restaurant,
bestellen voor hem hetzelfde als voor ons.
Hij lijkt wel uitgehongerd en drinkt achteraf nog een vol glas melk,
daarna gaat hij verder op de stoep zittend snoepjes verkopen aan voorbijgangers.
Twee snoepjes voor…. drie snoepjes voor….
Ondertussen vertelt Luchita, deze jongen woont met zijn moeder en
twee broers op één kamertje dat de moeder huurt.
Wie de vaders zijn van de jongens???? Maar de moeder heeft een vriend die zeer gewelddadig is,
elke avond bezoekt hij de moeder, de kinderen moeten uit de kamer.
Eens was hij zo gewelddadig dat hij de moeder een oog uitsloeg,
doch ze laat hem steeds weer komen.
Luchtia vroeg de jongen hoeveel zakjes snoep hij al verkocht had,
dat is het vierde zegt hij. Luchita gelooft het niet en hoopt dat ze gelijk heeft.
Zo een jongen die vier zakjes snoep kan verkopen op één avond
en leeft in zo’n situatie thuis zal algauw merken dat hij volledig voor zich zelf kan instaan,
niet meer naar huis terugkeren, leven op straat, de school verzuimen en een echt straatkind worden,
dat gevaar zit er zeker in.
Ze duikt nog een ander verhaal op, een dertienjarig meisje van de school
werd verkracht door de werkgever van de moeder.
Hij heeft een kleine zaak, ook de moeder werkte er als kind en werd door hem verkracht,
ze blijft er werken. De moeder vertelde alles alles aan Luchita en verzocht de man
niet aan te geven omwille van schrik voor wraak van de familie.
Luchita kon er niet van slapen ’s anderendaags gaf ze de man toch aan,
hij zit gevangen.
Dat zijn geen éénmalige of bijzondere gevallen zegt Luchita,
de meeste van onze kinderen hebben met geweld te maken binnen het gezin
en/of bevinden zich in een uitzichtloze situatie.
Veel van de gezinnen huren één kamer.
Ook Junior woont met zijn ouders en twee zusjes op één kamer,
ook zijn vader is vaak gewelddadig.
wordt vervolgd….
ps klik ik op voorbeeld is altijd alles ok, op de topic staat alles veel te breed zodat voor elke zin naar links moet gescrold worden om te kunnen lezen.
ik moet eindeloos mijn tekst veranderen door de breedte van de bladspiegel, vraagt veel tijd en de tekst trekt op niets meer, heeft iemand daarvoor een oplossing?
heel fijn dat jullie komen lezen,
bedankt voor al wat ik mocht lezen
en voor de mooie prenten!
We gaan verder!
.......vervolg
Zaterdag 31 juli
Alex, colaborador gevormd door Manthoc komt om 10:00 samen met zijn groepje kinderen.
Ze gaan voetballen, wij worden er op uitgenodigd.
De zon schijnt ongenadig fel in de bergen, ik krijg een Manthoc-pet opgezet.
Nooit ga ik in België naar het voetbal maar hier kijk ik er vol verwachting naar uit.
Alex komt ons halen en per taxi rijden we samen naar het bijeenkomstpunt
Een dertigtal kinderen staan ons op te wachten met een warme welkom,
een bord met tekst, een lied, handengeklap, mijn gemoed raakt vol!
Er zijn ook enkele grotere meisjes aanwezig. Een meisje van 11 komt naar mij toe,
ze leunt dicht tegen mij aan. Ze draagt de zorg voor de kindjes van haar zus,
een vijf- en een tweejarig jongetje.
De jongetjes lijken al lang een bad nodig te hebben, het kleinste heeft een likstok,
zijn handjes, zijn gezichtje en zijn kleertjes plakken helemaal.
Hij wil met zijn handjes aan mijn kleren maar het meisje trekt hem van mij weg.
Myriam duidt mij op de ondervoeding,
vooral bij het jongetje van vijf duidelijk te zien aan zijn haar.
Voor zijn vijf jaar is hij uiterst klein, hij lijkt drie, de groeiachterstand,
nog een teken van ondervoeding, haalt hij nooit meer in.
Ook mentaal zijn deze kinderen achteruit.
We klimmen met de kinderen naar het voetbalveldje.
Alex heeft het moeilijk om de spelers aan te duiden, iedereen wil spelen.
Ze nemen allen deel aan de opwarming,
daarna worden ze ingedeeld in groepjes, het spel kan beginnen.
Uiteindelijk volgen er drie voetbalmatchen.
Ondertussen spelen de grotere meisjes volley.
Volwassenen uit de buurt kijken van op afstand.
Op de hoek van het veld komt een vrouw zich op het muurtje neerzetten, ze verkoopt ijsjes.
Ijsjes, dat zijn dunne ronde plastiekjes 1 cm omtrek, 8 cm lang, gevuld met water met kleurstof en diepgevroren.
Ze worden verkocht aan een halve cent.
Het meisje van 11 koopt er onmiddellijk drie, een voor haar en voor de twee jongetjes elk een.
Kort daarna komt ze naar mij toe en biedt mij ook zo’n ding aan.
Myriam komt onmiddellijk tussen, niet aannemen, zeker niet van eten zegt ze,
je weet niet met welk water die vrouw dat maakte en tot het meisje zegt ze,
als wij zo iets eten worden we ziek.
Het meisje kijkt beteuterd, ik heb met haar te doen, ze wou enkel lief zijn.
Zo gaat het verder, de ganse voormiddag zie ik haar en het jongetje van vijf weer naar de vrouw toe lopen en ‘ijsjes’ kopen.
Dat jongetje heeft er zeker bij het einde van de voormiddag 15 à 20 op.
Zo gaat het vaak, hun maagjes zitten vol met vuiligheid,
de kindjes voelen geen honger, de moeders zijn gerust, maar zo ontstaat ondervoeding.
Opeens vraagt het jongentje, pak mij, houdt mij even vast, knuffel mij
Onder het spel komt een vader met zijn zoontje naast ons zitten.
Myriam spreekt hem aan,
of hij Manthoc kent?
Of zijn zoontje naar school gaat?
Hij blijkt niet van Cajamarca te zijn maar is hier op familiebezoek.
Manthoc kent hij niet maar het zoontje gaat wel naar school.
Een heel druk gesprek volgt tussen de vader en Myriam.
Hij vraagt naar de levensomtandigheden in België.
Hij vindt dat de regering aan elke boer een tractor moet geven om hun levensstandaard te verbeteren.
Hij blijkt hoogst verrast dat boeren in ons land ook zomaar geen tractor krijgen.
Eindeloos loopt de discussie,
ik concentreer mij liever weer op de kinderen.
Peruanen zoals ook in andere ontwikkelinglanden denken vaak dat in Europa
zomaar alles gegeven wordt.
Myriam maakt hem duidelijk dat er hier had gewerkt wordt en de regering
zomaar geen cadeaus geeft.
In de namiddag wonen we nogmaals een groepsvergadering bij,
nu van jongere kinderen in het tehuis waar we verblijven.
Ik krijg eerst wat uitleg: de afgevaardigden (colaboradors)
komen uit de school,
eerst worden ze gekozen als klasafgevaardigde voor één jaar,
ze kunnen herkozen worden.
Daarna worden ze regionaal afgevaardigde,
Junior is met zijn 13 jaar al drie jaar regionaal afgevaardigde,
waarschijnlijk zal hij doorstoten tot nationaal afgevaardigde.
De kinderen gekozen als klasafgevaardigde krijgen een speciale opleiding van de directrice, Luchita.
Eénmaal per jaar is er een nationale bijeenkomst van NAT’s in Lima
(een zeventien uur durende tocht per bus, ik zag dat helemaal niet zitten en verkoos het vliegtuigje).
De afgevaardigden komen er samen om te spreken over de problematiek in de verschillende regio’s wat betreft,
onderwijs, economie… Hierna wordt een werkingsplan voor dat jaar opgesteld.
In de verschillende regio’s komen de kinderen elke week samen om te praten over hun problemen thuis,
of op hun werk, of op school.
Soms doen ze een uitstap om hun streek beter te leren kennen.
Volgende week bespreken ze in groepjes,
stukjes uit de speech van de president naar aanleiding van de Nationale Feestdag. Ze hebben het uitgesteld wegens ons bezoek.
Volwassenen zijn steeds op de achtergrond aanwezig en geven toelichting indien nodig.
Men ziet verder dat die afgevaardigden over het algemeen ook verantwoordelijkheden opnemen later op hun middelbare scholen.
De mondigheid van deze kinderen maakt grote indruk.
Op de bijeenkomst hoor ik hoe zij hun problemen bespreken en naar oplossingen zoeken.
Ook Myriam is sterk onder de indruk, zij is lerares Grieks-Latijn
op een middelbare school in Hasselt.
Die kinderen spreken beter dan de 17-18-jarigen zegt zij.
Van kleins af leren zij op te komen voor zichzelf, daar wordt heel veel tijd aan besteed, ze horen anderen praten en leren het ook.
We horen steeds dezelfde boodschap:
“In Peru, waar de helft van de bevolking onvoldoende heeft om in de normale behoeften van een gezin te voorzien,
moeten kinderen wel hun steentje bijdragen.
Kinderarbeid verbieden is hier geen oplossing.
Heel wat kinderen zullen hierdoor gedoemd worden boefjes te worden om te overleven,
de uitbuiting zal toenemen als je ons dwingt in de illegaliteit te werken.
Laat ons dus werken, maar met een uurregeling en werk aangepast aan onze leeftijd.
Steeds wordt de nadruk gelegd op het belang van onderwijs.
Na de bijeenkomst doen we samen met Luchita een wandeling
in de bergen de Cerro Santa Apolonia.
Een grote klim met trappen, mijn adem krijgt het moeilijk.
Ik zie in de hoogte een kapel. Was ik hier met mijn man, ik zou zeggen,
neen neen ik klim niet zo hoog, nu doe ik mee en wil niet onderdoen.
De kapel is gewijd aan La Virgen de Fàtima, er zijn heel wat soevenierstandjes. De meeste mensen stoppen hier.
Van hieraf ziet men het vervolg van de heuvel naar de ‘Silla del Inca’
een in de rots uitgehakte stoel voor de Incavorst.
Een jongetje vraagt om ons verder te begeleiden.
Ik schat hem zo 10 jaar oud.
Hij kent de Incageschiedenis en vertelt honderduit.
Van hierboven aanschouwde Incavorst Atahualpa zijn rijk.
Een andere jongen komt er ook bij en vraagt of hij eveneens mag vertellen en ons begeleiden.
De jongens kennen elkaar, we nemen hen maar samen mee. Dat is een soort werk voor hen,
Luchita die de streek goed kent zegt dat alles waar is wat de jongens vertellen,
straks geven we hen een fooi want daarvoor doen ze het natuurlijk.
Een hele tijd blijven we zitten op de top van de berg tot het donker wordt.
Voorzichtig dalen we terug naar beneden.
We zoeken een eenvoudig restaurantje zoals er velen zijn in een van de hoofdstraten van de stad.
Daar aangekomen zien we een jongetje op de stoep,
helemaal voorovergebogen in slaap gevallen,
zijn zakje snoep ligt voor hem.
Luchita buigt zich over hem en maakt hem liefdevol wakker,
altijd weer ben ik geraakt door de liefde die de begeleiders aan deze kinderen geven.
Hij is een 11-jarige jongen uit de school.
Heb je honger vraagt Luchita, hij knikt bevestigend, we nemen hem mee in het restaurant,
bestellen voor hem hetzelfde als voor ons.
Hij lijkt wel uitgehongerd en drinkt achteraf nog een vol glas melk,
daarna gaat hij verder op de stoep zittend snoepjes verkopen aan voorbijgangers.
Twee snoepjes voor…. drie snoepjes voor….
Ondertussen vertelt Luchita, deze jongen woont met zijn moeder en
twee broers op één kamertje dat de moeder huurt.
Wie de vaders zijn van de jongens???? Maar de moeder heeft een vriend die zeer gewelddadig is,
elke avond bezoekt hij de moeder, de kinderen moeten uit de kamer.
Eens was hij zo gewelddadig dat hij de moeder een oog uitsloeg,
doch ze laat hem steeds weer komen.
Luchtia vroeg de jongen hoeveel zakjes snoep hij al verkocht had,
dat is het vierde zegt hij. Luchita gelooft het niet en hoopt dat ze gelijk heeft.
Zo een jongen die vier zakjes snoep kan verkopen op één avond
en leeft in zo’n situatie thuis zal algauw merken dat hij volledig voor zich zelf kan instaan,
niet meer naar huis terugkeren, leven op straat, de school verzuimen en een echt straatkind worden,
dat gevaar zit er zeker in.
Ze duikt nog een ander verhaal op, een dertienjarig meisje van de school
werd verkracht door de werkgever van de moeder.
Hij heeft een kleine zaak, ook de moeder werkte er als kind en werd door hem verkracht,
ze blijft er werken. De moeder vertelde alles alles aan Luchita en verzocht de man
niet aan te geven omwille van schrik voor wraak van de familie.
Luchita kon er niet van slapen ’s anderendaags gaf ze de man toch aan,
hij zit gevangen.
Dat zijn geen éénmalige of bijzondere gevallen zegt Luchita,
de meeste van onze kinderen hebben met geweld te maken binnen het gezin
en/of bevinden zich in een uitzichtloze situatie.
Veel van de gezinnen huren één kamer.
Ook Junior woont met zijn ouders en twee zusjes op één kamer,
ook zijn vader is vaak gewelddadig.
wordt vervolgd….
ps klik ik op voorbeeld is altijd alles ok, op de topic staat alles veel te breed zodat voor elke zin naar links moet gescrold worden om te kunnen lezen.
ik moet eindeloos mijn tekst veranderen door de breedte van de bladspiegel, vraagt veel tijd en de tekst trekt op niets meer, heeft iemand daarvoor een oplossing?
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe,
met aandacht weer bijgelezen, mooi maar pakkend
een mens is verlegen voor onze welstand.
Je vraag over die bladschikking stel ik mezelf ook,
Bij ' voorbeeld ' mooie schikking maar eens geplaatst
is er een zee van ruimte.
Waarom hebben ze dat veranderd? Geen idee.
Liefs,
Bomi
-
Gustilpe,
met aandacht weer bijgelezen, mooi maar pakkend
een mens is verlegen voor onze welstand.
Je vraag over die bladschikking stel ik mezelf ook,
Bij ' voorbeeld ' mooie schikking maar eens geplaatst
is er een zee van ruimte.
Waarom hebben ze dat veranderd? Geen idee.
Liefs,
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Gustilpe,
Je verslag van 31 juli heb ik met veel aandacht gelezen
Schrijnende toestanden zijn er ginder !
Over de breedte van de pagina, kan ik spijtig, ook niets
zinnigs zeggen
De breedte is vervelend, steeds verschuiven ...
Groetjes,
elisa
Je verslag van 31 juli heb ik met veel aandacht gelezen
Schrijnende toestanden zijn er ginder !
Over de breedte van de pagina, kan ik spijtig, ook niets
zinnigs zeggen
De breedte is vervelend, steeds verschuiven ...
Groetjes,
elisa
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Gustilpe,
"Welkom thuis," hoef ik niet meer te zeggen,
want je bent al weer een tijdje bij je gezin.
Ik heb nog geen gelegenheid gehad te komen lezen,
dat wil ik dan ook doen op een rustig moment
en als ik er mijn volle aandacht kan aan geven.
De foto's heb ik al hier en daar bekeken.
Er zijn er heel mooie bij.
Maar sta me toe te zeggen dat ik heel blij ben
dat je weer hier onder ons bent, gezond en wel.
Tot binnenkort,
ria
"Welkom thuis," hoef ik niet meer te zeggen,
want je bent al weer een tijdje bij je gezin.
Ik heb nog geen gelegenheid gehad te komen lezen,
dat wil ik dan ook doen op een rustig moment
en als ik er mijn volle aandacht kan aan geven.
De foto's heb ik al hier en daar bekeken.
Er zijn er heel mooie bij.
Maar sta me toe te zeggen dat ik heel blij ben
dat je weer hier onder ons bent, gezond en wel.
Tot binnenkort,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike, elisa, Ria, Neske, Assa,
bedankt voor jullie bezoekje,
de interesse, de mooie werkjes,
lees maar als je tijd hebt,
ik weet 't is een grote brok!
Zondag 1 augustus
Zoals elke dag in ons tehuis komt er iemand van het schooltje ons ontbijt bereiden. We kunnen dat natuurlijk ook zelf, maar ze staan erop ons te verwennen. Vandaag is het een onderwijzer. Telkens krijgen we een groot bord vruchten in stukjes gesneden, papaja, banaan, mango, meloen e.d. Enkele kleine broodjes met boterkaas, thee of koffiie.
Men denkt hier ons altijd en overal te moeten begeleiden ook. Gisterenavond zegden we aan Luchita dat het absoluut niet nodig is altijd voor ons klaar te staan. We trekken wel onze plan.
Enkele kinderen komen aankloppen voor een ontbijt, thuis is er niets te eten. Dat kan in het huis van Manthoc, kinderen kunnen er altijd terecht voor alles en nog wat, het is ook hun huis.
Deze voormiddag hebben we niets te doen, we besluiten een wandeling te maken van 7 km naar Banos del Inca (er moet een kapje op de n staan maar dat vind ik niet, de n wordt nj uitgesproken). Het is schitterend weder, de zon schijnt volop. Het is winter maar overdag toch zo’n 22°. De hoogtezon geeft, het lijkt veel warmer. Ik vergat mijn pet, gelukkig heb ik nog een bos haar, dat zal wel meevallen.
het vrouwtje gaat kaas verkopen, doch zo'n volle emmer heel zwaar
Het stadje Banos del Inca heeft zich gevormd rond een aantal bronnen die hier al eeuwenlang mineraalhoudend warm water naar de oppervlakte voeren. Atahualpa zat hier te relaxen toen hij het bericht kreeg dat Pizarro en zijn mannen waren aangekomen en een onderhoud met hem wilden. Er zijn twee publieke baden. Er zijn verschillende paviljoenen voor maximum zes personen, er zijn ook privé-baden. Je mag anderhalf uur in het complex blijven en twintig minuten in het water. Deze regel is ingevoerd om te voorkomen dat mensen onwel worden van de zwaveldampen.
Wij besluiten enkel wat rond te kijken.
[bad van Incavorst Atahualpa; warmwaterbronnen ruiken naar zwavel
Zoals overal waar toeristen komen staan ook hier stalletjes opgesteld met koopwaar.
Ik zie heel mooie truitjes en vestjes voor de kleinkinderen, zou ik? Zou ik niet?
Toch laat ik mij verleiden voor de kleinsten, voor de jongens met lama’s, voor Lientje een heel kleurrijk vestje. Ik koop nog een en ander die ik verder zal verkopen ten voordele van het schooltje op de kaas- en wijnavond van het koor en op het ontbijt volgend jaar.
Mijn rugzakje zit vol, zeven kilometer teruglopen kost mij moeite onder de hoogtezon.
verkoopstalletjes; vruchtensap van suikerriet
Rond 13:00 komt er ons een leraar halen. Er is een etentje op school bereidt door enkele moeders. Ze hadden de school voor een of ander feest gebruikt, niet goed afgesloten, de PC van de school met alle gegevens erop werd gestolen. Nu koken ze om terug wat geld in kas te krijgen voor een nieuwe PC.
de school
De school is gelegen daar waar veel arme mensen wonen komend van het platteland op zoek naar werk. Veel volk is er niet, wie hier in de buurt woont heeft onvoldoende geld voor een maaltijd. Familieleden van de onderwijzers en vrienden komen er wel. Kinderen zijn er ook, sommige kinderen komen één portie halen voor hun gezin.
Op de speelplaats spelen volwassenen volley, ze vragen om mee te spelen, Myriam doet mee, ik zie het niet zitten om te lopen en te springen achter een bal aan, zij is een stuk jonger, ik zal mij niet vervelen, er is van alles te zien, maar vooral kijk ik naar de kindjes..
Ze komen spontaan vragen naar mijn naam en waar ik vandaan kom. België kennen ze natuurlijk niet. Een moeder klampt mij aan, ik begrijp haar niet al te best. Gelukkig komt Nancy er aan. Zij is net terug uit Lima, 17 uur bus achter de rug. Ze vergezelt mij verder en blijft aan mijn zijde. Ik ben heel blij hier te zijn, eindelijk zie ik ‘mijn’ schooltje. Morgen, morgen zie ik de school in werking, ik kijk er ontzettend naar uit.
Na de volley schuiven wij ook aan voor de maaltijd, kip met rijst, aardappelen, tomaten en sla. Aardappelen worden hier gegeten als groente.
We maken kennis met een dochter van Luchita en haar kleindochtertje.
Rond 17:00 is alles afgelopen, we worden begeleid door Luchita en Nilda naar een hoofdweg voor een taxi. De school ligt ver van het centrum, ze willen niet dat we hier alleen lopen, fototoestel in de zak, spijtig maar terwijl niemand het ziet toch een paar kiekjes, ze zijn zeer bezorgd om ons.
Terug in de stad zien we hetzelfde jongetje van gisterenavond in slaap op de stoep voor hetzelfde restaurant met zijn zakje snoepjes. Hij is in heel diepe slaap, Myriam trekt zachtjes aan zijn oor, na een tijd is hij wakker, hij zal verder snoepjes verkopen, twee voor…. drie voor…. tot zijn zakje leeg is. Veel kinderen verkopen snoepjes in de stad, ze mogen niet naar huis voor ze alles verkocht hebben.
We rusten uit op een bankje op de Plaza de Armas. Een jongen komt vragen om onze schoenen te poetsen. Ik heb een soort sportschoenen aan, geen leder. Maar de jongen dringt aan, zo’n schoenen kan ik ook poetsen. Ik laat hem begaan, hij borstelt eerst mijn ene schoen, daarna wrijft hij erover met een doek, mijn schoen wprdt zwart. Ik doe hem stoppen, ik maak het terug goed zegt hij. Uit zijn schoenenkistje tovert hij een hele reeks poedertjes, hij mengt verschillende kleuren ondereen, probeert de ene kleur, dan de andere, maakt een nieuw mengsel, het wordt alleen maar erger, mijn schoen, ziet rood, groen….. stop maar ik geef jou wel iets!
Mijn schoenen zal ik wassen in de wasmachine, tot nog toe vergeten!
Even later komt er een groep meisjes aan, ze zijn met vakantie, waar komen jullie vandaan? Mogen we een foto nemen van jullie? Zijn wij hier een attractie?
We laten hen een foto van ons nemen in ruil nemen wij ook een foto van hen, we lachen er samen om.
Die nacht kan ik de slaap niet vatten, ik voel mij misselijk, ik vertel het Myriam de volgende ochtend, dat komt door het eten op school, zegt ze.
wordt vervolgd….
bedankt voor jullie bezoekje,
de interesse, de mooie werkjes,
lees maar als je tijd hebt,
ik weet 't is een grote brok!
Zondag 1 augustus
Zoals elke dag in ons tehuis komt er iemand van het schooltje ons ontbijt bereiden. We kunnen dat natuurlijk ook zelf, maar ze staan erop ons te verwennen. Vandaag is het een onderwijzer. Telkens krijgen we een groot bord vruchten in stukjes gesneden, papaja, banaan, mango, meloen e.d. Enkele kleine broodjes met boterkaas, thee of koffiie.
Men denkt hier ons altijd en overal te moeten begeleiden ook. Gisterenavond zegden we aan Luchita dat het absoluut niet nodig is altijd voor ons klaar te staan. We trekken wel onze plan.
Enkele kinderen komen aankloppen voor een ontbijt, thuis is er niets te eten. Dat kan in het huis van Manthoc, kinderen kunnen er altijd terecht voor alles en nog wat, het is ook hun huis.
Deze voormiddag hebben we niets te doen, we besluiten een wandeling te maken van 7 km naar Banos del Inca (er moet een kapje op de n staan maar dat vind ik niet, de n wordt nj uitgesproken). Het is schitterend weder, de zon schijnt volop. Het is winter maar overdag toch zo’n 22°. De hoogtezon geeft, het lijkt veel warmer. Ik vergat mijn pet, gelukkig heb ik nog een bos haar, dat zal wel meevallen.
het vrouwtje gaat kaas verkopen, doch zo'n volle emmer heel zwaar
Het stadje Banos del Inca heeft zich gevormd rond een aantal bronnen die hier al eeuwenlang mineraalhoudend warm water naar de oppervlakte voeren. Atahualpa zat hier te relaxen toen hij het bericht kreeg dat Pizarro en zijn mannen waren aangekomen en een onderhoud met hem wilden. Er zijn twee publieke baden. Er zijn verschillende paviljoenen voor maximum zes personen, er zijn ook privé-baden. Je mag anderhalf uur in het complex blijven en twintig minuten in het water. Deze regel is ingevoerd om te voorkomen dat mensen onwel worden van de zwaveldampen.
Wij besluiten enkel wat rond te kijken.
[bad van Incavorst Atahualpa; warmwaterbronnen ruiken naar zwavel
Zoals overal waar toeristen komen staan ook hier stalletjes opgesteld met koopwaar.
Ik zie heel mooie truitjes en vestjes voor de kleinkinderen, zou ik? Zou ik niet?
Toch laat ik mij verleiden voor de kleinsten, voor de jongens met lama’s, voor Lientje een heel kleurrijk vestje. Ik koop nog een en ander die ik verder zal verkopen ten voordele van het schooltje op de kaas- en wijnavond van het koor en op het ontbijt volgend jaar.
Mijn rugzakje zit vol, zeven kilometer teruglopen kost mij moeite onder de hoogtezon.
verkoopstalletjes; vruchtensap van suikerriet
Rond 13:00 komt er ons een leraar halen. Er is een etentje op school bereidt door enkele moeders. Ze hadden de school voor een of ander feest gebruikt, niet goed afgesloten, de PC van de school met alle gegevens erop werd gestolen. Nu koken ze om terug wat geld in kas te krijgen voor een nieuwe PC.
de schoolDe school is gelegen daar waar veel arme mensen wonen komend van het platteland op zoek naar werk. Veel volk is er niet, wie hier in de buurt woont heeft onvoldoende geld voor een maaltijd. Familieleden van de onderwijzers en vrienden komen er wel. Kinderen zijn er ook, sommige kinderen komen één portie halen voor hun gezin.
Op de speelplaats spelen volwassenen volley, ze vragen om mee te spelen, Myriam doet mee, ik zie het niet zitten om te lopen en te springen achter een bal aan, zij is een stuk jonger, ik zal mij niet vervelen, er is van alles te zien, maar vooral kijk ik naar de kindjes..
Ze komen spontaan vragen naar mijn naam en waar ik vandaan kom. België kennen ze natuurlijk niet. Een moeder klampt mij aan, ik begrijp haar niet al te best. Gelukkig komt Nancy er aan. Zij is net terug uit Lima, 17 uur bus achter de rug. Ze vergezelt mij verder en blijft aan mijn zijde. Ik ben heel blij hier te zijn, eindelijk zie ik ‘mijn’ schooltje. Morgen, morgen zie ik de school in werking, ik kijk er ontzettend naar uit.
Na de volley schuiven wij ook aan voor de maaltijd, kip met rijst, aardappelen, tomaten en sla. Aardappelen worden hier gegeten als groente.
We maken kennis met een dochter van Luchita en haar kleindochtertje.
Rond 17:00 is alles afgelopen, we worden begeleid door Luchita en Nilda naar een hoofdweg voor een taxi. De school ligt ver van het centrum, ze willen niet dat we hier alleen lopen, fototoestel in de zak, spijtig maar terwijl niemand het ziet toch een paar kiekjes, ze zijn zeer bezorgd om ons.
Terug in de stad zien we hetzelfde jongetje van gisterenavond in slaap op de stoep voor hetzelfde restaurant met zijn zakje snoepjes. Hij is in heel diepe slaap, Myriam trekt zachtjes aan zijn oor, na een tijd is hij wakker, hij zal verder snoepjes verkopen, twee voor…. drie voor…. tot zijn zakje leeg is. Veel kinderen verkopen snoepjes in de stad, ze mogen niet naar huis voor ze alles verkocht hebben.
We rusten uit op een bankje op de Plaza de Armas. Een jongen komt vragen om onze schoenen te poetsen. Ik heb een soort sportschoenen aan, geen leder. Maar de jongen dringt aan, zo’n schoenen kan ik ook poetsen. Ik laat hem begaan, hij borstelt eerst mijn ene schoen, daarna wrijft hij erover met een doek, mijn schoen wprdt zwart. Ik doe hem stoppen, ik maak het terug goed zegt hij. Uit zijn schoenenkistje tovert hij een hele reeks poedertjes, hij mengt verschillende kleuren ondereen, probeert de ene kleur, dan de andere, maakt een nieuw mengsel, het wordt alleen maar erger, mijn schoen, ziet rood, groen….. stop maar ik geef jou wel iets!
Mijn schoenen zal ik wassen in de wasmachine, tot nog toe vergeten!
Even later komt er een groep meisjes aan, ze zijn met vakantie, waar komen jullie vandaan? Mogen we een foto nemen van jullie? Zijn wij hier een attractie?
We laten hen een foto van ons nemen in ruil nemen wij ook een foto van hen, we lachen er samen om.
Die nacht kan ik de slaap niet vatten, ik voel mij misselijk, ik vertel het Myriam de volgende ochtend, dat komt door het eten op school, zegt ze.
wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
Gustilpe,
Weer even bijgelezen, een hele belevenis perfect verteld
maar o zo triest, kan echt begrijpen dat je hart pijn doet.
Bewondering voor jullie de helpers, maar ook voor de
mensen zelf die zich vechtend een weg door 't leven banen.
Nog een fijn weekend gewenst.
Bomi
Gustilpe,
Weer even bijgelezen, een hele belevenis perfect verteld
maar o zo triest, kan echt begrijpen dat je hart pijn doet.
Bewondering voor jullie de helpers, maar ook voor de
mensen zelf die zich vechtend een weg door 't leven banen.
Nog een fijn weekend gewenst.
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!