mijmeringen 2
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Een roos voor jou, lieve Roos...
Lieve Gustilpe,
Interesse, zin maar momenteel geen tijd om heel bewust
je boeiend, ontroerend en levendig relaas over je reis in
Peru te kunnen lezen !
Maar ik heb vanaf de eerste dag, alles geprint en de bladeren
wachten geduldig op het vervolg in een groen kaftje (de kleur
van de hoop ... hoop in een betere wereld waaraan je zo
liefdevol, medelevend en ijverig werkt)
Bedankt voor je steunende beterschapswensen voor Alter en
ook voor je lief bezoek in ons 5de Laar
Warme augustusgroetjes van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Lieve Gustilpe,
een vluchtige bezoek
hiermee laat ik weten
alvast genoten
van al je foto's
Je prachtige reisverslag
lees ik wanneer ik thuis ben.
Heb zoveel bewondering
voor je inzet, liefde en passie!
Voor jou een zonnige zondags groet
Schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike, Bosrankje, bo'ke, Schrijfster, Elisa, Assa,
zeer bedankt voor jullie bezoekje, het geduld, de interesse,
lees maar als jullie tijd hebben!
lieve groetjes,
gustilpe
...... vervolg
2 augustus: het hoogtepunt: bezoek aan de school
Luchita, directrice van de school bereidt ons ontbijt, ze komt ons halen om de school te bezoeken. Met een taxi rijden we er heen. We staan er op zelf de taxi te betalen maar daar wil ze niet van weten. Er rijden heel veel taxi’s in de stad, ze zijn spotgoedkoop.
Het is stil op de speelplaats, ik profiteer ervan om gauw een foto te nemen van het schoolreglement:.
1. we komen op tijd naar school
2. we maken onze taken en nemen onze verantwoordelijkheden ernstig
3. we zijn beleefd en groeten elkaar
4. we leven samen in vrede en harmonie
5. we brengen respect op voor elkaar
6. we zorgen goed voor het meubilair, de infrastructuur en de schoolbenodigdheden
7. we luisteren beleefd als iemand tot ons praat
8. we komen proper naar school, gewassen, nagels geknipt
9. we gebruiken de eetzaal voor de maaltijden
10. we beoefenen ten allen tijde de drie belangrijke waarden van de school:
SOLIDARITEIT RESPECT LIEFDE
Daarnaast hangt een bord met sancties als het reglement niet nageleefd wordt.
Luchita leidt ons rond in het atelier ‘houtbewerking’ er is niemand aan het werk vandaag.
We zien stoeltjes, houten speelgoed, de tafels en stoeltjes van de klasjes werden hier gemaakt. Het zijn de oudere kinderen die houtbewerking leren. Afgestudeerden mogen steeds het atelier gebruiken zo zij het wensen om aldus een inkomen te verwerven.
De kinderen komen buiten, begeven zich allen naar het zaaltje (toen Myriam hier twee jaar geleden een bezoek bracht was het zaaltje er nog niet,
de kinderen peelden in de sleuven van de bouwwerken, ook de school zelf was nog niet af)
Ook wij worden verzocht ons naar het zaaltje te begeven. Er staan stoelen klaar voor ons op het podium.
Als iedereen neerzit heet Luchita, directrice, ons van harte welkom op de school.
Een zeer emotionele ontvangst valt ons te beurt, alle kindjes staan recht en zingen een lied terwijl ze ons met gebaren verwelkomen. Weer krijg ik een krop in de keel.
Elk groepje voert een dansje, toneeltje of lied op, voor de dansjes hebben ze kleertjes aan van de school. Een zevenjarige jongen kan toveren, in het donker haalt hij gekleurde linten uit een zwarte hoed. Grotere jongens spelen een toneeltje, een jongen verkoopt snoepjes en wordt bestolen, de politie komt er aan, gelukkig vat hij de dief, het zijn verhaaltjes uit hun dagelijks leven. Ze doen hun uiterste best, de leraren hebben er tijd nog moeite voor gespaard.
Daarna houdt Luchita een toespraak voor de kinderen.
Ze legt aan de kinderen uit dat het dank zij sponsoring is, dank zij mensen zoals wij (ik wordt er verlegen door) die zich in hun land inzetten voor hen, en dank zij de mensen die ons daarin steunen in ons thuisland, dat ze hier naar school kunnen.
Daarna is het speeltijd maar eerst mogen ze naar de refter. De school krijgt elke dag 10 liter melk van de gemeente. Daar dit weinig is voor 120 kinderen wordt er havermoutpap van gemaakt. De kinderen laten het zich smaken, de meesten hebben niets gegeten deze morgen.
Na de speeltijd bezoeken we de klasjes, heel interessant, we proberen zo weinig mogelijk te storen. Eén klasje ligt er verlaten bij, de kinderen zijn in het atelier ‘Reposteria’ (gebak).
We gaan even kijken:
De kinderen zijn verdeeld in drie groepjes, ze dragen oranje schortjes en oranje mutsen, we zien grotere kinderen met witte schorten en witte mutsen. De lerares legt uit: de witte schorten leren de kleintjes, de oranje schorten, hoe ze het moeten doen. We vragen een meisje waarom ze een muts op heeft. Antwoord: er mogen geen haartjes in het deeg vallen. Vandaag maken ze koekjes. We zien in elk groepje duchtig roeren, de ingrediënten zitten al in de pot. Op elke tafel staat een bak met vormpjes. Wanneer het deeg klaar is worden weegschaaltjes op de werktafels gezet. Er moet strikt afgewogen worden per koekje. Voorzichtig wordt het deeg in de vormpjes gegoten.
Een heel werk, af en toe moeten de witte schorten een handje toesteken.
Wanneer alle vormpjes van een bak gevuld zijn mag het geheel in de oven.
roeren; wegen; deeg in vormpjes gieten; klaar voor de oven
de vaat, tafels schoonvegen; schrijven, rekenen
Daarna worden de schriftjes uit hun klasje gehaald. Op het bord staan de ingrediënten, de hoeveelheden, de prijs per kg. De kinderen schrijven alles over in hun schrift, daarna moeten ze uitrekenen wat ze verbruikt hebben, wat de kostprijs ervan is, hoeveel winst ze zullen behalen. De winst per groepje is 4 sol (€ 1) maar het gas moet nog betaald, een gasfles kost? (ben ik vergeten) Er wordt 1 gasfles opgebruikt per maand.
Omdat werken tot hun leven behoort leren deze kinderen zonder het te beseffen rekenen: maten, gewichten, breuken; ze leren over hygiëne en gezondheid, taal wordt eraan gekoppeld zoals woordenschat, spraakkunst, schrijfwijze, en ze leren samenwerken.
Een kind haalt uit een plastiek zakje enkele houten blokjes, hij vraagt mij een T te maken, ik probeer en probeer maar kan de T niet vinden, ze hebben er plezier bij. Daarna vragen ze het aan Myriam, ook zij vindt de T niet, nochtans zijn het slechts een vijftal blokjes denk ik, hilariteit alom. We vinden het fijn dat de kinderen zoveel pret hebben.
Ondertussen mogen de koekjes uit de oven, we mogen proeven, het zijn lekkere chocolademuffins.
De tafels worden schoongeveegd, de vaat wordt gedaan, alles gaat hier vanzelf, elk kind weet wat er te doen is.
Enkele meisjes gaan naar buiten met de gebruikte schorten en mutsen, ze doen er samen de was. Jongens zijn in de weer om het lokaal schoon te maken, stoeltjes op de tafels, water en dweil worden bovengehaald, alles is weer netjes voor de volgende dag, voor een andere groep. Ondertussen hangt de was te drogen.
de schoonmaak; de was
Na school verkopen de kinderen de koekjes in hun buurt, met de winst betalen ze hun kopies van de school, er zijn geen handboeken. Is er geld over wordt het verdeeld onder het groepje.
In de namiddag mogen oudere kinderen die het wensen hier komen bakken voor eigen geld of voor hun gezin.
In het lessenpakket wordt er tuinbouw ingelast, er is een klein kruidentuintje maar het is winter en niet veel te zien.
Op de speelplaats staat er sinds kort een groot waterreservoir, werkmannen zijn bezig er een tweede te plaatsen, met dat ene reservoir wordt er 70 sol per maand (€ 17,5) bespaard.
Recyclage vindt een plaats onder een plastieken afdakje. Papier en karton, plastiek, oud ijzer wordt bijeengebracht. De mensen uit de buurt beginnen daar stilaan weet van te hebben, ze brengen hun papier, oud ijzer zoals oude fietsen naar de school. Al het recyclagemateriaal wordt verkocht, al brengt het weinig op toch een kleine hulp en voor de kinderen en de buurt een deel opvoeding!
tuintje 2 x; waterreservoir; in de hoek recyclage
Klokslag 1:30 luidt de bel, einde van de schooltijd, ze begint al om 7:45. Kinderen komen aanschuiven aan de eetzaal, de meesten eten hier hun middagmaal voor slechts een halve sol (nog geen 5 frank, is gemakkelijker omrekenen in franken) Zelfs dat kunnen niet alle kinderen betalen.
Onderwijzers eten hier ook, wij mogen er ook aan deelnemen in het leraarslokaaltje. De borden worden opgeschept en op tafel gezet, geen goed idee vind ik, ik krijg mijn bord nooit leeg. Een kindje komt piepen aan de deuropening, hier moet je alles opeten zegt hij.
Ik eet tot ik werkelijk niet meer kan, mijn bord is niet helemaal leeg, ik schaam mij en verontschuldig mij, de kookmoeder neemt de restjes mee naar huis.
Kinderen met mogelijkheden worden gestimuleerd om verder te studeren, de ouders worden er voor warm gemaakt, Manthoc probeert in de kosten voor verdere studie tussen te komen voor een aantal begaafde leerlingen.
Er wordt verder gewerkt aan de opvoeding van de ouders, ze hebben nooit geleerd om interesse te betonen in de opvoeding van hun kinderen of de school, ze hebben nooit geleerd een of ander initiatief te nemen, ze hebben nooit geleerd wat gezonde voeding is, of wat hygiëne betekent. Beetje bij beetje wil men hun betrekken bij dat alles maar het gaat o zo langzaam.
De meeste onderwijzers en begeleiders zijn zelf opgegroeid binnen Manthoc en weten als geen ander wat het is in armoede te leven en werkend kind te zijn. Zij kregen mogelijkheden op een beter leven dankzij Manthoc, op hun beurt geven zij kinderen kansen op een beter leven.
Ik sta meermaals verwonderd en bewonderend wat hier alles gebeurt in dat schooltje, ongelooflijk toch! En te bedenken dat het schooltje op sluiten stond bij gebrek aan middelen.
DAT MAG EN KAN NIET GEBEUREN!
huisjes in de omgeving van de school, stiekem genomen
wordt vervolgd…..
zeer bedankt voor jullie bezoekje, het geduld, de interesse,
lees maar als jullie tijd hebben!
lieve groetjes,
gustilpe
...... vervolg
2 augustus: het hoogtepunt: bezoek aan de school
Luchita, directrice van de school bereidt ons ontbijt, ze komt ons halen om de school te bezoeken. Met een taxi rijden we er heen. We staan er op zelf de taxi te betalen maar daar wil ze niet van weten. Er rijden heel veel taxi’s in de stad, ze zijn spotgoedkoop.
Het is stil op de speelplaats, ik profiteer ervan om gauw een foto te nemen van het schoolreglement:.
1. we komen op tijd naar school
2. we maken onze taken en nemen onze verantwoordelijkheden ernstig
3. we zijn beleefd en groeten elkaar
4. we leven samen in vrede en harmonie
5. we brengen respect op voor elkaar
6. we zorgen goed voor het meubilair, de infrastructuur en de schoolbenodigdheden
7. we luisteren beleefd als iemand tot ons praat
8. we komen proper naar school, gewassen, nagels geknipt
9. we gebruiken de eetzaal voor de maaltijden
10. we beoefenen ten allen tijde de drie belangrijke waarden van de school:
SOLIDARITEIT RESPECT LIEFDE
Daarnaast hangt een bord met sancties als het reglement niet nageleefd wordt.
Luchita leidt ons rond in het atelier ‘houtbewerking’ er is niemand aan het werk vandaag.
We zien stoeltjes, houten speelgoed, de tafels en stoeltjes van de klasjes werden hier gemaakt. Het zijn de oudere kinderen die houtbewerking leren. Afgestudeerden mogen steeds het atelier gebruiken zo zij het wensen om aldus een inkomen te verwerven.
De kinderen komen buiten, begeven zich allen naar het zaaltje (toen Myriam hier twee jaar geleden een bezoek bracht was het zaaltje er nog niet,
de kinderen peelden in de sleuven van de bouwwerken, ook de school zelf was nog niet af)
Ook wij worden verzocht ons naar het zaaltje te begeven. Er staan stoelen klaar voor ons op het podium.
Als iedereen neerzit heet Luchita, directrice, ons van harte welkom op de school.
Een zeer emotionele ontvangst valt ons te beurt, alle kindjes staan recht en zingen een lied terwijl ze ons met gebaren verwelkomen. Weer krijg ik een krop in de keel.
Elk groepje voert een dansje, toneeltje of lied op, voor de dansjes hebben ze kleertjes aan van de school. Een zevenjarige jongen kan toveren, in het donker haalt hij gekleurde linten uit een zwarte hoed. Grotere jongens spelen een toneeltje, een jongen verkoopt snoepjes en wordt bestolen, de politie komt er aan, gelukkig vat hij de dief, het zijn verhaaltjes uit hun dagelijks leven. Ze doen hun uiterste best, de leraren hebben er tijd nog moeite voor gespaard.
Daarna houdt Luchita een toespraak voor de kinderen.
Ze legt aan de kinderen uit dat het dank zij sponsoring is, dank zij mensen zoals wij (ik wordt er verlegen door) die zich in hun land inzetten voor hen, en dank zij de mensen die ons daarin steunen in ons thuisland, dat ze hier naar school kunnen.
Daarna is het speeltijd maar eerst mogen ze naar de refter. De school krijgt elke dag 10 liter melk van de gemeente. Daar dit weinig is voor 120 kinderen wordt er havermoutpap van gemaakt. De kinderen laten het zich smaken, de meesten hebben niets gegeten deze morgen.
Na de speeltijd bezoeken we de klasjes, heel interessant, we proberen zo weinig mogelijk te storen. Eén klasje ligt er verlaten bij, de kinderen zijn in het atelier ‘Reposteria’ (gebak).
We gaan even kijken:
De kinderen zijn verdeeld in drie groepjes, ze dragen oranje schortjes en oranje mutsen, we zien grotere kinderen met witte schorten en witte mutsen. De lerares legt uit: de witte schorten leren de kleintjes, de oranje schorten, hoe ze het moeten doen. We vragen een meisje waarom ze een muts op heeft. Antwoord: er mogen geen haartjes in het deeg vallen. Vandaag maken ze koekjes. We zien in elk groepje duchtig roeren, de ingrediënten zitten al in de pot. Op elke tafel staat een bak met vormpjes. Wanneer het deeg klaar is worden weegschaaltjes op de werktafels gezet. Er moet strikt afgewogen worden per koekje. Voorzichtig wordt het deeg in de vormpjes gegoten.
Een heel werk, af en toe moeten de witte schorten een handje toesteken.
Wanneer alle vormpjes van een bak gevuld zijn mag het geheel in de oven.
roeren; wegen; deeg in vormpjes gieten; klaar voor de oven de vaat, tafels schoonvegen; schrijven, rekenenDaarna worden de schriftjes uit hun klasje gehaald. Op het bord staan de ingrediënten, de hoeveelheden, de prijs per kg. De kinderen schrijven alles over in hun schrift, daarna moeten ze uitrekenen wat ze verbruikt hebben, wat de kostprijs ervan is, hoeveel winst ze zullen behalen. De winst per groepje is 4 sol (€ 1) maar het gas moet nog betaald, een gasfles kost? (ben ik vergeten) Er wordt 1 gasfles opgebruikt per maand.
Omdat werken tot hun leven behoort leren deze kinderen zonder het te beseffen rekenen: maten, gewichten, breuken; ze leren over hygiëne en gezondheid, taal wordt eraan gekoppeld zoals woordenschat, spraakkunst, schrijfwijze, en ze leren samenwerken.
Een kind haalt uit een plastiek zakje enkele houten blokjes, hij vraagt mij een T te maken, ik probeer en probeer maar kan de T niet vinden, ze hebben er plezier bij. Daarna vragen ze het aan Myriam, ook zij vindt de T niet, nochtans zijn het slechts een vijftal blokjes denk ik, hilariteit alom. We vinden het fijn dat de kinderen zoveel pret hebben.
Ondertussen mogen de koekjes uit de oven, we mogen proeven, het zijn lekkere chocolademuffins.
De tafels worden schoongeveegd, de vaat wordt gedaan, alles gaat hier vanzelf, elk kind weet wat er te doen is.
Enkele meisjes gaan naar buiten met de gebruikte schorten en mutsen, ze doen er samen de was. Jongens zijn in de weer om het lokaal schoon te maken, stoeltjes op de tafels, water en dweil worden bovengehaald, alles is weer netjes voor de volgende dag, voor een andere groep. Ondertussen hangt de was te drogen.
de schoonmaak; de wasNa school verkopen de kinderen de koekjes in hun buurt, met de winst betalen ze hun kopies van de school, er zijn geen handboeken. Is er geld over wordt het verdeeld onder het groepje.
In de namiddag mogen oudere kinderen die het wensen hier komen bakken voor eigen geld of voor hun gezin.
In het lessenpakket wordt er tuinbouw ingelast, er is een klein kruidentuintje maar het is winter en niet veel te zien.
Op de speelplaats staat er sinds kort een groot waterreservoir, werkmannen zijn bezig er een tweede te plaatsen, met dat ene reservoir wordt er 70 sol per maand (€ 17,5) bespaard.
Recyclage vindt een plaats onder een plastieken afdakje. Papier en karton, plastiek, oud ijzer wordt bijeengebracht. De mensen uit de buurt beginnen daar stilaan weet van te hebben, ze brengen hun papier, oud ijzer zoals oude fietsen naar de school. Al het recyclagemateriaal wordt verkocht, al brengt het weinig op toch een kleine hulp en voor de kinderen en de buurt een deel opvoeding!
tuintje 2 x; waterreservoir; in de hoek recyclageKlokslag 1:30 luidt de bel, einde van de schooltijd, ze begint al om 7:45. Kinderen komen aanschuiven aan de eetzaal, de meesten eten hier hun middagmaal voor slechts een halve sol (nog geen 5 frank, is gemakkelijker omrekenen in franken) Zelfs dat kunnen niet alle kinderen betalen.
Onderwijzers eten hier ook, wij mogen er ook aan deelnemen in het leraarslokaaltje. De borden worden opgeschept en op tafel gezet, geen goed idee vind ik, ik krijg mijn bord nooit leeg. Een kindje komt piepen aan de deuropening, hier moet je alles opeten zegt hij.
Ik eet tot ik werkelijk niet meer kan, mijn bord is niet helemaal leeg, ik schaam mij en verontschuldig mij, de kookmoeder neemt de restjes mee naar huis.
Kinderen met mogelijkheden worden gestimuleerd om verder te studeren, de ouders worden er voor warm gemaakt, Manthoc probeert in de kosten voor verdere studie tussen te komen voor een aantal begaafde leerlingen.
Er wordt verder gewerkt aan de opvoeding van de ouders, ze hebben nooit geleerd om interesse te betonen in de opvoeding van hun kinderen of de school, ze hebben nooit geleerd een of ander initiatief te nemen, ze hebben nooit geleerd wat gezonde voeding is, of wat hygiëne betekent. Beetje bij beetje wil men hun betrekken bij dat alles maar het gaat o zo langzaam.
De meeste onderwijzers en begeleiders zijn zelf opgegroeid binnen Manthoc en weten als geen ander wat het is in armoede te leven en werkend kind te zijn. Zij kregen mogelijkheden op een beter leven dankzij Manthoc, op hun beurt geven zij kinderen kansen op een beter leven.
Ik sta meermaals verwonderd en bewonderend wat hier alles gebeurt in dat schooltje, ongelooflijk toch! En te bedenken dat het schooltje op sluiten stond bij gebrek aan middelen.
DAT MAG EN KAN NIET GEBEUREN!
huisjes in de omgeving van de school, stiekem genomenwordt vervolgd…..
Laatst gewijzigd door gustilpe op 25 aug 2010, 15:15, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe,
Wat een pakkend relaas door foto's nog duidelijker
gemaakt. Het is begrijpbaar dat je een krop in de keel
krijgt, jullie doen het niet voor de eer.
Later zullen die kinderen dat pas goed snappen.
Begrijpelijk is ook dat die mensen hun dankbaarheid
willen tonen.
Tot een volgende,
Bomi.
-
Gustilpe,
Wat een pakkend relaas door foto's nog duidelijker
gemaakt. Het is begrijpbaar dat je een krop in de keel
krijgt, jullie doen het niet voor de eer.
Later zullen die kinderen dat pas goed snappen.
Begrijpelijk is ook dat die mensen hun dankbaarheid
willen tonen.
Tot een volgende,
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Gustilpe,
Het onderwijs
geeft meer mogelijkheden
tot werkzaamheden
en spijs.
ik wens je een rustige avond
met een lieve groet
bo'ke
Het onderwijs
geeft meer mogelijkheden
tot werkzaamheden
en spijs.
ik wens je een rustige avond
met een lieve groet
bo'ke
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve,
even tussendoor, je had het onlangs over de nieuwe breedte
van het scherm.
Daarstraks klikte ik bovenaan rechts op de kleine A en mijn
scherm is weer als voorheen.
Hopelijk heb je er iets aan.
Daaaaag,
Bomi
-
Gustilpe lieve,
even tussendoor, je had het onlangs over de nieuwe breedte
van het scherm.
Daarstraks klikte ik bovenaan rechts op de kleine A en mijn
scherm is weer als voorheen.
Hopelijk heb je er iets aan.
Daaaaag,
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Norman12 - Lid geworden op: 22 sep 2008, 22:00
.
Beste Gustilpe ,
Jouw reportage helemaal gelezen , veel kinderen gezien
Daarom een mooi filmpje over kinderen elders
STUDYING CONFUSIUS
http://www.youtube.com/watch?v=_c0WZIn2KeI
.
Beste Gustilpe ,
Jouw reportage helemaal gelezen , veel kinderen gezien
Daarom een mooi filmpje over kinderen elders
STUDYING CONFUSIUS
http://www.youtube.com/watch?v=_c0WZIn2KeI
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bomike, bo'ke, Assa, Nele,
bedankt voor wat jullie kwamen plaatsen, fijn!
Norman,
ik bekeek het filmpje, in China worden kindjes van kleins af geïndoctrineerd en getraind, ze krijgen er een harde opvoeding in discipline.
bedankt om de verwijzing hier te plaatsen en omdat je kwam lezen!
..... vervolg
In de late namiddag nemen we deel aan een vier uur durende excursie naar Ventanillas de Otusco. We nemen Junior, 13 jaar en al drie jaar regionaal afgevaardigde, waar ik het eerder over had, mee. Hij is zeer leergierig. Hij vroeg ons gisteren of hij ons mocht begeleiden naar de Cerro Santa Apolonia de grote klim naar de kapel La Virgen de Fàtima en de Silla del Inca waar ik al over schreef. Daar we er al geweest waren beloofden we hem vandaag zelf mee te nemen, daar is hij natuurlijk heel blij mee. Hij heeft een mooi vestje aan, gekregen van Luchita zegt hij, de broek is wat te groot, ze is van zijn vader.
Op de bus zien we nog twee Europeanen, we zagen hen gisterenavond ook in het restaurant, ze dronken een glaasje wijn, de eerste maal dat we hier wijn zagen. Wij besluiten deze avond ook een glaasje te drinken. We willen graag weten waar ze vandaan komen en wat ze hier komen doen, Cajamarca is niet echt een toeristische trekpleister.
Het blijken twee Duitse leraressen te zijn, ze reizen door Peru zonder goede voorbereiding, ze denken alles per bus te doen, een onmogelijke opdracht! Terug in Lima zal Myriam hen verder helpen bij het uitstippelen van hun reis.
Onderweg vertelt de gids over de vervuiling, de ziektes, de armoede door de mijnen. Yannacocha haalt elke dag 500 kg goud boven. De gronden rondom zijn onvruchtbaar geworden, de boeren werden genoodzaakt hun grond te verlaten en naar de stad te trekken waar ze geen werk vinden. Zelfs het drinkwater werd vergiftigd. In de buurt van de mijn komt kanker vrijveel voor, elke familie heeft er wel iemand die kanker heeft of er aan stierf. De kinderen hebben groeiachterstand. De mijnen zijn in handen van multinationals, de gewone Peruaan heeft de kommer en kwel.
Ventanillas de Otusco
Het is een necropolis van in rots uitgehakte graven op 8 km van Cajamarca. De begraafplaats werd in gebruik genomen door de Cajamarca-cultuur, een pre-Incacultuur, maar later begroeven ook de Inca’s er hun overledenen. Nadat de doden in foetushouding in de nissen waren bijgezet werden deze afgesloten met een stenen plaat en soms versierd met edelmetalen. Het zal dan ook weinig verwondering wekken dat alle graven geplunderd zijn en alleen de nissen nog te bezichtigen zijn. Er waren ook familienissen.
Het is een hele klim over rotsen, Junior is heel gedienstig en bezorgd, waar het moeilijk is neemt hij mijn hand vast om de hindernis te overbruggen. Het uitzicht is de moeite waard!
onderweg verkopen deze vrouwen fris drank
Bij een hangbrug houden we halt, even proberen, het lukt al hou ik er niet van dat sommige anderen de brug doen schommelen maar met Junior in de buurt ben ik veilig.
We bezoeken even verder een grote tuin met reuze hortensia’s, de bloemen hebben een doorsnede van 30 cm, ongezien, de tuin ligt op een steile helling, ondertussen worden we het klimmen gewoon.
De uitstap eindigt bij een kaasfabriekje. Junior hoopt al sinds vanmorgen op het proeven van yoghurt. Hij luistert met volle aandacht naar de uitleg over de bereiding van kaas, daarna volgt de proeverij, Junior tast gretig toe, maar zoals verwacht geen yoghurt..
We maken het goed in Cajamarca en kopen voor hem een grote fles yoghurt, hij is dolblij, zijn ganse familie kan er van smullen.
We komen wat later dan gepland bij ‘onze thuis’ aan, daar wachten Luchita en Nilda ons op voor het avondmaal, wat worden we hier verwend. Junior gaat niet onmiddellijk naar huis, hij schuift mee aan tafel, zo gaat het hier, kinderen zijn ten allen tijde welkom!
Zijn maagje vol en blijgezind stapt hij op.
Als iedereen naar huis is, sluipen we met ons tweeën naar buiten voor een glaasje Peruaanse wijn, het smaakt heerlijk!
Eenmaal in mijn bed denk ik, wat een dag, zoveel emoties op school en dan nog die uitstap, ik wil alle ervaringen op de school rustig overdenken maar als een blok val ik in slaap!
wordt vervolgd…..
bedankt voor wat jullie kwamen plaatsen, fijn!
Norman,
ik bekeek het filmpje, in China worden kindjes van kleins af geïndoctrineerd en getraind, ze krijgen er een harde opvoeding in discipline.
bedankt om de verwijzing hier te plaatsen en omdat je kwam lezen!
..... vervolg
In de late namiddag nemen we deel aan een vier uur durende excursie naar Ventanillas de Otusco. We nemen Junior, 13 jaar en al drie jaar regionaal afgevaardigde, waar ik het eerder over had, mee. Hij is zeer leergierig. Hij vroeg ons gisteren of hij ons mocht begeleiden naar de Cerro Santa Apolonia de grote klim naar de kapel La Virgen de Fàtima en de Silla del Inca waar ik al over schreef. Daar we er al geweest waren beloofden we hem vandaag zelf mee te nemen, daar is hij natuurlijk heel blij mee. Hij heeft een mooi vestje aan, gekregen van Luchita zegt hij, de broek is wat te groot, ze is van zijn vader.
Op de bus zien we nog twee Europeanen, we zagen hen gisterenavond ook in het restaurant, ze dronken een glaasje wijn, de eerste maal dat we hier wijn zagen. Wij besluiten deze avond ook een glaasje te drinken. We willen graag weten waar ze vandaan komen en wat ze hier komen doen, Cajamarca is niet echt een toeristische trekpleister.
Het blijken twee Duitse leraressen te zijn, ze reizen door Peru zonder goede voorbereiding, ze denken alles per bus te doen, een onmogelijke opdracht! Terug in Lima zal Myriam hen verder helpen bij het uitstippelen van hun reis.
Onderweg vertelt de gids over de vervuiling, de ziektes, de armoede door de mijnen. Yannacocha haalt elke dag 500 kg goud boven. De gronden rondom zijn onvruchtbaar geworden, de boeren werden genoodzaakt hun grond te verlaten en naar de stad te trekken waar ze geen werk vinden. Zelfs het drinkwater werd vergiftigd. In de buurt van de mijn komt kanker vrijveel voor, elke familie heeft er wel iemand die kanker heeft of er aan stierf. De kinderen hebben groeiachterstand. De mijnen zijn in handen van multinationals, de gewone Peruaan heeft de kommer en kwel.
Ventanillas de Otusco
Het is een necropolis van in rots uitgehakte graven op 8 km van Cajamarca. De begraafplaats werd in gebruik genomen door de Cajamarca-cultuur, een pre-Incacultuur, maar later begroeven ook de Inca’s er hun overledenen. Nadat de doden in foetushouding in de nissen waren bijgezet werden deze afgesloten met een stenen plaat en soms versierd met edelmetalen. Het zal dan ook weinig verwondering wekken dat alle graven geplunderd zijn en alleen de nissen nog te bezichtigen zijn. Er waren ook familienissen.
Het is een hele klim over rotsen, Junior is heel gedienstig en bezorgd, waar het moeilijk is neemt hij mijn hand vast om de hindernis te overbruggen. Het uitzicht is de moeite waard!
onderweg verkopen deze vrouwen fris drankBij een hangbrug houden we halt, even proberen, het lukt al hou ik er niet van dat sommige anderen de brug doen schommelen maar met Junior in de buurt ben ik veilig.
We bezoeken even verder een grote tuin met reuze hortensia’s, de bloemen hebben een doorsnede van 30 cm, ongezien, de tuin ligt op een steile helling, ondertussen worden we het klimmen gewoon.
De uitstap eindigt bij een kaasfabriekje. Junior hoopt al sinds vanmorgen op het proeven van yoghurt. Hij luistert met volle aandacht naar de uitleg over de bereiding van kaas, daarna volgt de proeverij, Junior tast gretig toe, maar zoals verwacht geen yoghurt..
We maken het goed in Cajamarca en kopen voor hem een grote fles yoghurt, hij is dolblij, zijn ganse familie kan er van smullen.
We komen wat later dan gepland bij ‘onze thuis’ aan, daar wachten Luchita en Nilda ons op voor het avondmaal, wat worden we hier verwend. Junior gaat niet onmiddellijk naar huis, hij schuift mee aan tafel, zo gaat het hier, kinderen zijn ten allen tijde welkom!
Zijn maagje vol en blijgezind stapt hij op.
Als iedereen naar huis is, sluipen we met ons tweeën naar buiten voor een glaasje Peruaanse wijn, het smaakt heerlijk!
Eenmaal in mijn bed denk ik, wat een dag, zoveel emoties op school en dan nog die uitstap, ik wil alle ervaringen op de school rustig overdenken maar als een blok val ik in slaap!
wordt vervolgd…..
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Gustilpe lieve, sterke vrouw,
Met veel interesse gelezen, nogal logisch dat junior je niet
uit het oog verloor, heel verstandig!
Hortensia's van 30 cm amaai, knap.
Die rotsgraven zagen wij ook in Turkije in de buurt van de
sierra Nevada. Het plaatsje heette Mira er werd ons verteld
dat daar ook het graf was van de heilige Nicolas onze
Sinterklaas. We hebben het gezien, maar waarheid of niet?
Dat laat ik over aan geschiedkundigen.
Liefs,
Bomi
Bomi.
-
Gustilpe lieve, sterke vrouw,
Met veel interesse gelezen, nogal logisch dat junior je niet
uit het oog verloor, heel verstandig!
Hortensia's van 30 cm amaai, knap.
Die rotsgraven zagen wij ook in Turkije in de buurt van de
sierra Nevada. Het plaatsje heette Mira er werd ons verteld
dat daar ook het graf was van de heilige Nicolas onze
Sinterklaas. We hebben het gezien, maar waarheid of niet?
Dat laat ik over aan geschiedkundigen.
Liefs,
Bomi
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
lieve Gustilpe
vandaag, [ nu thuis] aan het ''eerste deel'' van je
van je barre en mooie reisverslag begonnen.
Inleef en werkproject[/b
De barre leef omstandigheden,
zoals vrieskou,armoe en geen warmte en smog,
de verpauperde wijken.
Toch bespeur ik in je schrijven,
dat er ook [noem het] laksheid van mensen is,
om voorzorg maatregelen te treffen.
Het lijkt me dat onder deze omstandigheden,
bij veel mensen de moed in de schoenen zakt!
Mijn respect voor al die liefdevolle helpende handen.
lieve groet schrijfster
vandaag, [ nu thuis] aan het ''eerste deel'' van je
van je barre en mooie reisverslag begonnen.
Inleef en werkproject[/b
De barre leef omstandigheden,
zoals vrieskou,armoe en geen warmte en smog,
de verpauperde wijken.
Toch bespeur ik in je schrijven,
dat er ook [noem het] laksheid van mensen is,
om voorzorg maatregelen te treffen.
Het lijkt me dat onder deze omstandigheden,
bij veel mensen de moed in de schoenen zakt!
Mijn respect voor al die liefdevolle helpende handen.
lieve groet schrijfster
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.