--"Ons Dagboek"--

[ria]

beeld je in,
de heide,
in deze tijd van het jaar,
nog paars,
een blauwe hemel eromheen,

wandelaars, bijna allemaal
in de buurt van de tachtig,
ertegen of erover.

kranig stappen ze verder
je ziet dat ze genieten,
ook dat ze dit gewoon zijn...

ze klagen niet,
ze zagen niet,
één heeft een fototoestel
meegenomen,
dat van zijn vrouw.

het is zijn eerste langere
wandeltocht,
normaal is hij een fietsman.

sinds kort en na de operatie
van een nieuwe heup,
geniet hij tevens opnieuw van
het wandelen.

's avonds komt hij thuis
met zijn buit,
zijn buit aan foto's.

proficiat manlief
dat heb je er mooi vanaf gebracht.

ria

[ria]

Om mijn schade in te halen,
ik ben hier veel te lang afwezig gebleven,
sorry Meester,


SEPTEMBER

Fiets~wandelend
door de nog groene dreven
van mijn gastvrij dorp,
kom ik vele kleine mensjes tegen...

Talrijk zijn ze onderweg,
aan pa of mama’s hand;
rapen beukennootjes
en kastanjes en zijn
op zoek naar elfen- en kabouterland

September loopt ten einde
een nieuw jaargetij breekt aan,
de HERFST heeft pas
zijn kleurrijke entree gedaan.

Knisperend knarsen beukennootjes
en eikels groen of bruin,
…fietswielen zingen een eender lied,
en beuken - groen nog - wuiven
met hun majestatische kruin.

Langs dreven, paden, weggetjes
natuur in vol ornaat,
zelfs cupido, gans verscholen
schiet met beukennootjes,
vastbesloten en kordaat.

Hij treft mij op mijn rechterborst
een schot recht in de roos,
hé makker laat dat,
of ik maak me boos.

Stilaan, nog verscholen in het bos,
peperkoekenhuisjes,
omringd door zacht-groen mos.

Er komt meer leven in de buurt,
auto’s toeteren maar…
de wind zoemt om mijn oren,
speelt gretig in mijn haar.

Wat een heerlijke
en prachtige herfstdag vandaag,
mijn hart vol dankbaarheid
roert een tevreden snaar.

ria

[littlestar]

Stil zit ik op de trein in de krant te lezen. De mensen kijken allemaal vrolijk, buiten schijnt de zon. Veel jongeren vertrekken opgewonden naar hun eerste lessen in het hoger onderwijs. Ik merk een groep “bejaarden” op die een uitstap naar Brugge gepland hebben. Ik ben onderweg naar mijn kleinkinderen.
Samen halen we Steff van school. Zijn gelaat is prachtig geschilderd in een dinosaurus en dreigend loopt hij op ons af. Nog helemaal in de ban van de grootste zoogdieren aller tijden speelt hij het spel verder.
Bij zijn boekentas ligt een zelfgemaakt boekje dat hij met enige trots meezeult naar huis. Thuisgekomen trekt hij mij naast hem op de sofa en toont fier het boekje.
Met zorg legt hij de eerste bladzijde open, ondertussen met veel geestdrift vertellend wat hij deze week allemaal geleerd heeft. Hij kan bijna woordelijk vertellen wat er te lezen staat, zelfs de moeilijke Latijnse namen van enkele dino’s spreekt hij vlotjes uit.
En deze is een vleeseter, en heeft een stekel en haaientanden en die is een planteneter en heeft platte tanden ... Ik kon hem op geen foutje betrappen. Vol verwondering keek ik naar mijn kleinzoon, zijn gedrevenheid, de leergierigheid en het belevingsvermogen van dat kleine mannetje. Die dinosaurussen zullen zeker nog een tijdje nazinderen en ik ben blij dat ik weer een heel fijn intens moment met Steff heb mogen beleven.
Hoedje af voor juff Astrid die erin slaagt om vierjarigen zo’n fijne schooltijd mee te geven. Op de vraag van tante Hil een weekje eerder “Hoe was het op school?” antwoordde hij kort “Leuk”. Dat ene woordje kan ik nu volledig plaatsen, het is er ook leuk.

[denook]

een alleenstaand geval, of toch niet ...

Om een beetje orde in de uitgaven te houden doe ik aan eenvoudige
boekhouding: een groot blad per maand met vaste rubrieken, ramingen
en uiteindelijke resultaten. Zo zijn verzekeringen, benzine, dokters en
apotheek, electriciteit ... vaste rubrieken. Er is ook een post 'goei werken'.
Daar wordt maandelijks een vast bedrag aan besteed en het zijn zowat
ieder jaar dezelfde goede doelen die mijn aandacht en steun krijgen.
Nu en dan, bij grote rampen bijvoorbeeld, gaat er een extra steun-bedrag
de deur uit.
Dit als inleiding voor een recent gesprek daaromtrent.
Mijn nicht Maria en haar man zijn een typisch voorbeeld van wat ik versta
onder een koppel 'Bourgondische' genieters. Reizen, drinken, smullen ...
er staat geen maat op.
Ik stap er al eens binnen en aanhoor dan hun laatste belevenissen
op culinair vlak of hotelontdekking.
Soms is het moeilijk om de aandacht gaande te houden. Er is maar één
ontwerp en het kunnen vertellen is voor hun belangrijker dan dat ik al
dan niet geïnteresseerd meeluister.
Ik weet niet meer hoe ik er in slaagde, maar een paar weken geleden
kon ik even een ander onderwerp aansnijden. Ik begon bewust over
de recentste wereldrampen van overstromingen en de enorme gevolgen
voor de landen die so wie so al in de grootste armoede leefden.
Zeer uitdrukkelijk vroeg ik hoe zij met zulke rampen en steunfondsen
omgingen?
Ik kreeg een antwoord zoals ik eigenlijk kon verwachten.
" Wij doen aan zo'n zaken niet mee. Dat geld komt toch niet terecht waar
het moet terecht komen. Ik (Maria) geef alleen aan gevallen die ik per-
soonlijk ken ..."
Mijn antwoord: "dat is heel goed Maria, maar zeg me eens, waar heb je
het laatste jaar, neen, de laatste vijf jaren, al eens financiëel een
steuntje in de rug gegeven?"
Het werd stil aan de overzijde. Ze sloeg rood uit. Die zat.
Is de houding van Maria en haar man een alleenstaand geval, of zijn we
met zovelen die materiëel wel kunnen, doch de kop in het zand steken,
omdat ... ja, waarom eigenlijk ...
denook

[lotte]

Dag dagboek, geloof jij het...
"hoop doet leven"

Kanker diagnose...
op een paar uur kom je terecht in een onbekende wereld
het leven is niet langer een leven waarin alles nog kan
je bent een ziekenhuisklant
chemosessies
straks zijn er de bestralingen

schoonbroer, een sjamaan, tracht jouw pijnen weg te nemen
de deur staat open
enkel een kleine stap naar
"de nieuwe geneeskunde van de Duitse vorser, dokter Hamer"
waarom energie stoppen in negativisme
in ziekmakende uitspraken van het oncologenteam
"je hebt nog zes maanden"

Broer, focus je op jouw volgende Zuid-Afrika reis
de zoveelste in de rij...
vrienden verwachten je.
lotte

Vriende is steunpilare
Waar jy op kan hang
As jy moeg is
n Bietjie soos familie
Waar jy jou vertroue.
Cois

[littlestar]

Maandag, 3 u ’s morgens. Ik ben klaarwakker, mijn gedachten hangen overal en nergens. Geduldig wacht ik op de slaap die zou komen. Ik heb het rijk voor mij alleen, de stilte van de nacht omarmt me en neemt me zonder slapen mee naar de morgen.
De zon schijnt, de lucht kleurt hemelsblauw.
Mijn oudste zus komt vandaag op bezoek Ik heb haar al jaren niet meer gezien. Ze mag geen contact meer maken met haar familie van haar man en om de “lieve” vrede te bewaren leeft zij een heel eenzaam bestaan. Vrienden zijn er niet en de kinderen en kleinkinderen komen ook maar met mondjesmaat.
Mijn zus was 16 jaar toen ik geboren werd en eigenlijk heeft zij mij zeven jaar alle liefde gegeven die ik nodig had.
Voor haar trouwcadeau heb ik maanden kleine klusjes gedaan thuis, ik kreeg dan telkens 1 frank en trots kon ik haar verrassen met een bedsprei en bijpassende matten.
Ik herinner me nog levendig de leegte die haar vertrek naliet. Het was een magere troost dat ik bij haar op vakantie mocht komen. Tranen met tuiten heb ik gehuild ’s avonds in bed.
Ik weet dat ze nu heel ongelukkig door het leven gaat en echt helpen kan ook ik niet, alleen er zijn aan de telefoon en luisteren. Telkens opnieuw hoor ik dan dezelfde verhalen.
"Ik moet het toch tegen iemand kunnen zeggen, ik heb niemand anders." Ook de huisdokter heeft het opgegeven van te luisteren, hij heeft ze ook al tientallen keren gehoord.
Mijn zus is niet goed meer te been, alle bewegingen gaan moeizaam. Slaap- en kalmeerpillen hebben haar helemaal gesloopt.
We hebben een paar uur genoten van elkaars gezelschap want lang durft ze niet wegblijven. Net voor haar vertrek kwamen haar zo diep weggestopte gevoelens boven. Haar ogen kunnen niet meer huilen, ze heeft geen tranen meer, maar heel dat tengere lichaam beefde en schokte. Ik pakte haar vast en drukte ze stevig tegen me aan. Het leek me een eeuwigheid voor ze een beetje kalmeerde.
“We hebben elkaar misschien voor de laatste keer gezien” zei ze. Diepgetroffen door haar woorden, (ik had net hetzelfde gedacht), bleef ook ik achter met gevoelens van onmacht en verdriet. Mijn zorgvuldig opgebouwde muurtje ligt omver en ik ben er blij om.
Verstand op nul, ik denk aan de mooie momenten van ons samen en kijk uit naar haar volgend telefoontje.
Dat lieve zus, mijn moedertje van vroeger.

Littlestar

[Bosrankje]

Rust en verzorgingstehuis

Wanneer ik dagelijks, drie keer
door de gangen van de home
-waar mijn moeder nu verblijft-
wandel, loop, soms ren, of ga...

Voel ik me als een verloren,
droevig en onmachtig wezen.
Want buiten haar angstige kreten,
hoor ik nog die andere stemmen !

Tweede verdiep, code 1013 A
'Topaze'...wat een mooie naam
voor dementie... verloren zielen...
De hel op aarde... 't vagevuur !

Ik schrik van hun blikken,verward
en leeg, van hun mimiek en gebaren,
van de schuifelend onzekere gang...
maar vooral van die ijlende geluiden...

En ik denk : waarom gebeurt zoiets ?
Een leven dat niet meer waardig is...
Angst, zelfs paniek, pijn en verdriet
en nog zoveel bangelijke ervaringen !

Verloren in een schrikwekkend labyrint,
denken ze enkel aan eten, slapen en ook...
aan de natuurlijke behoeften, o zo nodig !
Waar zijn hun mooiste gevoelens gebleven ?

Ik voel me zo leeg, moe, uitgeput, bijna ziek
en toch kan ik het niet laten om elke dag,
trouw aan mezelf en aan mijn bijzondere band
met mijn moeder,keer op keer naar haar te gaan...

Want ik denk: het is misschien de laatste maal !

Bosrankje

[Bosrankje]

Het kind in ons

Dit heb ik ooit naar een vriend geschreven....

Veel mensen vragen zich af of het nog mogelijk is als
volwassene, spontaan en eerlijk als een kind te zijn.
Ze spreken dan ook dikwijls van naïviteit en spijtig genoeg
is het wel denigrerend als men over een volwassene spreekt.
Enfin, zo denken heel veel mensen. Het is precies of het dan
over een simpele geest gaat en dat heeft mij (en nu nog) altijd
kwaad gemaakt !

De meeste volwassenen hebben vergeten wat kind zijn is
door slechte en/of trieste ervaringen in hun leven en het is te
begrijpen.
Ze worden verbitterd en geloven niet meer in de anderen,
dikwijls omdat ze niet meer in zichzelf geloven. Ze houden
ook niet meer van zichzelf door "fouten" die ze gemaakt
hebben of slechte keuzes, en krijgen daardoor een schuld-
gevoel dat hen belet om nog van de mooie simpele dingen
te kunnen genieten.

Ze beginnen een rol te spelen en vergeten hun eigen Ik die
ze zo diep mogelijk naar beneden drukken om die langzaam
te vergeten. De verbinding met hun ziel (of noem het zoals
je wilt) is verbroken en ze belanden in hun eigen valstrik.

Om dat te erkennen, herkennen en aanvaarden is er veel moed
en wil nodig maar het is de enige manier om weer zichzelf te
zijn. Dan pas, kan men terug eerlijk, spontaan,enthousiast en
open voor de anderen zijn !

Ik spreek nu voor mezelf maar jarenlang heb ik over dit alles met
alle mogelijke "soorten" mensen gesproken (ik bedoel daarmee
theologen, leraren, psychologen, filosofen enz.. van verschillende
rassen, geloof en leeftijd en ook met "gewone" of "geleerde" mensen).

Een ding is zeker voor mij, zelfs denken zogezegde volwassenen,
dat ik naïef ben omdat ik spontaan, enthousiast en eerlijk ben, ik zal
van het kind in mij altijd blijven houden en in de mensen geloven.

Het kan natuurlijk zijn dat een beschermde en gelukkige jeugd mij
geholpen heeft om zo te denken en te zijn en ik hoop dat veel mensen
van mijn leeftijd, het kind in zich niet vergeten zijn, of het zeker
teruggevonden hebben.......

Bosrankje

[littlestar]

Vanmorgen naar radio2 geluisterd, centrale gast Jos Ghijsen, een man die toch menig gevoelig snaartje in mijn leven heeft beroerd. Het was zo vanzelfsprekend dat hij regelmatig door de huiskamer klonk, steeds rustig kabbelend, nooit vervelend. Zijn cursiefjes, zijn scheurend scharniertje, zijn kwisjes …
Ook vandaag heb ik genoten van zijn stem, zijn wijze woorden, de eenvoud en passie die hij gelijktijdig kan bespelen.
Wat een kunstenaar met taal, gevoelig en zelf toch zo weinig schade opgelopen in het leven, gewoon zichzelf gebleven.
Ik ben “jaloers” op hem maar tegelijkertijd o zo gretig om te leren gelukkig te zijn. Jaloezie klinkt zo lelijk, en toch wil ik het niet anders formuleren. Ik gun het Jos immers dat hij nooit “gewerkt” heeft in zijn leven, dat hij enkel dingen mocht doen die hij graag deed. Die woorden zullen niet echt veel mensen kunnen zeggen.
Gelukkig heb ook ik graag gewerkt, ik kon er mij in uitleven, alleen heb ik mijn grenzen niet goed bewaakt en me laten leegroven. Leeg is leeg, levend dood. Ik had ik tijd om na te denken, te zoeken wie ik nu echt wel ben. Het lichaam en de geest gingen gelijktijdig op de noodstop staan.
In het programma kreeg Miel Cools een prima van Jos, ook een stem om U tegen te zeggen. Zijn liedjesteksten drongen door tot in mijn binnenste en hebben mij menig fijne momenten bezorgd. Miel heeft een zwaar auto-ongeluk gehad en treed niet meer op. Hij heeft verwoord wat ik wel voelde maar niet kon zeggen: “Ieder mens heeft een dubbele persoonlijkheid, één die je aan iedereen laat zien en één die je beschermd omdat je anders teveel gekwetst wordt. Laat mij nu steeds door die oppervlakkigheid kijken en de mens achter de mens zoek. Het is mij niet in dank afgenomen, ik heb er geen goede ervaringen mee. Ik heb wel mezelf ontdekt, klein en onbeholpen, langzaam opgroeiend tot weer iemand die bestaat.
Miel en Jos, thx voor de fijne momenten van vanmorgen, ik koester ze.

Littlestar

[denook]

Ja, een dagboek heeft ook gevoelens.
Ik lees hier al eens mee over de schouders van de schrijvenden, die met
starende ogen, soms lang nadenken alvorens een gestarte zin af te
maken. Woorden worden gewikt en gewogen.
Later moet ongeveer de toon kunnen opgeroepen worden zoals hun schrij-
ven, op het ogenblik van het neerpennen, een beeld gaf van hun aanvoe-
len, gemoedstoestand, vreugde of pijn.
Mijn bestaan wordt steeds duidelijker, naarmate men me beter leert ken-
nen aan de hand van wat hier wordt achtergelaten.
Ik voel me goed tussen de vele topics bij Poëzie en Proza en ben blij met
de plaats die ik er heb kunnen veroveren.

En toch, en toch ...

Enkele weken geleden hoorde ik een gesprek tussen enkele sennetters.
Ook 'ons dagboek' kwam ter sprake. Letterlijk werd er toen gezegd:
" ik wil ook graag nu en dan iets kwijt op ons dagboek, doch ik kan daar-
voor niet genoeg schrijven".

Beste L, ik hoop dan denook wat nu volgt ook komt te lezen.
Hij heeft inderdaad nogal wat voorwaarden gesteld om mijn bladen te
mogen vullen; die voorwaarden droegen wel bij tot waar ik nu sta.
Wat is 'schrijven in een verzorgde taal', waarover hij zo graag spreekt.
Kijk, er is vluchtige, ongecontroleerde cafépraat en er is literatuur.
Tussen deze uitersten liggen vele, vele schakeringen.
Als je schrijft 'ik houdt van...', dan is dat niet verzorgd, vind ik ook.
Het is 'ik werk' (-zonder t-), dus ook 'ik houd' (-zonder t-).
Zo ook, omdat 'je komt' en ' je werkt' is het ook 'je houdt';
maar 'kom je' en 'werk je', dus ook 'houd je'.
Wij 'antwoorden' (-nu-) en wij 'antwoordden' (-gisteren-).
Het is 'ik heb beloofD' en niet 'beloofT', want men zegt 'beloofDe'.

Zo'n regeltje kan iedereen toepassen, zeker als men zijn tekstje een paar
keer traag herleest. En ook, er zijn hier al teksten neergeschreven waar-
bij men voelde dat er aan gewerkt was, met een zeer mooi resultaat als
gevolg. Staat er dan toch een taal- of typfoutje, dan wordt dat er graag
bijgenomen, zonder problemen.
Dus beste L en anderen misschien, beleef je een voorvalletje, heb je een
idee, was er een kleine familieanekdote, houdt iets je continu bezig ...
schrijf het neer in een stukje en herlees zelf een paar keer.

Ten slotte een knipoog naar het eigene van ons dagboek.
Bij het herlezen van de laatste bijdragen hier komt men spontaan tot een
reactie van ... dat kunnen geen stukjes zijn, geschreven door 30 of 40-
jarigen. Natuurlijk niet, het is 'ons' dagboek, het dagboek van senioren.

... een ode aan de prestaties van Miel Cools en Jos Ghijsen,
... de sterke wil om tot het einde het spontane van het kind in zich te
behouden,
... een bijdrage over kanker zoals ervaren bij een oude broer,
... een herbeleven van het bezoek van een veel oudere zus en de nage-
dachte dat het wel eens het laatste bezoek kon zijn,
...

Dergelijke onderwerpen kunnen niet uit jongerenpennen komen, wegens
... te jong, gewoon te jong.

Jongeren kunnen heel verstandig zijn,
ouderen kunnen heel wijs zijn,

een dagboek, met een glimlach van voldoening

[sunset]

waarheen met licht

waarheen met licht
dat groeven scheurt
in elk vertrouwde gezicht
vet perst over sluitingen
buiken als bezwete ringen
uit schaduw laat puilen

waarheen met het licht?

achter deuren – in- en uitgang –
bekijken dimensies van stilte
mensen; snijden scharen
minutieus uit wat binnen
komt: lawaai, ritme, getrommel
en zo weinig tijd voor ons

waarheen met licht.
**********
sunset 19-10-2010
**********

[Alterego1]

Even filosoferen

Het "hiernamaals"...als eeuwig dilemma

Volgens menselijke begrippen in de Rooms-Katholieke wereld bestaat er
na het overlijden zoiets als het "hiernamaals".Een zinnebeeldig begrip dat
aanduidt wanneer de ziel het aardse stoffelijke overschot verlaat,deze
terecht komt in de hemel,de hel of het vagevuur.
Al naargelang hoe men volgens de Roomse dogma's zijn leven hier
op aarde heeft gesleten.

Eerst en vooral,de ziel,wat is dat?
Wie heeft die ooit al gezien?
Uit welke materie bestaat die ziel?
En waar zit die tijdens ons leven?

Wellicht niemand die daar een sluitend pasklaar antwoord kan op geven.
Het is en blijft een raadsel dat zo oud is als de mensheid zelve.

Vooropgesteld dat die ziel werkelijk bestaat,en volgens christelijke normen
is dat wel degelijk zo,dan nog kan niemand,ook de Paus niet,zich daar
formeel bevestigend over uitspreken.

De ziel zou de menselijke geest kunnen zijn,niet de hersenen of het brein,
want die zijn stoffelijk,maar de geest dan gezien als het "denken",de
gedachten die gedurende het leven in ons hoofd spelen.
Want die gedachten(lees geest) dirigeren ons,en was het niet Jezus
Christus zelf die aan het kruis zei "Heer,in uw handen beveel ik mijn geest"?
Wat een aanwijzing zou kunnen zijn omtrent de ziel,temeer omdat men
van iemand die overlijdt toch zegt "hij heeft de geest gegeven",of "zijn ziel
is heengegaan".

Laten we er dus tot nader order van uitgaan dat ieder van ons een ziel
heeft,dan vloeit daaruit logischerwijze de vraag voort "waar zal onze
ziel terechtkomen na onze dood".

En gaan we er dan besef van hebben waar we dan zijn?

Volgens gelovigen is dat laatste wel zo,die gaan er steevast vanuit dat
ze alle beminden in het "hiernamaals" zeker gaan terugvinden.
Er van uitgaande dat het al zo is,waaraan gaan die elkaar herkennen?
En...volgens diezelfde gelovigen zouden die zielen dan nog met elkaar
kunnen converseren ook!
Ook weer zo'n dilemma waarvan niemand het fijne weet,en waarover
in de onderscheidenlijke geloofsvormen verschil van mening bestaat.

Om het maar bij de christelijke leer te houden,gaat de ziel regelrecht
naar een van de drie genoemde mogelijkheden,hemel,hel of vagevuur.
Gelovigen weten wat dat betekent,de hemel is de paradijselijke beloning,
de hel is de brandende boetestraf,en het vagevuur is een station tussenin.

Tesamen vormen ze het "hiernamaals" waarvan ook niemand weet waar dat
te situeren valt,maar dat alle verhoudingen in acht genomen wel oneindig
groot moet zijn,ergens in het universum.Waar het precies is?Een vraag die
voor iedere "levende ziel" ten eeuwigen dage onbeantwoord zal blijven.

Tussen Adam en Eva,en het heden waarin wij leven,zouden er dus al vele
miljarden zielen naar dat "hiernamaals" zijn gegaan,dus moet het iets zijn
met ontzaglijk grote afmetingen.
Of wordt die massa zielen zo compact mogelijk bijeengebracht?

Waaruit dan weer te concluderen valt hoe aartsmoeilijk,om niet
te zeggen hoe onmogelijk,het zal zijn - er van uitgaande dat onze ziel
dat besef nog zal kennen - om er het lang verwachte weerzien te
mogen beleven met de dierbaren die ons naar dat "hiernamaals"
reeds voorafgingen.

Kan zulks?Bestaat er werkelijk zoiets?
Wie zal het ons met zekerheid kunnen zeggen?
Wie het weet mag de vinger opsteken!
Ik denk dat het zuiver een geloofskwestie is.

Alterego

[Alterego1]

Jeugdsentiment

Een vijftiental residenten zitten gezellig aan de
koffietafel in een Rust- en Verzorgingstehuis,
de koffie ruikt heerlijk geurig en ze hebben
er zin in.
Vandaag is het gespreksonderwerp:

'Het Lager Onderwijs in vroegere tijden'

Charles is de eerste die het woord neemt met
"Begin maar al met uw lei en griffel te nemen",
zo de schoolmeester uit die tijd nabootsend.
"Ja,met een mooi doosje,en een sponske en
een zeemeke" voegen Louisa en Gaby er nog
fijntjes aan toe.
De twee dames zitten naast elkaar aan tafel
en vormen een geweldige aanblik door hun
innerlijke pret en guitige lichtjes in de ogen.
"Bestonden er dan geen schriften?"vraagt
animatrice Brigitte.
"Natuurlijk hadden we een 'cahier',maar daar
moesten we een heel jaar mee toekomen.
Papier was duur hoor!"
Allen beamen ze dat de 'cahier' enkel gebruikt
werd voor 'schoonschrift' terwijl er enkelen
dit demonstreren door sierlijke letters in de
lucht te schrijven.Ze beleven er nog pret aan.
Liesbeth weet het nog als de dag van gisteren
"Amaai,dat was nogal een gedoe met dienen
inktpot en die pen." en om haar woorden echt
geloofwaardig te maken vervolgt ze met
"Daar kwam dan ook nogeens een kladpapier
(zo'n roze vloeipapier)bij kijken,om de inkt te
drogen.En o wee,als ge vlekken maakte,dan
kon je helemaal opnieuw beginnen."
De heren hebben kennelijk ook nog andere
herinneringen aan de inktpot.
Fons legt uit hoe de kwajongens indertijd
inktpropjes maakten en met elastiekjes naar
het bord schoten.Het gebeurde daarbij wel
eens dat zo'n propje in de nek van de meester
terecht kwam.En dan gingen de poppen pas
echt aan het dansen natuurlijk.
Zo komen ze bij het onderwerp 'straf' terecht.
Het gezelschap vertelt honderduit."Als je de
straffen van toen de dag van vandaag moest
lappen,dan vloog je als leerkracht regelrecht
het gevang in voor kindermishandeling" is de
mening van allen.Vooral op de jongensschool
werd er met ijzeren hand geregeerd,de houten
lat zowel als de metalen regel werden driftig
gehanteerd op de vingers,handen en billen van
hen die wat mispeuterd hadden.Er werd aan de
haren getrokken,aan oren gedraaid,en kletsen
om de oren gegeven.Of je moest op je knieën
in houten klompen zitten,of in de hoek gaan
staan met uitgestrekte armen,en enkele boeken
in de handen,wat serieus pijn deed.
Bij de meisjes ging het er niet zo hevig aan toe,
maar ja,die zijn doorgaans ook wat braver,aldus
enkele dames.
Brigitte,de animatrice,die veel jonger is dan de
residenten,aanhoort de verhalen met verbazing,
en stelt de vraag "Was er dan niemand,bvb van
de ouders,die daarop klacht neerlegde tegen zulke
lijfstraffen?"
Uit meerdere kelen klonk hetzelfde "Maar bijlange
niet!Als we thuis gingen klagen,resulteerde dat
meestal averechts,we kregen er dan nog een pak
slaag bovenop" en ze voegen er aan toe "Daarbij
we zijn er niet dood van gegaan hé!Er was trouwens
vroeger heel wat meer discipline dan nu.'t Is er
niet op vooruitgegaan met de zachte aanpak."
Alle mannen in het gezelschap herinneren zich nog
levendig één of meerdere keren een zware straf te
hebben ondergaan,behalve de Fons,die beweert
met uitgestreken gezicht nooit gestraft te zijn.
Waarop Charles repliceert met de vaststelling dat
Fons dan wel het 'febbekakske' van de meester was.
Over de leerstof waren ze het allemaal eens dat er
vroeger niet zoveel vakken waren als nu.Maar wat
ze kregen werd er zodanig ingedramd dat het nooit
meer vergeten zou worden.En dhr.Prins en mevr.
Thijs beginnen,om die stelling kracht bij te zetten,
de Franse werkwoordvormen te declameren.
Hetzelfde gebeurt met de tafels van vermenigvuldiging,
die moesten dagelijks zingend hardop in de klas met
z'n allen afgedreund worden,om ze nooit meer te
vergeten."Doe maar eens een test,met een 12 jarige
en een oudere persoon" zeggen ze."Wij weten wel
wie er het snelst en correct zal antwoorden"
"En moedertaal was ook geen lachertje in onze tijd,
vooral op de spelling was men heel streng" en ze
vervolgen met "Wij moesten geen opstel afgeven met
een paar 'dt fouten' in.Radicaal gebuisd was dat!Voor
elke fout moesten we minstens twintig keer,maar
meestal veel meer, het juiste woord schrijven."
Tot slot ging het er nog over hoe belangrijk vlijt in die
tijd was "Dat werd zelfs zeer belangrijk geacht,wij
kregen daar punten op.Ze zouden dat trouwens best
terug invoeren"
En daarmede werd dan besloten,want het was
ondertussen tijd geworden voor het avondeten.

Alterego

[hilde m]

Een toevallige ontmoeting...Donderdag 21 oktober 2010

Gisteren, een mooie frisse maar zonnige herfstdag was ik ijverig de grafsteen van mijn ouders aan het oppoetsen. Aan de overzijde van het smalle paadje deed een oudere heer hetzelfde werk.
Hij vroeg mijn verwantschap met de dame die daar begraven lag. Toen ik hem vertelde dat het mijn moeder was, zei hij dat hij een jeugdvriend van haar was geweest. Zo'n 70 jaar geleden woonden ze samen in dezelfde straat recht tegenover elkaar. Hij vertelde details over die ver verleden tijd, over mijn moeder, mijn grootmoeder die ik maar tot mijn 10 jaar heb gekend, over de moeilijke oorlogstijd maar ook over de verbondenheid en vriendschap tussen de mensen in de straat.
Ik zei hem dat mijn moeder vroeg was gestorven, slecht 53 jaar is ze geworden, gestorven aan een hersentumor. Ja das heel erg, was zijn reaktie...maar kijk eens naar de grafsteen die ik zojuist heb opgepoetst.
Bij het lezen ervan kwam er een krop in mijn keel, want daar lag zijn enig kind, zijn dochter begraven, 24 jaar was ze geworden. Ze was gestorven in hetzelfde jaar als mijn moeder in 1982.
Beenderkanker, op zes maanden was ze weg, klonk zijn droevige verklaring van het gebeuren.
Ach ja, zei hij berustend...wat doe je eraan als het lot jou treft...
Ik kom alle weken mijn dochters graf opkuisen en ook de twee graven naast haar, zo ligt ze netjes tussenin, maar binnen tien jaar zijn we er misschien niet meer en dan geraakt alles in de vergetelheid...wat maakt het dan nog uit of je jong of oud bent gestorven.
We namen een beetje bedrukt, maar dat is waarschijnlijk een normaal gevoel op een kerkhof, afscheid van elkaar met de gebruikelijke woorden...hou je goed, waarschijnlijk zien we elkaar hier nog wel weer.

[cello]

Nog voor de winter, maak ik mijn dagboek bekend.


nog voor de winter of misschien erna ... haasten hoeft niet ...


Het gaat over een man : Hoe hij zich virtueel zo mooi voordoet maar reëel de mensen laat stikken.

gegroet
cello