--"Ons Dagboek"--

[Alterego1]

Echt gebeurd;

Zwanger

Bart,de zoon,komt de huiskamer binnen,gevolgd door
zijn hond,een prachtige Duitse wijfjes-schaper.
Ze komen juist terug van de hondenweide,waar de
hond zijn behoefte kon doen en zich wat heeft kunnen
uitleven samen met andere honden.

De zoon zet zich aan tafel,'t is zondagnamiddag en naar
wekelijkse gewoonte zijn ook broer en zuster bij moeder
op bezoek.Er ontspint zich een geanimeerd gesprek over
koetjes en kalfjes,waarbij ook Mireille,de vrouw van Bart,
ter sprake komt.
-Zegt de moeder;"Zeg Bart,en weet ge nu al of ze zwanger
is of niet?"
Waarmee ze geinteresseerd is of Mireille nu al of niet in
blijde verwachting is,vermits er een vermoeden van
was dat het zou kunnen zijn.
- Bart antwoord daarop;"Och mama,ze staat al zolang loops,
als ze nu nog niet zwanger is,weet ik het ook niet meer.
'k Ben er nu al zoveel keer mee naar de hondenwei geweest,
en er hebben al heel wat honden opgezeten,normaal gezien
kan het bijna niet anders of ze is in verwachting.Daarbij ge
moet maar eens zien hoe haar tepeltjes gespannen staan".

Waarna de andere aanwezige huisgenoten in een daverende
schaterlach uitbarstten,omwille van het misverstand,waarbij
Bart dacht dat moeder wilde weten hoe het met de hond gesteld
was,wijl ze in feite Mireille bedoelde!

Klein amusant misverstandje.

Alterego

[denook]

In 1958 maakte Tati een van zijn meesterwerken: 'Mon Oncle'.
Ik zag de film destijds in een echte cinemazaal, alsook een tweede en
een derde keer. Geniaal gewoon; bij iedere nieuwe voorstelling zag men
nieuwe details en grappigheden die men vorige keer niet had opgemerkt.

We zijn nu vele jaren later. Ik mag niet zeggen dat ik Tati was vergeten,
maar toch, hij zat diep weg, met een dikke laag stof erop.
Tot ... met het recente filmfestival in Gent, men weer een ode bracht aan
de meester. Zijn films werden gekuist, opgepoetst, op dvd uitgebracht,
en in Gent loopt er nog tot half januari een - naar het schijnt - zeer inte-
ressante tentoonstelling rond Tati, met de originele attributen uit zijn
films. Zelfs de fameuze villa uit 'mon oncle' zou er zijn nagebouwd. Ik ga
er zeker nog heen.
Ik kocht de dvd-box, met 'mon oncle', samen met twee andere hoogte-
punten uit Tati's filmcarrière. Keek en herbekeek, zoals vele jaren
geleden. Dat was nu eens nostalgie zoals nostalgie hoort te zijn.

Vandaag had ik 'oppasdienst' bij mijn kleinzoon Carsten, leerling van het
vierde leerjaar. Hij was een beetje ziek; niet erg, maar toch erg genoeg
om niet naar school te gaan.
Een dag is lang, zo alleen.
Een idee ... we zouden samen 'mon oncle' bekijken.
Ik nam de dvd mee, maar besefte wel, dat een gastje van nog geen
negen jaar, die een film wil bekijken die tientallen jaren ouder is dan
hij zelf, een dosis voorbereiding nodig heeft.
Ik gaf daarom vooraf voldoende uitleg - in mijn ogen althans - om hem
de geest en de tijd van de jaren vijftig te laten aanvoelen, inclusief de
manier van leven en het comfort dat er was in die jaren. Ik weet niet of
hij goed geluisterd heeft; waarschijnlijk niet.
Tijdens de film gaf ik nog wat extra commentaar, om de gags die wat
verborgen zaten, meer naar boven te brengen.
Carsten heeft slechts een paar keren stil gelachen en was, denk ik, blij
dat de film gedaan was.
Misschien was hij toch nog wat te ziek om ervan te kunnen genieten.
Zo troost een opvoedende opa zich dan maar ...

denook

[littlestar]

Ach, het vallen van de bladeren, telkens weer een moment waarop mensen depri worden. Twee zeer nabije vrienden hebben prijs en daar sta ik dan, hulpeloos aan de kant te denken hoe ik ook maar een klein beetje licht in die donkere duisternis kan brengen.
Het fijne zal niemand er ooit van weten en “we” puzzelen de oorzaken aan elkaar. Dat is net zo gevaarlijk als mensen te vlug beoordelen of veroordelen.
Mijn vriendin heeft zeer intens de aftakeling meegemaakt van haar hartsvriendin door kanker en op het einde is ze vreedzaam ingeslapen met euthanasie. Maanden later kreeg ze plots geen hap meer door haar keel en wat ze toch naar binnen wurmde kwam er direct weer uit. Na ettelijke kilo’s minder en vele onderzoeken later bleek zij heel veel lucht in te slikken. Ze ademde totaal verkeerd. Met de nodige medicatie en ademhalingsoefeningen stelt zij het al heel wat beter maar ze is nog steeds in behandeling.
Een andere vriend uit onze vriendenkring bleek de vrolijkheid zelve te zijn, altijd lachen geblazen als hij in de buurt was. Reeds geruime tijd vermoedde ik dat er meer aan de hand was, een midlifecrisis misschien. Hij is gestopt met werken, er stond geen echt alternatief tegenover, alleen het zwarte gat en mijn vrees is uitgekomen. Hij is nu al twee weken opgenomen en we moeten afwachten. Deze twee mensen zijn niet eenzaam, hebben veel vrienden, een goed uitgebouwd sociaal leven, een partner en kinderen en toch liep het fout. Arme maatschappij met al onze luxe en hebbedingetjes. Wat we echt missen is warmte, genegenheid, een schouder om op te huilen als we erdoor zitten, eerlijkheid en vertrouwen in elkaar.
De laatste keer dat ik echt van binnenuit gehuild heb, toen was mijn hartsvriendinnetje bij mij en ik probeerde duidelijk te maken wat er scheelde. Maar zij was in gedachten wel 300 km weg van mij. En ik kon het nog begrijpen ook, ik voelde me egoïstisch en schuldig. Het deed ongelooflijk pijn de afstand die ik toen voelde tussen ons. Het is nadien niet meer goed gekomen en ik heb ook niet meer gehuild om dingen die mij zo diep raken. Ik huil bij een mooi lied of gedicht, een gelukkige kinderlach, als ik de ziel kan lezen in de ogen van anderen. Ik huil als ik Yasmine hoor zingen, Jos Ghysen hoor praten, als andere mensen verdriet hebben. Toch laat ik mijn tranen niet zien, ik probeer ze nog steeds te verbergen. Ik “werk” eraan en ik weet nu al dat ik een hele wasmand zakdoeken nodig ga hebben als ik durf te huilen, want er is zoveel op aarde dat mijn zieltje beroert …
Dagboekje, dat was weeral een hele boterham hé, blij dat ik het jou kan toevertrouwen en misschien lezen lotgenoten mee, samen sterk hé!!!

Littlestar

PS: ik ben gelukkig, ik weet dat ik niet mee ongelukkig moet zijn om te tonen dat ik mensen graag heb

[lotte]

Ik zou de gewoonte van het voorlopige moeten aannemen
maar heb er geen goed gevoel bij
extra gevoelig zijn herinneringen aan evaluaties komen opzetten

18 december
vijf dagen na de laatste bestralingsbeurt
broer
Kaapstad
de zomerse warmte voor de winter van hier

Vader van een vriend, collega dr.Barnhard
ontwikkelde ooit het prototype voor de harttransplantatie apparaten
maar kanker
dilemma
een tweede ticket
en mensen hier
wou dat er nu enkel "ik" was...

lotte.

[denook]

Wegdromen met een oude foto in de hand, weg, ver weg, naar tientallen
jaren terug.
Op de foto een priester nog in mis-kledij, die net zijn kerk verlaat langs
een zij-uitgang. Naast hem, schuchter, een verliefd koppeltje.
Zij, een mooi meisje; mooi omdat we weten dat ze mooi is. Op de foto
is dat minder te zien; ze draagt immers een sjaaltje op haar hoofd, wat
beter observeren moeilijk maakt.
De jonge man er naast - eigenlijk een beetje àchter haar - kijkt ernstig.
Beiden lopen lichtjes voorover gebogen, de handen bij elkaar. Nu pas zie
ik dat de deken (-want de priester is een deken-) en het meisje, toch in
de lens kijken, terwijl hij eerder verveeld is dat er een foto wordt geno-
men. De deken lacht met de tanden bloot, het meisje glimlacht, en hij
kijkt inderdaad nogal sip; niet happy met de hele situatie.
Want wat is de situatie ...

Zij komt uit Italië en is als juffrouw te gast bij haar verloofde. Ze heeft er
overnacht. Waarschijnlijk niet in hetzelfde bed. Daarvoor zijn de ouders
te conservatief-katholiek en telt hun huis meer dan genoeg kamers.

Ik tracht te achterhalen hoe oud de foto wel is ...

Op 2 juli 1959 trouwde onze huidige koning Albert. Dus is de foto van vóór
die datum.
Het zijn inderdaad de jonge Paola en Albert, die 's morgens vroeg, na een
privé-mis de dekanale kerk van Laken verlaten.
Een privé-mis, 's morgens vroeg, een zij-uitgang van de kerk...
Wie nam dan de foto?
Dat deed mijn tante Angéle zaliger. Ze was toen huishoudster bij de deken
van Laken, en het Koninklijk Paleis ligt ook onder die dekenij. Ik moet de
foto ook ongeveer in die periode van haar hebben gekregen.

Blijft één vraag: waarom nu, zoveel jaren later wegdromen bij deze foto?

Mijn dochter was gisteravond op bezoek. Ze had groot nieuws: in juni
wordt hun eerste kindje verwacht. Op zo'n momenten wordt er al eens
verder en dieper en uitgebreider doorgeboomd. Ik ging zelfs op zoek naar
een kleinood van ook al zo lang geleden. Toen mijn oog viel op een oude
missaal. En in dat missaal stak die bewuste foto; nog helemaal gaaf,
scherp, als 'nieuw'.

Jammer dat 'ons dagboek' geen foto's duldt.
Alhoewel, ik zou niet weten hoe hem hier op de topic te krijgen ...

denook

[denook]

Een dag later,

voor de mensen die een beetje nieuwsgierig zijn naar de foto waar het
hierboven over ging ...
Martha is er in geslaagd om hem te plaatsen.
Niet hier ... mag niet ... wat een domme regel ...
Daarom, ga eens kijken bij 'Spinsels van Alterego',

met veel dank voor Alter,
voor de bruikleen van zijn topic,

denook

[lotte]

Dagboek, geen momentopname ...

vandaag drie jaar geleden
die dag werd ons pa begraven
nadien
je kunt er geen termijn op zetten
de ene mens heeft meer tijd nodig als de andere
"rouw" noemt men dat
zomaar een woord
is de schrijfwijze wel juist gespeld
is de schrijfwijze niet "rauw"
de a wordt pas veel later
wanneer de herinneringen gebundeld zijn in een groot geschenk
wanneer het verdriet minder venijnig geworden is
wanneer de pijn om het verlies zachter en ronder is
een o

lotte.

[ria]

Dagboek, geen momentopname ...

vandaag drie jaar geleden
die dag werd ons pa begraven
nadien
je kunt er geen termijn op zetten
de ene mens heeft meer tijd nodig als de andere
"rouw" noemt men dat
zomaar een woord
is de schrijfwijze wel juist gespeld
is de schrijfwijze niet "rauw"
de a wordt pas veel later
wanneer de herinneringen gebundeld zijn in een groot geschenk
wanneer het verdriet minder venijnig geworden is
wanneer de pijn om het verlies zachter en ronder is
een o

lotte.

heel mooi Lotte,

onderstaand gedicht vind ik ook heel mooi:

Winterstilte

De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld.

De wind houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.

De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend toverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootse, stille wonder.

Jacqueline van der Waals (1868-1922)

ria

[denook]

Mijn ouders waren kleine zelfstandigen. Moeder runde een kruideniers-
winkel en vader was hovenier. Hij bemande zelfs op zijn eentje wat men
nu de 'groendienst' van de gemeente zou noemen. De kerk lag helemaal
ingeplant in het groen met veel gras, struiken en een wegel er tussen-
door. Dat moest mijn vader onderhouden, alsook de omkadering van een
monument bij de ingang van het kerkhof. Dat was alles; ik denk werk
voor maximaal één dag per week, over het jaar genomen.
Het kruidenierswinkeltje, want meer was het aanvankelijk niet, groeide
rustig verder. Fruit en groenten kwamen er bij, kaas en charcuterie, brood
en zelfs patisserie. Tweemaal per week kwam een dikke dame uit Brussel,
vergezeld van een zoon met blinkend ros haar, verse patisserie leveren.
Wat niet verkocht was namen ze weer mee. Wij kochten de duurste ge-
bakjes aan 4 frank en verkochten ze aan 5 frank. Eclairs en 'glacékes'
verkochten we zelfs aan 3,5 frank.
Een merkwaardig iets: de dikke mevrouw had twee zonen: één was haar
rechterhand bij de taartjesverkoop - de andere was een groot pianist:
Eugène De Canck; wat een wereld van verschil.

Na zekere tijd was onze winkel met voorsprong de grootste van de ge-
meente, tot het plots, heel plots, vlug bergaf ging... Nopri, Sarma, Col-
ruyt openden na elkaar in omliggende gemeenten een filiaal. Ze slokten
alle klanten op. Bij zoverre de mensen nog iets kwamen kopen wat ze de
zaterdag voordien elders vergeten waren. De tijd van de gevulde bood-
schappentassen was voorbij.
Gelukkig waren de vier kinderen toen al groot en bijna allen het huis uit.
Moeder besloot wijs om niet verder te dienen voor 'den overschot!'
De winkel sloot en dat vonden de mensen toch zo spijtig ...

Waarom deze lange inleiding?
Om aan te tonen waarom ik altijd een zwak zal blijven hebben voor de
kleine zelfstandige. Ik koop geen fiets, scheerapparaat of jas in de Makro
of een superzaak, met een niet te overzien gamma. Neen, ik koop het
in de buurt, om de hoek.
Vermits we nog geen vier jaar in onze huidige gemeente wonen, hebben
we moeten zoeken, ontdekken, waarderen. Liggen er nu toch wel drie
bakkerijen heel dichtbij. Welnu, ik laat ze allen een graantje meepikken.
Ik was ook zeer tevreden over een kleine zaak van electrische appara-
ten: een vriendelijke, zachtaardige mevrouw in de winkel en een man die
uit werken ging en 's avonds de wasmachine installeerde die zijn vrouw
die dag had verkocht. We kochten er toch reeds een viertal toestellen.
En nu, vorig jaar, ging de zaak dicht; zo plots dacht ik. De reden vernam
ik later ... naast hun zaak kwam een café: ' de blanke Afrikaanse'.
Een café van en voor vreemdelingen dachten ze waarschijnlijk. Nu, de
Afrikaanse is niet blank; ze is zo zwart als een Afrikaanse kan zijn. Haar
man dan weer is blank, zoals iedereen die hier nu leest - denk ik toch.
Enfin, de zelfstandige zaak was dus weg en een andere zaak kwam er bij.
De electrozaak stond leeg, over te nemen, zonder succes, maanden lang.
Tot enkele maanden geleden er een nieuwe zaak is onder gebracht.
Ik ben er vandaag geweest; daarom ook vandaag in 'ons dagboek'.
Mijn probleem was een bijna nieuwe jas waarvan de ritssluiting onderaan
telkens open sprong. Neen, er is niets met mijn buik; de ritssluiting deugt
niet.
Denook met zijn jas naar de nieuwe kleine zaak: strijken, naaien, herstel-
len.
Een zeer vriendelijke mevrouw deed haar uiterste best om me in het Ne-
derlands te woord te staan. Ik volhardde in mijn moedertaal tot het te
technisch werd voor haar. Ja, een ritssluiting is ook technisch. Ze stelde
uiteraard een nieuwe ritssluiting voor, beste kwaliteit, en, vooral, ze zou
korter moeten zijn; zo was het probleem zeker opgelost.
Ik kreeg een briefje en volgende week, zelfde dag, zal alles klaar zijn.
Benieuwd uit welk land deze nieuwe uitbaters kwamen?
Het zijn Portugezen en hun zaak noemt 'Atelier Belle'.
Mevrouw was inderdaad belle, en vriendelijk.
Leve de kleine zelfstandige ...

denook

[littlestar]

Dag dagboekje

Soms duurt het even om weer wat bij te schrijven, het voelt zo zwaar om een tipje van mijn sluier op te lichten. Ik voel me net als iemand die gewoon alles opnieuw heeft moeten leren, en heel wat “vaardigheden” zijn nog niet teruggekomen. Ik heb eindelijk geduld, ik kan wachten. Ik strijd niet meer tegen windmolens.
Ik zie me nog zitten aan tafel, niemand om me heen, totaal leeg maar toch voelde ik weer de wilskracht om uit die diepe put te geraken.
Ik heb toen een opstelletje geschreven, eentje dat kinderen van tien tot twaalf jaar schrijven. Gewoon een onderwerp over de lente en het ontluiken van de natuur. Niet eens een hoogvlieger, als ik het zou beoordelen kwam het niet verder dan een zes maar ik was er apetrots op. Het was een keerpunt in mijn leven en heel soms kan ik al eens echt iets moois op papier zetten, een tekstje of gedichtje waar andere mensen ook wat aan hebben en dat geeft me energie. Het moge meelezen en meevoelen met anderen opent kleine kanaaltjes van vertrouwen en die wilde rivier die een hele tijd mijn alles meesleurde is rustig geworden. Het leven laat alle kanten van de medaille zien, het leven is leren leven een heel leven lang, soms ben je blij en dan weer bang.

Littlestar

[Bosrankje]

Aan denook, maar ook aan lotte, littlestar en troontje
die geen eigen topic hebben...

De vier kaarsen

Vier kaarsen branden in een woonkamer,
het is er zo stil dat als je goed luistert
je de vier kaarsen hoort praten.

De eerste kaars zegt:
'Ik ben vrede
echter niemand kan mij verder laten branden,
ik geloof dat ik zal doven'
Het vlammetje wordt kleiner en gaat uiteindelijk uit.

De tweede zegt:
'Ik ben geloof!
Meest van al ben ik niet langer onmisbaar,
dus het heeft geen zin meer dat ik blijf branden.'
terwijl hij aan het praten is, dooft een zacht briesje
het vlammetje.

De derde kaars spreekt op haar beurt:
'Ik ben liefde!
Ik heb de kracht niet meer om te blijven branden.
Mensen zetten me aan de kant en verstaan de
belangrijkheid niet van mij.
Ze vergeten zelfs om van de mensen rondom hen
te houden!
Niet langer wachtend gaat deze vlam uit.

Plots..... komt er een kind de woonkamer binnen
en ziet de drie kaarsen die niet branden.
'Waarom branden jullie niet ?
Jullie moeten toch branden tot het einde !'
Het kind begint zachtjes te huilen.

De vierde kaars ziet dit gebeuren en zegt:
'Wees niet bang, terwijl ik nog steeds brand
kunnen we de andere kaarsen opnieuw aansteken,
want ik ben hoop !' Kunnen we ???

Met schitterende ogen, neemt het kind de kaars van
de hoop en steekt de andere kaarsen opnieuw aan.
Het licht van de hoop zou nooit uit je leven mogen
verdwijnen...

En dat ieder van ons
hoop, geloof, vrede en liefde mag koesteren.

Dit zijn onze wensen voor Kerst en Nieuwjaar

Alter en Rankje

[denook]

zonder leestekens

vergeten zeg maar roep luid
het krast kaatst en komt terug
oren horen toch zoveel zoals ogen
ontwarren de hoogste klanken
als een hond die meejankt

voor meer mag je hier zijn
voor minder evenzeer
alleen juist genoeg hoort niet
nooit tenzij voor jezelf of je dood gaat
dan is het genoeg
en nog juist ook
en geweest

denook

[lotte]

Op Kerstdagmiddag
en voor de grote invasie van kinderen en kleinkinderen
een geruststellend bericht

HALLO .....

JOHN HET GOED HIER AANGEKOM BIEDJIE VERMOEID GEWEES , MAAR DIE AAND BAIE GOED GESLAAP.

WAS DORP TOE EN AL DIE VRIENDE GESIEN GAAN VANDAG NA EPPIE VIR KUIER ,ONS PAS HOM MOOI OP.

VRIENDELIKE GROETE DAAR

GESEENDE KERSDAG VOOR JULLE EN OOK VIR MOEDER.

GROETE

COIS EN RETHA


dank je Cois en Retha.

[denook]

Ik ben geen schrijver van wat men 'literatuur' noemt, nog minder een
dichter. Mijn kennis en vaardigheden liggen - nu eigenlijk al een beetje
'lagen' - op andere terreinen.
Als ik me toch aan wat schrijfwerk waag dan moeten daar steeds twee
voorwaarden voor zijn vervuld: er moet een onderwerp zijn, iets dat me
bezig houdt, een recent voorval dat me inneemt ... en ... er moet het
gepaste ogenblik zijn.
Zeggen "het is nu middag, straks om zestien uur wil ik wat schrijven",
dat lukt niet. Gebeurt het toch, dan is het geforceerd en van nog mindere
waarde dan gewoonlijk.
Klikken beide voorwaarden toevallig wonderwel in elkaar, dan verschijnt
er soms een pennevrucht(je) waarvan ik achteraf - en dan alleen voor
mezelf - tevreden kan zijn.

Ik weet niet of ik ooit schreef over een nicht waarvoor ik zoveel beteken.
Alhoewel ze twee zonen heeft ben ik het die met haar rondreed naar win-
kel en dokter en familiebezoek en ... Ik haalde geld uit de muur, schreef
haar overschrijvingen en kreeg bovenop minstens twee telefoontjes per
week met een "kom aub eens af ..."
Alhoewel nog geen tachtig jaar is ze nu opgenomen in een rust- en ver-
zorgingstehuis. Het was nodig. Ze was heel zwaarlijvig, viel regelmatig
en ook de huisarts vond dat het nu wel best was dat ze haar huis verliet.
Wonder boven wonder was ze er meteen aangepast en gelukkig; vooral
omdat in haar hoofd alles nog op de juiste plaats zat, ze zeer graag een
'babbelke sloeg' en er veel bekenden van vroeger ook resideerden.

Tot ze verward werd. Eerst traag - alleen ik merkte het - en dan plots
met grote stappen achteruit. Ik wil hier geen opsomming geven van wat
ze ons allemaal voorhield ... het is heel erg.

Zondagnamiddag, alleen hier, overdacht ik haar toestand. Ik was moe,
lag met mijn hoofd op mijn handen aan tafel. Hoe was ze toch geweest:
lachen, open voor iedereen, nabije oma, ideale buurvrouw ... en nu dit.
Er flitsten een paar zinnen door mijn hoofd die ik wou neerpennen.
Ik deed het meteen en jawel, zó moest het beschreven worden ...

'Als duisternis valt over 's mensen geest,
En niemand nog maalt om droefheid in d' ogen,
Geen blik die nog spreekt,
Geen lach die nog raakt,
Dan wordt uit 't stervend hoofd het kind opnieuw geboren.'

denook

[ria]

Mijn droom en allerliefste wens
is weer geloven in de mens
niet altijd wijzen op zijn falen,
maar duizend maal opnieuw herhalen
dat hij een deel is van Gods plan
daar wordt de wereld mooier van.

vrij naar Toon Hermans
ria