de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN

[Alterego1]

Deze foto herkent iedere Merksemnaar.
Het is 'den Belga' of het tabaksfabriek van Vander Elst,
tussen het begin van de Bredabaan en het Albertkanaal.

Men ziet hier hoe de Bredabaan(die begint aan de brug van
de IJzerlaan,aan de houten huizen aldaar)bovenaan de foto
zich rechtsboven slingert naar de 'Laat Los'.
En ik geloof dat de wasserij 'Monplaisir' hier ook mede op de
foto staat.
Uiterst rechts zien we de citernewagens staan van Transport
Marcel Coullier in de Carettestraat.

Groetjes,

Alterego

[Alterego1]

Als we over 'den Belga' spreken mogen we ook 'den Tigra'
niet vergeten,de 'Tabalux',het andere tabaksfabriek uit Merksem.
Zeker omdat zowel 'Tigra' als 'Belga' van Vander Elst waren.

Beide merken hadden hun verpakking opgesmukt met een
vrouwelijk embleem,waardoor ze ruime bekendheid kregen.

Groetjes,

Alterego

[SDW]

-

Deze foto is reeds na de oorlog want de huizen op de bredabaan 125 zijn

reeds verdweben

Het stuk ALBERTKANAAL is mij goed bekend want tijdens de oorlog leerde ik

daar aan het kleine trapje aan een koord zwemmen

[Alterego1]

Nogeens 'den Belga',het tabaksfabriek van de gebroeders
Alphonse en Francois Vander Elst, op een foto van vóór de oorlog,
maar hier staat de Bredabaan er niet op.

Groetjes,

Alterego

[Alterego1]

Deze houten huizen aan de IJskelder,helemaal aan 't begin
van de Bredabaan te Merksem zijn mooi onderhouden.
Die houtbouw was indertijd verplicht door de Krijgsmacht.

Gelegen aan de Bredabaan nrs. 75 tot en met 85
Deze huisjes zijn goed bewaarde voorbeelden van de
houtbouw uit het eerste kwart van de 20ste eeuw.
In de tijd dat ze opgericht werden moesten alle gebouwen
in deze omgeving uit hout opgetrokken worden.
Ze werden immers gebouwd op domein dat deel uitmaakte
van de schietvelden van de 19de eeuwse kringvesting rond
Antwerpen (de fortengordel). Moest er ooit oorlog uitbreken
dan moesten deze woningen snel afgebroken kunnen worden
om de schietvelden vrij te maken
De oorlogen zijn er wel geweest,maar de huisjes werden
nooit afgebroken.


Groetjes,

Alterego

[Alterego1]

Merksem is een bloeiende nijverheidsgemeente,met tientallen
fabrieken en ondernemingen,grotendeels dankzij de gunstige
ligging vlak aan het Albertkanaal, en de vlotte bereikbaarheid
via de vele toegangswegen uit verschillende richtingen met de
Bredabaan als hoofdslagader.

Eén van die fabrieken is de Union Margariniere Belge,beter
gekend als 'de Solo',alhoewel men er wel meerdere soorten
margarine produceert zoals o.a. Planta en Becel en nog vele
andere merknamen.
Sinds de jaren '70 van de vorige eeuw vormt 'de Solo' één
geheel met de 'Huile Imperial',de Nouvelles Huileries Anversoises,
waardoor de fabriek een reusachtige oppervlakte inneemt in
de Borrewaterstraat.
De fabriek te Merksem maakt deel uit van de multinational
Unilever,een concern dat op wereldvlak aan de top staat.

Groetjes,

Alterego

[SDW]

-


Bij de BEVRIJDING toen wij VIA ANTWERPEN op 02 OKTOBER 1944

( weet de juiste datum niet meer)

terug MERKSEM vervoegden via de vernielde brug was er daar een

echte plundering bezig

[spiksin]

Tigra foto was/is in de Deurnse baan , in den oorlog hadden de Duitsers daar een afdeling van de gebombardeerde Ford fabriek ondergebracht . Mijn moeder heeft daar een tijdje gewerkt .

St Jansberghmansstr is inderdaad langs één kant de muur van een groot magazijn van " den olie " , aan de andere kant ben ik geboren . De straat is niet doodlopend maar in een hoek van90 graden liep/loopt die door tot in de toenmalige Wetenschapstr nu Karel Van Damme str . De Lebaudiestr waar " Mie Vis " een goede vis winkel had komt daar ook nog in uit .

In dat groot magazijn sloeg de REME , royal electrical and mecanical enginering divisie zijn tenten op voor herstelling aan zwaar gehavende tanks bij de bevrijding . Bij hen heb ik mijn eerste Engels , snel ! , geleerd en leren roken ! Mild woodbine geloof ik , sigaretjes die zijzelf niet graag rookten .

Dank voor de mooie houtenhuizen foto's .

Mijn echtgenote herinnerd zich nog wel iets van die moord op de Bredabaan .
maar niet veel .

Sorry dat ik het een beetje door mekaar haspel maar anders vergeet ik het .

Tot ziens .

[Alterego1]

[jeronimo]

Hé mannen( en meisjes) van Merksem
In de omgeving van Brussel raakten de mannen verloren bij
het naar huis toe gaan en bleven ze in een of andere café plakken.
Er was hier sprake van een afbeelding op de pakjes "belga"
Wel dat was de foto van een buurmeisje, " Marieken Massaert".
Ze moet nu rond de 82 jaar zijn, ik weet echter niet waar ze naartoe getrokken is, haar moeder noemde "Wisken "en zij had nog drie broers
waaronder ene Staaf en de jongste was "Jockey".
Zo ziet ge maar dat wij halve Brusselaars ook iets met den
"Belga" te maken hebben hé.

[Alterego1]

Jeronimo,

Blij je hier weer aan te treffen in je eigen topic.
Sorry dat ik al zo ruim van je gastvrijheid gebruik
gemaakt heb,maar dat is de bezieling hé maat.
Spijtig dat Amadee en Spiksin zo weinig repliceren.

Maar wat het 'Belga meisje' betreft,er is er meer dan
één geweest,en deze waarover jij schrijft was waarschijnlijk
een van hen.

Een artikel uit de krant 'De Morgen' zal misschien enige
duidelijkheid daarover brengen.

Miss Belga

Het sigarettenmeisje dat nooit rookte

(De Morgen) - Na tachtig jaar nog altijd gehuld in zwart, geel en rood,
groeide ze in de loop der jaren uit tot een echt 'belgicistisch' symbool.
De beeltenis van de 19 jarige Paula Bollaert was de eerste en bekendste Miss Belga in 1925.
In 1990 verdween haar overbekende gezicht van de Belga-verpakkingen, maar sinds kort is ze
weer helemaal terug: Miss Belga, de vrouw met de verleidelijke oogopslag en zwierige pluimhoed,
heeft haar plaatsje als Belgisch sigarettenicoon heroverd.
De identiteit van het Belga-meisje was jarenlang in een rookgordijn gehuld.
Paula Colfs-Bollaert, zo heette ze, maar verder was er weinig bekend over de vrouw die in 1925
model stond voor het sigarettenmerk.
Ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van Belga lanceerde moederbedrijf British-American Tobacco
in 2003 een oproep aan alle Antwerpenaren die ene Paula Bollaert hadden gekend.
Wat blijkt?
Het Belga-model was een flamboyante dame.
"Ik herinner mij dat we Paula hadden uitgenodigd in de fabriek, in de jaren tachtig",
vertelde de directeur van Belga aan Gazet van Antwerpen.
"Al direct nadat ze binnen was gekomen is ze beginnen te aperitieven. Kir Royal, nog één, nog één.
Toen de fabriek sloot, zei ze: 'We gaan nu toch nog niet naar huis?'.
Dus wij naar de KNS, waar we in een hoekje in een café bier zijn beginnen te drinken.
Rond een uur of zeven stelde ze voor om te gaan eten. De ene fles wijn na de andere sloeg ze achterover.
Na het eten wilde ze nog niet naar huis en zijn we opnieuw op café geweest."
Paula was toen al een eind in de tachtig maar toen ze naar huis ging, stond ze nog altijd kaarsrecht.
Wat een fuifbeest ze ook was, volgens haar kleindochter Karine heeft Miss Belga
in haar hele leven nooit één sigaret gerookt.
Misschien heeft ze daar wel haar gezonde, lange leven aan te danken.
De Antwerpse stierf in 1996 op negentigjarige leeftijd in een verzorgingstehuis in Zoersel.

Het Belgische sigarettenmerk Belga werd in 1923 gelanceerd
door de tabaksleveranciers Alphonse en François Vander Elst.
De broers wilden na de oorlog een merk lanceren waar de Belgen trots op konden zijn.
De naam en de nationale driekleur moesten het patriottische gevoel van de burgers aanwakkeren.
De munteenheid, één Belga, was toen vijf Belgische frank waard.
Precies de prijs van een pakje Belga.
Een sterk staaltje marketing, dat van Belga destijds het populairste sigarettenmerk in België maakte.
Dat Paula Bollaerts beeltenis op de pakjes Belga terechtkwam, is veeleer toevallig.
De stichter van de Belga-fabriek ontdekte zijn model toen hij een bezoek bracht
aan de fabriek van Schweppes,waar Paula werkte als secretaresse.
De negentienjarige schone had eerder al model gestaan voor de droomprinses van Globe,
een citroendrank van Schweppes.
Toen Vander Elst haar zag, liet hij onmiddellijk een portret van haar tekenen.
Naar verluidt zou ze zelf nooit zijn betaald voor deze opdracht,
maar was ze al blij dat ze die dag tenminste niet hoefde te werken.
Hoewel haar beeltenis uitgroeide tot een van de bekendste vaderlandse marketingiconen
van de voorbije eeuw werd Paula Bollaert zelf niet beroemd.
Ze trouwde met een kleermaker en baatte haar leven lang een kledingzaak uit in hartje Antwerpen.
Maar stiekem bleef ze trots op haar status als sigarettenmeisje.
"Ze stoefte er altijd over", vertelt haar zoon.
"Heel haar vriendenkring wist dat zíj Miss Belga was."
Paula Bollaert was het eerste en beroemdste Belga-meisje, maar niet het enige.
In plaats van het art-deco-origineel te behouden, werd haar gezicht de voorbije tachtig jaar
regelmatig 'bijgewerkt' en aangepast aan de heersende modetrends.
In de jaren dertig maakte René Magritte in opdracht van de familie Vander Elst
verschillende tekeningen van rokende dames, waarbij hij zich vooral baseerde op zijn echtgenote Georgette.

In de jaren zestig stond een anonieme Miss België model voor het logo.
Maar in 1990 verdween het meisje met de hoed van de pakjes: met het flitsender Fire-pakje
hoopte British American Tobacco de jeugd meer aan te spreken.
Een onbegrijpelijke vergissing, beseft BAT vijftien jaar later.
Uit marktonderzoek bleek immers dat de consumenten het Belga-meisje misten,
en dat de nieuwe verpakking uitstraling miste.
Voor haar comeback anno 2005 onderging Miss Belga nog een keertje een grondige restyling.
Hogere jukbeenderen en vollere lippen zouden beter aansluiten bij het heersende schoonheidsideaal.
Ook haar kleding werd lichtjes aangepast, en ze ziet er iets dynamischer uit, nu ze haar hoofd iets schuiner houdt.
Maar één ding is een constante gebleven: Belga moet een op en top Belgisch merk blijven.
Miss Belga, na tachtig jaar nog altijd gehuld in zwart, geel en rood,
groeide in de loop der jaren uit tot een echt 'belgicistisch' symbool.
In 1941 werd Belga zelfs een tijdje uit de handel genomen door de Duitse bezetter
omdat het merk een "te patriottisch karakter" had.
De multinational British-American Tobacco pakt nog altijd maar al te graag uit met deze roots.
"Belga. Een traditioneel Belgisch recept voor een natuurlijke, volle smaak"
staat er te lezen op de zijkant van elk pakje.
"Wat is er Belgischer dan een Belga?", lezen we in het persbericht.
"Ze heeft een nationale naam, hult zich in een pakje met de nationale kleuren
en was jarenlang naamgenoot van de nationale munt. (...)
Ze is onlosmakelijk verbonden met het Belgische patrimonium."
De ironie wil dat de Belga-sigaretten, sinds de sluiting van de laatste sigarettenfabriek
Tabacofina aan de Vaartkaai te Merksem, enkel nog in Nederland worden gefabriceerd...

Els Maes

[jeronimo]

Wel alterego 1, het doet me plezier dat een clubje Merksemenaren
hier mekaar gevonden hebben, doe gerust voort.

[Alterego1]

Jeronimo,

Bedankt voor je edelmoedige gastvrijheid.
En we gaan dus gewoon voortdoen zoals we bezig waren.

Ook het meisje dat model stond voor de Tigra sigaretten
had een identiteit,ze was destijds een vriendin van Miss Belga.

Miss Belga stierf in 1996 op 90-jarige leeftijd.
Met het Tigra-meisje liep het anders.

Over het leven van Angelina Saey is weinig bekend.
Sigarettenfabrikant Van der Elst had dit model gekozen
toen hij het merk Tigra wou restylen.

Paula Bollaert was bevriend met de Letse Angelina Saey,
het zogenaamd Tigra-meisje waar duizenden Belgen
in de jaren vijftig en zestig stiekem verliefd op waren.
De identiteit van de 'verleidster' raakte in het voorjaar
van 1979 op tragische wijze bekend toen Angelina
in haar villa in Brasschaat dood werd teruggevonden.
Het toen 46-jarig Tigra-meisje lag onderaan de trap
met een touw rond haar nek.
De moordenaar had de zogenaamde zelfmoord in scène
gezet en het slachtoffer na zijn misdrijf de trap af gedragen.
Zo wees een gecompliceerde neusbreuk op een worsteling
tussen Angelina en haar moordenaar.
De jongste zoon van toen 19 jaar werd een tijdje verdacht
omdat hij kort voor de feiten geruzied had met zijn moeder
over slechte schoolresultaten.
Uiteindelijk moest de politie hem vrijlaten bij gebrek
aan bewijzen.
De moord op het Tigra-meisje werd nooit opgehelderd.

Miss Belga en Miss Tigra, gaven de Belgische sigaretten
van Vander Elst een gezicht.
Ook de sigaretten 'Johnson' waren van Vander Elst,
maar voor de verpakking van deze mannensigaretten
heeft nooit iemand model gestaan,er was enkel plaats
voor tekst.
Ik denk dat Vander Elst graag de vrouwtjes zag!

Groetjes,

Alterego

[Alterego1]

Jeronimo,

Verloren Maandag heeft in Antwerpen niet de betekenis
van het verloren gelopen zijn na te veel pintelieren.

Ik geef u hierbij een verklaring van het waarom.



In Antwerpen (én omgeving) wordt sinds decennia jaarlijks de “Verloren Maandag” gehandhaafd. In het kielzog van de feestdagen wordt de kilte van januari eensgezind op volkse wijze opgevangen met een eenvoudig culinair ritueel. Tot op heden staat niet vast wat hiertoe aanleiding gaf, maar het is een feit dat op deze bijzondere dag elke Antwerpenaar zich te goed doet aan geurig, smakelijk WORSTENBROOD!

Reeds geruime tijd vindt dit gebruik, op initiatief van ondernemende middenstanders, ook buiten “’t Stad” méér en méér navolging. Op “Verloren Maandag” beheerst in heel de provincie Antwerpen het worstenbrood de etalages van alle bakkerswinkels en verbruikzalen. Deze specialiteit die uitstekend past bij kil winterweer overal op massale bijval rekenen. Zeker als je hem opwarmt.

Voor de vervaardiging van dit bijzondere lekkers (te genieten als tussendoortje, doch ook als volwaardige maaltijd) werken ambachtelijke bakkers en beenhouwers nauw samen: traditie dient gerespecteerd te worden. Het beste gehakt wordt verwerkt in een luchtige deegkorst, om duimen en vingers af te likken. Dat zo’n kwaliteitsproduct ook de horeca-uitbaters niet koud laat, spreekt voor zich: op “ Verloren Maandag” verwennen zij, naar aloude gewoonte, hun vaste (en vaak ook minder vaste) klanten met worstenbrood. En voor wie meer van zoet houdt, zijn er heerlijke appelbollen.

Iedereen in het Antwerpse is vertrouwd met deze traditie. Niemand staat erbij stil en iedereen geniet gewoon. Toch is het interessant om even na te gaan waar dit gebruik eigenlijk vandaan komt. Waarom worstenbrood? Waarom worstenbrood op die specifieke maandag? En waarom wordt die maandag alom “Verloren Maandag” genoemd?

De ware toedracht van dit mysterie, blijft voorlopig een raadsel. Historische archieven en overlevering bieden diverse antwoorden op onze vragen, toch is de exacte herkomst van het worstenbrood en “Verloren Maandag” tot op heden niet bekend. Wel kunnen we, op basis van bekende feiten, u hierbij de meest waarschijnlijke opties duiden.


In de Middeleeuwen (15de eeuw) legden de ambtenaren op de eerste maandag na Driekoningen hun eed af. Die plechtigheid werd gevolgd door een feest. Om dat feest voor de stad betaalbaar te houden, kregen de ambtenaren een goedkoop vleesbroodje te eten. Aangezien de ambtenaren de rest van die dag niet meer werkten, werd die specifieke dag al gauw “Verloren Maandag” gedoopt.

Een variant op dit verhaal wil dat de in vroegere tijden erg machtige gilden rond het begin van de 18de eeuw hun nieuwjaarsfeest organiseerden op “Verloren Maandag”. Een ganse dag werd er gevierd, en kwamen de ambachtslui niet aan werken toe.

Verder is er in oude geschriften sprake van een “verzworen maandag”: een Lorreinse akte uit 1231 verhaalt over de “lundi parjure”, de dag waarop sommige ambtenaren hun eed aflegden. Deze aanduiding bleef echter niet beperkt tot de maandag na de eerste zondag na Driekoningen. Er wordt immers ook gesproken over de “verzworen maandag van Pasen“ of de “verzworen maandag van Kerstmis“. In Antwerpen wordt hiervan gewag gemaakt in een kerkrekening d.d. 1431, en later ook in een stadsrekening uit 1513. De eerste “Verloren Maandag” komen we tegen in 1730, te Leuven. Ook hierbij zou het gaan om een dag die “verloren” was: er werd niet gewerkt, omwille van de feestelijkheden ter gelegenheid van de eedaflegging der ambtenaren.

Ook het voorlezen van gildenboeken, met daarin de rechten en plichten der ambachtslui, zou tot een “Verloren Maandag” geleid hebben. Hierna, zo wordt gesteld, zou de patroon zijn gildenleden immers op een borrel vergast hebben. Dit gebruik was naar verluidt vooral in Antwerpen in zwang. In andere gemeenten gingen gildenleden van deur tot deur de nieuwjaarswensen aanbieden, in naam van hun patroon. Het lijkt vrij veilig te veronderstellen dat ook dit aanleiding gaf tot herbergbezoek en werkverzuim. In andere gewesten gelden voor soortgelijke dagen andere benamingen: “weversmaandag” in de Westhoek, “koppermaandag” in Nederland. “Kopperen” had namelijk de betekenis: “zich tegoed doen aan spijs en drank”.

Verondersteld wordt dat het voornoemde georganiseerde herbergbezoek de herbergiers op ideeën bracht. Zo zouden zij nagestreefd hebben hun klanten zo lang mogelijk in hun zaak te houden, dit onder meer door te zorgen voor een hapje. En mocht dat lekkers bovendien de dorst aanwakkeren, dan zou dat mooi meegenomen zijn! In samenwerking met slagers en bakkers trakteerden de herbergiers hun klanten dan ook op gebraden vlees en versgebakken brood. Om dit alles economisch verantwoord te houden, werd geopteerd voor goedkope, vette vleessoorten, bij voorkeur worst. Om het vet van dit vlees enigszins op te slorpen, werden de worsten verpakt in deeg, en zo opgediend. De herbergbezoekers aten de worst, en het van vet doordrongen brood werd, aan de hond gegeven…

Andere bronnen verwijzen dan weer naar de Antwerpse haven. Traditioneel mochten de havenarbeiders op de maandag na de eerste zondag na Driekoningen op kosten van de natiebazen… drinken! Daarbij werd hen iets warms te eten aangeboden, samengesteld uit ‘onverkoopbaar’ vlees, en brood. Dat “verloren brood“ zou dan aan de oorsprong liggen van de specifieke naam van die dag.


Het eten van écht worstenbrood, zoals wij dat nu kennen, zou pas opgekomen zijn rond 1880, en dan nog slechts sporadisch. Een eerste spoor wordt aangetroffen in het boek van Edward Poffé: “ Plezante mannen in een plezante stad”. Pas na de Tweede Wereldoorlog zorgde het worstenbrood bij de bakker voor een grote toeloop op “ Verloren Maandag”. Tot op heden werd deze lekkere traditie gehandhaafd, alhoewel worstenbrood nu het ganse jaar door vlot verkrijgbaar is.

In de zestiger jaren was in het Antwerpse een worstenbroodmaaltijd gebruikelijk op “Verloren Maandag”. Later werd in herbergen worstenbrood gratis aangeboden, om de dorst op peil te houden. Nog later zouden ook heel wat bedrijven mee gaan doen: op “Verloren Maandag” werd het lunchpakket, al dan niet op kosten van de baas, door één of meerdere worstenbroden vervangen.

Wat ook de oorsprong van de term “ Verloren Maandag” en van het worstenbrood mag zijn, feit is dat in gans de stad Antwerpen, en vér daarbuiten, op deze bijzondere dag worstenbrood een belangrijke plaats op het menu inneemt, en dit zowel thuis en op het werk, als in de betere verbruikslokalen.

Bovendien zijn er sfeervolle alternatieven: wie géén klassiek worstenbrood lust, kan een meer exotische variant uitproberen. Naast worstenbrood met dubbele worst, is er zo bijvoorbeeld ook worstenbrood met andere vleessoorten, met witloof, enz. Verder zijn er ook de bekende appelbollen, die op “Verloren Maandag” een uitweg bieden voor wie zoeter gebekt is.

[Alterego1]

Een ansicht en herinneringen:
Dit is de 'Boerenschuur' waar ik heel wat uurtjes gesleten heb,
langs het tuinpad van mijn vader zag ik de hoge bomen staan.
Gelukkig staat alles er nu anno 2011 nog zo als in mijn jeugd.

Die bruine koeken!

Merksem is altijd een bloeiende nijverheidsgemeente geweest,
met talrijke fabrieken van uiteenlopende aard,maar in mijn jeugd
evenzeer ook rijkelijk bezaaid met vele agrarische bedrijven.
Ik ben er geboren en getogen,opgegroeid temidden een tiental
boerderijen, de een al groter dan de ander.We gingen er spelen
tussen de koren- en maisvelden.We hielpen er bij het aardappelen
rooien,trokken mee naar het veld wanneer er geploegd,geëgd en
gezaaid werd,mochten dan op de rug van de paarden zitten,of
de leidsels vasthouden en het mennen leren.

Zo was er de boerderij,door mijn tijdsgenoten gewoonweg de
'Boerenschuur' genoemd,bij John Van Looy en zijn Wiske,een
jong gezin met drie peuters,waar we heel wat uurtjes gesleten
hebben.We voelden ons er thuis,mochten naar hartelust ravotten
op de hooizolders en in de stallen,leerden er de koeien te melken
en te voederen.'k Herinner 't me nog als de dag van vandaag,ik
zal zo'n jaar of 11 geweest zijn,die dag toen ik en mijn broers die
bruine koeken er ontdekten.Ze stonden daar in hele grote zakken,
zo uitnodigend met hun donkerbruine chocoladekleur en alle van
ongelijke grootte,'t leek ons of Sinterklaas die daar gebracht had.

Daar konden we niet afblijven,we moesten er van proeven,en al
was het helemaal geen chocolade,de smaak viel best wel mee.
Hoeveel we er van gegeten hebben,zou ik echt niet meer durven
zeggen,maar de gevolgen er van,dat ben ik nooit vergeten.
Uren later,wanneer we al lang terug thuis waren,kregen we met
beangstigende maagkrampen af te rekenen,en was het tussen
de broers zowat vechten geblazen om ons zo snel mogelijk naar
het WC te reppen,waar het een 'afgang' van jewelste was!

Moeder kon niet geloven dat dit het gevolg van haar kookkunsten
zou zijn,en dus moesten we opbiechten wat we op de boerderij
zoal gegeten hadden.Zo kwam aan het licht dat die chocoladebruine
koeken,die er zo smakelijk uitzagen,niets minder dan lijnzaadkoeken
waren.Koeken vervaardigd uit pulp van lijnzaad(vlaszaad) nadat de
olie er uitgeperst was,en dat in die vorm aan de boeren geleverd werd
als veevoeder.
Gelukkig zijn we nooit beginnen loeien of hinniken!

Alterego

In de marge; Een wielrennersfamilie

De Van Looy's zijn een familie van wielrenners,in rechtstreekse lijn of
aangetrouwd.Zo waren John en zijn broer Jos renners die tot de besten
van hun tijd behoorden,maar door de oorlog hun carriere beknot zagen.
De oudste zoon van John en Wiske is Frans Van Looy,in zijn tijd een
meer dan behoorlijk beroepsrenner met talrijke overwinningen en
ex-ploegmaat van Eddy Merckx,en na zijn carriere sportbestuurder bij
het Duitse 'Team Mobile' van Jan Ullrich.Zijn zuster,waarvan de naam mij
ontglipt,huwde met beroepsrenner Ludo Peeters,die o.a. tweemaal de
klassieker Parijs-Tours won.Hun broer Alfons,aanvankelijk ook als
wielrenner begonnen,hing de fiets aan de haak nadat hij trouwde met
de dochter van Manu Ruys,de politiek hoofdredacteur van De Standaard.
Momenteel is het beroepsrenner Kevin De Weert,dit jaar nog 18de in de
Ronde van Frankrijk,die het wielrennen binnen de familie Van Looy nog
glans weet te geven.Hij is de schoonzoon van Frans Van Looy.

Alterego