--"Ons Dagboek"--

[denook]

Een allegaartje aan artikelen, in een winkel met een vriendelijke
mevrouw aan de toonbank. Ze is niet jong meer en spreekt moeilijk
Nederlands. Omdat alle zaken in de buurt nu al dicht zijn ben ik blij dat
ze er is. Ik denk dat ze uit Pakistan afkomstig is; zal het bij een even-
tueel volgend bezoek wel eens vragen.
Ik hoef slechts een paar zaken, reken af, wil vertrekken, tot ik achter-
aan in de zaak, een beetje verdoken, vier hokjes opmerk met bovenaan
een bordje 'internet'.
Wij zijn niet in Brussel, waar in de stationsbuurten de internetwinkels
elkaar verdringen. Neen, ik ben nog maar eens in Wenduine, mijn lieve-
velingsplaats voor een driedaagse zeetrip.
Bij de heenreis gebeurt het altijd. Als we op de laatste rechte weg zijn,
die alleen nog naar Wenduine leidt, loodrecht op de zeelijn toe, enkele
kilometers lang, overvalt me een moeilijk te definiëren gevoel van ...
thuiskomen, al heeft er nooit mijn huis gestaan. Ik wil hier geen nieuwe
beschrijving geven van mijn gevoelige band met dit plaatsje; ik toom
me nu in.
"Mevrouw, mag ik even op internet?"
"Zeker mijnheer, nummer 3 aub".

En zo zit ik hier, ver van mijn eigen computer, sennet op te roepen.
Ik log in bij denook - niets nieuws. Ga naar 'ons dagboek' en wil er wat
achter laten.

Beste dagboek, het is fijn om ook in Wenduine dicht bij jou te kunnen
zijn. Of ik nieuws heb, iets speciaals heb meegmaakt vandaag?
Neen, eigenlijk niet, of toch ... Anderen interesseert het waarschijnlijk
niet, doch voor mij was het wel iets bijzonder, ja ...
Ging deze morgen naar de zondagsmis in de kerk van Wenduine.
Juist vóór het begin van de dienst kwam de priester aan de micro met
de vraag "mochten er toeristen zijn die wat kunnen zingen, Gregoriaans
o.a. dan mogen ze heel graag vooraan ons koor komen versterken".
Niemand roerde zich, behalve denook. Hij stond recht, liep door de mid-
dengang, hoorde de pastoor nog "dank je wel mijnheer" zeggen en nam
plaats vooraan tussen de koorleden. Hij was nog een van de jongsten.
Hij deed zijn best, fier ook omdat hij mee mocht voorzingen in de kerk
van Wenduine.

Hij zong, speelde, leidde en begeleidde al in meerdere kerken, doch
zoveel jaren later in Wenduine nog eens kunnen meedoen ...
Dat wou ik vandaag toch graag kwijt, beste dagboek.
Dank je wel, mevrouw uit Pakistan, of vanwaar dan ook.

denook

[lotte]

Stond hier al maar wat ik wil schrijven,
de zekerheid dat onzekerheid zwaar wordt,
over ontkenning ook die tot wanhoop leidt.

Ver in gedachten verzonken
kijkt hij me aan,
ogen vullen zich met tranen
eenzaamheid krijgt de bovenhand.

lotte.

[Omaha]

hey dagboek,

't was weer een tijdje geleden

maar deze week wil ik toch ook iets kwijt :

ten grave dragen van een lieve vriend,
baby geboren zien worden,
ongeneeselijke ziekte vernemen van goede vriendin,
zelfmoord van een schoonzus,
lage en lafhartige aanval van een vermeende "vriend" (waarvoor dank aan derden),
mensen die denken dat vriendschap opgebouwd werd op 3 maanden tijd

en dat alles op 3 dagen tijd

't werd een beetje veel, ik moest het ergens kwijt kunnen

dagboek bedankt dat ik het jou mocht vertellen

Omaha.

[denook]

Hoe een klein detail een gans leven kan beïnvloeden ...

Rond de Nieuwjaarsdagen trachtte ik ieder jaar een bezoek(je) te bren-
gen aan mijn nog levende nonkels en tantes.
Bij mijn moeder waren ze met tien kinderen, wat na huwelijken resul-
teerde in twintig nonkels of tantes. Bij mijn vader bleef de teller op negen
personen staan. Eén tante bleef 'juffrouw' tot het einde van haar leven.
Oh ja, het was die tante die de foto maakte van de jonge Paola en prins
Albert; dit, toen ze huishoudster was bij de deken in Laken (- zie twee
stukjes in 'ons dagboek', blz 18, ma en di 29 en 30 november, met ook
een verwijzing naar bewuste foto).

Dit jaar bleven precies drie mensen van de negenentwintig over. De ge-
sprekken konden zo wat uitlopen; en wat is uitlopen ... inderdaad, nog
meer uitweiden over vroeger zus en vroeger zo.
Zo komt het dat ik voor het eerst in mijn leven, bij nonkel Marcel, jong-
ste broer van moeder, een merkwaardig verhaal(tje) over mijn ouders
te horen kreeg.

Bij mijn grootvader waren dus vijf zonen en vijf dochters. Telkens een
dochter trouwde, ging dat gepaard met een groot feest, in een eigen zaal
op een eerste verdieping. Zo ook dus als mijn vader en moeder huwden.
Het feest was zó geslaagd, duurde zó lang, zorgde voor zóveel katers, dat
het jonge paar de dag erna gewoon uitrustte en de activiteit van die dag
met vierentwintig uur uitstelde.
En wat was die activiteit?
Ze zouden naar Rixensart rijden, gebracht door een buur met zijn oude
camion, beladen met wat meubeltjes. Ze hadden namelijk een akkoord
met een graaf (-of baron?-) om daar bij zijn kasteel te wonen.
Vader, tuinier, zou de tuin in het domein onderhouden en moeder, die
goed 'Frans' praatte, zou mee het huishouden leiden.
Maar, zoals gezegd, werd de trip naar het verre Waals-Brabant, met een
dag verdaagd. Zo kwamen ze pas twee dagen na het trouwfeest aan bij
het kasteel van de baron (-of graaf-).
En wat gebeurde?
De edelman hoefde hen niet meer, want ... een dag te laat!

Ik, noch mijn broers of zus, hebben deze story ooit gekend. Niet dat dit
zo belangrijk is; maar toch ...

Had die trip een dag eerder plaats gevonden, zoals voorzien, dan ... ja
dan ... zat denook nu heel waarschijnlijk niet in Asse, schreef hij geen
tekstje in het Nederlands en kende hij Seniorennet zelfs niet bij naam.
Zo gezien heeft dat uitgelopen trouwfeestgedoe wel een totaal andere
wending aan zijn leven gegeven.

denook

[littlestar]

Lief dagboekje,

Ik heb je weer een tijdje verwaarloosd, maar het is druk geweest hé. De dochter is met kleinkinderen blijven logeren, ik ben flink verkouden geweest, wij hebben enkele nachten op de kleinkinderen gepast en manlief is eventjes onder het mes geweest zodat ik enkele dagen in het ziekenhuis heb vertoefd...
Al die tijd ben ik blijven genieten van mijn “open” vogelkooi. Het is hier een drukte van jewelste in onze tuin. De eerste lichting zaadjes gaan de deur uit net voor het licht wordt. Daar komen de merels en roodborstjes van smullen. Nadien zijn de bosduiven aan de beurt die alles in een mum van tijd naar binnen schrokken. Daarna ga ik met een nieuwe lading voedsel en komen de kleinere vogels aangevlogen om hun ontbijt te verorberen zoals vinken, mussen, meesjes, roodborstjes … .
Vooral de vinken draag ik een warm hart toe, we hebben ze jaren niet in de tuin gehad en dit jaar zijn ze zeker met meer dan dertig. Ze dalen in groepjes van ongeveer vijf vogels neer, het ene groepje na het andere en bij het minste onraad vliegen ze allemaal gelijk weg, net confetti.
Ook de staartmeesjes smullen gezamenlijk van een vetbol die op de grond ligt. De merels verspillen energie door elkaar weg te jagen en vergeten zo zelf te eten. De spreeuwen kunnen hetwel goed met elkaar vinden en laten ook de kleinere vogels met rust.
Dit jaar hebben we zelfs een boomklever gespot. De bonte specht bijt wel van zich af en dult geen kleine vogels in zijn buurt. Af en toe springt een bang eekhorentje door de tuin, steeds waakzaam rondkijkend op zoek naar voedsel. Wat herken ik een hoop menselijke trekjes in die lieve diertjes, mezelf voorop.
Ik tel de uren niet die ik, in kleine gluurbeurten, achter het raam doorbreng om mijn dierentuin te observeren en natuurlijk zie ik dan ook poezen.
Tja, de poezen van de buren kennen de voederplek jammerlijk ook. Ik doe mijn uiterste best om ze te beletten vogeltjes te vangen, maar helemaal zal me dat niet lukken. Ook de kleine roofvogels wisten de voederplek te vinden tijdens de sneeuwperiode en in een tempo dat je amper kon volgen scheerde hij in duikvlucht door de tuin. Ik heb het twee keer gezien en mijn man één keer, maar telkens alleen maar een flits, niet eens de roofvogel zelf echt gezien. Binnen de seconde was er nergens nog een vogeltje te bespeuren. Ze doken vliegensvlug weg in de naburige struiken.
Nu de ergste kou weg is, zullen de “snoodaards” ons weer verlaten. Ze hebben wel geschenkjes achtergelaten, overal “handtekeningen” op de struiken, de kale takken, het gras. Het lijkt alsof de sneeuw daar niet smelt. Ach, de regen zal, net als de vorige jaren, alles wel weer netjes proper wassen.

Littlestar

[denook]

We waren de eersten

Kenners van Vlaams-Brabant weten dat er een drukke steenweg loopt
van Asse naar Edingen, kaarsrecht, vele kilometers lang, dwars door
het Pajottenland. Deze steenweg loopt gewoon in de bedding van een
oude Romeinse Heerbaan; vandaar het bochtloze traject. Van boven in
Asse, aan café 'De Koekoek', ziet men 's avonds voor zich uit, één ein-
deloze rij lichtjes, op en neer, mee met het golvende landschap. Komt
men uit de andere richting, dan, weer vanaf café 'De Koekoek', volgen
enkele flauwe bochten, tot de steenweg uiteindelijk in een 'T' uitloopt op
de nog drukkere baan Brussel - Asse - Aalst.
Waarom deze schijnbaar nutteloze inleiding?

Wie tot nu kon volgen weet dat we aan de verkeerslichten zijn gekomen:
links richting Aalst, rechts richting Brussel. Negeert men de lichten en
rijdt men toch rechtdoor, dan belandt men 'plof' in het uitstalraam van
een van de smalle handelszaken aan de overkant.
En daar gaat het nu om: niet het binnenrijden in een uitstalraam, maar
één van deze winkeltjes. Het heeft al meerdere bestemmingen gehad en
stond weer reeds een tijdje leeg. Tot opeens, enkele dagen geleden, er
opnieuw beweging was ... met tafels en stoelen dit keer.
Maandag, toen ik er voorbijkwam, wandelend naar de post, las ik in gro-
te kleurrijke letters 'Night Tandoori Indisch / Italian Pizza. Pasta Indish
Food'.
Bij het terugkeren bleef ik door het raam het geheel even inspecteren.
Het was 11:45 uur en niemand was aanwezig, behalve een vriendelijke
mevrouw van vreemde origine, die van diep achteraan in de zaak breed
lachte en uitnodigend wenkte.

Martha speelde voor de tweede dag op rij babysit bij een ziek klein-
zoontje;'s avonds moest ze dan nog koken. Waarom zorg ik niet voor
een kleine verrassing? Een telefoontje met de boodschap om op de
terugweg geen vlees en groenten te kopen zoals voorzien, want ...

Ik ging binnen met de melding dat we 's avonds waarschijnlijk kwamen
eten en of mevrouw me nu al de menukaart wou tonen. Alles Italiaans
en Indisch. De duurste schotel stond geprijsd aan 8 euro. Dat was spot-
goedkoop, rekening houdend met de vermelde ingrediënten.
Mijn opmerking "mevrouw als dit allemaal ook nog lekker is, zijn deze
prijzen veel te laag", werd weerlegd met "mijnheer, wij niet bedrieg,
eerlijke mensen zijn, daar kerk" - wijst richting kerktoren en slaat
een kruisteken.

Maandagavond 19:30 uur: intrede van denook en Martha in het nieuwe
eethuisje. Alleen een vriendelijke kok was aanwezig - jammer, ik mis de
vrouw van deze middag. De zaak was vandaag pas open gegaan; later
zou blijken dat we de eerste klanten waren.
We kozen elk een van de duurste schotels, samen 16 euro. Martha be-
stelde een karafje wijn van 1/4 liter + een glas water; ik koos een
Carlsberg. De man opende een fles wijn, zocht een karafje dat er (nog)
niet was en zette de volle fles voor ons neer ... "drink maar uit, zelfde
prijs, van het huis".
Het eten werd opgediend; alles in orde. Ik bestel een tweede Carlsberg.
Ondertussen was ook mevrouw binnengekomen die ons enthousiast be-
groette. Bleek dat zij een Kroatische was en haar man, een echte Indiër,
was de kok.
We bestelden nog twee koffies en vroegen de rekening.
Mevrouw liep even tot bij haar man en kwam terug, zonder enige nota ...
"30 euro mijnheer".
Voor een fles wijn, een glas water, tweemaal Carlsberg en tweemaal
koffie betaalden we zo slechts 14 euro.
Een opmerking daaromtrent werd weggewuifd met "voor goeie klanten
mijnheer". Zal wel zijn; ze kende nog geen andere klanten.

Een kort gesprek bij het buitengaan leerde ons dat haar man gedurende
12 jaar kok was geweest in een Brussels restaurant en nu graag een
eigen zaak begon. Zij baatte al die tijd de renderende nachtwinkel uit
in het centrum van Asse.

voor geïnteresseerden ... smakelijk

denook

ps. Toen we onze koffie bestelden en de vraag "met melk?" bevestigend
beantwoordden, ging mevrouw naar buiten om kort daarna terug te ke-
ren met twee volle dozen Nutricia-melkcups. ...alle winkels waren toch
dicht? Nu... met de nachtwinkel in het achterhoofd is ook dat opgelost.

[denook]

minnedichten
dichter door het minnen
aantrekken en omhelzen
wegdromen in armen
kijken met gesloten ogen
en voelen dat het goed is
voelen ook
hoe een hart sneller slaat
bij het kussen
zoenen klinkt mooier
op de dag van Valentijn

[lotte]

altijd luisterend "Ons Dagboek"

Confronterend langzaam raken we je kwijt aan een verrekte ziekte,
ze zeggen dat het geen Alzheimer is, slechts Parkinson.
Het werd al zo vaak besproken, bijwerkingen in het algemeen van de medicatie zijn verontrustender voor de familie dan voor de patiënt.

Een vriend had er op zondag een paar uren treinen voor over,
wat een verrassingsbezoek moest zijn was ontnuchterend.
Jouw voornaam…herkennen...de puzzelstukjes passen niet op de goede plaats.

Parkinson- stille killer.

[Omaha]

verdriet

ik zit hier maar te denken :
iedere dag brengt ons een
dag dichter bij het afscheid
dat wij, door die rotkiller,
zullen moeten nemen
Heer, geef ons aub nog wat tijd
wij hebben nog zoveel te vertellen,
te doen, te beleven

Omaha

[denook]

DAGBOEKEN EN TOPICS

Ik ben een topic tussen de vele andere en heb ooit verklapt hoe topics
regelmatig samenkomen. Ze paraderen dan voor mekaar en pronken
met hun kleuren, ppt's en vele schrijfsels. Ik voelde me dan verlegen,
want geen kleur, geen ppt, geen grote drukte.
Ondertussen heb ik me daar overgezet; ik ga nog maar sporadisch naar
de bijeenkomsten. Daar is nog een extra reden voor. Ik ben nml actief
in een andere vereniging: de 'dagboekenclub van alle Poëzie- en Proza-
schrijvers van Sennet'. Ik ben er een buitenbeentje omdat ik als enige
het woordje 'ons' in mijn titel draag, terwijl ik bij alle collega's 'mijn'
dagboek lees.
We vergaderen eenmaal per maand; de eerste donderdag, om vier uur
's nachts. Er werd lang gezocht naar een moment waarop ieder zich kon
vrijmaken, wat een moeilijk zoeken was. Sommige werden pas na mid-
dernacht ter hand genomen en konden zo maar laat de deur uit.
Het gebeurt nu nog dat men verhinderd is wegens 'werk'tijd. Dat is ver-
velend, doch dagboeken moeten klaar liggen als baasjes willen schrijven.

Bij beide clubs kan iedereen bij iedereen lezen, maar niet bij de andere
groep; dagboeken lezen bij elkaar, topics lezen bij elkaar. En ... ik, ik
alleen, kan overal lezen; niet dat ik me daar speciaal op toeleg.
Wist je dat de dagboekenclub meer leden telt dan de club van de topics?
Hoe kan dat nu, hoor ik zeggen, het zijn toch juist de dagboeken van de
topiceigenaars.
Ja, maar in tegenstelling met de topics, mogen hier, zoals bij sommige
mensen in het beroepsleven, de ex-collega's lid blijven van de groep.
Zo blijven alle stichters van een topic, die later - om welke reden ook -
werd afgesloten, levenslang lid van de grote dagboekenclub.
En laat nu juist daar het schoentje wringen.
Hier horen we dan, weer zoals ook bij mensen te horen valt: "ik" en "in
mijn tijd" en "toen was het toch beter ..."
Dat lezen we in de dagboeken van de ex-topicschrijvers.
Vroeger zouden er alleen goede dichters zijn geweest. Later, toen het
proza erbij kwam, was ook dat van een hoog niveau. Maar wat we nu al-
lemaal lezen! In een bepaald dagboek liet de eigenaar zelfs volgende zin
achter: 'er zijn nu topics die eerder lichtjes verbeterde chatboxen zijn.'
Het jammere nu is dat de dagboeken zelf het waarheidsgehalte van hun
teksten niet kunnen controleren, want zoals gezegd, ze hebben geen
inzage bij de topics.
Ik kan dat weer wel en dit keer ben ik ook bewust overal gaan nalezen.
Ze moeten niet overdrijven, de ex-topicschrijvers.
Laten er nu maar enkele dichters overblijven, de naam 'dichter' waardig.
Laten de prozastukjes van jaren geleden in een mooiere taal zijn geschre-
ven, literaire pareltjes soms.
En dan? Zingt niet elke vogel zoals hij gebekt is?
Is er niet de verhouding van tienduizende dorpsmuzikanten tot slechts
één virtuoos? Zonder amateurs zouden er ook nooit specialisten zijn!
Zo denk ik erover, als dagboek, met een blik op twee werelden.
Ik wil dit op de club niet ten gehore brengen; men bekijkt me er nu al
met een scheef oog, een dagboekoog dan wel,

ons dagboek

ps. Het was al een tijdje geleden dat ik nog naar een topicbijeenkomst
was geweest. Vorige week ging ik er heen met de idee om bovenvermeld
probleem ook daar voor te leggen. Wat bleek nu?
Bij de topics zelf was er de voorbije weken een spontane discussie over
het fenomeen 'Poëzie en Proza vroeger en nu' gevoerd.
Alhoewel daar uiteraard de huidige baasjes verdedigd werden, kreeg ik
toch een antwoord waar ik me volledig in kon vinden.

Of er vroeger meer kwaliteit was of niet ...
Of 'Poëzie' en 'Proza' die samen als vlag de lading dekkend van het
geheel, dat vroeger beter deed dan nu ...
Of ... (we kunnen zo blijven doorgaan)

We zitten hier toch maar op een topic van Seniorennet, niet in een Cul-
tureel Magazine of een gesubsidieerd literair tijdschrift!

Dat werd daar volmondig beaamd. Daarom ook kregen de leden mijn
achting voor hun nuchter, relativerend vermogen bij het observeren

[denook]

Toeval.

Voor ik me hier liet registreren was ik reeds lezer van het Poëzie-forum.
Kenners beweren dat er toen minder kwantiteit doch meer kwaliteit was
bij de schrijvers ... tot daar aan toe.
Nu volg ik nog slechts een vijftal topics; zo zal ik links en rechts wel wat
missen ... ook tot daar aan toe.
Ik had vanaf de eerste leesuren enkele idolen, zoals ze dat in sportmid-
dens en de muziekwereld noemen; jawel, echte idolen waar ik naar op-
keek, wiens pen en stijl ik nooit kan evenaren, laat staan benaderen.
Sommigen zijn van het toneel verdwenen met afgesloten hoofdstukken.
Andere topics staan nog open, doch de auteurs zelf zijn er maar met
mondjesmaat te lezen. Bewonderaars houden dan maar het potje warm.
Bij een nostalgische bevlieging ga ik wel eens helemaal terug naar de
start van mijn meesters en houd me een tijdje zoet met het herlezen
vanaf blz 1 tot ... waar de warmte blijft stralen.
Dat deed ik ook gisteravond ... '24 mei 2005' ... Herlas het ene gedicht
na het andere. Er zijn voor mij al enkele klassiekers bij. Misschien wor-
den ze dat ook voor nieuwe lezers die moeite doen om naar de bron van
zoveel schoonheid terug te zappen: "Bleu", "Slaapliedeken", "Goud"
(-volledig in Gezellestijl neergepend-), "Moeder" ...
Proza-pareltjes, Literatuur met een grote L leest men er ook; "Erepark"
bijvoorbeeld. En dit allemaal al op de eerste bladzijden.
De auteur zong in een kerkkoor en plaatste de tekst van een prachtig
lied uit hun repertorium: 'Lied van het Licht' van Huub Oosterhuis. Als
ze het in een vierstemmige versie zongen, werd het zeker stil in een
nokvolle kerk ... toen ...

Wat heeft dit alles te maken met de titel van dit dagboekstukje?

De topic waarvan sprake is nog steeds open, doch de schrijver komt
slechts zeer sporadisch langs. En nú weet ik, weten we allen, waarom.
Precies deze morgen lees ik een stukje van hem op een andere topic -
één van de vijf die ik nog volg.
Blijkt dat de man reeds lang en ernstig ziek is. Uit de tekst mogen we
wel afleiden dat het 'ziek is' stilaan als 'ziek was' mag worden gelezen.
Weten anderen dat reeds langer? Voor mij is het toeval dat ik juist nú,
na het genieten gisteravond, met dit nieuws word geconfronteerd.
Leest Give (-om deze auteur gaat het inderdaad -) 'ons dagboek'?
Beste Give, ik weet dat we van hetzelfde jaar zijn; van 'vóór den oorlog.'
We komen ook beiden uit het onderwijs. Laat ons nog meerdere ver-
jaardagen vieren.
Het doktersteam spreekt van 'volledig herstel' en dokters zijn heel ver-
standige mensen. Geloof dat maar.

Ik wou hier eindigen met een gedicht, geplukt uit de eerste bladzijden
van jouw topic. Ik doe het niet. Laat geïnteresseerden zelf maar kijken
en genieten van zoveel talent.
De topic is gemakkelijk te vinden: POEZIE-GIVE
(allemaal hoofdletters!!)

denook

[littlestar]

Dag dagboekje, dag lief dagboekje,

Het is vroeg dag vandaag. De zon schijnt hartverwarmend op bevroren gras en boom. We ontbijten net als altijd gezellig, rustig met op de achtergrond radio2. We trappen ditmaal niet in de val om de krant van a tot z te lezen. Onze dag is voorgeprogrammeerd, gisterenavond unaniem.
Deze dag zullen we eens niet verprutsen aan “nutteloos” nieuws dat we steeds opnieuw ingelepeld krijgen. Ik noem het nutteloos, omdat de gewone man of vrouw al die miseries en drama’s toch niet kan verhelpen. Na de eerste verbijstering en ontreddering bij het zien van de beelden uit Japan wil ik er nu zo weinig mogelijk nog van weten, net zo min als over de oorlog in Libië. Ik moet gewoon aanvaarden dat de mens veel schade toebrengt aan de natuur om heel veel onnodige luxe te produceren en dat de natuur op haar eigen manier de mens te grazen neemt. De economie moet draaien pfff, dure wegwerpwasmachines met alsmaar meer nutteloze programma’s op die nooit gebruikt zullen worden. Dat noemt men vooruitgang!
Gewapend met water, zeep en doeken ga ik enkele rolluiken te lijf. De zon geeft al aardig warmte en ik neem ondertussen een goedkoop zonnebad. De gratis vitamine D is een geschenk uit de hemel.
Mijn plannen wijzigen toch een beetje, het rolluik vooraan moet wachten, daar schijnt de zon niet en is het nog bitter koud. Mijn (v)echtgenoot leeft zich uit in de tuin. Droge takken, verwilderde struiken en de boorden van de gazon worden door hem aangepakt..
Ik ga dan ook maar aan de slag met tuingerief en geduldig verwijder ik ecologisch ongewenste plantjes uit de paden, er zorgvuldig op lettend dat de zonnestralen me verwarmen. Heerlijk die eerste lentekriebels en me zo één te voelen met de natuur.
Is dat dezelfde natuur die … ja het is dezelfde. Toch even stilstaan bij de mensen die het nu heel moeilijk hebben, de krop in de keel, slikken en verder werken. Gedachten een beetje bijsturen.
Om 11.30 u zit mijn dagtaak erop. Ik zet me met de gloednieuwe Humo op ons terrasje, een lekker watertje erbij en terwijl de huiskok binnen een heerlijk soepje maakt van de laatste preitjes van onze buurman geniet ik volop van deze kleine vakantie.
Na het middageten maken we een rit met de moto. Achter op de moto moet ik alleen een klein beetje mee op de baan letten om onverwachte drempels en andere obstakels op te vangen. Verder heb ik een zee van tijd om te mediteren. Mijn gedachten dwalen van totale leegte over dromen naar harde realiteit. Ik kom tijd te kort om alles in mij op te nemen. Ik geniet van de vrijheid, de buitenlucht, mijn gedachten. Ik geniet van het nu.

Littlestar

[littlestar]

Zaterdag, 26 maart 2011

Omstreeks half tien duwden we ons met veel moeite in de propvolle kerk. Alle zitplaatsen waren reeds ingenomen, net als de staanplaatsen. Mijn ogen speurden naar een creatieve oplossing om zittend de begrafenismis te kunnen bijwonen. Rechts achteraan, naast de scouts, kon ik een plant verzetten en twee plaatsjes bijmaken.
Fanny, 39 jaar oud, heeft na een lang en moedig gevecht tegen “de ziekte”, de strijd verloren. Ze laat drie prachtige kinderen en een man na. Ik weet niet hoeveel mensen de kerk niet binnen konden en buiten moesten blijven, maar bij het ten offer gaan bleven ze maar komen.
Met een krop in de keel luisterde ik naar de tekst die haar moeder voorlas, een moeder die samen met haar dochter aan dezelfde ziekte leed. Het leven geeft en neemt, willekeurig, bij rijk en arm. Ook toen de oudste dochter haar afscheid voorlas, bleven menige ogen niet droog, ook mijn ogen niet. Vandaag voel ik nog meer dan anders dat het leven een geschenk is dat we moeten koesteren en gezondheid onze echte rijkdom.
Lieve Fanny, geniet van je welverdiende rust.

Littlestar

[lotte]

Dag dagboek

Een paar woorden uit het vorige schrijven brengen me op een zondagnamiddag bij je.
“Gezondheid, onze echte rijkdom”

Paasmaandag 27 maart 44 jaar geleden
Een gebeurtenis die met een grote familie- en vriendenbijeenkomst werd gevierd.
“ In goede en kwade dagen”
Handen die een leven lang voor een gezin zorgden kunnen hem niet langer beschermen.
Hun ruwe schoonheid is met de jaren verfijnd, een trouwring die te los om de smalle ringvinger past werd opgeborgen.
Langzaam vindt een onduidelijke verandering in mij plaats,
trots op het werk van jaren
een vergruisd diploma als vergoeding.

-Weet je welk een dag het is-
-Elke dag is gelijk-
Gekluisterd aan het ziekenhuisbed, aan de zetel, straks vier maanden al.
Hij glimlacht voor zich uit
fluit een wijsje
is rustig als een kind
glijdt weg in een afwezigheid die beschermt tegen de buitenwereld die niet langer een logisch geheel vormt, leeft in een doorzichtige leegte zonder toekomst of verleden.

Zijn benen kan hij niet meer laten gehoorzamen.
De verzorgers die buiten op de gang heen en weer lopen staan dichter bij hem als...ik.

lotte.

[Wiana]

44 jaar lief en leed, dat is iets wat je niet vergeet.
In goede en in slechte tijden ,
weten dat je er bent ,
niet altijd tastbaar,
maar er samen voor elkaar ZIJN
is de herinnering die blijft .

Ondanks alle tegenslagen,
de moeilijke tijd nu :
hartelijke gelukwensen met jullie huwelijksverjaardag !

Morgen is een andere dag ...
moge de zon dan weer voor jullie schijnen !

Van harte, lieve , grote zus !

Anaïs en Herman en Kiaraatje