De trage minnaar

[Bosrankje]

Dtm schreef :

Dag Alter,

ook voor mij is het een memorabel jaar
na een (eeuwig)durende v-echtscheiding.

Het zou nog een decennium aanslepen,
maar toen ontloken de bomen weer...

geef ons wat groen ...

Groeten aan A & B


Groen...
Basiskleur van de natuur,
chlorofyl die we nodig hebben.

Want zelfs in de winter
als alles dood lijkt,
onder regen, hagel en sneeuw,
is er altijd ergens 'n struik,'n plant of 'n boom
die bewijst dat het maar schijndood is.

Eb en vloed in de plantenwereld...
niets is werkelijk afgestorven,
voor de meesten is 't winterslaap.

Soms, zou ik onder de aarde
even willen kijken...waar 't
krioelt van leven allerhande.

Ik tuurde daarstraks door 't raam,
zoekend naar enig groen...

De glinsterende bladeren van de hulst
leken gekristalliseerd onder een laagje
fijn korrelige hagel... om in te bijten !

De dunne bamboestengels
stonden van koude te rillen in de wind,
zo soepel, zo zacht...om te strelen.

En de nog naakte berken,
ondergingen wezenloos de ijzige regen,
smekend om bescherming van
't komende groene blad.

Groen is ook de kleur van de hoop...
vert, j'espère

Bosrankje (december 2001)


Beste Uvi, we wensen jou een prettige Kerstdag

A en B

[Gast]

Eb en vloed in de plantenwereld...

Wat mij opvalt is dat de metafoor eb en vloed vaak wordt gebruikt.





Partir c’est mourir un peu




En weer
ben ik alleen
hij komt en gaat
als eb en vloed


Ik hoor de echo
van zijn stem
ach neen,
het is de zotte wind
die door
de kale takken speelt


Het regent
tranen op de ruit
mijn vinger
volgt hun spoor…
Doorheen een waas
zie ik hem gaan


En wacht…
totdat ik weer
zijn voetstap hoor



*elleke*



Nog een Zalige Kerstdag
en veel geluk, warmte en inspiratie in 2012
voor Dtm en de lezers van dit forum.

[Dtm]

Wachten op de kinderen



'Alsof het voorbij is'.
ook dat is de titel van een boek.
Gekozen als een tip door menig recensent.

Ik hou van 'koppen'.
Titels die dikwijls beter zijn dan het boek.
Of de bundel.

Ik vrees dat er een pak mensen
wachten en hopen dat het vlug voorbij is.
Kerstmis.

Het is makkelijk schrijven
over eenzaamheid
als je zelf de kwaal niet kent.

Ik vermoed dat het pijn doet.
Zoals leegte.
Maar dan exponentieel.

Twijfel ken ik wel. En die kan pijnlijk zijn.




PS.
Mijn vingers oefenen zich.
De soep kookt. Chalotjes gepeld. Ijskast gevuld. Tafel is gedekt.
De kadootjes wachten op de kinderen.
En op hun teleurstelling. Want hun verwachting is altijd immenser dan de werkelijkheid.



Rankje en Elleke, ik antwoord nog wel.

[Robol]

van opleiding ben ik wiskundige,
als hobby ben ik bezig met muziek,
zeer amateuristisch,

maar bovenal,
ben ik blijvend gezond jaloers,
van mensen die kunnen schrijven
als Robbe en Uvi hierboven,

mensen, wat lees ik hier graag,

denook

beste denook

een wiskundige is
een culinaire poëet
een meester chef

terwijl de vierkantswortel trekt
in een bouillon
van onbekenden

bezweert hij de formules
uit het kookboek
van Piet Agoras

en schikt mathematisch
de priemgetallen
als een grote gemene deler
op mijn bord

ik ontcijfer
gemeten
het kleinste gemeen veelvoud
steak op grootmoeders wijze

het aroma
van een axioma

tot zover
het ovenvers
van een kleine garnaal

wiskunde is gezond
voor lichaam en ziel

Robbe


en dank aan dtm
voor het even lenen
van een x aantal cm2
digitaal papier

[Dtm]

Robbe


en dank aan dtm
voor het even lenen
van een x aantal cm2
digitaal papier

Dag cordon bleu van de mathematica,

verleden week nog zat ik bij de tandarts
voor het trekken van een vierkantswortel
zij stond gelijkbenig voor mijn epitheton ornans
en ik keek diagonaal naar haar spagaat

zou u geloven dat ik een integrale tangens
voelde groeien bijna tot in het kwadraat
en ik reeds de omtrek van een driehoeksverhouding
zag zitten, zomaar zonder negenproef

of enig algebraïsch consideraat.

Maar toen zij met een onberekende ruk
mij uit mijn comfortabele cirkel sleurde
wist ik meteen dat dit een verlangen
uit het ongerijmde was

en trok ik het ezelsbruggetje over zonder batig resultaat.





PS.
De overschrijding van uw digitale oppervlakte weze u vergeven.

[Dtm]

Zo mooi als hier kan het in de hemel niet zijn



Dag lezer-es,

en jawel, ook dat is de titel van een boek.
Ik kan je verzekeren
je zou een poëziebundel kunnen vullen
met de favoriete boeken in De Standaard der Letteren.

En hoewel het weer en de wolken
mij doet denken aan 'Grijze zielen'
blijf ik de titel hierboven verdedigen,
pro deo en pro domo.

Zelfs zonder kerstboom.

[Dtm]

Beste Uvi, we wensen jou een prettige Kerstdag

A en B

Dag A & B,

en dan denk ik weer aan het abc
dat mij leerde lezen.
Ze stonden op het bord geschreven:
aap, noot, mies ...

en zo ontdekten mijn trage vingers
een onbekende wereld.

En nu op weg naar die laatste oude dag,
wat vermagerd en kaduk
maar zo is nu eenmaal het leven...

met of zonder woorden, niet altijd een zegen.

[Dtm]

[



Partir c’est mourir un peu


En weer
ben ik alleen
hij komt en gaat
als eb en vloed


*elleke*

Dag elleke,


ach, sommigen rekenen op het Hiernamaals.
De Hemel van de verlangens op aarde.
En dus:
'mourir c'est partir un peu'.

Ik wil het leven hier aards betasten en voelen.
En nog het liefst zalig in de armen (mag het iets meer zijn)
van een vrouw. Ik ben tenslotte maar een man.

En zo leerde 'la vie et les roses' mij 'de manke metafoor'.

De zee komt altijd terug. Zij ook?
En als hij met de noorderzon vertrekt naar het zuiden,
'wat dan met het maanlicht en de rozen?'

Zie je elleke,
gelukkig hebben wij dan nog de woorden
en onze manke metaforen.

[Gast]

Zie je elleke,
gelukkig hebben wij dan nog de woorden
en onze manke metaforen.

Dank voor jouw commentaar op mijn bericht.
Ik vind het jammer dat ik meestal
zelf niet de woorden vind
om uit te drukken hoe ik mij voel.
Af en toe lukt het mij toch.
Maar meestal vind ik in andere teksten
mijn gedachten juister beschreven.
Zoals ook in volgende tekst
van Toon Tellegen (een schrijver die jij hier trouwens reeds citeerde)

Kom terug
Als ik deze woorden eens zo zacht zou kunnen zeggen
Dat niemand ze kon horen,
Dat niemand zelfs kon denken
Dat ik ze dacht…
En als iemand dan terug zou zeggen
Of desnoods alleen maar zou denken
Op een ochtend
Ja

[Dtm]

Ik vind het jammer dat ik meestal
zelf niet de woorden vind
om uit te drukken hoe ik mij voel.

Elleke



Een vino linnen cover, geel uitgerafeld leeslint
en vuistdik.
'Misschien wisten zij alles'.

Ik kreeg het zowat tien jaar geleden cadeau van haar
die op de eerste bladzijde schreef:
'Voor mijn beste vriend, voor altijd'.

Altijd gaat nog steeds verder.

Hoeveel keren las ik ondertussen het boek?
Ik weet het niet.
Maar het ligt als een brevier op tafel.
Onder de vlinderende luchter.

Ideaal voor de ochtend en om de dag te openen.

Maar waarom zouden 'onze gedachten'
niet beter door een ander kunnen geschreven worden?
Is dat erg?

Wat Toon mij schrijft
is van een diep menselijk (filosofisch) inzicht. En herkenbaar.
Alsof hij mij eeuwen kent.

Zou het kunnen dat we allemaal dezelfden zijn?
Maar dan anders.







PS.
In 'Mes petits riens' schreef ik heel wat over Toon.
En dus ook over mezelf.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Toon_Tellegen


PS.
Zoals je merkt, knoei ik nog steeds met de vormgeving.
Ik tracht het lettertype van het citaat hierboven kleiner te maken
maar slaag er niet in. Sorry.

[Dtm]

Boven is het stil


Gisteren stond ik voor de vitrine.
'Alsof het voorbij is' lag daar naar mij te lonken
als een lokkende dame in de rosse buurt.

Tenminste, dat vermoed ik, want ik ben er nooit
durven komen. Willen wel.
Dit schrijf ik bewust om me te ontbloten
van alle hypocrisie.

Er zijn vele soorten vrouwen. Klinkt dat oneerbiedig?
Zoals er vele titels van boeken zijn.
Dat oogt al vriendelijker?

En daar uitgestald tussen al die literaire verlokkingen
lag het afgeprijsd. 'En leid ons niet in bekoring.'
Boeken en vrouwen. Beide stonden ze ooit op de 'index'.
Verboden door kerk en maatschappij.

Veel heb ik gezondigd, maar dapper stapte ik verder.

Ik sloot met mezelf een 'verbond': eerst één boek lezen
vooraleer je een ander koopt.
Maar Connie Palmen telt niet mee.
En Dewulf en Tellegen ook niet. Nolens al evenmin.

Dàt zou te makkelijk zijn. Die lees ik te vaak.

Na Toon en Nolens, vanmorgen opnieuw begonnen in
'Boven is het stil' van Gerbrand Bakker.
Hier op het woonerf is het ook beneden stil.

[Dtm]

En plotsklaps was er geen visite




Denk je niet dat iedereen de kwaal eenzaamheid kent?
Ik geloof dat het hoe dan ook moeilijk is om erover te schrijven.
Het is moeilijk om oprecht en goed over om het even wat te schrijven.

En nee, ik geloof niet dat een mens genoeg heeft aan zijn eigen gezelschap.
Het gesprek en de dialoog zijn even noodzakelijk als zuurstof.

Martin Pulaski


Dag Martin,

ik gaf je een fout antwoord.

Zopas zag ik de kinderen spelen op het plein.
Enige minuten later was kleindochter Z. alleen
en zij lokte de poes van de buurvrouw.

Even had ik pijn in de borststreek,
ik vermoedde dat ze zich 'alleen' voelde.
En plots wist ik het weer.

1980. Het jaar en einde van de V-echtscheiding.
Ik reed met een 'Lada Break' (aankoop minder duur dan de verzekering).
Elke dag ging ik de kinderen (4 en 6) van school halen in H.
Dan keerden we terug naar L.

En we zongen! Visite.
We zongen zo hard dat ik er pijn van kreeg.

Je kan eenzaam worden omwille van de anderen.
Plaatsvervangend.
In naam van je eigen kinderen.

Dus toch, Martin.




http://www.youtube.com/watch?v=Zc2m-4MF6UY





PS.
Uit mijn Blog 'Mes petits riens'.

[ria]

http://4.bp.blogspot.com/-CpSXZhHfCY0/T ... stmis1.jpg

met mijn oprechte wensen Uvi,
voor u en allen die u dierbaar zijn.

ria

[Dtm]

Logboek van een onbarmhartige zolder


Een plots realiseer ik me
dat er heel wat dood op tafel ligt.
De laatste dagen of weken
bij elkaar gesprokkeld.

Schaduwkind van P.F. Thomése.
Taal zonder mij - Kristien Hemmerechts.
Logboek van een onbarmhartig jaar - Palmen.

Ik ben vergeten
waarom ze hier voor mij
opnieuw liggen te sterven.
Er was een reden
waarom ik ze gaan zoeken ben.

Zopas weer doorheen mijn levende
schrijvers gelezen.
Nolens en zijn dagboek.

'Geopend op 29/12/09'
heb ik in potlood geschreven.
Op de eerste bladzijde.

Het was een slechte dag voor zo'n boek.
Ik was doodmoe en woonde
op mijn zolder.
Vier dagen vroeger op kerstdag om 14 u
had ik mijn dochter mogen ophalen uit de kliniek.

Na drie weken angst. En totale machteloosheid.
Thuis met de drie kindjes.
Daar met de dochter.

En dàn ben ik alleen. Op mijn zolder.
Dicht bij de bomen en de wolken.
Dicht bij die sombere dichter.

Nolens.









PS.
Dochter woonde met haar kindjes meer dan een jaar bij mij. Op kerstdag 2009 mag ik hen naar haar mama brengen. Voor een week. Rust.

[Alterego1]

Waarde Dtm,


Ook "Het gelijk van de schrijver" is de titel van een boek.

Het gelijk van de schrijver is zowel een dagboek als een citatenboek.

Net 100 jaar geleden ontving Maurice Maeterlinck de Nobelprijs Literatuur,
voor ondermeer "La Princesse Maleine" en zijn vermaard toneelstuk "L'oiseau bleu".
Doch hij vertikte het om zelf de Nobelprijs te gaan afhalen,
ook daarover kan men zeggen 't is 'het gelijk van de schrijver'.

Groetjes van A en B