De trage minnaar

[Dtm]

Mag ik dit nog even herhalen?
Als eerbetoon aan een knoestige stronk die zich niet laat snoeien.
Noch door de tijd,
noch door het gebrek aan savoir-vivre van vandaag.

Een verweerde zerk op mei '68.

Ik hoorde hem vanmiddag op Radio 1. - Touché.

...


Mijn naam is ...


Hugo. Hugo Camps.

Een hoofd als een herfstbui. Meer nog. Hij is de herfst.
Gereïncarneerde melancholie van de grandeur. Een rebelse dandy op retour.
Een jongetje uit een godvergeten dorp. Gedoopt tot grand seigneur.

Hij faseert zijn gedachten in phrases. Een zin is te modaal voor hem.
Je hoort hem denken in exquise woorden.
Een kwakje dédain gekruld rondom z'n lippen, prevelt hij bellettrie.

Graag gepoederd met wat Franse sjiek. Savoir-vivre en courtoisie.
Gestileerd op een bedje van Nederlands accent.
Ah, dat andere journaille met de geborneerdheid van Vlaamse reuzen.
Konijn met pruimen.
Hugo, is un gourmand van hopscheuten en patrijs.
Aristocraat tot in hersenen en nieren.

Hugo. Ooit wereldburger van een krant.
Kent zijn wereld. Le beau monde.

Brussel is een gat met het aplomb van een atomium.
Amper rechtgekropen uit de klei van boerenkloten.
Paris. Hugo prefereert de hoge hakken van de Eifeltoren.
De sierlijkheid van een libelle.

Een BV avant la lettre, is hij. Zijn pen draagt une pochette.
Dat andere crapuulje wroet in het trouvaille van het plebs.
Hugo mocht ooit de pollepel in de soep van Brigitte Bardot roeren.
Jawel, als een Vlaamse primitief zijn kwast op het canvas van de erotiek.

Hugo mag 'ons en wij' zeggen tegen die andere Hugo.
Een mop in het West-Vlaams. De ultieme hallucinatie.
Ach, goden onder elkaar die al eens van de Olympos dalen.
Met het amechtig gemak van heren van stand op leeftijd.

Hugo savoureert de afdronk van het leven.
Plus-que-parfait, un passé composé.


O, Hugo, je t' adore.



30-03-2006



...

PS.1.
Vandaag hoorde ik Hugo Camps op Radio 1 bij Joos.
Zijn 'stukjes' uit De Morgen werden verzameld.

Maanzaad.
Ik was al op weg naar de boekenwinkels.
Hugo schrijft geen stukjes. Maar bellettrie.
Nog even wachten. Tot zaterdag, misschien.

Ondertussen is die andere god Hugo (Claus)
reeds over de Styx getrokken.

10-05-11

...

PS.2.
Als ik schrijf 'mijn naam is ...' wie denkt er dan aan '007'?
Als er 'Hugo' staat, denkt er dan iemand aan 'Boss'?
Wanneer ik afsluit met 'Je t'adore',
wie herinnert er zich dan nog Kate Ryan en Eurosong 2006?

Een schrijver is maar zo arm als zijn lezer.
Of zo rijk als de letters van het alfabet.

[Alterego1]

Waarde Dtm,

Wat wij jou wensen?

Niet dat jij
de mooiste boom op deze aarde bent.

Niet dat je 't hele jaar schittert
van bloesems aan elke twijg.

Maar dat af en toe
aan één of andere tak,een bloesem opengaat.

Dat af en toe iets moois ontstaat...

Dat wensen wij jou toe voor 2012.

Liefs van Rankje en Alter

[Dtm]

Het is donker buiten. Binnen ook.
Licht valt als een dikke sneeuwvlok boven tafel.
Op de eekhoorn van Toon.

Mag ik je iets voorlezen vandaag?
Ik herinner me nog het schoonste uur van de dag.
Toen op het Klein Sem. Dàt was als 'de tomaat' voorlas
uit het 'Geheim van de waanzinnige kluizenaar'.

Helemaal zeker van de titel ben ik niet meer.
Het was 1953.
Als we niet 'braaf' waren geweest dan
weigerde hij voor te lezen. Dat was een zware straf.


Even m'n pen schrapen. Ik begin en eindig ergens
midden in. En hier en daar
laat ik een zin vallen. Anders duurt het te lang.

...

Maar toen hij (de eekhoorn) in zijn donkere kamer zijn meubels
kon onderscheiden zag hij daar de krekel, en naast hem
de sprinkhaan.

'Maar...' zei de eekhoorn.
'St,' zei de krekel. 'We komen jou om raad vragen.'
'Maar ...'
'Wij hebben namelijk ruzie.'
'Waarover?'
'Dat weten we juist niet.'
'Maar...'
'En we zijn bang dat we elkaar te lijf zullen gaan, nietwaar sprinkhaan?'
De sprinkhaan knikte ijverig.
'Ik zie niets van die ruzie.'
'Dat is het hem juist,' zei de sprinkhaan. 'Er is niets van te zien,
te horen of te voelen, er is geen oorzaak voor, geen reden toe,
geen aanleiding, en toch...'
'Kan ik hem wel levend villen,' zei de krekel.
'Precies,' knikte de sprinkhaan. 'Wat nu?'
...
Het was lang stil. De eekhoorn dacht diep na. Toen zuchtte hij
en zei: 'Ik weet het niet'.
'Nou, in dat geval bedankt,' zeiden de sprinkhaan en de krekel.
'Dan gaan we maar weer.'
...
Door zijn raam zag hij hen weglopen, de armen om elkaars schouder,
de hoofden gebogen, de lange jassen langs hun achterbenen naar
beneden bungelend.
Zij liepen in de richting van het strand.

UIt 'Misschien wisten zij alles' - Toon Tellegen
Pag. 101 - 102
...

Kijk, beste lezer-es,
met dit soort sprookjes begin ik aan de dag.
Ooit word ik nog een 'grote jongen'.




PS.
Beste A & B
Nog vlug een takje vooraleer een oud en bang jaar het wegknipt.

[Robol]

Van onder de geruimde sneeuw, het inpakpapier verwijderd:


groot verzenboek, 555 gedichten over leven, liefde en dood
Jozef Deleu

Lannoo/Podium

waarin Nolens lange dagen maakt
en Gezelle zijn moederke vereeuwigt

Ik hef het glas op 2013

en schrijf mijn wens:

elke morgen gezond weer op !

Robbe

[Dtm]

Van onder de geruimde sneeuw, het inpakpapier verwijderd:


groot verzenboek, 555 gedichten over leven, liefde en dood
Jozef Deleu

Lannoo/Podium

waarin Nolens lange dagen maakt
en Gezelle zijn moederke vereeuwigt

Ik hef het glas op 2013

en schrijf mijn wens:

elke morgen gezond weer op !

Robbe

Mooi Robbe,

hier ligt een beduimeld exemplaar. Uit 1977.
Toen nog met mooie illustraties.
De omslag gescheurd en gekreukeld bewaard binnenin.
Er zijn ook vlekken vocht op de harde linnen cover, merk ik.

Ach, wat wist dit verzenboek toen wat het nog moest meemaken
aan leven, liefde en dood.

Robbe, maar is dat nu écht:
slaat jij 2012 meteen over?
Te veel naar Merkel geluisterd? Of is je telraam stuk?

Het beste Robbe.




PS.
Robbe, sneeuw geruimd? In je hoofd? Of tuin?
Ach ja, aha, op je leestafel...
En de groeten aan Sonja.

[Robol]

dtm is met grote onderscheiding in het examen van opmerkzaamheid geslaagd
en jaren overslaan laat ik over aan Gregorius en andere pausen

misschien zat ik even met de Maya's in mijn hoofd, de grote telling...

moge in 2012 het licht van de inspiratie over ons nederdalen !

groetjes

Robbe

[Alterego1]

En de groeten aan Sonja.

Ha die Red Sonja

[Robol]

En de groeten aan Sonja.

Ha die Red Sonja

ze was inderdaad red
als ik me goed herinner
Sonja Barend
van haar en van veren (vara)...

Aan de Stille Oceaniërs mag ik al een gelukkig nieuwjaar wensen !

Robbe

[Dtm]

Tja, Sonja,
je deed me nog even denken aan haar, Robbe.
Aan haar die ik bewonder. Van lijf en leden.
Maar vooral haar hersenen.

Ooit mocht ik één keer met haar spreken.
Achter de coulissen nog wel van ... was het 'de Rode Hoed'?

Sjarmante maar kordate dame, zonder een charlatan te wezen.

Een jaar overslaan, Robbe,
tja, zo zijn we nog vlugger in Isphaan.
Ach, als je maar geen 'mensen' over-slaat...
zoals ik. Onverlaat.

Aan alle lezers en -essen die ik al eens oversloeg,
sorry ... en in het bijzonder Ria.
Hoe kon ik naast je kijken?

En voor alle duidelijkheid: ik heb niets tegen het beeld.
Als het maar persoonlijk is en iets van meerwaarde toevoegt
aan de naam van deze Topic ...

Hartelijk en aan alle senioren een gezond vers nieuwjaar.
En blijven tellen, lezen en schrijven!

[denook]

ja Uvi, je hebt er het handje van weg
om mensen nostalgisch achterom te laten kijken,

'de tomaat' die voorlas tijdens je jaren als humaniora-student ...

Ik had ook zo'n leraar die voorlas,
en jouw schrijven riep hem me weer helemaal voor de geest.

Fernand Vernaeve, doctor in de Romaanse Talen
en licentiaat in de Geschiedenis.
Fantastisch leraar; zijn bijnaam was 'lipopee',
afgeleid van l' épopée, omwille van de gedrevenheid
waarmee hij ganse epossen kon overbrengen.

Als intern-leerling leerde hij ons muziek beluisteren,
kunst bekijken en waarderen.
We speelden samen ook vierhandige stukken op de piano,
zelfs ganse symfonieën van Mozart, herschreven voor vier handen.
De man heeft een stempel gedrukt op mijn ganse ontwikkeling.
Toen ik het college verliet en op kot ging in Gent,
werd hij hetzelfde jaar overgeplaatst naar het college van Deinze.
Gent - Deinze ... we zijn contact blijven houden.
Hij is wel op vrij jonge leeftijd overleden.

En nu ... ja ... dat voorlezen in de klas.
Weet je welke lectuur onze leraar Frans voor ons enthousiast voorlas
in het vijfde en zesde jaar van de humaniora?
De ' Sprookjes van Godfried Bomans' !!!
Hij was een grote fan van Bomans.
Hij slaagde er toen ook in om de man een namiddag
naar het college uit te nodigen voor een tweetal uurtjes genieten ...

Dat alles kwam nu weer helemaal naar boven,
met dank aan 'de tomaat'.

denook

[Dtm]

Dag meneer denook,

u had geen beroep, maar wel een roeping.
Het doet me denken aan de mensen van Sabena (zaliger gedachtenis),
zij werkten niet, zij vlogen.

Wat blijft er hangen aan een korte broek?

Ach, van alles wat zeker, maar mag ik u twee voorbeelden
aanhalen van 'leraren' die wel een 'roeping' hadden, twee priesters,
maar geen hart.

Het was september 1953. En de eerste schoolweek op een internaat.

Ik zat midden een groep van ongeveer 200 leerlingen in de studiezaal
van het lager middelbaar van de Oude Humaniora.
Ver weg van moeder en dorp. Een verlaten jongetje. Maar schrander.
(mmm heerlijk ouderwets woord).

Wellicht droomde ik van ginder.

Tot ik plots uit de bank gesleurd werd,
en naar voren getrokken aan mijn rechteroor.
Ik moest op mijn knieën, frontaal gekeerd naar
al die vreemde jongens.

'Voilà, nu kunt ge gapen zoveel ge wilt'.

Die avond in mijn wit alkoof op den dortoir, weende ik
niet. Jongetjes van toen mochten niet wenen.

Het tweede exemplaar terroriseerde mijn vijfde Latijnse
(vroegere telling).
Ik mocht tijdens de les straf schrijven want ik was voor 'niets' goed.

Niets. Ik herinner me nog helder
hoe ik en de Ceulemans uit Duffel
naar het bord geroepen werden.

"Schrijf niets" brulde de man in het zwart.

Ik schreef beschaamd 'niets'
op die immense zwarte vlakte. Petieterig onbeduidend.

De Ceulemans uit Duffel vertaalde met kennis van zaken:
'Nihil'.
Den Hermans brieste ons woedend terug naar de bank.

Vanaf dat ogenblik, zat ik naast een held in de klas.





PS.
De 'tomaat' had aanleg om van jongetjes te houden. Ik was zijn bebber.
Dat wist iedereen. Hij zag mij graag.
Ooit liet hij zich samen met mij op mijn bed vallen.
'Oei, ben je bang van mij?' vroeg hij hardop.
'Neen, neen' stotterde ik.

Veertig jaar later kwam ik hem tegen als 'pastor' in een kliniek.
We her-kenden elkaar meteen.
Hij leek nog meer op een tomaat dan toen.


PS. 2
Mag ik hierbij 'de Vaeck' uit Mechelen hartelijk danken voor het blauwe oog
dat hij de surveillant sloeg. Ik kreeg immers de kans niet. Om merci te zeggen.
Wij konden nadien nog dagen nagenieten van de kleurschakeringen.
Hij niet. Want stante pede op transport gezet. Naar huis.

PS. 3
Mag ik tenslotte toch nog mijn bewondering en respect uiten voor alle goede leraren met een roeping voor dit prachtige beroep.
Chapeau!

[Bosrankje]

Als ' fee uit het bos', ga ik er natuurlijk dikwijls wandelen
en gisteren, kwam ik een kleine blonde jongen tegen die
mij bekend voorkwam...
Hij zei niets, maar glimlachte op een manier die mij diep
ontroerde. De meeste mensen lachen alleen met de mond...
hij daarentegen, had dat soort glimlach die de ogen doet
glinsteren als sterretjes aan het firmament.
Zo'n glimlach verwarmt elk droevig hart op de koudste dag !

We hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen en
toen een vos naast ons kwam zitten, wist ik dat ik hem
eindelijk mocht ontmoeten : de kleine prins van mijn jeugd...
mon cher petit prince (en ik bedoel hiermee niet de bekende
lekkere koekjes hoor !)

- Waaraan heb ik dit bevoorrecht moment te danken ? vroeg
ik hen met een heel zachte stem (ik vreesde dat ze anders
zouden verdwijnen... ik moest die misschien eerst tam maken
maar zou ik er genoeg tijd voor hebben ?)
- Ik denk, antwoordde de vos, dat jij het kind in jou nooit
vergeten bent, en daarom zijn wij vandaag hier gekomen.
Deze woorden waren als een balsem voor mijn onzekere ziel
en ik voelde mij blozen ...
- Wees niet beschaamd voor wat sommigen naïviteit noemen...
je bezit een waardevolle schat die nergens te koop staat. Blijf
het koesteren !

Ik wou hem bedanken maar hij was even plots verdwenen als
hij te voorschijn gekomen was... en ik had nog zoveel vragen!
De kleine prins zag mijn teleurstelling en vroeg wat ik mij het
meest herinnerde uit het boek .
Enkele zinnen hebben mij dikwijls gesteund en geholpen in de
moeilijkste momenten van mijn leven maar wat ik toen als klein
meisje het best begreep en mij het meest aansprak was : 'Alleen
met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen
onzichtbaar' (On ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est
invisible pour les yeux.)

Ik zag dat mijn woorden hem geraakt hadden want hij bekeek mij
met veel emotie.
Zijn blik werd even duister maar hij glimlachte weer toen hij me
zei : - Straks zal ik terug naar mijn ster gaan... vergeet niet te kijken
maar ook te luisteren want ik zal dan lachen en je zult duizenden
belletjes horen...
Deze zin herkende ik onmiddelijk en wou het hem zeggen maar hij
was al op weg naar een rustig laar vol licht...
Hij draaide zich nog even om en riep : - Wens een heel gelukkige
verjaardag aan je vriend, de dichter die het kind in zichzelf ook niet
vergeten is...
En, op dat moment, werd ik wakker !

Beste vriend, dit tekstje, verhaaltje, sprookje, droom, heb ik in één
ruk neergepend zonder na te denken, in een stijl (de mijne) die niet
te vergelijken is met je bijzondere schrijfstijl, maar het kwam spontaan
uit mijn hart (enfin... mijn hersenen of misschien mijn ziel ? wie kan
't weten ?)

Dit alles om jou een nieuw mooi levensjaar te wensen, een jaar vol
inspiratie, energie, duizend en één kleine gelukkige belevenissen
en vooral een goede gezondheid !

Uvi, gelukkige verjaardag !

Liefs van Alter en Rankje

[Gast]

Mijn wensen voor Dtm,


Voor een goochelaar met woorden
een doos vol magische letters
zodat je ons nog lang
mag verwonderen en betoveren.


Veel geluk in het nieuwe jaar 2012 !

[Dtm]

Van alles wat liefde geeft


Tussen de kreukels
ligt ze nog met de geur
van verlangen
terwijl ze naar het zuiden rijdt

ginder en hier

overkoepelt ze behendig
als een breed behang
van gemis dat golft
over het uitgestrekte strand

van een herinnering

zij overschrijdt grenzen
met het gemak
van een nomade
ik ben haar leenheer

de weke krijger

[GIVE]

Een trage minnaar die jarig is met nieuwjaar. Veel kadootjes gemist zo. Wens je een mooi jaar, Uvi