Vleugels van papier
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Wat ruist er... (7)
“ Je lijkt nu wel op een kabouter", zei ze, terwijl ze even aan mijn baard trok, “Je lijkt zelfs op dokter Kwart-na-acht “
“Ze schatten me meestal wel jonger dan 612 jaar hoor !” pruilde ik even gemaakt.
Mijn baard bleek blijkbaar iets minder mee gekrompen te zijn, dan de rest van mijn lichaam, waarschijnlijk een hormonale nevenwerking.
Plots verstierf de glimlach om haar lippen.
“We moeten…verder…” stamelde ze. “Naar Kwart-na-acht…”
“Ik draag je op mijn rug,” zei ik, “hou je stevig vast.”
Haar ogen werden fletser,voor zover ik het kon opmerken in het gebroken licht. Al blonken er smaragdgroene sterretjes in.
Ze woog iets zwaarder als eerder op de dag. Maar ja, wat wil je, ik was heel wat gekrompen.
“Voorzichtig…wil je…steeds de gang volgen……maar hier en daar zijn er trapjes…” zei ze zacht.
Gelukkig was het niet pikkedonker in de lange gang, er hing een raadselachtig groen licht.
Veroorzaakt door de talrijke glimwormpjes die over de wand kropen.
“Onze verlichting…” zei ze. “Maar in de nacht , als wij slapen, vliegen ze naar buiten.”
Goedkoper dan onze energie, dacht ik bij mezelf. Zwijgzaam spoedde ik me voort. Er waren inderdaad tal van trapjes, om de boomwortels en andere natuurlijke hindernissen te omzeilen.
Tot ik plots onverhoeds struikelde over een boomwortel en ik met mijn hoofd terechtkwam op een keiharde steen. De duisternis omhulde me als een zwarte deken…
Robbe
vervolgt...
“ Je lijkt nu wel op een kabouter", zei ze, terwijl ze even aan mijn baard trok, “Je lijkt zelfs op dokter Kwart-na-acht “
“Ze schatten me meestal wel jonger dan 612 jaar hoor !” pruilde ik even gemaakt.
Mijn baard bleek blijkbaar iets minder mee gekrompen te zijn, dan de rest van mijn lichaam, waarschijnlijk een hormonale nevenwerking.
Plots verstierf de glimlach om haar lippen.
“We moeten…verder…” stamelde ze. “Naar Kwart-na-acht…”
“Ik draag je op mijn rug,” zei ik, “hou je stevig vast.”
Haar ogen werden fletser,voor zover ik het kon opmerken in het gebroken licht. Al blonken er smaragdgroene sterretjes in.
Ze woog iets zwaarder als eerder op de dag. Maar ja, wat wil je, ik was heel wat gekrompen.
“Voorzichtig…wil je…steeds de gang volgen……maar hier en daar zijn er trapjes…” zei ze zacht.
Gelukkig was het niet pikkedonker in de lange gang, er hing een raadselachtig groen licht.
Veroorzaakt door de talrijke glimwormpjes die over de wand kropen.
“Onze verlichting…” zei ze. “Maar in de nacht , als wij slapen, vliegen ze naar buiten.”
Goedkoper dan onze energie, dacht ik bij mezelf. Zwijgzaam spoedde ik me voort. Er waren inderdaad tal van trapjes, om de boomwortels en andere natuurlijke hindernissen te omzeilen.
Tot ik plots onverhoeds struikelde over een boomwortel en ik met mijn hoofd terechtkwam op een keiharde steen. De duisternis omhulde me als een zwarte deken…
Robbe
vervolgt...
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Toen voor mij het licht weer door de duisternis scheen... keek ik recht in de strenge, onderzoekende blik van een kabouter.
“Ha, hij wordt wakker, wat zoek je hier…indringer…een verkleinde mens dan nog…ik weet niet hoe je dat gelukt is.” sprak hij autoritair.
"Je zit onder de schrammen, heeft zij dat gedaan? Heeft ze zich met alle macht verdedigd? Heb je haar misschien gedwongen om de verkleinformule prijs te geven? “
Ik begreep hem niet onmiddellijk...en dan dat spiegels.
Het leek of ik aan een gerechtelijk verhoor werd onderworpen.
“Sterrenlichtje? Hoe is het met haar?”
“Je kent haar naam…haar vleugel was flink gekwetst, ik heb wat adertjes moeten lassen. Ze zal nog uren slapen…is je naam Robbe?”
“Ja? waarom?”
“Ze ijlde iets van…Ebbor…maar ze is nog niet echt bij haar positieven geweest, ik kon haar dus niet vragen waarom ze de telling gemist heeft."
“Ik heb gehandeld met de beste bedoelingen…dokter Kwart-na-acht.”
“Zo, je kent mijn naam dus ook al.”
Ik deed de dokter-kabouter mijn hele verhaal. Hoe ik haar vond, vastgeprikt aan een doorn. Al begreep ik haar niet onmiddellijk, omdat ze spiegels praatte.
Nu knikte de kabouter goedkeurend, al hoewel zijn ogen een zekere bezorgdheid uitstraalden.
"Kan ik haar zien?"
"Je bent nu op de hoogte van ons bestaan…Ik zal je vergeetkruid moeten geven eer je vertrekt. en het is best dat dit zo spoedig mogelijk gebeurd.”
“Ze slaapt in het ziekenboegje, wel even dan…”
We betraden een klein kamertje. Sterrenlichtje lag op een bedje van gedroogd mos. Op een elfenbankje zaten nog 2 elfjes, die me nieuwsgierig aankeken, een beetje ongerust.
“Het is in orde,” sprak Kwart-na-acht met gedempte stem “hij heeft haar geholpen, ze zat vast in een braamstruik.."
Ik boog me over het elfje en gaf haar een kus op de wang.
“Wat doe jij nu? “ vroeg de dokter verbaasd.
“Ik gaf haar een kusje, dat is bij de mensen een uiting van…genegenheid…vriendschap…liefde.”
“Ha, zo iets als neuze-neuze..”mompelde hij.
"Kom nu maar, ik ga je het vergeetkruid geven en ik zal je begeleiden tot aan de uitgang."
Ik keek, met opwellende traan, nog even om naar het slapende elfje, toen ik het vertrekje verliet.
In zijn praktijk of iets dat daar voor moest doorgaan, schudde de kabouter wat kruiden uit een zakje, prevelde enkele woorden en gaf ze aan mij.
“Hier, slik maar in.”
“Ga ik dan alles vergeten?” vroeg ik bezorgd.
“Enkel wat de laatste twee uren is gebeurd, de werking vangt aan, nadat je de vergrootspreuk hebt uitgesproken.”
Even later vertrokken we beiden naar de uitgang.
Daar aangekomen namen we afscheid.
Ik dronk de eikel leeg en draaide me 3 maal rond mijn as.
Rinkeltinkel zonnedauw, regendropje berenklauw,…”
Ik lag spiernaakt in het gras. Mijn eerste idee was dat ik ingeslapen was en iemand mijn kleding had gestolen of wilde iemand me een poets bakken...maar er was niemand in de omgeving te zien.
Wat nu…
Ergens in een struik zong een wielewaal. Ik keek even vlug of ik het mooie vogeltje niet kon zien, want zo’n kans krijg je niet elke dag.
Toen merkte ik mijn schoudertas op. Met mijn klederen. Ik kon er met mijn verstand niet bij.Ik kleedde me vlug aan en trok huiswaarts...
Robbe
vervolgt
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Wat ruist er...
Een zomerse zondag een weekje later. Geen fragmentje wolk aan de hemel en ook de wind had een rustdag genomen. Het ideale licht om natuurfoto’s te nemen. Ik gooide dan ook mijn tas over mijn schouder en trok naar de Vallei. De Zwarte Beek klaterde roestig als vanouds . Uit het ven stegen klapwiekend twee eenden op. Talrijke vlindertjes fladderden rond de gele en blauwe bloemknopjes.
Landkaartjes, een koninginnepage, een dagpauwoog, een gehakkelde aurelia, allen poseerden gewillig voor mijn lens.
Tot er plots iets op mijn schouder landde. Ik keek voorzichtig, mijn hand klaar om het beest te verwijderen als het een libelle betrof of een sprinkhaan want de beet van zulke insecten kan toch een beetje pijnlijk zijn.
Maar bij nader toezien bleek het geen libelle te zijn en ook geen sprinkhaan het was een elfje en het was of ze “Ebbor” zei. Ik stond aan de grond genageld…mensen…mensen…
“Ebbor…Robbe…nethcaw…wachten…” Het leek of ze haar woorden omdraaide…of ze praatte in spiegelschrift.Ze fladderde van mijn schouder en streek neer enkele meters verder tussen het gras en kwam alras terug met een struikje ver-geet-me-nietjes.
Ze landde weer op mijn schouder en hield de blauwe bloempjes voor mijn mond.
“Eten…op”.
Wilde ze dat ik de bloempjes opat? Hé hé hé, misschien was het wel een geluksfee en won ik volgende week de lotto. Ach de bloempjes zijn niet giftig…Ik nam geen risico. Ik speelde de bloempjes naar binnen en plots kwam de herinnering terug. Het vergeet-me-nietje had blijkbaar de werking van het geheugenkruid opgeheven.
“Sterrenlichtje !”
Ze gaf me een kus op mijn wang.
“Bij mensen een teken van dank…genegenheid…liefde…” zei ze. Dat vertelden de andere elfjes me, die bij mijn ziekbed zaten.
“Ja, maar mijn neus is nu wat groot om ‘neuze-neuze’ te doen.” glimlachte ik.
Nu wist ik ook hoe het kwam dat ik daar naakt in het gras lag.
“Moet ik nu weer vergeetkruid eten? vroeg ik haar.
Neen, Robbe, je bent een natuurvriend, ik vertrouw je volkomen."
“Ik zal er voor ijveren dat deze Vallei nog meer beschermd wordt.”
Gezeten op mijn schouder wandelden we samen naar de Hollebolleboom.
“Tot weerziens!”
“Neuze-neuze !
Robbe
Einde
Een zomerse zondag een weekje later. Geen fragmentje wolk aan de hemel en ook de wind had een rustdag genomen. Het ideale licht om natuurfoto’s te nemen. Ik gooide dan ook mijn tas over mijn schouder en trok naar de Vallei. De Zwarte Beek klaterde roestig als vanouds . Uit het ven stegen klapwiekend twee eenden op. Talrijke vlindertjes fladderden rond de gele en blauwe bloemknopjes.
Landkaartjes, een koninginnepage, een dagpauwoog, een gehakkelde aurelia, allen poseerden gewillig voor mijn lens.
Tot er plots iets op mijn schouder landde. Ik keek voorzichtig, mijn hand klaar om het beest te verwijderen als het een libelle betrof of een sprinkhaan want de beet van zulke insecten kan toch een beetje pijnlijk zijn.
Maar bij nader toezien bleek het geen libelle te zijn en ook geen sprinkhaan het was een elfje en het was of ze “Ebbor” zei. Ik stond aan de grond genageld…mensen…mensen…
“Ebbor…Robbe…nethcaw…wachten…” Het leek of ze haar woorden omdraaide…of ze praatte in spiegelschrift.Ze fladderde van mijn schouder en streek neer enkele meters verder tussen het gras en kwam alras terug met een struikje ver-geet-me-nietjes.
Ze landde weer op mijn schouder en hield de blauwe bloempjes voor mijn mond.
“Eten…op”.
Wilde ze dat ik de bloempjes opat? Hé hé hé, misschien was het wel een geluksfee en won ik volgende week de lotto. Ach de bloempjes zijn niet giftig…Ik nam geen risico. Ik speelde de bloempjes naar binnen en plots kwam de herinnering terug. Het vergeet-me-nietje had blijkbaar de werking van het geheugenkruid opgeheven.
“Sterrenlichtje !”
Ze gaf me een kus op mijn wang.
“Bij mensen een teken van dank…genegenheid…liefde…” zei ze. Dat vertelden de andere elfjes me, die bij mijn ziekbed zaten.
“Ja, maar mijn neus is nu wat groot om ‘neuze-neuze’ te doen.” glimlachte ik.
Nu wist ik ook hoe het kwam dat ik daar naakt in het gras lag.
“Moet ik nu weer vergeetkruid eten? vroeg ik haar.
Neen, Robbe, je bent een natuurvriend, ik vertrouw je volkomen."
“Ik zal er voor ijveren dat deze Vallei nog meer beschermd wordt.”
Gezeten op mijn schouder wandelden we samen naar de Hollebolleboom.
“Tot weerziens!”
“Neuze-neuze !
Robbe
Einde
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Mooi, leuk, boeiend... een sprookje uit de duizend !
Niet uit de 1001 nachten maar uit de Vallei van de
Zwarte Beek
Proficiat en bedankt, Beste Robbe !
mvg van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Bedankt voor het lezen en jullie milde beoordeling !
-Piepje, print het maar uit en lees het in bed maar voor aan Joske, hij zal er goed van slapen !
-Ferry, idem ! Kijk deze zomer maar eens goed rond in de natuur. Er is hier in Koersel een plaats die ze vroeger "Het Alvermennekeskoet" noemden. Al is die plaats nu volgebouwd. Maar volgens de overlevering brachten de mensen er vroeger hun vuile pannen en ketels naartoe. 's Anderendaags blonken die weer als nieuw.
-Rankje, bedankt voor het ppsje. Ik had me voorgenomen om dit jaar wat meer de Vallei te bezoeken, vorig jaar was ik er te weinig. Maar een acuut virus stak stokken in de wielen. Vandaag, na 5 dagen, nog steeds wat koortsig...
Robbe
-Piepje, print het maar uit en lees het in bed maar voor aan Joske, hij zal er goed van slapen !
-Ferry, idem ! Kijk deze zomer maar eens goed rond in de natuur. Er is hier in Koersel een plaats die ze vroeger "Het Alvermennekeskoet" noemden. Al is die plaats nu volgebouwd. Maar volgens de overlevering brachten de mensen er vroeger hun vuile pannen en ketels naartoe. 's Anderendaags blonken die weer als nieuw.
-Rankje, bedankt voor het ppsje. Ik had me voorgenomen om dit jaar wat meer de Vallei te bezoeken, vorig jaar was ik er te weinig. Maar een acuut virus stak stokken in de wielen. Vandaag, na 5 dagen, nog steeds wat koortsig...
Robbe
Laatst gewijzigd door Robol op 19 jan 2012, 21:48, 1 keer totaal gewijzigd.
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Broer
De ochtend dat ik werd geboren
keek mijn broer verveeld naar mij
18 jaren ben ik nu, bijna volwassen
de speeltijd is gedaan
wat heb ik nu nog aan
een broertje
Tussen hem en mij
zat een hele resem meisjes
vervelend toch voor hem
Ik kon hem goed verstaan
Toch werden we
de beste maten
Hij droeg me op zijn schouders
toonde me de nesten in het hout
5 jaren mocht het duren
Toen is hij doodgegaan
En ik werd het jongentje
dat tegen doden sprak
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Robbe,
Ben net het einde komen lezen van een schitterend
verhaaltje, toch nog een happy-end.
Minder happy is het gedicht over jou en je broer, toen
hij je ronddroeg misschien wel maar later minder.
Het siert je dat je toch nog aan hem denkt, hoe kan
het ook anders he.
Groetjes,
bomi
-
Robbe,
Ben net het einde komen lezen van een schitterend
verhaaltje, toch nog een happy-end.
Minder happy is het gedicht over jou en je broer, toen
hij je ronddroeg misschien wel maar later minder.
Het siert je dat je toch nog aan hem denkt, hoe kan
het ook anders he.
Groetjes,
bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Beste Robbe,
Wat een ontroerende ode aan je grote broer !
Tussen de lijnen laat je ons veel over jou ontdekken...
Jullie band was van kwaliteit maar ik weet wel uit ervaring,
dat men afscheid nooit aanvaarden kan !
Daarom, begrijp ik zo goed je twee laatste zinnen...
Lieve groetjes van ons beiden voor jullie beiden en Piepje
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
"Neuze-neuze" wat een prachtig einde van een heerlijk sprookje.
Maar meer nog gaat mijn hart uit naar die herinneringen aan de grote broer,
zo innig en liefdevol beschreven, Robbe.
Ik hoop dat je vlug beter moogt worden, gooi al die virussen maar in de poubelle
groetjes,
ria
Maar meer nog gaat mijn hart uit naar die herinneringen aan de grote broer,
zo innig en liefdevol beschreven, Robbe.
Ik hoop dat je vlug beter moogt worden, gooi al die virussen maar in de poubelle
groetjes,
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
Janina - Lid geworden op: 29 mar 2009, 23:32
- Locatie: Borgloon
Robbe, eindelijk de tijd gevonden om het sprookje verder te lezen en... met een glimlach, want het bruist van jouw fantasie. Knap!
De herinnering aan je broer heb je verwoord in een warm , gevoelvol gedicht.
en....word maar gauw beter!!!
Groetjes van Janina
De herinnering aan je broer heb je verwoord in een warm , gevoelvol gedicht.
en....word maar gauw beter!!!
Groetjes van Janina
.....en daarom, voor we elkander weer vergeten,
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Robbe
Tedere herinnering aan je broer gelezen
je bent precies nog niet genezen denk ik
ik wens je beterschap ,weg melancholie en vollop energie
dat komt allemaal weer goed als straks
de zwarte beek terug tot leven komt
ik miste het vertrouwde warme rood
maar blij dat je langskwam
en Robbe ....gelukkig nieuwjaar ... het is nog geen 1 april
Liefs Fernanda _________________
Tedere herinnering aan je broer gelezen
je bent precies nog niet genezen denk ik
ik wens je beterschap ,weg melancholie en vollop energie
dat komt allemaal weer goed als straks
de zwarte beek terug tot leven komt
ik miste het vertrouwde warme rood
maar blij dat je langskwam
en Robbe ....gelukkig nieuwjaar ... het is nog geen 1 april
Liefs Fernanda _________________
Een glimlach keert steeds naar u terug