De trage minnaar

[Bosrankje]

Beste Uvi,

Buiten een homo sapiens of ludens, ben je ook een bijzonder goed
schrijver maar wat wij hier ook ontdekt hebben door de jaren heen :
je bent een geweldige opa !

Straks, terwijl ik een illustratie aan 't zoeken was, zag ik ineens een
ppt die ik in 2007 voor jou had gemaakt met een gedicht over je
kleinzoon. Omdat je liever woorden ziet dan beelden, plaats ik nu
de tekst alleen :

Hoe hij ligt te slapen. In de armen van de onschuld.
Als een verse engel.
Net gevallen uit de hemel.

Hoe ik Dewulf mis.
Als een huisschilder.
Om dit moment in een aquarel te gieten.

Omdat een foto slechts een 'ogenblik' bevriest.
Terwijl verf
bezieling in een beeld schept.

Mijn kleine nazaat.
Hij stapelt tederheid in mijn oude zinnen.

Ook al zijn het dan maar woorden.
En ze zijn monotoon blauw.
Ze leven. Voor heel even.

En in mijn monochrome hart
nestelt zich de angst.
Een opa met zoveel toekomst.
Voor zich.
In dat slapende bed.

Hoelang leeft een engel ?

Uvi - 2007

Mooi hoor !

Groetjes van Alter en Rankje

[Dtm]

Beste B, dank, later meer antwoord.

[Dtm]

Het woord aan de rand van de afgrond


Zondag. De ochtend wordt traagzaam
wakker. Straks word ik opa-taxi.
Ondertussen luister ik naar Klara.
Beethoven en z'n Negende.

En dan 'werden Alle Menschen Brüder'.

Vredig. Bijna een verdwaalde Kerstmis.
Zo dadelijk volgt het nieuws van negen.
Ik weet dan nog niet welke rampen
nieuws zullen worden.

Maar dan gebeurt het 'Down Under'
en de journalist ter plekke, mag zelfs zorgen
voor 'Breaking News'. Hij intervenieert.

Et voilà, ik hoor zijn rampzalige woorden:

"Clijsters stond aan de rand van de afgrond."
Waauw, hij liet me schrikken. Onverstoord
gaat hij echter verder:
"Ze won op een bijna miraculeuze wijze.
Zij overleeft 4 matchpunten ...".

Vroeger gebeurden er slechts mirakels in Lourdes.
Geleerde doctoren hadden toen jaren nodig
om tot een 'besluit' te komen.

Ik moet toegeven dat de natuur vlugger is dan wetenschappers
om ons aan de rand van de afgrond te brengen.
Alhoewel bankiers lijken
mij dan weer van dezelfde orde van grootte.

Maar Clijsters ... Nee toch.







PS.
Hoe woorden ontwaarden, hun kracht verliezen.
Denk maar aan dat teder woord vriend op 'Facebook'.
Verschrompeld tot een getal. Een optel- of aftreksom.

Welke woorden houden wij nog over
om onze wanhoop en verdriet uit te drukken als
een geliefde sterft, Japan beeft, een land onder water staat,
of je trouwe hond z'n ogen dichtdoet...

[Dtm]

Dag Bosrokje,



Heel erg bedankt.
Voor mij bestond deze tekst niet meer.
En lees ik hem dus voor het eerst.
Ik ben een lezer nu.

Maar vooral een opa, vrees ik.
Bijgevolg niet onpartijdig.

Toen, in 2007, kwam het jongetje nog enkel op vakantie.
Opa leefde onbekommerd, als een gelukkige struisvogel.
En een overjaarse minnaar.

Maar, toch wist hij, bang:
'ooit staan ze hier voor mijn deur'.

En na dertien jaar, was het zover. En zoals je weet, trok opa toen
naar z'n zolder.

Deze week, woensdag, zal dat ventje al drie jaar
hier in Vlaanderen wonen.

In 2009 stapte een negenjarig Senegalees
jongetje op het vliegtuig.
Toen hij landde was hij tien. Hij sprak Frans en Wolof.

Nu nog enkel Nederlands.
Straks vertrekken we weer
naar de training.

[ria]

...ergens is een oma, fan geworden,
van een Senagalees-Belgisch jongetje,
maar ook en misschien nog meer
van zijn opa.
...weet je waarom,
omdat ze zo goed voor elkaar zorgen

[Bosrankje]

Dag Uvi,

Graag gedaan hoor !
Blij dat je één van je gedichten mag ontdekken
als lezer en niet herlezen als schrijver...

Zie je hoe ppt's soms dienstig kunnen zijn ?
Want in de archieven van 'Mes petits bleus'
kon ik je 'engel' niet meer vinden dus...jouw
tekst terug typen, et voilà !

Ik spreek ook geen Wolof maar alle talen
interesseren mij, dus ben ik even gaan
'Googelen' en vond een site met honderden
Wolofse spreuken.

O.a. deze :

Gone, lawtanu yomb la, boo walbatiwul mu law fu la neexul.

L'enfant est comme une liane de calebassier, si on ne la remet
pas dans la bonne direction, elle rampe où il ne faut pas.

Een kind is als een liaan van de kalebasboom, als men haar niet
in de goede richting terug leidt, kruipt ze waar het niet mag

Nog een prettige namiddag en lieve groetjes van ons beiden

(Bosrokje vind ik de raarste van allemaal maar ik ga die toch toevoegen
aan mijn lijstje hoor !)


P.s.Het woord aan de rand van de afgrond...
volledig mee akkoord en vooral :

Welke woorden houden wij nog over
om onze wanhoop en verdriet uit te drukken als
een geliefde sterft, Japan beeft, een land onder water staat,
of je trouwe hond z'n ogen dichtdoet...

[Dtm]

Want in de archieven van 'Mes petits bleus'
kon ik je 'engel' niet meer vinden dus...jouw
tekst terug typen, et voilà !

Dag Bosbengel,

tja, in dat memorabele jaar 2009,
scheurde ik ettelijke jaren uit mijn dagboekleven
omdat een buur mij ontdekt had.

En toen, dat kan je nagaan,
terug afwachtend begonnen. Ik vermoed niet dat hij me leest.

En jouw 'nomenclatuur'
ik ben niet onuitputtelijk. Misschien word je de volgende keer
wel een 'bosmuis'.

mvg


Dag Ria,

ik vermoed dat dit kereltje hier de rust vindt,
en de ruimte die hij thuis mist. En aandacht.

Zo dadelijk staat hij weer hier.
Voor een biefstukje met pepersaus, ik hoop ook wat witloof,
en gebakken patatjes.
En dan naar de training.
Pfff, vanavond weer gaan halen, iets na de negen.

Zo put ik mijn tijd uit.
En mezelf.

groeten aan de fanclub.

[Alterego1]

Uvi,dit schreef je in Augustus 2006:

Een postpaketje van zeven ...


Vroeger. Toen de tijd nog goed en oud was.
Toen hingen er trage vogels in de lucht.
Met in hun bek een vers geboren kind. In volle vlucht.
Zij keken dan even achteloos rond. En dropten het zo maar in de bomen.

Verre van accuraat waren ze. Die vliegende postbodes.
Zo kwam het dat op de ene boerderij er zomaar zeven vielen.
En in de stad, wel ... geen, één of hooguit twee overbleven.
Tja, het was daar dan ook moeilijk vliegen.

Zelf twijfel ik nog altijd aan 't verhaal.
Nooit zag ik er eentje klapwieken met een luier aan z'n langgerekte snavel.
Ik kom uit de Kempen.
Daar zijn de mensen nuchter en gezegend met de nodige dosis wantrouwen.

Bij ons op de purperen heide lagen ze gewoon tussen de rode kolen.
Het was dan ook altijd voorzichtig snijden om zo'n spruit niet te verwarren met een kool.
Vader had geen groene vingers. En toch werden er bij ons drie gevonden.

Misschien hadden de buren die daar wel verstopt. Uit compassie.
Vader was een denker. Geen doener.
En de buren zeiden hem altijd. Staf, hij lijkt op jou.
Ik wist toen nog niet dat ik twee linkerhanden had.

Maar nu, maandag ... komt er zo'n grote zilveren vogel uit Afrika.
Met in zijn buik een hoopje mensen.
En daar tussen een jongetje van zeven.
Blank en alleen. Met een toerist aan de hand.

Ik droom nu 's nachts al van jongetjes van zeven.
Ook een beetje bang. Ik ben zoals hij, alleen. Opa dag en nacht.
En zijn moedertaal is Frans. Zijn mama 'vergat' hem 'Vlaams' te leren.

Mijn radio spreekt nu altijd comme Molière. La première.
Kwestie van mijn tong wat souplesse te kweken.
Elle n'est pas ma langue maternelle.

Mijn vingers zullen stil worden de komende weken.
Eind september vertrekt hij terug naar dat zwarte land.
Nu nog een toerist vinden die hem mee wil nemen.

Een postpakketje. Nog maar net zeven.

Uvi

Onderussen moet dat voetballertje nu om en bij de dertien zijn.

Groetjes van A en B

[Dtm]

Beste Alter,

wat ben jij (en zij) een Archivaris.

Ik ben dat allemaal kwijt.
En jawel, dertien.

Hij zit al klaar. We gaan vertrekken.
Met een ouwe Ford.
De vogels hebben andere nesten gevonden.

mvg

[Alterego1]

Waarde Dtm of Uvi,

Hier nog iets moois,uit het vele wat jouw vingers
in blauw aan wit toevertrouwden.

Queeste

Waar is je stilte neergestreken?
Op het veld van je verwarde vingers,
tussen de dauw van je beloken ogen
of in de verte van je dromen?

Met vragen baken ik je zwijgen af
verleg de grens van mijn verlangen
naar gemis in lege handen
en zinnen zonder stem onuitgesproken lang.

Hoe kan ik je lichaam achterlaten
in lakens van herinnering
de warmte van je woorden horen
verloren tussen gisteren en morgen?

Uvi (3 Oktober 2006)

Ook dit verloren tussen gisteren en morgen?

Groetjes van A en B

[Dtm]

Vanmorgen wist ik het nog niet

De eekhoorn had ik al gelezen.
En de krekel ook.
Er schoten mij nog vijf minuten over
alvorens 'ze' zou bellen.

Maar er waren nog alle wolken.
Om te zien.
De lichte witte. De volle donkere.
En vooral de blauwe vlekken. Tussendoor.

De kraai kraste. En de ekster
schetterde. De bosduif schreed
parmantig over de nok van het dak.
En de koolmeesjes kwetterden. In de acacia.

En ik wist
dat ik nog veel te doen had.







PS.
Misschien moet ik hier, voor alle duidelijkheid, ook nog vertellen dat ik dagelijks brevier in
'Misschien wisten zij alles' van Toon Tellegen.

[Robol]

Vanmorgen gebrevierd in mijn nieuwe aanwinst

Het sierlijke bestaan van steden"
Anton van Wilderode en Jan Decreton

één der prijsboeken die ik zondagvoormiddag
mocht afhalen
samen met een fles cava

en dit om 17 lettergrepen
thema: molen.


wenkende wieken
de molen vraagt vriendelijk
de winden ten dans

Ook hier schrijdt parmantig een duif over het dak
Geen bosduif, maar de allochtone Turkse tortel

ingeweken of ingevoerd in de glorierijke jaren 50
van vorige eeuw, de bloeiende mijnjaren.

Toen Boudewijn I tijdens een blitzbezoek
de mijnwerkers "de ereburgers van het land" noemde.

Ergens in een lade bewaar ik nog vaders bronzen medaille.


mvg


Robbe

[denook]

ja, robbe,
je spreekt over één der prijsboeken,
er waren er dus meerdere,
en daar nog een fles Cava bovenop ...

dat allemaal als beloning voor 17 lettergrepen.

Ik kon ze nu ook lezen
en kan de jury goed begrijpen.


Dtm, jouw brevier ligt hier ook,
grijpensklaar,
niet iedere dag ter hand genomen,
maar wel regelmatig.
Ik kocht hem ooit
na lofprijzing door Uvi.
Het was een goeie tip ...

denook

[Dtm]

Beste A, d en R,

nu even niet.

Jullie weten dat ik zelden elders kom.
Mààr anderzijds, uit respect en dankbaarheid,
ieder lezer tracht een persoonlijk antwoord te geven.
En daar mijn tijd in investeer.

Doch zopas terug van de boekenwinkel
waar ik 'De grote vriendelijke reus' kocht. Voor mijn kleinzoon.

En nu wacht nog, in willekeurige volgorde,
het stof, de afwas van gisteren (sorry),
Max, de stofzuiger, de badkamer, verse beddenlakens in de blauwe kamer
en voor straks wel, euh, jaja...

ik ben tenslotte mijn nickname waardig.

[Dtm]

Beste A,

het schijnt dat kraaien en eksters
moeiteloos, een weggestoken 'eikel' zo weer kunnen opgraven.
Blindelings, bij wijze van spreken.

Ik weet niet hoever jouw ornithologische stamboom teruggaat
maar, al eens nagekeken welk pluimage
jouw voorvaderen hadden? Want aan de pluimen ken je ...
de archivaris.

...

Weledele Robbe,

amaai, jij bent een dure schrijver. Per lettergreep toch.
Bovendien ben je grootmoedig en gul
want je laat ons zomaar voor niks, gratuit, zonder een cent
genieten van gans uwen woordenschat.

Die President van Europa kan er nog een puntje aanzuigen.
Enfin, daar staat er al één. Maar toch ...

Hartelijk proficiat! Elke waardering, zeker van een jury
kan je 'gelukkig' maken.
Ook dàt is geluk, niet Robbe? Zelfs als je koortsig bent.



PS.
Oei, ik merk nu dat er geen puntje staat. Hij mag dus toch ...

...

Hallo maestro denook,

ik weet niet hoe het bij u zit,
maar ik herken zoveel bij al deze dieren.
Wat een schrijver is die Tellegen! Wat een mensenkenner.
Hij is dan ook een 'huisarts'. Een boktor.

Ik vermoed dat dit helpt.


Groeten nog aan alle pennenridders en freules.

Uw vazal,