Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Rankje,
ik begrijp zeer goed dat het onderwerp 'de dood' voor jou nu bijzonder moeilijk is om daarover iets te schrijven, maar je hoeft dat echt niet te doen, de dood staat nog levensvers in jouw geheugen, ik kan jouw enkel sterkte wensen.
Vanaf mijn kinderjaren was ik sterk bij de dood betrokken, als kind nam mijn pa mij mee om afscheid te nemen van familie of buren in de tijd dat mensen in hun huis opgebaard lagen. Ik verloor mijn ma toen ik 15 jaar was, mijn pa was er 78. Ik werd lang geleden in mijn gezin met voortijdige dood geconfronteerd en in mijn 11 jaar Palliatieve Zorgen kreeg ik natuurlijk veel met sterven te maken.
Zo af en toe stelt een mens zich vragen.
Bedankt dat je er was.
Ik wens jou een aangename dag samen met Alter
Ik zie de zon maar blijft ze??? toch een zonnige groet in het hartje!
gustilpe
Morgenstern,
Een ode aan de moeders
MOOI!
Bedankt!
ik begrijp zeer goed dat het onderwerp 'de dood' voor jou nu bijzonder moeilijk is om daarover iets te schrijven, maar je hoeft dat echt niet te doen, de dood staat nog levensvers in jouw geheugen, ik kan jouw enkel sterkte wensen.
Vanaf mijn kinderjaren was ik sterk bij de dood betrokken, als kind nam mijn pa mij mee om afscheid te nemen van familie of buren in de tijd dat mensen in hun huis opgebaard lagen. Ik verloor mijn ma toen ik 15 jaar was, mijn pa was er 78. Ik werd lang geleden in mijn gezin met voortijdige dood geconfronteerd en in mijn 11 jaar Palliatieve Zorgen kreeg ik natuurlijk veel met sterven te maken.
Zo af en toe stelt een mens zich vragen.
Bedankt dat je er was.
Ik wens jou een aangename dag samen met Alter
Ik zie de zon maar blijft ze??? toch een zonnige groet in het hartje!
gustilpe
Morgenstern,
Een ode aan de moeders
MOOI!
Bedankt!
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
vervolg Pol de Mont....
De liefde voor de natuur is ook Pol De Mont niet voorbijgegaan. De bundel “Loreley”, uitgegeven in 1882 en waaruit dit gedicht is genomen, bevat 150 gedichten, vooral minnelyriek uit de voorgaande jaren.
Daar Pol De Mont zoveel publiceerde – bijna elk jaar een dichtbundel - werd hij door zijn vrienden (o.m. H. Conscience) voor zoveel overdaad aangeraden zich wat in te tomen en minder voort te brengen “ om werk van grooter volmaaktheid” te leveren.
In “Loreley” is Pol De Mont zoals hij was: met zijn vurige aard, zijn jonge zinnelijkheid, zijn uitbarstingen van vreugde en smart, zijn loslippige dichtvaardigheid.
IK LAG, BIJ AVONDE, IN MIJN VENSTER …
Ik lag, bij avonde, in mijn venster,
en zag, hoe ‘t gloeiend zonnerood,
langs weide en veien akker, genster
op genster, in de dauwzee schoot.
Rechts van mij heen, in losse haren,
lag door het openstaande raam,
vol jonkheidsglans, in ’t ruim te staren –
een toovrend kind … Doch, stil ! geen naam !
Nog stak de zon, bij ’t langzaam dalen …
ik dekte de oogen met de hand
en vurige blikken liet ik stralen
schuinswèg … maar stellig niet op ’t land !
Of zij naar mij keek, blijft verholen !
Doch, uit mijn half verborgen oog
zond ik mijn zoetsten lonk, verstolen
naar ’t liefje, dat door ’t venster boog …
En lang – zoo lang nog, spijts het dalen
der schaad’wen, ’t Westen zwom in bloed –
besloot één zelfde rozige strale
mij, en het meisje, in éénen gloed !
[/iPOL DE MONT - Uit de bundel “Loreley”, 1882. Ondertitel : “Verstrooide Bladzijden uit het Boek der Lijdenschappen”. Cfr. het Duitse Leidenschaft = hartstocht.
Deze bundel bevat hoofdzakelijk minnelyriek, door Pol De Mont geschreven in de periode 1879 –1881.In “Loreley” is de liefde tot passie overgegaan en wordt ze lyrisch bezongen zonder terughouding of valse schaamte. Pol De Mont had er genoeg van zoals zijn voorgangers in de minnegedichten steeds het zinnelijke te vermijden en de liefde te idealiseren.
Pol De Mont bleef op de hoogte van de nieuwe stromingen in de buitenlandse literatuur .In de bundel “Claribella”uit zich bij Pol De Mont de beïnvloeding door de Franse symbolisten, vooral Verlaine, en de individualistische poëzie van de Tachtigers in Holland.
De verzameling gedichten in de bundel “Claribella” vormt in haar geheel enigszins een liefdesroman in verzen. Het verloop ervan is aangeduid door de rangschikking van de gedichten, zoals : Is dit mijn leven, Nu is mijn ziel een weidsche kathedraal, En droevig zit ik in mijn eenzaamheid, Nu treurt mijn liefde, Wat staat er het water zoo stil, Mijn hart is dood.
Link met Willem Kloos:
Als dichter is W. Kloos minder bekend, maar wel als gangmaker van de literaire groep “De Tachtigers” in Nederland en stichter van het literaire tijdschrift De Nieuwe Gids (1885), waarin hij sommige dichters (o.a. Nicolaas Beets) bejubelde, andere (o.a. ook Pol De Mont) maar minnetjes vond.
In Vlaanderen was Pol De Mont medestichter van De Vlaamsche Gids, tegenhanger van De Nieuwe Gids.
Over Pol De Mont schreef W. Kloos bij de uitgave van diens bundel “Fladderende Vlinders”: “ er staan 22 regels in, die het aantal goede verzen in onze literatuur met het hunne vermeerderen”.
Later, in 1924, nuanceerde Kloos zijn visie op Pol De Mont: “Ik ben weer belang gaan stellen in Pol De Mont en ben niet ongenegen zijn gedichten te plaatsen”. “ Hij (PDM) heeft gedichten weten te schrijven die ook thans nog kunnen treffen door hun esthetische echtheid en hun persoonlijk-menselijk gevoel”.
Pol De Mont – de Vlaamse Tachtiger - sprak steeds met lof over de werken van Willem Kloos.
Overbekend is Kloos’ gedicht “Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten”.
WAT STAAT ER HET WATER ZOO STIL
Wat staat er het water zoo stil,
wat drijft er de hemel zoo snel …
Arm kind, zeg, wéét Gij wel,
wat of dit beduiden wil ?
Als het water zoo stil blijft staan,
dat geen rimpel den spiegel verduistert,
dan is ‘t, dat het water luistert, …
dan is ’t dat het water luistert
of geen schreden langs d’oever gaan,
geen schreden, zwaar en loom,
van bedroefde, wanhopige menschen,
die het heimlijke plekje wenschen
heel diep in den somberen stroom !
Dan ontspruiten, heimlijk, beneden …
dan ontspruiten, heimlijk, beneden,
witte rozen en leliën rood
voor Dengene, die – moede geleden
nog een enkel gunst wil – den Dood !
POL DE MONT - Uit “Claribella” (1893).
wordt vervolgd....
De liefde voor de natuur is ook Pol De Mont niet voorbijgegaan. De bundel “Loreley”, uitgegeven in 1882 en waaruit dit gedicht is genomen, bevat 150 gedichten, vooral minnelyriek uit de voorgaande jaren.
Daar Pol De Mont zoveel publiceerde – bijna elk jaar een dichtbundel - werd hij door zijn vrienden (o.m. H. Conscience) voor zoveel overdaad aangeraden zich wat in te tomen en minder voort te brengen “ om werk van grooter volmaaktheid” te leveren.
In “Loreley” is Pol De Mont zoals hij was: met zijn vurige aard, zijn jonge zinnelijkheid, zijn uitbarstingen van vreugde en smart, zijn loslippige dichtvaardigheid.
IK LAG, BIJ AVONDE, IN MIJN VENSTER …
Ik lag, bij avonde, in mijn venster,
en zag, hoe ‘t gloeiend zonnerood,
langs weide en veien akker, genster
op genster, in de dauwzee schoot.
Rechts van mij heen, in losse haren,
lag door het openstaande raam,
vol jonkheidsglans, in ’t ruim te staren –
een toovrend kind … Doch, stil ! geen naam !
Nog stak de zon, bij ’t langzaam dalen …
ik dekte de oogen met de hand
en vurige blikken liet ik stralen
schuinswèg … maar stellig niet op ’t land !
Of zij naar mij keek, blijft verholen !
Doch, uit mijn half verborgen oog
zond ik mijn zoetsten lonk, verstolen
naar ’t liefje, dat door ’t venster boog …
En lang – zoo lang nog, spijts het dalen
der schaad’wen, ’t Westen zwom in bloed –
besloot één zelfde rozige strale
mij, en het meisje, in éénen gloed !
[/iPOL DE MONT - Uit de bundel “Loreley”, 1882. Ondertitel : “Verstrooide Bladzijden uit het Boek der Lijdenschappen”. Cfr. het Duitse Leidenschaft = hartstocht.
Deze bundel bevat hoofdzakelijk minnelyriek, door Pol De Mont geschreven in de periode 1879 –1881.In “Loreley” is de liefde tot passie overgegaan en wordt ze lyrisch bezongen zonder terughouding of valse schaamte. Pol De Mont had er genoeg van zoals zijn voorgangers in de minnegedichten steeds het zinnelijke te vermijden en de liefde te idealiseren.
Pol De Mont bleef op de hoogte van de nieuwe stromingen in de buitenlandse literatuur .In de bundel “Claribella”uit zich bij Pol De Mont de beïnvloeding door de Franse symbolisten, vooral Verlaine, en de individualistische poëzie van de Tachtigers in Holland.
De verzameling gedichten in de bundel “Claribella” vormt in haar geheel enigszins een liefdesroman in verzen. Het verloop ervan is aangeduid door de rangschikking van de gedichten, zoals : Is dit mijn leven, Nu is mijn ziel een weidsche kathedraal, En droevig zit ik in mijn eenzaamheid, Nu treurt mijn liefde, Wat staat er het water zoo stil, Mijn hart is dood.
Link met Willem Kloos:
Als dichter is W. Kloos minder bekend, maar wel als gangmaker van de literaire groep “De Tachtigers” in Nederland en stichter van het literaire tijdschrift De Nieuwe Gids (1885), waarin hij sommige dichters (o.a. Nicolaas Beets) bejubelde, andere (o.a. ook Pol De Mont) maar minnetjes vond.
In Vlaanderen was Pol De Mont medestichter van De Vlaamsche Gids, tegenhanger van De Nieuwe Gids.
Over Pol De Mont schreef W. Kloos bij de uitgave van diens bundel “Fladderende Vlinders”: “ er staan 22 regels in, die het aantal goede verzen in onze literatuur met het hunne vermeerderen”.
Later, in 1924, nuanceerde Kloos zijn visie op Pol De Mont: “Ik ben weer belang gaan stellen in Pol De Mont en ben niet ongenegen zijn gedichten te plaatsen”. “ Hij (PDM) heeft gedichten weten te schrijven die ook thans nog kunnen treffen door hun esthetische echtheid en hun persoonlijk-menselijk gevoel”.
Pol De Mont – de Vlaamse Tachtiger - sprak steeds met lof over de werken van Willem Kloos.
Overbekend is Kloos’ gedicht “Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten”.
WAT STAAT ER HET WATER ZOO STIL
Wat staat er het water zoo stil,
wat drijft er de hemel zoo snel …
Arm kind, zeg, wéét Gij wel,
wat of dit beduiden wil ?
Als het water zoo stil blijft staan,
dat geen rimpel den spiegel verduistert,
dan is ‘t, dat het water luistert, …
dan is ’t dat het water luistert
of geen schreden langs d’oever gaan,
geen schreden, zwaar en loom,
van bedroefde, wanhopige menschen,
die het heimlijke plekje wenschen
heel diep in den somberen stroom !
Dan ontspruiten, heimlijk, beneden …
dan ontspruiten, heimlijk, beneden,
witte rozen en leliën rood
voor Dengene, die – moede geleden
nog een enkel gunst wil – den Dood !
POL DE MONT - Uit “Claribella” (1893).
wordt vervolgd....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
oma Nele tussen de meiklokjes, mooi en bedankt!
Neske,
wie zou er nog bang zijn van muizen als ze dat mooi werkje zien!
Assa,
een waterdruppel met de zon beschenen vertoont alle kleuren van de regenboog, mooi hoor!
Yna,
bracht een schilderijtje mee, zal een plaatsje zoeken om het op te hangen
Bedankt dat jullie er waren, een heel fijn weekend wens ik jullie!
gustilpe
Neske,
wie zou er nog bang zijn van muizen als ze dat mooi werkje zien!
Assa,
een waterdruppel met de zon beschenen vertoont alle kleuren van de regenboog, mooi hoor!
Yna,
bracht een schilderijtje mee, zal een plaatsje zoeken om het op te hangen
Bedankt dat jullie er waren, een heel fijn weekend wens ik jullie!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
vervolg en laatste deel over Pol de Mont
Pol De Mont kreeg als dichter ook de mooie toenaam “De Brabantse Leeuwerik” toegewezen. Ondanks dat hij het merendeel van zijn leven in de stad heeft gewoond, is in zijn poëzie de inspiratie en de gedachte aan zijn geboortegrond nooit veraf. De aandacht en de liefde voor de “parelen der natuur” werd hem door zijn moeder voorverteld.
De Elshoutweg is de landelijke weg die voert naar het hoogste punt van Wambeek.
De Elshoutheuvel wordt in het werk van Pol De Mont meermaals letterlijk vermeld, ook in volgend gedicht; in de dichtbundel Claribella geeft hij ook een nauwkeurige beschrijving van het landschap vanaf de Elshoutheuvel bekeken, wat hij nog eens vermeldt in zijn prozaboekje “Op mijn dorpken”.
De pracht van de natuur in zijn geboortedorp, het gezang van de vogels, de leeuwerik… het heeft hem steeds bekoord; de dichter met de toenaam “De Brabantse Leeuwerik” kan er niet over zwijgen.
BIJ MORGENKRIEKEN
Den eersten morgen
der nieuwe Mei –
geen volgeltje piepte in de hagen;
dauwperelen blonken
op wieze en wei –
ik wilde den dag zien dagen.
Den Elshoutheuvel steeg ik op;
daar staat een popel hoog van top:
stout klom ik in zijn twijgen
en hoorde heel de aarde zwijgen.
En eensklaps was het
of ver in het Oost
de wolken van lichtgloed dropen …
Daar brak en barstte
de reuzenroos,
- de zon – in vlammen open.
… Daar trof mijn ooren
een trillend geluid,
beneën in den korenakker.
Daar schoten, - en sloegen
de vleugelen uit. -
op eens al de leeuwriken wakker.
… En nu regende, regende ‘t
wonderbaar,
een regen van spranklende klanken,
een lachend geschater
als water zoo klaar,
als een juichen, een groeten, een danken …
Pol de Mont
Een tarwemei” is de eerste idylle van Pol De Mont verschenen in de bundel “Gedichten” (1880).
Idylle, d.w.z. eidullion – beeld uit het leven –
Aanleiding tot het schrijven van dit gedicht was het meevieren van het feestelijk binnenhalen der laatste afgemaaide tarwe, de “mei” geheten, toen de dichter in augustus 1879 zijn vakantie doorbracht in zijn geboortedorp Wambeek.
In zijn “Memento-boekje” schreef hij voor dit gedicht: “Onder den indruk van die eenvoudige, bijna kinderlijke, maar toch dichterlijke vreugdebedrijven…”
Hierbij het eerste gedeelte van de idylle bestaande uit 566 versregels; de idylle eindigt met de ontluikende liefde, maar lange tijd onuitgesproken hartstocht tussen Rika en Wannes.
EEN TARWEMEI
Hier is ’t gezucht van de halmen,
die onder de slagen der maaiers
traag neerzwijmelen; - daar
helklinkend getjank van de kromme
pik, waarover de maaier
- den borstligen arm ontblootend, -
lustig den wetsteen strijkt
dat het vuur er in spranklen uitkerst.
Ginder, gezang en verheugend
gejoel van de bindsters, die lachend
‘t zweet van het voorhoofd vagen
en trachten de mannen te volgen
die maar voortgaan steeds
met hun schooven op schooven te leggen.
…
Vast met twintigen, jongens
en meisjes, daar zijn ze aan de dagtaak,
maaiend en bindend en ladend.
Want ’t eigene woord van den meester
klinkt nog ieder in de ooren,
gelijk het daar straks werd gesproken:
- “ Is vóór d’avond de “Mei”
Link met Guido Gezelle
In 1876 schreef Pol De Mont Guido Gezelle aan met het verzoek hen met raad bij te staan bij de oprichting van de Vlaamse Studentenbond te Leuven.
Pol De Mont was een bewonderaar van de dichter Gezelle, die hij veel te weinig erkend vond. Hij gaf meerdere spreekbeurten te Brussel, Mechelen en Antwerpen over het werk van Guido gezelle.
Nochtans uitte Pol De Mont wat kritiek op Gezelles bundel “Kleengedichtjes”.
APRIL
Ziet ! alle knopjes worden blaren.
Geen bloemknop, die zich niet ontsluit’ i
Elk twijgje van de hazelaren
hangt honderd wollen katjes uit.
Der voog’len bontgepluimde scharen
omfladd’ren ons met schel gefluit.
- Ziet ! alle knopjes worden blaren.
Geen bloemknop, die zich niet ontsluit’ !
Zoo wijd des wand’laars oogen staren,
wiegt, golf bij golf, een ‘ zee van kruid.
Wie zoekt één enkel takjen uit,
waardoor geen levenssappen varen ?
- Ziet ! alle botjes worden blaren.
Pol de Mont
Uit “Fladderende vlinders” (1885)
De gedichten uit deze bundel (periode 1881-1885) zijn gekenmerkt door een nauwgezette verzorging van de vorm. De gedachten, de inhoud, het onderwerp zijn veelal bijzaak. De keuze van de strofe en van het vers, het herhalen van woorden en beelden zijn de belangrijkste bekommernissen bij de dichter. Hij wendt met voorliefde vreemde en antieke strofenvormen aan. Pol De Mont ging op in de leuze “ l’art pour l‘art “, de kunst moest tegelijk middel en doel zijn.
“April” is een voorbeeld van het zogenaamde ‘rondeel’, een Franse dichtvorm; er zijn slechts twee rijmklanken en in de tweede en derde strofe wordt het aanvangvers herhaald.
APRILSE GRILLEN II
Plots – halfblauw, halfgrauw de lucht …
onverwacht een vlindervlucht !
Witte vlinders, niet te tellen,
om en rond malkander snellen,
dalen, stijgen, zwirrelen, zweven,
hangen in het ruim te beven,
krieuwelen, krevelen,
dribbelen, drevelen,
draaien, drebbelen
wieblen, webbelen,
lichter dan de lichtste zucht,
waardeloze waterburcht …
En, raakt één de zwarte grond,
dood, gesmolten op de eigen stond…
Sneeuw van de Lente, maar pas ontstaan
of verdwenen en vergaan …
Weg weer alle grijs en grauw !
Heel de hemel lacht weer blauw !
Weer een gril
van de guit April,
die elk uur wat anders wil !
POL DE MONT
Uit de bundel “Zomervlammen”, 1922.
Uitgegeven ter gelegenheid van Pol De Monts 65ste verjaardag. Met deze bundel bewees hij dat de oude passie voor poëzie in hem niet dood was; met gevoel voor taalkunst en –speelsheid is hij de uitbundige dichter van weleer.
De gedichten dateren uit de periode van 1890 tot 1922.
In het derde deel (Oorkonden) van zijn laatste dichtbundel “Zomervlammen” (1922) hoort men een eerder ontmoedigde, verbitterde en ontgoochelde Pol De Mont.
Hij, de oude dichter, de strijder met woord en daad voor de ontvoogding van zijn Vlaamse volk, hij benijdt de straatmuzikant, de jaarmarktzanger naar wie de mensen nog luisteren, terwijl zijn gedichten “zijn eigen zangen zijn als parelen, parelen, maar … voor de zwijnen”.
Die bitterheid in zijn gedichten was natuurlijk het gevolg van de naoorlogse verwikkelingen en de laster waardoor hij gekrenkt enige tijd uitweek naar Nederland: “een grootste vergissing” zoals hij schreef.
Maar nog eens nam zijn natuurlijk optimisme en zijn aangeboren zelfvertrouwen de bovenhand en dat uit zich in het laatste gedicht “Mijn gebed”.
Ondanks zijn vrijzinnigheid spreekt hij toch over God in dit gedicht.
De sterkste poëzie van Pol De Mont dateert echter van vóór 1900.
Pol De Monts twee bekendste gedichten over het Pajottenland zijn:
Aan myn Payottenland en De Payotten
EINDE
Pol De Mont kreeg als dichter ook de mooie toenaam “De Brabantse Leeuwerik” toegewezen. Ondanks dat hij het merendeel van zijn leven in de stad heeft gewoond, is in zijn poëzie de inspiratie en de gedachte aan zijn geboortegrond nooit veraf. De aandacht en de liefde voor de “parelen der natuur” werd hem door zijn moeder voorverteld.
De Elshoutweg is de landelijke weg die voert naar het hoogste punt van Wambeek.
De Elshoutheuvel wordt in het werk van Pol De Mont meermaals letterlijk vermeld, ook in volgend gedicht; in de dichtbundel Claribella geeft hij ook een nauwkeurige beschrijving van het landschap vanaf de Elshoutheuvel bekeken, wat hij nog eens vermeldt in zijn prozaboekje “Op mijn dorpken”.
De pracht van de natuur in zijn geboortedorp, het gezang van de vogels, de leeuwerik… het heeft hem steeds bekoord; de dichter met de toenaam “De Brabantse Leeuwerik” kan er niet over zwijgen.
BIJ MORGENKRIEKEN
Den eersten morgen
der nieuwe Mei –
geen volgeltje piepte in de hagen;
dauwperelen blonken
op wieze en wei –
ik wilde den dag zien dagen.
Den Elshoutheuvel steeg ik op;
daar staat een popel hoog van top:
stout klom ik in zijn twijgen
en hoorde heel de aarde zwijgen.
En eensklaps was het
of ver in het Oost
de wolken van lichtgloed dropen …
Daar brak en barstte
de reuzenroos,
- de zon – in vlammen open.
… Daar trof mijn ooren
een trillend geluid,
beneën in den korenakker.
Daar schoten, - en sloegen
de vleugelen uit. -
op eens al de leeuwriken wakker.
… En nu regende, regende ‘t
wonderbaar,
een regen van spranklende klanken,
een lachend geschater
als water zoo klaar,
als een juichen, een groeten, een danken …
Pol de Mont
Een tarwemei” is de eerste idylle van Pol De Mont verschenen in de bundel “Gedichten” (1880).
Idylle, d.w.z. eidullion – beeld uit het leven –
Aanleiding tot het schrijven van dit gedicht was het meevieren van het feestelijk binnenhalen der laatste afgemaaide tarwe, de “mei” geheten, toen de dichter in augustus 1879 zijn vakantie doorbracht in zijn geboortedorp Wambeek.
In zijn “Memento-boekje” schreef hij voor dit gedicht: “Onder den indruk van die eenvoudige, bijna kinderlijke, maar toch dichterlijke vreugdebedrijven…”
Hierbij het eerste gedeelte van de idylle bestaande uit 566 versregels; de idylle eindigt met de ontluikende liefde, maar lange tijd onuitgesproken hartstocht tussen Rika en Wannes.
EEN TARWEMEI
Hier is ’t gezucht van de halmen,
die onder de slagen der maaiers
traag neerzwijmelen; - daar
helklinkend getjank van de kromme
pik, waarover de maaier
- den borstligen arm ontblootend, -
lustig den wetsteen strijkt
dat het vuur er in spranklen uitkerst.
Ginder, gezang en verheugend
gejoel van de bindsters, die lachend
‘t zweet van het voorhoofd vagen
en trachten de mannen te volgen
die maar voortgaan steeds
met hun schooven op schooven te leggen.
…
Vast met twintigen, jongens
en meisjes, daar zijn ze aan de dagtaak,
maaiend en bindend en ladend.
Want ’t eigene woord van den meester
klinkt nog ieder in de ooren,
gelijk het daar straks werd gesproken:
- “ Is vóór d’avond de “Mei”
Link met Guido Gezelle
In 1876 schreef Pol De Mont Guido Gezelle aan met het verzoek hen met raad bij te staan bij de oprichting van de Vlaamse Studentenbond te Leuven.
Pol De Mont was een bewonderaar van de dichter Gezelle, die hij veel te weinig erkend vond. Hij gaf meerdere spreekbeurten te Brussel, Mechelen en Antwerpen over het werk van Guido gezelle.
Nochtans uitte Pol De Mont wat kritiek op Gezelles bundel “Kleengedichtjes”.
APRIL
Ziet ! alle knopjes worden blaren.
Geen bloemknop, die zich niet ontsluit’ i
Elk twijgje van de hazelaren
hangt honderd wollen katjes uit.
Der voog’len bontgepluimde scharen
omfladd’ren ons met schel gefluit.
- Ziet ! alle knopjes worden blaren.
Geen bloemknop, die zich niet ontsluit’ !
Zoo wijd des wand’laars oogen staren,
wiegt, golf bij golf, een ‘ zee van kruid.
Wie zoekt één enkel takjen uit,
waardoor geen levenssappen varen ?
- Ziet ! alle botjes worden blaren.
Pol de Mont
Uit “Fladderende vlinders” (1885)
De gedichten uit deze bundel (periode 1881-1885) zijn gekenmerkt door een nauwgezette verzorging van de vorm. De gedachten, de inhoud, het onderwerp zijn veelal bijzaak. De keuze van de strofe en van het vers, het herhalen van woorden en beelden zijn de belangrijkste bekommernissen bij de dichter. Hij wendt met voorliefde vreemde en antieke strofenvormen aan. Pol De Mont ging op in de leuze “ l’art pour l‘art “, de kunst moest tegelijk middel en doel zijn.
“April” is een voorbeeld van het zogenaamde ‘rondeel’, een Franse dichtvorm; er zijn slechts twee rijmklanken en in de tweede en derde strofe wordt het aanvangvers herhaald.
APRILSE GRILLEN II
Plots – halfblauw, halfgrauw de lucht …
onverwacht een vlindervlucht !
Witte vlinders, niet te tellen,
om en rond malkander snellen,
dalen, stijgen, zwirrelen, zweven,
hangen in het ruim te beven,
krieuwelen, krevelen,
dribbelen, drevelen,
draaien, drebbelen
wieblen, webbelen,
lichter dan de lichtste zucht,
waardeloze waterburcht …
En, raakt één de zwarte grond,
dood, gesmolten op de eigen stond…
Sneeuw van de Lente, maar pas ontstaan
of verdwenen en vergaan …
Weg weer alle grijs en grauw !
Heel de hemel lacht weer blauw !
Weer een gril
van de guit April,
die elk uur wat anders wil !
POL DE MONT
Uit de bundel “Zomervlammen”, 1922.
Uitgegeven ter gelegenheid van Pol De Monts 65ste verjaardag. Met deze bundel bewees hij dat de oude passie voor poëzie in hem niet dood was; met gevoel voor taalkunst en –speelsheid is hij de uitbundige dichter van weleer.
De gedichten dateren uit de periode van 1890 tot 1922.
In het derde deel (Oorkonden) van zijn laatste dichtbundel “Zomervlammen” (1922) hoort men een eerder ontmoedigde, verbitterde en ontgoochelde Pol De Mont.
Hij, de oude dichter, de strijder met woord en daad voor de ontvoogding van zijn Vlaamse volk, hij benijdt de straatmuzikant, de jaarmarktzanger naar wie de mensen nog luisteren, terwijl zijn gedichten “zijn eigen zangen zijn als parelen, parelen, maar … voor de zwijnen”.
Die bitterheid in zijn gedichten was natuurlijk het gevolg van de naoorlogse verwikkelingen en de laster waardoor hij gekrenkt enige tijd uitweek naar Nederland: “een grootste vergissing” zoals hij schreef.
Maar nog eens nam zijn natuurlijk optimisme en zijn aangeboren zelfvertrouwen de bovenhand en dat uit zich in het laatste gedicht “Mijn gebed”.
Ondanks zijn vrijzinnigheid spreekt hij toch over God in dit gedicht.
De sterkste poëzie van Pol De Mont dateert echter van vóór 1900.
Pol De Monts twee bekendste gedichten over het Pajottenland zijn:
Aan myn Payottenland en De Payotten
EINDE
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Pajottenland
Het mooie Pajottenland
met zijn glooiende hellingen
zijn pittoreske plekjes
zijn volkse kunsten
tussen Dender en Zenne
een paradijs voor wandelaars.
Het lieflijke Pajottenland
oase van rust en stilte
landschap van Breugel
rijke culturele schatten
laaft zich in volkse cafeekes
met geuze kriek en lambiek.
Het idyllische Pajottenland
op doorreis per huifkar
kastelen spreken van een tijd
van roem en eer en harde strijd
o edel land, mijn heerlijk land
ik heb aan u mijn hart verpand.
Gustilpe
Lieve Gustilpe, wandelen in jouw topic is altijd boeiend !
Ik heb weer veel bijgeleerd ! Voor Alter was het dan geheugen
opfrissing. Ik zag hem lezen met veel interesse !
Ik ben gaan kijken bij Google en heb de twee gedichten van
Pol de Mont over Pajottenland gelezen. Toen dacht ik, wat zou
hier beter als slot staan dan jouw prachtig, liefdevol gedicht
over een streek die je zo nauw aan het hart ligt en die je mooi
bezongen hebt !
Bedankt en veel liefs van ons beiden
Alter en Rankje
Ps. We zouden graag 'Pajottenland' willen kiezen voor Pvdd van juni.
Vind je het goed ?
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Pol de Mont
een der allergrootsten uit onze Nederlandstalige literatuur.
Pol de Mont was een der meest geestdriftige en meest
werkdadige mannen uit Vlaanderen.
Wanneer er soms van de Vlamingen gezegd wordt
“dat hun werk niet beantwoordt aan hun geestdrift”
dan is dit gezegde zeker niet van toepassing op Pol de Mont.
De Vlaamse studentengeest is Pol de Mont heel zijn leven
bijgebleven;dezelfde vrolijkheid en dezelfde geestdrift.
Daarom is het dat Pol de Mont de lievelingsspreker was
voor de Vlaamsche Beweging.
Pol de Mont was ook een 'werker' zonder weerga.
Wanneer we al de titels van zijn werken moesten opsommen,
dan zouden we bladzijden vullen.
Hij schreef gedichten bij de vleet;
tooneelwerken gaf hij verschillende uit;
een massa prozawerken zagen van zijn hand het licht;
ook de folklore was hem verre van vreemd.
Zijn grote vriendschap met o.a. Hendrik Conscience speelde
daarin zeker mee..
Daarenboven was hij medewerker aan een massa tijdschriften
en weekbladen,waaronder verschillende Duitse en Franse,
te veel om hier te vermelden.
Hij was stichter of medestichter van:
“Jong Vlaanderen”, “Volkskunde”, “Kunst en leven”,
“De Vlaamsche Gids”, “De Bibliotheek van Nederlandse Letteren”
Was o.a. ook leraar aan het Koninklijk Atheneum te Antwerpen,
en hoofdredacteur van het Antwerps Vlaams Nationalistische dagblad
'De Schelde'.
Hij werkte ook bijzonder op het terrein der schilderkunst,
waarmee hij ten zeerste vertrouwd was
als conservator van het Museum van Schone Kunsten te Antwerpen.
Over kunstgeschiedenis schreef hij verschillende merkwaardige werken.
Alterego
een der allergrootsten uit onze Nederlandstalige literatuur.
Pol de Mont was een der meest geestdriftige en meest
werkdadige mannen uit Vlaanderen.
Wanneer er soms van de Vlamingen gezegd wordt
“dat hun werk niet beantwoordt aan hun geestdrift”
dan is dit gezegde zeker niet van toepassing op Pol de Mont.
De Vlaamse studentengeest is Pol de Mont heel zijn leven
bijgebleven;dezelfde vrolijkheid en dezelfde geestdrift.
Daarom is het dat Pol de Mont de lievelingsspreker was
voor de Vlaamsche Beweging.
Pol de Mont was ook een 'werker' zonder weerga.
Wanneer we al de titels van zijn werken moesten opsommen,
dan zouden we bladzijden vullen.
Hij schreef gedichten bij de vleet;
tooneelwerken gaf hij verschillende uit;
een massa prozawerken zagen van zijn hand het licht;
ook de folklore was hem verre van vreemd.
Zijn grote vriendschap met o.a. Hendrik Conscience speelde
daarin zeker mee..
Daarenboven was hij medewerker aan een massa tijdschriften
en weekbladen,waaronder verschillende Duitse en Franse,
te veel om hier te vermelden.
Hij was stichter of medestichter van:
“Jong Vlaanderen”, “Volkskunde”, “Kunst en leven”,
“De Vlaamsche Gids”, “De Bibliotheek van Nederlandse Letteren”
Was o.a. ook leraar aan het Koninklijk Atheneum te Antwerpen,
en hoofdredacteur van het Antwerps Vlaams Nationalistische dagblad
'De Schelde'.
Hij werkte ook bijzonder op het terrein der schilderkunst,
waarmee hij ten zeerste vertrouwd was
als conservator van het Museum van Schone Kunsten te Antwerpen.
Over kunstgeschiedenis schreef hij verschillende merkwaardige werken.
Alterego
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Rankje,
bedankt om mijn gedicht 'Pajottenland' terug te plaatsen. Ik had reeds gedacht ik moest dat gedicht na het verslag over Pol de Mont geplaatst hebben en zie het staat er al!
Zeker is het goed om het op pvdd te plaatsen in juni, het doet mij plezier dat je dat gekozen hebt.
Oorspronkelijk ben ik West-Vlaming, ik ben er weg sinds september 1968, daarna 5 jaar Zuid-Afrika en dan naar het Pajottenland waar ik mij thuisvoel, alhoewel de band met West-Vlaanderen nog steeds voelbaar is, al is het in mijn taal. Nooit zal ik het dialect van het Pajottenland onder knie krijgen, ik blijf West-Vlaming.
Alter,
voor de tweede maal bracht je een voor mij leerrijke aanvulling bij mijn schrijven over Pol de Mont wat mij zeer aangenaam in de oren klonk.
Pol de Mont leerde ik kennen door het Davidsfonds van Wambeek, Als lid van het Davidsfonds volgde ik al een paar lezingen over Pol de Mont en op erfgoeddag deden we mee aan de Pol de Montwandeling. Jouw bijdrage is een gegeerde aanvulling.
Aan jullie beiden veel dank en een heel fijn weekend!
Al is de zon er geniet ik wens jullie toch een zonnige groet
gustilpe
bedankt om mijn gedicht 'Pajottenland' terug te plaatsen. Ik had reeds gedacht ik moest dat gedicht na het verslag over Pol de Mont geplaatst hebben en zie het staat er al!
Zeker is het goed om het op pvdd te plaatsen in juni, het doet mij plezier dat je dat gekozen hebt.
Oorspronkelijk ben ik West-Vlaming, ik ben er weg sinds september 1968, daarna 5 jaar Zuid-Afrika en dan naar het Pajottenland waar ik mij thuisvoel, alhoewel de band met West-Vlaanderen nog steeds voelbaar is, al is het in mijn taal. Nooit zal ik het dialect van het Pajottenland onder knie krijgen, ik blijf West-Vlaming.
Alter,
voor de tweede maal bracht je een voor mij leerrijke aanvulling bij mijn schrijven over Pol de Mont wat mij zeer aangenaam in de oren klonk.
Pol de Mont leerde ik kennen door het Davidsfonds van Wambeek, Als lid van het Davidsfonds volgde ik al een paar lezingen over Pol de Mont en op erfgoeddag deden we mee aan de Pol de Montwandeling. Jouw bijdrage is een gegeerde aanvulling.
Aan jullie beiden veel dank en een heel fijn weekend!
Al is de zon er geniet ik wens jullie toch een zonnige groet
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
