Vleugels van papier

[Robol]

Mijn zussen spelen buiten
in het hinkelperk
Mijn moeder houdt zich bezig
met naai- en ander werk

en ik,
ik lees verbeten
de echte wereld
is vergeten

Toen ze vijftien jaar was moest ze naar huis; en toen de koningin merkte hoe mooi ze was geworden, had ze geen vriendelijk woord meer voor haar over; ze had haar graag in een wilde zwaan veranderd, net als de broers, maar dat durfde ze niet dadelijk te doen omdat de koning zijn dochter wilde zien. Vroeg in de morgen ging de koningin naar het badhuis dat geheel van marmer was en waar zachte kussens en heerlijke tapijten lagen, en ze nam drie padden, kuste ze en zei tot de eerste: "Ga op Elisa"s hoofd zitten, wanneer zij in "t bad gaat, opdat zij net zo"n botterik wordt als jij!" "Ga op haar voorhoofd zitten," zei ze tot de tweede, "opdat ze net zo"n lelijkerd wordt als jij, zodat haar vader haar niet herkent!" "Ga zitten op haar hart," fluisterde ze tot de derde, "maak haar slecht opdat zij weet wat kwelling is!" Toen zette zij de padden in het heldere water dat dadelijk een groenachtige kleur aannam, ze riep Elisa, kleedde haar uit, hielp haar in het water en, terwijl het meisje onderdook, ging de ene pad in haar haar zitten, de andere op haar voorhoofd en de derde op haar borst, maar Elisa scheen daar niets van te merken. Zodra ze bovenkwam dreven er drie rode papavers op het water; als de beesten niet giftig waren geweest en door de heks gekust, zouden ze in rode rozen zijn veranderd, maar bloemen werden ze toch, omdat ze Elisa"s hoofd en haar hart hadden aangeraakt: ze was te vroom en te onschuldig dat de betovering macht over haar zou kunnen krijgen




Even nu mijn boekje sluiten
om mijn neus eens goed te snuiten


Robbe

vervolgt

[neske]

Robbe

perkhinkelen dat hebben wij ook gedaan


schrijf maar verder over De wilde zwanen



groetjes
neske

[Janina]

Robbe,
je hebt zoveel talent en ik vraag me af of je ook in zielen kijken kan.
Ach, herinneringen van toen alles nog heel gewoon
en vertrouwd was komen mondjesmaat weer even bovendrijven.
Je roept ze weer tot leven.

Ik woonde in vier huizen, het huidige meegeteld.
Het eerste, waar ik geboren werd, was erg klein voor een gezin met vier kinderen en een winkel.
De voorste kamer was winkel, daarachter een even grote kamer en nog eens daarachter,
drie trapjes omhoog, de achterkeuken, het domein van mijn grootmoeder,
haar eigen stekje . Ja, wij waren onze tijd blijkbaar ver vooruit
want nu heet dat zo mooi:"kangoeroewonen".
"Onze keuken" was de enige ontmoetingsplaats en daar gebeurde ook alles.

Ik, klein meisje van vier, zat op de rug van Jefke, een schrijnwerker die met ons alles deelde.
Hij liep paardje rond de tafel en op een gegeven ogenblik
miste hij blijkbaar zijn bocht en ik schuurde met mijn... (ik zeg het niet!) tegen
die Leuvense stoof.
Mijn grootmoeder was in alle staten... en er was gekijf van niet nadenken...en gek gedoe...
Ze nam bruin papier, smeerde er iets even bruins op en plakte het tegen mijn bil.
Het deed geweldig pijn! Bruin zeep!

Vele jaren later als we samen bij ons make zaten werden dat soort herinneringen opgehaald.
Zij zei:"Hoe kom je daar nu bij? Bruin zeep?"
IK zei dat het bruin was, geweldig pijn deed en prikte.
Ze lachte en antwoordde:"Dat was schapenvet."
En dat zuig ik niet uit mijn duim, écht waar!!!

Herinneringen...!

"De beroemdste sprookjes van Andersen"
Ik heb ze nog...bewerking van Thera Coppens en met tekeningen van Svend Otto.



Ga verder!
I'll follow!
Janina

[troontje]

Robbe,

Op mijn kousenvoeten kom ik het vervolg lezen,ken het verhaal niet,ben al benieuwd naar het vervolg.


groetjes,
troontje

[Willow*]

Dag Robbe,
Dit is genieten hoor, de tastbare knusse sfeer die je creëert..
Ik kan me het tafereeltje heel goed voorstellen, zelfs zonder die mooie tekeningen erbij..
We duiken weer met plezier terug in onze kindertijd om het zelf nog is te beleven...
Groetjes,
Willow

[Robol]

Dierbare lezers en toehoorders !
Neemt een zitje en zit neder in de ronde, dadelijk vertel ik verder...

-Neske, ik heb ook ooit perkgehinkelt !. Die bovenste cirkel was de hemel, als ik me goed herinner...

-Janina, je had ook op de blaren kunnen gaan zitten, als kind dacht ik dat het boombladeren waren, die een heilzame werking hadden, ondertussen ben ik er wel achter dat het blaren zijn...
De verzamelde sprookjes van Andersen steken in mijn boekenkast, destijds uitgegeven door Lekturama en prachtig geïllustreerd !

Of er in de zalf van Clet schapenvet zit weet ik niet. Het recept is geheim...Ze werd gemaakt door Coleta, de schoonmoeder van mijn oudste zus en ik heb nog een potteke staan, gemaakt door de dochter van mijn oudste zus. Ik zal er seffens eens aan gaan ruiken...

-Troontje, leuk dat je er nog eens was, steeds welkom in mijn nederige stekje !

-Willow, we doen ons best !

mvg

Robbe

[Robol]

Mijn zwarte beertje dat lag te slapen
in mijn kartonnen speelgoeddoos
zit nu gezellig naast mijn Bruintje
ze luisteren beiden sprakeloos

(Ook al had ik toen twee beren
ik heb ze nooit zien broodjes smeren)

Toen de oude koningin dat zag wreef ze Elisa in met notensap, zodat ze helemaal donkerbruin werd, ze smeerde haar lief gezichtje in met een stinkende zalf en bracht haar mooie haar helemaal in de war: het was onmogelijk de schone Elisa te herkennen. Toen haar vader haar zo zag, schrok hij dan ook verschrikkelijk en hij zei dat dit zijn dochter niet was; niemand wilde nog iets van haar weten, behalve de waakhond en de zwaluwen.

Toen huilde de arme Elisa en dacht aan haar elf broers die allen weg waren. Ze sloop bedroefd het slot uit, liep de hele dag over veld en heide en toen het grote bos in. Zij wist helemaal niet waar zij heen zou gaan, maar ze voelde zich zo bedroefd en verlangde zo naar haar broers; die waren zeker ook, net als zij, de wijde wereld ingejaagd; hen wilde zij zoeken én vinden.

Ze was nog maar kort in het bos toen de nacht inviel, ze was helemaal verdwaald. Toen ging ze op het zachte mos liggen, ze bad haar avondgebed en leunde met haar hoofdje tegen een boomstronk. Het was er zo stil, de lucht zo zacht, en rondom op het gras en mos, blonken wel over de honderd glimwormpjes als groene lichtjes; toen ze met de hand zacht een tak aanraakte vielen de lichtende diertjes als verschietende sterren op haar neer.

De hele nacht droomde zij van haar broers , ze speelden weer met elkaar als kinderen, schreven met een diamanten griffel op gouden leien en keken in het prachtige prentenboek, dat een half koninkrijk had gekost; maar op de lei schreven ze niet, zoals vroeger, alleen maar nulletjes en streepjes, nee, ze schreven over de stout-moedigste daden die zij hadden bedreven, en in het prentenboek begon alles te leven, de vogels zongen en de mensen liepen uit het boek weg en spraken tot Elisa en tot haar broers, maar wanneer ze het blad omsloeg sprongen ze er dadelijk weer in, opdat de prenten niet in de war zouden raken.

Toen zij wakker werd stond de zon al hoog aan de hemel; ze kon haar wel niet zien door de dichte dikke takken van de hoge bomen, maar de stralen tintelden als bewegelijk goudgaas; er was een geur van groenheid en de vogels gingen bijna op haar schouders zitten. Zij hoorde het water plassen: er waren heel wat grote bronnen die alle uitstroomden in een vijver; deze had een prachtige zandbodem. Er groeiden wel dichte bosjes omheen, maar op één plek hadden de herten een grote opening gemaakt en hierdoor ging Elisa naar het water. Het was zo helder dat, als de wind niet takken en bosjes had bewogen, men zou geloven dat ze op de bodem waren geschilderd. Zo duidelijk weerspiegelde zich elk blad in het water elk blad in de schaduw en elk blad in de zon was te zien.Toen ze haar gezicht zag, schrok ze hevig, zo bruin en lelijk was het. Maar toen ze haar handje nat maakte en over ogen en voorhoofd wreef, kwam het blanke vel weer te voorschijn; toen kleedde zij zich uit en sprong in het frisse water; een liefelijker koningskind dan zij bestond er niet op de wereld. Toen zij zich weer had aangekleed en haar lange haar had gevlochten, ging ze naar de borrelende bron. Ze dronk uit haar holle hand en ging toen weer dieper het bos in, zonder zelf te weten waarheen. Ze dacht aan haar broers, dacht aan de goede God die haar zeker niet zou verlaten: Hij liet immers wilde appels groeien om de hongerige te spijzigen; Hij wees haar zo'n boom, de takken bogen neer van al de vruchten; daar hield ze haar middagmaal, toen stutte ze de takken en ze ging het donkerste deel van het bos in. Daar was het zó stil dat ze haar eigen voetstappen hoorde en elk verdord blaadje dat onder haar voeten vertrapt werd. De hoge stammen stonden zó dicht bij elkaar dat het net was of het ene balkenhek na het andere haar omringde. O, hier was een eenzaamheid die ze nooit tevoren gekend had.



Eventjes ga ik hier stoppen
om mijn verdriet wat op te kroppen


Robbe

vervolgt...

[Gast]

Robbe,

Wat is er fijner dan met een boekje in een hoekje.
Ook ik deed dat in mijn kinderjaren.
Niet dat er zoveel boeken in huis waren
maar allemaal heb ik ze ontelbare malen herlezen.
Af en toe had ik het geluk op het einde van het schooljaar
bij de 'prijsuitreiking' een boek te krijgen,
als beloning voor de beste punten van taal,
rekenen, godsdienst of een ander vak.
De prijs werd in ontvangst genomen bij de burgemeester,
mijnheer pastoor, de dokter of een andere 'notabele'.
Veel stelden die boekjes niet voor, maar ik heb ze nog!
Ondanks de kunstenaarsambities van mijn jongere broertjes,
de gekleurde potloodstrepen zijn er het bewijs van,
kan ik ze niet wegdoen.
Ze blijven heerlijke nostalgie.

En nu ben ik benieuwd hoe het verder
afloopt met de 12 koningskinderen.


groetjes van elleke

[Alterego1]

[Robol]

Bedankt voor jullie bezoekje!

-Elleke, o ja die prijsuitreiking! Bij ons waren dat meestal (op de lagere school toch) "opvoedkundige" boeken, het leven van Dominico Savio en zo meer...

-Alter, bedankt voor het schilderwerkje! ook Vincent luistert mee naar het sprookje, hij is één en al oor...

mvg

Robbe

[Robol]

De wilde zwanen (5)


Terwijl geluiden binnendringen
van vrolijk zingende
zussen

"...bij juffrouw Tingelingeling..."

is mijn leeshonger
niet te blussen !

De nacht werd zeer donker, niet één klein glimwormpje gloeide op het mos; ze legde zich bedroefd te slapen. Toen leek het haar alsof de takken van de bomen boven haar uiteengingen en Onze Lieve Heer met milde ogen op haar neerkeek; en kleine engelenkopjes gluurden boven Zijn hoofd en onder Zijn armen uit.

Toen ze de volgende morgen wakker werd wist ze niet, of ze het had gedroomd of dat het werkelijkheid was.

Ze liep enige passen verder, toen ontmoette ze een oude vrouw met een mand bessen, de oude gaf haar er een paar. Elisa vroeg of ze niet elf prinsen door het bos had zien rijden.

"Nee," zei de oude, "maar ik zag gisteren elf zwanen met gouden kroontjes, hier vlakbij de rivier af zwemmen!"

En zij leidde Elisa een eind verder naar een helling; daarbeneden kronkelde een rivier. De bomen langs de oevers sloegen hun lange bladertakken ineen en waar zij elkaar niet zo konden bereiken, daar hadden ze hun wortels uit de aarde losgerukt en bogen ze zich over het water met ineengestrengelde takken.

Elisa zei de oude vrouw gedag en liep stroomafwaarts langs de rivier tot waar deze uitstroomde in de grote, open zee.



Daar lag nu de wijde zee voor haar; maar er was niet één zeilschip te zien en niet één boot: hoe kwam ze nu verder. Ze bekeek de talloze steentjes aan de oever; het water had ze allemaal rond geslepen. Glas, ijzer, steen, alles wat daar was aangespoeld, was gevormd door het water, dat toch heel wat zachter was dan haar eigen, fijne handje. "Dat rolt maar door, en slijpt alle hoeken rond, ik wil net zo zijn! Dank voor de les, heldere, rollende golven; eenmaal, dat zegt mijn hart, zullen jullie me dragen naar mijn lieve broers!"

Op het aangespoelde wier lagen elf witte zwanenveren; ze verzamelde ze in een boeket, er lagen waterdruppeltjes op, of het nu dauw of tranen waren, dat kon niemand zien. Eenzaam was het aan het strand, maar ze merkte het niet, want de zee veranderde steeds, ja, in enkele uren meer dan de binnenmeren in een heel jaar. Kwam er een grote, zwarte wolk, dan was het alsof de zee wilde zeggen: ik kan er ook somber uitzien, en dan naderde de wind weer en verschenen er witte koppen op de golven; maar sliep de wind en straalden de wolken in rode glans, dan was de zee als een rozenblad, dan werd ze groen, dan weer wit, maar hoe rustig en stil de zee ook was, toch stond er aan het strand een zachte deining; het water ging op en neer als de borst van een slapend kind.

En ik dronk gretig
iedere zin
ieder lieflijk woordje

begeleid door
-op de stoof-
een dampend, pruttelend moortje...


Robbe

vervolgt !

[Bosrankje]

Beste Robbe,

Diegenen die me lang kennen weten hoeveel ik van sprookjes hou !

Ik heb nog altijd een collectie van legendes uit de hele wereld die
ik las toen ik zeven was (60 jaar geleden ! )

Mijn lievelingsauteur was en is Hans Christian Andersen... dus, kom
ik hier heel graag (maar ondertussen, heb ik de Wilde zwanen vlug
herlezen want sommige passages kon ik me niet zo goed herinneren)

Maar het zal me niet beletten mee te komen lezen want je leuke en
mooie tekeningen tussenin alsook je opmerkingen en verhaaltjes wil
ik zeker niet missen !

Terwijl ik verschillende illustraties van zijn sprookjes aan 't zoeken
was (bij onze vriend Google) vond ik een prachtige tekening van 'Elisa'
met vlinders... juist iets voor jou !



Doe zo verder, Robbe en, zo te zien zijn we zeker niet de enigen die
hier graag vertoeven !

Lieve lentegroetjes van ons beiden

Alter en Rankje

[Robol]

Bedankt Rankje

voor het prachtige plaatje van het lieve prinsesje...

sprookjes...

Toen ik 10 was, las ik sprookjes in het geniep en zou me geschaamd hebben als iemand het had gemerkt. Nu ik 50 ben lees ik ze openlijk.
(Clive Staples Lewis)

Sprookjes dienen niet om de mensen iets wijs te maken, maar...om de mensen wijs te maken !

mvg

Robbe

[Robol]

Het zingen van de golven
het ruisen van de zee
Mijn zus bracht van De Panne
twee grote schelpen mee

Ze drukte één der schelpen
aan mijn rechteroor
zo heb ik in mijn leven
voor het eerst de zee gehoord

De wilde zwanen (6)


Toen de zon onderging zag Elisa elf wilde zwanen met gouden kronen op het hoofd landwaarts vliegen. De een na de ander kwamen zij aanzweven als een lang, wit lint; toen klom Elisa de helling op en verschool zich achter een bosje; de zwanen kwamen vlak bij haar zitten en sloegen met hun grote, witte vleugels.

Toen de zon onder was viel opeens de zwanenhuid af en daar stonden elf schone prinsen: Elisa's broers. Zij slaakte een luide kreet want hoewel ze sterk waren veranderd herkende zij hen toch, zij voelde dat ze het moesten zijn; ze sprong in hun armen, noemde hen bij hun naam. En ze waren o, zo gelukkig toen ze hun zusje, zo groot en mooi geworden, herkenden. Ze lachten en huilden en al heel gauw wisten ze van elkaar hoe slecht hun stiefmoeder hen had behandeld.

"Wij broers," zei de oudste, "vliegen als wilde zwanen zolang de zon aan de hemel staat; zodra ze onder is worden we weer mens; daarom moeten we bij zonsondergang ervoor oppassen dat we grond onder de voeten krijgen; want als we dan hoog in de wolken zouden vliegen zouden we ook, als mensen, in de diepte storten. Hier wonen we niet; net zo'n mooi land als dit ligt aan de overkant van de zee; maar de weg daarheen is lang, we moeten de grote zee over en op onze weg ligt geen enkel eiland waar we kunnen overnachten. Eén eenzame klip steekt midden in de zee boven 't water uit; die is net groot genoeg dat wij er dicht aaneengesloten, op kunnen uitrusten; staat er een zware deining, dan spatten de golven hoog over ons heen; maar toch danken wij God ervoor. Daar overnachten wij in menselijke gedaante; zonder die klip zou 't ons niet mogelijk zijn ons vaderland te bezoeken, want om daarheen te vliegen hebben we de twee langste dagen van 't jaar nodig. Slechts één keer in 't jaar is 't ons vergund ons geboorteland te bezoeken, elf dagen mogen we hier blijven en over dat grote bos vliegen, vanwaar wij 't slot kunnen zien waar wij geboren werden en waar onze vader woont, waar wij de hoge toren kunnen zien van de kerk waar onze moeder begraven ligt. Hier zijn bomen en struiken met ons verwant, hier lopen wilde paarden over de vlakten, zoals wij ze zagen toen wij kinderen waren, hier zingt de kolenbrander 't oude lied waarop wij dansten toen wij klein waren, hier is ons vaderland, hierheen drijft ons verlangen ons en hier hebben wij jou gevonden, lief zusje! Twee dagen mogen we nog hier blijven, dan moeten we weer weg over de zee naar een prachtig land, dat ons vaderland niet is! Hoe krijgen we jou mee? Wij hebben geen schip en geen boot!"

"Hoe kan ik jullie bevrijden?" zei het zusje.

En bijna de hele nacht door praatten ze samen; zij sliepen slechts enkele uren. Elisa werd wakker van het geluid van zwanenvleugels die boven haar klapten. De broers hadden weer de gedaante van een vogel aangenomen en vlogen nu eerst in grote kringen rond en toen ver weg. Maar een van hen, de jongste, bleef achter; en de zwaan legde zijn hoofd in haar schoot, en zij streelde zijn witte vleugels; de hele dag waren zij samen. Tegen de avond kwamen de andere terug en toen de zon was ondergegaan werden ze weer mensen.

"Morgen vliegen we hiervandaan en we mogen niet terugkomen, vóór een heel jaar om is; maar jou kunnen we toch hier niet laten! Heb je de moed om mee te gaan? Mijn arm is sterk genoeg om je door 't bos te dragen, zouden onze vleugels samen niet sterk genoeg zijn om met jou over de zee te vliegen?"

"Ja, neem me mee!" zei Elisa.


Al word ik van het lezen moe
ik sla mijn boekje nog niet toe
ik hou het nu nog even droog
toch welt een traantje in mijn oog

Robbe

[Janina]

Robbe,

Een sprookje...
Door jouw bedenkingen... de kleine, nu grote jongen die het ooit las ...
Je geeft me weer zin om met een sprookjesboek lekker in mijn bedje te duiken en...mezelf in fantasie te vergeten !
Natuurlijk mag dat 's avonds want 's morgens moet ik weer bij de pinken zijn!
In hart en ziel blijf ik een kind al word ik honderd !
I'll follow!

Janina