Vleugels van papier

[Willow*]

Dag Robbe,
Ik kwam nog even bijlezen voor het slapen gaan, niet op het puntje van m'n stoel, maar wat dieper weggezakt... nippend aan een kopje thee...genieten van wat ik hier lees..
Ook 'Het koekoeksjong' kon me bekoren..alles prachtig geillustreerd met je mooie tekeningen..
Groetjes,
Willow

[Alterego1]

Robbertje,

Voel jij je 'thuis' waar je blonde Leffe staat?

Op 3 Juni is er daarom het grote 'Thuisfeest'
in de MINE van jouw thuishaven Beringen.

Je bent er uitgenodigd
men verwacht je daar
de Leffe staat al klaar
en dat is niet gezondigd
(met zo'n blondje)

[Robol]

Bezoekertjes bedankt!
-Willow, geniet maar van je kopje thee
ik weet het is gezond
jammer genoeg, ik lust het niet
dus drink ik Leffe blond

-Altertje, dat feest in niet aan mij besteed
ik drink mijn Leffe "thuis"

en als ik in het cafétaria van het mijnmuseum kom
drink ik een "Koolputter"...


op je gezondheid !


mvg

Robbe

[Robol]

De wilde zwanen (11)

Moeder kookte op de stoof
een grote kastrol
bijna helemaal vol
lekkere gele pudding

Als de teljoren waren
uitgeschept, keek ze glimlachend
in mijn richting

Warempel dat zal smaken
want het was mijn voorrecht
om met een lepeltje
de kastrol proper te maken !




Maar de koning luisterde niet. Hij liet de muziek spelen, de kostelijkste gerechten opdragen. De mooiste meisjes dansten om haar heen en door geurende tuinen ging het naar prachtige zalen; maar er kwam geen glimlach om haar mond of in haar ogen. Daar stond een eindeloos verdriet. Nu ontsloot de koning een kamertje waar zij zou slapen; het was behangen met kostbare groene tapijten en leek veel op de grot waar zij had gewoond. Op de grond lag de bundel vlas die zij van de netels gesponnen had en van de zoldering hing het hemd dat reeds geweven was; dit alles had een van de jagers meegenomen als een merkwaardigheid. "Hier kun je dromen en denken dat je in je oude huis bent!" zei de koning. "Hier is het werk waar je mee bezig was, nu, midden in al deze pracht, zal je zeker met plezier aan die tijd terugdenken."

Toen Elisa zag wat haar zo na aan het hart lag, glimlachte ze en het bloed keerde in haar wangen terug; zij dacht aan de bevrijding van haar broers en kuste de hand van de koning, en hij drukte haar aan zijn hart en liet alle kerkklokken het bruiloftsfeest verkondigen. Het lieve, stomme meisje uit het bos werd nu koningin van het land.

Toen fluisterde de aartsbisschop boze woorden in het oor van de koning, maar ze drongen niet tot zijn hart door. De bruiloft ging door, de aartsbisschop zelf moest haar de kroon op 't hoofd zetten. En met boze opzet drukte hij de nauwe ring diep over haar voorhoofd, zodat het pijn deed; maar er lag een nog zwaardere ring om haar hart, de zorg over haar broers; de lichamelijke pijn voelde zij niet. Haar mond was stom, één woord zou haar broers het leven kosten, maar in haar ogen stond een diepe liefde voor de goede knappe koning die alles deed om haar blij te maken. Elke dag hield zij meer van hem; kon zij hem maar in vertrouwen nemen, hem haar lijden vertellen; maar geen woord mocht ze spreken en stil moest zij haar werk afmaken. Daarom sloop zij 's nachts van zijn zijde weg, ging het kleine verborgen kamertje binnen dat was ingericht als de grot en weefde het ene hemd na het andere. Maar toen zij met het zevende begon had zij geen vlas meer.




Gele crème
met bruine suiker
ik was als kind
fervent gebruiker

Maar nu mijn buikje
is voldaan
zal ik met lezen
verder gaan !


(Gele crème: fondantpudding)


Robbe


vervolgt...

[Janina]

Dear Robbe,
Vlasvelden ....ik wou Elisa wel een hintje geven
maar het vlas moet nog groeien en bloeien
geoogst,
geroot en gekeerd,
gezwingeld, gehekeld
en als het uiteindelijk klaar tot spinnen is
dan loop ik jouw sprookje
gegarandeerd mis!


Crèmepap, beschuiten-en rijstpap...
Dat laatste wel niet met gouden lepeltjes
maar achteraf wel de hemel op aarde....

Late groetjes van Janina

[Robol]

Dear Janina,

geen vlasvelden in de Kempen...wel netels!

Het is woensdag, dus: "Weg met de zorgen!"

Half zonnige, maar meestal bewolkte groetjes,


Robbe !

[Robol]

De wilde zwanen (12)



Woensdagavond
wat een pret
Moeder heeft
de radio aangezet...

Bonte avond
"Weg met de zorgen!"
Mijn zussen zingen vrolijk mee
Maar ik luister 't liefste naar
Will Ferdy's "Peterke en Pépé"

Op het kerkhof, wist zij, groeiden de netels die ze voor haar werk nodig had maar ze moest ze zelf plukken; hoe kon zij er komen? O, wat is de pijn in mijn vingers gering bij de kwelling in mijn hart! dacht ze. Ik moet 't erop wagen! God zal mij niet in de steek laten! Angstig, alsof het een boze daad was, sloop ze in het heldere maanlicht naar beneden de tuin in. Ze liep door de lange lanen en de lege straten naar het kerkhof. Daar zag ze op een van de grootste grafstenen een groep afschuwelijke heksen in een kring zitten. Zij deden hun vodden uit alsof zij in het bad wilden en toen groeven ze met hun lange, magere vingers in de verse graven. Ze haalden de lijken eruit en aten het vlees op. Elisa moest vlak langs hen heen; zij richtten hun boze ogen op haar, maar Elisa zei haar gebed, verzamelde de brandende netels en droeg ze naar het slot.

Eén had haar gezien, de aartsbisschop. Hij was nog op toen de anderen al sliepen; nu had hij toch gelijk gekregen. Met de koningin was het niet in de haak: zij was een heks en had de koning en het hele volk betoverd.

In de biechtstoel vertelde hij aan de koning wat hij had gezien en waar hij bang voor was. Toen die harde woorden over zijn lippen kwamen schudden de gesneden heiligenbeelden hun hoofd, alsof ze wilden zeggen: niet waar, Elisa is onschuldig! Maar de aartsbisschop legde het anders uit en vond dat het tegen haar pleitte dat de beelden hun hoofd over haar schudden. Toen rolden twee grote tranen over de wangen van de koning, hij ging naar huis met twijfel in zijn hart; en hij deed alsof hij 's nachts sliep, maar hij vond geen rust. Hij merkte dat Elisa opstond en dat herhaalde zij iedere nacht, iedere keer ging hij haar zachtjes achterna en zag haar in haar verborgen kamertje verdwijnen. Elke dag werd zijn gelaat somberder: Elisa zag het wel, maar ze begreep de oorzaak niet en het maakte haar bang; en wat treurde zij om haar broers! Op het koninklijk fluweel en purper vloeiden haar zilte tranen. Die lagen daar als schitterende diamanten, en allen die deze pracht zagen, wensten koningin te zijn.
Intussen was zij spoedig met haar arbeid gereed. Er ontbrak nog maar één hemd; maar zij had helemaal geen vlas meer en geen enkele brandnetel. Nog één keer, maar nu ook voor het laatst, moest ze naar het kerkhof en enkele handen vol plukken. Ze dacht met angst aan de eenzame wandeling en aan de verschrikkelijke heksen; maar haar wil was zo sterk als haar vertrouwen op God. Elisa ging op weg en de koning en de aartsbisschop volgden haar. Bij het hek van het kerkhof zagen zij haar verdwijnen en toen ze naderbij kwamen zaten daar de heksen op de grafsteen, zó als Elisa hen had gezien, en de koning wendde zijn gelaat af, want te midden van die afschuwelijke wezens stelde hij zich haar voor, wier hoofd nog deze avond tegen zijn borst had gerust.

"Het volk moet over haar oordelen!" zei hij, en het volk oordeelde: zij zou verbrand worden in de rode vlammen.




Gisteren ging ik wandelen
en aan een grashalmpje
zag ik een pluimpje wapperen
als een minivlagje

en ik dacht met een frons
't is misschien wel
zwanendons

vervolgt

[Bosrankje]

Een beetje griezelig maar ik vond gisteren die twee illustraties bij
een engelse site en omdat het juist valt op het moment dat Elisa
naar 't kerkhof moet gaan...

Nogmaals bedankt voor je bezoeken in onze topics en wees zeker
dat ik het sijsje goed zal verzorgen !
Mooie tekening hoor !

Lieve groetjes in vriendschap en tot schrijfs

Alter en Rankje

[Robol]

Rankje, dankje!

Donderdag vandaag, vroeger een halve dag vrijaf...toch in mijn prille kinderjaren. Voor mijn toekomstige schoonbroers was het "lievekesdag". De enige doordeweekse dag dat ze mochten komen vrijen...Tijden veranderen!


mvg


Robbe

[Robol]

De wilde zwanen (13)




Op donderdag
dan kwam "Ons Volkske"
met mijn helden van de strip

Ik leefde even
op een wolkske
Ik was helemaal in hun grip

Suske en Wiske
Kleine Poedel, Chick Bill
en Kid Ordinn
Ik was zo stil als een viske
met mijn hand onder mijn kin...


Uit de statige koningszalen werd zij gevoerd in een donkere, vochtige grot, waar de wind door het getraliede venster gierde; in plaats van fluweel en zijde gaf men haar de bos netels die zij verzameld had, daar kon ze haar hoofd op leggen; de harde, brandende hemden die ze had geweven, moesten haar dek en haar bed zijn, maar men kon haar niets geven dat haar liever was, zij vatte haar werk weer op en bad tot haar God. Buiten zongen de straatjongens spotversjes op haar; geen sterveling troostte haar.

Tegen de avond suisde langs het tralievenster een zwanenvleugel: het was de jongste broer, hij had zijn zuster gevonden; en zij snikte luid van blijdschap, hoewel ze wist dat de komende nacht waarschijnlijk de laatste zou zijn die ze beleefde. Maar nu was het werk dan ook bijna klaar en haar broers waren daar.

De aartsbisschop kwam om het laatste uur bij haar te zijn, dat had hij de koning beloofd. Maar zij schudde het hoofd, smeekte met blik en gebaren dat hij toch heen zou gaan; zij moest immers in deze nacht haar werk afmaken, anders zou alles voor niets geweest zijn, alles, smart, tranen en de slapeloze nachten. De aartsbisschop ging weg met boze woorden, maar de arme Elisa wist dat ze onschuldig was en bleef aan haar werk.

Muisjes liepen over de grond, sleepten netels voor haar voeten om toch maar een beetje mee te helpen, en de merel ging in het tralievenster zitten en zong de hele nacht zo vrolijk als hij kon, opdat zij de moed niet zou verliezen.

Het begon te schemeren -pas over een uur zou de zon opkomen -toen stonden daar de elf broers aan de poort van het slot en verlangden voor de koning geleid te worden, maar dat kon niet werd er geantwoord, het was nog nacht, de koning sliep en mocht niet worden gewekt. Zij smeekten en dreigden, de wacht kwam, ja zelfs de koning trad naar buiten en vroeg wat dat betekende; op hetzelfde ogenblik ging de zon op: er stonden geen broers meer, maar over het slot vlogen elf witte zwanen.



Ik was van de kaart
totaal
in de ban
van dit verhaal
mijn tranen even opgespaard


Robbe


vervolgt

[Robol]

De wilde zwanen (14 en slot)

Moeder dekt de tafel
mijn zussen komen binnen
Het brood wordt aangesneden
om aan het avondmaal te beginnen...



Het hele volk stroomde naar buiten de stadspoorten uit, ze wilden zien hoe de heks werd verbrand. Een armzalig paard trok de kar waarop ze zat; men had haar een kiel aangetrokken van grof zakkengoed. Haar prachtige, lange haar hing los om haar schoon hoofd, haar wangen waren doodsbleek, haar lippen bewogen zich zacht, terwijl haar vingers het groene vlas vlochten: zelfs op haar weg naar de brandstapel liet ze het eenmaal begonnen werk niet los; de tien hemden lagen aan haar voeten, aan het elfde werkte ze nog terwijl het volk haar hoonde.

"Kijk eens naar de heks, wat ze mompelt, ze heeft niet eens een gezangboek in haar hand, ze is met haar vervloekte toverkunsten bezig, scheur het in duizend stukken!"

En zij drongen op haar in en wilden het hemd uit elkaar rukken; maar daar kwamen elf witte zwanen aanvliegen, ze gingen om haar heen op de kar zitten en sloegen met hun grote vleugels. Toen ging het volk verschrikt opzij.

"Dat is een teken uit de hemel! Zij is vast onschuldig!" fluisterde de menigte, maar waagde het niet dit hardop te zeggen.

Nu greep de beul haar bij de hand, zij wierp inderhaast de elf hemden over de zwanen en daar stonden elf schone prinsen; maar de jongste had een zwanenvleugel in plaats van een arm, want er ontbrak een mouw aan zijn hemd, dat had zij niet klaar gekregen.

Hier barst ik uit in snikken en tranen...minuten aan een stuk...ik was ontroostbaar...
"Wa kregt den dieje..." schampert 'n zus.
Moeder komt ongerust toegeschoten..."Wa d'ist? Hidder buikpijn?"
Ik kon niet stoppen met wenen, toch tussen mijn snikken door stamelde ik haast onverstaanbaar...zennen erm...das ne vleugel..."

Ik durfde eigenlijk niet zeggen dat mijn verdriet kwam door het boek dat ik las.

"Kom mèr 'n snee ete...mee platte kees"

Ze voelde ook eens aan mijn voorhoofd of ik geen koorts had.


"Nu mag ik spreken!" zei ze, "ik ben onschuldig!" En het volk dat zag wat er geschied was, boog zich voor haar neer als voor een heilige, maar zij zonk bewusteloos in de armen van haar broers, zó hadden spanning, angst en pijn haar aangegrepen. "Ja, zij is onschuldig!" zei de oudste broer en hij vertelde alles wat er gebeurd was. En terwijl hij vertelde verbreidde zich een geur als van miljoenen rozen, want elk stuk brandhout in de brandstapel had wortel geschoten en takken gekregen; daar stond opeens een machtige, hoge geurende haag met rode rozen; bovenaan zat een bloem, wit en stralend als een ster; die plukte de koning en legde haar op Elisa's borst: toen ontwaakte zij met vrede en geluk in haar hart. Alle kerkklokken begonnen uit zichzelf te luiden en de vogels kwamen in grote troepen aanvliegen; en er ging een bruiloftsstoet naar het slot terug, als nog geen koning ooit had gezien.


Moeder, lieve moeder,
nu durf ik het vertellen
als jij het toen geweten had
je zou me geruststellen

dat het maar een sprookje was
dat ik niet alles moest geloven
ik weet het wel, en ik weet ook
dat je glimlacht nu hierboven





Robbe

[Gast]

Ontwaakt gij luie slapers,
de koekoek roept u op.

Wordt wakker, wordt wakker,
de koekoek roept u op.

Koekoek, koekoek,
de koekoek roept u op.

De zon kleurt met haar stralen,
de groenen heuveltop.

Wordt wakker, wordt wakker,
de koekoek roept u op.

Koekoek, koekoek,
de koekoek roept u op



Robbe, vandaag kom ik hier bij jou een liedje kwelen.
En ondertussen breng ik jouw koekoek terug.
Nu je zwanen verdwenen zijn kan je er weer zelf voor zorgen.





Vanmorgen ben ik echter nog éénmaal op zoek gegaan voor zijn lekker ontbijt.
Is dat genoeg?





Na jouw date met 'die blonde',
kan ik eindelijk ook een afspraak maken zonder koekoekszorgen.


een fijn weekend,
elleke

[neske]

Hier barst ik uit in snikken en tranen...minuten aan een stuk...ik was ontroostbaar...
"Wa kregt den dieje..." schampert 'n zus.
Moeder komt ongerust toegeschoten..."Wa d'ist? Hidder buikpijn?"
Ik kon niet stoppen met wenen, toch tussen mijn snikken door stamelde ik haast onverstaanbaar...zennen erm...das ne vleugel..."

als ik dit las moest ik toch eventjes lachen hoor
het is toch maar een akelig verhaal voor zo een klein ventje

nostalgische herinneringen, wij hadden thuis ook zo een grote bruine bak van een radio


groetjes
neske

[Willow*]

Dag Robbe,
Tussen de werkzaamheden door kom ik hier nog even binnen om het vervolg te lezen...zonder thee deze keer en ook geen leffe blond, ik lust soms wel is een leffe bruin..

Het was heerlijk lezen, echt fijn om nog is te vertoeven in sprookjesland !
Je nostalgische aanpak is een heel leuke belevenis !
Ik wens jou en iedereen die hier binnenwandelt een fijn weekend..
Groetjes
Willow

[Bosrankje]

Beste vriend,

Het is zoals ons Neske schrijft : 'Het is toch maar een akelig verhaal
voor zo een klein ventje !' Maar ik weet dat ik fantastische momenten
beleefd heb toen ik de 'Wilde Zwanen' las...(soms ook nachtmerries
gehad!)

Maar gelukkig was er een 'Happy end'(daarom ook deze mooie
tekening hierboven) wat niet altijd het geval was bij sprookjes !

Spijtig dat het al gedaan is, maar bij 'Papieren- en Satijnenvleugels'
is er altijd iets te beleven

Morgen 13 mei, op moederdag, verschijnt jouw 'Moeders rozen' bij
Pvdd en straks ga ik beginnen aan de ppt.

Lieve lentegroetjes van ons beiden en tot schrijfs

Alter en Rankje