Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Bosrankje]

Lieve Monika,

Heel blij te weten dat jij je beter voelt en het verleden
heb kunnen loslaten !

Majke vond ik wel een mooie naam maar vanaf nu, ben
je Monika en nog even welkom bij Poëzie en Proza en
ook in ons Laar.

We wensen jou een fijn weekend en tot schrijfs.

Lieve groetjes van Alter en Rankje

[Bosrankje]

Op 20 mei 2012



Leven (in onmin)


Ooit hebben ze geleefd,
net zoals jij en ik.
Nooit hebben ze gevreesd
voor de ultieme snik.

Zo leven Joden en Moslims
naast Christenen, jarenlang.
Elk zijn wijk enigszins
en van de buren niet bang.

Dan, opeens is er de kuddegeest
uit domheid en wanhoop geboren.
Er ontstaat wat nooit is geweest :
Een groep die zich voelt uitverkoren.

Ver moet ge het niet gaan zoeken,
het leeft en beweegt ook onder ons.
Wie zwakheid toont zal boeten,
vergeet de lans met de spons.


Rapke

[Bosrankje]

Op 21 mei 2012



Moeders kamer


Haar kamertje was een heuse kamer,
van vier bij vier en met twee grote ramen.
Een op het zuiden, de andere op het westen.
Als de zon van de partij was genoot zij er
van de vroege middag tot aan zonsondergang.

Bomen omkransten de kamer, en brachten
tijdens hete dagen de nodige lommer.
In de winter waren het trouwe wachters,
die berken, met hun kantwerk van takjes,
feeëriek verlicht in de maneschijn.

De buurvrouw had een raampje
in de zijkant van haar woning.
Voor mijn moeder was dat
een vertrouwd gevoel, vertelde ze mij.
Zolang het licht in die keuken scheen
voelde zij zich veilig en tevree.

Een beetje een rare gedachte, vooral
omdat haar kamer naast de onze lag
en wij voor haar welzijn en veiligheid
verantwoordelijk waren, wat zij wel wist.
Maar zij hield niet van donker,
en sliep met de gordijnen open.

Reeds meer dan tien jaren zijn voorbij gegaan.
De kamer kreeg een nieuwe bestemming,
maar iedere keer als ik er vertoef,
zie ik haar weer zitten voor het raam.
Of later, gekluisterd aan haar bed
en ik naast haar, luisterend of vertellend.

Als oudste van vijf, herinner ik mij zo goed,
hoe zij zorgde voor haar grote gezin,
bij ons waakte als we ziek waren, hoe
zij ons vertroetelde en bij het slapengaan,
met haar lieve, warme stem,
de mooiste avond-liedekes zong.

Een beetje hebben wij haar teruggeven,
die jaren dat zij bij ons verbleef;
herinneringen blijven verder leven...
Zo zorgde zij voor haar ouders,
en wij voor haar. Zal de geschiedenis
zich herhalen, ik hoop het maar?
ria - 12.2.2012


Mijn vader stierf gans onverwacht.
mijn moeder verbleef bij ons, die eerste nacht.
Onze jongste zoon, toen vijftien jaar,
heeft haar zijn kamer, zonder morren afgestaan.

[Alterego1]

op 22 Mei 2012




Coq au vin

Onze zwerfhaan weet van lentekriebels,
'k zag hem daar staan paraderen,
bij een slank wit kippetje van de buren.

Dus mijnheer Jean-Luc gaat op stap,
daarom stonden de pluimen van zijn
staart zo in vol ornaat omhoog.
En zijn hanekam daar zou menig
punker jaloers op worden.

Je moet hem zien gaan,
met zijn statige stap,
waar een butler zou van opkijken.
Ik kijk hem na,en wat zie ik,
jaja 't is weer van dat,
in de verte staat er 'n zwart kippetje
op hem te wachten.

Hij houdt er blijkbaar een harem op na,
's morgens was het die slanke witte.
Er is genoeg keus voor Jean-Luc,
op 't neerhof van de buren,
de hennetjes 'doen daar de draad'.

Van 's morgens vroeg is hij op stap,
eten hoeft blijkbaar niet meer.
Hij gaat en staat waar hij wil,
kiest zelf in welke boom
hij wil slapen,en bouwt
een eigen harem op.
Zo was het tot vorige week.

Maar nu zie ik hem
al enkele dagen niet meer.
Ik ben hem kwijt,en mis hem.
Zou hij ergens opgediend zijn
bij 't diner als...
coq au vin?

Jadi

[Monika **]

.

Bijna kwam zij voor de lichting te laat,
blij is ze dat de besteller er nog staat .
Dus vraagt ze hem:Pak deze kaart nog aan !
Dan kan hij nog vlug naar mijn dierbare gaan
Zooals zij t'doet, met de grootste spoed,
Zend ik U hier, mijn hartelijken groet.
****
gr Monika

[Bosrankje]

Op 23 mei 2012


Voor een nieuw leven.


Verloren ontnomen
''een kleine roos''
In al zijn ruwheid
aan ons ontrukt

Eeuwige slaap nu
ruw van een broos lichaam
bezit genomen

Jouw wens
geen machine zal mijn
adem blazen
Als plant leven niet toestaan
wanneer die tijd komt
laat me gaan.


Jouw ''Organen'' zullen leven
je hart zal verder slaan
De wil toekomst te schenken
aan een ander mens
dat met leven door mag gaan


Schrijfster

[Bosrankje]

Op 24 mei 2012




Lenteonweer


mijn blikken beroeren het droeve van 't lijden
van rozen die breken in zwiepende wind
aan horizon toornen zich wolken die schreiden
als reuzen in eindtijd; stil weent een kind

wild veegt een regen en hagelt op straten
omarmt en wurgt de natuur met geweld
parken en lanen nu leeg en verlaten
reeds zie je de eerste bomen geveld

de hemel spuwt vuur, een kraaienvlucht trekt
als diepzwarte as naar waar het gebrand
en laatste gedachte aan redding genekt
voor altijd verloren, tot het duister verband.

sunset

[Bosrankje]

Op 25 mei 2012




Dans nu


Dans nu mijn liefje
Je bent nu zo vrij.
Dans, dans nu zo licht
want de pijn is voorbij.
Geen tranen meer op je lieve gezicht.
Dans, dans nu in oneindige oceanen van licht.


Tineke

[Bosrankje]

Op 25 mei 2012



Dans nu


Dans nu mijn liefje
Je bent nu zo vrij.
Dans, dans nu zo licht
want de pijn is voorbij.
Geen tranen meer op je lieve gezicht.
Dans, dans nu in oneindige oceanen van licht.


Tineke


Ik vond de twee illustraties zo passend bij de tekst dat ik
niet kon kiezen, dus... van Bosrankje

[Bosrankje]

Op 26 mei 2012



Klein meisje


Blonde haartjes, paardenstaartje
Kort wit rokje,
een bloesje fijn geweven
Bleke huid en zomersproetjes
Blauwe slippers aan je voetjes
Klein meisje,
ik dacht een jaar of zeven

Dans en huppel kleine meid
Hinkel in het hinkelbed
Mooi door jou met het groene krijt,
op de stenen gezet
Zingend onderwijl een vrolijk wijsje
Met in je linkerhand,
een aardbeienijsje

Hinkel meisje, aardig kind
Altijd lief en blij gezind
Onbezorgd en spelenderwijs,
rennend door je jonge leven
En gisteren dacht ik even,
niet zonder enige spijt
Waar in godsnaam,
is mijn kindertijd gebleven…


Tinneke

[Bosrankje]

Op 27 mei 2012




Misschien zijn meeuwen wel engelen


Weilanden slapen
en schaduwen grazen
als schapen.
Onder de wolken.

Een meeuw zeilt
over het land.
Ik sta negen hoog.
Een kleine god.

Op de Olympos
van een hotel.
En zij
een gevallen engel.

Ik zeg haar
haast onbewogen.
Zelfs achteloos misschien.

Meeuwen schreeuwen niet.
Ze wenen.


Uvi

[Bosrankje]

Op 28 mei 2012




Lekker smullen.


Ze had een snoetje vol chocola
haar hondje liep haar steeds achterna
af en toe viel er een stukje op de grond
waar haar hondje vliegensvlug bij stond
haar koekje werd steeds kleiner
de handjes meer en meer onreiner
ze hadden beiden veel plezier
om haar kleedje gaf ze geen zier
het koekje smaakte lekker
en ze deden hoe langer hoe gekker
toen ging het laatste stukje naar binnen
morgen konden ze herbeginnen.


Yna

[Alterego1]

op 29 Mei 2012



Van de wijs...

Nu ik wat ouder ben en grijs
raak ik al eens van de wijs,
't komt vanzelf zonder gekrijs,
als 't betalen van een prijs.

Maar 'k ben nogal eigenwijs,
meegekregen uit de matrijs,
droom wel eens dat ik herrijs
als een engel in het paradijs.

Alterego

[Bosrankje]

Op 30 mei 2012





's Nachts


Vannacht,
ben ik wakker geworden
door de streling van je ogen op mijn lichaam...
Zonder dat je mij aanraakte,
voelde ik je blik
als 't penseel van een schilder
op elk perceel van mijn huid.

Toen ik naar je keek
met nog slaperige ogen,
leek 't of ik je voor het eerst zag...
waarbij ik dacht
dat ik nog aan 't dromen was.

Een bijzondere, bijna magische band
bestaat tussen ons ...
Onzichtbaar en zo fijn
als de draad van een spinnenweb
maar ô zo sterk...
Als liefdesenergie
die ons bindt door alle tijden heen...

Bosrankje

[Bosrankje]

Op 31 mei 2012



De Waterschaal.


Een oud doorschijnend
plastiek deksel,
overblijfsel van de eerste
platenspeler dient,
weliswaar verweerd,
kleur ongedefinieerd,
als drinkbak voor vogels
van allerlei pluimage,
sommigen drinken,
anderen nemen een bad.

Vanmorgen
na een bezoek
van de merel, die
uitgebreid een plonsbad nam,
kwam een kleurvol paartje,
denk, maar weet niet echt,
dat het vinken waren,
parmantig rondtrippelend
alles inspecterend,
een kijkje nemen.

Je kon zien
dat ze er beiden,
denkelijk een hij en een zij,
ontzettend veel zin
in hadden, zouden we?
was zeker hun beider vraag,
de stoerste eerst
gevolgd door d' ander,
mensen lief
wat was dat zalig,
al het gruis, al 't fijn stof
bleef nu achter op de bodem
van de waterbak.

Soms is het plezier
van een piepklein dier
zuiver recyclage.


Bomi.