Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
bo'ke,
heel blij dat je hier was maar dat weet je wel hé!
Assa'ke,
ik mocht mij verheugen op een mooi werkje en een mooie foto uit Afrika waar ik heel blij om ben, de foto hoort hier zeker thuis en doet mij terugdenken aan Gabon waar mijn dochter en schoonzoon twee jaar ontwikkelingswerk deden.
Mijn foto's ik ben er ook tevreden over.
Ria,
de verfrissing kwam zeker van pas, fijn jou terug te zien en blij dat je komt lezen!
elleke,
voor ons is het net de lange hete zomer
maar een beetje minder mag ook. Maar we klagen zeker niet. Heel fijn jou ook weer te zien!
Aan iedereen een welgemeende dankjewel!
gustilpe
heel blij dat je hier was maar dat weet je wel hé!
Assa'ke,
ik mocht mij verheugen op een mooi werkje en een mooie foto uit Afrika waar ik heel blij om ben, de foto hoort hier zeker thuis en doet mij terugdenken aan Gabon waar mijn dochter en schoonzoon twee jaar ontwikkelingswerk deden.
Mijn foto's ik ben er ook tevreden over.
Ria,
de verfrissing kwam zeker van pas, fijn jou terug te zien en blij dat je komt lezen!
elleke,
voor ons is het net de lange hete zomer
maar een beetje minder mag ook. Maar we klagen zeker niet. Heel fijn jou ook weer te zien!Aan iedereen een welgemeende dankjewel!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Gustilpe,
Toen ik je tekst 'Mijn dorp' illustreerde dacht ik eerst
bovenstaande foto's te gebruiken,maar dat was minder
relevant aan je tekst.
Dus is het toen geworden wat het is,en bleef dit ongebruikt.
Ik plaats het daarom nu hier bij jou dan toch nog.
Bedankt voor het bezoek aan onze topics,wij komen
hier dagelijks lezen en absorberen graag het relaas
van jouw Roemenië belevenissen.
Je doet dat prachtig met volle overgave en waardering.
Vriendelijke groetjes van ons beiden,
Rankje en Alter
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Gustilpe,veel te warm vandaag,efkens afkoelen 
Warme groetjes.. assa
Je mag fier zijn op je fotos,zijn super mooi,
ben ook blij dat de foto van afrika jou plezier doet, is in Cameroen
hadden een dag vlugger gedaan dan voorzien,en de grote baas voor wie ze werkten,heeft met de drie mannen een dag uitstap gedaan,zo tevreden was hij van hun werk.
Warme groetjes.. assa
Je mag fier zijn op je fotos,zijn super mooi,
ben ook blij dat de foto van afrika jou plezier doet, is in Cameroen
hadden een dag vlugger gedaan dan voorzien,en de grote baas voor wie ze werkten,heeft met de drie mannen een dag uitstap gedaan,zo tevreden was hij van hun werk.
Groetjes van assa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Rankje,
een mooie ppt over vriendschap van Kahlil Gibran.
Hoe vaak heb ik zijn teksten niet gebruikt voor de jongerencatechese en jongerenvieringen en zelfs bij de vieringen met 'onze zwartjes' uit Zuid-Afrika.
Fijn om dit hier te plaatsen!
Morgenstern,
ook aan jullie een heel fijne zondag, buiten of binnen, wij houden ons een paar uurtjes binnen.
Nele,
je bracht ook een ppt'ke met een mooie spreuk over vriendschap mee.
Jouw dochter in Slovenië, ook een land met mooie natuur,
dat jouw dochter er volop mag van genieten!
Alter,
heel mooi Lauwe aan de Leie, ik ben blij dat je het hier plaatste.
De vlaskapellen roepen massa's herinneringen op, een klein voorbeeldje:
Op een dag wandelde ik met een vriendin langs de Leie (we moeten een jaar of 8 geweest zijn) wat ons verboden was door onze ouders. Er kwam een man af in een rolstoel, toen hij bij ons was stapte hij uit zijn stoel, terwijl hij wees naar de pannenfabrieken langs de overkant vroeg hij: wat voor een doeninge is dat daar? En wij schrik die man bleek niet gehandicapt en wij lopen en lopen en ons verbergen in de vlaskapellen.
Maar ik heb veel meer mooie herinneringen!
Assa'ke,
ik wil ook in dat water springen
Ha ja op de Donaudelta droeg ik een hoedje en een zonnenbril
Het was Cameroen, je mag fier zijn op jouw zoon hé Assa'ke!
Aan iedereen van harte bedankt,
een heel fijne zondag buiten of binnen!
gustilpe
een mooie ppt over vriendschap van Kahlil Gibran.
Hoe vaak heb ik zijn teksten niet gebruikt voor de jongerencatechese en jongerenvieringen en zelfs bij de vieringen met 'onze zwartjes' uit Zuid-Afrika.
Fijn om dit hier te plaatsen!
Morgenstern,
ook aan jullie een heel fijne zondag, buiten of binnen, wij houden ons een paar uurtjes binnen.
Nele,
je bracht ook een ppt'ke met een mooie spreuk over vriendschap mee.
Jouw dochter in Slovenië, ook een land met mooie natuur,
dat jouw dochter er volop mag van genieten!
Alter,
heel mooi Lauwe aan de Leie, ik ben blij dat je het hier plaatste.
De vlaskapellen roepen massa's herinneringen op, een klein voorbeeldje:
Op een dag wandelde ik met een vriendin langs de Leie (we moeten een jaar of 8 geweest zijn) wat ons verboden was door onze ouders. Er kwam een man af in een rolstoel, toen hij bij ons was stapte hij uit zijn stoel, terwijl hij wees naar de pannenfabrieken langs de overkant vroeg hij: wat voor een doeninge is dat daar? En wij schrik die man bleek niet gehandicapt en wij lopen en lopen en ons verbergen in de vlaskapellen.
Maar ik heb veel meer mooie herinneringen!
Assa'ke,
ik wil ook in dat water springen
Ha ja op de Donaudelta droeg ik een hoedje en een zonnenbril
Het was Cameroen, je mag fier zijn op jouw zoon hé Assa'ke!
Aan iedereen van harte bedankt,
een heel fijne zondag buiten of binnen!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
....... vervolg
Poienile de sub Munte, intrigeert mij, ik wou het absoluut zien, op Arte zag ik er een documentaire over.
Het dorp ligt tegen de grens met Oekraïne, het vormt samen met de twee voornoemde dopjes een kleine enclave in Roemenië met Oekraïense etniciteit en taal.
De meerderheid van de bevolking is etnisch Oekraïens wat betekent dat het Oekraïens wordt gesproken hoewel Roemeens de enige officiële taal is.
Het isolement van vele eeuwen heeft een eigen samenleving gevormd met gewoontes en tradities die afwijken van de rest van Maramures, het heeft ongeveer 10.000 inwoners. Poienile is gelegen in het Natuurpark van de Maramuresbergen, met een rijke fauna, waaronder herten, beren, wolven, geiten, rode lynxen, wilde zwijnen en vossen en heel wat vogels.
Op de documenaire zag ik het leven op de boerderijen in Poienile de sub Munte. Het scheen het einde van de wereld, hoog in de bergen. Geen weg leidt er naartoe. 's Winters ligt er tot 2 meter sneeuw, de bewoners zijn maanden afgesloten van de buitenwereld. Het vriest er tot -30°, aardappelen worden bewaard op 2 meter diep onder de grond, er wordt enkel voor de eigen bevoorrading gekweekt.
De boerderijen liggen op drie uren stappen van het centrum, driemaal moet de weg afgelegd worden met het paard om voldoende wintervoorraad op te slaan.
De dieren zijn het kapitaal van de boeren, hun bijzonderste levenscontract, zonder koeien (meestal twee) een paar varkens en kippen kunnen ze niet overleven.
Er is geen elektriciteit noch water. Het water moet gehaald worden een heel eind verder bij een bron, die niet vervriest, water om te drinken, te koken, te wassen..... Midden oktober valt de eerste sneeuw. Driemaal per dag leiden ze door de sneeuw paard en koeien naar de bron om te drinken.
Het leven is er zeer hard, ik hoorde een alleenstaand vrouwtje die het moet redden met een overlevingspensioentje van 30 € per maand (ook elders in het land is zo'n pensioen geen uitzondering)
De ontberingen onder Ceausescu heeft de mensen vindingrijk gemaakt, bij het slachten van de varkens wordt het haar gebrand met zelfgemaakte vlammenwerpers. Het leven is bijzonder hard voor de bergboeren.
's Winters is er weinig werk, ik zag een boer die zijn tijd doorbrengt spelend op zijn herdersfluit, de geluiden van de natuur nabootsend. Vroeger had hij een viool, jonge meisjes dansten er bij maar het vrouwtje was jaloers en stak de viool in brand. Ondertussen is het merendeel van het jonge volk vertrokken, de boer rest enkel zijn herdersfluit.
De boerderijen krijgen we spijtig niet te zien, zonder wegen drie uur stappen en drie uur terug in een hitte van 38° zien we niet zitten.
We plaatsen onze auto in een straat, wandelen het dorpje door tot aan een soort veldweg die eindigt in het niets of naar de boerderijen van de Sub Munte?.
de twee volgende foto's zijn niet eigen foto's, de andere wel, men ziet het ook aan de kledij van het vrouwje bij 38° zal ze wel zo niet gekleed gaan
We zien vrouwtjes zware manden torsen op de rug. Het wordt avond, nogal wat volk op straat, we hebben veel bekijks, wie komt er nu naar Poienile de sub Munte die er eigenlijk niet hoeft te zijn?
Ook hier staat een middeleeuws houten kerkje behorend tot Werelderfgoed Unesco:
Enkele foto's uit het straatbeeld:
Buiten het kleine houten kerkje is er ook een mooie kathedraal:
Terug bij de wagen staat er ons een man op te wachten. Hij had de Belgische nummerplaat herkend. In zijn handen houdt hij een houten bord vast met een afbeelding van Brussels, de grote markt met het stadhuis. Die man is zo fier ons te kunnen vertellen in heel moeizaam gebroken Frans dat hij een veertig jaar geleden 3 jaar in Brussel gewerkt heeft begreep ik, of is het gestudeerd begreep mijn man.
Het praten verloopt uiterst moeizaam, maar hij kent enkele Brusselse gemeenten en dat wil hij ons toch laten horen, St. Gilles, Anderlecht, Schaarbeek .....en wij ha ja dat is het, wij wonen slechts een 14 km van Brussel, hij lacht, we willen verder praten maar het gaat zo moeilijk, hij wuift en vertrekt maar die man is zichtbaar blij.
In de periode 1995-2000 kende het dorp een exodus, waarbij een groot deel van de jonge bevolking migreerde naar landen als Spanje, België, Italië en Duitsland. Sinds 2010 is de situatie omgekeerd en zijn velen teruggekeerd naar hun huizen.
Volgend jaar willen we terugkeren naar dit dorp, er meer tijd voor uittrekken, misschien kunnen we daar ergens overnachten en hopelijk is het dan geen 38°.
Wordt vervolgd….
Poienile de sub Munte, intrigeert mij, ik wou het absoluut zien, op Arte zag ik er een documentaire over.
Het dorp ligt tegen de grens met Oekraïne, het vormt samen met de twee voornoemde dopjes een kleine enclave in Roemenië met Oekraïense etniciteit en taal.
De meerderheid van de bevolking is etnisch Oekraïens wat betekent dat het Oekraïens wordt gesproken hoewel Roemeens de enige officiële taal is.
Het isolement van vele eeuwen heeft een eigen samenleving gevormd met gewoontes en tradities die afwijken van de rest van Maramures, het heeft ongeveer 10.000 inwoners. Poienile is gelegen in het Natuurpark van de Maramuresbergen, met een rijke fauna, waaronder herten, beren, wolven, geiten, rode lynxen, wilde zwijnen en vossen en heel wat vogels.
Op de documenaire zag ik het leven op de boerderijen in Poienile de sub Munte. Het scheen het einde van de wereld, hoog in de bergen. Geen weg leidt er naartoe. 's Winters ligt er tot 2 meter sneeuw, de bewoners zijn maanden afgesloten van de buitenwereld. Het vriest er tot -30°, aardappelen worden bewaard op 2 meter diep onder de grond, er wordt enkel voor de eigen bevoorrading gekweekt.
De boerderijen liggen op drie uren stappen van het centrum, driemaal moet de weg afgelegd worden met het paard om voldoende wintervoorraad op te slaan.
De dieren zijn het kapitaal van de boeren, hun bijzonderste levenscontract, zonder koeien (meestal twee) een paar varkens en kippen kunnen ze niet overleven.
Er is geen elektriciteit noch water. Het water moet gehaald worden een heel eind verder bij een bron, die niet vervriest, water om te drinken, te koken, te wassen..... Midden oktober valt de eerste sneeuw. Driemaal per dag leiden ze door de sneeuw paard en koeien naar de bron om te drinken.
Het leven is er zeer hard, ik hoorde een alleenstaand vrouwtje die het moet redden met een overlevingspensioentje van 30 € per maand (ook elders in het land is zo'n pensioen geen uitzondering)
De ontberingen onder Ceausescu heeft de mensen vindingrijk gemaakt, bij het slachten van de varkens wordt het haar gebrand met zelfgemaakte vlammenwerpers. Het leven is bijzonder hard voor de bergboeren.
's Winters is er weinig werk, ik zag een boer die zijn tijd doorbrengt spelend op zijn herdersfluit, de geluiden van de natuur nabootsend. Vroeger had hij een viool, jonge meisjes dansten er bij maar het vrouwtje was jaloers en stak de viool in brand. Ondertussen is het merendeel van het jonge volk vertrokken, de boer rest enkel zijn herdersfluit.
De boerderijen krijgen we spijtig niet te zien, zonder wegen drie uur stappen en drie uur terug in een hitte van 38° zien we niet zitten.
We plaatsen onze auto in een straat, wandelen het dorpje door tot aan een soort veldweg die eindigt in het niets of naar de boerderijen van de Sub Munte?.
de twee volgende foto's zijn niet eigen foto's, de andere wel, men ziet het ook aan de kledij van het vrouwje bij 38° zal ze wel zo niet gekleed gaan
We zien vrouwtjes zware manden torsen op de rug. Het wordt avond, nogal wat volk op straat, we hebben veel bekijks, wie komt er nu naar Poienile de sub Munte die er eigenlijk niet hoeft te zijn?
Ook hier staat een middeleeuws houten kerkje behorend tot Werelderfgoed Unesco:
Enkele foto's uit het straatbeeld:
Buiten het kleine houten kerkje is er ook een mooie kathedraal:
Terug bij de wagen staat er ons een man op te wachten. Hij had de Belgische nummerplaat herkend. In zijn handen houdt hij een houten bord vast met een afbeelding van Brussels, de grote markt met het stadhuis. Die man is zo fier ons te kunnen vertellen in heel moeizaam gebroken Frans dat hij een veertig jaar geleden 3 jaar in Brussel gewerkt heeft begreep ik, of is het gestudeerd begreep mijn man.
Het praten verloopt uiterst moeizaam, maar hij kent enkele Brusselse gemeenten en dat wil hij ons toch laten horen, St. Gilles, Anderlecht, Schaarbeek .....en wij ha ja dat is het, wij wonen slechts een 14 km van Brussel, hij lacht, we willen verder praten maar het gaat zo moeilijk, hij wuift en vertrekt maar die man is zichtbaar blij.
In de periode 1995-2000 kende het dorp een exodus, waarbij een groot deel van de jonge bevolking migreerde naar landen als Spanje, België, Italië en Duitsland. Sinds 2010 is de situatie omgekeerd en zijn velen teruggekeerd naar hun huizen.
Volgend jaar willen we terugkeren naar dit dorp, er meer tijd voor uittrekken, misschien kunnen we daar ergens overnachten en hopelijk is het dan geen 38°.
Wordt vervolgd….
Laatst gewijzigd door gustilpe op 20 aug 2012, 08:54, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Gast
gustilpe,
Je mag er niet aan denken wat er gebeurt als deze mensen
tijdens de afgezonderde wintermaanden ziek worden.
Bedankt voor de uitnodiging voor de boottocht
Een welgekome verfrissing bij deze warme temperaturen.
groetjes,
elleke
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
elleke,
het is zeker een groot probleem als er iemand ziek wordt gedurende de winter op de boerderijen in Poienile de sub Munte. De mensen zijn niet te bereiken, hebben geen telefoon, kunnen niet zelf naar het dorp.
Ik zag op de docu eenzame Kerst, kinderen die het gebergte verlaten kunnen in maanden niet naar hun ouders enz. maar ik had nog niet gedacht aan ziek worden dat is een veel groter probleem.
Norman,
je bracht plaatjes mee uit een van mijn andere geliefde landen, Peru, met zijn besneeuwde vulkanen, de alti plano met zijn alpaca's en zeldzame vicunia's, de Uros-indianen met marktjes op de drijvende eilanden op het Titicacameer, een dorpje dat ik herken (aan de muur met dat beeld erop) maar niet kan plaatsen, een jonge vrouw met haar baby in kleurige doek waarvan ik er hier meerdere in huis heb voor verkoop in oktober op de jaarmarkt.
Heel fijn dat jullie er waren en zeer bedankt!
gustilpe
het is zeker een groot probleem als er iemand ziek wordt gedurende de winter op de boerderijen in Poienile de sub Munte. De mensen zijn niet te bereiken, hebben geen telefoon, kunnen niet zelf naar het dorp.
Ik zag op de docu eenzame Kerst, kinderen die het gebergte verlaten kunnen in maanden niet naar hun ouders enz. maar ik had nog niet gedacht aan ziek worden dat is een veel groter probleem.
Norman,
je bracht plaatjes mee uit een van mijn andere geliefde landen, Peru, met zijn besneeuwde vulkanen, de alti plano met zijn alpaca's en zeldzame vicunia's, de Uros-indianen met marktjes op de drijvende eilanden op het Titicacameer, een dorpje dat ik herken (aan de muur met dat beeld erop) maar niet kan plaatsen, een jonge vrouw met haar baby in kleurige doek waarvan ik er hier meerdere in huis heb voor verkoop in oktober op de jaarmarkt.
Heel fijn dat jullie er waren en zeer bedankt!
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
........ vervolg
Zondag vandaag, we rijden naar de dorpjes langs de overkant, wat houden we van deze streek, zijn mooie bergen, zijn bossen, de boerderijen......
Mensen trekken in klederdracht naar de kerk. We gaan even een kerk binnen, we begrijpen er niets van, we kennen de ritus niet, het is een gaan en komen en weer gaan en weer komen, er staan geen stoelen . Ooit stond ik eens aan te schuiven in een lange rij voor de communie dacht ik, toen ik dichterbij kwam was ik niet meer zeker en verliet de rij. Genieten van Gods mooie natuur is ook wel gebed zo voel ik het.
We parkeren de wagen en trekken te voet verder, al is de zon weer ongenadig heet, plots duikt een klein meisje op, een jaar of zes denk ik, ze heeft veel te grote schoenen aan, waarschijnlijk van haar mama, ze geeft mij een veldbloempje, zo doen kindjes om iets te krijgen. We hebben nog een lappenpopje in de wagen, we zijn gelukkig nog niet ver, mijn man haalt het popje. Ze is dolblij, drukt het popje aan haar borst, dan legt ze het popje in haar dunne armpjes en wiegt het. We lopen verder langs kleine steegjes, het meisje loopt nog een hele tijd pratend mee maar wat ze ook zegt, we begrijpen haar niet. Na een tijd gaat ze wuivend en lachend naar huis.
Lokaal vakmanschap kan het best worden gevonden in de monumentale toegangspoorten. De door drie zuilen ondersteunde poorten hebben traditionele motieven zoals de zon en de gedraaide touw ,symbolen van het leven en continuïteit. Ook de houten kerken zijn uniek in vorm en versieringen. Met hun karakteristieke hoge daken en hoge, smalle, puntige toren, worden ze vaak beschreven als 'de gotische stijl van de Maramures'. De kerken staan dan ook op de Werelderfgoedlijst.
geen enkele nagel wordt gebruikt
Het wordt late middag, nergens een restaurantje in die dorpjes, winkeltjes 'MAGAZIN MIX' zien we wel maar het is zondag, gesloten. Onze magen beginnen te knorren, we besluiten naar Sighetu Marmatei te rijden daar zal wel iets te vinden zijn (Sighetu Marmatei is ook de stad met die beruchte staatsgevangenis voor intellectuelen waar ik een paar jaar eerder over schreef).
Ik denk aan de bus 'De LIJN' die we vorig jaar zagen, zou die bus er nog rijden?
En warempel terwijl we in de stad rondlopen zien we de bus twee keer, doch telkens te laat voor een foto. Vreemd dat die bus niet overschilderd wordt.
foto van 2011
En inderdaad, dicht bij de grens met Oekraïne vinden we een restaurant met terras waar we een bord soep kunnen eten. De soepen in Roemenië zijn maaltijdsoepen met veel groenten en stukjes rundvlees of kip, je krijgt er steeds brood bij, soep heet giorba. Er staan altijd verscheidene soepen op de menukaart, gewoonlijk als eerste 'Giorba Burta'. Verleden jaar dachten we dat staat steeds bovenaan waarschijnlijk is dat heel lekker, we bestelden de Giorba Burta. Groot was onze verbazing, het was soep met varkensingewanden, ik kreeg ze niet door mijn keel, precies lintwormen, nu wil ik om het even welke soep behalve Burta.
We maken een korte wandeling door de stad maar het is weer snikheet, 35° te warm om lang te wandelen
we keren terug naar de stille dorpjes waar we later het 'Pensiune' willen vinden waar we verleden jaar ook overnachtten. Helemaal anders dan andere pensions waar je een menukaart krijgt, kan kiezen wat je eet (als het voorhanden is ten minste) en kan kiezen waar je zit. Hier is het een gezamenlijke maaltijd aan een heel lange tafel maar zo geraak je gemakkelijker aan de praat.
Het gaat er hier raar aan toe, wie dorst heeft haalt gewoon een biertje of een glas water uit de ijskast, niemand noteert het en je hoeft aan niemand iets te zeggen, je eet en drinkt zoveel als je wil.
Het pension is in folklorestijl, heel speciaal, overal ziet men handgemaakt materiaal, zowel in de eetkamer, de kamers, het terras dat eigenlijk een lange overdekte galerij is.
We genieten even op het terras en krijgen gezelschap van zwaluwen.
Op de parking staan slechts drie wagens, een van personeel of eigenaar, een met Duitse nummerplaat en de onze, is er zo weinig volk?
Inderdaad bij het avondeten zijn we slechts met vier gasten, niet te geloven, verleden jaar zat de lange tafel in de eetkamer vol, de crisis?
Ook de maaltijd is traditioneel, de palinka en de zelf geproduceerde wijn ontbreken niet, ook aan tafel drink je wat en hoeveel je wil.
We geraken gauw aan de praat, het andere koppel is Roemeens, de man werkt voor een firma in Hannover, hij rijdt met een chique Duitse firmawagen. Hier ook weer komen de problemen van het land aan de orde, dezelfde conclusies, Europa krijgt de schuld, politici corrupt…
Wordt vervolgd…...
Zondag vandaag, we rijden naar de dorpjes langs de overkant, wat houden we van deze streek, zijn mooie bergen, zijn bossen, de boerderijen......
Mensen trekken in klederdracht naar de kerk. We gaan even een kerk binnen, we begrijpen er niets van, we kennen de ritus niet, het is een gaan en komen en weer gaan en weer komen, er staan geen stoelen . Ooit stond ik eens aan te schuiven in een lange rij voor de communie dacht ik, toen ik dichterbij kwam was ik niet meer zeker en verliet de rij. Genieten van Gods mooie natuur is ook wel gebed zo voel ik het.
We parkeren de wagen en trekken te voet verder, al is de zon weer ongenadig heet, plots duikt een klein meisje op, een jaar of zes denk ik, ze heeft veel te grote schoenen aan, waarschijnlijk van haar mama, ze geeft mij een veldbloempje, zo doen kindjes om iets te krijgen. We hebben nog een lappenpopje in de wagen, we zijn gelukkig nog niet ver, mijn man haalt het popje. Ze is dolblij, drukt het popje aan haar borst, dan legt ze het popje in haar dunne armpjes en wiegt het. We lopen verder langs kleine steegjes, het meisje loopt nog een hele tijd pratend mee maar wat ze ook zegt, we begrijpen haar niet. Na een tijd gaat ze wuivend en lachend naar huis.
Lokaal vakmanschap kan het best worden gevonden in de monumentale toegangspoorten. De door drie zuilen ondersteunde poorten hebben traditionele motieven zoals de zon en de gedraaide touw ,symbolen van het leven en continuïteit. Ook de houten kerken zijn uniek in vorm en versieringen. Met hun karakteristieke hoge daken en hoge, smalle, puntige toren, worden ze vaak beschreven als 'de gotische stijl van de Maramures'. De kerken staan dan ook op de Werelderfgoedlijst.
geen enkele nagel wordt gebruiktHet wordt late middag, nergens een restaurantje in die dorpjes, winkeltjes 'MAGAZIN MIX' zien we wel maar het is zondag, gesloten. Onze magen beginnen te knorren, we besluiten naar Sighetu Marmatei te rijden daar zal wel iets te vinden zijn (Sighetu Marmatei is ook de stad met die beruchte staatsgevangenis voor intellectuelen waar ik een paar jaar eerder over schreef).
Ik denk aan de bus 'De LIJN' die we vorig jaar zagen, zou die bus er nog rijden?
En warempel terwijl we in de stad rondlopen zien we de bus twee keer, doch telkens te laat voor een foto. Vreemd dat die bus niet overschilderd wordt.
foto van 2011En inderdaad, dicht bij de grens met Oekraïne vinden we een restaurant met terras waar we een bord soep kunnen eten. De soepen in Roemenië zijn maaltijdsoepen met veel groenten en stukjes rundvlees of kip, je krijgt er steeds brood bij, soep heet giorba. Er staan altijd verscheidene soepen op de menukaart, gewoonlijk als eerste 'Giorba Burta'. Verleden jaar dachten we dat staat steeds bovenaan waarschijnlijk is dat heel lekker, we bestelden de Giorba Burta. Groot was onze verbazing, het was soep met varkensingewanden, ik kreeg ze niet door mijn keel, precies lintwormen, nu wil ik om het even welke soep behalve Burta.
We maken een korte wandeling door de stad maar het is weer snikheet, 35° te warm om lang te wandelen
we keren terug naar de stille dorpjes waar we later het 'Pensiune' willen vinden waar we verleden jaar ook overnachtten. Helemaal anders dan andere pensions waar je een menukaart krijgt, kan kiezen wat je eet (als het voorhanden is ten minste) en kan kiezen waar je zit. Hier is het een gezamenlijke maaltijd aan een heel lange tafel maar zo geraak je gemakkelijker aan de praat.
Het gaat er hier raar aan toe, wie dorst heeft haalt gewoon een biertje of een glas water uit de ijskast, niemand noteert het en je hoeft aan niemand iets te zeggen, je eet en drinkt zoveel als je wil.
Het pension is in folklorestijl, heel speciaal, overal ziet men handgemaakt materiaal, zowel in de eetkamer, de kamers, het terras dat eigenlijk een lange overdekte galerij is.
We genieten even op het terras en krijgen gezelschap van zwaluwen.
Op de parking staan slechts drie wagens, een van personeel of eigenaar, een met Duitse nummerplaat en de onze, is er zo weinig volk?
Inderdaad bij het avondeten zijn we slechts met vier gasten, niet te geloven, verleden jaar zat de lange tafel in de eetkamer vol, de crisis?
Ook de maaltijd is traditioneel, de palinka en de zelf geproduceerde wijn ontbreken niet, ook aan tafel drink je wat en hoeveel je wil.
We geraken gauw aan de praat, het andere koppel is Roemeens, de man werkt voor een firma in Hannover, hij rijdt met een chique Duitse firmawagen. Hier ook weer komen de problemen van het land aan de orde, dezelfde conclusies, Europa krijgt de schuld, politici corrupt…
Wordt vervolgd…...
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
YNA - Lid geworden op: 24 mar 2009, 20:34
- Locatie: Vl. Brabant
Gustilpe,
Heb eventjes tijd genomen om een bezoekje te brengen en alles bij te lezen. Heb momenteel weinig tijd. Profiteren van het mooie weder hé met de kinderen.
Prachtige foto's.
Ik wens je nog een fijne avond
groetjes
Yna
prentje van ????
Heb eventjes tijd genomen om een bezoekje te brengen en alles bij te lezen. Heb momenteel weinig tijd. Profiteren van het mooie weder hé met de kinderen.
Prachtige foto's.
Ik wens je nog een fijne avond
groetjes
Yna
prentje van ????
Wees blij en geniet.