Verhalen uit de wereld
-
Gast
gustilpe,
Weer bijgelezen, wat een knappe vakmensen die houtbewerkers.
Dat kleine meisje zo gelukkig met haar popje, hartverwarmend!
Goed dat de bussen van 'De lijn' nog hergebruikt worden,
een stukje België in Roemenië.
groetjes van,
elleke
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Gustilpe,
Je boeiende reisverhalen ben ik graag verder komen lezen
Tragisch is de toestand in Poienile en in de ver afgelegen
boerderijtjes , verstoken van elke nutsvoorziening
Heb weer veel bijgeleerd..!
Dank en
lieve groetjes,
elisa
Je boeiende reisverhalen ben ik graag verder komen lezen
Tragisch is de toestand in Poienile en in de ver afgelegen
boerderijtjes , verstoken van elke nutsvoorziening
Heb weer veel bijgeleerd..!
Dank en
lieve groetjes,
elisa
Laatst gewijzigd door elisa20 op 22 aug 2012, 21:19, 1 keer totaal gewijzigd.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa'ke,
je leest maar wanneer je tijd hebt en wanneer je wil hoor!
Neske,
de eerste viool, je hebt ook fantasie om te schrijven
Yna,
oma's hebben dezer dagen weinig tijd, ik ben juist terug van de speeltuin, terwijl Siebrechtje nu met de autootjes speelt even aan de pc. Morgen de kleine Jorinde (9 maanden) er nog bij, de anderen zijn met verlof.
Je schreef een gedicht uit het leven gegrepen, hopelijk blijven we nog lang gezond hé!
Bomi'ke,
een gratis glimlach maakt de dag goed, een feest, zo is het zeker!
elleke,
trouwe lezer, ja die houtbewerkers zijn knappe vakmensen en alles pet primitief gereedschap en zonder nagels.
elisa,
zo'n leven zonder nutsvoorzieningen zoals in Poienile de sub Munte, dat kunnen wij ons niet meer voorstellen hé, hoeveel jaren is dat niet achteruit?
Aan iedereen hier heel veel dank, heel fijn dat jullie er weer waren en het ijdens dat ellenlang verhaal volhouden telkens weer te komen lezen
zonnige groeten,
gustilpe
je leest maar wanneer je tijd hebt en wanneer je wil hoor!
Neske,
de eerste viool, je hebt ook fantasie om te schrijven
Yna,
oma's hebben dezer dagen weinig tijd, ik ben juist terug van de speeltuin, terwijl Siebrechtje nu met de autootjes speelt even aan de pc. Morgen de kleine Jorinde (9 maanden) er nog bij, de anderen zijn met verlof.
Je schreef een gedicht uit het leven gegrepen, hopelijk blijven we nog lang gezond hé!
Bomi'ke,
een gratis glimlach maakt de dag goed, een feest, zo is het zeker!
elleke,
trouwe lezer, ja die houtbewerkers zijn knappe vakmensen en alles pet primitief gereedschap en zonder nagels.
elisa,
zo'n leven zonder nutsvoorzieningen zoals in Poienile de sub Munte, dat kunnen wij ons niet meer voorstellen hé, hoeveel jaren is dat niet achteruit?
Aan iedereen hier heel veel dank, heel fijn dat jullie er weer waren en het ijdens dat ellenlang verhaal volhouden telkens weer te komen lezen
zonnige groeten,
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
........ vervolg
De streek Maramures is naast de houtsnijkunst ook bekend om zijn handgeweven tapijten, ingewikkeld borduurwerk en handgemaakte folkloristische kledij dat nog steeds door de lokale bevolking gedragen wordt.
De wijn vloeit, de zorgen worden opzij geborgen, er volgt een heel gezellige avond samen met de twee dienstertjes, aangesteld door de gemeente, in traditionele klederdracht.
De Roemeense dame is zeer geïnteresseerd in de traditionele klederen, ook de muren zijn versierd met handwerk.
De meisjes hebben tijd zat, slechts vier personen aan tafel, de klederen die wij dragen dat zijn niet de echte, zeggen ze, dat is onze werkkledij.
Ze verdwijnen naar boven en komen terug met enig mooie stukken kleding, in Maramures vaak gebruikt als trouwkledij.
trouwhemd voor bruidegom
voor de bruid
detail van de mouw
De meisjes laten ons een stukje film zien van zo’n trouwfeest, ook de dansen zijn folkloristisch
Daarna blijven we met het Roemeense koppel gezellig praten, in het Duits, de man moet vaak vertalen voor zijn echtgenote.
We vragen hoe het komt dat Iasi in tegenstelling tot elders zoveel gemoderniseerd en vernieuwd werd en dat er zoveel wagens rijden in tegenstelling tot 6 jaar geleden toen het nog zo rustig was. Op het eerste deel krijgen we geen antwoord, op het tweede, een auto is nu een statussymbool zegt de man, iedereen wilt er één en de mijne beter dan mijn buur. Maar later ondervinden ze wat een wagen kost aan brandstof, de verzekering, de afbetaling, enz. ze geraken er niet meer aan uit, de problemen stapelen zich op, ze worden verplicht de wagen van de hand te doen….
Zonder aanleiding zegt de man opeens: al die konvooien die uit het Westen kwamen na de revolutie, dat was niet nodig, ze kwamen van overal, de ontstane Adoptiedorpen en andere hulp, dat hoefde niet.
Ik ben verbouwereerd, weet niet onmiddellijk wat zeggen, sta als genageld aan de grond, zoveel mensen die zich vrijwillig ingezet hebben om de mensen aldaar te helpen aan meubelen, aan voeding, aan kleding enz. al die kosten en energie die er ingestoken werden…..
Mijn jongste zoon zat toen op het college in Aalst, een opvoeder vertrok met een aantal leerlingen van een technische school naar Roemenië, twee leerlingen van het college mochten mee, waaronder mijn zoon. Ze vertrokken met een volle vrachtwagen en legden waterleiding en elektriciteit in een school en in een hospitaal, is dat dan voor niets???
Ik vertel over Adi, mensen uit mijn dorp vonden haar samen met twee zusjes in een van de barakken, moeder overleden, vader aan de drank, er was geen eten in huis, geen meubels, drie kleine meisjes sliepen op de grond. Het Roemeniëcomité uit mijn gemeente kocht klederen, voedsel en bedden voor de kinderen, bleef de familie jarenlang verder ondersteunen, de meisjes konden op hun kosten studeren en behaalden elk een universiteitsdiploma, wat zou er van hen geworden zijn zonder hulp? De man geeft er geen antwoord op, schudt zijn hoofd noch ja noch nee .
Adi vernoemt elk jaar nog een man van dat gewezen comité ‘he was an angel’ zegt zij, ook de anderen van het comité ‘they were angels for us’. De drie meisjes, ondertussen volwassen zijn nog altijd in contact met het ex-Roemeniëcomité, via dat comité kreeg ik jaren geleden het adres van Adi (de andere meisjes wonen in Duitsland) en wissel voor haar en hen wederzijdse groeten en geschenken uit.
Ik ben innerlijk verontwaardigd, mijn man zegt: mijn vrouw heeft ook een klein project, we geven wat uitleg. Hij schudt zijn hoofd ja maar je moet oppassen… ik haal het dossier met de verslagen van de Pope uit de wagen en toon het hem, ik kan nu ineens bijzonder goed Duits praten.
Op de eerste bladzijde van het verslag staat: op die datum zoveel € gewisseld, op die datum zoveel enz. de man schudt weer zijn hoofd, je moet daarmee oppassen zegt hij. Je moet verder kijken naar de volgende bladzijden zeg ik. Ik vertel hem het geval van de kleine Mario, wiens vader gestorven is tijdens de zwangerschap van zijn mama, Mario geboren met het hartgebrek, hij kijkt alles na, ja, ja zegt hij, schudt weer zijn hoofd van ja en nee maar hij wordt milder.
Hij bestudeert een volgend geval, hier gaat het om voedingspakketten voor een gezin, moeder en drie kinderen, een inkomen van 110 € per maand. Hij leest pasta, pasta zegt hij, als je geen geld hebt moet je geen pasta eten en kuisproduct staat hier, als je geen geld hebt koop je toch geen kuisproducten. De betalingsbewijzen steken erbij, het kuisproduct blijkt tandpasta te zijn, een vertalingsprobleempje van Nicoleta. De man draait weer bij, hij geeft het op en geeft mij het dossier terug.
Zoals ik reeds schreef bij het bezoek aan Nicoleta en de Pope wordt elk geval waar hulp geboden wordt eerst grondig onderzocht, wordt een proces-verbaal opgemaakt, gewikt en gewogen of hulp nodig is enz.
De voedingspakketten worden niet zelf gekocht door wie het nodig heeft maar door helpers van de parochie van de pope en worden door mensen van de parochie aan huis geleverd.
We wensen elkaar een goeie nacht maar ik kan de slaap niet vatten, ik lig de voorbije avond en het gesprek te overdenken.
’s Morgens zitten we terug samen aan de ontbijttafel, we hebben minder praat maar normaal ’s morgens zeker, de sfeer blijft gemoedelijk al valt het mij niet gemakkelijk.
We nemen afscheid, wensen elkaar verder een aangename reis toe. Ik kijk de grote luxewagen na, al is het een firmawagen en denk… gemakkelijk als je rijk bent.
Wordt vervolgd….
De streek Maramures is naast de houtsnijkunst ook bekend om zijn handgeweven tapijten, ingewikkeld borduurwerk en handgemaakte folkloristische kledij dat nog steeds door de lokale bevolking gedragen wordt.
De wijn vloeit, de zorgen worden opzij geborgen, er volgt een heel gezellige avond samen met de twee dienstertjes, aangesteld door de gemeente, in traditionele klederdracht.
De Roemeense dame is zeer geïnteresseerd in de traditionele klederen, ook de muren zijn versierd met handwerk.
De meisjes hebben tijd zat, slechts vier personen aan tafel, de klederen die wij dragen dat zijn niet de echte, zeggen ze, dat is onze werkkledij.
Ze verdwijnen naar boven en komen terug met enig mooie stukken kleding, in Maramures vaak gebruikt als trouwkledij.
trouwhemd voor bruidegomvoor de bruiddetail van de mouwDe meisjes laten ons een stukje film zien van zo’n trouwfeest, ook de dansen zijn folkloristisch
Daarna blijven we met het Roemeense koppel gezellig praten, in het Duits, de man moet vaak vertalen voor zijn echtgenote.
We vragen hoe het komt dat Iasi in tegenstelling tot elders zoveel gemoderniseerd en vernieuwd werd en dat er zoveel wagens rijden in tegenstelling tot 6 jaar geleden toen het nog zo rustig was. Op het eerste deel krijgen we geen antwoord, op het tweede, een auto is nu een statussymbool zegt de man, iedereen wilt er één en de mijne beter dan mijn buur. Maar later ondervinden ze wat een wagen kost aan brandstof, de verzekering, de afbetaling, enz. ze geraken er niet meer aan uit, de problemen stapelen zich op, ze worden verplicht de wagen van de hand te doen….
Zonder aanleiding zegt de man opeens: al die konvooien die uit het Westen kwamen na de revolutie, dat was niet nodig, ze kwamen van overal, de ontstane Adoptiedorpen en andere hulp, dat hoefde niet.
Ik ben verbouwereerd, weet niet onmiddellijk wat zeggen, sta als genageld aan de grond, zoveel mensen die zich vrijwillig ingezet hebben om de mensen aldaar te helpen aan meubelen, aan voeding, aan kleding enz. al die kosten en energie die er ingestoken werden…..
Mijn jongste zoon zat toen op het college in Aalst, een opvoeder vertrok met een aantal leerlingen van een technische school naar Roemenië, twee leerlingen van het college mochten mee, waaronder mijn zoon. Ze vertrokken met een volle vrachtwagen en legden waterleiding en elektriciteit in een school en in een hospitaal, is dat dan voor niets???
Ik vertel over Adi, mensen uit mijn dorp vonden haar samen met twee zusjes in een van de barakken, moeder overleden, vader aan de drank, er was geen eten in huis, geen meubels, drie kleine meisjes sliepen op de grond. Het Roemeniëcomité uit mijn gemeente kocht klederen, voedsel en bedden voor de kinderen, bleef de familie jarenlang verder ondersteunen, de meisjes konden op hun kosten studeren en behaalden elk een universiteitsdiploma, wat zou er van hen geworden zijn zonder hulp? De man geeft er geen antwoord op, schudt zijn hoofd noch ja noch nee .
Adi vernoemt elk jaar nog een man van dat gewezen comité ‘he was an angel’ zegt zij, ook de anderen van het comité ‘they were angels for us’. De drie meisjes, ondertussen volwassen zijn nog altijd in contact met het ex-Roemeniëcomité, via dat comité kreeg ik jaren geleden het adres van Adi (de andere meisjes wonen in Duitsland) en wissel voor haar en hen wederzijdse groeten en geschenken uit.
Ik ben innerlijk verontwaardigd, mijn man zegt: mijn vrouw heeft ook een klein project, we geven wat uitleg. Hij schudt zijn hoofd ja maar je moet oppassen… ik haal het dossier met de verslagen van de Pope uit de wagen en toon het hem, ik kan nu ineens bijzonder goed Duits praten.
Op de eerste bladzijde van het verslag staat: op die datum zoveel € gewisseld, op die datum zoveel enz. de man schudt weer zijn hoofd, je moet daarmee oppassen zegt hij. Je moet verder kijken naar de volgende bladzijden zeg ik. Ik vertel hem het geval van de kleine Mario, wiens vader gestorven is tijdens de zwangerschap van zijn mama, Mario geboren met het hartgebrek, hij kijkt alles na, ja, ja zegt hij, schudt weer zijn hoofd van ja en nee maar hij wordt milder.
Hij bestudeert een volgend geval, hier gaat het om voedingspakketten voor een gezin, moeder en drie kinderen, een inkomen van 110 € per maand. Hij leest pasta, pasta zegt hij, als je geen geld hebt moet je geen pasta eten en kuisproduct staat hier, als je geen geld hebt koop je toch geen kuisproducten. De betalingsbewijzen steken erbij, het kuisproduct blijkt tandpasta te zijn, een vertalingsprobleempje van Nicoleta. De man draait weer bij, hij geeft het op en geeft mij het dossier terug.
Zoals ik reeds schreef bij het bezoek aan Nicoleta en de Pope wordt elk geval waar hulp geboden wordt eerst grondig onderzocht, wordt een proces-verbaal opgemaakt, gewikt en gewogen of hulp nodig is enz.
De voedingspakketten worden niet zelf gekocht door wie het nodig heeft maar door helpers van de parochie van de pope en worden door mensen van de parochie aan huis geleverd.
We wensen elkaar een goeie nacht maar ik kan de slaap niet vatten, ik lig de voorbije avond en het gesprek te overdenken.
’s Morgens zitten we terug samen aan de ontbijttafel, we hebben minder praat maar normaal ’s morgens zeker, de sfeer blijft gemoedelijk al valt het mij niet gemakkelijk.
We nemen afscheid, wensen elkaar verder een aangename reis toe. Ik kijk de grote luxewagen na, al is het een firmawagen en denk… gemakkelijk als je rijk bent.
Wordt vervolgd….
Laatst gewijzigd door gustilpe op 23 aug 2012, 19:44, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Lieve Gustilpe
Morgen zonder fout kom ik de drie delen lezen die ik achter sta
er zijn een beetje problemen,dus heb ik weinig tijd.ik laat u later iets weten.
bedankt voor je bezoekje,mooi hoor
Groetjes van assa
Morgen zonder fout kom ik de drie delen lezen die ik achter sta
er zijn een beetje problemen,dus heb ik weinig tijd.ik laat u later iets weten.
bedankt voor je bezoekje,mooi hoor
Groetjes van assa
Laatst gewijzigd door Assa op 24 aug 2012, 18:31, 1 keer totaal gewijzigd.
Groetjes van assa
-
Assa - Lid geworden op: 30 okt 2007, 15:29
- Locatie: Vlaams brabant
Goeie avond Gustlpe
Alles bijgelezen,en weeral genoten van de prachtige foto's,
op vele plaatsen ziet men armoede,en weer beelden van rijkdom.
wat ik mooi vind dat meisje dat jullie gelukkig gemaakt hebben met dat lappepopje,ze straalde van geluk.
Lieve groetjes.. assa
Alles bijgelezen,en weeral genoten van de prachtige foto's,
op vele plaatsen ziet men armoede,en weer beelden van rijkdom.
wat ik mooi vind dat meisje dat jullie gelukkig gemaakt hebben met dat lappepopje,ze straalde van geluk.
Lieve groetjes.. assa
Groetjes van assa
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Gustilpe,
graag kom ik hier lezen!
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
neske - Lid geworden op: 01 aug 2007, 19:48
- Locatie: Vlaams Brabant
Gustilpe,
Vandaag heb ik de tijd genomen om alles bij te lezen, het is zoals Assa zegt, rijk en arm, het verschil is groot en zo is het overal hè. Ik vond het allemaal interessant en met mooie foto's. Je hebt er veel tijd aanbesteed.
Nog een mooi weekend
groetjes
neske
Vandaag heb ik de tijd genomen om alles bij te lezen, het is zoals Assa zegt, rijk en arm, het verschil is groot en zo is het overal hè. Ik vond het allemaal interessant en met mooie foto's. Je hebt er veel tijd aanbesteed.
Nog een mooi weekend
groetjes
neske
Zoek de zonnekant in het leven de schaduw volgt vanzelf
-
Gast
gustilpe,
Ik begrijp jouw verontwaardiging na al de inspanningen die jij,
samen met nog veel anderen, gedaan hebt.
Gelukkig zullen de warme reacties van de drie zusjes veel goedmaken.
liefs van,
elleke
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa, bo'ke, Yna, schrijfster, neske, elleke,
nogmaals mag ik jullie bedanken, heel fijn dat jullie er terug waren!
....... vervolg
We rijden nog even een dorpje terug 'Barsana' daar was het te doen een paar dagen geleden, het vele volk onderweg in klederdracht, nu weten we het waarom. Hier werd het feest van Sint-Paulus gevierd met daaraan verbonden de inwijding van het nieuwe kerkje.
Barsana is een van de bekendste dorpen in Maramures en de best bewaarde en meest originele etnografische regio in Europa.
We bezoeken het orthodox kloostercomplex waarvan de meeste gebouwen dateren van na de revolutie van 1989. Het complex bestaat uit volledig houten gebouwen in traditionele stijl, gebouwd zonder elektrisch materiaal en geen enkele nagel. De 62 meter hoge kerktoren zou de hoogste in Europa zijn in zijn soort. Het klooster bestaat uit verscheidene gebouwen, de priori, het artiestenhuis, de workshops, de refter, het boekenmuseum e.a.
Hooggelegen met uitzicht op de bergen, een oase van stilte en rust.
Prachtig vakmanschap maar toch stel ik mij de vraag was het klooster zo nodig? Het land verkeerde in uiterste armoe, waren er geen andere prioriteiten? En gebouwd op het mooiste plaatsje van Barsana. Anderzijds gaf het een hoop werk aan mensen van de streek.
Ondertussen zien we beneden een gezin met vier kindjes op familieuitstap, wat een contrast:
Bij het verlaten van het klooster zien we:
?????
Stilaan gaan we Roemenië verlaten. Een stop in Baia Mare, een mijnwerkersstad met een mooi centrum, het is 35° we wandelen langs enkele straten doch te heet om ervan te kunnen genieten, het is middag, we zoeken een terrasje op voor een verfrissend slaatje.
We rijden verder naar Ilba waar we ook vandaag zoals op onze eerste dag in Roemenië zullen overnachten. Vooraleer in Ilba aan de komen rijden we een aangrenzend dorpje binnen al over een houten brug. We rijden langs een roestige rivier, misschien ijzererts.....
we zien een wegwijzer naar ‘Casa Memorial’, even bezoeken. De verharde weg eindigt op een smal paadje met kleine kiezel, hier kunnen we doorheen doch de steenbrokken worden groter, we rijden ons helemaal vast, kunnen niet meer voor- of achteruit. De weg is heel smal en vol bochten, de wagen keren kan niet, achteruit rijden niet te doen geheel die bochtige smalle weg…..
Steenbrokken verleggen en nog eens en nog eens…. Er staan een paar huisjes langs de weg, ik zie een poort waar kar en paard staan, rij achteruit in die poort… door de engte van de weg en de bocht is er niet genoeg draairuimte, onze auto…. de man van het tegenoverliggende huisje komt kijken, probeer eerst verder achteruit op het wegje (maar het is geen rechte weg en vol bochten) en dan achteruit die inrijpoort in…. de man en ikzelf geven richtlijnen door....…., met veel gesukkel lukt het, oef!!!! Het Casa Memorial hebben we niet meer gezien maar we zijn blij dat onze auto het er zonder brokken van afgebracht heeft. Het leek zo dramatisch te worden dat ik er niet aan dacht om daar een paar foto’s te nemen.
In Ilba kunnen we van de emotie bekomen en uitrusten op het terras met een frisse pint, het is ondertussen weer 38°, we nemen daarna het avondmaal en brengen de avond door op het terras met een boek.
Wordt vervolgd…..
nogmaals mag ik jullie bedanken, heel fijn dat jullie er terug waren!
....... vervolg
We rijden nog even een dorpje terug 'Barsana' daar was het te doen een paar dagen geleden, het vele volk onderweg in klederdracht, nu weten we het waarom. Hier werd het feest van Sint-Paulus gevierd met daaraan verbonden de inwijding van het nieuwe kerkje.
Barsana is een van de bekendste dorpen in Maramures en de best bewaarde en meest originele etnografische regio in Europa.
We bezoeken het orthodox kloostercomplex waarvan de meeste gebouwen dateren van na de revolutie van 1989. Het complex bestaat uit volledig houten gebouwen in traditionele stijl, gebouwd zonder elektrisch materiaal en geen enkele nagel. De 62 meter hoge kerktoren zou de hoogste in Europa zijn in zijn soort. Het klooster bestaat uit verscheidene gebouwen, de priori, het artiestenhuis, de workshops, de refter, het boekenmuseum e.a.
Hooggelegen met uitzicht op de bergen, een oase van stilte en rust.
Prachtig vakmanschap maar toch stel ik mij de vraag was het klooster zo nodig? Het land verkeerde in uiterste armoe, waren er geen andere prioriteiten? En gebouwd op het mooiste plaatsje van Barsana. Anderzijds gaf het een hoop werk aan mensen van de streek.
Ondertussen zien we beneden een gezin met vier kindjes op familieuitstap, wat een contrast:
Bij het verlaten van het klooster zien we:
?????Stilaan gaan we Roemenië verlaten. Een stop in Baia Mare, een mijnwerkersstad met een mooi centrum, het is 35° we wandelen langs enkele straten doch te heet om ervan te kunnen genieten, het is middag, we zoeken een terrasje op voor een verfrissend slaatje.
We rijden verder naar Ilba waar we ook vandaag zoals op onze eerste dag in Roemenië zullen overnachten. Vooraleer in Ilba aan de komen rijden we een aangrenzend dorpje binnen al over een houten brug. We rijden langs een roestige rivier, misschien ijzererts.....
we zien een wegwijzer naar ‘Casa Memorial’, even bezoeken. De verharde weg eindigt op een smal paadje met kleine kiezel, hier kunnen we doorheen doch de steenbrokken worden groter, we rijden ons helemaal vast, kunnen niet meer voor- of achteruit. De weg is heel smal en vol bochten, de wagen keren kan niet, achteruit rijden niet te doen geheel die bochtige smalle weg…..
Steenbrokken verleggen en nog eens en nog eens…. Er staan een paar huisjes langs de weg, ik zie een poort waar kar en paard staan, rij achteruit in die poort… door de engte van de weg en de bocht is er niet genoeg draairuimte, onze auto…. de man van het tegenoverliggende huisje komt kijken, probeer eerst verder achteruit op het wegje (maar het is geen rechte weg en vol bochten) en dan achteruit die inrijpoort in…. de man en ikzelf geven richtlijnen door....…., met veel gesukkel lukt het, oef!!!! Het Casa Memorial hebben we niet meer gezien maar we zijn blij dat onze auto het er zonder brokken van afgebracht heeft. Het leek zo dramatisch te worden dat ik er niet aan dacht om daar een paar foto’s te nemen.
In Ilba kunnen we van de emotie bekomen en uitrusten op het terras met een frisse pint, het is ondertussen weer 38°, we nemen daarna het avondmaal en brengen de avond door op het terras met een boek.
Wordt vervolgd…..
vriendschap is het kostbaarste geschenk!