Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 5 November 2012



Schaduwland

en ofschoon ik nooit
de plaatsen
van mijn weemoed
vinden zal

begin ik
aan de reis

als blinde passagier
verstekeling

bagage pak ik niet
want geen verblijf
noch wederkeren

de verte wenkt...
ik kom

Elleke

[Alterego1]

op 6 November 2012



Voor immer vaarwel

Gedachten vluchten
uit het licht
en spoken
zwart doorheen
mijn geest

nimmer meer en
zonder duiding
vele vragen
twijfel
onrust

afscheidsloos
gedachtenloos
immer
zo immer
vaarwel ...

Elisa

[Alterego1]

op 7 November 2012



HERFSTBLUES

herfst , waarom
ben jij weemoed en verlangen
met zoveel mysterie
omhangen

soms nog fleurig
en kleurrijk
je luchten wijds
toch …..ben je afscheid

je vurige zwammen
met witte stippen
je roodborst , kunnen
mijn weemoed niet stillen

jij bent verweven
met afgeven
het luisterrijke
ontkleden

soms ben je storm
soms ben je stilte
spreid je wat zon
of koude kilte

toch breng je rust
ingetogen
laat je ons verpozen
bij onze doden

herfstblues
waarom hou je mij gevangen
met je draden van weemoed
en een stil verlangen

Fernanda

[Alterego1]

op 8 November 2012




Adieu

Spreek tot mij met je laatste adem
En zucht niet van vertwijfeling,
Zeg me met je laatste woorden
Wat je missen zult voortaan.
Fluister als je niet meer praten kan
Of stamel nog een keer mijn naam,
En als ook dat te lastig valt,
Kijk me dan nog even aan.

Kijk me aan met je oude ogen
En ween niet van ontgoocheling,
Zie eens met die mooie ogen
Die ik missen zal voortaan.
Knipper als je niets meer zeggen kan
Of denk gewoon nog eens aan toen,
En als ook dat te triestig is,
Raak me dan nog even aan.

Frankie

[Alterego1]

op 9 November 2012




Een onbeantwoorde vraag

Ik ondervraag de wolken
ze drijven samen
ontwijkend schuiven ze in ijltempo voorbij
ze antwoorden niet!

Ik ondervraag de sterren en de maan
twinkelend en schitterend
kijken ze op aarde neer
ze antwoorden niet!

Ik ondervraag de bomen
druk doende en neerbuigend in de wind
negeren ze mijn vraag
ze antwoorden niet!

Ik ondervraag de vogels in hun vlucht
ze reizen naar verre oorden
en verdwijnen in de nevel
ze antwoorden niet!

Ik ondervraag mijn diepste zelf en weet
de dag zal eerlang komen
dat ook ik verdwijnen zal
ik wéét alleen, maar niet wanneer en hoe

ik sterven zal!

Gustilpe

[Alterego1]

op 10 November 2012



Op het kerkhof

Een stad van stenen
en bloemen,
aan de rand van een stad.
Zonder de één november bezoekers
is het hier stil en sereen.
Ik loop op de aangelegde paadjes
naar een speciale steen,
staar naar de foto
van een gelukkig, glimlachend paar.
Nu voor altijd te saam.
Wonderlijk voel ik vrede
van binnen,
vrede met mijn bestaan.

Hilde

[Alterego1]

op 11 November 2012



Erepark

't Is gek, maar een van de plaatsen waar ik graag, als bezoeker dan, vertoef,
is 't kerkhof in mijn geboortedorp, aan de rand van de Waasse polder,
wat daarvan nog overblijft tenminste, na die veertig jaar van geld- en vraatzucht
van de Antwerpse havenbaronnen.
Het liefste ga ik er op een mooie zomerdag als 't rustig is.
En eigenlijk is het ook weer niet zo gek,
de hele buurt ligt er, te sjouwelen, over vroeger denk ik.
Alleen hun stoeltjes ontbreken. Moeder ligt onder een mooie berk stil te zijn
en zachtjes te glimlachen zoals ze vroeger deed, in de schaduw voor de middagzon.
Vader ligt helemaal vooraan, op 't erepark van de grote oorlog
naast de buurman waarmee hij zijn hele leven overhoop gelegen heeft.
Nou ja het lot speelt zo zijn eigen spelletjes.

Piet, zo heette hij die buurman, is altijd vurig rood geweest
en vader was een gelovig mens en hij stak dat ook niet weg.
Piet had echt vier jaar in de modder gezeten ginder aan de IJzer,
tussen de ratten en de dood. Hij had het geluk dat hij er slechts half doof uitkwam.
Hij had frontstrepen en eremedailles. Die lagen 't hele jaar in het ene bekertje
dat hij met zijn duiven ooit gewonnen had.

Behalve op de 21ste, dan werden ze opgepoetst voor 't plaatselijk 'te velde'.
Vader, die vlakbij de frontlijn in 't etappegebied woonde en 't verplichte werk
voor de Duitsers moe was, meldde zich eerst veel later als 'vrijwilliger',
een dienst die hij, toen iedereen in het Europa der dwazen het vechten moe was,
voor een goed deel doorbracht met het bezetten, nou ja, veel meer deden ze er niet,
van Duitsland, want die hadden verloren.

Die moeilijke want verplichte cohabitatie beperkte zich overigens tot de vaders.
Moeder en Marie, de buurvrouw, noch beider kinderen hebben zich ooit
aan de consignaties gehouden. Wij hadden dan ook niet aan de IJzer gelegen.
Nu liggen ze allebei onder dezelfde kruisjes, die in heel West Europa
uit pure schaamte al die jaren proper gehouden worden.
Ik weet niet of er daar tussen de populieren nog 'te velde' geblazen wordt.
Voor vader hoefde het zeker niet. Denk dat hij liever bij moeder gelegen had,
maar voor moeders is er geen erepark en haar graf
wordt met liefde door de kleinkinderen gepoetst..
en er zijn na 25 jaar nog altijd bloemen, ze zag die zo graag.

Give

[Alterego1]

op 12 November 2012




Blijf, blijf mijn vriend

blijf het palet
dat mij verrukt
met duizend kleuren
blijf de zomernacht
die mij bedwelmt met zoete geuren
blijf de oever waar ik mijn boot
kan meren
blijf de stroom
die mijn getij doet keren
en blijf
blijf vooral
al is het nog maar even
de vloedlijn van mijn leven
blijf, blijf
mijn vriend

Janina

[Alterego1]

op 13 November 2012




Kom laat ons wachten

Kom laat ons wachten
op de volle Maan
Dan kunnen wij samen huilen
om wat ons werd aangedaan.

Kom laat ons wachten
op de komende wind
Die de verdorven lucht blaast
dat men hem nooit meer vindt

Kom laat ons werken
aan wat nieuw geluk
Dat verdienen wij beiden
stuk voor stuk

Jure

[Alterego1]

op 14 November 2012



Kortere dagen

Door het bladerdek
valt de regen neer.
Eerst een paar druppels
daarna steeds meer en meer.

De herfst laat zich nu ook
van een onaangename kant zien.
Je kunt ook merken dat de dagen
nu sneller korter worden.

Nu is alles rustig buiten
en is ook door de regen niet veel te zien.
Het is alleen een beetje somber zonder zon
Maar denk er aan je bent zelf de zon.

Dat is nu eenmaal het ritme van de natuur.
Nu komen als je 't zelf wil ook mooie tijden
en als je een hobby hebt,
dan vliegen tijd en dagen voorbij.

Gezelligheid moet je zelf maken.
Zo heerlijk warm,misschien bij een houtvuur.
Dan heb je toch nog een stukje van de natuur.
Het zal een paar maanden duren,
laat daardoor je leven niet verzuren.

Blijf positief dan gaat het sneller
voorbij dan je denkt.
Vooral als je een computer hebt
kun je hier wat praten en daar wat lezen.

Je kunt nog zoveel leren
Hou de moed er in.

Monika

[Alterego1]

op 15 November 2012



Late herfst

De bomen worden kaal
de dagen zijn vaal
herinneringen vervagen
alleen de mooie dagen
blijven haarscherp gegroefd
het mooie en blije geproefd
van een druk leven
het groen is verweven
met de stervende pracht
van de kleurrijke bladerdracht.

Nele

[Alterego1]

op 16 November 2012



Vertellingen

Ze pelt enkele tomaatjes en wast de slablaadjes
terwijl kan ze even bezinnen bij die ommekeer voor haar,
diep vanbinnen.
In het najaar als de natuur zijn herfstsluier zal dragen
zullen zij de sprong wagen.
In de feestzaal bij Yin en Yang
zal ze haar tranen niet kunnen bedwingen
als hij daar een liedje van hoop gaat zingen.
Ook al is het dan kouder het is tenslotte herfst,
maar ze kunnen niet langer wachten,
zo denkt ze in gedachten.
Hij wou ook nog een speech geven
over de goede en kwade wegen in een mensenleven,
maar zij bekeek hem boos en toen heeft hij maar gezwegen.

Elkaar begrijpen...dat heet dan gelukkig zijn.
Nu heeft ze teveel noten gegeten... met haring.
Hij zegt: 'Jij hebt wel een rare goesting'
en boos gooit zij de lege noten naar zijn hoofd.
Ze voelt zich ziek, hij geeft haar een emmer,
'hier is de emmer van verdriet' zegt hij meevoelend
'en neem enkele pillen dan zal je vlug ophouden met rillen.'
Bij de vlammetjes van het kaarsenlicht droomt ze
hoe het verder zal gaan in oktober,
dan gaan ze zeker wandelen
en genieten van de prachtige herfstkleuren.

De radio speelt een nostalgisch lied van de vroege jaren zestig,
dan had ze nog geen zorgen, wie dacht er toen al aan morgen?
De bel rinkelt en de oude man van vorige keer staat voor de deur:
'dag jonge dame, wil je geen goed wijntje kopen?
Het is echte kasteelklasse en je zal gelukkig zijn
want dat geeft je gezicht een beetje kleur.'
(pff..wat een charmeur).
'Hoe heet die wijn' vraagt ze ongeduldig
en hij antwoordt 'zijn naam is wind.'
Ze zegt: 'luister eens vriend.. ben jij klaar om te vliegen?'
Hij vertrekt 'en altijd nog oktober nog niet veel verdiend'
mompelt hij somber.

Na deze onderbreking wou ze verder nadenken
ondanks de kilte en regen zou dit somber jaargetijde
haar veel warmte schenken.
Zij zal met de baby gaan wandelen in het park
of om het even waar naartoe,
misschien zal papa te moe zijn en hield de baby ons wakker,
ocharme die stakker.

Herinneringen aan die wandelingen in oktober
met het mooiste kleurpalet zullen hen bijblijven
ook als de twijfel toeslaat, het soms wat moeilijk gaat,
kijken ze naar baby Karel, die schat van een parel.

Neske

[Bosrankje]

Op 17 november 2012



November


Het laatste startschot is genomen,
de muggen dansen al hun laatste pas.
Nog één keer is de zon gekomen
en strooit haar laatste parels in het gras.

Oktober gaat, November is in zicht
en steekt de taaie weemoed aan
van ieder jaar,
wiens ellenlang gezicht,
dat inkeer preekt,
ik niet verkroppen kan.

we vieren stiller
en gedweeër
onze dwaze nachten
achterwaartsjaars :
zandloper tijd
bezinkt nu traag
tot roerloosheid
en is opnieuw
het wachten – overmatig

Ninjavincent

[Bosrankje]

Op 18 november 2012




Meneer de leegte


Hij komt als je hem minst verwacht ?
Hij komt , wat had je dan gedacht ?
Dat hij je deur voorbij zou gaan ?
Dat hij zijn prijs zomaar liet gaan ?

Hij loopt krom als een oude man
Hij loopt alsof hij niet beter kan
Toch is hij dag en nacht paraat
Nooit is hij één minuut te laat

Hij ruimt de mens op één voor één
Hij heeft een plaats voor iedereen
Daar is de wet voor elk gelijk
Rijk naast arm , arm naast rijk

Hij reist de hele wereld rond
Hij is nooit ziek , hem mist geen hond
Ooit staat hij voor mijn deur
Dat is het einde van de sleur.


Norman

[Bosrankje]

Op 19 november 2012


Verdriet


wegen die uit elkaar gaan,
je hebt het niet graag
de stenen die
aan de kant blijven liggen
wegen zwaar op de maag

terug kun je niet wandelen
langs het levenspad,
al zou je 't wel willen
keuze is er niet,
je hebt alles al gehad

de hardheid van het leven
ervaar je vroeg,
... of later misschien,
maar je weet dat je 't verdriet
vanaf 't begin bij je droeg

Rapke