Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 20 November 2012



Kamperfoelie

Aan de oude schommel
dicht bij het keukenraam
groeit en bloeit
een stoere kamperfoelie
zomer én winter

Sneeuw- en ijsbloemen
die bloeien maar
'n korte tijd
de zomer daarentegen,
duurt Godzijdank
een kleine eeuwigheid.

En valt de avond, warm
nog en zwoel
dan open ik het raam,
en adem
duizend geuren
een vogel zingt zijn avondlied,
pas straks
sluit ik de deuren.

18.02.04

Toen klonk mijn vers
heel opgetogen,
en vele jaren nog daarna
konden wij genieten,
van bloem en geur,
steeds maar groeiend
en opnieuw bloeiend.
Tot in die barre winter
dit laatste jaar voorbij,
Geen blaadje, geen groen,
alleen maar stengels
hout en stijf,
er zat helemaal geen leven meer
in zijn dorre lijf.

Ria
25.10.2012

Helaas,
alles sterft
niets blijft eeuwig!
Tenzij de mens,
die voor
de Eeuwigheid
is geboren

[Bosrankje]

Op 21 november 2012



Aquarel


Herfst heeft de zomer overschilderd
in oxydatiebrons en pastelbruin
De eens zo zachte zomerwind
huilt nu als verwilderd
en giert het loof uit elke kruin

Dit levend aquarel
bewonder ik met groot ontzag
zolang ik het maar
van achter glas bekijken mag


Robbe

[Alterego1]

op 22 November 2012



Ik laat je gaan.

De bladeren,ze vallen
de zomer legt haar vleugels neer
de lijster zingt haar laatste liedje
de weerstand heeft geen woorden meer.

De herfstwind laat haar tranen lopen
en blaast de twijfel van mijn huid
het najaar legt de waarheid open
en trekt haar oude kleren uit

Dit was het dan,ik laat je gaan
de dingen die we deden
ze zijn voorbij gegleden
en raken me nog even aan

Dit was het dan, ik laat je gaan
jouw handen door mijn haren
die dierbare gebaren
zullen in gedachten voorbestaan

De bladeren, ze vallen
de winter spreidt z'n loper uit
verloren trekt de zon haar jas aan
en schijnt nog een keer door de ruit

Dit was het dan
ik laat je gaan
de innigste momenten
ik laat ze aan de lente
wat eens zo mooi was kan niet meer bestaan
wat eens zo goed was is nu vergaan

De zwaluwen, ze vluchten
de avondster staart wat verward
de beuk verliest haar laatste vruchten
de bladeren, ze vallen van mijn hart

Schrijfster

[Alterego1]

op 23 November 2012



Moddervelden

De gele maistoppen in het modderige veld
wuiven mij toe,precies met de smeekbede
"red ons want wij moeten hier hoognodig weg".
Maar de diepe groeven
in die zware polderaarde
beletten het de boeren
de mais te ontdoen van hun rijpe kolven.
Zware modderbergjes liggen ook op de weg,
en vormen een glijbaan voor menige auto.

Soms geraak je gewoon
niet over "de berg"met de auto.
Ik heb medevoelen met de boeren
die toch willens nillens nog proberen
grotendeels hun oogst te redden,
maar de zware tractoren zakken weg
in die zompige moddervelden.

't Is zielig die gele maisstengels
daar nog te zien staan,
ja het is zeker vijf voor twaalf.
Owee,recht voor de deur
staat de knolselder ook te wachten,
om bevrijd te worden.

En onze Jean-Luc,de windhaan...ewel
die staat nog altijd met zijn
pluimstaart naar huis gericht,
af en toe een lichte beweging en dat is het,
dus weinig verandering in windrichting.

Jadi

[Bosrankje]

Op 24 november 2012




De tijd verstrijkt...


Waar zijn de jaren van weleer
toen we nog samen waren.
We gingen vissen in het meer
en in het rietveld met de roeiboot
varen.

Nu jaagt de wind
de dode blad'ren voort,
en tikt de regen
op de ruiten.
Novembermaand,
ik heb vandaag je lied gehoord
en sluit het duister buiten.


Tineke

[Alterego1]

op 25 November 2012



Leven

Ik zal niet sterven,
niet vandaag en niet morgen
want ik beloof aan morgen dat ik er zal zijn.
Sterf niet voor mij,
sterf voor jezelf
want aan je sterven zal ik niets hebben,
enkel mijn verdriet.
Vrees niet,
jij blijft leven want ik vergeet je niet.
Ik kan niet vergeten,
iedereen blijft leven.
Tot ik sterf,
maar ik sterf niet,
ik beloofde het aan morgen…

Claire

[Alterego1]

op 26 November 2012



In het land van vergeten

't Is zo stil bij doctor M.
sedert de veerman hem heeft overgebracht.
Naar de andere kant.
Het Land van het Verleden.
Ik heb de man nooit gezien of gesproken.
Wel geschreven.
Scripta manent. En zo trok ik sporen.
Ach, zo is het 'leven' nu eenmaal.
Als je tastbaar lichaam is opgebrand.
Hoelang dan blijft het vuur
nog nasmeulen...
voor het dooft.
In het Land van Vergeten.

Uvi

[Alterego1]

op 27 November 2012


Met ppt van Yna zelf.

Herfstweer

Het is vandaag zo rustig en kil
tegenover verleden week
een groot verschil
Toen kregen we nog zeer warme dagen,
maar nu is er regen,
die heeft de zon komen verjagen.

Donkere wolken komen aandrijven
die willen precies
dat de zonnestralen wegblijven.
Tot grote ergernis van de mensen
die de regen beu zijn
en liever het zonnetje wensen.

Met mooi weer
is een boswandeling heel tof.
men kan dan de mooiste
herfstkleuren bewonderen
en er is veel zuurstof.

Op de grond een prachtig tapijt
van goudgele bladeren
en afgevallen takken.
Je moet wel opletten
dat je niet uitglijdt of niet
in plasjes gaat wegzakken.

Na een flinke wandeling
is men moe en voldaan
en kan men volledig ontspannen
terug naar huistoe gaan.

Yna

[Alterego1]

op 28 November 2012



Vergankelijkheid

Lente en zomer,
gekomen en geroemd,
nu dorre bladeren,
als 'n hoopje schroot,
in volle herfsttooi
geofferd op het
altaar der aarde.

't Vergankelijke
duidelijk in beeld,
uit stof en as geboren
tot stof en as weergekeerd,
niets van dit aardse leven
ontkomt aan die
natuur-wetmatigheid.

Alterego

[Bosrankje]

Op 29 november 2012




Nachtelijke mijmeringen


Ben ik een dichteres,
een schrijfster,
een fotograaf,
een beeldhouwster,
een schilderes ?

Alles heb ik geprobeerd
met ijver en passie
Ik heb genoten
van elk moment
maar nergens
heb ik mij volledig
ontplooid...

Nooit zal ik weten
wie ik eigenlijk ben !
Maar heeft dat zoveel belang ?
Telt de herkenning
van anderen
meer dan wat
men beleefd heeft ?

Is beroemdheid
belangrijker
dan zichzelf te zijn ?
Creëren
in alle mogelijke vormen
is een gave,
men kan het niet leren...

Als ik even stil sta
bij deze gedachten,
weet ik dat alles
wat ik gedaan heb
een reden
voor mij had
en dat,
en alleen dat,
telt !


Bosrankje

[Alterego1]

op 30 November 2012



Herfst

Een zwerfkat duikt de varens in
de hemel hult zich in het rood
nu mijn straat de mist ingaat
spint mijn nazomer
op mijn schoot:

Doe rustig wind!
Ga gedichten zitten prevelen
of lees de wolken aan de kim.
Knip de bomen in het park,
blader door een oude man,
fluister in zijn baard
dat hij de winter moet zien zitten.
Ga liggen en zwijg
als een jongen vol passie
op de zoenstrook van een perron
afscheid neemt van zijn zomerlief

Jaag liever
de muizenissen
uit mijn hoofd.

Rita Jouck

[Alterego1]

op 1 December 2012



Advent

Het jaar gaat snel voorbij,
het is alweer bijna advent.
't Gaat zo langzaam weer naar het jaareinde
Dan neemt ook het weer een grote wending.
Het is nu al volop kerststemming,
Het is de tijd om te bedenken.
Er zijn er velen die geven
grote en kleine geschenken.
Ik vraag me af
of dat nu speciaal moet in deze tijd.
Als ik een engel was
en alles kon veranderen,
dan zou ik iedereen gezondheid
en vrede willen schenken.

Maar vooral geen geweld
aan mens of natuur.
Er zijn zoveel kleine dingen
die je kunt bedenken.
Waarom nu juist in deze tijd van advent.
Je kan het hele jaar een beetje begrip
voor elkaar hebben.
Geef je naaste een klein gebaar,
al is het maar even praten,en reik ze de hand.
Geef elkaar een beetje attentie,
het hele jaar,maar niet alleen in de advent.
Ik wens iedereen een mooie en gezonde tijd.
En als het kan,sta er voor elkaar.
Ik brand een kaarsje voor iedereen.

Monika
.

[Alterego1]

op 2 December 2012




Herkenning ?

Gekluisterd
in die diepe zachte fauteuil
ver weg van deze wereld
zag je haar

Die kleine tengere vrouw
van verre
naderen
met een kwieke tred

Zo zag je haar
je lieve vrouw
zag jij in haar
je overleden vrouw

In tranen schokkend
uitgebarsten
rauwe klanken
uit totale smart

Papa, mijn papa
hoe zal ik je troosten

Die lieve vrouw...
is niet je vrouw ...

Elisa

[Bosrankje]

Op 3 december 2012




Irminsul


geen ster
der wijzen
toont de weg

kompasnaald
slaat op hol

geen spoor
dat ik
kan volgen

op deze
blauwe bol

maar één ding
weet ik zeker

wanneer ik val
zal ik
weer opstaan

bij twijfel
loop ik door

misschien
dat ik ooit
de plek vind

waar hij dan bloeit
mijn eigen-wijze
levensboom


elleke

[Alterego1]

op 4 December 2012



Kind van de oorlog

Hongerige monden
Grote bange ogen
Verwoestte stad
Ruïnes van huizen,
Die er gisteren nog stonden
Een doordringende geur
van rottend vlees
Op de hoek van de straat
Een wenend kind
Waarschijnlijk nu een wees

Naast elkaar geplante tenten
Vuil, vochtig en koud
Vooraan een stuk plastiek
Dat moet doorgaan voor deur
Binnen in de woonplaats
De familie samengepropt
De hongerige schreiende baby,
grootmoeder kwijlend
paars van de kou en stokoud

En ik sta recht,
na het laatavond journaal
Zet de verwarming alvast hoger,
zo is het s’morgens warm en aangenaam
Ik ben verkouden
en drink nog een grog
Plots moet ik denken aan dat kind
Aan het kind van de oorlog

Het kind zonder naam
Het kleine wezentje,
met grote bange ogen
Die tengere gedaante
Hulpeloos en nog zo klein
Er overvalt me een gevoel
van diepe schaamte

Schaamte om mens te zijn…

Tinneke