Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 18 Januari 2013



Het roodborstje

Het roodborstje komt pikken
op de zaadjesbol
het durft niet te tikken
om binnen te komen
zijn pluimpjes staan hol
om het warm te krijgen

Het is een strijd
in de winter eten te rijven
de poes zit te kijken
zou hem nog vangen
maar,heb gelukkig de bol
héél hoog gehangen

Nele

[Alterego1]

op 19 Januari 2013



Soms

Soms wil je iets beslist niet meer doen
Voel je je dom en een grote oen
Omdat je kwaad en teleurgesteld bent
Maar hoe je iets ook keert of went

Al blijf je ook heel erg teleurgesteld
Toch ben je nooit helemaal door je kwaadheid geveld
Je vergeet in een opwelling je tegenzin
En gaat weer ergens aan beginnen tegen beter weten in

Omdat je niet echt zo kwaad bent als je denkt
Je symphatiegevoelens zijn sterker, waardoor je toch aandacht schenkt
Aan waar je eigenlijk afstand van wou nemen
Je doet dat niet hoewel je weet er blijven altijd problemen

Met benadering en onderscheid des persoons maken
Of onbewust een gevoelige snaar te raken
Mensen waar je ook al is het maar iets om geeft
Kun je niet uit je gedachten bannen zo lang je leeft

Sommigen hebben een speciale plaats nu eenmaal ingenomen
Wat er dan ook gebeurt ze blijven steeds weer naar boven komen
Je kunt niet iemand zomaar uit je geheugen wissen
Het is geen virus, daarover kun je zelf niet beslissen

Je hebt er een band mee gehad en al bestaat die niet meer
Toch blijft er iets hangen, dat ondervind je keer op keer
Al doe je nog zo je best te vergeten
Je komt dan in botsing met je eigen geweten

Je kunt nog zo kwaad zijn
Maar sterker is de pijn
Die je voelt als je bewust ervoor wilt vluchten
Je gaat dan maar weer zitten en eens heel diep zuchten

Want je weet, je kunt toch nooit vergeten
Dan kom je liever in botsing met jezelf en je eigen geweten
Daarom is het in het leven nemen en geven
Maak het elkaar niet moeilijk, want alles duurt toch maar even...

Nienka

[Bosrankje]

Op 20 januari 2013




Een sneeuwtapijt


En weer dwarrelen de witte vlokjes naar omlaag,
een wit kleedje op het gras . . . heel traag .
Alles lijkt nu zo clean en schoon hier buiten,
een sneeuwtapijt waar een roodborstje
nog heerlijk was aan het fluiten.
Dit geeft een zalige rust
en toch wel een goed gevoel.
Weet je wat ik bedoel ?!
Toch wel een wonder,
"de natuur . . . ,"
het is iets bij-zonder !!!


Ninjavincent

[Bosrankje]

Op 21 januari 2013




Vragen


Wat doet het meeste pijn ?
Woorden die werden uitgesproken
Of woorden die verzwegen zijn

Wat bracht mij het meeste verdriet ?
Dat zij was vreemdgegaan
Of dat ze mij achterliet

Wat maakt de kwelling het langst ?
Dat mij de nieuwe moed ontbreekt
Of het eindeloze van de angst

Wat maakt een mens zo moe ?
Is het de jeugd die ons achterliet
Of het inzicht naar het einde toe


Norman

[Alterego1]

op 22 Januari 2013



Gedichten

Een gedicht is goed
als de ziel wordt geraakt
waardoor het bloed
vlugger door 't herte gaat.

Een gedicht kan alles geven
aan wie er in verder leeft
maar 't kan ook blijvend kleven
aan diegene die 't geschreven heeft.

Een gedicht is niet iets wat moet
dat is het nog nooit geweest
het straalt zijn gouden gloed
vanuit de vrije, open geest.

Rapke

[Alterego1]

op 23 Januari 2013



Wintersprookje

Helemaal omringd door sneeuw.
Een lekker warm huisje,
waarin je schuilen kan.
Lange wandelingen,
zachte, malse stappen,
tot over je enkels in de sneeuw.

Onderweg halte houden bij een
lekker gestookte vuurpot,
je bijna bevroren neus, ontdooien,
je handen warmen
en stilaan de nevel zien vallen
over het uitgestrekt sneeuwlandschap.

Dicht bij elkaar aanleunen,
een eenzaam, achtergebleven paard strelen.
Hij droeg weliswaar een winterjas.

En dan de winterzon zien ondergaan,
sneeuw in goud zien veranderen.
De terugweg aanvangen
met pillampen en maneschijn.

En thuis komen, in een gehuurd huisje,
met zijn Ardense warmte,
lekkere erwtensoep eten
met bruine, dikke sneden brood,
belegd met echte boter.

En daarna bij het haardvuur,
samen neuriën, zachtjes vertellen.
En genieten, genieten van de rust
en van elkaar, wij de ouders
en de kinderen.
Zalig!

Je zal al wel gemerkt hebben
dat deze droom ooit eens echt gebeurde.
Een weekendje Spa,
en "neen", zei Pientje,
"er zal geen speldenkop sneeuw vallen
dit weekend."

Maar Pietje had ook een bijnaam,
weet je nog, " de leug...."
karrenvrachten sneeuw vielen er.

Resultaat, sneeuwkettingen
en heerlijke wandelingen,
langlaufen en skiën.

Soms zijn dromen geen bedrog.

Ria - december lang geleden

[Alterego1]

op 24 Januari 2013




Heerser

De mens is de heerser van de hemel
en schiet pseudosterren in de lucht
vervaagt met lichtreclame
het echte stergewemel
terwijl verschrikte vogels
sterven op de vlucht

De mens is de heerser van de aarde
wie zich niet schikt
wordt onderdrukt
Enkel het zwarte goud
heeft in zijn ogen waarde
Met bommen gooit hij
de lieve vrede stuk

De mens is koning
van de zee
vervuilt gewetenloos
de oceanen
De zeeën worden leeggevist
Neptunus huilt
bittere tranen

Maar als de natuur zich wreekt
en moeder Aarde beeft
De vuurberg assen spuwt
Dan roept de koning “Hulp”
Dan kruipt de heerser
van de wereld
angstig in zijn schulp

Robbe

[Bosrankje]

Op 25 januari 2013





Laatste stralen.


Geruisloos gaat de dag vervagen
horizon die haar laatste stralen toont
als ook kleine lichtbanen langzaam dalen
is de dag gesloten en bekroond

Geven lome grijze sluiers
inval van de avond weer
voortgedreven door diepe duisternis
daalt gestaag over ons neer

Vogels zijn hun zang gestaakt
bloemen die zich sluiten tot knop
Gelukkig is de mens die vredig slaapt
lang voor hen die smachtend wachten tot
de dageraad opnieuw de aarde raakt


Schrijfster

[Bosrankje]

Op 26 januari 2013




Winters dorps aanzicht


Achter winterkale velden het dorp
door wielen doorgegroefd paden
brengen je op wegen naar nergens
waar tijden al eeuwen bevroren

adem blaast kleine witte wolkjes
kraaien dansen om een konijnkadaver
en hoorbaar het gehinnik van paarden
in stallen het gerinkel van kettingen

op ‘t dorpsplein rijst majestueus de kerk
duwt zich door kruinen van oude eiken
de dodenakker nog een ijsbloemenveld
achter ramen fluisteren dorpelingen

de zon zwemt op de eendenvijver
in ’t droge van de wintermaand
weidebomen schudden noordenwinden
uit reeds lang verbloeide twijgen


sunset

[Bosrankje]

Op 27 januari 2013




Winternacht


Hoe schitterend zijn de bomen
in dit koude winterland.
Zij dromen in de heldere nacht
te midden van fluwelen
sterrenpracht,
hun kronen als van kant
getekend door des meesters
liefdevolle hand.

Zacht ruist de wind
door dit verlaten oord
en nu,
in deze nacht
heb ik opnieuw
zo duidelijk
jouw stem gehoord.


Tineke

[Alterego1]

op 28 Januari 2013



Oneindig is...

Zo ver of verder dan de horizon
Ik dacht immers dat oneindig niet verder kon

Oneindig is,
zo diep,
dieper dan ik dromen kon

Oneindig is,
mijn wilskracht om te streven naar mijn doel
En sterker worden dan ik ooit tevoren was

Oneindig is,
lichter dan de zachtste dons,
en ervaren wat zacht zijn betekent

Oneindig is,
hoger dan ik reiken kan,
en uiteindelijk de sterren raken

Oneindig is,
mijn inzet met uitzicht op de overwinning

Oneindig is,
vechten om er te geraken
en het bereikte nooit meer los te laten

Tinneke

[Alterego1]

op 29 Januari 2013



Thuis

De wind heette me welkom toen ik thuiskwam.
Het ontroerde me. Zoveel trouw.
Hij kwispelde in de bomen als een tevreden hond.
Thuis. Is mijn tederste woord.
Ik streelde de hortensia's. En die enige late roos.
Mijn vingers voelden hun trage ademhalen.
Over de tegula's ligt het patin gespreid.
Van voeten. En van tijd.
Als ik goed luister hoor ik nog de stemmen.

Zo nu en dan, blader ik door m'n oude dagboek.
Uit het stuk dat ik kon recupereren
nadat ik het virtueel stukscheurde.
Twee jaar geleden ongeveer.
Dit zijn stukjes leven. Ogenblikken.
Blikken van ogen. En 'luistervinken'.
Ach, ondertussen is er verdriet
tussen de voegen gekropen. En ook angst.
Maar de liefde is gebleven.
Het huis. De trappen. De zolder.
De tuin nog meer verwilderd.
Mijn huid om in te wonen.
Thuis.

Uvi

[Alterego1]

op 30 Januari 2013



Een jong paartje

Ze waren al een jaartje verloofd
het leek hen al zo lang
ze hadden het nooit geloofd
maakte de toekomst hen bang ?

Ze gingen toch voluit
werken aan een toekomst samen
en namen een besluit
om een verrassing te beramen.

Ze nodigden hun ouders uit
iets lekker te gaan eten
ze lachten en praatten voluit
en dachten, nu mogen ze het weten.

Hun ouders waren heel content
met zo een lief kind
en zo een crème van een vent
ze hadden elkaar verdiend.

Ze zweerden elkaar eeuwig trouw
in goede en kwade dagen
zij werkt in het gerechtsgebouw
hij rijdt met de politiewagen.

Yna

[Alterego1]

op 31 Januari 2013



Als ik morgen dood zou zijn

Als ik morgen dood zou zijn
op stap naar de vergetelheid
ontvouw dan uit m'n stijf geworden handen
het woord, dat ik nooit heb uitgesproken
en bewaar het in een doek
geweven met sterke draden
van goedheid en van vrede
want niemand hoeft te weten wie ik was
ik, die nu vecht voor
wat liefde en wat leven
maar morgen dood kan zijn.

Frido

[Alterego1]

op 1 Februari 2013



Naar buiten

De wakende wind legt de winter te slapen,
de sneeuw smelt, de slee op stal,
geen ijs meer om af te schrapen.

Het landschap verteert heden een aanval
en volmaakt verzonken in het lot
aanvaardt het land de inhalige bemoeial.

De dooi overwint en geeft het startschot.
Gelegen in de armen van zonneschijn
stijgt de temperatuur steeds hoger per opbod.

De eenzaamheid verdwijnt achter het gordijn
en het alsmaar peinzen en peinzen
blijft verweesd achter aan de kantlijn.

Er is geen uitvlucht meer te veinzen
om van de buitenlucht terug te deinzen.

bo’ke

(Terza rijm)