Poëzie van de dag - PRENTENKABINET

[Alterego1]

op 2 Februari 2013



Pannenkoeken bakken

Ik ga pannenkoeken bakken
Straks eet ik mijn buikje rond
Het eerste dat in daarvoor moet pakken
is ’t kookboek van de Boerinnenbond *

Ik zet alle ingrediënten
op de keukentafel klaar
Ook de keukeninstrumenten
Het komt allemaal voor mekaar!

In een kom doe ik het bakmeel
500 gram, goed afgewogen
Drie zakjes vanillesuiker, vier is teveel
roer ik erdoor, dat is niet gelogen !

Ik smelt ondertussen op een laag vuur
150 gram boter in de pan
Alles moet klaar zijn om 4 uur
Ik lijk verdorie wel een nieuwe man !

Ik roer door ’t bakmeel melk, ’n halve liter
Goed roeren en het deeg wordt glad
ik gebruik hiervoor een kan, geen gieter
en ondertussen drink ik wat

Ik sla in een kom 3 eieren stuk
alleen het geel mag in mijn deeg belanden
Ik roer heel flink, maar denk aan mijn bloeddruk
de boter smelt, ze mag zeker niet aanbranden

Door ’t deeg roer ik nu een halve liter water
en voeg onmiddellijk de gesmolten boter toe
Ik moet me concentreren, of ik bega een flater
dan klop ik het eiwit, dat doe ik met een roe

Het schuimig eiwit wordt door het deeg geschept
Mijn deeg is klaar, mijn panneke wordt heet
Schuif al maar aan, als je honger hebt
Want alras is mijn eerste koek gereed

Gewoon een pollepel deeg in de hete pan
die hoef ik echt niet telkens in te smeren
Ik schenk al koffie uit de thermoskan
Ik heb geen verse…dat moet ik nog leren

Robbe

[Alterego1]

op 3 Februari 2013


'n Grimmige oude wilg

De oude wilg
in de slootkant
langsheen de wei,
met z'n grimmig
bultige houten kop,
die had 'n roestig
kalende pruik er op,
precies 'n overjarig
afgeleefd hertgewei,
bij valavond zo grillig,
't doet dan jeugdig
frele kinderhartjes
versnellend tikken,
in tranende smartjes
van 't danig schrikken.

Alterego

[Bosrankje]

Op 4 februari 2013




Waarom ?


Waarom heb je mij ongemerkt verlaten...
is het voorgoed of misschien tijdelijk...
zouden we elkaar ooit kunnen haten ?

Zonder jou, vind ik mijn weg niet meer
in het mooie land van woorden en rijmen
en nooit wordt het nog zoals weleer ...

Je maakte mij altijd zo zachtjes wakker
en fluisterde zoveel moois in mijn oor...
nu voel ik me leeg en elke dag zwakker.

Kom alsjeblieft terug, geef me weer kracht
Ik wil nog dromen, schrijven en dichten ...
over leven, liefde, verdriet en natuurpracht

O lieve Muze, laat me niet meer in de steek...
poëzie maakte altijd deel uit van mijn leven,
'k zal je bedanken met 'n nieuwe pennenstreek.


Bosrankje

[Alterego1]

op 5 Februari 2013



Vóór en na

Waar voor haar, de tijd
bleef stille staan,
jij uit je lijden bevrijd
stil bent heen gegaan,
begon voor haar die dag
een leven met vóór en ná
pijn die blijft, ongeacht
de tijd die verder gaat.

Tijd, voor haar, leegte
slepend verdriet, een last
die haar drukt, die weegt,
haar lichaam en geest vast
geklemd in zwart en grijs,
maken haar zo onzeker,
ontredderd, van de wijs,
ze leeft een halfvol leven.

Leven met het verleden,
noodgedwongen,
vechtend in het heden.

Bomi.

[Alterego1]

op 6 Februari 2013



Kanker

Vroeger was zij kalm,
nuchter van geest.
Nu is er iets geweest,
waar ik geen vat meer op heb.
Het is gewoon vergaan, weggeëbd.

De branding is er nog,
alleen in bitterheid,
van het alleen zijn,
de eenzaamheid.

Het einde is in zicht,
maar zal het beter smaken?
Ze weet nergens van,
wanneer, hoe?
Dat maakt haar hele geest
en lichaam moe.

Wie het zal halen, weet ze niet?
Strijden, opofferen en tranen,
weet zij veel,
maar zij heeft tijd nodig,
wie weet……

Claire

[Alterego1]

op 7 Februari 2013



Weemoed

Een weefsel
van weemoed
zo zacht als zijde
behoedt
mijn hart

zalft mijn wonden
streelt en heelt
tot zachte rust
mij stilaan
smeedt
om weer
te leven

Elisa

[Bosrankje]

Op 8 februari 2013




Kyrie


als leven koud
en eenzaam wordt
laat ons dan
warme woorden spreken

als tranen vloeien
in de nacht
de ochtend nog
oneindig ver

geen hand het hart
bereiken kan
laat ons dan
warme woorden delen

de wereld is
geen sprookjestuin
en warme woorden
helen


elleke

[Alterego1]

op 9 Februari 2013



Wit

Overal wit
helder
rustgevend wit

Prachtig witte bomen
tegen helderblauwe lucht
zwaar trots
zeldzaam mooi

Overal
vlokkerige vormen
gebogen
onder het gewicht van sneeuw
ieder takje een deel

Ademloos
draai ik om en om
de zon strooit glinsteringen
kleurt de bomen
in gespoten room

Ik ben te klein
om de grootsheid
de schoonheid te omschrijven
van dit sneeuwlandschap

Zo oneindig
zo intens
is dit
wit

Fernanda

[Bosrankje]

Op 10 februari 2013




Je ogen.


Het waren je ogen die mijn hart vervoerden
En die ik getekend heb op mijn kamermuur.
Ze keken naar mijn studieboeken en loerden
Naar mijn jeugdig verlangen en mijn jongensvuur.

Het waren je ogen die mijn leven stuurden
Over de puinhopen van zo vele dromen,
Over de horizonten waarheen we tuurden,
Om samen naar onze eigen roes te stomen.

Het waren je ogen die me deden wenen,
Van geluk, na een leven lang lachend zweten.
Je ogen zijn onze mooiste edelstenen
Wier rijkdom geen enkel ander mens kan meten.


Frankie

[Alterego1]

op 11 Februari 2013



Nog even...

Van achter het raam
bekijk ik de tuin
hij ligt er verlaten
stil hoofdzakelijk wit
hier en daar doorpriemt
een grasspriet.

De moerbeiboom
als heerser
strekt zijn takken
hemelwaarts gericht
rechtop
alsof hij smeken wil
kou stop.

De knoppen
aan de vijgenboom
staan bruin verkleurd
zal hij de vorst weerstaan
ontkiemt opnieuw
nieuw leven
rijpe vruchten gevend?

De zandbak
eenzaam afgedekt
’t zand wacht
op blije kinderhandjes.

ik mijmer

en zie …
kindjes met
kleine vrachtautootjes
ze leggen grote wegen aan
en bouwen zandkastelen
ik zie zandkorreltjes
tussen vingertjes glijden....

nog even…..

Gustilpe

[Bosrankje]

Op 12 februari 2013






Een onbehaaglijk gevoel


Je voelt,
er gebeurt iets rondom,
maar je kan het niet grijpen.
Je voelt het van binnen,
je ziet het in kleine dingen.
Er begint ergens
een bel te ringelen.
Je krijgt koude rillingen.
Je weet,
er is wat mis,
maar niet juist
wat er gaande is.
Je wilt reageren,
je kan het gevoel
niet negeren.
Vertel het me,
ik wil het weten,
voor alles is een reden.


Spoken...


Soms zie ik spoken,
kan ik niet in het goede geloven,
Soms, voel ik me verloren,
begin ik naast het pad te lopen.
Spin de ene ramp na de andere,
tot ik roep : STOP
dat moet hier gaan veranderen.
Waar ben je mee bezig,
je loopt op de dingen vooruit,
de uitkomst valt toch altijd anders uit.

Maar gevoelens gaan op en neer,
als de baren van de zee,
niets aan te doen,
daar leef je mee.

Hilde

Op dezelfde dag geschreven...

[Alterego1]

op 13 Februari 2013



Vensterzicht

'k Heb lang aan 't venster zitten turen
naar al dat winterse buitengebeuren.
Mooie taferelen gadegeslagen,
genietend van de kristalsterren op de ramen,
en van het imposante landschap...
met dat volle witte kamerbreed sneeuwtapijt.
Jammer genoeg was ik te laat
om die vele patrijzen op foto vast te leggen,
een ganse kolonie was het.
Ze hadden hier een onderonsje op het veld.

Mezen,roodborstjes,winterkoninkjes
en nog enkele andere vogels,
komen gretig aan de zakjes en bolletjes eten,
door het venster ziet alles er zo heel mooi uit.
't Is hier echt wel een grote volière buiten,
met een zwerm sneeuwganzen
die heel lawaaierig boven ons huis vliegt...
dat heb ik werkelijk nog maar zelden gezien,
en is op zich ook heel mooi.

Op 't besneeuwde grasplein een kwikstaartje,
wel gek hoe dat vogeltje huppelt,
't staartje wippend op en neer...
Meesjes zijn kleurig,en 't roodborstje och,
dat is toch zo'n klein koddig bolleke.
Winterkoninkjes altijd met 't staartje omhoog.
Houtduiven en tortels zien we bijna niet,
maar meeuwen des te meer,en vreemd genoeg
slechts 'n enkele huismus te bespeuren.

Hoe mooi de bloedrode opkomende zon
tussen de bomen achter het huis.
De voorkant biedt me een sluier van lichte mist,
en bomen met een mooi wintersilhouet.
Verder is het stil buiten,zelfs geen boer te zien.
Geen auto's,geen fietsers,noch wandelaars.
Maar die zwarte kauwen,wat een contrast
op dat maagdelijk witte sneeuwtapijt.

En nu...
doe ik het venster van mijn volière dicht.

Jadi

[Alterego1]

op 14 Februari 2013



Ik jou en jij voor altijd mij

Jij schenkt mij deze droom
zelfs in je slaap liggen wij
stil zwijgzaam naast elkaar
vrij van onszelf en toch
zo zeldzaam één en samen

Rustig het spreken van het oog
en 't hart in 't open zijn
maakt tot doorschijnendheid
van ons alleen nog ik en jij

En nergens is nog huid
eerder een spel van licht
het heldere van het nu
het water, nacht die vast
vervlochten schijnt

In 't donker dicht geprest
het golven van de lijven
dat ons voor eeuwig blijft:
ik jou en jij voor altijd mij

Sunset

[Bosrankje]

Op 15 februari 2013



Kom maar
kom! kom! kom!


ik heb lekkers
ik heb eten
niets ben ik vergeten
maïskorrels voor de duifjes
voor de spechten vette kluifjes
kruimeltjes en brood
voor de mussen onder de goot
voor de mezen pindanootjes
en wat vet in botervlootjes
roodborstje wacht al op het hekje
roept zijn tsik, tsik, tsekje
en van op zijn vaste stekje
maakt klein jantje hels kabaal
alsof hij zeggen wil
wat is dat allemaal
ik weet wel, Poes loert achter ruiten
die mag nu beslist niet buiten
merels, vinkjes, heggenmusjes
eten……

kom maar
kom! kom! kom!

Janina

[Alterego1]

op 16 Februari 2013



Voor C

Hoe keer jij terug, nu dat men jouw wereldje binnensluipt
Jij moedig ventje, dat nu bij fel geluid in een hoekje kruipt

De spontaniteit straalt niet meer uit je ogen, uit je blik
Enkel een gespannenheid die je doet huiveren bij elke klik

Het bos waar we zo vaak en lang met velen speelden
Waar we bleven tot het donker en ons nooit verveelden

Hoe lang hoorde ik je niet meer rap of hiphoppen
Je duwt zelfs op de knop om die muziek te stoppen

Hoe keer jij terug, nu dat men jouw wereldje binnenkruipt
Voel mijn hartslag het is de angst die mij bedruipt


Jure