voor kinderen van 6-66plus

[Janina]

Yorkske,
ik begrijp dat je erg ontdaan was na dat incident.
We maken allemaal, sterke of zwakke weggebruikers, wel eens fouten.
Zat je natrillend van de schok achter jouw stuur?
Ik alleszins wel denk ik.

Jeanandrina,
fijn dat je mijn stekje bezocht!
Zeker weten! Graag tot een volgende keer!

Lieve Elisa,
jij kent dat vermoed ik!
Soms schrijf je spontaan de gedachten die in je opwellen
neer zonder dat je denkt aan een gedicht.
Ik kan mezelf verliezen ,('s avonds meestal want ik ben een nachtuil...
familietrekje...) in het lezen van gedichten waar dan ook!

Lieve Rankje,
Daar kom je dan met mijn krentenboompje waarover ik schreef!
Het was het tweede, het eerste overleefde niet en stierf na volle glorie.
Ik zie de botjes van het jongere zwellen, rozig worden, nog enkele warme dagen en het zal me verrassen met zijn uitbundige bloesems.
Als koning Winter de aftocht wil blazen, zullen merels en andere besseneters
hun kostje verzekerd weten!

Neske, bij jou bloeien de magnolias al!
Fijn dat je langs kwam!

*****************************

Als de fut er al een beetje uit was
geeft de lentezon me een beetje pep!

Rankje, jij inspireerde me.
Het mijne is maar een ordinair krentenboompje
dat massaal aangeplant werd langs autosnelwegen...
Maar het heeft in elk seizoen zijn charmes!

Het oranjeboompje

Irene Papas en Vangelis!
Ik blijf dat mooi vinden al word ik...

******************
Het kleine oranjeboompje

Waar is je schoonheid?
Waar zijn je bloemen
kleine oranjeboom?
Je ziet er zo gebroken, zo verwelkt en zo moe uit.
Je jeugd is voorbij, je schoonheid verdwenen.

"De noorderwind met zijn ijskoude hart
heeft mijn bloemen meegenomen..."

Ik bid je, smeek je, noorderwind...
blaas zacht en ingetoomd
over het tere oranjeboompje.


http://www.youtube.com/watch?v=6rmgUilyrjM


Met groetjes van Janina

[YNA]

Nog een fijne maandag voor u Janina !

Gisteren genoten van het goede lenteweer. Vandaag al veel minder.
Hoop doet leven zegt men dan hé.
groetjes van Yna

[YNA]

Dag Janina,

Blij uw topic te mogen bezoeken en ja, ik geniet er van.
Ik wens je nog een fijne dinsdag.
liefs
Yna

[Monika **]

.

hallo janina
ben eens bij u komen neuzen
mooie dingen schrijft u.
lang gewacht en toch gekomen
waar we zolang hebben moeten dromen
de winter is nu in winterslaap
en hoop dat hij maar heel lang slaapt

[YNA]

een heel fijn weekend Janina !
groetjes van Yna

[Janina]

Yorkske,
Wij wikken en daarmee houdt het op .
Leven leren leven...
Vrede nemen met een wereld die nooit perfect zal zijn.
Aan verdriet zal nooit een einde komen en hoe ouder je wordt
hoe vaker je afscheid moet nemen van wie je lief of bekend waren
en nog zoveel meer...jij weet dat wel!
Toch blijf je de toetsen van je levenspiano, naar mijn mening dan toch,
met brio bespelen.
Dat is wat ik zozeer bewonder in jou.


Yna,
Ja, de lente mist haar debuut dit jaar!
Zelfs als we alle Brabantse trekpaarden inschakelen,
weet ik niet of we ZE over de wintermeet halen...
Ach, grapje...Eens komt ze wel en als ze niet komt,
slaan we ze over en verwelkomen we de zomer.


Monica,
Ik zie daar ergens een zonnetje, dan weer wolkjes.
Jij kan wat ik niet kan, spelen met beelden op je PC, ze manipuleren.
Het oefenforum was voor mij een echte ontdekking.
Ik heb er geleerd, hulp gekregen en antwoorden op de stomste vragen
die ik maar stellen kon.
Wat wou ik?
Hier op dit forum een topic!
Maar IMS begrijpen en ermee experimenteren was voor mij
een stap te ver.
Jij kan dat en dat bewonder ik!


York, ik moet toch even nog terugkomen op jouw slakkenplaag!



Hé, ik heb die plaag ook! En al lang!
Jaren geleden zei iemand:"Je kan ze vangen met bier
in ingegraven schoteltjes en dat is milieuvriendelijk."
De vangst was karig.
"Misschien niet het juiste bier gekozen," dacht ik.

Er volgden nog andere experimenten zonder resultaten.
Toen dacht ik aan een bruine Leffe, zoet bier....
Ze kwamen, dronken zich lazarus
aan de Leffe en gaven de geest.
Ik heb ze dus gedrogeerd maar liever dat dan langzaam
uitdrogen of weet ik veel!

Het werd een dure bedoening en eigenlijk vond ik het
ook wel jammer van die Leffe die ik liever zelf wel opdronk.

Ik heb deze winter mijn hosta's gerooid.


Eigenlijk is de slakkeninvasie aan onszelf te wijten.
Waar zijn hun natuurlijke vijanden?
Mollen zijn niet meer welkom in onze perfecte tuintjes,
egeltjes, lijsters, spitsmuisjes...ze worden zeldzamer in
drukbewoonde gebieden.
Zelfs Poes werkt eraan mee!
Ze vangt alles wat beweegt en wat ze aankan...
Zelfs een vroege, dappere dagpauwoog moest er vandaag aan geloven.
Dan zou ik haar nekje wel even willen wringen
maar ze is wat ze is, ze kan niet anders.
In dat kleine kopje zit zoveel opgeslagen dat haar ooit in leven hield,
dat veeg je zo maar niet weg met een dagelijkse volle maaltijd en een veilig huis
om in te wonen...

Yorkske, een gedichtje voor "alle" slakken...
Ik hoop dat je me niet kwalijk neemt dat ik die mooie bewerking van
jou gebruik...




Sara

Ik heet slome Sara,
de mens noemt me slak!
Ik ben een trage,
ik leef op mijn gemak.

Je hebt me heus al gezien
want je komt me vaak tegen
op het pad in je tuin
na een warme regen.

Ik zoek dan mijn soupeetje,
mmm, een lekker fris blad
ik hou van sla en radijsjes,
malse knabbeltjes op mijn pad.

Ik vind zoveel overheerlijk
hosta's, mijn droomwereld!
Hoe kan ik verdomme nu weten
waar ik al dan niet mag van eten?

J.S.
Janina

Nog enkele zonnige en warme dagen en de kerselaren staan in bruidstooi!
Ieder jaar weer "whaw!!"
Al word ik honderd...

Lieve groetjes aan wie hier leest,
Janina

[Bosrankje]

Lieve Janina,

Weer genoten van je schrijfsels !

Het oranjeboompje... terwijl ik jouw tekstje las, dacht ik
onmiddellijk aan de melodie 'La ballade Irlandaise van
Bourvil (die veel meer was dan een komiek ...)

http://youtu.be/YiNq5hjZAUU

En dan Sara, de slome Sara... weer zo mooi verwoord...
de realiteit maar ook een , dat tikkeltje humor !

Iedereen die graag tuiniert kent deze plaag en toch...
wat zou een tuin zijn zonder slakken ? Ze hebben ook hun
rol te spelen in het evenwicht van de natuur (zolang ze
niet overdrijven met mijn geliefde hosta's ! )

Bedankt voor het moois dat je schrijft en tot...

Warme lentegroetjes van Alter en Rankje

[YNA]

Dag Janina,
Gisteren een fijne namiddag gehad. Samen gekomen met mijn zussen en hun man om bij onze broer en zijn vrouw zijn verjaardag te vieren.
't was plezant, veel gelachen en herinneringen opgehaald.

Ik wens je nog een fijne avond
liefs van Yna

Mooi verwoord van de slakken.( maar ik zie ze liever )

[neske]

Janina,

Die slome Sara goed geschreven

nog een fijne avond

groetjes
neske

[YNA]

Janina,
Ik wens je nog een fijn weekend en een fijne vrijdag ondanks het koude weder.
veel liefs
Yna

[Norman12]

[YNA]

Dag Janina,

Ik wens je nog een fijne maandag
liefs van Yna

[Robol]

[Alterego1]

[Janina]

Lieve Rankje,

"La ballade Irlandaise"...héél mooi! Ik kende het niet.
Nooit te oud om iets wat was te ontdekken!
Bedankt hè!

Yorkske, Yna, Norman, ik heb mijn topic weliswaar even verwaarloosd
en ik werd wel overstelpt met zoveel mooie dingen !!!
Maar jullie zullen wel begrijpen dat de burgerplicht ons roept nu "Loon " het
VRT nieuws haalde met zijn politiefraude terwijl het hier een drukte van jewelste is!
Wat doe je dan als eerlijke burger? Het verkeer regelen !
Grapje!

Alter en Robbe, bedankt voor de meiklokjes, de mijne zijn nog lang niet aan bloeien toe.

Al stond ik even in mijn topic op non-actief, ik zat stil dit volgend hersenspinseltje te weven...
en tijdens onze fietstochtjes of wandelingen had ik elke haan in het vizier!

*********************************************





Een musje


Een musje streek happend naar adem naast de torenhaan neer.
"Pff...ai...oef...Ik heb het gehaald!" tjilpte ze.
"Vijfenveertig meter hoog gevlogen! Een persoonlijk record hoor!"

De haan, die al zijn leven lang minachtend neergekeken had op die wriemelende, ruziënde, ordinaire mussen onder de kerkgoot, zweeg.
Hij gunde het dappere musje zelfs geen blik, bleef stoïcijns
meedraaien met de wind en liet zich niet afleiden door een gootmus.

"Ik heb mijn levenlang naar jou opgekeken," tjilpte het musje een ietsje
onzekerder. Jij staat hier al zo lang zeggen ze, iedereen kent jou, iedereen kijkt naar je op.
Moest er iets met jou gebeuren dan weet meteen iedereen het en dan verzorgen ze jou want jij bent onmiskenbaar onmisbaar en wat ik je vragen wou..."

"Hoepel op! Ik heb geen tijd voor stomme vragen, de wind keert,
ik heb wel wat beters te doen dan jij, ik werk!" zei de haan duidelijk geïrriteerd.
Het musje stoof even op maar overmoedig als het was, streek het toch weer neer naast de haan.

"Jij bent groot en sterk, jij kan zonder veilig nest regen, storm en sneeuw trotseren en in de zomer sta je onbewogen in die blakende zon !
Als het je te zwaar wordt, kan je dan terecht bij vrienden? Heb je een vriendin?"

Dat soort vragen had de torenhaan zolang hij hoog op de toren werkte nog nooit gekregen, andere trouwens ook niet en duidelijk verveeld sprak hij:
"Kijk mus, ik heb niet de minste zin in beuzelarijen, voor mijn part vlieg je naar de maan.
Ik doe mijn plicht, dat is wat van mij verwacht wordt en als iedereen was zoals ik dan zou het hier beneden heel wat beter gaan. Ik zie hier rotzooi genoeg!"

Het musje streek een paar keer met zijn bekje door zijn vleugelveertjes, had geen weet van die rotzooi tenzij het geruzie met zijn eigen buren en familie.
Het antwoordde teleurgesteld: "Tja, met jou valt eigenlijk niet veel te bepraten maar ik blijf nog heel even.
Van hieruit zie ik zoveel meer waaraan ik niet eens denken, laat staan van dromen kon."

De haan, nog altijd overtuigd van zijn belangrijke job, draaide een beetje oost dan weer west en toen werd het windstil.
Misschien toch even tijd om na te denken.

Het musje zat nog altijd te genieten van het panorama.
In de verre verten zag het andere torenhanen, de ene al mooier dan de andere, sommigen wel een beetje schots en scheef op hun toren en het dacht luidop: "Wauw, wat een schitterend leven hebben torenhanen... zo belangrijk... ik wou dat ik een...

Het werd uit zijn gemijmer gewekt door een stem die plots heel anders klonk,
een beetje triest ook vond het.

"Mus, jij denkt dat wat ik doe zo belangrijk is, ooit was dat misschien wel.
Ik sta hier eenzaam op een hoge top die voor velen
niet meer zo belangrijk is. Respect is er ook al niet meer bij. Soms word
ik beschoten door idioten hier beneden. Zie je die kogelgaten in mijn lijf?
Ik mag dan wel groot en sterk zijn maar ik heb ook zo mijn gevoelens
als je al dacht dat ik die niet had.
Hier beneden hebben ze me niet meer nodig om te weten hoe de wind waait.
Ze weten het al dagen voordat ik het weet.
Ik ben dan misschien wel heel oud maar niet wereldvreemd.
Ik heb genoeg gezien waarover ik niet praten wil.

De wind nam toe en de haan draaide weer mee terwijl hij
een hoog snerpend, piepend geluid produceerde.

"Wou je kraaien?" vroeg het musje.
"Welnee, jij dommerd, kraaien is voor gewone hanen.
Het zit hem in die as van mij. Als die niet op tijd en stond gesmeerd wordt
roest ze weg en wie weet, donder ik dan naar beneden."

Het musje, ontdaan door die ontboezeming piepte voorzichtig:
"Komaan haan, laten we nou niet zielig worden. Je hebt al eeuwen een vaste job, jij zal nog heel lang prijken op jouw toren. Er zijn toch ook mensen die jou bewonderen al hebben ze jou niet nodig om te weten welke wind waait. Je bent eigenlijk een monument, besef je dat wel? En als ze horen hoe het met je as gesteld is dan weet ik zeker dat ze alles zullen doen om jou zonder storend geluid je werk te laten doen.
Dat kan ik voor mezelf niet zeggen, laat staan verwachten."

De torenklok luidde zeven in de avond.
"Oei, zo laat al, ik vlieg maar eens terug naar huis en als je nood aan gezelschap hebt, ik woon dichtbij, geef maar een seintje. Bedankt dat je met me wilde praten.
Ik heb heel wat beleefd en bijgeleerd. Het was een aangename kennismaking. Doei!"


Het musje strekte zijn pootjes, spreidde zijn vleugeltjes uit en surfend op de wind
zweefde het naar zijn thuis.
Daar werd het op luid sjirpend applaus onthaald. "Jij deed het! Jij deed het!"
Ze drumden samen, riepen door elkaar want ze wilden weten hoe het was daarboven.

"Stilte asjeblieft! Stilte!"
Ze zwegen.
"Ja, ik deed het! Maar denk vooral niet dat de haan het daarboven gemakkelijk heeft.
Niet alles wat groots en schitterend lijkt is het ook. Het musje vertelde zijn wedervaren in geuren en kleuren en besloot:
"Ik ben toch liever hier onder de goot bij jullie dan in weer en wind eenzaam te staan draaien op een klokkentoren."

De haan die het opgewonden tjilpen hoorde, voelde zich nu wel een beetje alleen en triest.
Plichtsgetrouw als hij was, vermande hij zich en draaide als van oudsher
mee met de wind. Toch had dat gesprek met de mus iets teweeg gebracht in hem.

Het werd lente!
Onder de goot bloeide de liefde op. Al gauw waren ouderpaartjes druk in de weer om
hun hongerige kroost te voeden. Als de wind uit de goede richting kwam,
keek de haan eens naar beneden.
Het drukke gedoe ergerde hem niet langer, integendeel, tot zijn eigen verbazing voelde hij zelfs een tikkeltje tederheid in zijn koude, bronzen hart ondanks zijn eenzaamheid.
Haast onverstaanbaar mompelde hij:"Mijn God, was ik maar een mus..."

Een zuchtje wind streek langs hem heen en nam zijn woorden mee...

J.S.
Janina







Met meigroetjes van Janina aan wie hier leest.