'Poëzie van de dag'

[Bosrankje]

Poëzie van de dag

Een verhaaltje met de titels van de gedichten van Juni 2013


'Alles betalen, alles betalen !' riep de bewaker van het land waar ik
onverwachts was aangekomen toen ik van de paardenkastanje viel.
Eerst werd alles donker en ik hoorde niets meer ! En als het licht
eindelijk terugkwam, trager dan ooit, ontwaarde ik de allermooiste
bloem die ik ooit had gezien ! Waar was ik toch terechtgekomen ?

Opeens hoorde ik een onbekende zachte stem fluisteren : -'Onthou
goed wat ik je zeg, je kunt mij nooit missen, vanaf nu zal ik altijd bij
je zijn ! 'Het maakte me wel nieuwsgierig, - 'Oh Muze, antwoorde ik,
ik dacht dat je een hersenschim was maar je bestaat echt !'
-' Inderdaad, Clematis, hier kun je mij eindelijk zien maar niet voor
lang' zei ze met een brede glimlach, en ze omarmde mij met veel
tederheid. -'Waar zijn we dan ?' vroeg ik haar. Jaren geleden dacht ik
jou te hebben gezien bij tante Norah die in Achterbroek woonde.
Toen was ze nog niet doof en had veel te vertellen over poëzie en proza.
Het was een natte zomer en ik had mijn laarzen aangetrokken om door
het gras te lopen op zoek naar het geluk ! Toen ik op een bankje onder
de oude kerselaar ging zitten, zag ik ineens een schaduw tussen de bloesems
en ik dacht... eindelijk is ze daar, mijn Muze ! Ik ben je lang blijven zoeken
maar vond je niet !

En nu, wanneer ik alle hoop had opgegeven, ben je eindelijk hier, bij mij.
Al die jaren voelde ik mij in 't gevang want ik kon niet verwoorden wat er
allemaal in mijn hoofd aan 't spoken was...-'Stop met die herinneringen
en volg mij', want hier is alles mogelijk, zelfs een ochtendkoffieklets in de
avond ! Wij gaan Sara halen om samen over waarheid spreken. Ik wou haar
volgen maar ik had weer een droom of was het misschien de realiteit ?
Ik hoorde mij nog zeggen : Ik wou dat ik ...het naaistertje was, zonder te
begrijpen waarom want 'naald en draad' was nooit iets voor mij geweest !

Ik bleef twijfelen tot ik de stem van mijn Muze weer hoorde : 'Clematis,
kijk daar naar het meer ! Op de oever, zat er een mooie vogel te broeden.
Dit idyllisch tafereeltje in een prachtige natuur, ontroerde mij zo diep dat
er plos iets onverwachts gebeurde... iets waarnaar ik al zolang verlangde :
uit een wilde sarabande die in mijn hoofd aan 't dansen was, ontsnapten
tientallen woorden die zich schikten, één per één, in een melodieus geheel
tot ze, zonder enige moeite, een gedicht vormden. 'De ode aan de meerkoet'
had ik geschreven dankzij mijn lieve Muze !

Ik draaide mij om maar ze was al verdwenen ... toen hoorde ik haar stem
in de verte... -Vergeet het niet, ik zal je nooit meer verlaten...heb vertrouwen !
Ik weet nu, na al die jaren,dat ze de waarheid sprak.
En als ik soms geen inspiratie heb, weet ik dat ze voor een tijdje in Poëzieland
is gaan verpozen...een droomland waar ik ooit ben geraakt door mijn val
van de oude paardenkastanje ! Ik ben die altijd dankbaar gebleven.
Maar zoiets gebeurt maar één keer en ik moet het nu hier doen, met de verre
hulp van mijn Muze...

Gisteren voelde ik mij een beetje nostalgiek toen ik aan een liedje dacht, dat
mijn grootvader zong, over de zomer van juni 1914 .. Het heette ' stilte voor
de storm' en ging over een soldaat die schrijft naar zijn lief : -'ik wil niet sterven
in een oude jas maar naar jou terugkeren ! Dan zullen wij trouwen en tot aan
mijn allerlaatste zucht, zal ik aan je denken... vooral aan jouw glimlach ! Want
oorlog is zinloos en ik zal je nooit geloven als je zegt dat wij misschien beter
dikke vriendjes blijven in plaats van geliefden te worden !' Van de laatste strofe
kan ik mij niets meer herinneren en dat vind ik spijtig !
Het zijn zomaar gedachten die komen en gaan, en aan het verleden mag men
zich niet te veel vastklampen want dan wordt het soms moeilijk in het heden te
leven zonder de mensen die we missen en de onvergetelijke momenten die toch
nooit meer zullen terugkomen...
Een beetje nostalgie is goed maar we mogen niet vergeten om van de kleine
gelukjes die ons huidig leven mooi maken, te genieten...

Bosrankje

[Alterego1]

Poëzie van de dag

Programma voor de maand Juli 2013

01-07-2013 Alterego met Meesterlijke Meesjes
02 " " " " " Bosrankje met Mijn kruidentuin
03 " " " " " Bo'ke met M'n schrijven
04 " " " " " Bomi met Zuiderwind
05 " " " " " Claire met Haar tweede leven
06 " " " " " Elisa met Grootvader
07 " " " " " Elleke met Nuit blanche
08 " " " " " Ferry met Oeverloos verdriet
09 " " " " " Frankie met Krekelochtend
10 " " " " " Give met Kersentijd
11 " " " " " Gustilpe met Zonsondergang
12 " " " " " Hilde met Kruidentuintje
13 " " " " " Jadi met Gevoelsmomenten
14 " " " " " Janina met Karla
15 " " " " " Jure met De heuvel van Pensa
16 " " " " " Monika met Zo maar even
17 " " " " " Nele met Levenslied
18 " " " " " Neske met Ook herkenbaar
19 " " " " " Nienka met Iedereen...
20 " " " " " NinjaVincent met Dementie
21 " " " " " Norman met Je mag
22 " " " " " Rapke met Regen op mijn hart
23 " " " " " Ria met Ik zie ze vliegen
24 " " " " " Robbe met Windharp
25 " " " " " Schrijfster met Tas vol herinnering
26 " " " " " Sunset met Toegift
27 " " " " " Tineke met Mijn lief is de tuin
28 " " " " " Tinneke met Héél alleen
29 " " " " " Uvi met Het ongeletterd alfabet
30 " " " " " Yna met Onder de parasol
31 " " " " " Michelly met Zongebruind geluk

Groetjes,

Bosrankje en Alterego

[Robol]

Meesterlijke meesjes hebben een kastje volgestouwd
met mos en dons, dit in mijn kruidentuin
Terwijl ik op ’t terras m’n schrijven schreef hebben zij gebouwd
en de merel zong zijn loflied, hoog in een groene kruin

De zuiderwind streelt lief de madeliefjes in het gras
Grootmoeder beleeft haar tweede leven met volle teugen
als grootvader haar teder zoent op het bloemetjesterras
Die eerste “nuit blanche” kwam terug in haar geheugen

Oeverloos verdriet schuif ik opzij
op deze krekelochtend vol eentonig gezang
’t Is kersentijd en het zomert diep in mij
Ik mijmer door de dag tot de zonsondergang

In het kruidentuintje zijn de meesjes uitgevlogen
’t Zijn gevoelsmomenten van komen en van gaan
Karla de kat vraagt met haar groene argusogen:
“De heuvel van Pensa, waar zou die ergens staan?”

Zo maar eventjes heb ik de radio aangezet
een levenslied weerklinkt, de Zangeres Zonder Naam
Ook herkenbaar steeds aan haar klagende couplet
Iedereen weet, het bracht haar roem en faam

Dementie daar wil ik vandaag echt niet aan denken
Je mag je zorgen bergen in een gebloemde plunjezak
Regen op mijn hart? ’n paraplu zal ik mezelf wel schenken
Ik zie ze vliegen gaan, de witte duiven op het dak

De windharp roert mijn ziel, ’n tas vol herinneringen
Een toegift aan mijn goedgevulde derde jeugd
Mijn lief is de tuin, ik wil haar steeds bezingen
Heel alleen met haar, geluk gevuld met vreugd

Het ongeletterd alfabet doet me ook aan vroeger denken
onder de parasol van zuster Ursula heb ik de letterkes geleerd
Een zongebruind geluk wil ik je nu nog schenken
nadat ik je met zonnecrème helemaal heb volgesmeerd !

Robbe

[Bosrankje]

Beste Robbe,

Wat heb je weer iets moois van gemaakt... het rijmt,
het is levendig, gewoonweg : PRACHTIG !

Bedank toch nog even je Muze aub !

Lieve warme zomergroetjes van ons beiden

Alter en Rankje

[Alterego1]

Poëzie van de dag

Titels van de gedichten voor Juli 2013
bondig aan elkaar gelinkt.

Ons Rankje zei me gisteren "We hebben hier op ons
balkonnetje nog geluk dat die MEESTERLIJKE MEESJES
niet in MIJN KRUIDENTUIN zijn gaan nestelen".Ik zeg haar
"Awel,ik ga dat in M'N SCHRIJVEN verwerken,dan staat dat
zwart op wit,en kunnen die woorden al zeker niet met de
ZUIDERWIND een vlucht nemen".Nu ik 't hier toch over ons
balkonnetje heb,de Clematis is aan HAAR TWEEDE LEVEN
bezig zoals ze daar nu zo bloemrijk staat te pronken.Mooi.

Mijn GROOTVADER vertelde mij ooit eens iets over een
NUIT BLANCHE,en hoewel ik er niet veel van begreep,
moet het over een OEVERLOOS VERDRIET zijn gegaan,
meer bepaald dan nog op een KREKELOCHTEND in de
KERSENTIJD,kort na ZONSONDERGANG ergens in zijn
KRUIDENTUINTJE.Ja,dat zijn zo'n GEVOELSMOMENTEN
waar je moeilijk overheen geraakt,zeker met zo'n
contradicties hier in deze tekst.Zoek en ge zult vinden.
(KrekelOCHTEND....kort na ZonsONDERGANG)

Onze buurvrouw KARLA vroeg me onlangs nog of ik soms
wist waar DE HEUVEL VAN PENSA ligt.Ik moest het
antwoord schuldig blijven,had ze nu naar de heuveltjes van
Erica gevraagd,maar neen 't moest die van Pensa zijn.
Ik vertel dat van Erica hier nu ZO MAAR EVEN tussendoor,
't is geen LEVENSLIED maar toch OOK HERKENBAAR
voor IEDEREEN die niet geplaagd zit met DEMENTIE.
JE MAG dat laatste,dementie namelijk,niet onderschatten.

't Is als een REGEN OP MIJN HART zo bevreesd ben ik
in de gedachte dat dementie mij ooit zou overkomen,als
IK ZE ZIE VLIEGEN de bewuste werkelijkheid van het leven.
Geen WINDHARP die daaraan kan verhelpen,om heel die
TAS VOL HERINNERINGEN dan opnieuw levendig in
het geheugen te brengen,elke TOEGIFT ten spijt,jammer.

Als ik jullie nu zeg MIJN LIEF IS DE TUIN,denken jullie
natuurlijk direct "en Bosrankje dan?"Maar mijn lief is de
tuin,dat is uiteraard beeldspraak van mij,onze tuin is ons
balkonnetje,en HEEL ALLEEN zorgt ons Rankje er voor
zonder hulp van het ONGELETTERD ALFABET(ik dus)
dat we daar aangenaam ONDER DE PARASOL kunnen
zitten,of als we 't willen gewoon eventjes in de zon en
dan zo van een ZONGEBRUIND GELUK genieten.

Alterego

[Alterego1]

Dementie

't Is als een regen op mijn hart
zo bevreesd ben ik,
in de gedachte
dat dementie
mij ooit zou overkomen.
Als ik ze zie vliegen,
de bewuste werkelijkheid
van het leven.

Geen windharp
die daaraan kan verhelpen,
om heel die tas
vol herinneringen,
dan opnieuw levendig
in het geheugen te brengen.
Elke toegift ten spijt.
Jammer.

Alterego

[Bosrankje]

Titels aan elkaar gelinkt voor juli 2013

Ik hou van alle vogels, bewonder die allemaal maar in
mijn hart, hebben de meesterlijke meesjes een heel
bijzonder plekje veroverd ! Vooral de pimpelmeesjes !
Ijverig, gracieus, elegant, speels, vliegen ze her en der
als ik in mijn kruidentuin (op mijn balkon) van de eenvoud
der natuur geniet ... al mijn zinnen zijn geprikkeld, ik voel
mij zo rijk...zo gelukkig !
Zolang dat ik mij herinneren kan, heb ik in mijn schrijven
over de Zuiderwind die ik hier soms mis, gesproken...
Ik doe mijn ogen dicht en laat mij zachtjes drijven tot in
dromenland...

Ik denk dikwijls aan mijn grootmoeder Jeanne die tegen
zichzelf hard gevochten heeft om haar tweede leven een
kans te geven !
Maar ze wou trouw blijven aan mijn grootvader en dat heeft
haar meer dan één 'nuit blanche' gekost om haar oeverloos
verdriet proberen te vergeten ! Eindelijk, is ze toch bij hem
gebleven tot aan zijn laatste zucht ! Ze heeft hem verzorgd,
gesteund en getroost . En zelfs... vergeven! Wat een moedige
vrouw !

Straks, was ik aan 't dagdromen... Wij hadden gekeken naar
de 'Tour de France' en de adembenemende landschappen,
zichten en mooie tafereeltjes die mij in het verleden terug-
brachten... Ooit wou ik daar gaan wonen en leven als God in
Frankrijk, ttz. een wijngaard hebben, geiten- en schapenkaas
maken, workshops organiseren en van elke krekelochtend
genieten...! Spijtig genoeg, is het mij niet gelukt !

De kersentijd blijft één van de mooiste herinneringen uit
mijn jeugd! Met neefjes en nichtjes, gingen wij spelen in de
boomgaard van onze tante Norah...Zij kon geen kinderen
hebben en daarom was ze altijd heel gelukkig als wij een dagje
bij haar kwamen ! Tot zonsondergang bleven wij ravotten en
kersen plukken en we gingen ook voor het middagmaal, thym,
laurier, bieslook, peterselie en rozemarijn plukken in haar
kruidentuintje. Nostalgie...

Heel bijzondere gevoelsmomenten heb ik beleefd toen wij bij
Karla op vakantie gingen. Zij was een vriendin van mijn moeder
en had een rustiek huis gekocht in Umbria waar we jarenlang,
enkele dagen gingen logeren op terugreis langs Frankrijk.
Ze was verliefd geworden op één van de mooiste streken van
Italië. Heuvelachtig, groen en zeer poëtisch genoemd ' in de
schaduw van de Appenijnen' (omdat Umbria schaduw betekent)
Elke avond, als de zon begon te verdwijnen aan de horizon, ging
ik de tuin in, een beetje 'dromen' en genieten van een prachtig
zicht over omringende valleien.. Haar nestje was gebouwd op
een kleine heuvel die zij 'de heuvel van Pensa' noemde omdat
ze daar dagelijks ging mediteren (Pensa = ik denk) En niet zomaar
even, ze nam tijd om naar haar levenslied te luisteren, iets dat ook
herkenbaar is voor iedereen die stil staat bij het nu moment...

Dementie is schrikwekkend zeker als men al geconfronteerd is
geweest met een dierbaar iemand die aan deze ziekte lijdt !
Je mag wel weten, zei ik tegen Alter dat deze triestige gedachten
vallen als regen op mijn hart...
Ik zie ze dan vliegen die onheilsboden, en in de verte hoor ik de
melancholische klanken van een hemelse windharp...
Ik besef al een tijdje dat mijn tas vol herinnering meer en meer
begint te wegen door de toegift der jaren !

-'Mijn lief is de tuin', schreef mijn pennenvriendin. Ze voelt zich
soms heel alleen ondanks familie en vrienden die haar omringen
want ze mist haar geliefde ! In zo'n momenten, voelt ze zich nergens
beter dan in haar 'Eden'...Ze leest graag, maar haar laatste boek was
bijzonder vreemd. De titel al : 'Het ongeletterd alfabet' ! Het liefst,
gaat ze dan zitten onder de parasol die ook als paraplu kan dienen
tijdens onverwachte regenbuien. Gisteren had haar zoon de laatste
bestseller meegebracht 'Zongebruind geluk' heet het. Als dit geen
zomerlektuur is !

Bosrankje

[neske]

De titels van juli 2013

Het lijken net acrobaatjes die meesterlijke meesjes zoals men ze onderste boven aan de nootjes ziet hangen. Ik ga proberen om de titels van juli aan elkaar te rijgen dus plaats ik mijn stoeltje dicht tegen mijn kruidentuin en begin met m’n schrijven . Een plotse zuiderwind wil mijn papieren van de tafel vegen. In een reflex plof ik mijn hand op de afgedrukte titels maar er zat een vlieg op het blad…helaas voor haar misschien heeft ze meer geluk in haar tweede leven. De grootvader van Els het buurmeisje hoor ik ook vanachter de haag in hun tuin vermits hij nogal luid praat kan ik het gesprek mee volgen… willen of niet. Hij had enkele dagen in het ziekenhuis verbleven en vertelt nu dat hij zo blij is om terug thuis te zijn. Er was teveel wit hoor ik hem zeggen, witte muren, witte deuren, wit beddengoed pfff… als ik ‘s nachts wakker werd dacht ik het is hier precies een nuit blanche , letterlijk vertaald hè… “Maar nu wil ik aan dat oeverloos verdriet niet meer denken zegt hij. Ik word ’s morgens liever gewekt door de vogeltjes want een krekelochtend dat heb ik nog niet meegemaakt zelfs niet in de kersentijd zegt hij glimlachend. Straks geniet ik van een mooie zonsondergang naast dit geurig kruidentuintje dat geeft mij gelukzalige gevoelsmomenten gaat grootvader verder want het is nogal een babbelaar en men kan er geen speld tussen steken. De jongste kleindochter Karla komt in volle snelheid de heuvel van Pensa afgereden wuivend naar hem, och, denkt grootvader zo maar even we zijn ook jong geweest. Ik probeer mij terug te concentreren op mijn schrijven maar nu begint grootva nog te zingen, een levenslied dat ook herkenbaar is voor iedereen denk ik zo, want ik begin ook al stilletjes mee te zingen. Plots stopt hij en ik hoor hem zeggen “als ik nu dementie had zou ik dan de tekst nog kennen?” “Maar jongen toch je mag daar niet aan denken want dat is regen op mijn hart” berispt hij zichzelf. Hij hoort de sportvliegtuigjes ronken en kwiek zet hij zijn stoeltje wat comfortabeler zodat hij alles goed kan volgen, “ ja ik zie ze vliegen , het zijn er drie en ginder nog twee roept hij. Ha ha, hier in de tuin zal je niet vlug in slaap vallen als de grootva ook buiten zit.
Een zacht windje doet de windharp lichtjes bewegen en ik hoor een mooi getingel, grootvader heeft het ook gezien, maar zijn interesse gaat naar het fotoboek van lang geleden dit is mijn tas vol herinnering zegt hij melancholisch. Als toegift krijgt hij er nog een ingekaderde foto bij van zijn geliefde vrouw tussen de bloemen, ontroerd zegt hij: “ kijk mijn lief is in de tuin ” maar ze was toch niet héél alleen want ik heb die foto genomen.
Het is een lieve oude man die grootvader denk ik bij mezelf terwijl ik nog steeds het ongeletterd alfabet door elkaar meng tot bruikbare woorden en er dan simpele zinnen mee vorm. Mijn stoeltje staat nu onder de parasol want tèveel zongebruind geluk is ook niet gezond. Ziezo de titels staan er allemaal op en nu ga ik een praatje maken met de grootvader.

Neske

[Bosrankje]

Lieve Neske,

We zijn heel blij dat je weer een mooi verhaaltje hebt
getoverd met de titels van de gedichten aan elkaar ge-
linkt !

Geniet van de zomer en tot de volgende keer ?

Liefs van Alter en Rankje

[YNA]

Titels van juli samengevat.

De meesterlijke meesjes kan ik met veel plezier bewonderen, want ze zijn zo klein en hebben een mooie vedertooi.
In mijn kruidentuin staan verschillende kruiden waarmee ik mijn gerechten een speciale lekkere smaak kan geven.
Tijdens mijn schrijven word ik gestreeld door een lichte zuiderwind die mij een goed gevoel geeft.
Toen we laatst naar een begrafenis gingen predikte de pastoor dat vele mensen Jeanne zouden missen want zij was een geliefd persoon. Laten we troost vinden zei hij te weten dat ze haar tweede leven nu begint en zeer gelukkig zal zijn. Een magere troost want er nog niemand teruggekeerd die het ons heeft verteld.
Onze grootvader hebben wij nooit gekend, niet langs moeders of vaders zijde.
Ons moeder haar broers en zussen waren bijna allemaal ouder, dus die neven en nichten van de oudsten hebben hem wel gekend. Mijn vader zijn vader was jong gestorven, dus die kenden we ook niet.
Ik ervaar het als een gemis, een nuit blanche. Een oeverloos verdriet hebben wij daarvan niet gekend, want wij waren nog niet geboren.
Bij warm weder hoort men de krekels van 's morgens vroeg, dat is dan een krekelochtend.
De kersentijd is ook bijna verstreken. Wij hebben er lekker van gesmuld want onze buurman nodigde ons uit om een emmer te komen plukken. Wat waren ze lekker zo vers van de boom.
's Avonds een zonsondergang bekijken is prachtig. Men ziet de zon zo stilletjes dalen tot ze opeens is verdwenen.
Een kruidentuintje kan men zelfs op een klein balkonnetjes maken in verschillende bakjes. Zo kan je ook genieten van de intense geuren die ze verspreiden.
Als ik dan op mijn balkonnetje rustig zit te denken zei Karla, kan ik zo genieten van de gevoelsmomenten.
Op de radio speelde men een liedje van de heuvel van Pensa, zo maar even een levenslied van vroeger, ook herkenbaar aan het dialect, dat iedereen nog niet zo goed zal kunnen verstaan.
Verleden week hadden we een feestje van onze nonkel, de laatste overblijvende broer van ons moeder. Hij werd 93 jaar, de jongste en oudste geworden van de acht kinderen.
Hij is nog goed bij zijn verstand en hij rijdt zelfs nog met de auto. Zijn vrouw, vijf jaar jonger lijdt aan dementie.
Zij was er ook bij want ze wonen nog in hun eigen huis, mits hulp natuurlijk.
Toen we hem geluk wensten zeiden wij, je mag toch niet klagen. Hij antwoordde, zeker niet. Ik heb wel wat ouderdomskwaaltjes zoals wat evenwichtsstoornissen, maar ik kan mezelf nog goed behelpen. Maar zei
hij, met ons Maria, moest ze vallen met haar karretje, ik kan ze nog niet oprapen.
Ze zijn al een tijdje opgeschreven in een home, maar het kan nog wat duren, er moet plaats zijn hé.
Hij ziet er tegenop natuurlijk, hij zit nog graag in zijn tuin, het is regen op mijn hart zegt hij.
Waar is de vliegenmepper zei ik tegen de kinderen, want jullie laten steeds het muggenraam open, ik zie vliegen overal.
De windharp is een teken dat er onweer op komst is, zei mijn nonkel. Die vertelt nog zoveel van vroeger, die heeft een tas vol herinneringen.
Zijn vrouwtje was niet van de gemakkelijkste. Hij moest dikwijls een toegift doen of het was ambras.
Als ik wil genieten ga ik in mijn tuin, zei hij want mijn lief is de tuin. Hij zat liever rustig heel alleen, dan moest hij haar gezaag niet aanhoren.
Zij was bij de pinken, het was geen ongeletterd alfabet als men haar bezig hoorde. Vroeger hadden ze een voedingswinkel en als ze samen de klanten bedienden moest ze steeds haar wetten geven. Iedereen had dikwijls medelijden met onze nonkel. Hij was en is nog steeds toch zo'n lieve man .Nu zorgt hij nog zo goed voor haar.
Bij goed en zonnig weer zit zij steeds onder de parasol of in de schaduw, meestal te slapen.
Dan droomt ze denk ik nog dikwijls van Spanje, waar ze sinds ze hun zaak stopten, een huisje hadden en de helft van het jaar wanneer het hier koud
was verbleven. Het was voor hun een zongebruind geluk.
Nu kunnen ze er niet meer naartoe gaan, het is nu van hun dochter.
Aan alles komt een einde en ik ga er ook mee sluiten.
Yna

[Bosrankje]

Lieve Yna,

Eindelijk kom ik je bedanken om opnieuw
een verhaaltje te komen plaatsen bij Poëzie
van de Dag, met de titels van de gedichten
aan elkaar gelinkt.
Graag gelezen en heel blij dat je blijft meedoen


Lieve zomergroetjes van Alter en Rankje

[Alterego1]

Poëzie van de dag

Programma voor de maand Augustus 2013

01-08-2013 Alterego met Hete zomerdagen
02 " " " " " Bosrankje met Onweer in de nacht
03 " " " " " Bo'ke met De duif
04 " " " " " Bomi met Vergeten wereld
05 " " " " " Claire met De Noordzee
06 " " " " " Elisa met Avondrust
07 " " " " " Elleke met Elegie
08 " " " " " Ferry met De rode ballon
09 " " " " " Frankie met Kalender
10 " " " " " Give met Zomerkinderen
11 " " " " " Gustilpe met Vermogen
12 " " " " " Hilde met Noorwegen
13 " " " " " Jadi met Ik zoek de tijd
14 " " " " " Janina met Huwelijksreis
15 " " " " " Madeleine met Alle moeders
16 " " " " " Jure met Als alles stil is
17 " " " " " Michelly met Zomergevoel
18 " " " " " Monika met Gedachten over het water
19 " " " " " Nele met Zomerregen
20 " " " " " NinjaVincent met Fiere Gentenaren
21 " " " " " Norman met Waar...
22 " " " " " Rapke met De toren
23 " " " " " Ria met Het boerenleven
24 " " " " " Robbe met Ik ging naar waar...
25 " " " " " Schrijfster met Vurige flamingo
26 " " " " " Sunset met Zomermoment
27 " " " " " Tineke met Dierenleed
28 " " " " " Tinneke met Over missen
29 " " " " " Uvi met De thuisblijfster
30 " " " " " Yna met Windmolens
31 " " " " " Frido met Vlinder...

Groetjes,

Bosrankje en Alterego

[eurocent1948]

Gedichten met titels


Na hete zomerdagen komt gelukkig onweer in de nacht. De duif van inspiratie zegt me dat dit forum als een vergeten wereld is: aan de Noordzee vind je wel eens avondrust om titels in een verhaal te verwerken, maar wat begin je in hemelsnaam met een titel als elegie? Het is een strenge Griekse dichtvorm. Als de rode ballon van Elleke zou zijn, kon ik het haar vragen, maar mijn kalender laat me dit niet toe. Zomerkinderen hebben meer vermogen om die klus te klaren. Gods Noorwegen zijn ondoorgrondelijk klinkt het gezegde ongeveer. Ik zoek de tijd om tijdens de huwelijksreis van mijn buren, en wanneer alle moeders naar Thuis kijken, het verhaal te verzinnen. Als alles stil is, lukt dat best. Een zomergevoel is complementair met gedachten over het water, neem er wat zomerregen bij, dan heb je emotie, geest en gevoel bijeen. Zo behoor ik tot de fiere Gentenaren waar het bij de toren nog ruikt naar het boerenleven.
De volgende titels brengen me naadloos bij het verslag over mijn nachtmerrie: ik ging naar het Bojana-reservaat (Zuid-Spanje), daar geniet menige vurige flamingo van elk zomermoment. Twee winters geleden zaten er met hun poten evenwel vastgevroren in het ijs. Dat was pas dierenleed. Mijn dochter was binnen gebleven. Ze leest 'Dag Allemaal' over missen en sterren die ruziën en vreemdgaan. Ze is een thuisblijfster. Terwijl ik dan liever jaag op windmolens, maar thuiskom met een vlinder. Zo krijg je wel absurde verhalen, met die titels bijeen. 't Zal wel door die hitte komen.

[Bosrankje]

Beste Frankie,

Je bent niet te schatten ! Je verrast ons elke keer opnieuw
met een origineel verhaal, tot in het absurde toe deze keer !
Bedankt om nog altijd mee te doen !

Lieve zomergroetjes van ons beiden

Alter en Rankje

[Robol]

Ze waren heerlijk toch, de hete zomerdagen
al kwam er soms een onweer in de nacht
De duif, die landde in mijn tuin kwam om graantjes vragen
ik gaf ze water ook en ze koerde dankbaar zacht

Vergeten wereld, waar lag ooit Atlantis ?
verzonken ergens in de diepe oceaan.
De Noordzee ligt eigenlijk in ’t westen als ik me niet vergis
Bij avondrust kraait er normaal geen haan

In de wind hoor ik een elegie van ’t leven
een klaagdicht zacht gefluisterd door de Dood
De rode ballon komt zwijgend aangedreven
ik duim “ballonstop”, maar de vaarder ziet niet goed

De kalender in mijn apenjaren was een almanak
toen wij, nog zomerkinderen, in de dennenbossen speelden
Mijn geestelijk vermogen kreeg al een flinke knak
In Noorwegen zijn fjorden zonnespiegelbeelden

Ik zoek de tijd terug in het vergeelde trouwalbum
De huwelijksreis: te voet naar Scherpenheuvel
Na enkele kilometers was ze al uit haar hum
en alle moeders langs de weg stopten hun gekeuvel

Als alles stil is bij de late avondstond
het zomergevoel beroert mijn kloppend hart
verwijlen mijn gedachten over het water op de achtergrond
want de zomerregen is heel plotseling gestart

Ha, die fiere Gentenaren, ooit droegen ze de strop
waar is de tijd, de tijd van Karel vijf…
Nu krijgen de Buffalo’s van Racing Genk steeds klop
maar fierheid blijft, dat staat buiten kijf

Onder de toren van het stille Kempendorp
gaat het boerenleven nog steeds zijn volle gang
niet ver van hier, ik denk aan één steenworp,
maar eigenlijk heeft die afstand geen belang

Ik ging naar waar ik die geluiden hoorde
vurige flamingo’s streken aan mijn vijver neer
Een zomermoment, dacht ik en zweeg mijn schamele woorden
ach ’t waren mussen, zo’n twintig ongeveer

Het kwam waarschijnlijk van die negen blonde Leffe’s
dan zie ik beestjes die er soms niet zijn
Maar dierenleed kan ik niet verdragen zeg ik effe
ik zwijg wel over missen met ’n te slanke lijn

Ik ben ’n thuisblijfster tjilpt ’n mus tegen ’n zwaluw
het zuiden zegt me niks, ik wil de windmolens zien draaien
van onze stille Kempen. De dag verzinkt in schaduw
ik vlinder naar mijn bed, de zandman wil gaan zaaien

Robbe




allemaal beestjes...