Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
krakje,
fijn en bedankt dat je kwam lezen
...... vervolg
Zondag vandaag, 14 km verder vinden we een restaurant, enkele mannen zitten op het terras met een kopje koffie of een glas bier. We vragen of we daar kunnen ontbijten. We kunnen wat brood krijgen, boter is er niet, men wil wel een omelet bakken.
Ons doel vandaag is Orsova, een havenstadje aan de Donau. De Donau vormt de grens tussen Roemenië en Servië.
Onze eerste stop is Baia de Arama, wat kopermijn betekent. Meer dan 2.000 jaar is hier koper gewonnen, maar tegenwoordig is ongeveer de helft van de beroepsbevolking van dit 6.000 inwoners tellende stadje werkloos. Toch blijft het een van de charmantste 'landelijke'steden van Roemenië. Wat een drukte op zondagmorgen, er wordt gekocht, versjouwd, eten bereid op straat.....
dit meisje was fier dat ze op de foto mocht staan, we kwamen haar nog een paar keer tegen in het stadje telkens met brede glimlach
In de vroege namiddag komen we in Orsova aan. Het stadje zelf stelt niet veel voor, de eigenlijke stad is opgeofferd toen de stuwdam werd gebouwd.
Het hele gebied heet de IJzeren Poort of in het Roemeens Portile de Fier, een traject van 135 km langs de Donau. De Donau snijdt de bergketen letterlijk in twee, het hele gebied is een Nationaal Park.
We vinden er gemakkelijk een pension net aan de Donau, waar we twee nachten gaan verblijven. De zon is er, de temperatuur bedraagt 27° eindelijk is de zomer daar! We schrijven ons in, brengen onze koffers naar de kamer en gaan op wandel.
het pensionnetje aan de Donau, oven de kamers, onder het restaurant
Iets verderop spreekt er ons een schipper aan, over een half uur gaat hij varen met een groepje van 5 man, als we willen kunnen we mee. Een half uur later zitten we op het bootje. De schipper vraagt uit welk land we komen, als we zeggen Belgia weerklinkt een luide vloek g..verdomme Belgia, ik heb nog gewerkt aan het Albertkanaal! (en zo komen we elk jaar iemand tegen die in België gewerkt heeft)
De rondvaart duurt 2u30'de schipper vertolkt ook de rol van gids.
We vragen hem hoe het zit met de overstromingen, wanneer bereikt de vloed Orsova? Hier geen probleem zegt hij, alle sluizen staan open richting Delta.
We komen voorbij de 'Tabula Traiana' met Romeinse inscriptie. De Tabula Traiana werd ten tijde van de regering van keizer Trajanus in het jaar 100 geplaatst ter ere van het gereedkomen van de Romeinse wegtraject langs de Donau naar Regensburg als middel van de komende Dacische oorlogen.
De schipper doet af en toe het bootje wankelen, het gaat van links naar rechts en omgekeerd, neen fijn vind ik dat niet. Op sommige plaatsen is de Donau hier 120 m diep met een debiet van 3000 kubiek meter per seconde, tijdens de overstroming was debiet 9000 kubiek meter per seconde. De eigenlijke stad Orsava ligt hier begraven.
Het koninkrijk was op het hoogtepunt van haar macht onder koning Decebal, hij was zeer bedreven in oorlog, dapper in de strijd en wist vakkundig gebruik te maken van een overwinning , uiteindelijk ontsnapte hij aan een nederlaag die hij al lang vreesde van de Romeinen. Het beeld gehouwen uit de rotsen stelt koning Decebal voor. Er stelde zich een echter probleem, de neus en snor vielen er uit, en zijn er met klei terug ingeplant.
Manastirea Mraconia: het klooster diende als observatiepunt
Pestera Veterani
Er zouden sporen gevonden zijn van 400.000 jaar geleden bewoning, in de oudheid.
In de Middeleeuwen werd de grot gebruikt voor strategische doeleinden. Van daar uit werd de scheepvaart op de Donau gecontroleerd, er werd gevuurd naar indringers die geen tol betaalden. De grot zou gebruikt geweest zijn als begraafplaats van hen die vielen in de strijd om dat belangrijk strategisch punt te verdedigen, men vond er menselijke botten.
De grot werd ook gebruikt als een soort heiligdom, in het midden staat een altaar waar offers werden gebracht aan de goden.
Interessant is dat in de ochtend een half uur lang de zonnestralen door de opening gelegen op een hoogte van 15 meter naar binnen dringen en loodrecht op het altaar vallen.
De schipper legt aan, iedereen stapt uit om de grot te verkennen. In het begin is er licht, verder is het stikdonker, ik val en bezeer mijn knie, hij krijgt alle kleuren van de regenboog, maar ik heb geluk gehad. Ooit bezeerde ik mijn hoofd in een grot, ik neem mij nu voor geen grotten meer te bezoeken, gedaan voor altijd, amen en uit!
Nog enkele beelden tijdens het varen: Prachtig, we voelen ons in Noorwegen tussen de fjorden.
De volgende dag:
Langs de gehele vaarroute loopt een weg, ik las eerder in mijn boek: een van de mooiste wegen van Roemenië maar niet ongevaarlijk, dat laatste verzwijg ik. De volgende dag vraag ik mijn man die weg af te rijden want het is er zo mooi en het weder uitstekend met 30°. Maar algauw ondervinden we de heel slechte staat van die weg, het is weer van oppassen, putten vermijden .
In heel het gebied is er vaak grenscontrole. Op de wagen evenals op kledij aangeduid als: POLITIA FRONTERA.
Opeens duikt een stilstaande wagen en twee mannen op, ze doen teken te stoppen. 'Zijn dat wel echte' vraagt mijn man 'er staat geen kenteken op de wagen'. Ik weet het ook niet, maar we stoppen. 'Politia Frontera, pascontrole'. Mijn man geeft zijn pas, ondertussen zie ik dat het kenteken ook ontbreekt op hun kledij. Ze bekijken de pas, kijken in de wagen, 'waar gaan jullie naartoe' vragen ze, ik antwoord naar 'Moldova Veche' mijn man krijgt zijn pas terug en we mogen verder. We zijn er van overtuigd dat het een valstrik was. Later horen we dat we veel geluk gehad hebben, vaak worden daar mensen overvallen.
Moldova Veche
In de namiddag brengen we een bezoekje, in de bergen boven Orsova, aan het klooster Sint-Anna, er is heel wat volk, waarschijnlijk omdat het zondag is. Waarom zijn die kloosters altijd zo mooi gelegen?
Terug in het pensionnetje is er zoals gisterenavond een ongehoord kikkerconcert, met honderden zijn ze of meer. Na de maaltijd sluiten we de avond af met een wandeling en genieten verder op het terrasje aan ons kamer, van het mooi uitzicht en het kikkerconcert.
wordt vervolgd.....
fijn en bedankt dat je kwam lezen
...... vervolg
Zondag vandaag, 14 km verder vinden we een restaurant, enkele mannen zitten op het terras met een kopje koffie of een glas bier. We vragen of we daar kunnen ontbijten. We kunnen wat brood krijgen, boter is er niet, men wil wel een omelet bakken.
Ons doel vandaag is Orsova, een havenstadje aan de Donau. De Donau vormt de grens tussen Roemenië en Servië.
Onze eerste stop is Baia de Arama, wat kopermijn betekent. Meer dan 2.000 jaar is hier koper gewonnen, maar tegenwoordig is ongeveer de helft van de beroepsbevolking van dit 6.000 inwoners tellende stadje werkloos. Toch blijft het een van de charmantste 'landelijke'steden van Roemenië. Wat een drukte op zondagmorgen, er wordt gekocht, versjouwd, eten bereid op straat.....
dit meisje was fier dat ze op de foto mocht staan, we kwamen haar nog een paar keer tegen in het stadje telkens met brede glimlachIn de vroege namiddag komen we in Orsova aan. Het stadje zelf stelt niet veel voor, de eigenlijke stad is opgeofferd toen de stuwdam werd gebouwd.
Het hele gebied heet de IJzeren Poort of in het Roemeens Portile de Fier, een traject van 135 km langs de Donau. De Donau snijdt de bergketen letterlijk in twee, het hele gebied is een Nationaal Park.
We vinden er gemakkelijk een pension net aan de Donau, waar we twee nachten gaan verblijven. De zon is er, de temperatuur bedraagt 27° eindelijk is de zomer daar! We schrijven ons in, brengen onze koffers naar de kamer en gaan op wandel.
het pensionnetje aan de Donau, oven de kamers, onder het restaurantIets verderop spreekt er ons een schipper aan, over een half uur gaat hij varen met een groepje van 5 man, als we willen kunnen we mee. Een half uur later zitten we op het bootje. De schipper vraagt uit welk land we komen, als we zeggen Belgia weerklinkt een luide vloek g..verdomme Belgia, ik heb nog gewerkt aan het Albertkanaal! (en zo komen we elk jaar iemand tegen die in België gewerkt heeft)
De rondvaart duurt 2u30'de schipper vertolkt ook de rol van gids.
We vragen hem hoe het zit met de overstromingen, wanneer bereikt de vloed Orsova? Hier geen probleem zegt hij, alle sluizen staan open richting Delta.
We komen voorbij de 'Tabula Traiana' met Romeinse inscriptie. De Tabula Traiana werd ten tijde van de regering van keizer Trajanus in het jaar 100 geplaatst ter ere van het gereedkomen van de Romeinse wegtraject langs de Donau naar Regensburg als middel van de komende Dacische oorlogen.De schipper doet af en toe het bootje wankelen, het gaat van links naar rechts en omgekeerd, neen fijn vind ik dat niet. Op sommige plaatsen is de Donau hier 120 m diep met een debiet van 3000 kubiek meter per seconde, tijdens de overstroming was debiet 9000 kubiek meter per seconde. De eigenlijke stad Orsava ligt hier begraven.
Het koninkrijk was op het hoogtepunt van haar macht onder koning Decebal, hij was zeer bedreven in oorlog, dapper in de strijd en wist vakkundig gebruik te maken van een overwinning , uiteindelijk ontsnapte hij aan een nederlaag die hij al lang vreesde van de Romeinen. Het beeld gehouwen uit de rotsen stelt koning Decebal voor. Er stelde zich een echter probleem, de neus en snor vielen er uit, en zijn er met klei terug ingeplant. Manastirea Mraconia: het klooster diende als observatiepunt Pestera VeteraniEr zouden sporen gevonden zijn van 400.000 jaar geleden bewoning, in de oudheid.
In de Middeleeuwen werd de grot gebruikt voor strategische doeleinden. Van daar uit werd de scheepvaart op de Donau gecontroleerd, er werd gevuurd naar indringers die geen tol betaalden. De grot zou gebruikt geweest zijn als begraafplaats van hen die vielen in de strijd om dat belangrijk strategisch punt te verdedigen, men vond er menselijke botten.
De grot werd ook gebruikt als een soort heiligdom, in het midden staat een altaar waar offers werden gebracht aan de goden.
Interessant is dat in de ochtend een half uur lang de zonnestralen door de opening gelegen op een hoogte van 15 meter naar binnen dringen en loodrecht op het altaar vallen.
De schipper legt aan, iedereen stapt uit om de grot te verkennen. In het begin is er licht, verder is het stikdonker, ik val en bezeer mijn knie, hij krijgt alle kleuren van de regenboog, maar ik heb geluk gehad. Ooit bezeerde ik mijn hoofd in een grot, ik neem mij nu voor geen grotten meer te bezoeken, gedaan voor altijd, amen en uit!
Nog enkele beelden tijdens het varen: Prachtig, we voelen ons in Noorwegen tussen de fjorden.
De volgende dag:
Langs de gehele vaarroute loopt een weg, ik las eerder in mijn boek: een van de mooiste wegen van Roemenië maar niet ongevaarlijk, dat laatste verzwijg ik. De volgende dag vraag ik mijn man die weg af te rijden want het is er zo mooi en het weder uitstekend met 30°. Maar algauw ondervinden we de heel slechte staat van die weg, het is weer van oppassen, putten vermijden .
In heel het gebied is er vaak grenscontrole. Op de wagen evenals op kledij aangeduid als: POLITIA FRONTERA.
Opeens duikt een stilstaande wagen en twee mannen op, ze doen teken te stoppen. 'Zijn dat wel echte' vraagt mijn man 'er staat geen kenteken op de wagen'. Ik weet het ook niet, maar we stoppen. 'Politia Frontera, pascontrole'. Mijn man geeft zijn pas, ondertussen zie ik dat het kenteken ook ontbreekt op hun kledij. Ze bekijken de pas, kijken in de wagen, 'waar gaan jullie naartoe' vragen ze, ik antwoord naar 'Moldova Veche' mijn man krijgt zijn pas terug en we mogen verder. We zijn er van overtuigd dat het een valstrik was. Later horen we dat we veel geluk gehad hebben, vaak worden daar mensen overvallen.
Moldova VecheIn de namiddag brengen we een bezoekje, in de bergen boven Orsova, aan het klooster Sint-Anna, er is heel wat volk, waarschijnlijk omdat het zondag is. Waarom zijn die kloosters altijd zo mooi gelegen?
Terug in het pensionnetje is er zoals gisterenavond een ongehoord kikkerconcert, met honderden zijn ze of meer. Na de maaltijd sluiten we de avond af met een wandeling en genieten verder op het terrasje aan ons kamer, van het mooi uitzicht en het kikkerconcert.
wordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
...... vervolg
We verlaten Orsova en rijden naar Drobeta Turno Severin. We rijden voorbij de enorme stuwdam. Met een productie van 2000 MWh is dit de grootste waterkrachtcentrale van Europa. We rijden op de parking, er zit een bewaker in een hokje maar hij lijkt te slapen. Als we terug naar de baan rijden zien we een bordje: verboden toegang, de parking was enkel voor het personeel, bewaker niets gezien.
Het is verboden foto's te nemen, doch voorbij de dam is het zo gebeurd.
We bezoeken even de stad, Drobeta Turno Severin, een dynamische stad. Met een mathematische precisie is hij in de 19e eeuw aangelegd. Het centrum is een mengelmoes van oud en nieuw.
We beklimmen de toren, vandaar een mooi uitzicht over de stad, mijn man heeft hoogtevrees, ik alleen geniet ervan.
We lopen even de winkelstraten door tot op het moderne plein, mooi aangelegd en zoals overal een waterpartij. Zoals in het gehele land zie je naast nieuwbouw en restauratie, afbrokkeling, degeneratie aan trappen, aan voetpaden, aan gebouwen
we zijn er zeker van mochten we over 5 jaar terugkomen, dezelfde toestand, dat is Roemenië
Vooraleer de stad te verlaten drinken we een koffie, ik ga naar het toilet, de deur kan niet op slot, geen bril op toilet, en ineens gaat het licht uit, ook dat is Roemenïe, zo kennen we het sinds jaren.
Van helemaal het Zuiden van Roemenië aan de grens met Servië gaat het terug noordwaarts, tot de grens met Oekraïne.
We hebben weeral veel kilometers gereden. In Petrosani (voor de 2de maal) bezoeken we nog een klooster, zo te zien met heel grote tuin. Aan de poort staan twee manden met lange rokken en sjaals, blote benen en armen zijn verboden. Voor ons geen probleem, we dragen een lange broek en in de wagen ligt voor elke een trui. De tuin is strikt verboden, jammer.
Kort daarna vinden we een mooi pensionnetje met grote tuin en moestuin, we kunnen er buiten avondmalen, heel gezellig. De baas is een echte charmeur, er komt nog bezoek, vier motorijders uit Oostenrijk. Terug in de kamer wil ik douchen, er komt geen warm water, en als ik uitstap staat de badkamer onder water.
Wordt vervolgd….
We verlaten Orsova en rijden naar Drobeta Turno Severin. We rijden voorbij de enorme stuwdam. Met een productie van 2000 MWh is dit de grootste waterkrachtcentrale van Europa. We rijden op de parking, er zit een bewaker in een hokje maar hij lijkt te slapen. Als we terug naar de baan rijden zien we een bordje: verboden toegang, de parking was enkel voor het personeel, bewaker niets gezien.
Het is verboden foto's te nemen, doch voorbij de dam is het zo gebeurd.
We bezoeken even de stad, Drobeta Turno Severin, een dynamische stad. Met een mathematische precisie is hij in de 19e eeuw aangelegd. Het centrum is een mengelmoes van oud en nieuw.
We beklimmen de toren, vandaar een mooi uitzicht over de stad, mijn man heeft hoogtevrees, ik alleen geniet ervan.
We lopen even de winkelstraten door tot op het moderne plein, mooi aangelegd en zoals overal een waterpartij. Zoals in het gehele land zie je naast nieuwbouw en restauratie, afbrokkeling, degeneratie aan trappen, aan voetpaden, aan gebouwen
we zijn er zeker van mochten we over 5 jaar terugkomen, dezelfde toestand, dat is RoemeniëVooraleer de stad te verlaten drinken we een koffie, ik ga naar het toilet, de deur kan niet op slot, geen bril op toilet, en ineens gaat het licht uit, ook dat is Roemenïe, zo kennen we het sinds jaren.
Van helemaal het Zuiden van Roemenië aan de grens met Servië gaat het terug noordwaarts, tot de grens met Oekraïne.
We hebben weeral veel kilometers gereden. In Petrosani (voor de 2de maal) bezoeken we nog een klooster, zo te zien met heel grote tuin. Aan de poort staan twee manden met lange rokken en sjaals, blote benen en armen zijn verboden. Voor ons geen probleem, we dragen een lange broek en in de wagen ligt voor elke een trui. De tuin is strikt verboden, jammer.
Kort daarna vinden we een mooi pensionnetje met grote tuin en moestuin, we kunnen er buiten avondmalen, heel gezellig. De baas is een echte charmeur, er komt nog bezoek, vier motorijders uit Oostenrijk. Terug in de kamer wil ik douchen, er komt geen warm water, en als ik uitstap staat de badkamer onder water.
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Monika ** - Lid geworden op: 05 jun 2004, 13:10
- Locatie: ardennen
.Gustilpe
ik ben weer bijgelezen
als je de natuur ziet is het toch ergens een
mooie land he
maar jammer dat het zo arm is
je ziet het verschil goed he
hopen dat die mensen ook eens een beetje meer zou de hebben
kom verder lezen hoor
liefs Monika
ps ik heb rankje en alter in der Zonne bloemen gezet
hihihih
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Monika,
in dat mooi weder nam je de tijd om te komen lezen, heel fijn en een lieve dankjewel!
Geniet ook maar van het zomerweer,
lieve groetjes!
.......vervolg
De volgende dag rijden we verder naar het noorden. Een stop en een wandeling in het aardige stadje Orastie waar ik kersen koop in gebarentaal.
In Cluj regent het pijpenstelen....
.....gelukkig is de zon er terug tegen dat we in Alba Julia, aankomen. De stad kennen we reeds lang maar het is middag, tijd voor een bord soep of een slaatje. Bijna elke dag kunnen we middagmalen op een terras. Twee meisjes bedelen, ze doen teken dat ze honger hebben. Geld geven op straat doen we niet, naast het restaurant is een fastfood restaurant. Mijn man staat op, neemt de meisjes mee in de fastfood, ze mogen kiezen, ze willen graag een croque met alles erop en eraan, in een mum van tijd is alles op, hun honger voor een poosje gestild en daarna???
Het is prachtig weer vandaag met 28° er volgt een mooie rit door de Rodney bergen.
Onze eindbestemming voor vandaag is Viseu de Sus in het district Maramures, ons geliefde oord. Elke dag vertrekt hier een houthakkerstreintje door de bossen, toeristen mogen meerijden, soms kom je er wel een beer tegen. Ik verlang al jaren beren te zien. Ga je mee als toerist dan kan je deelnemen aan een BBQ terwijl de houthakkers hun werk doen. We bestellen een ticket en schrijven in voor de BBQ, voor de volgende dag.
Hieronder enkele foto's van de Rodney bergen
Poienile de sub Munte bezochten we verleden jaar, in de late namiddag. Daar we nooit rijden in het donker zagen we het dorpje nogal vluchtig. We leerden het dorpje ooit kennen door een documentaire op ARTE, maar ik schreef daar verleden jaar al over.
Nu hebben we tijd en ik heb een fascinatie voor dit dorp, we rijden er heen.
foto's in Poienile de sub Munte
staduis van Poienile de Sub Munte
einde van de wereld, de weg werd smaller en smaller...
de weg naar de boerderijen boven op de bergen (geen eigen foto)
Het dorp ligt tegen de grens met Oekraïne, en vormt met twee andere dorpen een kleine enclave in Roemenië met Oekraïense etniciteit en taal.
We proberen naar de boerderijen te rijden op de bergen doch het wegje wordt enger en enger, we moeten het opgeven en eigenlijk is er geen weg meer naar de top.
In het dorpje is er veel volk op straat, een soort feest aan de gang, sommige mensen lopen in klederdracht.
Een man vraagt waar we vandaan komen. Als hij hoort Belgia vertelt hij het de omstanders, iedereen knikt en glimlacht, spijtig kunnen we niet praten met de mensen. De man zelf heeft 6 jaar in Italië gewerkt.
Het leven op de boerderijen op de bergen is zwaar, zeer zwaar. 's Winters ligt er tot 2 meter sneeuw, de bewoners zijn maanden afgesloten van de buitenwereld. Het vriest er tot -30°, aardappelen worden bewaard op 2 meter diep onder de grond, er wordt enkel voor de eigen bevoorrading gekweekt.
Met paard en kar moet de weg driemaal worden afgelegd om wintervoorraad in te slaan.
Er is geen elektriciteit noch water. Het water moet gehaald worden een heel eind verder bij een bron, die niet vervriest, water om te drinken, te koken, te wassen..... Midden oktober valt de eerste sneeuw. Driemaal per dag worden de dieren tot bij de bron geleid om te drinken.
Ook in het dorp zelf zijn de mensen arm, we zien veel kleine houten huisjes, het is een beetje een achtergesteld gebied vinden we.
Wordt vervolgd….
in dat mooi weder nam je de tijd om te komen lezen, heel fijn en een lieve dankjewel!
Geniet ook maar van het zomerweer,
lieve groetjes!
.......vervolg
De volgende dag rijden we verder naar het noorden. Een stop en een wandeling in het aardige stadje Orastie waar ik kersen koop in gebarentaal.
In Cluj regent het pijpenstelen....
.....gelukkig is de zon er terug tegen dat we in Alba Julia, aankomen. De stad kennen we reeds lang maar het is middag, tijd voor een bord soep of een slaatje. Bijna elke dag kunnen we middagmalen op een terras. Twee meisjes bedelen, ze doen teken dat ze honger hebben. Geld geven op straat doen we niet, naast het restaurant is een fastfood restaurant. Mijn man staat op, neemt de meisjes mee in de fastfood, ze mogen kiezen, ze willen graag een croque met alles erop en eraan, in een mum van tijd is alles op, hun honger voor een poosje gestild en daarna???
Het is prachtig weer vandaag met 28° er volgt een mooie rit door de Rodney bergen.
Onze eindbestemming voor vandaag is Viseu de Sus in het district Maramures, ons geliefde oord. Elke dag vertrekt hier een houthakkerstreintje door de bossen, toeristen mogen meerijden, soms kom je er wel een beer tegen. Ik verlang al jaren beren te zien. Ga je mee als toerist dan kan je deelnemen aan een BBQ terwijl de houthakkers hun werk doen. We bestellen een ticket en schrijven in voor de BBQ, voor de volgende dag.
Hieronder enkele foto's van de Rodney bergen
Poienile de sub Munte bezochten we verleden jaar, in de late namiddag. Daar we nooit rijden in het donker zagen we het dorpje nogal vluchtig. We leerden het dorpje ooit kennen door een documentaire op ARTE, maar ik schreef daar verleden jaar al over.
Nu hebben we tijd en ik heb een fascinatie voor dit dorp, we rijden er heen.
foto's in Poienile de sub Munte
staduis van Poienile de Sub Munteeinde van de wereld, de weg werd smaller en smaller...de weg naar de boerderijen boven op de bergen (geen eigen foto)Het dorp ligt tegen de grens met Oekraïne, en vormt met twee andere dorpen een kleine enclave in Roemenië met Oekraïense etniciteit en taal.
We proberen naar de boerderijen te rijden op de bergen doch het wegje wordt enger en enger, we moeten het opgeven en eigenlijk is er geen weg meer naar de top.
In het dorpje is er veel volk op straat, een soort feest aan de gang, sommige mensen lopen in klederdracht.
Een man vraagt waar we vandaan komen. Als hij hoort Belgia vertelt hij het de omstanders, iedereen knikt en glimlacht, spijtig kunnen we niet praten met de mensen. De man zelf heeft 6 jaar in Italië gewerkt.
Het leven op de boerderijen op de bergen is zwaar, zeer zwaar. 's Winters ligt er tot 2 meter sneeuw, de bewoners zijn maanden afgesloten van de buitenwereld. Het vriest er tot -30°, aardappelen worden bewaard op 2 meter diep onder de grond, er wordt enkel voor de eigen bevoorrading gekweekt.
Met paard en kar moet de weg driemaal worden afgelegd om wintervoorraad in te slaan.
Er is geen elektriciteit noch water. Het water moet gehaald worden een heel eind verder bij een bron, die niet vervriest, water om te drinken, te koken, te wassen..... Midden oktober valt de eerste sneeuw. Driemaal per dag worden de dieren tot bij de bron geleid om te drinken.
Ook in het dorp zelf zijn de mensen arm, we zien veel kleine houten huisjes, het is een beetje een achtergesteld gebied vinden we.
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
...... vervolg
Met het houthakkerstreintje rijden we dwars door de bossen de hele tijd langs een riviertje. De locomotief slingert sissend en kreunend door de bochten. Af en toe wordt er gestopt: hout op het vuur, water voor de locomotief. Wie wil kan even afstappen om in een houten hokje op ouderwetse wijze zijn behoefte te doen, we zijn trouwens meer dan een halve dag onderweg.
De houtkap is sterk verminderd wegens milieuoverwegingen, het aantal te kappen bomen is nu beperkt. Roemenië is nog een van de weinige landen in Europa met zoveel ongerepte natuur, hopelijk blijft het zo.
Op de middag is het treintje toe aan een lange stop, er moet hout geladen. Ondertussen wordt de BBQ klaargemaakt, het smaakt heerlijk!
Tijdens de heenrit was een het heel gedoe met fototoestellen, het was alsof iedereen op hetzelfde moment een kiekje wou schieten, nu tijdens de terugrit valt iedereen stil, sommige mensen slapen, spijtig ze missen de streek komend van de andere kant, een heel ander zicht..
Beren hebben we niet gezien, we zullen toch eens moeten overnachten in Brazov waar de beren de afvalbakken komen omkeren 's nachts.
We doen de treinrit hier opnieuw, reizen jullie mee?
wordt vervolgd.....
Met het houthakkerstreintje rijden we dwars door de bossen de hele tijd langs een riviertje. De locomotief slingert sissend en kreunend door de bochten. Af en toe wordt er gestopt: hout op het vuur, water voor de locomotief. Wie wil kan even afstappen om in een houten hokje op ouderwetse wijze zijn behoefte te doen, we zijn trouwens meer dan een halve dag onderweg.
De houtkap is sterk verminderd wegens milieuoverwegingen, het aantal te kappen bomen is nu beperkt. Roemenië is nog een van de weinige landen in Europa met zoveel ongerepte natuur, hopelijk blijft het zo.
Op de middag is het treintje toe aan een lange stop, er moet hout geladen. Ondertussen wordt de BBQ klaargemaakt, het smaakt heerlijk!
Tijdens de heenrit was een het heel gedoe met fototoestellen, het was alsof iedereen op hetzelfde moment een kiekje wou schieten, nu tijdens de terugrit valt iedereen stil, sommige mensen slapen, spijtig ze missen de streek komend van de andere kant, een heel ander zicht..
Beren hebben we niet gezien, we zullen toch eens moeten overnachten in Brazov waar de beren de afvalbakken komen omkeren 's nachts.
We doen de treinrit hier opnieuw, reizen jullie mee?
wordt vervolgd.....
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
....... vervolg
Maramures met zijn houten huisjes, de prachtige inrijpoorten, zijn houten middeleeuwse kerkjes, met zijn volkstradities en het fraaie landschap, elk jaar opnieuw bekoort het mij.
We kunnen het niet laten elk jaar de dorpjes opnieuw te bezoeken. Verschillende kerkjes staan op de UNESCO-lijst.
Bogdan Voda, Leud en Botiza..... authentieke dorpjes, ze liggen in het prachtige landschap van de bergen.
Waar de tijd blijft stille staan
geen vat heeft op het leven
met paard en kar naar 't veld
of te voet de schouder zwaar beladen
het hooi gekeerd, gedroogd
met grote zorg gestapeld
's avonds strompelen ze naar huis
gebruind, vermoeid met trage tred
of bovenop de kar nu volgeladen
hun paarden sjokken onvermoeibaar
voort met klepperende hoeven
geluiden makend op de straat
't is 't leven dat hier stille staat.
gustilpe
De houten kerkjes in dit kleine gebied, uitgegroeid tot een aparte kunst, het religieuze gebouw in volstrekte harmonie met de boerderijen, groene oases te midden van het kerkhof.
Het kerkje van Bogdan Voda, gebouwd in 1718, is een pareltje met daarachter een reuzenmonster van een wangedrocht uit 1990, niet te begrijpen! Het kerkje is gesloten als we er aan komen, maar altijd ben je gezien, opeens verschijnt een man met de sleutel, we krijgen uitleg over de houtschilderingen, bijbelse fragmenten. Natuurlijk verwacht de man een fooi voor het onderhoud van het kerkje. We kopen een geïllustreerd boekje met uitgebreide informatie, spijtig enkel in het Roemeens.
Bezoek aan het dorpje Leud met het oudste kerkje van de Maramures. Deze kerk dateert uit 1364. In de kerk wordt het oudste Roemeens-talige document bewaard. Er waren echter restauratiewerken bezig.
Daarna rijden we naar Botiza, als we aan het kerkje komen komt de pastoor juist langs, een heel vriendelijke man. Of we de kerk willen zien, maar de schilders zijn bezig. Op het ogenblik worden de kerkdiensten in de tuin gehouden, zegt hij. Maar we mogen even kijken, we krijgen uitgebreide informatie: eerst worden de muren in een soort ecru geverfd, daarna worden ze overschilderd met goudverf, en dan komen de meester-schilders om er bijbelse fragmenten op te schilderen. Hij vraagt natuurlijk waar we vandaan komen, als hij hoort uit Belgiën (hij spreekt Duits) vraagt hij: zijn jullie katholiek? We bevestigen zijn vraag. Zijn jullie kerken ook beschilderd? Neen, zegt mijn man, bij ons zijn de kerken vrij sober (ik denk aan ons klein kerkje waar soberheid troef is). Maar jullie hebben beelden, zo zegt hij. Beelden, enkel een Lieve Vrouwke en een Sint-Jozef.
Hij vraagt onze namen, hij schrijft ze in het zand, 2000 jaar geleden werd ook in het zand geschreven. Er ligt hier 6.000 kg schildermateriaal, wat zal dat kosten? Verlangen de mensen dat wel? Ik voel mij daar niet goed bij, toch geeft mijn man hem een fooi voor de restauratie, en met de woorden: we komen volgend jaar terug kijken nemen we afscheid.
De volgende dag: we rijden verder naar het Westen, maar we willen nog enkele dorpjes doorkuisen o.a. Budesti, een van de best bewaard gebleven dorpjes met een houten kerkje uit de 17de eeuw. Als we bij het kerkje komen zien we daar iets gaande, langs de linkerkant staat een groep vrouwen, langs de linker kant een groep mannen. Toch geen begrafenis zeker? We stappen voorzichtig op het terrein, blijven op een afstand toekijken. Achteraan staan kinderen te eten, ze hebben ook frisdrank. Plots begint iemand voor te bidden, de pope waarschijnlijk, de mensen antwoorden. Wij stappen stil terug naar de straat, ook de mensen komen in beweging, de vrouwen houden een bord vast met gebakjes of brood. Verscheidene van de dames willen ons iets aanbieden, we bedanken vriendelijk. Terug op straat komt er een man naar ons toe, 'spaña?' neen 'Belgia', een vrouwtje komt er bij, ze heeft 5 gebakjes op haar bord, ze biedt ons het bordje aan, ik kan niet blijven weigeren, neem één gebakje (zo 4 op 2 cm) breek het in twee en geef de helft aan mijn man. No no zegt ze met een brede lach, we moeten het hele schoteltje aannemen. Zo zijn de mensen hier, ze hebben niets en toch willen ze altijd delen. Daar staan we dan, in de voormiddag 11u gebakjes te eten, om verlegen van te worden, maar ze smaken heerlijk.
kerkje Budesti
cultuurcenter Budesti 
het vrouwtje zonder schotel gaf haar schotel met 5 gebakjes aan ons
We rijden verder tot Sighetu Marmatei aan de oever van de Tizsa die de grens vormt met Oekraïne, het stadje ligt op onze weg terug naar het Westen, het stadje waar we enkele jaren geleden de staatsgevangenis bezochten, waar priesters, intellectuelen, schrijvers en dichters, opgesloten, gemarteld en velen verdwenen onder Ceausescu.
Telkens we hier komen is er markt, ook nu weer zien we in de zijstraten die uitkomen op de markt vrouwtjes op de grond zitten met enkele wortels, een hoopje paddenstoelen, een paar preien, schrijnend! Ik durf er amper voorbij te stappen.
de zijstraat waar vrouwtjes een paar preitjes, wat paddestoelen, enkele wortels.... verkopen
de markt
Stellen we ons gerust met wat snoepjes en knuffels aan bedelende kindjes te geven? Neen, de armoede knaagt!
Wordt vervolgd….
Maramures met zijn houten huisjes, de prachtige inrijpoorten, zijn houten middeleeuwse kerkjes, met zijn volkstradities en het fraaie landschap, elk jaar opnieuw bekoort het mij.
We kunnen het niet laten elk jaar de dorpjes opnieuw te bezoeken. Verschillende kerkjes staan op de UNESCO-lijst.
Bogdan Voda, Leud en Botiza..... authentieke dorpjes, ze liggen in het prachtige landschap van de bergen.
Waar de tijd blijft stille staan
geen vat heeft op het leven
met paard en kar naar 't veld
of te voet de schouder zwaar beladen
het hooi gekeerd, gedroogd
met grote zorg gestapeld
's avonds strompelen ze naar huis
gebruind, vermoeid met trage tred
of bovenop de kar nu volgeladen
hun paarden sjokken onvermoeibaar
voort met klepperende hoeven
geluiden makend op de straat
't is 't leven dat hier stille staat.
gustilpe
De houten kerkjes in dit kleine gebied, uitgegroeid tot een aparte kunst, het religieuze gebouw in volstrekte harmonie met de boerderijen, groene oases te midden van het kerkhof.
Het kerkje van Bogdan Voda, gebouwd in 1718, is een pareltje met daarachter een reuzenmonster van een wangedrocht uit 1990, niet te begrijpen! Het kerkje is gesloten als we er aan komen, maar altijd ben je gezien, opeens verschijnt een man met de sleutel, we krijgen uitleg over de houtschilderingen, bijbelse fragmenten. Natuurlijk verwacht de man een fooi voor het onderhoud van het kerkje. We kopen een geïllustreerd boekje met uitgebreide informatie, spijtig enkel in het Roemeens.
Bezoek aan het dorpje Leud met het oudste kerkje van de Maramures. Deze kerk dateert uit 1364. In de kerk wordt het oudste Roemeens-talige document bewaard. Er waren echter restauratiewerken bezig.
Daarna rijden we naar Botiza, als we aan het kerkje komen komt de pastoor juist langs, een heel vriendelijke man. Of we de kerk willen zien, maar de schilders zijn bezig. Op het ogenblik worden de kerkdiensten in de tuin gehouden, zegt hij. Maar we mogen even kijken, we krijgen uitgebreide informatie: eerst worden de muren in een soort ecru geverfd, daarna worden ze overschilderd met goudverf, en dan komen de meester-schilders om er bijbelse fragmenten op te schilderen. Hij vraagt natuurlijk waar we vandaan komen, als hij hoort uit Belgiën (hij spreekt Duits) vraagt hij: zijn jullie katholiek? We bevestigen zijn vraag. Zijn jullie kerken ook beschilderd? Neen, zegt mijn man, bij ons zijn de kerken vrij sober (ik denk aan ons klein kerkje waar soberheid troef is). Maar jullie hebben beelden, zo zegt hij. Beelden, enkel een Lieve Vrouwke en een Sint-Jozef.
Hij vraagt onze namen, hij schrijft ze in het zand, 2000 jaar geleden werd ook in het zand geschreven. Er ligt hier 6.000 kg schildermateriaal, wat zal dat kosten? Verlangen de mensen dat wel? Ik voel mij daar niet goed bij, toch geeft mijn man hem een fooi voor de restauratie, en met de woorden: we komen volgend jaar terug kijken nemen we afscheid.
De volgende dag: we rijden verder naar het Westen, maar we willen nog enkele dorpjes doorkuisen o.a. Budesti, een van de best bewaard gebleven dorpjes met een houten kerkje uit de 17de eeuw. Als we bij het kerkje komen zien we daar iets gaande, langs de linkerkant staat een groep vrouwen, langs de linker kant een groep mannen. Toch geen begrafenis zeker? We stappen voorzichtig op het terrein, blijven op een afstand toekijken. Achteraan staan kinderen te eten, ze hebben ook frisdrank. Plots begint iemand voor te bidden, de pope waarschijnlijk, de mensen antwoorden. Wij stappen stil terug naar de straat, ook de mensen komen in beweging, de vrouwen houden een bord vast met gebakjes of brood. Verscheidene van de dames willen ons iets aanbieden, we bedanken vriendelijk. Terug op straat komt er een man naar ons toe, 'spaña?' neen 'Belgia', een vrouwtje komt er bij, ze heeft 5 gebakjes op haar bord, ze biedt ons het bordje aan, ik kan niet blijven weigeren, neem één gebakje (zo 4 op 2 cm) breek het in twee en geef de helft aan mijn man. No no zegt ze met een brede lach, we moeten het hele schoteltje aannemen. Zo zijn de mensen hier, ze hebben niets en toch willen ze altijd delen. Daar staan we dan, in de voormiddag 11u gebakjes te eten, om verlegen van te worden, maar ze smaken heerlijk.
kerkje Budesticultuurcenter Budesti het vrouwtje zonder schotel gaf haar schotel met 5 gebakjes aan onsWe rijden verder tot Sighetu Marmatei aan de oever van de Tizsa die de grens vormt met Oekraïne, het stadje ligt op onze weg terug naar het Westen, het stadje waar we enkele jaren geleden de staatsgevangenis bezochten, waar priesters, intellectuelen, schrijvers en dichters, opgesloten, gemarteld en velen verdwenen onder Ceausescu.
Telkens we hier komen is er markt, ook nu weer zien we in de zijstraten die uitkomen op de markt vrouwtjes op de grond zitten met enkele wortels, een hoopje paddenstoelen, een paar preien, schrijnend! Ik durf er amper voorbij te stappen.
de zijstraat waar vrouwtjes een paar preitjes, wat paddestoelen, enkele wortels.... verkopende marktStellen we ons gerust met wat snoepjes en knuffels aan bedelende kindjes te geven? Neen, de armoede knaagt!
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
krakje - Lid geworden op: 01 sep 2004, 21:16
- Locatie: Heist op den Berg
heb een beetje gaan foefelen,
met dit resultaat, fijne avond,
gustilpe groetjes van krakje,
bijgelezen, wat is het daar toch van armoede,
en hier zijn wij maar aan het klagen, al is
er hier ook verdoken armoede, leve België
hier is het nog zo slecht niet om te leven,
ik hou van het leven, het is jou maar eenmaal gegeven.
-
elisa20 - Lid geworden op: 01 nov 2008, 18:10
- Locatie: Prov. Antwerpen
Gustilpe
Een boeiend relaas, prachtig proza, mooie foto's, en heel veel
uitleg over Roemenië mocht ik hier lezen en bekijken
Ik merk dat er nog altijd veel armoede en werkloosheid heerst...
Zoveel nood nog in dat land !
De vriendschap en de dankbaarheid van de
Roemeense mensen deed je vast heel veel deugd
en je genoot van het avontuur en van de prachtige natuur !
Ik kijk uit naar de volgende delen
Fijne zomerse dagen gewenst
Reeds mijn bese wensen voor je reis naar Peru
elisa
Een boeiend relaas, prachtig proza, mooie foto's, en heel veel
uitleg over Roemenië mocht ik hier lezen en bekijken
Ik merk dat er nog altijd veel armoede en werkloosheid heerst...
Zoveel nood nog in dat land !
De vriendschap en de dankbaarheid van de
Roemeense mensen deed je vast heel veel deugd
en je genoot van het avontuur en van de prachtige natuur !
Ik kijk uit naar de volgende delen
Fijne zomerse dagen gewenst
Reeds mijn bese wensen voor je reis naar Peru
elisa
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Monika, elisa, krakje......
heel blij dat jullie terug verder kwamen lezen,
morgen zou ik normaal gezien moeten gedaan hebben.
Een heel lieve dankjewel!
......vervolg
De laatste nacht in Roemenië brengen we zoals de eerste nacht door in Ilba. Ondertussen bracht een wolkbreuk hier een grote verwoesting aan, met geweld kwam een modderlawine vanuit de achterliggende bossen aangespoeld. De ijzeren inrijpoort is helemaal verwrongen, de visvijver is een dikke modderbrij geworden, de met kasseien geplaveide grote parking omgewoeld, ook het huisje dichtbij deelde in de brokken al valt het nog mee. Het pensionnetje zelf is verzekerd doch niet het terrein, een zware slag, een grote kost voor die mensen, benieuwd hoe het er volgend jaar zal uitzien.
Met een laatste stop in Satu Mare en nog even een wandeling nu de stad in het zonlicht baadt en een heel ander uitzicht biedt dan de zwaar bewolkte eerste dag rijden we naar grensovergang met Hongarije. Strenge controle vandaag, een wachten en aanschuiven meer dan een half uur, nochtans staan er maar een vijftal auto's voor, wijzelf mogen onmiddellijk door, na ons speelt er zich hetzelfde fenomeen af, we volgen een kilometerslange rechte weg zonder zijwegen, we zien geen enkele wagen na ons, nochtans had er zich al een file gevormd.
Onze eerste stop in Hongarije is Debrecen, de tweede grootste stad in Hongarije, de temperatuurmeter wijst 35°. Debrecen is een heel mooie stad, onmiddellijk treft het hoe geheel anders, hoe netjes het hier is tegenover Roemenië. Het is er heerlijk wandelen op de afgesloten boulevard waar je tal van terrasjes vindt, we gebruiken hier het middagmaal.
Zondag vandaag, de wisselkantoren zijn gesloten, de overgebleven lei zullen we moeten houden tot volgend jaar. Nergens anders wil men Roemeense lei omwisselen, die ervaring kennen we sinds jaren.
Terug in Kömlo aan het huisje van de vrienden willen we de sleutel ophalen bij Kati en Peter, ze blijken niet thuis te zijn, nochtans had ik een sms'je gestuurd dat we deze namiddag zouden aankomen. Ik roep naar het oude vrouwtje recht tegenover, geen antwoord. We staan een tijd te dralen tot er een auto in het rustige straatje komt gereden, het is de zoon van het oude vrouwtje die zijn ma naar huis brengt. Ik doe teken dat ik geen sleutel heb, de man zegt Peter, ik doe teken neen Peter is niet thuis, de man wil van alles uitleggen maar we begrijpen geen Hongaars. Ik hoor iets van fürdo, waarschijnlijk zijn Kati en Peter gaan baden denk ik te begrijpen. Ik besluit te wachten in de tuin van Peter, er zitten drie honden, voorzichtig open ik de poort, de honden komen snuffelen maar blijven rustig. We nemen onze frigobox mee, zetten ons in het prieel met een biertje, net geopend zien we een wagen aankomen. Inderdaad waren Peter en Kati gaan baden, er was zoveel volk, ze zijn omgedraaid en terug naar huis gereden. We hebben geluk, Peter had ons bericht niet ontvangen.
Ze zijn zeer benieuwd naar onze ervaringen, temeer daar ze zelf veel naar Roemenië afreizen. We blijven er een hele tijd hangen maar dat is altijd zo, bij Kati en Peter geraak je nooit zomaar weg, ze zijn zo gastvrij en willen je van alles offreren, normaal hé Kati is Roemeense.
Ook in Hongarije gaat het niet al te best, eigenlijk boert Hongarije achteruit horen we. Zelf ondervinden we dat de wegen op het platteland stilaan beginnen te gelijken op die in Roemenië.
Met Orbàn glijdt het land af naar Ceausescu-toestanden zegt Kati, de corruptie viert hoogtij, 10% van de tabakslobby gaat naar hem en zijn ministers. De mensen worden armer en armer.
Noch in Hongarije noch in Roemenië vinden de mensen het positief tot Europa te behoren.
Maar Europa steunt enorm de infrastructuur zoals het wegennet, monumenten......
De volgende dag is een rustdag, na de bergen is een ritje door de poesta altijd heerlijk, op verschillende plaatsen houden we halt aan de Tizsa, we genieten ervan.
We bekijken zwaluwnesten, ooievaars. Later genieten we op de barza van de stilte, opeens een koekoek heel dichtbij, ik heb de kans hem te fotograferen.
de eerste maal in ons leven een koekoek gezien
In Kömlo genieten we van de zonsondergang.
Vooraleer Hongarije te verlaten bezoeken we morgen het stadje Köszeg waar we zullen overnachten.
Wordt vervolgd....
heel blij dat jullie terug verder kwamen lezen,
morgen zou ik normaal gezien moeten gedaan hebben.
Een heel lieve dankjewel!
......vervolg
De laatste nacht in Roemenië brengen we zoals de eerste nacht door in Ilba. Ondertussen bracht een wolkbreuk hier een grote verwoesting aan, met geweld kwam een modderlawine vanuit de achterliggende bossen aangespoeld. De ijzeren inrijpoort is helemaal verwrongen, de visvijver is een dikke modderbrij geworden, de met kasseien geplaveide grote parking omgewoeld, ook het huisje dichtbij deelde in de brokken al valt het nog mee. Het pensionnetje zelf is verzekerd doch niet het terrein, een zware slag, een grote kost voor die mensen, benieuwd hoe het er volgend jaar zal uitzien.
Met een laatste stop in Satu Mare en nog even een wandeling nu de stad in het zonlicht baadt en een heel ander uitzicht biedt dan de zwaar bewolkte eerste dag rijden we naar grensovergang met Hongarije. Strenge controle vandaag, een wachten en aanschuiven meer dan een half uur, nochtans staan er maar een vijftal auto's voor, wijzelf mogen onmiddellijk door, na ons speelt er zich hetzelfde fenomeen af, we volgen een kilometerslange rechte weg zonder zijwegen, we zien geen enkele wagen na ons, nochtans had er zich al een file gevormd.
Onze eerste stop in Hongarije is Debrecen, de tweede grootste stad in Hongarije, de temperatuurmeter wijst 35°. Debrecen is een heel mooie stad, onmiddellijk treft het hoe geheel anders, hoe netjes het hier is tegenover Roemenië. Het is er heerlijk wandelen op de afgesloten boulevard waar je tal van terrasjes vindt, we gebruiken hier het middagmaal.
Zondag vandaag, de wisselkantoren zijn gesloten, de overgebleven lei zullen we moeten houden tot volgend jaar. Nergens anders wil men Roemeense lei omwisselen, die ervaring kennen we sinds jaren.
Terug in Kömlo aan het huisje van de vrienden willen we de sleutel ophalen bij Kati en Peter, ze blijken niet thuis te zijn, nochtans had ik een sms'je gestuurd dat we deze namiddag zouden aankomen. Ik roep naar het oude vrouwtje recht tegenover, geen antwoord. We staan een tijd te dralen tot er een auto in het rustige straatje komt gereden, het is de zoon van het oude vrouwtje die zijn ma naar huis brengt. Ik doe teken dat ik geen sleutel heb, de man zegt Peter, ik doe teken neen Peter is niet thuis, de man wil van alles uitleggen maar we begrijpen geen Hongaars. Ik hoor iets van fürdo, waarschijnlijk zijn Kati en Peter gaan baden denk ik te begrijpen. Ik besluit te wachten in de tuin van Peter, er zitten drie honden, voorzichtig open ik de poort, de honden komen snuffelen maar blijven rustig. We nemen onze frigobox mee, zetten ons in het prieel met een biertje, net geopend zien we een wagen aankomen. Inderdaad waren Peter en Kati gaan baden, er was zoveel volk, ze zijn omgedraaid en terug naar huis gereden. We hebben geluk, Peter had ons bericht niet ontvangen.
Ze zijn zeer benieuwd naar onze ervaringen, temeer daar ze zelf veel naar Roemenië afreizen. We blijven er een hele tijd hangen maar dat is altijd zo, bij Kati en Peter geraak je nooit zomaar weg, ze zijn zo gastvrij en willen je van alles offreren, normaal hé Kati is Roemeense.
Ook in Hongarije gaat het niet al te best, eigenlijk boert Hongarije achteruit horen we. Zelf ondervinden we dat de wegen op het platteland stilaan beginnen te gelijken op die in Roemenië.
Met Orbàn glijdt het land af naar Ceausescu-toestanden zegt Kati, de corruptie viert hoogtij, 10% van de tabakslobby gaat naar hem en zijn ministers. De mensen worden armer en armer.
Noch in Hongarije noch in Roemenië vinden de mensen het positief tot Europa te behoren.
Maar Europa steunt enorm de infrastructuur zoals het wegennet, monumenten......
De volgende dag is een rustdag, na de bergen is een ritje door de poesta altijd heerlijk, op verschillende plaatsen houden we halt aan de Tizsa, we genieten ervan.
We bekijken zwaluwnesten, ooievaars. Later genieten we op de barza van de stilte, opeens een koekoek heel dichtbij, ik heb de kans hem te fotograferen.
de eerste maal in ons leven een koekoek gezienIn Kömlo genieten we van de zonsondergang.
Vooraleer Hongarije te verlaten bezoeken we morgen het stadje Köszeg waar we zullen overnachten.
Wordt vervolgd....
Laatst gewijzigd door gustilpe op 09 jul 2013, 08:34, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Je bent een vrouw uit de duizend !
Er zijn weinig mensen die ik zo bewonder...
Als je schrijft in ons Laar : 'Bedankt voor
het komen lezen van het verhaal, ik moet
er vaart achter zetten niettegenstaande het
goeie weer, moet mij voorbereiden op Peru.'
Dan denk ik, en wanneer neem je tijd voor
jezelf ? Want je bent altijd in de bres voor
je familie (zoals velen onder ons) maar ook
voor mensen die je nodig hebben ergens in
de wereld ! De meeste mensen van onze
leeftijd steunen 'goede doelen' maar jij (en
je echtgenoot) gaat ter plaatse en geeft het
beste van jezelf !
Respect, lieve Gustilpe ! (Ik wou je dit al lang
zeggen maar wist niet of jij het goed zou vinden
en vandaag, doe ik het toch
)Liefs van ons beiden voor jullie beiden
Alter en Rankje
Ps. En... nogmaals bedankt voor je prachtige foto's
en je adembenemd mooi relaas !
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Rankje,
bedankt dat je er terug was!
Maar ik hoef niet bewonderd te worden hoor,
ik doe gewoon wat ik graag doe,
zie het eerder maar als een hobby
Geniet van het mooi weder met Alter!
Lieve groetjes
.....vervolg
Köszeg is een heel mooi stadje gelegen op 40 km van de grens met Oostenrijk. Hier ook valt het op hoe netjes en mooi gerestaureerd alles is tegenover Roemenië.
Het Jurisisch tér, dit plein is genoemd naar Miklós Jurisisch, die 400 jaar geleden de burcht met succes verdedigde tegen de Turken.
In 1932 werd dit herdacht met de oprichting van de Hüsi Kapu (Heldenpoort) via de poort komt men op het plein waar alle verkeer verboden is, de huizen zijn kleurrijk gerestaureerd.
De barokke 'Drievuldigheidszuil' midden op het plein is opgericht als herinnering aan de pest-epidemie in 1712.
Naast de bron op het pleintje is de Szent Imre-Templom (Sint Emmerichkerk). De in geel gerestaureerde kerk uit het begin van de 17e eeuw is van buiten aardig om zien.
Közeg is een klein stadje maar zeker de moeite van een bezoek waard. Ook dat stadje leerden we kennen door een doku om Arte.
In Hongarije is het niet zo eenvoudig als in Roemenië om een pension te vinden. Dicht bij het centrum vinden we een pension met terras via GPS op een camping. We kunnen er niet avondmalen, geen probleem we eten liever in het gezellige stadje op een terrasje.
De camping zelf is verlaten, geen enkele tent of camper te zien.
Oostenrijk rijden we zonder problemen door. Terug in Duitsland is er heel druk verkeer, we hebben ettelijke kilometers af te leggen niet veel bijzonders vandaag, het is rijden en rijden.
Gewoonlijk stoppen we even in Passau, dat doen we nu niet, we moeten geen ramptoeristen zijn, zegt mijn man.
In de deelstaat Beieren proberen we een slaapplek te vinden in de kleine dorpen in de bergen. Na enkele pogingen waar alles volzet is (dat gebeurt nooit in Roemenië) vinden we een 'Gasthaus' in Kallmunz, prachtig gelegen aan de Naab, nog geen 3000 inwoners. Achteraan een restaurant en biergarten op een groot terras. Een jong meisje brengt ons het menu, we bestellen, ik zeg haar dat we van Roemenië komen. 'van Roemenië?' Ze kijkt heel verwonderd 'ja, we hebben daar een klein projectje'' 'Ik kom ook uit Roemenië' zegt ze. 'Ben jij dan Roemeense?' vraag ik. Ja zij is Roemeense maar er is geen tijd om verder te praten, zij moet werken.
Na de maaltijd verkennen we het gezellige stadje, ook hier heeft de Naab buiten zijn oevers getreden.
Het is een prachtige avond, we besluiten na de wandeling nog een glaasje wijn te drinken op het terras. Het meisje en een jongen komen aan ons tafeltje zitten. Welk project hebben jullie daar vraagt het meisje? In het kort vertel ik een en ander. De jongen, ook Roemeen blijkt haar vriend te zijn, hij werkt in de keuken, zij doet de kamers en 's avonds dient ze op.
We zijn verplicht om in het buitenland te werken, zegt het meisje, heel veel jongeren moeten uitwijken, vinden geen werk in eigen land, en àls ze werk vinden worden ze zeer slecht betaald.
Ze komt uit een familie van zeven: de grootouders, ouders, twee broers en zij, de jongste broer zit nog op school. Haar ouders werken, ook de oudste broer maar dat is niet voldoende om het ganse gezin te onderhouden. Tja als je bedenkt dat een gemiddeld maandloon '170 euro' bedraagt... We hebben elke dag 2 à 3 broden nodig, zegt ze. We kunnen zeker niet elke dag vlees eten, maar dat is het minste.
Ze mist vreselijk haar familie en de vrienden, ze zegt het met tranen in de ogen. Gelukkig heeft ze haar vriend maar toch voelt ze zich eenzaam, ook de jongen mist zijn vrienden.
En hier, Duitsers zijn zo hard, we geraken ook niet ingeburgerd tussen de jongeren van hier, wij zijn Roemenen hé, het vuil.....
In ons land is het ook zo, zeg ik. Roemenen worden er niet graag gezien. Er wordt nogal ingebroken en gestolen door zigeuners en in de krant staat dan Roemenen.
Er zou moeten geschreven staan 'Roemeense zigeuners' zegt het meisje, er wonen overal zigeuners, niet enkel in Roemenië al zijn ze daar wel met velen, Roemeense zigeuners is niet hetzelfde als Roemenen.
Ik vertel hen over de vriendschap die wij ervaren van Roemenen, over de gastvrijheid, over het vrouwtje die haar gebakjes aan ons gaf 'ja zo zijn ze, dat zijn ze echt' lacht de jongen.
Maar Ik zie ogen vol verdriet! Is dat louter toeval deze mensen te ontmoeten of speelt hier de Voorzienigheid? We worden nog eens op het hart gedrukt hoe moeilijk de mensen het hebben in Roemenië?
Ik vraag hen hoe zij denken over communisme en kapitalisme. Wellicht voor ons beter het communisme, er was wel geld tijdens het communisme, zegt het meisje. Haar grootvader had een eigen huis, zij moeten er niet aan denken ooit een eigen huis te hebben.
Soms hoor ik dat Roemenen die jaren in het buitenland gewerkt hebben, later terug naar hun land keren en er een huis bouwen, zeg ik. Ja, zegt de jongen, maar hun kinderen blijven bij de grootouders achter, dat is niet goed, wat wordt er van zo'n kinderen, een kind heeft zijn vader én zijn moeder nodig.
Ondertussen is iedereen al lang verdwenen op het terras, de lichten gaan uit, we moeten afscheid nemen. De slaap is niet te vatten!
's Morgens ontbijten we op het terras, we zien enkel de gastvrouw, we hadden heel graag nog eens het Roemeens koppeltje gezien, spijtig!
We rijden verder naar het Zwarte Woud, af en toe een stop met mooie vergezichten, een koffiepauze in Baden-Baden waar de lucht dreigend is. De laatste avond en nacht brengen we door in Gernsbach, een stadje met net geen 15.000 inwoners. We kiezen in het centrum voor een hotel deze keer. De lucht is uitgeklaard, een wandeling langs de mooie vakwerkhuizen, gezellig, we genieten kunnen nomaals het avondmaal gebruiken op een terras, daarna wandelen we verder.
Maar plots steekt een hevige wind op, het wordt stikdonker, al wat niet vastzit gaat vliegen, het begint te gieten.... we lopen naar het hotel, de wind is verschrikkelijk, ik houd mijn bril vast, bang dat hij afgerukt wordt, het lijkt wel een orkaan. Maar zo plots het onweer losbarstte, zo plots is het ook weer over.
Het einde van de reis nadert, vanavond zijn we thuis.
In Trier een laatste stop, een kort bezoek aan het centrum, altijd gezellig en fijn!
de porta negra staat in stelling
Op de grote Ring rond Brussel belanden we in een grote file, het is vrijdagavond, meer dan een uur aanschuiven.
Drie weken van huis, dat schijnt lang, maar ’t is voorbijgevlogen!
Een reis met pijn, medeleven, slapeloze nachten, vreugde, voldoening, prachtige natuur, genieten.... kortom een reis vol emoties!
Ik had ze niet willen missen!!!
Hopelijk blijven we nog lang gezond, ik kijk al uit naar volgend jaar!
Dank aan alle lezers!
gustilpe
bedankt dat je er terug was!
Maar ik hoef niet bewonderd te worden hoor,
ik doe gewoon wat ik graag doe,
zie het eerder maar als een hobby
Geniet van het mooi weder met Alter!
Lieve groetjes
.....vervolg
Köszeg is een heel mooi stadje gelegen op 40 km van de grens met Oostenrijk. Hier ook valt het op hoe netjes en mooi gerestaureerd alles is tegenover Roemenië.
Het Jurisisch tér, dit plein is genoemd naar Miklós Jurisisch, die 400 jaar geleden de burcht met succes verdedigde tegen de Turken.
In 1932 werd dit herdacht met de oprichting van de Hüsi Kapu (Heldenpoort) via de poort komt men op het plein waar alle verkeer verboden is, de huizen zijn kleurrijk gerestaureerd.
De barokke 'Drievuldigheidszuil' midden op het plein is opgericht als herinnering aan de pest-epidemie in 1712.
Naast de bron op het pleintje is de Szent Imre-Templom (Sint Emmerichkerk). De in geel gerestaureerde kerk uit het begin van de 17e eeuw is van buiten aardig om zien.
Közeg is een klein stadje maar zeker de moeite van een bezoek waard. Ook dat stadje leerden we kennen door een doku om Arte.
In Hongarije is het niet zo eenvoudig als in Roemenië om een pension te vinden. Dicht bij het centrum vinden we een pension met terras via GPS op een camping. We kunnen er niet avondmalen, geen probleem we eten liever in het gezellige stadje op een terrasje.
De camping zelf is verlaten, geen enkele tent of camper te zien.
Oostenrijk rijden we zonder problemen door. Terug in Duitsland is er heel druk verkeer, we hebben ettelijke kilometers af te leggen niet veel bijzonders vandaag, het is rijden en rijden.
Gewoonlijk stoppen we even in Passau, dat doen we nu niet, we moeten geen ramptoeristen zijn, zegt mijn man.
In de deelstaat Beieren proberen we een slaapplek te vinden in de kleine dorpen in de bergen. Na enkele pogingen waar alles volzet is (dat gebeurt nooit in Roemenië) vinden we een 'Gasthaus' in Kallmunz, prachtig gelegen aan de Naab, nog geen 3000 inwoners. Achteraan een restaurant en biergarten op een groot terras. Een jong meisje brengt ons het menu, we bestellen, ik zeg haar dat we van Roemenië komen. 'van Roemenië?' Ze kijkt heel verwonderd 'ja, we hebben daar een klein projectje'' 'Ik kom ook uit Roemenië' zegt ze. 'Ben jij dan Roemeense?' vraag ik. Ja zij is Roemeense maar er is geen tijd om verder te praten, zij moet werken.
Na de maaltijd verkennen we het gezellige stadje, ook hier heeft de Naab buiten zijn oevers getreden.
Het is een prachtige avond, we besluiten na de wandeling nog een glaasje wijn te drinken op het terras. Het meisje en een jongen komen aan ons tafeltje zitten. Welk project hebben jullie daar vraagt het meisje? In het kort vertel ik een en ander. De jongen, ook Roemeen blijkt haar vriend te zijn, hij werkt in de keuken, zij doet de kamers en 's avonds dient ze op.
We zijn verplicht om in het buitenland te werken, zegt het meisje, heel veel jongeren moeten uitwijken, vinden geen werk in eigen land, en àls ze werk vinden worden ze zeer slecht betaald.
Ze komt uit een familie van zeven: de grootouders, ouders, twee broers en zij, de jongste broer zit nog op school. Haar ouders werken, ook de oudste broer maar dat is niet voldoende om het ganse gezin te onderhouden. Tja als je bedenkt dat een gemiddeld maandloon '170 euro' bedraagt... We hebben elke dag 2 à 3 broden nodig, zegt ze. We kunnen zeker niet elke dag vlees eten, maar dat is het minste.
Ze mist vreselijk haar familie en de vrienden, ze zegt het met tranen in de ogen. Gelukkig heeft ze haar vriend maar toch voelt ze zich eenzaam, ook de jongen mist zijn vrienden.
En hier, Duitsers zijn zo hard, we geraken ook niet ingeburgerd tussen de jongeren van hier, wij zijn Roemenen hé, het vuil.....
In ons land is het ook zo, zeg ik. Roemenen worden er niet graag gezien. Er wordt nogal ingebroken en gestolen door zigeuners en in de krant staat dan Roemenen.
Er zou moeten geschreven staan 'Roemeense zigeuners' zegt het meisje, er wonen overal zigeuners, niet enkel in Roemenië al zijn ze daar wel met velen, Roemeense zigeuners is niet hetzelfde als Roemenen.
Ik vertel hen over de vriendschap die wij ervaren van Roemenen, over de gastvrijheid, over het vrouwtje die haar gebakjes aan ons gaf 'ja zo zijn ze, dat zijn ze echt' lacht de jongen.
Maar Ik zie ogen vol verdriet! Is dat louter toeval deze mensen te ontmoeten of speelt hier de Voorzienigheid? We worden nog eens op het hart gedrukt hoe moeilijk de mensen het hebben in Roemenië?
Ik vraag hen hoe zij denken over communisme en kapitalisme. Wellicht voor ons beter het communisme, er was wel geld tijdens het communisme, zegt het meisje. Haar grootvader had een eigen huis, zij moeten er niet aan denken ooit een eigen huis te hebben.
Soms hoor ik dat Roemenen die jaren in het buitenland gewerkt hebben, later terug naar hun land keren en er een huis bouwen, zeg ik. Ja, zegt de jongen, maar hun kinderen blijven bij de grootouders achter, dat is niet goed, wat wordt er van zo'n kinderen, een kind heeft zijn vader én zijn moeder nodig.
Ondertussen is iedereen al lang verdwenen op het terras, de lichten gaan uit, we moeten afscheid nemen. De slaap is niet te vatten!
's Morgens ontbijten we op het terras, we zien enkel de gastvrouw, we hadden heel graag nog eens het Roemeens koppeltje gezien, spijtig!
We rijden verder naar het Zwarte Woud, af en toe een stop met mooie vergezichten, een koffiepauze in Baden-Baden waar de lucht dreigend is. De laatste avond en nacht brengen we door in Gernsbach, een stadje met net geen 15.000 inwoners. We kiezen in het centrum voor een hotel deze keer. De lucht is uitgeklaard, een wandeling langs de mooie vakwerkhuizen, gezellig, we genieten kunnen nomaals het avondmaal gebruiken op een terras, daarna wandelen we verder.
Maar plots steekt een hevige wind op, het wordt stikdonker, al wat niet vastzit gaat vliegen, het begint te gieten.... we lopen naar het hotel, de wind is verschrikkelijk, ik houd mijn bril vast, bang dat hij afgerukt wordt, het lijkt wel een orkaan. Maar zo plots het onweer losbarstte, zo plots is het ook weer over.
Het einde van de reis nadert, vanavond zijn we thuis.
In Trier een laatste stop, een kort bezoek aan het centrum, altijd gezellig en fijn!
de porta negra staat in stellingOp de grote Ring rond Brussel belanden we in een grote file, het is vrijdagavond, meer dan een uur aanschuiven.
Drie weken van huis, dat schijnt lang, maar ’t is voorbijgevlogen!
Een reis met pijn, medeleven, slapeloze nachten, vreugde, voldoening, prachtige natuur, genieten.... kortom een reis vol emoties!
Ik had ze niet willen missen!!!
Hopelijk blijven we nog lang gezond, ik kijk al uit naar volgend jaar!
Dank aan alle lezers!
gustilpe
Laatst gewijzigd door gustilpe op 09 jul 2013, 08:36, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Monika ** - Lid geworden op: 05 jun 2004, 13:10
- Locatie: ardennen
Gusilpe
dank voor het interessante verhaal
Oostenrijk is mijn lievelings land voor vakantie
ik ga elk jaar daar heen
ook voor de bezienswaardig heden
en natuur
en natuurlijk voor foto's te maken
als je zo ziet is er altijd vooroordelen he van mensen
maar ja wie zijn wij he
lieve groetjes uit de Ardennen.
Monika
dank voor het interessante verhaal
Oostenrijk is mijn lievelings land voor vakantie
ik ga elk jaar daar heen
ook voor de bezienswaardig heden
en natuur
en natuurlijk voor foto's te maken
als je zo ziet is er altijd vooroordelen he van mensen
maar ja wie zijn wij he
lieve groetjes uit de Ardennen.
Monika