Verhalen uit de wereld
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Gustilpe,
mag ik hier mijn zieltje eens laten preutelen?
Over (Zwarte) Piet, waar houden ze zich toch mee bezig?
Na zoveel jaren zou hij ineens racistisch zijn.
Mijn kleinkinderen in Afrika, die hebben vele zwarte Pieten,
maar de Sint Niklaas die komt er niet.
Is hij de weg kwijt? of.......
.......is de Sint de arme kindjes vergeten?
Neen, de wereld staat op zijn kop,
aan deze kant van de wereld VEEEEEL te veel,
zo schiet er niets meer over voor de armen.
Ik kan me daar zo boos in maken, neen niet op de Sint,
noch op Piet, maar op de oneerlijke verdeling van de goederen.
En nu weer al die rampen, vooral dan in de Filippijnen.
Heer, red ons, want wij vergaan.
Om te eindigen TOCH een sfeerbeeld.
Wat zijn wij toch gezegend,
is het buiten koud, dan stoken wij het warm,
is het in de zomer te heet, dat gaat de airco aan.
Hartelijk dank voor je bezoekjes
en voor het luisteren.
ria
mag ik hier mijn zieltje eens laten preutelen?
Over (Zwarte) Piet, waar houden ze zich toch mee bezig?
Na zoveel jaren zou hij ineens racistisch zijn.
Mijn kleinkinderen in Afrika, die hebben vele zwarte Pieten,
maar de Sint Niklaas die komt er niet.
Is hij de weg kwijt? of.......
.......is de Sint de arme kindjes vergeten?
Neen, de wereld staat op zijn kop,
aan deze kant van de wereld VEEEEEL te veel,
zo schiet er niets meer over voor de armen.
Ik kan me daar zo boos in maken, neen niet op de Sint,
noch op Piet, maar op de oneerlijke verdeling van de goederen.
En nu weer al die rampen, vooral dan in de Filippijnen.
Heer, red ons, want wij vergaan.
Om te eindigen TOCH een sfeerbeeld.
Wat zijn wij toch gezegend,
is het buiten koud, dan stoken wij het warm,
is het in de zomer te heet, dat gaat de airco aan.
Hartelijk dank voor je bezoekjes
en voor het luisteren.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
krakje - Lid geworden op: 01 sep 2004, 21:16
- Locatie: Heist op den Berg
zo heb ik gisteren de halve dag en avond doorgebracht,
met een boekje in de hand, zittend op de sofa,
kopje koffie en de stilte die heel deugd deed,
groetjes van krakje
beertje van norman
ik hou van het leven, het is jou maar eenmaal gegeven.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Aan iedereen die hier langsgekomen is mijn welgemeende dank!
Ik heb nog heel weinig tijd om te lezen of te schrijven maar naar aanleiding van het overlijden van Nelson Mandela kan ik het echt niet laten.
Mijmeringen
Mijn gedachten gaan terug naar de tijd van lang geleden, toen apartheid nog op zijn hevigste woede in mijn dierbaar Zuid-Afrika, eens mijn tuiste.
Reeds jaren daarvoor maakte ik op mijn middelbare school kennis met de ongelijkheid in dat toen nog voor mij vreemde land. De missiezusters van de congregatie van de school waarop ik zat, weggejaagd uit Ceylon, stichtten een nieuwe missiepost in Zuid-Afrika. Elk jaar werden er enkele activiteiten georganiseerd op school ten voordele van de missiewerking. Elke klas had een klasmissionaris, en in elke klas was een missieverantwoordelijke o.a. ik in mijn klas.
In het vierde middelbaar kregen we het 1ste trimester Frans van een zuster die weldra met een aantal andere zusters zou vertrekken naar Zuid-Afrika.
Natuurlijk hoorden we niet enkel Franse les maar haar enthousiasme voor Zuid-Afrika stak ze ook niet onder stoelen of banken. Ik werd er erg door geraakt.
Zuid-Afrika was toen nog heel ver, het land bezoeken daar was geen denken aan, toch bekoorde het mij, ik werd er precies naartoe gezogen.
Toen ik mijn man leerde kennen sprak hij over emigreren naar Zuid-Afrika, eigenlijk was zijn reden dat hij geen legerdienst wou doen. Ik was natuurlijk onmiddellijk akkoord, we wilden daar ons leven opbouwen, ver weg van het grauwe grijze land hier.
In 1968 was het zover, we vertrokken met een baby’tje van drie maanden naar een onbekende toekomst, gedurfd zeiden sommigen, met zo’n klein baby’tje en niet weten waar jullie terecht gaan komen of wat jullie daar gaan doen.
Vanaf dag één werden we al geconfronteerd met apartheid, de immigratiedienst plaatste ons, we waren met verscheidene emigranten, in een hotel in Johannesburg tot onze mannen werk zouden vinden, we leefdennog in een mannenmaatschappij. Wie diende er op in het hotel, wie deed de vaat, wie poetste de kamers? We zagen enkel een blanke baas, de rest was zwart. We werden aangesproken als baas en misses. We hoorden dat Afrikaners de Zuid-Afrikanen ‘kaffers’ noemden en minachtend over hen spraken en tegenover hen deden.
Na een paar weken verhuisden we naar Pretoria. We huurden een flatje, heel mooi gelegen, net voor het Krugerspark. Groot was onze verbazing dat er in de huurprijs een boy inbegrepen was die elke dag kwam schoonmaken en ’s zondags de afval kwam ophalen.
Met Kerstmis, we verbleven er toen bijna drie maanden, nodigden we Andreas uit om met ons een glas te drinken aan tafel..’Ek baas op daai stoel?’ ‘Ja, kom maar bij ons aan tafel’. Die man geloofde zijn oren niet…. Nog nooit had hij met een blanke aan tafel gezeten. Neen, waar ze gingen poetsen, aten die ‘zwartmense’ of ‘die kaffers’ op die grond.
Mijn man had een mooi pak waarvan de broek onderaan wat uitgerafeld was, Andreas was een stuk kleiner dan mijn man. We vroegen of hij het pak wou hebben. ‘wat kos die pak’ vroeg Andreas. ‘Ons wil dit vir jou gee’. Wat was die man blij, ‘witmense van oor see, is goei mense’ zei hij ‘witmense van hierdie land sal nooit nie iets gee nie sonder om te betaal’.
Daarna vertrok Andreas met vakantie voor een week naar zijn familie die honderden kilometers daar vandaan woonde ‘verplig om te blij in die tuisland’. Zo werden duizenden gezinnen gescheiden van elkaar om te werken vir die blankes.
Na de kerstvakantie kwam Andreas echter niet meer terug. Na een tijd ontmoetten we hem ergens in de stad. Wat hij toen deed voor werk weet ik niet, maar hij was ons niet vergeten, van zodra hij ons zag riep hij luid ‘hei baas’ en stak zijn hand op.
Wordt vervolgd….
Ik heb nog heel weinig tijd om te lezen of te schrijven maar naar aanleiding van het overlijden van Nelson Mandela kan ik het echt niet laten.
Mijmeringen
Mijn gedachten gaan terug naar de tijd van lang geleden, toen apartheid nog op zijn hevigste woede in mijn dierbaar Zuid-Afrika, eens mijn tuiste.
Reeds jaren daarvoor maakte ik op mijn middelbare school kennis met de ongelijkheid in dat toen nog voor mij vreemde land. De missiezusters van de congregatie van de school waarop ik zat, weggejaagd uit Ceylon, stichtten een nieuwe missiepost in Zuid-Afrika. Elk jaar werden er enkele activiteiten georganiseerd op school ten voordele van de missiewerking. Elke klas had een klasmissionaris, en in elke klas was een missieverantwoordelijke o.a. ik in mijn klas.
In het vierde middelbaar kregen we het 1ste trimester Frans van een zuster die weldra met een aantal andere zusters zou vertrekken naar Zuid-Afrika.
Natuurlijk hoorden we niet enkel Franse les maar haar enthousiasme voor Zuid-Afrika stak ze ook niet onder stoelen of banken. Ik werd er erg door geraakt.
Zuid-Afrika was toen nog heel ver, het land bezoeken daar was geen denken aan, toch bekoorde het mij, ik werd er precies naartoe gezogen.
Toen ik mijn man leerde kennen sprak hij over emigreren naar Zuid-Afrika, eigenlijk was zijn reden dat hij geen legerdienst wou doen. Ik was natuurlijk onmiddellijk akkoord, we wilden daar ons leven opbouwen, ver weg van het grauwe grijze land hier.
In 1968 was het zover, we vertrokken met een baby’tje van drie maanden naar een onbekende toekomst, gedurfd zeiden sommigen, met zo’n klein baby’tje en niet weten waar jullie terecht gaan komen of wat jullie daar gaan doen.
Vanaf dag één werden we al geconfronteerd met apartheid, de immigratiedienst plaatste ons, we waren met verscheidene emigranten, in een hotel in Johannesburg tot onze mannen werk zouden vinden, we leefdennog in een mannenmaatschappij. Wie diende er op in het hotel, wie deed de vaat, wie poetste de kamers? We zagen enkel een blanke baas, de rest was zwart. We werden aangesproken als baas en misses. We hoorden dat Afrikaners de Zuid-Afrikanen ‘kaffers’ noemden en minachtend over hen spraken en tegenover hen deden.
Na een paar weken verhuisden we naar Pretoria. We huurden een flatje, heel mooi gelegen, net voor het Krugerspark. Groot was onze verbazing dat er in de huurprijs een boy inbegrepen was die elke dag kwam schoonmaken en ’s zondags de afval kwam ophalen.
Met Kerstmis, we verbleven er toen bijna drie maanden, nodigden we Andreas uit om met ons een glas te drinken aan tafel..’Ek baas op daai stoel?’ ‘Ja, kom maar bij ons aan tafel’. Die man geloofde zijn oren niet…. Nog nooit had hij met een blanke aan tafel gezeten. Neen, waar ze gingen poetsen, aten die ‘zwartmense’ of ‘die kaffers’ op die grond.
Mijn man had een mooi pak waarvan de broek onderaan wat uitgerafeld was, Andreas was een stuk kleiner dan mijn man. We vroegen of hij het pak wou hebben. ‘wat kos die pak’ vroeg Andreas. ‘Ons wil dit vir jou gee’. Wat was die man blij, ‘witmense van oor see, is goei mense’ zei hij ‘witmense van hierdie land sal nooit nie iets gee nie sonder om te betaal’.
Daarna vertrok Andreas met vakantie voor een week naar zijn familie die honderden kilometers daar vandaan woonde ‘verplig om te blij in die tuisland’. Zo werden duizenden gezinnen gescheiden van elkaar om te werken vir die blankes.
Na de kerstvakantie kwam Andreas echter niet meer terug. Na een tijd ontmoetten we hem ergens in de stad. Wat hij toen deed voor werk weet ik niet, maar hij was ons niet vergeten, van zodra hij ons zag riep hij luid ‘hei baas’ en stak zijn hand op.
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Wat zijn we blij om weer iets van jou te lezen
Als je schrijft, gebeurt er iets heel speciaals in mij (ons) !
Je vertelt je belevenissen op zo'n oprechte manier, zo
levendig en je neemt ons mee in je leven van toen,
waarvoor dank om dit met ons te willen delen !
Ik (wij) bewonder jou (jullie) om de lef te hebben, met
een baby van drie maanden, een secuur leven achter te
laten om in een ver continent, jullie ideaal te volgen en
een nieuw bestaan op te bouwen !
Lieve Gustilpe, we zijn heel blij jou (jullie) ooit te hebben
mogen ontmoeten. Het was een warm gesprek met een
fantastisch koppel en we zullen die bevoorrechte momenten
nooit vergeten.
We wachten met ongeduld op het vervolg van je relaas !
Veel liefs van Alter en Rankje
Ps. Ik heb zojuist een prachtig gedicht in het Afrikaans
gelezen. Zeker jou niet onbekend maar ik wou het toch
bij jou plaatsen.
Skemerliedjie
Dit is verby,
dit het gebeur,
dit maak nie bly,
dit maak nie seer,
dit is verby
Nou weet jy weer
niks wat die hart
nog roer of raak
is reeds volmaak.
Van vreugde en smart
terdeë moeg
(dis reeds te laat,
dis nog te vroeg
om meer te weet
as dat die rus
die sin en slot
van alles is)
bevestig jy:
dit is verby,
dit maak nie seer,
dit maak nie bly,
en niks wat later
mag gebeur
sal ooit so skoon
wees of so teer.
Elisabeth Eybers
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Rankje en alter,
bedankt voor het bezoekje en zeker voor het gedicht 'skemerliedjie' van
Elisabeth Eybers.
Een zonnige groet!
..... vervolg
Het was ondertussen oktober, wat een genoegen was het buiten te komen, de jacaranda’s stonden er in volle bloei. Niet minder dan 70.000 bomen in paarse bloesem sierden de straten van Pretoria. Pretoria was in die tijd een rustige stad in tegenstelling tot Johannesburg waar je altijd op je hoede moest zijn.
Johannes volgde Andreas op, elke dag als hij er was vertrok ik met mijn dochtertje naar het Burgerspark, ook dat park stond in paarse pracht, ik voelde mij geprivilegieerd dit schouwspel te kunnen zien, doch op het zalig genieten stak een domper op.
Er stonden verscheidene banken in het park, op de rugleuning stond in het groot geverfd ‘slegs blankes’.Waarom mogen Afrikanen niet op de banken plaats nemen ging het door mijn hoofd, dat is toch je reinste waanzin? Neen, Afrikanen die een poosje in het park kwamen rusten moesten op de grond zitten.
Korte tijd later kwam ik in het park aan en dacht er aan dat ik mijn geldtasje vergeten was. Ik ging terug naar ons flatje, Johannes stond voor de kast, lade open, mijn geldtasje in zijn handen. Hij schrok, legde gauw het tasje terug en ging verder met zijn werk. Ik durfde niets te zeggen, nam het tasje en vertrok opnieuw. Later pakte mijn man hem aan, Johannes verdedigde zich door te zeggen dat de lade open stond wat natuurlijk niet waar was. Dat was de eerste keer dat er toch een alarmbelletje rinkelde in mijn hoofd.
Slechts op 10 minuten stappen lag het centrum van de stad waar ik boodschappen deed of gewoon af en toe rondwandelde om de stad en mijn buurt beter te leren kennen.
Op het voetpad, op de grond, kon je Afrikanen zien zitten met zijn tweeën of meer die een spel aan het spelen waren met steentjes, gehandicapten met of zonder benen die op handen voortkropen, bedelaars….
Wel altijd zag ik moeders, jong en ouder, met baby’s wiebelend op de rug, zware lasten zeulend op het hoofd of in de handen. Waar kwamen ze vandaan, waar gingen ze naartoe?
Kralen, beelden, gekleurde doeken verkochten ze aan de zoo, aan parken en bezienswaardigheden.
Rijen werklieden braken zingend, dreunend de straat open, hun zware pikken omhoog, omlaag op het ritme van het gezang, met zware slagen kwamen ze beukend en trillend neer op het zware beton.
Bij de post en alle openbare gebouwen waren twee ingangen, een ‘slegs blankes’, een voor ‘nie-blankes’. Aan de ingang ‘nie-blankes’ stonden altijd lange files, aan de ingang ‘slegs blankes’ geen files, iedereen werd onmiddellijk bediend.
De bussen van de ‘blankes’ waren comfortabel en iedereen had plaats, de bussen van de Afrikanen waren erbarmelijk, en overvol. Er waren taxi’s voor blankes en nie-blankes.
De treinen voor ‘blankes’, (éénmaal maakten we er gebruik van) smalspoor zoals in Groot Brittanië reden stipt, waren dun bevolkt. Op de treinen voor ‘nie-blankes’ was het een gedrum om toch maar mee te kunnen, rechtstaand of zittend, of zelfs aan de buitenkant hangend, hoe vaak zagen we dat niet?
Die mensen kwamen ’s morgens heel vroeg naar de blanke stad, ’s avonds heel laat terug naar hun ‘lokatie’ om te werken voor een aalmoes ten dienste van de Afrikaner die leefde in luxe en welvaart!
Wordt vervolgd….
bedankt voor het bezoekje en zeker voor het gedicht 'skemerliedjie' van
Elisabeth Eybers.
Een zonnige groet!
..... vervolg
Het was ondertussen oktober, wat een genoegen was het buiten te komen, de jacaranda’s stonden er in volle bloei. Niet minder dan 70.000 bomen in paarse bloesem sierden de straten van Pretoria. Pretoria was in die tijd een rustige stad in tegenstelling tot Johannesburg waar je altijd op je hoede moest zijn.
Johannes volgde Andreas op, elke dag als hij er was vertrok ik met mijn dochtertje naar het Burgerspark, ook dat park stond in paarse pracht, ik voelde mij geprivilegieerd dit schouwspel te kunnen zien, doch op het zalig genieten stak een domper op.
Er stonden verscheidene banken in het park, op de rugleuning stond in het groot geverfd ‘slegs blankes’.Waarom mogen Afrikanen niet op de banken plaats nemen ging het door mijn hoofd, dat is toch je reinste waanzin? Neen, Afrikanen die een poosje in het park kwamen rusten moesten op de grond zitten.
Korte tijd later kwam ik in het park aan en dacht er aan dat ik mijn geldtasje vergeten was. Ik ging terug naar ons flatje, Johannes stond voor de kast, lade open, mijn geldtasje in zijn handen. Hij schrok, legde gauw het tasje terug en ging verder met zijn werk. Ik durfde niets te zeggen, nam het tasje en vertrok opnieuw. Later pakte mijn man hem aan, Johannes verdedigde zich door te zeggen dat de lade open stond wat natuurlijk niet waar was. Dat was de eerste keer dat er toch een alarmbelletje rinkelde in mijn hoofd.
Slechts op 10 minuten stappen lag het centrum van de stad waar ik boodschappen deed of gewoon af en toe rondwandelde om de stad en mijn buurt beter te leren kennen.
Op het voetpad, op de grond, kon je Afrikanen zien zitten met zijn tweeën of meer die een spel aan het spelen waren met steentjes, gehandicapten met of zonder benen die op handen voortkropen, bedelaars….
Wel altijd zag ik moeders, jong en ouder, met baby’s wiebelend op de rug, zware lasten zeulend op het hoofd of in de handen. Waar kwamen ze vandaan, waar gingen ze naartoe?
Kralen, beelden, gekleurde doeken verkochten ze aan de zoo, aan parken en bezienswaardigheden.
Rijen werklieden braken zingend, dreunend de straat open, hun zware pikken omhoog, omlaag op het ritme van het gezang, met zware slagen kwamen ze beukend en trillend neer op het zware beton.
Bij de post en alle openbare gebouwen waren twee ingangen, een ‘slegs blankes’, een voor ‘nie-blankes’. Aan de ingang ‘nie-blankes’ stonden altijd lange files, aan de ingang ‘slegs blankes’ geen files, iedereen werd onmiddellijk bediend.
De bussen van de ‘blankes’ waren comfortabel en iedereen had plaats, de bussen van de Afrikanen waren erbarmelijk, en overvol. Er waren taxi’s voor blankes en nie-blankes.
De treinen voor ‘blankes’, (éénmaal maakten we er gebruik van) smalspoor zoals in Groot Brittanië reden stipt, waren dun bevolkt. Op de treinen voor ‘nie-blankes’ was het een gedrum om toch maar mee te kunnen, rechtstaand of zittend, of zelfs aan de buitenkant hangend, hoe vaak zagen we dat niet?
Die mensen kwamen ’s morgens heel vroeg naar de blanke stad, ’s avonds heel laat terug naar hun ‘lokatie’ om te werken voor een aalmoes ten dienste van de Afrikaner die leefde in luxe en welvaart!
Wordt vervolgd….
Laatst gewijzigd door gustilpe op 12 dec 2013, 12:41, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Deze ppt had Alter al gemaakt in november 2007 ...
Jouw gedicht is te lezen bij Pvdd en de ppt ervan in
het Prentenkabinet.
We blijven jouw verhaal volgen met heel veel interesse !
Vriendelijke groetjes van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Lieve Gustilpe,
ik heb weer een poosje, je gelezen.
Prachtig je verhaal " mijmeringen", best gedurfd en dapper
om met man en klein kind daar een leven op
te durven bouwen.
In dienst was je mans ding niet,
maar als ik lees over de apartheid die daar heerste,
daarvoor moest je een flinke dosis lef voor hebben.
Je schrijven is zo beeldend en tonend
het drijft me nieuwsgierig naar verder lezen
en wegdromen bij het Skemer liedjie.
Wens je een mooie resterende avond
met warme groetjes
Loes
ik heb weer een poosje, je gelezen.
Prachtig je verhaal " mijmeringen", best gedurfd en dapper
om met man en klein kind daar een leven op
te durven bouwen.
In dienst was je mans ding niet,
maar als ik lees over de apartheid die daar heerste,
daarvoor moest je een flinke dosis lef voor hebben.
Je schrijven is zo beeldend en tonend
het drijft me nieuwsgierig naar verder lezen
en wegdromen bij het Skemer liedjie.
Wens je een mooie resterende avond
met warme groetjes
Loes
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.