Verhalen uit de wereld
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Yna, je bracht een mooi gedichtje mee, het is zeker waar, Kerstmis is een tijd van overdreven consumptie.
Krakje, een kaarsje voor wie het nodig heeft, deze tijd van het jaar zeer welkom voor velen!
Bedankt dat jullie er waren, groetjes en een heel fijn weekend!
Ik zal wel in herhaling vallen, ik heb het allemaal al ooit geschreven maar ik had er zelf nood aan dus....
..... vervolg
In onze wijk was slechts één café (kruidenierswinkel) op een 15 minuten stappen. Ik liep er steeds te voet naartoe zonder argwaan, helemaal op mijn gemak met de kindjes, in tegenstelling tot mijn man die wel altijd op zijn hoede was, sterk toeziend op de omgeving.
Ik genoot volop van het mooie landschap, we zagen de bergen van Meyerspark, rijkelijk beplant, een naaste betere wijk.
Toen ik een periode in een zwangerschap rust bevolen werd namen we 2 dagen per week een dienstmeisje aan, ze heette Siena, ik noemde haar Lyzie, mijn man noemde haar Chiela. Ze liet zich beide namen welgevallen. Ze werkte ook bij Duitse overburen, daar vernam ik dat ze eigenlijk Siena heette, we waren nu gewoon haar Lyzie of Chiela te noemen en deden het maar verder, ze liet het zich welgevallen. Ze poetste het huis en deed de strijk, ik was af en toe op zoek naar een of ander paar gekleurde kousjes van de kindjes, die ik nergens meer kon vinden, ook zakdoeken verdwenen. Siena had vier kindjes, wat zullen die kousjes mooi gestaan hebben aan die chocoladekleurige beentjes. Meestal liepen ook onze kindjes blootvoets, enkel als het regende (bij uitzondering) droegen ze schoenen. Mijn dochtertje ging, toen ze vier jaar was, blootvoets naar de kleuterschool. Lagere schoolkinderen waren verplicht schoenen te dragen, doch eenmaal de school uit, vlogen de schoenen algauw in de boekentas.
Het verdwijnen van kousjes en zakdoeken, dat waren slechts kleinigheden, Siena was heel aardig tegenover de kindjes en dat was het voornaamste.
Zekere dag zag ik hen komen, twee constabels (politiemannen) met een soort van traliegevangeniswagen (net een beestenwagen). Ze kwamen controleren of de zwarten die bij de blanken werkten een pasje bijhadden. Zonder pasje mochten ze niet te werk gesteld worden (de bekende pasjeswet). Ik zag hoe de jonge zwarte man die in de tuin bij de Duitse overburen werkte, met geweld (zo ging het er altijd aan toe) in de wagen geduwd werd. Wordt hij opgesloten? Moet hij terug naar zijn ‘thuisland’? Verblijft zijn familie hier? Kan hij een pasje bekomen? Zoveel vragen spoken door mijn hoofd.
Maar ik was vooral bang voor Siena die op dat moment in de keuken bezig was. Ik ging vlug naar haar toe, vertelde haar over de jongen bij de buren, beval haar op te houden met werken en zich stil te houden.
En dan ja dan werd er op de deur geklopt, een van de constabels vroeg of wij iemand in dienst hadden, ik kon niet anders dan te liegen, moest ik Siena verraden? Neen, dat niet!
Er was meer bezorgdheid voor een hond dan voor een ‘swartmens’!
We hadden een tijd geleden een hondje gekregen, dat hondje werd groot, was geen doetje.
Met veel zorg plantte mijn man struiken en bomen in de tuin. Keer op keer rukte de hond het jonge boompje weer uit, en keer op keer plantte mijn man het boompje terug.
We zochten een oplossing, hadden een mooi hok gekocht voor de hond, en een kabel gespannen waaraan hij vastlag maar langs de kabel de gehele lengte van de voortuin kon doorlopen, zo was het in orde voor de dierenbescherming. Doch die hond had veel kracht, telkens ik de tuin verliet, rukte hij zich los, sprong de afsluiting over en volgde mij.
Op een keer was het weer zover, mijn man was uit werken, ik bond de hond vast aan zijn hok tot mijn man zou thuiskomen en de ketting weer zou vastmaken aan de kabel over de grond.
Ik was zwanger van ons derde kindje, terwijl de andere kindjes hun middagdutje deden, nam ik de tijd om ook even te rusten. Ik hoorde geklop op de deur, ik aarzelde eerst… besloot toch op te staan, ik vond een briefje: ‘jij sorg goed vir daai hond, kos en water is genoegsaam, is ‘n verbod honde aan die leiband te hou’. Hoe konden ze dat weten? Iemand moest het hen doorgebeld hebben, zeker niet mijn Duitse buren, zeker niet ‘swartes’ misschien de Afrikaner buren? Of de postbode?
De hond hebben we niet kunnen houden, als ik om een of andere reden mijn stem verhief of moest kijven op de kindjes viel hij mij aan. Mijn man vertelde er over op het werk, een zwarte man die er poetste wou hem graag hebben en kwam hem ophalen, een heel gedoe….. De volgende dag zei hij aan mijn man: ‘baas dit is ’n kwaai hond, hij het ’n paard aangeval’.
Later kregen we de brave ‘Asjas’ van een Afrikanergezin die verhuisde naar een flat, toen wij zelf terug naar België kwamen namen zij dezelfde Asjas terug, ze woonden terug in een huis met tuin.
Wordt vervolgd….
Krakje, een kaarsje voor wie het nodig heeft, deze tijd van het jaar zeer welkom voor velen!
Bedankt dat jullie er waren, groetjes en een heel fijn weekend!
Ik zal wel in herhaling vallen, ik heb het allemaal al ooit geschreven maar ik had er zelf nood aan dus....
..... vervolg
In onze wijk was slechts één café (kruidenierswinkel) op een 15 minuten stappen. Ik liep er steeds te voet naartoe zonder argwaan, helemaal op mijn gemak met de kindjes, in tegenstelling tot mijn man die wel altijd op zijn hoede was, sterk toeziend op de omgeving.
Ik genoot volop van het mooie landschap, we zagen de bergen van Meyerspark, rijkelijk beplant, een naaste betere wijk.
Toen ik een periode in een zwangerschap rust bevolen werd namen we 2 dagen per week een dienstmeisje aan, ze heette Siena, ik noemde haar Lyzie, mijn man noemde haar Chiela. Ze liet zich beide namen welgevallen. Ze werkte ook bij Duitse overburen, daar vernam ik dat ze eigenlijk Siena heette, we waren nu gewoon haar Lyzie of Chiela te noemen en deden het maar verder, ze liet het zich welgevallen. Ze poetste het huis en deed de strijk, ik was af en toe op zoek naar een of ander paar gekleurde kousjes van de kindjes, die ik nergens meer kon vinden, ook zakdoeken verdwenen. Siena had vier kindjes, wat zullen die kousjes mooi gestaan hebben aan die chocoladekleurige beentjes. Meestal liepen ook onze kindjes blootvoets, enkel als het regende (bij uitzondering) droegen ze schoenen. Mijn dochtertje ging, toen ze vier jaar was, blootvoets naar de kleuterschool. Lagere schoolkinderen waren verplicht schoenen te dragen, doch eenmaal de school uit, vlogen de schoenen algauw in de boekentas.
Het verdwijnen van kousjes en zakdoeken, dat waren slechts kleinigheden, Siena was heel aardig tegenover de kindjes en dat was het voornaamste.
Zekere dag zag ik hen komen, twee constabels (politiemannen) met een soort van traliegevangeniswagen (net een beestenwagen). Ze kwamen controleren of de zwarten die bij de blanken werkten een pasje bijhadden. Zonder pasje mochten ze niet te werk gesteld worden (de bekende pasjeswet). Ik zag hoe de jonge zwarte man die in de tuin bij de Duitse overburen werkte, met geweld (zo ging het er altijd aan toe) in de wagen geduwd werd. Wordt hij opgesloten? Moet hij terug naar zijn ‘thuisland’? Verblijft zijn familie hier? Kan hij een pasje bekomen? Zoveel vragen spoken door mijn hoofd.
Maar ik was vooral bang voor Siena die op dat moment in de keuken bezig was. Ik ging vlug naar haar toe, vertelde haar over de jongen bij de buren, beval haar op te houden met werken en zich stil te houden.
En dan ja dan werd er op de deur geklopt, een van de constabels vroeg of wij iemand in dienst hadden, ik kon niet anders dan te liegen, moest ik Siena verraden? Neen, dat niet!
Er was meer bezorgdheid voor een hond dan voor een ‘swartmens’!
We hadden een tijd geleden een hondje gekregen, dat hondje werd groot, was geen doetje.
Met veel zorg plantte mijn man struiken en bomen in de tuin. Keer op keer rukte de hond het jonge boompje weer uit, en keer op keer plantte mijn man het boompje terug.
We zochten een oplossing, hadden een mooi hok gekocht voor de hond, en een kabel gespannen waaraan hij vastlag maar langs de kabel de gehele lengte van de voortuin kon doorlopen, zo was het in orde voor de dierenbescherming. Doch die hond had veel kracht, telkens ik de tuin verliet, rukte hij zich los, sprong de afsluiting over en volgde mij.
Op een keer was het weer zover, mijn man was uit werken, ik bond de hond vast aan zijn hok tot mijn man zou thuiskomen en de ketting weer zou vastmaken aan de kabel over de grond.
Ik was zwanger van ons derde kindje, terwijl de andere kindjes hun middagdutje deden, nam ik de tijd om ook even te rusten. Ik hoorde geklop op de deur, ik aarzelde eerst… besloot toch op te staan, ik vond een briefje: ‘jij sorg goed vir daai hond, kos en water is genoegsaam, is ‘n verbod honde aan die leiband te hou’. Hoe konden ze dat weten? Iemand moest het hen doorgebeld hebben, zeker niet mijn Duitse buren, zeker niet ‘swartes’ misschien de Afrikaner buren? Of de postbode?
De hond hebben we niet kunnen houden, als ik om een of andere reden mijn stem verhief of moest kijven op de kindjes viel hij mij aan. Mijn man vertelde er over op het werk, een zwarte man die er poetste wou hem graag hebben en kwam hem ophalen, een heel gedoe….. De volgende dag zei hij aan mijn man: ‘baas dit is ’n kwaai hond, hij het ’n paard aangeval’.
Later kregen we de brave ‘Asjas’ van een Afrikanergezin die verhuisde naar een flat, toen wij zelf terug naar België kwamen namen zij dezelfde Asjas terug, ze woonden terug in een huis met tuin.
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
.-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Lieve Gustilpe,
neem weer even rustig de tijd om
bij te lezen!
Lieve groet Loes
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Monika en schrijfster,
ook voor jullie een gezegende Kerst en alle goeds voor 2014!
Bedankt voor de mooie wensen.
Ik ga verder met het verhaal.....
Op een nacht werd ik wakker door het geblaf van de hond, hij vertoefde in de garage en bleef maar blaffen. Ik stond op en keek door het raam, ik zag twee manen met bivakmuts in onze tuin, ze stapten terug richting straat. Ik maakte mijn man wakker en zoals ik vaak gehoord had, zei ik nu zelf: “ze zijn weer bezig….” We zagen hen de wagen openbreken bij Afrikaner overburen. In een mum van tijd hadden ze de autoradio gestolen om dezelfde reden zullen ze ook in onze tuin geweest zijn want de auto stond buiten voor de garage maar wij hadden geen autoradio. Mijn man richtte een pillicht naar hen. Ze keerden zich om en losten een schot. ‘Ben je geraakt?’ vroeg mijn man. ‘Neen, en jij? Vroeg ik, ‘ook niet, maar wat gaan we nu doen?’ vroeg mijn man. En ik ‘terug in ons bed kruipen’. ‘Ha neen’ zei hij ‘als ze nu terug naar de locatie gaan en terugkomen met een hele bende, wat dan?’
We hadden al drie jaar telefoon aangevraagd, maar nog steeds geen aansluiting. Alle honden in de straat waren aan het blaffen, een hels kabaal. Toen alles stil was, kroop mijn man over de afsluiting naar de buren, daar belden ze de politie die er heel vlug was, maar natuurlijk waren de mannen gaan vliegen. Geheel de straat stond buiten, iedereen dacht dat mijn man geschoten had, maar we hadden geen wapen. De kogel was blijven steken in het gaas voor het venster, eigenaardig maar het was zo.
Mijn man had mij schrik aangejaagd, de volgende dag was ik niet op mijn gemak, wat als ze nu terugkomen terwijl ik alleen ben? Er gebeurde niets en voor mij was de kous af.
Weken later zijn de mannen toch nog opgepakt in het centrum van de stad, ze hadden een arsenaal aan autoradio’s en geweren.
We kregen bezoek van twee nonnetjes van mijn middelbare school uit Kortrijk die inmiddels een missiepost hadden in Klerksdorp. Ze volgden een congres in Pretoria. In Klerksdorp hadden ze een school en een hospitaal met materniteit. Ze leefden in een gewoon huis, of liever twee huizen aan elkaar gezet, geen klooster, ze hadden er in volledige vrijdheid. ze zagen het niet zitten om in Pretoria in een klooster te logeren, zo verbleven ze twee weken bij ons thuis. Het eerste kindje dat geboren werd in de materniteit was doodgeboren met de navelstreng rond het halsje, de zuster kon het niet vertellen zonder te wenen.
Enkele maanden later gingen wij op tegenbezoek, we bezochten er ook de Paters Oblaten, ze hadden een grote boerderij waar veel zwarten werkten. Voor hun kinderen werd een school gebouwd, die kinderen kregen er degelijk onderwijs, ook de mensen op de boerderij kregen een beter loon dan waar ook.
Ik ging met de nonnetjes op bezoek bij Pater Devos uit het Kortrijkse. Hij was pastoor op een parochie met vooral Portugezen. We bezochten hem later nog verscheidene keren met ons gezin. Hij had een paar zwarte dienstboden waarin hij heel veel vertrouwen had. Hij deed de deur van zijn huis nooit op slot.
Toen we korte tijd terug in België waren, werd hij vermoord, een tip van een dienstbode? Wie zal het zeggen?
Op zekere dag wenkte mij een zwarte man van aan het tuinpoortje. Ik ging luisteren, bleek dat hij naar een hospitaal moest, hij liet mij het doktersbewijs zien. Hij vroeg mij geld voor een buskaartje, ik betaalde het hem met plezier.
Dat waren zo de alledaagse feiten waarin wij betrokken waren. We kenden enkel de zwarten die zich misdroegen, op zoek waren naar werk, kwamen bedelen, rondhingen…...
Door ‘apartheid’ kregen wij geen kans, nader met de zwart bevolking kennis te maken, hoe ze leefden, waar ze woonden…. We vonden het een groot tekort, we leefden in een land waar de grootste bevolkingsgroep niet meetelde, geen enkel zeggenschap had, verstoten werd van goed onderwijs, van de beste gezondheidszorgen…. De toekomst zag er zo onheilspellend uit dat mijn man terug naar België wou, voor mij betekende het ‘een donderslag bij heldere hemel’, we hadden zo’n goeie vriendengroep opgebouwd, we leefden in het beste klimaat ter wereld, in een prachtig land.
‘De kinderen hebben hier ook geen toekomst’ zei mijn man ‘en wij, we worden nooit echte Afrikaners’. ‘Er zal hier revolutie uitbreken’ zei hij, ‘het kan toch niet dat de meerderheid in een land niet meetelt’.
Pas terug in België leerden we ‘Mandela’ kennen. In Zuid-Afrika werd hij doodgezwegen, opperste geheimhouding, hij zat toen al lang op Robbeneiland.
Ik begon informatie te vergaren, te lezen over zijn leven, zijn strijd voor de rechten van zijn volk, zijn aanhoudingen, het ANC, de protesten, de schandalen zoals de aanval in Sharpeville…. enz.
Wat wou ik graag samen op de bres gestaan hebben, met mijn vuist ‘amandla’ Ik ga er niet verder over uitweiden, naar aanleiding van zijn overlijden is het leven van ‘Madiba’ genoeg in de kijker gekomen.
Wordt vervolgd….
ook voor jullie een gezegende Kerst en alle goeds voor 2014!
Bedankt voor de mooie wensen.
Ik ga verder met het verhaal.....
Op een nacht werd ik wakker door het geblaf van de hond, hij vertoefde in de garage en bleef maar blaffen. Ik stond op en keek door het raam, ik zag twee manen met bivakmuts in onze tuin, ze stapten terug richting straat. Ik maakte mijn man wakker en zoals ik vaak gehoord had, zei ik nu zelf: “ze zijn weer bezig….” We zagen hen de wagen openbreken bij Afrikaner overburen. In een mum van tijd hadden ze de autoradio gestolen om dezelfde reden zullen ze ook in onze tuin geweest zijn want de auto stond buiten voor de garage maar wij hadden geen autoradio. Mijn man richtte een pillicht naar hen. Ze keerden zich om en losten een schot. ‘Ben je geraakt?’ vroeg mijn man. ‘Neen, en jij? Vroeg ik, ‘ook niet, maar wat gaan we nu doen?’ vroeg mijn man. En ik ‘terug in ons bed kruipen’. ‘Ha neen’ zei hij ‘als ze nu terug naar de locatie gaan en terugkomen met een hele bende, wat dan?’
We hadden al drie jaar telefoon aangevraagd, maar nog steeds geen aansluiting. Alle honden in de straat waren aan het blaffen, een hels kabaal. Toen alles stil was, kroop mijn man over de afsluiting naar de buren, daar belden ze de politie die er heel vlug was, maar natuurlijk waren de mannen gaan vliegen. Geheel de straat stond buiten, iedereen dacht dat mijn man geschoten had, maar we hadden geen wapen. De kogel was blijven steken in het gaas voor het venster, eigenaardig maar het was zo.
Mijn man had mij schrik aangejaagd, de volgende dag was ik niet op mijn gemak, wat als ze nu terugkomen terwijl ik alleen ben? Er gebeurde niets en voor mij was de kous af.
Weken later zijn de mannen toch nog opgepakt in het centrum van de stad, ze hadden een arsenaal aan autoradio’s en geweren.
We kregen bezoek van twee nonnetjes van mijn middelbare school uit Kortrijk die inmiddels een missiepost hadden in Klerksdorp. Ze volgden een congres in Pretoria. In Klerksdorp hadden ze een school en een hospitaal met materniteit. Ze leefden in een gewoon huis, of liever twee huizen aan elkaar gezet, geen klooster, ze hadden er in volledige vrijdheid. ze zagen het niet zitten om in Pretoria in een klooster te logeren, zo verbleven ze twee weken bij ons thuis. Het eerste kindje dat geboren werd in de materniteit was doodgeboren met de navelstreng rond het halsje, de zuster kon het niet vertellen zonder te wenen.
Enkele maanden later gingen wij op tegenbezoek, we bezochten er ook de Paters Oblaten, ze hadden een grote boerderij waar veel zwarten werkten. Voor hun kinderen werd een school gebouwd, die kinderen kregen er degelijk onderwijs, ook de mensen op de boerderij kregen een beter loon dan waar ook.
Ik ging met de nonnetjes op bezoek bij Pater Devos uit het Kortrijkse. Hij was pastoor op een parochie met vooral Portugezen. We bezochten hem later nog verscheidene keren met ons gezin. Hij had een paar zwarte dienstboden waarin hij heel veel vertrouwen had. Hij deed de deur van zijn huis nooit op slot.
Toen we korte tijd terug in België waren, werd hij vermoord, een tip van een dienstbode? Wie zal het zeggen?
Op zekere dag wenkte mij een zwarte man van aan het tuinpoortje. Ik ging luisteren, bleek dat hij naar een hospitaal moest, hij liet mij het doktersbewijs zien. Hij vroeg mij geld voor een buskaartje, ik betaalde het hem met plezier.
Dat waren zo de alledaagse feiten waarin wij betrokken waren. We kenden enkel de zwarten die zich misdroegen, op zoek waren naar werk, kwamen bedelen, rondhingen…...
Door ‘apartheid’ kregen wij geen kans, nader met de zwart bevolking kennis te maken, hoe ze leefden, waar ze woonden…. We vonden het een groot tekort, we leefden in een land waar de grootste bevolkingsgroep niet meetelde, geen enkel zeggenschap had, verstoten werd van goed onderwijs, van de beste gezondheidszorgen…. De toekomst zag er zo onheilspellend uit dat mijn man terug naar België wou, voor mij betekende het ‘een donderslag bij heldere hemel’, we hadden zo’n goeie vriendengroep opgebouwd, we leefden in het beste klimaat ter wereld, in een prachtig land.
‘De kinderen hebben hier ook geen toekomst’ zei mijn man ‘en wij, we worden nooit echte Afrikaners’. ‘Er zal hier revolutie uitbreken’ zei hij, ‘het kan toch niet dat de meerderheid in een land niet meetelt’.
Pas terug in België leerden we ‘Mandela’ kennen. In Zuid-Afrika werd hij doodgezwegen, opperste geheimhouding, hij zat toen al lang op Robbeneiland.
Ik begon informatie te vergaren, te lezen over zijn leven, zijn strijd voor de rechten van zijn volk, zijn aanhoudingen, het ANC, de protesten, de schandalen zoals de aanval in Sharpeville…. enz.
Wat wou ik graag samen op de bres gestaan hebben, met mijn vuist ‘amandla’ Ik ga er niet verder over uitweiden, naar aanleiding van zijn overlijden is het leven van ‘Madiba’ genoeg in de kijker gekomen.
Wordt vervolgd….
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
krakje - Lid geworden op: 01 sep 2004, 21:16
- Locatie: Heist op den Berg
vandaag naar Antwerpen dinosaurussen bezichtigen,
samen met zoon en mijn kleine speciale lievelingen, 4 en 6 jaar,
ze vonden het plezant zo tussen die grote loebassen te lopen,
wel heel interessant; zou niet graag in levende lijve tegen komen;
nog een fijne avond met groetjes van krakje.
ik hou van het leven, het is jou maar eenmaal gegeven.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Gustilpe,
Bij gebrek aan tijd heb ik je jongste postings niet
volledig kunnen lezen maar na Kerstmis, is alles
terug weer 'normaal' en dan kan ik de draad weer
opnemen want je weet hoe ik (wij) het graag lees !
Veel liefs van ons beiden en tot dan...
Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Assa'ke, fijn dat je tijd maakte om toch een prentje te plaatsen terwijl jouw bezorgdheid over jouw zoon zo groot is! Nogmaals veel moed voor hem en ook voor jullie, Bedankt!
Krakje, je maakt mooie prenten, bedankt om altijd weer op bezoek te komen!
Morgenstern en Herman, ook van harte bedankt!
Rankje, je leest maar als je tijd hebt, bedankt dat je er was.
Tijd, hij so min..... ik weet het.... ik weet het....
kleinzoon Gust vandaag 7 jaar
Krakje, je maakt mooie prenten, bedankt om altijd weer op bezoek te komen!
Morgenstern en Herman, ook van harte bedankt!
Rankje, je leest maar als je tijd hebt, bedankt dat je er was.
Tijd, hij so min..... ik weet het.... ik weet het....
kleinzoon Gust vandaag 7 jaarvriendschap is het kostbaarste geschenk!
.
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Monika,
bedankt voor de lieve verjaardagwens voor mijn kleinzoontje!
....... vervolg
We leerden de zwarten pas echt kennen door de ontmoetingen met het koor uit Soweto onder begeleiding van Pater Samyn. Een geheel andere soort mensen dan de zwarte die gewoon rondliep op zoek naar werk of naar inbraak.
De pater hadden wij leren kennen in Zuid-Afrika waar hij twee van onze kinderen doopte. Langs de andere kant van de wereld kunnen praten met iemand in het eigen dialect, het schiep een blijvende band.
In 1984, kwam een groep van 48 mannen en vrouwen en de pater op bedevaart naar de grote bedevaartplaatsen in Europa, Fatima, Lourdes, ze bezochten ook Isräel, werden ontvangen in Rome door de paus, en kwamen daarna naar de kleine Sint-jozefsparochie in Ternat.
Onze kleine parochie stond op zijn kop. 49 mensen moesten we te slapen kunnen leggen.
We hadden veel werk, zochten gastgezinnen, organiseerden een eucharistiering, een concert, spraken de gemeente aan voor subsidie, schakelden de cultuurraad in, organiseerden uitstappen naar het Provinciaal domein van Huizingen die ponsorden met een etentje en een gesponsord bezoek aan het Kasteel van Gaasbeek (waar de geesten van de voorouders van de pater rronddwaalden, zo werd hen gezegd) waar Bob Van Bael (overleden in 2002) kwam met zijn ploeg voor ‘Echo’ dansen, gezangen en interview kwamen op televisie, enz. enz.
Het was voor beide partijen, de zwarten en de gastgezinnen een zeer emotioneel en bijzonder gebeuren in wederzijds respect. Onder volle apartheid, kwamen die mensen naar hier waar ze een zeer warme ontvangst kregen en verbleven bij blanke gastgezinnen, iets totaal ondenkbaar in eigen land.
Spijtig waren er ook andere gedachten in onze gemeente aanwezig. Er werden op straat voor de kerk en voor het Parochiecentrum lelijke teksten geschilderd tegen het bezoek en voor apartheid.
De bezoeken na de apartheid verliepen enigszins anders, de tongen kwamen meer en meer los, overal vertelde men over de onmenselijke vernederingen die de mensen doorstaan hadden, hun angsten, het neerbuigend gedrag van Afrikaners, het machtsvertoon en het geweld van de politie enz.
Ze zijn in totaal 10 maal gekomen, 10 x konden wij hen een aangenaam verblijf garanderen.
Tot op vandaag zijn er vriendschapsbanden gesmeed.
In 1995 gingen we met een delegatie van 30 mensen op tegenbezoek. Zo kort na de afschaffing van apartheid waren die mensen euforisch ons te mogen ontvangen, in hun kleine huisjes, op die onbekende zwarte locaties. Ook voor ons ging een nieuwe, onbekende wereld open hoewel wij vijf jaar in het land hadden verbleven.
De gastvrijheid die we er kregen was enorm, we werden er als koningen ontvangen met uitgebreide receptie, grote smakelijke buffetten bereid door de gastgezinnen (ook wij verbleven een paar dagen in gastgezinnen) een groots onthaal in de stad door het gemeentebestuur met groot diner en met biedmeierbloemstukken op de tafels enz. Wat waren die mensen blij en uitgelaten, dat zich altijd spontaan herhaalde in hun zingen en dansen.
In 1998 brachten we een tweede bezoek met 27 mensen, het onthaal was net hetzelfde als de eerste keer. We zagen dat er al enkele huisjes verbeterd waren.
We bezochten nog een andere missiepost van Pater Samyn, ‘Kanana’ in de buurt van Klerksdorp, een heel arme wijk vooral van mijnwerkers en werkzoekenden. We verbleven er twee dagen, Filip onze gastheer nam mij te voet mee doorheen het ganse dorp, hoeveel huisjes ik daar betreden heb? Hij wou mij overal gaan voorstellen, hij een zwarte man op stap met een blanke vrouw, hij was zo fier. Ik liet het mij welgevallen want ik wou zoveel mogelijk het echte leven zien van die zwarten, toen we er woonden had ik die kans niet gekregen.
Met veel vreugde maar ook met weemoed kijk ik terug naar al die bijzondere ervaringen, maar in grote dankbaarheid dat ik het mocht meemaken.
gustilpe
bedankt voor de lieve verjaardagwens voor mijn kleinzoontje!
....... vervolg
We leerden de zwarten pas echt kennen door de ontmoetingen met het koor uit Soweto onder begeleiding van Pater Samyn. Een geheel andere soort mensen dan de zwarte die gewoon rondliep op zoek naar werk of naar inbraak.
De pater hadden wij leren kennen in Zuid-Afrika waar hij twee van onze kinderen doopte. Langs de andere kant van de wereld kunnen praten met iemand in het eigen dialect, het schiep een blijvende band.
In 1984, kwam een groep van 48 mannen en vrouwen en de pater op bedevaart naar de grote bedevaartplaatsen in Europa, Fatima, Lourdes, ze bezochten ook Isräel, werden ontvangen in Rome door de paus, en kwamen daarna naar de kleine Sint-jozefsparochie in Ternat.
Onze kleine parochie stond op zijn kop. 49 mensen moesten we te slapen kunnen leggen.
We hadden veel werk, zochten gastgezinnen, organiseerden een eucharistiering, een concert, spraken de gemeente aan voor subsidie, schakelden de cultuurraad in, organiseerden uitstappen naar het Provinciaal domein van Huizingen die ponsorden met een etentje en een gesponsord bezoek aan het Kasteel van Gaasbeek (waar de geesten van de voorouders van de pater rronddwaalden, zo werd hen gezegd) waar Bob Van Bael (overleden in 2002) kwam met zijn ploeg voor ‘Echo’ dansen, gezangen en interview kwamen op televisie, enz. enz.
Het was voor beide partijen, de zwarten en de gastgezinnen een zeer emotioneel en bijzonder gebeuren in wederzijds respect. Onder volle apartheid, kwamen die mensen naar hier waar ze een zeer warme ontvangst kregen en verbleven bij blanke gastgezinnen, iets totaal ondenkbaar in eigen land.
Spijtig waren er ook andere gedachten in onze gemeente aanwezig. Er werden op straat voor de kerk en voor het Parochiecentrum lelijke teksten geschilderd tegen het bezoek en voor apartheid.
De bezoeken na de apartheid verliepen enigszins anders, de tongen kwamen meer en meer los, overal vertelde men over de onmenselijke vernederingen die de mensen doorstaan hadden, hun angsten, het neerbuigend gedrag van Afrikaners, het machtsvertoon en het geweld van de politie enz.
Ze zijn in totaal 10 maal gekomen, 10 x konden wij hen een aangenaam verblijf garanderen.
Tot op vandaag zijn er vriendschapsbanden gesmeed.
In 1995 gingen we met een delegatie van 30 mensen op tegenbezoek. Zo kort na de afschaffing van apartheid waren die mensen euforisch ons te mogen ontvangen, in hun kleine huisjes, op die onbekende zwarte locaties. Ook voor ons ging een nieuwe, onbekende wereld open hoewel wij vijf jaar in het land hadden verbleven.
De gastvrijheid die we er kregen was enorm, we werden er als koningen ontvangen met uitgebreide receptie, grote smakelijke buffetten bereid door de gastgezinnen (ook wij verbleven een paar dagen in gastgezinnen) een groots onthaal in de stad door het gemeentebestuur met groot diner en met biedmeierbloemstukken op de tafels enz. Wat waren die mensen blij en uitgelaten, dat zich altijd spontaan herhaalde in hun zingen en dansen.
In 1998 brachten we een tweede bezoek met 27 mensen, het onthaal was net hetzelfde als de eerste keer. We zagen dat er al enkele huisjes verbeterd waren.
We bezochten nog een andere missiepost van Pater Samyn, ‘Kanana’ in de buurt van Klerksdorp, een heel arme wijk vooral van mijnwerkers en werkzoekenden. We verbleven er twee dagen, Filip onze gastheer nam mij te voet mee doorheen het ganse dorp, hoeveel huisjes ik daar betreden heb? Hij wou mij overal gaan voorstellen, hij een zwarte man op stap met een blanke vrouw, hij was zo fier. Ik liet het mij welgevallen want ik wou zoveel mogelijk het echte leven zien van die zwarten, toen we er woonden had ik die kans niet gekregen.
Met veel vreugde maar ook met weemoed kijk ik terug naar al die bijzondere ervaringen, maar in grote dankbaarheid dat ik het mocht meemaken.
gustilpe
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
Bij mijn bezoek aan Robbeneiland werd mijn bewondering voor Mandela nog groter.
Dat Robbeneiland is wereldwijd bekend geworden door de gevangenschap van Nelson Mandela en andere anti-apartheidsstrijders op het eiland.
Er was een kalkmijn op het eiland waar de gevangenen kalksteen moesten winnen. Door het felle verblindende licht en het fijne stof in de witte kalkmijn raakten de ogen van Mandela beschadigd. Tijdens het werk in de kalkmijn konden de gevangenen soms wel met elkaar praten, hoewel ze het van de bewakers niet over politiek mochten hebben.
Toch ongelooflijk dat de man die hier zovele jaren gevangen zat en in totaal 27 jaar gevangenisschap + nog zijn vorige gevangenisstraffen ooit president mocht komen.
Wat een geluk voor Zuid-Afrika dat Mandela zo lang mocht leven.
Toen we in 1995 terug voet op bodem zetten in dat land, kwam de plaatselijke (blanke) gids naar mij toe zeggende: 'ons dank die Here, Hij het ons land gered, ons het gebid en gebid en gebid, dit was die redding vir hierdie land'
Voor mij is het klaar dat het charisma en het leiderschap van Mandela het land gered heeft van revolutie.
Toen mijn blanke vriendin hier bij ons een 10 jaar geleden op bezoek was voor een drietal weken zei ze geregeld 'Mandela kan nou nie sterf niet' zo bang was ze.
Maar wie nu dagelijks de Zuid-Afrikaanse kranten leest zoals mijn man, ziet het land niet opwaarts gaan, de meerderheid van de zwarten leeft nog steeds in de bitterste armoede zonder vooruitzichten, hoewel er reeds een aantal heel rijken zijn .
Een toenemende apartheid niet meer tussen zwart en blank (alhoewel) maar tussen rijk en arm.
Het land tiert op corruptie, misdaad, diefstallen, aanrandingen, verkrachtingen en moord. Het aidsprobleem is er groter dan waar ook ter wereld.
Ontelbare blanken imigreerden ondertussen naar Australië en Nieuw-Zeeland.
Het ANC van Mandela is niet meer wat het was!
Aansluitend nog een gedicht van Frieda Groffy
Robben Eiland
Robben Eiland, laatste etappe van
mijn tocht in het verleden
en steeds opnieuw de kwellende vraag
waarom, waarom doen mensen dit
onnoemelijke kwaad, ander mensen aan?
Steeds opnieuw de nutteloze pijn
het nodeloze verdriet
de haat om het 'anders' zijn
de onverdraagzame arrogantie
de vernedering verpakt in woorden
als ras, kleur, cultuur
de 'beschaving' van de veroveraar
gebouwd op het massagraf van de veroverde.
Robben Eiland, wereldschrijn voor vrijheid
en menselijke waardigheid
het eeuwige 'apartheids' geweten als een
spiegel voor het zelfvoldane aangezicht
van het rijke, blanke Kaapstad.
Dat Robbeneiland is wereldwijd bekend geworden door de gevangenschap van Nelson Mandela en andere anti-apartheidsstrijders op het eiland.
Er was een kalkmijn op het eiland waar de gevangenen kalksteen moesten winnen. Door het felle verblindende licht en het fijne stof in de witte kalkmijn raakten de ogen van Mandela beschadigd. Tijdens het werk in de kalkmijn konden de gevangenen soms wel met elkaar praten, hoewel ze het van de bewakers niet over politiek mochten hebben.
Toch ongelooflijk dat de man die hier zovele jaren gevangen zat en in totaal 27 jaar gevangenisschap + nog zijn vorige gevangenisstraffen ooit president mocht komen.
Wat een geluk voor Zuid-Afrika dat Mandela zo lang mocht leven.
Toen we in 1995 terug voet op bodem zetten in dat land, kwam de plaatselijke (blanke) gids naar mij toe zeggende: 'ons dank die Here, Hij het ons land gered, ons het gebid en gebid en gebid, dit was die redding vir hierdie land'
Voor mij is het klaar dat het charisma en het leiderschap van Mandela het land gered heeft van revolutie.
Toen mijn blanke vriendin hier bij ons een 10 jaar geleden op bezoek was voor een drietal weken zei ze geregeld 'Mandela kan nou nie sterf niet' zo bang was ze.
Maar wie nu dagelijks de Zuid-Afrikaanse kranten leest zoals mijn man, ziet het land niet opwaarts gaan, de meerderheid van de zwarten leeft nog steeds in de bitterste armoede zonder vooruitzichten, hoewel er reeds een aantal heel rijken zijn .
Een toenemende apartheid niet meer tussen zwart en blank (alhoewel) maar tussen rijk en arm.
Het land tiert op corruptie, misdaad, diefstallen, aanrandingen, verkrachtingen en moord. Het aidsprobleem is er groter dan waar ook ter wereld.
Ontelbare blanken imigreerden ondertussen naar Australië en Nieuw-Zeeland.
Het ANC van Mandela is niet meer wat het was!
Aansluitend nog een gedicht van Frieda Groffy
Robben Eiland
Robben Eiland, laatste etappe van
mijn tocht in het verleden
en steeds opnieuw de kwellende vraag
waarom, waarom doen mensen dit
onnoemelijke kwaad, ander mensen aan?
Steeds opnieuw de nutteloze pijn
het nodeloze verdriet
de haat om het 'anders' zijn
de onverdraagzame arrogantie
de vernedering verpakt in woorden
als ras, kleur, cultuur
de 'beschaving' van de veroveraar
gebouwd op het massagraf van de veroverde.
Robben Eiland, wereldschrijn voor vrijheid
en menselijke waardigheid
het eeuwige 'apartheids' geweten als een
spiegel voor het zelfvoldane aangezicht
van het rijke, blanke Kaapstad.
Laatst gewijzigd door gustilpe op 25 dec 2013, 19:33, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!