voor kinderen van 6-66plus
-
Janina - Lid geworden op: 29 mar 2009, 23:32
- Locatie: Borgloon
Rankje, het gedicht dat door zovelen als één van de mooiste en diepste wordt ervaren heb je gevoelvol geïllustreerd. Bedankt!
Yna, New York, Neske,fijn dat jullie even langskwamen.
Ik heb heel wat in te halen.
Robol, Snoopy slaapt ongestoord op zijn hokje tussen de kerstverlichting, grappig!
Onze Poes krijgt er niet genoeg van! Misschien denkt ze wel dat er vroeg of laat
een vogeltje uit die boom wegvlucht.
Ze houdt alleszins de wacht naast en onder de boom...domme poes! Of misschien niet?
Wie weet!
*************
Herinneringen zijn kleine juweeltjes
zorgzaam en met liefde
opgeborgen in een donker kamertje
van het verleden
het licht van een kaarsje
hoe sober ook
laat ze weer glanzen...
Daarom dit:
*************
De trap
Een oude kloosterschool lag jarenlang te verkommeren, verlaten door de nonnen en de kostschoolmeisjes. Uiteindelijk kregen de gebouwen een andere bestemming. Ze waren hoogdringend aan renovatie toe.
In de inkomhal had een smalle arduinen trap bij het beginnend schooljaar de nieuwkomertjes geïmponeerd. De poetswoede van de nonnetjes had hem in de loop van vele jaren een mooie, gepatineerde, donkergrijze kleur bezorgd. Niet alle treden waren intact gebleven, sommige droegen de sporen van de tand des tijd. Wat nog het meest opviel waren de treden die links en rechts afgesleten waren door het geschuifel van ontelbare voeten en voetjes die in rijen achter elkaar naar boven of
naar beneden moesten.
Jarenlang had de trap eenzaam en rustig liggen mijmeren over vervlogen rumoerige tijden. Ach, hij herinnerde zich zoveel, teveel! Hij herinnerde zich dat kleine voetjes hem traag en aarzelend beklommen, hij herinnerde zich driftige voeten van boze nonnen en opgewonden meisjes, hij dacht terug aan de zilte tranen die wel eens op zijn treden uiteen spatten; vooral dan had hij het moeilijk en het kon het hem geen zier schelen of ze zijn patina aantastten en of hij zijn glans verloor. Hij herinnerde zich ook blije en dansende meisjesvoeten. Als die verdwenen, werd het altijd weer een hele tijd stil tot de dagen korter werden…was het in September? Hij wist het niet meer zo goed.
Niemand zou deze gevoelens verwachten van een koude, arduinen trap. En toch…!
Die vele herinneringen werden opgeslagen in zijn stenen brein.
Op een morgen schrok hij op uit zijn gemijmer. De jarenlange stilte werd verbroken door luidruchtige mannen en vrouwen met grote, gekleurde eierdoppen op hun hoofden. Nonnenkappen kende hij wel maar dit vond hij maar niks en het verontrustte hem. Het gezelschap had rare leien bij, ze tikten en veegden erover en knikten instemmend naar mekaar.
Iemand zei: ”Die oude trap die gaat er alleszins uit, die past niet in ons concept.”
De anderen knikten instemmend. Wat ze verder onderling nog afspraken of beslisten, ontging de trap volkomen zodanig was hij verontwaardigd en geschrokken. Uiteindelijk verdween het rumoerige gezelschap en toen de trap weer een beetje tot rust kwam, dacht hij: ”Kalm blijven, zo een vaart zal het niet lopen…” en hij verviel weer in zijn oude gewoonte tot op die verschrikkelijke morgen.
Oorverdovend gedreun van grote monsters met stalen bekken reden af en aan. In zijn halletje riepen mannen met onheilspellend tuig in de handen naar mekaar: ”Beginnen we eraan, baas?”
“Ga je gang, jullie weten hoe het moet!” riep iemand.
Toen begon voor de trap een lijdensweg die hij niet zo gauw vergeten zou. Trede na trede werd hij ontmanteld, respectloos en hardhandig in een grote ijzeren kist gekieperd.
De trap, voor zover hij nog een trap was, kreunde onder het geweld dat hem werd aangedaan.
“Ik word afgedankt, afgevoerd als puin, ik die al die jaren duizenden voeten over me heen heb laten gaan, ik, die het verschil maakte tussen boven en beneden…
Een jongeman kwam even langs. De trap dacht hem te herkennen. Was die niet… toen… in het begin van mijn miserie… erbij? Ja, hij wist het zeker.
“Hé, die mooie treden van die trap dat is toch geen bouwpuin, dat is zonde, zo een trap heeft een geschiedenis”, zei de jongeman.
“Doe ermee wat je wil.”, antwoordde de ploegbaas. “Mij een zorg minder!”
Omzichtig verhuisden de treden naar een klein karretje op wielen, ook dat ding kende de trap niet! Hij werd afgevoerd naar een voor hem totaal onbekende bestemming.
Enkele zomers lang lagen zijn treden gestapeld in een vergeten omgeving. Regen, sneeuw, vorst, hete zomerzon, hij doorstond het, voor hem een vage herinnering aan ooit, heel lang, oerlang geleden toen hij nog deel uitmaakte van stoere rotsformaties... Gras en wilde bramen overwoekerden hem nu, onttrokken hem aan het zicht.
“Als dat mijn rehabilitatie moet voorstellen, is het een belofte en ijle droom”, dacht hij.
Toen hij zich voor de zoveelste keer gelaten verzoende met zijn lot werd hij op een vroege morgen weggehaald onder de woekerende bramenstruik, ontdaan van mosjes en alles wat niet thuishoorde op een trap in rehabilitatie.
Eén na één werden de treden omzichtig opgetild, verankerd op een solide basis en ’s avonds was hij weer een echte trap, weliswaar niet hersteld in zijn oorspronkelijke glorie maar hij was best tevreden in een bijna even oud huis als zijn vorig thuis waarin nu weer grote en kleine mensen, zelfs hondjes en katjes hem nodig hebben om naar boven of naar beneden te gaan.
De katjes, vrienden, hondjes en de kinderen kennen zijn geschiedenis niet.
Soms gebruik ik die trap en iedere keer weer moet ik denken aan die vele voeten en voetjes die in rijtjes op en neer gingen en aan nog zoveel meer…
Voor W., A., H. en T
******************
Janina.
Yna, New York, Neske,fijn dat jullie even langskwamen.
Ik heb heel wat in te halen.
Robol, Snoopy slaapt ongestoord op zijn hokje tussen de kerstverlichting, grappig!
Onze Poes krijgt er niet genoeg van! Misschien denkt ze wel dat er vroeg of laat
een vogeltje uit die boom wegvlucht.
Ze houdt alleszins de wacht naast en onder de boom...domme poes! Of misschien niet?
Wie weet!
*************
Herinneringen zijn kleine juweeltjes
zorgzaam en met liefde
opgeborgen in een donker kamertje
van het verleden
het licht van een kaarsje
hoe sober ook
laat ze weer glanzen...
Daarom dit:
*************
De trap
Een oude kloosterschool lag jarenlang te verkommeren, verlaten door de nonnen en de kostschoolmeisjes. Uiteindelijk kregen de gebouwen een andere bestemming. Ze waren hoogdringend aan renovatie toe.
In de inkomhal had een smalle arduinen trap bij het beginnend schooljaar de nieuwkomertjes geïmponeerd. De poetswoede van de nonnetjes had hem in de loop van vele jaren een mooie, gepatineerde, donkergrijze kleur bezorgd. Niet alle treden waren intact gebleven, sommige droegen de sporen van de tand des tijd. Wat nog het meest opviel waren de treden die links en rechts afgesleten waren door het geschuifel van ontelbare voeten en voetjes die in rijen achter elkaar naar boven of
naar beneden moesten.
Jarenlang had de trap eenzaam en rustig liggen mijmeren over vervlogen rumoerige tijden. Ach, hij herinnerde zich zoveel, teveel! Hij herinnerde zich dat kleine voetjes hem traag en aarzelend beklommen, hij herinnerde zich driftige voeten van boze nonnen en opgewonden meisjes, hij dacht terug aan de zilte tranen die wel eens op zijn treden uiteen spatten; vooral dan had hij het moeilijk en het kon het hem geen zier schelen of ze zijn patina aantastten en of hij zijn glans verloor. Hij herinnerde zich ook blije en dansende meisjesvoeten. Als die verdwenen, werd het altijd weer een hele tijd stil tot de dagen korter werden…was het in September? Hij wist het niet meer zo goed.
Niemand zou deze gevoelens verwachten van een koude, arduinen trap. En toch…!
Die vele herinneringen werden opgeslagen in zijn stenen brein.
Op een morgen schrok hij op uit zijn gemijmer. De jarenlange stilte werd verbroken door luidruchtige mannen en vrouwen met grote, gekleurde eierdoppen op hun hoofden. Nonnenkappen kende hij wel maar dit vond hij maar niks en het verontrustte hem. Het gezelschap had rare leien bij, ze tikten en veegden erover en knikten instemmend naar mekaar.
Iemand zei: ”Die oude trap die gaat er alleszins uit, die past niet in ons concept.”
De anderen knikten instemmend. Wat ze verder onderling nog afspraken of beslisten, ontging de trap volkomen zodanig was hij verontwaardigd en geschrokken. Uiteindelijk verdween het rumoerige gezelschap en toen de trap weer een beetje tot rust kwam, dacht hij: ”Kalm blijven, zo een vaart zal het niet lopen…” en hij verviel weer in zijn oude gewoonte tot op die verschrikkelijke morgen.
Oorverdovend gedreun van grote monsters met stalen bekken reden af en aan. In zijn halletje riepen mannen met onheilspellend tuig in de handen naar mekaar: ”Beginnen we eraan, baas?”
“Ga je gang, jullie weten hoe het moet!” riep iemand.
Toen begon voor de trap een lijdensweg die hij niet zo gauw vergeten zou. Trede na trede werd hij ontmanteld, respectloos en hardhandig in een grote ijzeren kist gekieperd.
De trap, voor zover hij nog een trap was, kreunde onder het geweld dat hem werd aangedaan.
“Ik word afgedankt, afgevoerd als puin, ik die al die jaren duizenden voeten over me heen heb laten gaan, ik, die het verschil maakte tussen boven en beneden…
Een jongeman kwam even langs. De trap dacht hem te herkennen. Was die niet… toen… in het begin van mijn miserie… erbij? Ja, hij wist het zeker.
“Hé, die mooie treden van die trap dat is toch geen bouwpuin, dat is zonde, zo een trap heeft een geschiedenis”, zei de jongeman.
“Doe ermee wat je wil.”, antwoordde de ploegbaas. “Mij een zorg minder!”
Omzichtig verhuisden de treden naar een klein karretje op wielen, ook dat ding kende de trap niet! Hij werd afgevoerd naar een voor hem totaal onbekende bestemming.
Enkele zomers lang lagen zijn treden gestapeld in een vergeten omgeving. Regen, sneeuw, vorst, hete zomerzon, hij doorstond het, voor hem een vage herinnering aan ooit, heel lang, oerlang geleden toen hij nog deel uitmaakte van stoere rotsformaties... Gras en wilde bramen overwoekerden hem nu, onttrokken hem aan het zicht.
“Als dat mijn rehabilitatie moet voorstellen, is het een belofte en ijle droom”, dacht hij.
Toen hij zich voor de zoveelste keer gelaten verzoende met zijn lot werd hij op een vroege morgen weggehaald onder de woekerende bramenstruik, ontdaan van mosjes en alles wat niet thuishoorde op een trap in rehabilitatie.
Eén na één werden de treden omzichtig opgetild, verankerd op een solide basis en ’s avonds was hij weer een echte trap, weliswaar niet hersteld in zijn oorspronkelijke glorie maar hij was best tevreden in een bijna even oud huis als zijn vorig thuis waarin nu weer grote en kleine mensen, zelfs hondjes en katjes hem nodig hebben om naar boven of naar beneden te gaan.
De katjes, vrienden, hondjes en de kinderen kennen zijn geschiedenis niet.
Soms gebruik ik die trap en iedere keer weer moet ik denken aan die vele voeten en voetjes die in rijtjes op en neer gingen en aan nog zoveel meer…
Voor W., A., H. en T
******************
Janina.
.....en daarom, voor we elkander weer vergeten,
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Janina,
Elke keer als ik jou lees, gebeurt er iets in mij...
Ook je tekeningen (die ik al zolang bewonder) spreken
mij geweldig aan, brengen mooie herinneringen naar
boven !
Sinds enkele jaren, geniet ik van je fabels, gedichten
en vertellingen maar vanavond was er nog iets meer !
Het verhaal van de trap heb je zo mooi verwoord... alsof
je over een levend wezen vertelde.
Dit vind ik zo aangrijpend :
..."Hij werd afgevoerd naar een voor hem totaal onbekende
bestemming.
Enkele zomers lang lagen zijn treden gestapeld in een vergeten
omgeving. Regen, sneeuw, vorst, hete zomerzon, hij doorstond
het, voor hem een vage herinnering aan ooit, heel lang, oerlang
geleden toen hij nog deel uitmaakte van stoere rotsformaties...
Gras en wilde bramen overwoekerden hem nu, onttrokken hem
aan het zicht."...
Bedankt, lieve Janina voor al het moois dat je schrijft of tekent
en met ons wil delen.
Warme groetjes van Alter en Rankje
Ps. Jouw tekst ligt nu in mijn 'schatkaft' voor altijd...
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
Alterego1 - Lid geworden op: 20 jan 2006, 14:05
- Locatie: Antwerpen
Janina,
Ik wil hier de woorden van Rankje volledig beamen.
En ik moet er nog bij zeggen dat de door haar aangehaalde
passage:
..."Hij werd afgevoerd naar een voor hem totaal onbekende
bestemming.
Enkele zomers lang lagen zijn treden gestapeld in een vergeten
omgeving. Regen, sneeuw, vorst, hete zomerzon, hij doorstond
het, voor hem een vage herinnering aan ooit, heel lang, oerlang
geleden toen hij nog deel uitmaakte van stoere rotsformaties...
Gras en wilde bramen overwoekerden hem nu, onttrokken hem
aan het zicht."...
mij doet denken aan wat er echt gebeurd is met sommige
bouwwerken van Victor Horta.
Zeer frappant.
Vriendelijke groetjes van ons beiden,
Rankje en Alter
To be or not to be,that's the question
Niemands meester,niemands knecht
Niemands meester,niemands knecht
-
YNA - Lid geworden op: 24 mar 2009, 20:34
- Locatie: Vl. Brabant
Janina,
Weer een zeer prachtig verhaal gelezen van een trap, zoveel inspiratie dat je hebt. Ik moet je zoals Rankje en Alter zegt echt bewonderen, proficiat !
Ik wens je nog een fijne avond
groetjes
Met Kerstmis en Nieuwjaar wordt er gefeest
in familiekring nog wel het meest
geschenkjes kopen voor mekaar
dat gebeurt dan zo elk jaar
er heerst een heel prettige geest.
Alles wordt die dagen fel overdreven
sommigen gaan dan boven hun stand leven
ze kopen er maar op los
en doen alles binnen in het gros
hun rekeningen zijn om van te beven.
Yna
Weer een zeer prachtig verhaal gelezen van een trap, zoveel inspiratie dat je hebt. Ik moet je zoals Rankje en Alter zegt echt bewonderen, proficiat !
Ik wens je nog een fijne avond
groetjes
Met Kerstmis en Nieuwjaar wordt er gefeest
in familiekring nog wel het meest
geschenkjes kopen voor mekaar
dat gebeurt dan zo elk jaar
er heerst een heel prettige geest.
Alles wordt die dagen fel overdreven
sommigen gaan dan boven hun stand leven
ze kopen er maar op los
en doen alles binnen in het gros
hun rekeningen zijn om van te beven.
Yna
Wees blij en geniet.
-
schrijfster - Lid geworden op: 26 sep 2008, 16:16
- Locatie: nijmegen
Tonen wat je hebt,is niet laten zien wie je bent.
-
Janina - Lid geworden op: 29 mar 2009, 23:32
- Locatie: Borgloon
Alter en Rankje, bedankt voor de lovende woorden,
ik word er een beetje stil van.
Die trap heeft altijd al tot mijn verbeelding gesproken...
Alter, je hebt gelijk. Veel prachtig erfgoed werd verkommerd achtergelaten
om daarna plaats te maken voor nieuw vastgoed. Een verrijking?
Nee, een verarming denk ik!
Horta: meester in verbeelding, kunst en vakmanschap!
Gelukkig zijn er 'begaafde' architecten die ons erfgoed eindelijk waarderen
en bewaren voor toekomstige generaties.
Dag Yorkske en Yna, geniet van deze feestdagen.
Schrijfster, bedankt voor de wensen.
Voor zovelen is dit een moeilijke tijd want hoe ouder we worden,
hoe meer we moeten leren leven met verlies.
Zo was het en zo zal het altijd wel zijn.
******************
Er is altijd weer hoop!
Janina
ik word er een beetje stil van.
Die trap heeft altijd al tot mijn verbeelding gesproken...
Alter, je hebt gelijk. Veel prachtig erfgoed werd verkommerd achtergelaten
om daarna plaats te maken voor nieuw vastgoed. Een verrijking?
Nee, een verarming denk ik!
Horta: meester in verbeelding, kunst en vakmanschap!
Gelukkig zijn er 'begaafde' architecten die ons erfgoed eindelijk waarderen
en bewaren voor toekomstige generaties.
Dag Yorkske en Yna, geniet van deze feestdagen.
Schrijfster, bedankt voor de wensen.
Voor zovelen is dit een moeilijke tijd want hoe ouder we worden,
hoe meer we moeten leren leven met verlies.
Zo was het en zo zal het altijd wel zijn.
******************
Er is altijd weer hoop!
Janina
.....en daarom, voor we elkander weer vergeten,
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
.
-
sunset - Lid geworden op: 26 mar 2007, 11:42
- Locatie: Eindhoven, Nederland
er is een kindeke geboren op aard
hoor, hoor
in 't helverlichte landschap
't gezang van niet te tellen engelen
lieflijke klank die stilte breekt
't wordt je warm om het hart,
zelfs in jouw droeve dagen,
als hemel tot je spreekt
**********
sunset 25-12-2013
**********
Ik wens jou en de jouwen en heel fijne vredevolle Kerst.
Ik denk niet, ik voel. Want ik prefereer het hart boven het verstand.
-
Janina - Lid geworden op: 29 mar 2009, 23:32
- Locatie: Borgloon
Rankje, je volgde me op het oefenforum en je stimuleerde me om een eigen topic te openen.
Vandaag, twee jaar geleden zette ik de stap nadat Cleopa
me geduldig de elementaire 'kneepjes 'bijbracht.
Ik was een slechte leerling maar hij wist waar ik van droomde.
Uiteindelijk maakte hij voor mij een WMV. Het was een geschenk.
Zonder hem was het er niet.
Ik plaatste het adres destijds op mijn oefenforum.
Nu hij er niet meer is, zwijgt zijn pc.
Uit dankbaarheid en als hommage aan een minzaam man die ik een warm hart blijf toedragen ...
http://users.telenet.be/cleopa/film/Jan ... muziek.wmv
wordt
http://www.youtube.com/watch?v=m574PQmd ... e=youtu.be
****************************
En dan iets moois om deze avond af te sluiten:
http://m.godvine.com/Amazing-A-Capella- ... -4330.html
Warme kerstgroetjes, Janina
Vandaag, twee jaar geleden zette ik de stap nadat Cleopa
me geduldig de elementaire 'kneepjes 'bijbracht.
Ik was een slechte leerling maar hij wist waar ik van droomde.
Uiteindelijk maakte hij voor mij een WMV. Het was een geschenk.
Zonder hem was het er niet.
Ik plaatste het adres destijds op mijn oefenforum.
Nu hij er niet meer is, zwijgt zijn pc.
Uit dankbaarheid en als hommage aan een minzaam man die ik een warm hart blijf toedragen ...
http://users.telenet.be/cleopa/film/Jan ... muziek.wmv
wordt
http://www.youtube.com/watch?v=m574PQmd ... e=youtu.be
****************************
En dan iets moois om deze avond af te sluiten:
http://m.godvine.com/Amazing-A-Capella- ... -4330.html
Warme kerstgroetjes, Janina
.....en daarom, voor we elkander weer vergeten,
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
laten we zacht zijn voor elkander, kind. (A.R. Holst)
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Lieve Janina,
Elke keer opnieuw, ben ik geraakt door je
prachtige tekeningen...
Bedankt om de link te vermelden waar we,
begeleid door een harmonieuze melodie, nog
meer van je baby's kunnen bewonderen !
En, ik ben blij dat ik je stimuleerde, enkele
jaren geleden, om je eigen topic bij Poëzie
en Proza te openen !
Op 25 december 2011, plaatste jij dan dit
gedicht en de bovenstaande tekening :
Slaap, mijn schattekindje
op donzen voetjes nadert de nacht;
alle kleuren gaat ze verstoppen
misschien doet ze het om ’t zonnetje te foppen….
’t Maantje vindt dat dat niet kan
en de hele nacht lang
klimt het langs zijn boog
in de hemel omhoog.
Miljoenen sterretjes schitteren nu,
ze twinkelen, ze stralen
en houden naast ’t maantje de wacht, en kijk!
Ze maken haar o, zo mooi, die donkere nacht.
’t Zonnetje wil nu slapen gaan,
bloempjes, diertjes, ook de grote mensen
worden o, zoooooo……moe….
lieve schat, doe je oogjes nu maar toe.
Morgen zal het zonnetje jouw wangetjes strelen,
het zal de nacht verjagen…. de sterretjes vervagen,
ze verdwijnen één na één want….
als het zonnetje echt wakker is, pinkelt er niet één.
Slaap nu, mijn kindje,
slaap nu maar zacht….
mama kust je……
goede nacht……
J.S.
Mooi hoor !
Liefs van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
