Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Bedankt voor je reactie Joy ! In het vervolg graag enkel via privé-bericht naar mij mailen.
FAITH !
Toen ik die eerste schooldag met mijn grote jeugdliefde Evelyne hand in hand door de wandelgangen keuvelde, waren alle ogen op ons gericht. We waren immers allebei honingblond en bruingebrand na een vakantie aan zee. Ik droeg echter een versleten jeansbroek met enkele gaten en witte verfplekken op. Evelyne was daarin een beetje gegeneerd. Maar ik zei haar dat ze mij moest vertrouwen en dat mijn kledij binnenkort de nieuwste mode-trend zou worden.
Romantische weken gleden voorbij en ondanks dat we ieder een andere studierichting volgden, hadden we vele gemeenschappelijke vakken, we konden dus genoeg bij elkaar zijn, soms tot vervelens toe. Om haar een plezier te doen had ik een klassieke zwarte broek gekocht.
Toch kwam er een einde aan ons sprookje: ik moest dringend een diploma lager secundair behalen om in de vierde klas te mogen blijven. Ik had bij de schoolinschrijving immers mijn klasrapport wat 'aangepast'.
Evelyne ging door het lint maar alweer fluisterde ik: heb vertrouwen in mij. En zo geschiedde het, zes weken later kreeg ik mijn gewenste diploma. In de klassen gingen we over de tongen en zo werden we het populairste koppeltje van de school.
Toen we op een knusse winteravond samen van George Michael nieuwste videoclip 'Faith' genoten, waren we enorm verrast want deze zanger danste met exact dezelfde jeansbroek als de mijne: even versleten, ook met enkele gaten en met dezelfde witte verfplekken boven de linkerknie !
Evelyne en ik glimlachten naar elkaar. Maar echte faith kwam er niet aan te pas: we bedrogen elkaar aan de lopende band...
FAITH !
Toen ik die eerste schooldag met mijn grote jeugdliefde Evelyne hand in hand door de wandelgangen keuvelde, waren alle ogen op ons gericht. We waren immers allebei honingblond en bruingebrand na een vakantie aan zee. Ik droeg echter een versleten jeansbroek met enkele gaten en witte verfplekken op. Evelyne was daarin een beetje gegeneerd. Maar ik zei haar dat ze mij moest vertrouwen en dat mijn kledij binnenkort de nieuwste mode-trend zou worden.
Romantische weken gleden voorbij en ondanks dat we ieder een andere studierichting volgden, hadden we vele gemeenschappelijke vakken, we konden dus genoeg bij elkaar zijn, soms tot vervelens toe. Om haar een plezier te doen had ik een klassieke zwarte broek gekocht.
Toch kwam er een einde aan ons sprookje: ik moest dringend een diploma lager secundair behalen om in de vierde klas te mogen blijven. Ik had bij de schoolinschrijving immers mijn klasrapport wat 'aangepast'.
Evelyne ging door het lint maar alweer fluisterde ik: heb vertrouwen in mij. En zo geschiedde het, zes weken later kreeg ik mijn gewenste diploma. In de klassen gingen we over de tongen en zo werden we het populairste koppeltje van de school.
Toen we op een knusse winteravond samen van George Michael nieuwste videoclip 'Faith' genoten, waren we enorm verrast want deze zanger danste met exact dezelfde jeansbroek als de mijne: even versleten, ook met enkele gaten en met dezelfde witte verfplekken boven de linkerknie !
Evelyne en ik glimlachten naar elkaar. Maar echte faith kwam er niet aan te pas: we bedrogen elkaar aan de lopende band...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EVEN CHILLEN MET BOB DYLAN
Mijn vader vond het vreemd dat er sinds enkele dagen een podium werd gebouwd op het Brusselse Koningsplein dat hij vanaf z'n balkon kon waarnemen. Hij hoorde wat later van de bakker dat er een beroemde Amerikaanse zanger zou optreden, meer wist de man niet te vertellen. Vader dacht dat er weer zo één of ander verwaand onbenullig popidool zijn ding zou komen doen en vergat het hele gebeuren.
Ik kwam die zomeravond thuis na een moeilijke eindtoets Latijn. Ik had er vijf uur over gedaan om een tekst over De Gallische oorlog naar behoren te vertalen. Maar ik wist dat het vrijdag was en dat mijn vader zijn verjaardag zou komen vieren met de hele familie. Het feest zou plaatsvinden in oom Roberts ruime woonst. En dat alleen al stemde me vrolijk.
Aan de telefoon had vader mij laten weten dat hij een mooie verrassing had voor mij. Maar ik had nog geen geschenk voor hem dus repte ik me naar het shoppingcenter in de buurt en kocht een mooie nieuwe pijp voor hem.
Iedereen was van de partij, behalve opa en tante Martine want die leefden al jaren in onmin met mijn ouders. En oom Ivo was in het buitenland aan het werken.
Robert schonk vader een lederen portefeuille, oom Luc deed hem zoals gewoonlijk een fles wodka cadeau en tante Berna had een Afrikaans masker voor hem meegebracht uit de Congo. Oom Marc had een lekkere verjaardagstaart bereid.
Mijn broer en ik hadden toevallig hetzelfde cadeau gekocht, al gauw geurde de woonkamer naar heerlijk smeulende tabak.
Et maintenant ... le moment supreme, glimlachte vader naar mij. Hij nam iets uit zijn jas. Het leek wel op een foto. Nu werd ik wel heel nieuwsgierig. Hij grinnikte: ‘je bent toch al jaren fan van deze beroemde Amerikaanse zanger. hé?’
Ik kon mijn ogen niet geloven: Vader en Bob Dylan samen chillend op de foto met een glaasje bier!
Grapje natuurlijk: vader had gewoon vanaf z'n balkon een mooie close-up genomen van deze nobele dichter! Mijn zomer kon niet meer stuk!
Mijn vader vond het vreemd dat er sinds enkele dagen een podium werd gebouwd op het Brusselse Koningsplein dat hij vanaf z'n balkon kon waarnemen. Hij hoorde wat later van de bakker dat er een beroemde Amerikaanse zanger zou optreden, meer wist de man niet te vertellen. Vader dacht dat er weer zo één of ander verwaand onbenullig popidool zijn ding zou komen doen en vergat het hele gebeuren.
Ik kwam die zomeravond thuis na een moeilijke eindtoets Latijn. Ik had er vijf uur over gedaan om een tekst over De Gallische oorlog naar behoren te vertalen. Maar ik wist dat het vrijdag was en dat mijn vader zijn verjaardag zou komen vieren met de hele familie. Het feest zou plaatsvinden in oom Roberts ruime woonst. En dat alleen al stemde me vrolijk.
Aan de telefoon had vader mij laten weten dat hij een mooie verrassing had voor mij. Maar ik had nog geen geschenk voor hem dus repte ik me naar het shoppingcenter in de buurt en kocht een mooie nieuwe pijp voor hem.
Iedereen was van de partij, behalve opa en tante Martine want die leefden al jaren in onmin met mijn ouders. En oom Ivo was in het buitenland aan het werken.
Robert schonk vader een lederen portefeuille, oom Luc deed hem zoals gewoonlijk een fles wodka cadeau en tante Berna had een Afrikaans masker voor hem meegebracht uit de Congo. Oom Marc had een lekkere verjaardagstaart bereid.
Mijn broer en ik hadden toevallig hetzelfde cadeau gekocht, al gauw geurde de woonkamer naar heerlijk smeulende tabak.
Et maintenant ... le moment supreme, glimlachte vader naar mij. Hij nam iets uit zijn jas. Het leek wel op een foto. Nu werd ik wel heel nieuwsgierig. Hij grinnikte: ‘je bent toch al jaren fan van deze beroemde Amerikaanse zanger. hé?’
Ik kon mijn ogen niet geloven: Vader en Bob Dylan samen chillend op de foto met een glaasje bier!
Grapje natuurlijk: vader had gewoon vanaf z'n balkon een mooie close-up genomen van deze nobele dichter! Mijn zomer kon niet meer stuk!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PANAMARENKO, EEN HOOGVLIEGER
Vandaag is Henri Van Herwegen,de
Belgische beeldhouwer overleden.
Je kan zijn vliegtuigen en auto's die
hij bouwde, bewonderen in galerie
Campo & Campo in 2020 waar deze
bijzondere kunstwerken zullen staan
blinken, lang leve onze Panamarenko!
Men vertelt dat hij nogal eenzaam was terwijl
zelfs een Indiaan in de jungle zijn naam correct
kan uitspreken , ja hij is 'n wereldberoemd man.
En in de toekomst zullen zijn vliegende schotels
die in het Gentse museum staan, uitbreken en
de nacht invliegen op zoek naar andere streken
in het duistere universum! En raad eens waar ze
zullen belanden in het volgende millennium ?
Op een reuzenster die deze artiest is geworden en
waarop Hij zijn eigen imperium heeft ontworpen !
Vandaag is Henri Van Herwegen,de
Belgische beeldhouwer overleden.
Je kan zijn vliegtuigen en auto's die
hij bouwde, bewonderen in galerie
Campo & Campo in 2020 waar deze
bijzondere kunstwerken zullen staan
blinken, lang leve onze Panamarenko!
Men vertelt dat hij nogal eenzaam was terwijl
zelfs een Indiaan in de jungle zijn naam correct
kan uitspreken , ja hij is 'n wereldberoemd man.
En in de toekomst zullen zijn vliegende schotels
die in het Gentse museum staan, uitbreken en
de nacht invliegen op zoek naar andere streken
in het duistere universum! En raad eens waar ze
zullen belanden in het volgende millennium ?
Op een reuzenster die deze artiest is geworden en
waarop Hij zijn eigen imperium heeft ontworpen !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MADAME BUCKET?
Mijn moeder heeft een vrije geest
maar bij haar pietluttige vriendin
die zij meer dan een halve eeuw
kent, moet ze soms geeuwen, de
kleine burgeres heeft immers op
alles commentaar: op dat lelijke
blonde haar, de versleten foulard
en vaders ouderwetse dressoir.
Moeder is immuun voor deze scherpe
papegaaienstem die kwekt en kwaakt.
Maar als deze madame op tv plotseling
een bekende snaak in adamskostuum
ziet, laat ze alle remmen los, krijgt haar
kwaad gezicht ineens 'n glamourblos !
En als ik haar betrap plukt ze
verlegen aan de druiventros.
Want ondanks alle schone schijn blijkt
zij dan toch van vlees en bloed te zijn !
Mijn moeder heeft een vrije geest
maar bij haar pietluttige vriendin
die zij meer dan een halve eeuw
kent, moet ze soms geeuwen, de
kleine burgeres heeft immers op
alles commentaar: op dat lelijke
blonde haar, de versleten foulard
en vaders ouderwetse dressoir.
Moeder is immuun voor deze scherpe
papegaaienstem die kwekt en kwaakt.
Maar als deze madame op tv plotseling
een bekende snaak in adamskostuum
ziet, laat ze alle remmen los, krijgt haar
kwaad gezicht ineens 'n glamourblos !
En als ik haar betrap plukt ze
verlegen aan de druiventros.
Want ondanks alle schone schijn blijkt
zij dan toch van vlees en bloed te zijn !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IN HET HUWELIJKSBOOTJE ?
Toen mijn moeder in blijde verwachting was van haar eerste kind, mijn broer Tom, had vader een wit bootje gekocht. Er waren twee slaapbanken voorzien en een keukentje met vier zitplaatsen. Moeder hield er van om in bikini te zonnen op het bovendek.
Het bootje lag aangemeerd in een yacht-club te Nieuwpoort. Op een mooie zomerochtend besloten de tortelduifjes om naar Brugge te varen.
Zij genoten daar van een kopje koffie op een gezellig druk terras. Tot vader een oude klasgenoot herkende. André, een bleke dikkerd met kort ros haar, zat er vrolijk met een jonge Afrikaanse vrouw champagne te drinken. 'Hey, kom er bij zitten, ouwe makker!', brulde de man stomdronken toen ook hij z'n schoolvriend in het vizier kreeg.
Mijn ouders namen verveeld plaats naast het koppel. Bleek dat André en zijn Kongolese vrouw Any hier hun wittebroodsweken doorbrachten, ze logeerden in een hotel verderop. André kletste uitgebreid over zijn succesvolle carrière als film-acteur. Any glimlachte verlegen.
De vrienden haalden de ene jeugd-anekdote na de andere op. Vooral de toenmalige leraar Latijn moest het nog steeds ontgelden. En toen kwam de hamvraag! De bezopen dwaas brulde alweer: 'En? Zijn jullie reeds getrouwd?' Heel het café keek hun richting uit!
'Ja hoor', loog vaders grinnikend, 'kijk maar naar ons huwelijksbootje daar bij de Onze-Lieve Vrouwekerk!'
'Oh !' piepte André en veerde geïrriteerd op, nam zijn vrouw bij de hand en verdween waggelend in de menigte.
Moeder keek geamuseerd naar vader en lachte: 'Goed dat je het grote luxe-yacht van de burgemeester aanwees!'
Toen mijn moeder in blijde verwachting was van haar eerste kind, mijn broer Tom, had vader een wit bootje gekocht. Er waren twee slaapbanken voorzien en een keukentje met vier zitplaatsen. Moeder hield er van om in bikini te zonnen op het bovendek.
Het bootje lag aangemeerd in een yacht-club te Nieuwpoort. Op een mooie zomerochtend besloten de tortelduifjes om naar Brugge te varen.
Zij genoten daar van een kopje koffie op een gezellig druk terras. Tot vader een oude klasgenoot herkende. André, een bleke dikkerd met kort ros haar, zat er vrolijk met een jonge Afrikaanse vrouw champagne te drinken. 'Hey, kom er bij zitten, ouwe makker!', brulde de man stomdronken toen ook hij z'n schoolvriend in het vizier kreeg.
Mijn ouders namen verveeld plaats naast het koppel. Bleek dat André en zijn Kongolese vrouw Any hier hun wittebroodsweken doorbrachten, ze logeerden in een hotel verderop. André kletste uitgebreid over zijn succesvolle carrière als film-acteur. Any glimlachte verlegen.
De vrienden haalden de ene jeugd-anekdote na de andere op. Vooral de toenmalige leraar Latijn moest het nog steeds ontgelden. En toen kwam de hamvraag! De bezopen dwaas brulde alweer: 'En? Zijn jullie reeds getrouwd?' Heel het café keek hun richting uit!
'Ja hoor', loog vaders grinnikend, 'kijk maar naar ons huwelijksbootje daar bij de Onze-Lieve Vrouwekerk!'
'Oh !' piepte André en veerde geïrriteerd op, nam zijn vrouw bij de hand en verdween waggelend in de menigte.
Moeder keek geamuseerd naar vader en lachte: 'Goed dat je het grote luxe-yacht van de burgemeester aanwees!'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
COMMISSIE GESLAAGD?
Wanneer is een missie geslaagd? Dat weet ik niet, ik besef alleen dat mijn broer Tom altijd zijn doelen bereikt als hij naar een nieuwe job solliciteert. Een tijdje geleden werkte hij nog bij de Federale Overheidheidsdienst Financiën en nu heeft hij zich alweer verbeterd.
Mijn halfzus Catherine werkt al jaren bij de Europese commissie en Tom liet zich tijdens haar verjaardagsfeestje ontvallen dat hij daar ook graag wilde werken, als freelance-ingenieur. Zijn vrienden lachten en probeerden hem te ontmoedigen: dat wordt moeilijk, een mission impossible!
Maar mijn broer discussieert altijd kordaat over zijn arbeidsvoorwaarden en deze keer heeft hij heel sterk onderhandeld.Hij moest eerst nog groen licht krijgen van de manager voor wie hij zou werken en dan was de zaak geklonken. En net toen ik Tom gisteren wilde mailen om te weten of hij al iets meer wist, las ik zijn bericht van een uurtje eerder: Hey little brother, Europese Commissie geslaagd, contract ondertekend!!
Leonida, zijn ex-vrouw die jarenlang op het Joegoslavië-tribunaal heeft vertoefd en daar ook even als tolk voor Clinton mocht werken, liet telefonisch haar bewondering blijken en stelde Tom voor om Nieuwjaarsavond bij haar te komen vieren om dan samen naar een theatervoorstelling te gaan kijken. Just the two of us! fluisterde ze nog.
En ik bedacht: Wil zij ook een missie slagen? In ieder geval: ik wens ze beiden succes!
Misschien volgt er rond middernacht wel een langverwachte vurige kus? Dat wordt een knallend vuurwerk daar op de Brusselse Grote Markt !
Wanneer is een missie geslaagd? Dat weet ik niet, ik besef alleen dat mijn broer Tom altijd zijn doelen bereikt als hij naar een nieuwe job solliciteert. Een tijdje geleden werkte hij nog bij de Federale Overheidheidsdienst Financiën en nu heeft hij zich alweer verbeterd.
Mijn halfzus Catherine werkt al jaren bij de Europese commissie en Tom liet zich tijdens haar verjaardagsfeestje ontvallen dat hij daar ook graag wilde werken, als freelance-ingenieur. Zijn vrienden lachten en probeerden hem te ontmoedigen: dat wordt moeilijk, een mission impossible!
Maar mijn broer discussieert altijd kordaat over zijn arbeidsvoorwaarden en deze keer heeft hij heel sterk onderhandeld.Hij moest eerst nog groen licht krijgen van de manager voor wie hij zou werken en dan was de zaak geklonken. En net toen ik Tom gisteren wilde mailen om te weten of hij al iets meer wist, las ik zijn bericht van een uurtje eerder: Hey little brother, Europese Commissie geslaagd, contract ondertekend!!
Leonida, zijn ex-vrouw die jarenlang op het Joegoslavië-tribunaal heeft vertoefd en daar ook even als tolk voor Clinton mocht werken, liet telefonisch haar bewondering blijken en stelde Tom voor om Nieuwjaarsavond bij haar te komen vieren om dan samen naar een theatervoorstelling te gaan kijken. Just the two of us! fluisterde ze nog.
En ik bedacht: Wil zij ook een missie slagen? In ieder geval: ik wens ze beiden succes!
Misschien volgt er rond middernacht wel een langverwachte vurige kus? Dat wordt een knallend vuurwerk daar op de Brusselse Grote Markt !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PREHISTORISCH IDEE ?
Roodgroene en witte papegaaien
in de heldere blauwe lucht, zitten
achter elkander aan, de ene als
acrobaat, de andere als 'n clown
kauwend op een banaan, geplukt
uit het oerwoud waar een Afrikaan
met een zucht naar boven staart.
Want hij hoopt om ooit een ijzeren
vogel te kunnen bouwen, jazeker hij
droomt reeds van de ruimtevaart en
van een vlucht naar de volle maan.
That's one small idea for a man,
one giant leap for mankind !!!
Roodgroene en witte papegaaien
in de heldere blauwe lucht, zitten
achter elkander aan, de ene als
acrobaat, de andere als 'n clown
kauwend op een banaan, geplukt
uit het oerwoud waar een Afrikaan
met een zucht naar boven staart.
Want hij hoopt om ooit een ijzeren
vogel te kunnen bouwen, jazeker hij
droomt reeds van de ruimtevaart en
van een vlucht naar de volle maan.
That's one small idea for a man,
one giant leap for mankind !!!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOM MARCO IN MAROKKO
Tijdens de zomer van 1980 zou oom Marc naar Marokko reizen, om even weg te zijn van de dagelijkse sleur. Marc had immers zijn mooi duplex-appartement moeten verkopen omdat hij schulden had. Zijn vriend Alex had de reis bekostigd en zou hem vergezellen.
Marc en Alex leidden in die tijd een nogal decadent hippie-bestaan, experimenteerden met allerlei soorten drugs, rookten dagelijks een joint en waren fan van The Beatles en The Stones.
Ze logeerden dus in een goedkoop hotel te Casablanca. Marc die graag gitaar speelde animeerde 's avonds de hotelgasten. Op twee kilometer van het hotel was er een mooi meertje waar bijna niemand kwam, een echte aanrader voor wie niet van de stadsdrukte houdt, zo informeerde de hotel-receptionist hen.
Marc en Alex kwamen aan bij het meer en er was inderdaad niemand te zien. Er waren alleen enkele kinderen wat verderop aan het spelen. Enkele palmbomen sierden de oevers, de twee vrienden gingen eronder liggen, het was er een paradijs op Aarde. Tijd dus voor een stevige joint. Zonder nog één woord te zeggen genoten ze van de zon...en elkaar.
Maar dan sloeg het noodlot toe. Poedelnaakt waren ze gaan zwemmen in het meer maar toen ze terug bij de oever kwamen waren al hun kleren verdwenen!
Beiden raakten even in paniek. Vermoedelijk hadden de spelende kinderen hun kledij voor de grap verstopt. Maar hoe moesten Alex en Marc nu terug naar het hotel? Ze hielden het hoofd koel en besloten om te wachten tot het pikdonker werd.
Vraag me niet hoe wij het klaargespeeld hebben, grinnikte Marc later op een familiefeestje, maar op de terugweg naar het hotel hebben we niemand meer ontmoet, zelfs de hotel-receptionist lag toevallig een dutje te doen...
Wat een een spannende trip, oom Marco! Wat een hallucinant verhaal !
Tijdens de zomer van 1980 zou oom Marc naar Marokko reizen, om even weg te zijn van de dagelijkse sleur. Marc had immers zijn mooi duplex-appartement moeten verkopen omdat hij schulden had. Zijn vriend Alex had de reis bekostigd en zou hem vergezellen.
Marc en Alex leidden in die tijd een nogal decadent hippie-bestaan, experimenteerden met allerlei soorten drugs, rookten dagelijks een joint en waren fan van The Beatles en The Stones.
Ze logeerden dus in een goedkoop hotel te Casablanca. Marc die graag gitaar speelde animeerde 's avonds de hotelgasten. Op twee kilometer van het hotel was er een mooi meertje waar bijna niemand kwam, een echte aanrader voor wie niet van de stadsdrukte houdt, zo informeerde de hotel-receptionist hen.
Marc en Alex kwamen aan bij het meer en er was inderdaad niemand te zien. Er waren alleen enkele kinderen wat verderop aan het spelen. Enkele palmbomen sierden de oevers, de twee vrienden gingen eronder liggen, het was er een paradijs op Aarde. Tijd dus voor een stevige joint. Zonder nog één woord te zeggen genoten ze van de zon...en elkaar.
Maar dan sloeg het noodlot toe. Poedelnaakt waren ze gaan zwemmen in het meer maar toen ze terug bij de oever kwamen waren al hun kleren verdwenen!
Beiden raakten even in paniek. Vermoedelijk hadden de spelende kinderen hun kledij voor de grap verstopt. Maar hoe moesten Alex en Marc nu terug naar het hotel? Ze hielden het hoofd koel en besloten om te wachten tot het pikdonker werd.
Vraag me niet hoe wij het klaargespeeld hebben, grinnikte Marc later op een familiefeestje, maar op de terugweg naar het hotel hebben we niemand meer ontmoet, zelfs de hotel-receptionist lag toevallig een dutje te doen...
Wat een een spannende trip, oom Marco! Wat een hallucinant verhaal !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
Tante Berna werkte begin jaren zestig als receptioniste in een befaamd Brussels hotel dat zich nabij De Beurs bevond. Mijn tante was een perfectioniste en dus viel ze erg in de smaak bij haar hotelbaas. Ook de klanten waren heel tevreden over haar vriendelijke en professionele aanpak. De klandizie bestond merendeels uit bekende Belgische en Franse zangers en acteurs alsook uit vele Kongolese diplomaten en ministers. Zelfs Jacques Brel had er zijn neus enkele keren laten zien. Berna, een vurige fan van deze chansonnier, verlangde naar een handtekening en een kort gesprek maar tevergeefs, Brel besteedde geen aandacht aan ons muurbloempje.
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. En toen ... zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u? Ik ben namelijk vurige fan!' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: ‘Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks!’
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen: 'Je vous ai apporté des bonbons!'
Ze was een beetje teleurgesteld maar soit, dacht zij, c'est la vie. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten. Want toen Brel uitcheckte wou ze hem een doos bonbons aanbieden. Maar Brel, wispelturig en succesvol als hij was, negeerde haar nog méér dan de vorige keer.
In tranen propte ze zichzelf die avond vol met haar bonbons en zwoer om nooit nog een plaat grijs te draaien van haar idool.
Tot op een zomerse namiddag Gilbert Bécaud plots verscheen aan de receptie. Berna had echter geen oog voor deze bekende zanger en overhandigde hem koel de kamersleutel. En toen ... zag ze Brel door de draaideur binnenkomen.
En dus vroeg Berna snel: 'Wacht eens even mijnheer Bécaud, mag ik een handtekening van u? Ik ben namelijk vurige fan!' Berna zon dus op zoete wraak.
Brel zag het allemaal gebeuren en stamelde een beetje jaloers: ‘Bonjour, mevrouw Aendenboom, van mij krijg je ook een handtekening, je mag zelfs naar één van mijn optredens komen kijken, gratis en voor niks!’
Een week later stond Berna vanop de eerste rij uit volle borst mee te brullen: 'Je vous ai apporté des bonbons!'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HIJ WAS IN DE WOLKEN
Peter, de echtgenoot van tante Monique, was een kolonel die het geschopt heeft tot F16-piloot van de Belgische luchtmacht. En ja, tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij wel eens bommen gedropt op Berlijn en dat zinde mijn vader niet. Er zijn immers vele onschuldige burgers getroffen geweest. Op familiefeestjes bracht vader dat vaak ter sprake, vooral als hij teveel wodka had gedronken. Vriendelijk en beleefd werd vader dan verzocht om erover te zwijgen.
Tijdens mooie zomerdagen schaakten vader en Peter graag samen in de tuin. De kolonel moest daarbij altijd zijn meerdere erkennen in mijn hoogintelligente vader. Ja, nooit moest vader het veld ruimen voor mijn oom. Terloops liet vader hem weten dat hij wel eens een parachutesprong wilde wagen. Hij was toen nog een jongeman. Maar Peter wilde dat enkel riskeren als mijn vader nuchter was. Bovendien moest hij dit eerst bespreken met zijn collega's. Vol spanning wachtte vader de hele zomer lang op nader nieuws van zijn schoonbroer.
Tot hij op een ochtend zijn telefoon hoorde rinkelen. Het was Peter: Je hebt groen licht, man! Zo gezegd zo gedaan. Vader volgde eerst een valschermtraining op de luchtmachtbasis. Toen hij samen met tien andere waaghalzen in het luid ronkend oorlogsvliegtuigje vertoefde, glimlachte hij naar Peter met een veelzeggende blik: ik ben in de wolken.
In de vredige blauwe lucht zweefde hij even later in hogere sferen, voelde zich vrij als een vogel en schreeuwde het uit van vreugde. Gelukkig stond hij nadien weer met beide voeten op de grond.
Peter, de echtgenoot van tante Monique, was een kolonel die het geschopt heeft tot F16-piloot van de Belgische luchtmacht. En ja, tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij wel eens bommen gedropt op Berlijn en dat zinde mijn vader niet. Er zijn immers vele onschuldige burgers getroffen geweest. Op familiefeestjes bracht vader dat vaak ter sprake, vooral als hij teveel wodka had gedronken. Vriendelijk en beleefd werd vader dan verzocht om erover te zwijgen.
Tijdens mooie zomerdagen schaakten vader en Peter graag samen in de tuin. De kolonel moest daarbij altijd zijn meerdere erkennen in mijn hoogintelligente vader. Ja, nooit moest vader het veld ruimen voor mijn oom. Terloops liet vader hem weten dat hij wel eens een parachutesprong wilde wagen. Hij was toen nog een jongeman. Maar Peter wilde dat enkel riskeren als mijn vader nuchter was. Bovendien moest hij dit eerst bespreken met zijn collega's. Vol spanning wachtte vader de hele zomer lang op nader nieuws van zijn schoonbroer.
Tot hij op een ochtend zijn telefoon hoorde rinkelen. Het was Peter: Je hebt groen licht, man! Zo gezegd zo gedaan. Vader volgde eerst een valschermtraining op de luchtmachtbasis. Toen hij samen met tien andere waaghalzen in het luid ronkend oorlogsvliegtuigje vertoefde, glimlachte hij naar Peter met een veelzeggende blik: ik ben in de wolken.
In de vredige blauwe lucht zweefde hij even later in hogere sferen, voelde zich vrij als een vogel en schreeuwde het uit van vreugde. Gelukkig stond hij nadien weer met beide voeten op de grond.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE TIRAN UIT IRAN
Ja man, dat is de factuur als
men zo een furie uit Iran huwt
je kocht haar een caravan waar
zij sliep met de hele buurt, je
schonk haar 'n dure frituurpan
maar ze gooide nog meer olie
op het vuur, zo spande zij je
goedheid voor haar kar met
een obscuur parasietenplan.
Nee, jullie sprookje werd er
geen van duizend en één
nacht, voortdurend moest
je als edelman buigen voor
deze charlatan, deze tiran.
Ach, jaag ze weg van je grond en
koop 'n trouwe hond, eentje zoals
Rataplan, dan wordt je snel weer
lucky, far away van deze Dalton.
Ja man, dat is de factuur als
men zo een furie uit Iran huwt
je kocht haar een caravan waar
zij sliep met de hele buurt, je
schonk haar 'n dure frituurpan
maar ze gooide nog meer olie
op het vuur, zo spande zij je
goedheid voor haar kar met
een obscuur parasietenplan.
Nee, jullie sprookje werd er
geen van duizend en één
nacht, voortdurend moest
je als edelman buigen voor
deze charlatan, deze tiran.
Ach, jaag ze weg van je grond en
koop 'n trouwe hond, eentje zoals
Rataplan, dan wordt je snel weer
lucky, far away van deze Dalton.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JACQUES, NE ME QUITTE PAS
Toen mijn vaders oudere broer Jacques in 1942 besloten had om als vrijwilliger mee te vechten met het Franse leger, vertrok hij op een kille winterdag, tegen wil en dank van zijn ouders, naar het front. Nooit is hij weergekeerd, tot grote wanhoop van mijn grootouders die tot in de jaren '50 met vele vragen achterbleven. Oma overleed kort daarna van verdriet, opa stortte zich op zijn werk.
Mijn twintigjarige vader, die bijna stikte in de beklemmende sfeer die sinds een aantal jaren in huis hing, besloot om opzoekingen te doen in Normandië, want hij had te horen gekregen dat Jacques daar voor het laatst gezien was. Jarenlang beet hij zich vast in een vals spoor, althans dat was de mening van familie en vrienden. Vader laste dus een pauze in want hij had het al druk genoeg met werken en met het scheiden van zijn eerste vrouw.
Toen hij mijn moeder leerde kennen, woonden ze samen een optreden van Jacques Brel bij. Hun idool bracht het nummer: ‘Ne me quitte pas’. De hele zaal werd stil en vader nog stiller, hij dacht aan de wanhoop van zijn overleden ouders en beloofde hen dat hij hun geliefde zoon zou vinden! Maandenlang zocht hij zich suf in Normandië op zoek naar aanwijzingen en belde bij de mensen aan met een foto van Jacques maar tevergeefs ... .
Tot op een mooie Brusselse zomerse ochtend in 1968 de telefoon rinkelde terwijl vader de rolluiken van zijn antiekzaak optrok: ze hadden Jacques teruggevonden! Vader vernam dat de Duitsers de jongeman hadden gefusilleerd samen met een tiental andere Franse krijgsgevangenen. Een tuinman had het skelet per toeval ontdekt ... het lag slechts dertig centimeter onder de grond!
Het bizarre is dat de locatie waar Jacques was overleden en begraven zich op 100 meter afstand bevond van de plek waar vaders 'valse spoor' eertijds naartoe had geleid!
Toen mijn vaders oudere broer Jacques in 1942 besloten had om als vrijwilliger mee te vechten met het Franse leger, vertrok hij op een kille winterdag, tegen wil en dank van zijn ouders, naar het front. Nooit is hij weergekeerd, tot grote wanhoop van mijn grootouders die tot in de jaren '50 met vele vragen achterbleven. Oma overleed kort daarna van verdriet, opa stortte zich op zijn werk.
Mijn twintigjarige vader, die bijna stikte in de beklemmende sfeer die sinds een aantal jaren in huis hing, besloot om opzoekingen te doen in Normandië, want hij had te horen gekregen dat Jacques daar voor het laatst gezien was. Jarenlang beet hij zich vast in een vals spoor, althans dat was de mening van familie en vrienden. Vader laste dus een pauze in want hij had het al druk genoeg met werken en met het scheiden van zijn eerste vrouw.
Toen hij mijn moeder leerde kennen, woonden ze samen een optreden van Jacques Brel bij. Hun idool bracht het nummer: ‘Ne me quitte pas’. De hele zaal werd stil en vader nog stiller, hij dacht aan de wanhoop van zijn overleden ouders en beloofde hen dat hij hun geliefde zoon zou vinden! Maandenlang zocht hij zich suf in Normandië op zoek naar aanwijzingen en belde bij de mensen aan met een foto van Jacques maar tevergeefs ... .
Tot op een mooie Brusselse zomerse ochtend in 1968 de telefoon rinkelde terwijl vader de rolluiken van zijn antiekzaak optrok: ze hadden Jacques teruggevonden! Vader vernam dat de Duitsers de jongeman hadden gefusilleerd samen met een tiental andere Franse krijgsgevangenen. Een tuinman had het skelet per toeval ontdekt ... het lag slechts dertig centimeter onder de grond!
Het bizarre is dat de locatie waar Jacques was overleden en begraven zich op 100 meter afstand bevond van de plek waar vaders 'valse spoor' eertijds naartoe had geleid!