Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THIS LAND IS YOUR LAND...
He was the first black US-president
and built so wisely his promised land
he took care of the sick and the poor
no, he wasn't scared to open doors
'cause on the Bible he swore: yes I can!
A BRIEF HISTORY
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang !
He was the first black US-president
and built so wisely his promised land
he took care of the sick and the poor
no, he wasn't scared to open doors
'cause on the Bible he swore: yes I can!
A BRIEF HISTORY
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN PICASSO IN HANDEN?
Mijn inmiddels overleden vriend Jan Buytaert was dertig jaar ouder dan ik toen wij elkaar per toeval leerden kennen via zijn schilderij dat ik op een ochtend bij onze vuiniscontainers vond.
Hij contacteerde mij voor de tweede keer, een drietal maanden later omdat hij wist dat ik in die periode een burn-out onderging en hij wilde mij troosten met één van zijn beste rode wijnen, dat meldde hij aan de telefoon. Ik was al eens bij hem langs geweest om zijn eigen verloren schilderij van mij terug te kopen. Hij woonde eenzaam en alleen, in een ruim herenhuis rechtover het stadspark.
Op een mooie zomerdag belde ik bij hem aan! Toen Jan opendeed schrikte hij echter even van mijn sterk veranderd en vervallen uiterlijk maar al snel glimlachte hij en leidde hij mij via zijn trappenhal naar zijn living waar ik een rond mahoniehouten tafeltje zag met twee geel gestoffeerde stoelen. De wijnglazen stonden reeds klaar.
En op korte tijd klaarde ik op, ik genoot overduidelijk en mijn nieuwe vriend ook. Jan vertelde dat hij zijn huis voor een goede prijs had gekocht. Overal hingen zijn kleurrijke vooral post-expressionistische schilderijen naast de vele antieke wandkasten, Art-deco klokken, kristallen luchters en nog zoveel meer.
Enfin tegen de avond kraakten we een tweede fles wijn, eentje van 1970, mijn geboortejaar. We lachten om elkaars droge humor en begonnen over de vrouwen te spreken maar dan viel Jan plots stil. Even maar, ik keek hem begrijpend aan. Ik wist reeds dat hij sinds lange tijd vrijgezel was.
Toen het donker werd buiten besteldeJan een taxi voor mij. Die zou mij binnen een halfuurtje komen oppikken. Plots veerde de artiest recht en dook met zijn hoofd in de schuif van zijn commode waar een kluis in zat verborgen. Hij haalde er een wit kadertje uit, dat herinner ik me nog goed!
Hij grinnikte: Voilà jongeman, het kostbaarste pronkstuk dat ik in mijn bezit heb, het is een tekening... maar van wie? Lees maar!
Was ik beneveld door de drank? Neen ik las het goed, ik had een ware Picasso in handen! Althans voor een minuutje!
Mijn inmiddels overleden vriend Jan Buytaert was dertig jaar ouder dan ik toen wij elkaar per toeval leerden kennen via zijn schilderij dat ik op een ochtend bij onze vuiniscontainers vond.
Hij contacteerde mij voor de tweede keer, een drietal maanden later omdat hij wist dat ik in die periode een burn-out onderging en hij wilde mij troosten met één van zijn beste rode wijnen, dat meldde hij aan de telefoon. Ik was al eens bij hem langs geweest om zijn eigen verloren schilderij van mij terug te kopen. Hij woonde eenzaam en alleen, in een ruim herenhuis rechtover het stadspark.
Op een mooie zomerdag belde ik bij hem aan! Toen Jan opendeed schrikte hij echter even van mijn sterk veranderd en vervallen uiterlijk maar al snel glimlachte hij en leidde hij mij via zijn trappenhal naar zijn living waar ik een rond mahoniehouten tafeltje zag met twee geel gestoffeerde stoelen. De wijnglazen stonden reeds klaar.
En op korte tijd klaarde ik op, ik genoot overduidelijk en mijn nieuwe vriend ook. Jan vertelde dat hij zijn huis voor een goede prijs had gekocht. Overal hingen zijn kleurrijke vooral post-expressionistische schilderijen naast de vele antieke wandkasten, Art-deco klokken, kristallen luchters en nog zoveel meer.
Enfin tegen de avond kraakten we een tweede fles wijn, eentje van 1970, mijn geboortejaar. We lachten om elkaars droge humor en begonnen over de vrouwen te spreken maar dan viel Jan plots stil. Even maar, ik keek hem begrijpend aan. Ik wist reeds dat hij sinds lange tijd vrijgezel was.
Toen het donker werd buiten besteldeJan een taxi voor mij. Die zou mij binnen een halfuurtje komen oppikken. Plots veerde de artiest recht en dook met zijn hoofd in de schuif van zijn commode waar een kluis in zat verborgen. Hij haalde er een wit kadertje uit, dat herinner ik me nog goed!
Hij grinnikte: Voilà jongeman, het kostbaarste pronkstuk dat ik in mijn bezit heb, het is een tekening... maar van wie? Lees maar!
Was ik beneveld door de drank? Neen ik las het goed, ik had een ware Picasso in handen! Althans voor een minuutje!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
GOLD ROCKS?
Yes I confess: at first I was stone cold
then I made a quick click when I was young
thanks to Micks jagging voice I survived
my boring Latin-Greek schoolboy life
in stores I still seek for more rolling gold
LUCIFER, MIJN REDDENDE ENGEL
Het was een zwoele zomeravond in 1995 toen The Rolling Stones in Werchter zouden optreden. Mijn broer die ook al vele jaren fan was, had dus snel twee tickets besteld.
The Stones hadden hun podium tot een kolossale stalen Cobra laten ombouwen. Toen we daar aankwamen stonden reeds duizenden fans vol spanning uit te kijken naar hun duivelse idolen. Mijn broer en ik wisten een mooi plaatsje te bemachtigen terwijl ook de volle maan als verre toeschouwer aan de wolkeloze hemel verscheen.
En ja, de beruchte heren lieten graag twee uren op zich wachten in het nachtelijk duister. Maar dan flitsten plots de lichten aan. Met veel gitaargeweld sprongen Jagger en Richards tevoorschijn ! Een demonisch gejuich volgde.
Jumpend en tippelend entertainde Jagger het publiek dat naar goede gewoonte uit de bol ging. Klassiekers passeerden de revue en wij zongen allemaal uit volle borst mee.
Tot de intro van mijn favoriete Stones-nummer begon...het volk werd muisstil ! Op dat moment vroeg een sensueel Chinees meisje fluisterend in mijn oor of ik toevallig een vuurtje had om haar uitgedoofde 'sigaret' mee aan te steken. Met veel handgebaar gaf ik haar te kennen dat ik zelf niet rookte en haar dus niet kon helpen. Spijtig ! fluisterde ze verder want ik had je dan wel willen zoenen. Tja spijtig ! wou ik haar nog zeggen maar ze keerde mij reeds de rug toe. Intussen gierden de ruige akkoorden van mijn favoriete Stones-single vol adrenaline door mijn lijf.
Maar lag daar niet toevallig een half kapotgetrapt doosje lucifers aan mijn voeten ? Deze kans liet ik niet liggen natuurlijk...
Nadat ik haar mijn vuur had aangeboden en we elkaar heerlijk hadden gezoend hoorden we elkaar denken: Bedankt Lucifer, mijn reddende Engel !
En plots vond ik Sympathy for the devil nog fraaier klinken !!
Zijn wegen zijn inderdaad ondoorgrondelijk !
Yes I confess: at first I was stone cold
then I made a quick click when I was young
thanks to Micks jagging voice I survived
my boring Latin-Greek schoolboy life
in stores I still seek for more rolling gold
LUCIFER, MIJN REDDENDE ENGEL
Het was een zwoele zomeravond in 1995 toen The Rolling Stones in Werchter zouden optreden. Mijn broer die ook al vele jaren fan was, had dus snel twee tickets besteld.
The Stones hadden hun podium tot een kolossale stalen Cobra laten ombouwen. Toen we daar aankwamen stonden reeds duizenden fans vol spanning uit te kijken naar hun duivelse idolen. Mijn broer en ik wisten een mooi plaatsje te bemachtigen terwijl ook de volle maan als verre toeschouwer aan de wolkeloze hemel verscheen.
En ja, de beruchte heren lieten graag twee uren op zich wachten in het nachtelijk duister. Maar dan flitsten plots de lichten aan. Met veel gitaargeweld sprongen Jagger en Richards tevoorschijn ! Een demonisch gejuich volgde.
Jumpend en tippelend entertainde Jagger het publiek dat naar goede gewoonte uit de bol ging. Klassiekers passeerden de revue en wij zongen allemaal uit volle borst mee.
Tot de intro van mijn favoriete Stones-nummer begon...het volk werd muisstil ! Op dat moment vroeg een sensueel Chinees meisje fluisterend in mijn oor of ik toevallig een vuurtje had om haar uitgedoofde 'sigaret' mee aan te steken. Met veel handgebaar gaf ik haar te kennen dat ik zelf niet rookte en haar dus niet kon helpen. Spijtig ! fluisterde ze verder want ik had je dan wel willen zoenen. Tja spijtig ! wou ik haar nog zeggen maar ze keerde mij reeds de rug toe. Intussen gierden de ruige akkoorden van mijn favoriete Stones-single vol adrenaline door mijn lijf.
Maar lag daar niet toevallig een half kapotgetrapt doosje lucifers aan mijn voeten ? Deze kans liet ik niet liggen natuurlijk...
Nadat ik haar mijn vuur had aangeboden en we elkaar heerlijk hadden gezoend hoorden we elkaar denken: Bedankt Lucifer, mijn reddende Engel !
En plots vond ik Sympathy for the devil nog fraaier klinken !!
Zijn wegen zijn inderdaad ondoorgrondelijk !
Laatst gewijzigd door Claudio op 29 apr 2021, 14:39, 1 keer totaal gewijzigd.
-
MichelN - Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
- Locatie: Groot-Leuven
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OUWE SINGLE
Van bij de palmbomen
op het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan .. koelen.
Bij de andere kwallen.
Van bij de palmbomen
op het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan .. koelen.
Bij de andere kwallen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LOSLATEN DOET PIJN
Een kwartiertje geleden heb ik een
triest maar mooi boek uitgelezen
verdriet maakte mijn wimpers nat
nadat ik 't waargebeurde verhaal van
de dappere Marianne Swinkles las.
Al tijdens haar zwangerschap had zij
een heel wrang gevoel, wist dat haar
zoontje gehandicapt ter wereld zou
komen, zij en haar man waren bang
maar de verplegers deden erg koel.
Het kind werd inderdaad met een
teratoom geboren, vraag me niet
wat dit precies inhoudt, ben geen
arts want ook de medische wereld
heeft geen tijd meer om langdurige
klachten te aanhoren en alle vragen
beleefd en adequaat te beantwoorden!
Foute diagnoses, verkeerde medicatie
autoritair gedrag, onbegrip, het koppel
leed maar had nog een dochter die op
jonge leeftijd al snel begreep waarom
haar ziek broertje zo vroeg overleed...
Ach ja, zelfs als dichter heb ik nu
even geen woorden meer voor wat
ik ervoer tijdens het lezen van dit
boek, maar dit onthou ik: oordeel niet
te gauw over 'n spastisch iemand, laat
dat een les zijn, een moreel richtsnoer!
Want loslaten... doet voor elke
moeder pijn zelfs al bezorgt het
verlies ons inspirerend leesvoer!
KOKOSCHKA ACHTERNA
Mijn vriend Jan is overleden maar
een tijdje geleden is hij gevierd in
de stad, hij was moe en afgemat
maar glimlachte naar mij toen zijn
kunst de hemel werd ingeprezen.
En hij is nu met zijn leermeester
Kokoschka in het vredige Nirwana.
Maar de erfenis van m'n rijke vriend
is voor mij de leer van Boeddha en
de levenswijsheid van zijn karma.
Want hij was 'n hartsvriend en had
vooral een menslievend DNA dat
hij me doorgaf als een tweede pa.
Een kwartiertje geleden heb ik een
triest maar mooi boek uitgelezen
verdriet maakte mijn wimpers nat
nadat ik 't waargebeurde verhaal van
de dappere Marianne Swinkles las.
Al tijdens haar zwangerschap had zij
een heel wrang gevoel, wist dat haar
zoontje gehandicapt ter wereld zou
komen, zij en haar man waren bang
maar de verplegers deden erg koel.
Het kind werd inderdaad met een
teratoom geboren, vraag me niet
wat dit precies inhoudt, ben geen
arts want ook de medische wereld
heeft geen tijd meer om langdurige
klachten te aanhoren en alle vragen
beleefd en adequaat te beantwoorden!
Foute diagnoses, verkeerde medicatie
autoritair gedrag, onbegrip, het koppel
leed maar had nog een dochter die op
jonge leeftijd al snel begreep waarom
haar ziek broertje zo vroeg overleed...
Ach ja, zelfs als dichter heb ik nu
even geen woorden meer voor wat
ik ervoer tijdens het lezen van dit
boek, maar dit onthou ik: oordeel niet
te gauw over 'n spastisch iemand, laat
dat een les zijn, een moreel richtsnoer!
Want loslaten... doet voor elke
moeder pijn zelfs al bezorgt het
verlies ons inspirerend leesvoer!
KOKOSCHKA ACHTERNA
Mijn vriend Jan is overleden maar
een tijdje geleden is hij gevierd in
de stad, hij was moe en afgemat
maar glimlachte naar mij toen zijn
kunst de hemel werd ingeprezen.
En hij is nu met zijn leermeester
Kokoschka in het vredige Nirwana.
Maar de erfenis van m'n rijke vriend
is voor mij de leer van Boeddha en
de levenswijsheid van zijn karma.
Want hij was 'n hartsvriend en had
vooral een menslievend DNA dat
hij me doorgaf als een tweede pa.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
YOU'RE SO VAIN
Onlangs had ik via facebook een banaal gedichtje geschreven om je te feliciteren met je verjaardag. Ik contacteerde je al eerder via deze weg, gewoon om je sympathie te winnen. We kennen elkaar nu al een tijdje, ik ken jou al veel langer omdat ik sinds mijn tienerjaren een bewonderaar ben van je muziek. Jij had dus tot voor kort geen benul van wie ik was.
Ik heb al je platen grijs gedraaid, ben enkele keren naar één van je geweldige optredens geweest. Wellicht ben ik je vurigste fan.
Via facebook stuurde ik je vorige week een vriendschapsverzoek maar ik verwachtte er niet te veel van, er zijn immers miljoenen mensen die zich willen connecteren met een genie als jij.
Eergisteren stond ik vroeger op dan gewoonlijk en zag tot mijn verbazing dat je mijn vriendschapsverzoek had aanvaard! Lees ik dat goed, ik dacht even dat ik nog lag te dromen. En hoewel ik weet dat je ook maar een mens bent als ieder ander, was ik diep vereerd.
Maar in de late namiddag, ontving ik een mail van jou: 'How are you?' Nu kwam je te dichtbij en ik raakte wat in de war. Ik gaf je het dus het volgende antwoord: Ik leef comme un poète maudit, poor, stupid and ugly ! '
Ik heb niks meer van je gehoord... enigszins tot mijn grote opluchting.
En ik bedenk: you're so vain, you probably think this text is about you, don't you !
DON'T LET THE SUN GO DOWN ON THEM
Ik ken mensen die zogezegd gek zijn
ik troost hen dan: je hebt gewoonweg
hevige breinpijn, meer dan de anderen,
kom, ik heb een methode en die is fijn.
En zo ga ik met hen wandelen door het
zomerse stadspark en ik merk hoe ze op
adem komen tussen de wijze eikenbomen.
Ik luister dan ijverig naar hen bij de stille
koelte van de vijver terwijl ik wijs naar de
oranje vissen die door het troebele water
woelen net zoals mijn vrienden zich voelen.
En tussen al deze rustgevende groene bladeren
sus ik hen: hersens zijn ook lichaamsweefsels!
Waarom zou men psychische ziekten dan
niet benaderen als fysieke stoornissen?!
Maar met grote argusogen kieuwen de vissen:
Ach, praat Claude jullie echt niet naar de mond?
Of schijnt nu voor jullie ook 's nachts de zon?
Onlangs had ik via facebook een banaal gedichtje geschreven om je te feliciteren met je verjaardag. Ik contacteerde je al eerder via deze weg, gewoon om je sympathie te winnen. We kennen elkaar nu al een tijdje, ik ken jou al veel langer omdat ik sinds mijn tienerjaren een bewonderaar ben van je muziek. Jij had dus tot voor kort geen benul van wie ik was.
Ik heb al je platen grijs gedraaid, ben enkele keren naar één van je geweldige optredens geweest. Wellicht ben ik je vurigste fan.
Via facebook stuurde ik je vorige week een vriendschapsverzoek maar ik verwachtte er niet te veel van, er zijn immers miljoenen mensen die zich willen connecteren met een genie als jij.
Eergisteren stond ik vroeger op dan gewoonlijk en zag tot mijn verbazing dat je mijn vriendschapsverzoek had aanvaard! Lees ik dat goed, ik dacht even dat ik nog lag te dromen. En hoewel ik weet dat je ook maar een mens bent als ieder ander, was ik diep vereerd.
Maar in de late namiddag, ontving ik een mail van jou: 'How are you?' Nu kwam je te dichtbij en ik raakte wat in de war. Ik gaf je het dus het volgende antwoord: Ik leef comme un poète maudit, poor, stupid and ugly ! '
Ik heb niks meer van je gehoord... enigszins tot mijn grote opluchting.
En ik bedenk: you're so vain, you probably think this text is about you, don't you !
DON'T LET THE SUN GO DOWN ON THEM
Ik ken mensen die zogezegd gek zijn
ik troost hen dan: je hebt gewoonweg
hevige breinpijn, meer dan de anderen,
kom, ik heb een methode en die is fijn.
En zo ga ik met hen wandelen door het
zomerse stadspark en ik merk hoe ze op
adem komen tussen de wijze eikenbomen.
Ik luister dan ijverig naar hen bij de stille
koelte van de vijver terwijl ik wijs naar de
oranje vissen die door het troebele water
woelen net zoals mijn vrienden zich voelen.
En tussen al deze rustgevende groene bladeren
sus ik hen: hersens zijn ook lichaamsweefsels!
Waarom zou men psychische ziekten dan
niet benaderen als fysieke stoornissen?!
Maar met grote argusogen kieuwen de vissen:
Ach, praat Claude jullie echt niet naar de mond?
Of schijnt nu voor jullie ook 's nachts de zon?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN GRIMMIG VERHAAL
Ze strompelen door de Egyptische straten en
zijn aan hun lot overgelaten, voelen de pijn
in elke lichaamsvezel want hun baasje is een
koppige steenezel die hen als lome goedkope
werkkrachten met loodzware vrachten belast.
Alsof het geld op hun rug groeit, worden zij
mentaal gehandboeid, met een minimum aan
eten en drinken, ze lopen doodsbang in de pas.
Gelukkig is er een organisatie die deze beesten
kan redden, hopelijk zijn er vele gulle geesten.
Want als je ooit de piramiden wil bezoeken, weet dan
dat beulen daar ergens met een zweep lopen te vloeken:
Tafeltje dek je, ezeltje strek je en knuppel uit de zak!
HAAR TREIN GEMIST ?
Moeder die fan was van Miles Davis en Mingus ontving halverwege de jaren '60 een uitnodiging voor een feestje in De Muze, een duister jazz-café dat zich in het centrum van Antwerpen bevond. Ferre Grignard, een bekende Vlaamse protestzanger zou die avond optreden. Ferre werd beschouwd als de Vlaamse Bob Dylan.
Omdat moeder haar trein had gemist, kwam ze pas een uur later in de Muze aan waar het feest al volop aan de gang was. Ferre stond zijn repertoire reeds te zingen maar viel plots stil toen hij de mooie verschijning van moeder zag. Hij hernam zich snel en blèrde verder terwijl hij de hele avond naar moeder loerde. Zij was vereerd maar de zanger met de lange haren en de ruige baard stootte haar fysiek af.
Na afloop van die zwoele zomeravond kwam hij even bij haar zitten. Ze gingen al snel een diepzinnig gesprek aan. Moeder had vele filosofen gelezen. Bij hun afscheid kuste ze hem afstandelijk op de wang. Zij was immers op de hoogte dat hij iemand had, Christiane.
Vele jaren later kwam ik heel toevallig in contact met Jan Buytaert, een welgestelde kunstschilder van rond de vijftig jaar. Ook hij was betoverd door moeders verschijning toen hij haar en mij had uitgenodigd om in zijn mooi herenhuis een glaasje wijn te komen proeven. Ik kreeg al snel het gevoel dat het klikte tussen hen beide. Jan stelde voor om samen naar Portugal te reizen, hij zou alles bekostigen. Maar moeder wees hem vriendelijk en beleefd af. Ze wilde mijn berooide vader niet zomaar laten vallen...
Jan begreep het maar was erg ontgoocheld. Hij verbrak het contact...
Tot ik hem een tijdje nadien tijdens een vernissage weer terugzag. Stralend liep hij hand in hand met een blonde vrouw. Terwijl ik één van zijn schilderijen nader bekeek, ving ik terloops een gesprek op tussen twee artiesten en kwam zo te weten dat deze dame Christiane heette én...dat zij de partner was geweest van de inmiddels aan keelkanker overleden Ferre Grignard !
En ik bedacht: Moeder heeft alweer haar trein gemist...
Ze strompelen door de Egyptische straten en
zijn aan hun lot overgelaten, voelen de pijn
in elke lichaamsvezel want hun baasje is een
koppige steenezel die hen als lome goedkope
werkkrachten met loodzware vrachten belast.
Alsof het geld op hun rug groeit, worden zij
mentaal gehandboeid, met een minimum aan
eten en drinken, ze lopen doodsbang in de pas.
Gelukkig is er een organisatie die deze beesten
kan redden, hopelijk zijn er vele gulle geesten.
Want als je ooit de piramiden wil bezoeken, weet dan
dat beulen daar ergens met een zweep lopen te vloeken:
Tafeltje dek je, ezeltje strek je en knuppel uit de zak!
HAAR TREIN GEMIST ?
Moeder die fan was van Miles Davis en Mingus ontving halverwege de jaren '60 een uitnodiging voor een feestje in De Muze, een duister jazz-café dat zich in het centrum van Antwerpen bevond. Ferre Grignard, een bekende Vlaamse protestzanger zou die avond optreden. Ferre werd beschouwd als de Vlaamse Bob Dylan.
Omdat moeder haar trein had gemist, kwam ze pas een uur later in de Muze aan waar het feest al volop aan de gang was. Ferre stond zijn repertoire reeds te zingen maar viel plots stil toen hij de mooie verschijning van moeder zag. Hij hernam zich snel en blèrde verder terwijl hij de hele avond naar moeder loerde. Zij was vereerd maar de zanger met de lange haren en de ruige baard stootte haar fysiek af.
Na afloop van die zwoele zomeravond kwam hij even bij haar zitten. Ze gingen al snel een diepzinnig gesprek aan. Moeder had vele filosofen gelezen. Bij hun afscheid kuste ze hem afstandelijk op de wang. Zij was immers op de hoogte dat hij iemand had, Christiane.
Vele jaren later kwam ik heel toevallig in contact met Jan Buytaert, een welgestelde kunstschilder van rond de vijftig jaar. Ook hij was betoverd door moeders verschijning toen hij haar en mij had uitgenodigd om in zijn mooi herenhuis een glaasje wijn te komen proeven. Ik kreeg al snel het gevoel dat het klikte tussen hen beide. Jan stelde voor om samen naar Portugal te reizen, hij zou alles bekostigen. Maar moeder wees hem vriendelijk en beleefd af. Ze wilde mijn berooide vader niet zomaar laten vallen...
Jan begreep het maar was erg ontgoocheld. Hij verbrak het contact...
Tot ik hem een tijdje nadien tijdens een vernissage weer terugzag. Stralend liep hij hand in hand met een blonde vrouw. Terwijl ik één van zijn schilderijen nader bekeek, ving ik terloops een gesprek op tussen twee artiesten en kwam zo te weten dat deze dame Christiane heette én...dat zij de partner was geweest van de inmiddels aan keelkanker overleden Ferre Grignard !
En ik bedacht: Moeder heeft alweer haar trein gemist...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KAMER VERSUS VERSAILLES
Jawel, op het trouwfeest van mijn broer in 1997 was vader zich bewust dat zijn kersverse schoondochter een goede partij was voor zijn zoon! Fier als een pauw poseerde hij met moeder en het koppel voor de lens van een vriend/fotograaf met op de achtergrond het Atomium.Toen we met zijn allen-een vijftiental personen- naar het stadhuis reden om het huwelijk te voltrekken, passeerden wij het Koninklijk Paleis.
Vader grinnikte en pochte: poeh, het Parijse huisje van mijn betovergrootvader was nog veel majestueuzer! Maar vader zelf woonde ooit in één van de kamers van een oud herenhuis, ironisch genoeg was daar zijn adres: Rue de Palais 1. Er waren daar vijf kamers te huur maar slechts twee waren er bezet, eentje door vader en één door Dirk, een eenzame veertigjarige natuurkundige. Koken en eten deed men in de kelder.
Dirk was dus hoog-intelligent en kwam ook van een goede familie maar was aan lager wal geraakt door de drank net zoals mijn vader. Bij kennismaking met mijn vader klikte het langs geen kanten, Dirk was blijkbaar geestelijk gestoord. Vader meed hem als de pest en ging enkel in de late avond zijn maaltijd bereiden als Dirk zijn roes uitsliep...Tot vader een keer een oud schaakbord op de keukentafel zag staan. Bleek dat Dirk een fervent schaker was. Het duurde dan ook niet lang of vader daagde Dirk uit! De ene partij volgde na de andere, soms bestreek één schaakpartij meerdere weken. Ja, beide heren waren aan elkaar gewaagd.
Maar op een lente-ochtend toen vader een omelet wilde klaarmaken, bestudeerde hij nog eens het schaakspel van de avond tevoren en het viel hem op dat zijn 'toren' was verwijderd op het schaakbord, in vaders nadeel uiteraard. Want vader had een supergeheugen en dus sprak hij er zijn huisgenoot over aan. En toen gebeurde het: Dirk begon te schreeuwen en te vloeken, te spuwen en kwam bedreigend over.Kortom hij sloeg de boel kort en klein! Vader vluchtte naar boven en belde zijn huisbaas, deze stuurde op zijn beurt een ambulance.
De volgende dag was de rust teruggekeerd, Dirk was in gedwongen opname voor een paar maanden ergens in een kliniek te Brussel centrum. Vader was nu de enige bewoner in het pand. Hij voelde zich weer koning te rijk, zelfs de verwilderde tuin die hij mooi had bewerkt, leek weer op zijn toenmalige jardin du chateau! De vele vrolijke vogels klonken zo prachtig als weleer...
Jawel, op het trouwfeest van mijn broer in 1997 was vader zich bewust dat zijn kersverse schoondochter een goede partij was voor zijn zoon! Fier als een pauw poseerde hij met moeder en het koppel voor de lens van een vriend/fotograaf met op de achtergrond het Atomium.Toen we met zijn allen-een vijftiental personen- naar het stadhuis reden om het huwelijk te voltrekken, passeerden wij het Koninklijk Paleis.
Vader grinnikte en pochte: poeh, het Parijse huisje van mijn betovergrootvader was nog veel majestueuzer! Maar vader zelf woonde ooit in één van de kamers van een oud herenhuis, ironisch genoeg was daar zijn adres: Rue de Palais 1. Er waren daar vijf kamers te huur maar slechts twee waren er bezet, eentje door vader en één door Dirk, een eenzame veertigjarige natuurkundige. Koken en eten deed men in de kelder.
Dirk was dus hoog-intelligent en kwam ook van een goede familie maar was aan lager wal geraakt door de drank net zoals mijn vader. Bij kennismaking met mijn vader klikte het langs geen kanten, Dirk was blijkbaar geestelijk gestoord. Vader meed hem als de pest en ging enkel in de late avond zijn maaltijd bereiden als Dirk zijn roes uitsliep...Tot vader een keer een oud schaakbord op de keukentafel zag staan. Bleek dat Dirk een fervent schaker was. Het duurde dan ook niet lang of vader daagde Dirk uit! De ene partij volgde na de andere, soms bestreek één schaakpartij meerdere weken. Ja, beide heren waren aan elkaar gewaagd.
Maar op een lente-ochtend toen vader een omelet wilde klaarmaken, bestudeerde hij nog eens het schaakspel van de avond tevoren en het viel hem op dat zijn 'toren' was verwijderd op het schaakbord, in vaders nadeel uiteraard. Want vader had een supergeheugen en dus sprak hij er zijn huisgenoot over aan. En toen gebeurde het: Dirk begon te schreeuwen en te vloeken, te spuwen en kwam bedreigend over.Kortom hij sloeg de boel kort en klein! Vader vluchtte naar boven en belde zijn huisbaas, deze stuurde op zijn beurt een ambulance.
De volgende dag was de rust teruggekeerd, Dirk was in gedwongen opname voor een paar maanden ergens in een kliniek te Brussel centrum. Vader was nu de enige bewoner in het pand. Hij voelde zich weer koning te rijk, zelfs de verwilderde tuin die hij mooi had bewerkt, leek weer op zijn toenmalige jardin du chateau! De vele vrolijke vogels klonken zo prachtig als weleer...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ACH, WAT EEN K'LOTERIJ
Reeds van kindsbeen af besefte ik dat je het leven positief kan sturen met positieve gedachten. Toen ik op mijn zesde trots met mijn nieuwe boekentas het eerste schooljaar binnenstapte, wilde ik persé de primus van de klas worden, ik werd het twee keer na elkaar.
En in mijn pubertijd droomde ik al vroeg van leuke meisjes, drie keer is mijn wens in vervulling gegaan, zij waren in die turbulente tijd de drie mooiste ter wereld. Ik leerde ze kennen op de schoolbus. Ik had toen plots meer oog voor hen dan voor mijn studieboeken Latijn.
Maar dan beleefde ik ineens een heel negatieve periode. Ik was vanwege mijn rebels karakter enkele keren van school geschopt wat kort nadien resulteerde in een burn-out. Die duurde een paar jaren. Tot ik voor mijn 23ste verjaardag een bijzonder boek cadeau kreeg van mijn oudere vriend Jan Buytaert, een bekende kunstschilder die ik net had leren kennen. Dat boek 'De kracht van het positieve denken' gaf mij weer rust en het zelfvertrouwen van weleer. Ik begon zodoende gedichten te schrijven die meteen warm onthaald werden bij familie en vrienden. Ik zat dus weer op het juiste spoor.
Tijdens een prachtige zomeravond in 2005 probeerde ik dan ook de zes cijfers van de loterij te raden. Vol spanning zette ik de tv wat luider en wat bleek: ik had vier balletjes juist !! Nu werd ik té overmoedig en was er van overtuigd dat ik op een dag euro-miljonair zou worden met de kracht van...jawel, u raadt het al. Ik moet toegeven dat ik er nooit in geslaagd ben, ik kruiste immers altijd dezelfde zes cijfers aan. Toen Jan mij vermaande dat ik op die manier mijn innerlijke krachten misbruikte stopte ik in 2011 met mijn wekelijkse deelname aan de lotto.
Maar eergisteren vond ik op weg naar de krantenwinkel een verloren loterijbiljet op de grond. Mijn mond viel open van verbazing toen ik de cijfers herkende: er stonden vijf cijfers genoteerd die ik altijd had gebruikt ! Dit is mijn grote kans ! dacht ik.
Maar Sofie, bij wie ik dagelijks mijn krant kocht, glimlachte nadat ze het biljet had gecheckt: niks gewonnen mijnheer Claudio.
THE NAKED TRUTH
Ooit verwachtte mijn vriend Jan
mij in een hotelzaal te Oostende,
als tekenleraar had hij er immers
naaktmodellen aangesteld die
zijn leerlingen zouden schetsen.
Toen ik daar arriveerde zag ik
meteen een mooie blondine die
poseerde zonder... haar rolstoel.
Ik begon met haar te kletsen maar het
werd al snel een grote knoeiboel toen
ik over love at first sight wou zwetsen.
Want de naakte waarheid is: ik ben
geen Adonis maar kan wel mijn gevoel
voor haar in liefdespoëzie omzetten !
Zonder dat ik haar door merg
en been zal kunnen kwetsen !
Zal ik alvast koffie zetten ?
Reeds van kindsbeen af besefte ik dat je het leven positief kan sturen met positieve gedachten. Toen ik op mijn zesde trots met mijn nieuwe boekentas het eerste schooljaar binnenstapte, wilde ik persé de primus van de klas worden, ik werd het twee keer na elkaar.
En in mijn pubertijd droomde ik al vroeg van leuke meisjes, drie keer is mijn wens in vervulling gegaan, zij waren in die turbulente tijd de drie mooiste ter wereld. Ik leerde ze kennen op de schoolbus. Ik had toen plots meer oog voor hen dan voor mijn studieboeken Latijn.
Maar dan beleefde ik ineens een heel negatieve periode. Ik was vanwege mijn rebels karakter enkele keren van school geschopt wat kort nadien resulteerde in een burn-out. Die duurde een paar jaren. Tot ik voor mijn 23ste verjaardag een bijzonder boek cadeau kreeg van mijn oudere vriend Jan Buytaert, een bekende kunstschilder die ik net had leren kennen. Dat boek 'De kracht van het positieve denken' gaf mij weer rust en het zelfvertrouwen van weleer. Ik begon zodoende gedichten te schrijven die meteen warm onthaald werden bij familie en vrienden. Ik zat dus weer op het juiste spoor.
Tijdens een prachtige zomeravond in 2005 probeerde ik dan ook de zes cijfers van de loterij te raden. Vol spanning zette ik de tv wat luider en wat bleek: ik had vier balletjes juist !! Nu werd ik té overmoedig en was er van overtuigd dat ik op een dag euro-miljonair zou worden met de kracht van...jawel, u raadt het al. Ik moet toegeven dat ik er nooit in geslaagd ben, ik kruiste immers altijd dezelfde zes cijfers aan. Toen Jan mij vermaande dat ik op die manier mijn innerlijke krachten misbruikte stopte ik in 2011 met mijn wekelijkse deelname aan de lotto.
Maar eergisteren vond ik op weg naar de krantenwinkel een verloren loterijbiljet op de grond. Mijn mond viel open van verbazing toen ik de cijfers herkende: er stonden vijf cijfers genoteerd die ik altijd had gebruikt ! Dit is mijn grote kans ! dacht ik.
Maar Sofie, bij wie ik dagelijks mijn krant kocht, glimlachte nadat ze het biljet had gecheckt: niks gewonnen mijnheer Claudio.
THE NAKED TRUTH
Ooit verwachtte mijn vriend Jan
mij in een hotelzaal te Oostende,
als tekenleraar had hij er immers
naaktmodellen aangesteld die
zijn leerlingen zouden schetsen.
Toen ik daar arriveerde zag ik
meteen een mooie blondine die
poseerde zonder... haar rolstoel.
Ik begon met haar te kletsen maar het
werd al snel een grote knoeiboel toen
ik over love at first sight wou zwetsen.
Want de naakte waarheid is: ik ben
geen Adonis maar kan wel mijn gevoel
voor haar in liefdespoëzie omzetten !
Zonder dat ik haar door merg
en been zal kunnen kwetsen !
Zal ik alvast koffie zetten ?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONWEER
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
Donderslagen
aan de rand van de hel
wanneer de stofwind
en zijn machtsvertoon
het watergezwel
doet barsten
Maar na de ravage
brengt rustlievend
de hemelse glorie
zijn koninkrijk weer
bij z'n positieven
(c) 1998!
PANAMARENKO, EEN HOOGVLIEGER
Een tijdje terug is Henri Van Herwegen,
de Belgische beeldhouwer overleden.
Je kan zijn vliegtuigen en auto's die
hij bouwde, bewonderen in galerie
Campo & Campo in 2020 waar deze
bijzondere kunstwerken zullen staan
blinken, lang leve onze Panamarenko!
Men vertelt dat hij nogal eenzaam was terwijl
zelfs een Indiaan in de jungle zijn naam correct
uitspreken kan, ja hij is 'n wereldberoemd man.
En in de toekomst zullen zijn vliegende schotels
die in het Gentse museum staan, uitbreken en
de nacht invliegen op zoek naar andere streken
in het duistere universum! En raad eens waar ze
zullen belanden in het volgende millennium ?
Jawel, op 'n reuzenster die deze artiest is geworden
en waarop hij zijn eigen imperium heeft ontworpen !
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
Donderslagen
aan de rand van de hel
wanneer de stofwind
en zijn machtsvertoon
het watergezwel
doet barsten
Maar na de ravage
brengt rustlievend
de hemelse glorie
zijn koninkrijk weer
bij z'n positieven
(c) 1998!
PANAMARENKO, EEN HOOGVLIEGER
Een tijdje terug is Henri Van Herwegen,
de Belgische beeldhouwer overleden.
Je kan zijn vliegtuigen en auto's die
hij bouwde, bewonderen in galerie
Campo & Campo in 2020 waar deze
bijzondere kunstwerken zullen staan
blinken, lang leve onze Panamarenko!
Men vertelt dat hij nogal eenzaam was terwijl
zelfs een Indiaan in de jungle zijn naam correct
uitspreken kan, ja hij is 'n wereldberoemd man.
En in de toekomst zullen zijn vliegende schotels
die in het Gentse museum staan, uitbreken en
de nacht invliegen op zoek naar andere streken
in het duistere universum! En raad eens waar ze
zullen belanden in het volgende millennium ?
Jawel, op 'n reuzenster die deze artiest is geworden
en waarop hij zijn eigen imperium heeft ontworpen !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IN DE WAR TE SIDMAR
Toen ik als achttienjarige werk zocht viel mijn oog op een advertentie in de krant: Staalbedrijf Sidmar te Gent zoekt tientallen arbeiders, fulltime of halftime, gelieve komend weekend zich te presenteren bij personeelsmanager de Smidt.
Die warme vrijdagavond vertrok ik met de trein naar het Gentse studentenkot van mijn broer die toen zijn eerste jaar universiteit begon voor ingenieur. Hij had mij zijn huissleutel toevertrouwd en ik zou daar logeren om mij zaterdag in de vroege ochtend te presenteren bij Sidmar.
Nieuwsgierig las ik die nacht mijn broers cursussen maar verstond uiteraard geen jota van al die wiskundige formules maar ik zwoer bij mezelf om ooit een universitaire studie psychologie te starten. Voorlopig was ik gefocust om centen te verdienen als arbeider bij Sidmar.
Om halfacht 's ochtends stapte ik op de tram om een halfuur later naar de receptie te stappen van de fabriek met zijn vele rookschouwen. Nog voor ik iets kon zeggen kreeg ik prompt een gele beveiligingshelm op mijn hoofd gezet en werd ik verzocht om plaats te nemen vooraan in een klein busje die door het bedrijf zou rijden. Dit voertuig was echter met Japanners volgepropt. Het waren duidelijk allemaal intellectuelen! Ik vroeg mij af wat er gebeurde. De personeelsmanager vroeg mij om in het Japans bij al de werkzaamheden de nodige uitleg te geven zoals 'was afgesproken!'
Het busje begon te manoeuvreren door het bedrijf, ik zag de hoogovens en efficiënte machinerie die grote roodgloeiende stalen platen in de koelbaden onderdompelde. Het enige wat ik wist over Sidmar is dat de staalproductie merendeels voor de automobiel-industrie was bestemd! Ik kreeg plots een microfoon onder mijn neus geschoven en de personeelsmanager vroeg zich af waarom ik niet begon te gidsen. De Japanse ingenieurs begonnen te morren en ik zat er met mijn mond vol tanden.
Al gauw bleek dat het allemaal om een misverstand ging, de manager had zich pijnlijk vergist. Hij toonde een foto van de te verwachten persoon en geloof het of niet: deze gids leek als twee druppels water op mij!
Toch kreeg ik daar alsnog de baan van arbeider. Thuis lachten ze zich een breuk om mijn 'stalen zenuwen!'
En jawel, deze kwamen later goed van pas bij mijn eerste tentamen psychologie!
Toen ik als achttienjarige werk zocht viel mijn oog op een advertentie in de krant: Staalbedrijf Sidmar te Gent zoekt tientallen arbeiders, fulltime of halftime, gelieve komend weekend zich te presenteren bij personeelsmanager de Smidt.
Die warme vrijdagavond vertrok ik met de trein naar het Gentse studentenkot van mijn broer die toen zijn eerste jaar universiteit begon voor ingenieur. Hij had mij zijn huissleutel toevertrouwd en ik zou daar logeren om mij zaterdag in de vroege ochtend te presenteren bij Sidmar.
Nieuwsgierig las ik die nacht mijn broers cursussen maar verstond uiteraard geen jota van al die wiskundige formules maar ik zwoer bij mezelf om ooit een universitaire studie psychologie te starten. Voorlopig was ik gefocust om centen te verdienen als arbeider bij Sidmar.
Om halfacht 's ochtends stapte ik op de tram om een halfuur later naar de receptie te stappen van de fabriek met zijn vele rookschouwen. Nog voor ik iets kon zeggen kreeg ik prompt een gele beveiligingshelm op mijn hoofd gezet en werd ik verzocht om plaats te nemen vooraan in een klein busje die door het bedrijf zou rijden. Dit voertuig was echter met Japanners volgepropt. Het waren duidelijk allemaal intellectuelen! Ik vroeg mij af wat er gebeurde. De personeelsmanager vroeg mij om in het Japans bij al de werkzaamheden de nodige uitleg te geven zoals 'was afgesproken!'
Het busje begon te manoeuvreren door het bedrijf, ik zag de hoogovens en efficiënte machinerie die grote roodgloeiende stalen platen in de koelbaden onderdompelde. Het enige wat ik wist over Sidmar is dat de staalproductie merendeels voor de automobiel-industrie was bestemd! Ik kreeg plots een microfoon onder mijn neus geschoven en de personeelsmanager vroeg zich af waarom ik niet begon te gidsen. De Japanse ingenieurs begonnen te morren en ik zat er met mijn mond vol tanden.
Al gauw bleek dat het allemaal om een misverstand ging, de manager had zich pijnlijk vergist. Hij toonde een foto van de te verwachten persoon en geloof het of niet: deze gids leek als twee druppels water op mij!
Toch kreeg ik daar alsnog de baan van arbeider. Thuis lachten ze zich een breuk om mijn 'stalen zenuwen!'
En jawel, deze kwamen later goed van pas bij mijn eerste tentamen psychologie!