Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
PLAGI-JAGER?
Vorige week heb ik nog een van mijn rolling stoned poems op Mick Jagger's fanpage gepost om mijn dichtbundel meer bekendheid te geven. De titel van deze poem: 'Catch it if you can'.
In deze bundel 'My idol, my fan' bied ik de lezer een honderdtal gedichten aan waarin ik de frontman en zijn succesvolle rock 'n roll band psychologisch en filosofisch analyseer. De volgende ochtend had mijn idool dit gedicht geliked. Hij had zelfs een korte reactie gegeven: "Hey Claude, do you want me to sign your poetrybook?" Enthousiast antwoordde ik meteen: "Yes of course Mick, that would be nice."
Maar plots merkte ik iets vreemds op aan dit contact, de berichten waren verzonden door een zekere Mick Jager, met een letter 'g' te weinig. Deze man vroeg bovendien of ik een van mijn gedichten wilde verzenden. Is de tachtigjarige sir Jagger dementerend geworden? Ik post immers al vijf jaar mijn odes aan zijn FB-adres.
Ik had echter al snel door dat de man die mij nu mailde fake was en ik vermoedde dat hij mijn dichtwerk wilde plagiëren want deze Mick Jager begon op mij te jagen alsof ik zijn meest gewilde prooi was: "Where can I see all your Jaggerpoems." Bij mij gingen de alarmbellen af. Snel had ik een gedicht in mijn hoofd om deze charlatan de stuipen op het lijf te jagen, ik had geen tijd te verliezen dus schreef ik deze poem in een recordtempo, jawel in 60 seconden:
I'LL BE WATCHING YOU
My brother the engineer warned me
for so many Mick Jagger fakers on pc
they read my work on the fb-fanpage
so I will watch them if they plagiate
my precious rolling stones poetry!
Voorlopig houdt de plagi-jager zich gedeisd. Oeps, mijn gsm piept, nog een reactie op mijn poem 'Catch it if you can'. Deze keer van de Stonesgitarist Ron Wood. Alweer een faker? Ik stuur het fb-bericht ter controle naar mijn broer en zing hoopvol een song van Chuck Berry: "Ronnie be...Wood'. Inderdaad in mijn eigen woorden, ik wil immers niemand plagiëren.
OUWE SINGLE
Vanop het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan ... koelen.
Bij de andere kwallen.
Vorige week heb ik nog een van mijn rolling stoned poems op Mick Jagger's fanpage gepost om mijn dichtbundel meer bekendheid te geven. De titel van deze poem: 'Catch it if you can'.
In deze bundel 'My idol, my fan' bied ik de lezer een honderdtal gedichten aan waarin ik de frontman en zijn succesvolle rock 'n roll band psychologisch en filosofisch analyseer. De volgende ochtend had mijn idool dit gedicht geliked. Hij had zelfs een korte reactie gegeven: "Hey Claude, do you want me to sign your poetrybook?" Enthousiast antwoordde ik meteen: "Yes of course Mick, that would be nice."
Maar plots merkte ik iets vreemds op aan dit contact, de berichten waren verzonden door een zekere Mick Jager, met een letter 'g' te weinig. Deze man vroeg bovendien of ik een van mijn gedichten wilde verzenden. Is de tachtigjarige sir Jagger dementerend geworden? Ik post immers al vijf jaar mijn odes aan zijn FB-adres.
Ik had echter al snel door dat de man die mij nu mailde fake was en ik vermoedde dat hij mijn dichtwerk wilde plagiëren want deze Mick Jager begon op mij te jagen alsof ik zijn meest gewilde prooi was: "Where can I see all your Jaggerpoems." Bij mij gingen de alarmbellen af. Snel had ik een gedicht in mijn hoofd om deze charlatan de stuipen op het lijf te jagen, ik had geen tijd te verliezen dus schreef ik deze poem in een recordtempo, jawel in 60 seconden:
I'LL BE WATCHING YOU
My brother the engineer warned me
for so many Mick Jagger fakers on pc
they read my work on the fb-fanpage
so I will watch them if they plagiate
my precious rolling stones poetry!
Voorlopig houdt de plagi-jager zich gedeisd. Oeps, mijn gsm piept, nog een reactie op mijn poem 'Catch it if you can'. Deze keer van de Stonesgitarist Ron Wood. Alweer een faker? Ik stuur het fb-bericht ter controle naar mijn broer en zing hoopvol een song van Chuck Berry: "Ronnie be...Wood'. Inderdaad in mijn eigen woorden, ik wil immers niemand plagiëren.
OUWE SINGLE
Vanop het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan ... koelen.
Bij de andere kwallen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BELLE BB ET JOLIE JB
In 1990 zou ons gezin Nieuwjaar vieren in een loft met zicht op de Noordzee. Daar zouden we voor het eerst mijn Waalse halfbroer Xavier ontmoeten. Mijn Vlaamssprekende broer Tom en ik namen verlegen plaats aan de feesttafel. Maar de grote mooie Xavier, goed opgevoed als hij was, brak meteen het ijs en bood ons een glaasje rosé aan. Hij glimlachte om Tom's zwarte T-shirt waarop een foto van The Doors stond gedrukt en zei: "Ik ben fan van Serge Gainsbourg." Wij kenden deze Parijse zanger niet en dus stak Xavier een cd in de hifi-keten met als eerste hit: 'Bonnie and Clyde'. Vader bulderde het lachend uit: "Ach ja mijn zoons, dat lied zong hij met zijn liefje BB?"
BB, Brigitte Bardot, ja die was ons wél bekend. Vader was al jaren fan van deze Franse actrice en zangeres en dweepte met haar, soms tot vervelens toe. Toen hij tijdens een Zwitserse wintervakantie met mijn moeder kennismaakte, dacht hij zelfs dat hij met BB uitging. Moeder sprak immers vloeiend Frans, ze had in haar jeugd alle grote Franstalige schrijvers gelezen. Na de après-ski belandde mijn jonge moeder Vivi die nacht in zijn hotelkamer. Twee dagen later hoorde mijn chauvinistische Waalse vader zijn liefje telefoneren met haar zus Berna. Hij kon zijn oren niet geloven: Vivi was een rasechte Vlaamse! Vader kon echter niet meer terug, hij was stapelverliefd geworden op het meisje met de lange, goudblonde vlecht.
Dat vertelde vader ons allemaal tijdens het Nieuwjaarsfeest terwijl we naar Xaviers cd van Gainsbourgh luisterden. Deze songs konden mij meteen bekoren want diezelfde avond werd ik al fan, vooral nadat ik de song 'Je t'aime moi non plus' hoorde. Vader bulderde het weer lachend uit: "Dat zong de lelijkaard met zijn liefje JB, jawel Jane Birkin." Xavier liet snel een foto zien van haar. Ik zag een jongedame die veel sex-appeal had. Ik sliep vredig in met het laatste nummer van de cd: 'Les initials BB'. Of zingt Serge over JB? Ach ja, ik had te veel wijn gedronken. Het begon hevig te sneeuwen.
Wat had ik BB en JB graag eens in levende lijve willen ontmoeten? Zal niet meer lukken want Jane Birkin overleed vorige zomer in Parijs. Maar Bardot leeft gelukkig nog. Vorige week keek ik nog eens naar het boek dat vader ooit kocht voor moeders 37ste verjaardag. Het boek staat vol foto's van BB waarbij zij halfnaakt poseert aan de Azurenkust, op haar Harley-Davidson en in haar grote rieten stoel naast een palmboom.
En zoals altijd in mijn wonderlijke artiestenleven gebeurde er iets bijzonders. Vanmorgen piepte alweer te vroeg mijn smartphone. BB verzocht mij om lid te worden van haar group!Toeval? Claude Aendenboom gelooft niet in toeval. En dus klikte ik meteen op de link om eindelijk in contact te komen met haar. Hopelijk regelt zij een rendez-vous. Heb alvast een gedicht voor haar geschreven:
Ooit wens ik lid te worden van de JB-group. Nee, ik heb het niet over Jane Birkin maar over een andere JB, de chansonnier Jacques Brel. Net als ik beschouwde hij zichzelf als een Waalse Vlaming. Deze man is dus eveneens een BB, een Beroemde Belg. Zoals mijn vader zijn kinderen met elkaar verzoende probeerde Brel destijds de Walen en de Vlamingen te verenigen. Ach tevergeefs, want nu na de parlementsverkiezingen trek ik maar één conclusie: "BB'! Jawel: België Barst." Dat voorspelde mijn inmiddels overleden vriend en visionair JB ooit, Jan Buytaert. Is hij ook een BB, een Beroemde Belg? Jazeker, hij is één van de grootste kunstschilders van ons land.
Maar eigenlijk gaat dit verhaal over BB en JB: Belle Bardot en Jolie Birkin. Deze twee sterren blijven immers de mooiste van ons firmament.
In 1990 zou ons gezin Nieuwjaar vieren in een loft met zicht op de Noordzee. Daar zouden we voor het eerst mijn Waalse halfbroer Xavier ontmoeten. Mijn Vlaamssprekende broer Tom en ik namen verlegen plaats aan de feesttafel. Maar de grote mooie Xavier, goed opgevoed als hij was, brak meteen het ijs en bood ons een glaasje rosé aan. Hij glimlachte om Tom's zwarte T-shirt waarop een foto van The Doors stond gedrukt en zei: "Ik ben fan van Serge Gainsbourg." Wij kenden deze Parijse zanger niet en dus stak Xavier een cd in de hifi-keten met als eerste hit: 'Bonnie and Clyde'. Vader bulderde het lachend uit: "Ach ja mijn zoons, dat lied zong hij met zijn liefje BB?"
BB, Brigitte Bardot, ja die was ons wél bekend. Vader was al jaren fan van deze Franse actrice en zangeres en dweepte met haar, soms tot vervelens toe. Toen hij tijdens een Zwitserse wintervakantie met mijn moeder kennismaakte, dacht hij zelfs dat hij met BB uitging. Moeder sprak immers vloeiend Frans, ze had in haar jeugd alle grote Franstalige schrijvers gelezen. Na de après-ski belandde mijn jonge moeder Vivi die nacht in zijn hotelkamer. Twee dagen later hoorde mijn chauvinistische Waalse vader zijn liefje telefoneren met haar zus Berna. Hij kon zijn oren niet geloven: Vivi was een rasechte Vlaamse! Vader kon echter niet meer terug, hij was stapelverliefd geworden op het meisje met de lange, goudblonde vlecht.
Dat vertelde vader ons allemaal tijdens het Nieuwjaarsfeest terwijl we naar Xaviers cd van Gainsbourgh luisterden. Deze songs konden mij meteen bekoren want diezelfde avond werd ik al fan, vooral nadat ik de song 'Je t'aime moi non plus' hoorde. Vader bulderde het weer lachend uit: "Dat zong de lelijkaard met zijn liefje JB, jawel Jane Birkin." Xavier liet snel een foto zien van haar. Ik zag een jongedame die veel sex-appeal had. Ik sliep vredig in met het laatste nummer van de cd: 'Les initials BB'. Of zingt Serge over JB? Ach ja, ik had te veel wijn gedronken. Het begon hevig te sneeuwen.
Wat had ik BB en JB graag eens in levende lijve willen ontmoeten? Zal niet meer lukken want Jane Birkin overleed vorige zomer in Parijs. Maar Bardot leeft gelukkig nog. Vorige week keek ik nog eens naar het boek dat vader ooit kocht voor moeders 37ste verjaardag. Het boek staat vol foto's van BB waarbij zij halfnaakt poseert aan de Azurenkust, op haar Harley-Davidson en in haar grote rieten stoel naast een palmboom.
En zoals altijd in mijn wonderlijke artiestenleven gebeurde er iets bijzonders. Vanmorgen piepte alweer te vroeg mijn smartphone. BB verzocht mij om lid te worden van haar group!Toeval? Claude Aendenboom gelooft niet in toeval. En dus klikte ik meteen op de link om eindelijk in contact te komen met haar. Hopelijk regelt zij een rendez-vous. Heb alvast een gedicht voor haar geschreven:
Ooit wens ik lid te worden van de JB-group. Nee, ik heb het niet over Jane Birkin maar over een andere JB, de chansonnier Jacques Brel. Net als ik beschouwde hij zichzelf als een Waalse Vlaming. Deze man is dus eveneens een BB, een Beroemde Belg. Zoals mijn vader zijn kinderen met elkaar verzoende probeerde Brel destijds de Walen en de Vlamingen te verenigen. Ach tevergeefs, want nu na de parlementsverkiezingen trek ik maar één conclusie: "BB'! Jawel: België Barst." Dat voorspelde mijn inmiddels overleden vriend en visionair JB ooit, Jan Buytaert. Is hij ook een BB, een Beroemde Belg? Jazeker, hij is één van de grootste kunstschilders van ons land.
Maar eigenlijk gaat dit verhaal over BB en JB: Belle Bardot en Jolie Birkin. Deze twee sterren blijven immers de mooiste van ons firmament.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLUB MED
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ARTS POETICA?
Toen de familie mijn vijfde verjaardag vierde in oom Lucs ruime loft vroeg tante Berna mij wat ik later wilde worden. Ik keek met mijn verlegen ogen naar mijn moeder en die glimlachte: 'Cloclo wil arts worden'. Oom Luc die toen als een succesvolle architect bekend stond in de stad knikte vanuit zijn moderne zwartlederen fauteuil goedkeurend naar mijn vader die mij een medische encyclopedie kado gaf. En oom Marcus, onze Van Gogh-artiest, schonk mij een tekenboek met allerlei schetsen van de menselijke spiergroepen die ik maandenlang probeerde na te tekenen. Want dat deed ik zo graag.
De vrouw van oom Robert bracht vijf kinderen ter wereld maar bij elke geboorte verdween ik even uit de bezoekkamer en liet ik de omringende familie een uurtje alleen om eigenwijs met allerlei artsen te praten. Ik was toen bijna twaalf en viel de specialisten lastig met allerlei medische vragen.
En dus schreven mijn ouders mij in bij een streng paterscollege om Latijn-Grieks te studeren.
Drie jaar later had ik verkering met een bleek tenger meisje met rood haar, Anke genoemd. Zij was van Poolse afkomst, en ze hield van poëzie. Ik had in die tijd een enorme hekel aan dichters, waarom weet ik niet. Anke's moeder, Paulina, schreef zelf ook gedichten en nodigde mij uit om in een aula te Gent te gaan luisteren naar een voordracht van één van de bekendste dichters van ons land, de naam ben ik kwijt dus zo bekend is hij niet geworden. Ik twijfelde en sputterde tegen maar Paulina drong zo vriendelijk aan dat ik me verplicht voelde om mee te gaan luisteren.
Met de ochtendtrein kwamen met we z'n drieën aan in het drukke station Gent-Dampoort en namen de tram tot bij het grote middeleeuwse Gravensteen-fort want daar zou het allemaal gaan gebeuren.
Verveeld met m'n handen in mijn oude versleten jeans nam ik plaats tussen de brave cultuurzoekende zielen. Er was eerst veel geroezemoes maar toen de dichter verscheen werd het muisstil. En ja, een grijsharige man van rond de veertig zette zich neer in een grote antieke stoel, nam een rond brilletje uit z'n hemd op en deed zijn uiterste best om zijn werk perfect voor te dragen, met veel handgebaar! "Wat een saaie bedoening" dacht ik. Een violiste en een pianist verzorgden het muzikaal intermezzo, ik zat echter ostentatief te geeuwen. Anke duwde verbolgen in mijn zij, maar ach ik was Claude, een rebel without a cause en deed gewoon mijn zin. De dichter verliet het podium met veel enthousiast applaus en ik...
Na twee uren was ik dus eindelijk verlost van deze kwelling en ik dacht: "Nooit meer!" Na een lange zomerse wandeling door het prachtige Gent hadden we honger gekregen en dus bestelden we in een studentenrestaurant dichtbij de St-Baafskerk een moussaka. Paulina keek me onderzoekend aan en vroeg voorzichtig: 'En wat vond je van de bloemlezing Claude?' Ik negeerde haar even en zei tenslotte: 'Dichters zijn doetjes, niks voor mij, ze zijn veel te soft.' Ik deed in die tijd immers aan krachttraining en karate met mijn vriend Joost.
Paulina glimlachte: "En toch Claude wordt je ooit een dichter maar eerst zal je door veel watertjes zwemmen." Ik glimlachte droogjes terug: "Ach onzin mevrouw, ben je soms helderziend?"
En ja, ik zwom vele woelige waters tijdens mijn jeugd en werd inderdaad een dichter. Ik heb nu ruim vierduizend poems neergepend. Maar ik beschouw mezelf als een poète maudit want ik schuw nog steeds de spotlights.
Gisternamiddag op haar zonnig balkon grinnikte moeder: "Cloclo, Je ben weliswaar geen dokter geworden maar je hebt het nu wel goed onder de knie: de 'ars poética' (Latijn voor 'dichtkunst') Zo ben je uiteindelijk toch een beetje huisarts geworden met je sterk helende gedichten."
"Ja noem mij een arts poética, een dichterlijke dokter." lachten we tegelijkertijd. Zo klonken we met een glaasje water op het Leven.
Toen de familie mijn vijfde verjaardag vierde in oom Lucs ruime loft vroeg tante Berna mij wat ik later wilde worden. Ik keek met mijn verlegen ogen naar mijn moeder en die glimlachte: 'Cloclo wil arts worden'. Oom Luc die toen als een succesvolle architect bekend stond in de stad knikte vanuit zijn moderne zwartlederen fauteuil goedkeurend naar mijn vader die mij een medische encyclopedie kado gaf. En oom Marcus, onze Van Gogh-artiest, schonk mij een tekenboek met allerlei schetsen van de menselijke spiergroepen die ik maandenlang probeerde na te tekenen. Want dat deed ik zo graag.
De vrouw van oom Robert bracht vijf kinderen ter wereld maar bij elke geboorte verdween ik even uit de bezoekkamer en liet ik de omringende familie een uurtje alleen om eigenwijs met allerlei artsen te praten. Ik was toen bijna twaalf en viel de specialisten lastig met allerlei medische vragen.
En dus schreven mijn ouders mij in bij een streng paterscollege om Latijn-Grieks te studeren.
Drie jaar later had ik verkering met een bleek tenger meisje met rood haar, Anke genoemd. Zij was van Poolse afkomst, en ze hield van poëzie. Ik had in die tijd een enorme hekel aan dichters, waarom weet ik niet. Anke's moeder, Paulina, schreef zelf ook gedichten en nodigde mij uit om in een aula te Gent te gaan luisteren naar een voordracht van één van de bekendste dichters van ons land, de naam ben ik kwijt dus zo bekend is hij niet geworden. Ik twijfelde en sputterde tegen maar Paulina drong zo vriendelijk aan dat ik me verplicht voelde om mee te gaan luisteren.
Met de ochtendtrein kwamen met we z'n drieën aan in het drukke station Gent-Dampoort en namen de tram tot bij het grote middeleeuwse Gravensteen-fort want daar zou het allemaal gaan gebeuren.
Verveeld met m'n handen in mijn oude versleten jeans nam ik plaats tussen de brave cultuurzoekende zielen. Er was eerst veel geroezemoes maar toen de dichter verscheen werd het muisstil. En ja, een grijsharige man van rond de veertig zette zich neer in een grote antieke stoel, nam een rond brilletje uit z'n hemd op en deed zijn uiterste best om zijn werk perfect voor te dragen, met veel handgebaar! "Wat een saaie bedoening" dacht ik. Een violiste en een pianist verzorgden het muzikaal intermezzo, ik zat echter ostentatief te geeuwen. Anke duwde verbolgen in mijn zij, maar ach ik was Claude, een rebel without a cause en deed gewoon mijn zin. De dichter verliet het podium met veel enthousiast applaus en ik...
Na twee uren was ik dus eindelijk verlost van deze kwelling en ik dacht: "Nooit meer!" Na een lange zomerse wandeling door het prachtige Gent hadden we honger gekregen en dus bestelden we in een studentenrestaurant dichtbij de St-Baafskerk een moussaka. Paulina keek me onderzoekend aan en vroeg voorzichtig: 'En wat vond je van de bloemlezing Claude?' Ik negeerde haar even en zei tenslotte: 'Dichters zijn doetjes, niks voor mij, ze zijn veel te soft.' Ik deed in die tijd immers aan krachttraining en karate met mijn vriend Joost.
Paulina glimlachte: "En toch Claude wordt je ooit een dichter maar eerst zal je door veel watertjes zwemmen." Ik glimlachte droogjes terug: "Ach onzin mevrouw, ben je soms helderziend?"
En ja, ik zwom vele woelige waters tijdens mijn jeugd en werd inderdaad een dichter. Ik heb nu ruim vierduizend poems neergepend. Maar ik beschouw mezelf als een poète maudit want ik schuw nog steeds de spotlights.
Gisternamiddag op haar zonnig balkon grinnikte moeder: "Cloclo, Je ben weliswaar geen dokter geworden maar je hebt het nu wel goed onder de knie: de 'ars poética' (Latijn voor 'dichtkunst') Zo ben je uiteindelijk toch een beetje huisarts geworden met je sterk helende gedichten."
"Ja noem mij een arts poética, een dichterlijke dokter." lachten we tegelijkertijd. Zo klonken we met een glaasje water op het Leven.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE VATICAN DREAM?
Martin Luther King sprak ooit voor een grote menigte: "I have a dream". Voor mijn jonge grootoom Marcel die de historische toespraak toen op tv volgde, was het meteen een reden om een totaal andere wending te nemen in zijn leven, hij zou een witte pater worden, een missionaris in Afrika. Hij vertrok in alle geheim naar Carthago om daar de Arabische taal te leren lezen, schrijven en spreken. Hij studeerde daarna een tiental jaren in een klooster waarna hij gewijd werd tot geestelijke. Niemand van onze familie wist waar oom Marcel vertoefde. Maar in 1980 telefoneerde hij naar mijn moeder. Jawel, de verloren oom keerde na vele lange jaren voor het eerst weer terug naar België om samen het Paasfeest te komen vieren. Moeder reed met haar knalgele 2PK naar de drukke luchthaven van Zaventem om hem daar op te pikken. Ook oom Lucas was meegereden. Die had ook een tijdje in een klooster dienst gedaan maar zat daar meer in de wijnkelder dan in de kapel.
Het leek wel een eeuwigheid geleden dat zij elkaar hadden gezien. Marcel werd bij ons thuis ontvangen als een koning. Vele familieleden waren er als de kippen bij om hem terug te zien en omarmden hem innig. Zelfs mijn hondje sprong enthousiast op naar de goedheiligman. Mijn vader bakte intussen de vis maar blijkbaar had moeder te weinig gekocht en ja, op Paaszondag waren alle winkels in de stad gesloten. Maar Christus himself bleek aanwezig te zijn in ons bescheiden appartement en hielp een handje want Marcel brak het brood en deelde de vis broederlijk zodat iedereen zijn buikje rond kon eten, zelfs onze hond. De kerkdienaar had voor ons ook souvenirs meegebracht uit de verre ontwikkelingslanden waar hij had gewerkt met veel bloed, zweet en tranen.
De hele avond liet Marcel ons via een dia-projector beelden zien van zijn missiewerk in Algerije en de Soedan. We zagen hoe hij met z'n confraters schooltjes bouwde en we keken naar de mooie in uniform geklede Afrikaanse kinderen die hun witte tanden bloot lachten terwijl onze vrome oom hun les gaf: wiskunde en fysica. Ook bracht Marcel steevast een kleine plastic wereldbol met zich mee en zo vertelde hij deze leergierige jongeren over de wonderen van de natuur, de diverse culturen en de rijkdom van onze planeet.
Nadat mijn vader foto's had genomen en iedereen weer vertrokken was, bleef Marcel nog even alleen praten met mijn moeder vooraleer een taxi hem zou terugrijden naar een woonst in Hamme waar zijn huismeid hem opwachtte. Bij volle maan dronken mijn moeder en Marcel een laatste glaasje rode wijn op het balkon. Moeder vroeg wat zijn verdere plannen waren voor de nabije toekomst. Marcel fluisterde: "Wel nichtje, Ik heb een droom, ik wil werken als econoom." De blondine fronste de wenkbrauwen maar de man met het baardje ging verder: "Econoom bij het Vaticaan."
Toen ze afscheid namen, wenste moeder hem veel succes met zijn Vatican Dream. Ach, oom Marcel moest zijn droom al snel opgeven vanwege de sterke concurrentie van zijn collega's. Hij werd kort nadien wel tot Vaticaan-bibliothecaris benoemd. Ach cijfers of letters, for him it didn't really matter want Marcel kreeg in het Apostolisch Paleis immers de kans om dagelijks te discussiëren met de kardinalen. Hij mocht zelfs even poseren voor een foto samen met de toenmalige paus Johannes Paulus. En dat was voor onze brave witte pater ook een Vaticaanse droom die uitkwam natuurlijk.
Martin Luther King sprak ooit voor een grote menigte: "I have a dream". Voor mijn jonge grootoom Marcel die de historische toespraak toen op tv volgde, was het meteen een reden om een totaal andere wending te nemen in zijn leven, hij zou een witte pater worden, een missionaris in Afrika. Hij vertrok in alle geheim naar Carthago om daar de Arabische taal te leren lezen, schrijven en spreken. Hij studeerde daarna een tiental jaren in een klooster waarna hij gewijd werd tot geestelijke. Niemand van onze familie wist waar oom Marcel vertoefde. Maar in 1980 telefoneerde hij naar mijn moeder. Jawel, de verloren oom keerde na vele lange jaren voor het eerst weer terug naar België om samen het Paasfeest te komen vieren. Moeder reed met haar knalgele 2PK naar de drukke luchthaven van Zaventem om hem daar op te pikken. Ook oom Lucas was meegereden. Die had ook een tijdje in een klooster dienst gedaan maar zat daar meer in de wijnkelder dan in de kapel.
Het leek wel een eeuwigheid geleden dat zij elkaar hadden gezien. Marcel werd bij ons thuis ontvangen als een koning. Vele familieleden waren er als de kippen bij om hem terug te zien en omarmden hem innig. Zelfs mijn hondje sprong enthousiast op naar de goedheiligman. Mijn vader bakte intussen de vis maar blijkbaar had moeder te weinig gekocht en ja, op Paaszondag waren alle winkels in de stad gesloten. Maar Christus himself bleek aanwezig te zijn in ons bescheiden appartement en hielp een handje want Marcel brak het brood en deelde de vis broederlijk zodat iedereen zijn buikje rond kon eten, zelfs onze hond. De kerkdienaar had voor ons ook souvenirs meegebracht uit de verre ontwikkelingslanden waar hij had gewerkt met veel bloed, zweet en tranen.
De hele avond liet Marcel ons via een dia-projector beelden zien van zijn missiewerk in Algerije en de Soedan. We zagen hoe hij met z'n confraters schooltjes bouwde en we keken naar de mooie in uniform geklede Afrikaanse kinderen die hun witte tanden bloot lachten terwijl onze vrome oom hun les gaf: wiskunde en fysica. Ook bracht Marcel steevast een kleine plastic wereldbol met zich mee en zo vertelde hij deze leergierige jongeren over de wonderen van de natuur, de diverse culturen en de rijkdom van onze planeet.
Nadat mijn vader foto's had genomen en iedereen weer vertrokken was, bleef Marcel nog even alleen praten met mijn moeder vooraleer een taxi hem zou terugrijden naar een woonst in Hamme waar zijn huismeid hem opwachtte. Bij volle maan dronken mijn moeder en Marcel een laatste glaasje rode wijn op het balkon. Moeder vroeg wat zijn verdere plannen waren voor de nabije toekomst. Marcel fluisterde: "Wel nichtje, Ik heb een droom, ik wil werken als econoom." De blondine fronste de wenkbrauwen maar de man met het baardje ging verder: "Econoom bij het Vaticaan."
Toen ze afscheid namen, wenste moeder hem veel succes met zijn Vatican Dream. Ach, oom Marcel moest zijn droom al snel opgeven vanwege de sterke concurrentie van zijn collega's. Hij werd kort nadien wel tot Vaticaan-bibliothecaris benoemd. Ach cijfers of letters, for him it didn't really matter want Marcel kreeg in het Apostolisch Paleis immers de kans om dagelijks te discussiëren met de kardinalen. Hij mocht zelfs even poseren voor een foto samen met de toenmalige paus Johannes Paulus. En dat was voor onze brave witte pater ook een Vaticaanse droom die uitkwam natuurlijk.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN GLAASJE TEVEEL ?
De man van m'n overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekende koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige kleingeestige geld-demonen.
KUTFILOSOOF EN EUROPSYCHOLOOG?!
Gisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig jaar niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.
In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etageknoppen, maar de lift kwam niet in beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan.Ik suste haar dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.
Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: "ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?" Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.
Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, ook wel OCS genoemd: Obsessief Compulsieve Stoornis. Tijdens mijn studie wekte deze psychische ziekte mijn interesse.
In de lift zei Elly dat vooral het getal 'vijf' haar parten speelt. Voor Elly moet en zal alles vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat met op de achterkant: SOS OCS.
Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : "Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje."
Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.
De man van m'n overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekende koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige kleingeestige geld-demonen.
KUTFILOSOOF EN EUROPSYCHOLOOG?!
Gisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig jaar niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.
In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etageknoppen, maar de lift kwam niet in beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan.Ik suste haar dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.
Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: "ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?" Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.
Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, ook wel OCS genoemd: Obsessief Compulsieve Stoornis. Tijdens mijn studie wekte deze psychische ziekte mijn interesse.
In de lift zei Elly dat vooral het getal 'vijf' haar parten speelt. Voor Elly moet en zal alles vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat met op de achterkant: SOS OCS.
Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : "Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje."
Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.
Laatst gewijzigd door Claudio op 20 aug 2024, 14:32, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IS THERE LIFE ON MARS?
Toen de familie mijn 12de verjaardag vierde, kreeg ik van mijn broer Tom een muziekcassette vol met David Bowie's songs waaronder het nummer 'Is there life on Mars'? Deze hit bracht Bowie uit in 1971. En onbewust moet ik als baby deze song opgemerkt hebben. Want toen ik in de wieg lag te huilen tijdens warme, slapeloze zomernachten troostte vader mij door te wijzen naar de mooie sterrenhemel. Met grote ogen hoopte ik de planeet Mars te kunnen zien. Ik broebelde maar wat en toch begreep vader mij en glimlachte: "Ja Cloclo, ooit zal je de rode planeet mogen aanschouwen, ja ooit koop ik voor jou een reuzentelescoop." Ik schreeuwde het uit van blijdschap.
De telescoop heb ik nooit gekregen maar ik keek later wel vaak naar de verzameling tijdschrift-ruimtefoto's van mijn broer die ervan droomde om als astronaut voor de NASA te werken. Ach, Tom droeg al heel jong een bril, hij moest met veel hartzeer zijn droom opgeven. Maar ik bleef enorm gepassioneerd door Mars.
Veertig jaar later, in 2022 namen ik en mijn broer de trein naar SPA©E - The Human Quest. Volgende info heb ik van google:
'Human Quest, de grootste ruimtevaartexpo van Europa, is geland in Antwerpen. The Human Quest neemt ruimtevaartliefhebbers, kinderen, families en scholen mee op een unieke reis door het verleden, heden en toekomst van de ruimtevaart.Tijdens de expo zie je tientallen fascinerende replica’s van onder meer ESA (Europese ruimtevaartorganisatie), NASA (Verenigde Staten) en Roscosmos (Rusland). Daarnaast geven tal van historische documenten en anekdotes je een unieke inkijk in het leven van astronauten. Zelf maak je onder andere de maanlanding van dichtbij mee, kijk je binnen in de cockpit van Space Shuttle Atlantis en koppel je jouw eigen ruimtevaartuig aan.'
Toen we die avond weer in de trein zaten, discussieerden ik en Tom uitvoerig over het mysterieuze bestaan van de kosmos en de rol die de mensheid in de toekomst zal spelen in het zoeken naar buitenaardse wezens en het ontdekken van dezelfde planeten als onze Aarde. Toch gaf ik als een klein onvolwassen kind te kennen dat ik een beetje op mijn honger zat, want ik had graag virtueel nog meer over Mars willen zien. Tom giechelde: "Oei Claude, nog méér? Keep on dreaming."
Vandaag beleefde ik de dag van mijn leven. Omdat ik vorige maand door de NASA werd gecontacteerd om lid te worden van hun group krijg ik sindsdien met regelmaat foto's over hun verkenningsvluchten en projecten. En raar maar waar: vanmiddag ontving ik op mijn smartphone een bericht van een NASA-onderzoeker. Deze man deed een expeditie in de Jezero Crater Roof. Vlug googelde ik deze naam en ja, deze krater kan je aanschouwen op mijn geliefde planeet. Meteen lanceerde ik mijn prangende levensvraag als een raket de ruimte in tot bij de astronaut:"Is there life on Mars?"
Ik wacht nu op een teken van leven, ach ik hoor nu net een pieptoon op mijn phone, een bericht van het marsmannetje?
EEN BEETJE MEER (DAN 'N VRIENDIN)
Ja, inderdaad ik studeer nu drie talen:
Arabisch, Russisch en Chinees want
ik wil de liefde die zij afwees vertalen.
En ook al gedraag ik me soms als 'n
stotterende clown, dan heb ik maar
één medicijn: met haar samenzijn.
Dàt kan als ik haar zeg dat ik
Latijn-Grieks heb gedaan, dan
verover ik haar als keizer Claudius
gewapend met de pijlen van Cupido
dan zal ook hààr hart sneller slaan.
Maar eerst de taal van de liefde
leren spreken, wel te verstaan.
Toen de familie mijn 12de verjaardag vierde, kreeg ik van mijn broer Tom een muziekcassette vol met David Bowie's songs waaronder het nummer 'Is there life on Mars'? Deze hit bracht Bowie uit in 1971. En onbewust moet ik als baby deze song opgemerkt hebben. Want toen ik in de wieg lag te huilen tijdens warme, slapeloze zomernachten troostte vader mij door te wijzen naar de mooie sterrenhemel. Met grote ogen hoopte ik de planeet Mars te kunnen zien. Ik broebelde maar wat en toch begreep vader mij en glimlachte: "Ja Cloclo, ooit zal je de rode planeet mogen aanschouwen, ja ooit koop ik voor jou een reuzentelescoop." Ik schreeuwde het uit van blijdschap.
De telescoop heb ik nooit gekregen maar ik keek later wel vaak naar de verzameling tijdschrift-ruimtefoto's van mijn broer die ervan droomde om als astronaut voor de NASA te werken. Ach, Tom droeg al heel jong een bril, hij moest met veel hartzeer zijn droom opgeven. Maar ik bleef enorm gepassioneerd door Mars.
Veertig jaar later, in 2022 namen ik en mijn broer de trein naar SPA©E - The Human Quest. Volgende info heb ik van google:
'Human Quest, de grootste ruimtevaartexpo van Europa, is geland in Antwerpen. The Human Quest neemt ruimtevaartliefhebbers, kinderen, families en scholen mee op een unieke reis door het verleden, heden en toekomst van de ruimtevaart.Tijdens de expo zie je tientallen fascinerende replica’s van onder meer ESA (Europese ruimtevaartorganisatie), NASA (Verenigde Staten) en Roscosmos (Rusland). Daarnaast geven tal van historische documenten en anekdotes je een unieke inkijk in het leven van astronauten. Zelf maak je onder andere de maanlanding van dichtbij mee, kijk je binnen in de cockpit van Space Shuttle Atlantis en koppel je jouw eigen ruimtevaartuig aan.'
Toen we die avond weer in de trein zaten, discussieerden ik en Tom uitvoerig over het mysterieuze bestaan van de kosmos en de rol die de mensheid in de toekomst zal spelen in het zoeken naar buitenaardse wezens en het ontdekken van dezelfde planeten als onze Aarde. Toch gaf ik als een klein onvolwassen kind te kennen dat ik een beetje op mijn honger zat, want ik had graag virtueel nog meer over Mars willen zien. Tom giechelde: "Oei Claude, nog méér? Keep on dreaming."
Vandaag beleefde ik de dag van mijn leven. Omdat ik vorige maand door de NASA werd gecontacteerd om lid te worden van hun group krijg ik sindsdien met regelmaat foto's over hun verkenningsvluchten en projecten. En raar maar waar: vanmiddag ontving ik op mijn smartphone een bericht van een NASA-onderzoeker. Deze man deed een expeditie in de Jezero Crater Roof. Vlug googelde ik deze naam en ja, deze krater kan je aanschouwen op mijn geliefde planeet. Meteen lanceerde ik mijn prangende levensvraag als een raket de ruimte in tot bij de astronaut:"Is there life on Mars?"
Ik wacht nu op een teken van leven, ach ik hoor nu net een pieptoon op mijn phone, een bericht van het marsmannetje?
EEN BEETJE MEER (DAN 'N VRIENDIN)
Ja, inderdaad ik studeer nu drie talen:
Arabisch, Russisch en Chinees want
ik wil de liefde die zij afwees vertalen.
En ook al gedraag ik me soms als 'n
stotterende clown, dan heb ik maar
één medicijn: met haar samenzijn.
Dàt kan als ik haar zeg dat ik
Latijn-Grieks heb gedaan, dan
verover ik haar als keizer Claudius
gewapend met de pijlen van Cupido
dan zal ook hààr hart sneller slaan.
Maar eerst de taal van de liefde
leren spreken, wel te verstaan.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONWEER
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
Donderslagen
aan de rand van de hel
wanneer de stofwind
en zijn machtsvertoon
het watergezwel
doet barsten
Maar na de ravage
brengt rustlievend
de hemelse glorie
zijn koninkrijk weer
bij z'n positieven
Atmosferische psychose
van flitsende demonen
over het bergland
Donderslagen
aan de rand van de hel
wanneer de stofwind
en zijn machtsvertoon
het watergezwel
doet barsten
Maar na de ravage
brengt rustlievend
de hemelse glorie
zijn koninkrijk weer
bij z'n positieven
Laatst gewijzigd door Claudio op 28 sep 2024, 07:56, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WARP JAN GOGH
Vandaag maakte een vriendin mij erop attent dat er in de stad een interessante tentoonstelling gaande is, die door de WARP is georganiseerd. Te bezoeken tot 8 september. De WARP is een kunstgenootschap dat in het leven is geroepen door mijn inmiddels overleden vriend/kunstschilder Jan Buytaert. Jan's mooie herenhuis dient nu ook als WARP museum en als platform voor jonge kunstenaars. Voor nieuw aanstormend talent dus. Volledig het fijne weet ik er niet van, op internet heb ik deze info gevonden:
"Sinds het ontstaan in 2006 stelt WARP zich de vraag welke noden kunstenaars hebben en hoe we daar als organisatie aan kunnen bijdragen. Daarom heeft WARP de kant van de kunstenaar gekozen. Dat betekent dat we het kunstenaarschap niet van buitenaf bekijken, maar een omgeving scheppen die de professionele artistieke ontwikkeling stimuleert, faciliteert en mogelijk maakt. Dat engagement mondt uit in tentoonstellingen die breed omkaderd worden, zowel naar de kunstenaar als het publiek toe. We hebben een zwak en een neus voor opkomend artistiek talent, maar evengoed voor onderbelichte oeuvres en waardevolle artistieke posities die meer aandacht verdienen."
Tijdens mijn bezoek aan deze tentoonstelling beleef ik nu weer onze sterke vriendschap, al was er een leeftijdsverschil van dertig jaar.
Terwijl ik Jan's voormalige woonkamer betreed, flitsen er beelden door mijn hoofd van onze eerste ontmoeting toen ik hem zijn verloren bloemenschilderij terugbracht. Dat schilderij had ik gevonden in een vuilniscontainer in de garage van het flatgebouw waar ik woonde. Even was ik overtuigd dat het een Vincent van Gogh was.En als ik Jan's keuken na al die tijd terug binnenstap, herinner ik mij die mooie zomeravond, hoe wij twee flessen rode wijn dronken terwijl we luisterden naar onze favoriete muziek: 'The Best of Django Reinhardt', de grote jazzmuzikant. Ik en Jan hebben toen tot diep in de rnacht gefilosofeerd over de zin van het Leven:" Waarom is het er Überhaupt? Waarom is er Goed en kwaad? Hoe is ons complexe mensenbrein tot stand gekomen? Waarom bestaan er ontelbare atomen en planeten? Hebben mensen een vrije wil? " En we discussiëerden ook over kunst, ik studeerde in die tijd passioneel enkele cursussen kunstgeschiedenis en dus kon ik mij met de intellectueel artistiek meten.
In zijn tuin zie ik nu ook het levensgroot bronzen beeld terug dat men destijds voor Jan had gemaakt. Zijn getormenteerde ziel is daarin treffend gebeeldhouwd, zowel in zijn gezichtsuitdrukking als in zijn lichaamstaal. Snel neem ik een foto om op facebook te posten met de bedoeling om deze beroemde kunstenaar en zijn WARP ook digitaal te vereeuwigen want jawel mijnheer Buytaert is de Vlaamse Van Gogh. Ik denk plots aan de song "Starry starry night" van de zanger Don McLean. Jan heeft mij ooit deze song via mail doorgestuurd:
Paint your palette blue and gray
Look out on a summer's day
With eyes that know the darkness in my soul
Vandaag maakte een vriendin mij erop attent dat er in de stad een interessante tentoonstelling gaande is, die door de WARP is georganiseerd. Te bezoeken tot 8 september. De WARP is een kunstgenootschap dat in het leven is geroepen door mijn inmiddels overleden vriend/kunstschilder Jan Buytaert. Jan's mooie herenhuis dient nu ook als WARP museum en als platform voor jonge kunstenaars. Voor nieuw aanstormend talent dus. Volledig het fijne weet ik er niet van, op internet heb ik deze info gevonden:
"Sinds het ontstaan in 2006 stelt WARP zich de vraag welke noden kunstenaars hebben en hoe we daar als organisatie aan kunnen bijdragen. Daarom heeft WARP de kant van de kunstenaar gekozen. Dat betekent dat we het kunstenaarschap niet van buitenaf bekijken, maar een omgeving scheppen die de professionele artistieke ontwikkeling stimuleert, faciliteert en mogelijk maakt. Dat engagement mondt uit in tentoonstellingen die breed omkaderd worden, zowel naar de kunstenaar als het publiek toe. We hebben een zwak en een neus voor opkomend artistiek talent, maar evengoed voor onderbelichte oeuvres en waardevolle artistieke posities die meer aandacht verdienen."
Tijdens mijn bezoek aan deze tentoonstelling beleef ik nu weer onze sterke vriendschap, al was er een leeftijdsverschil van dertig jaar.
Terwijl ik Jan's voormalige woonkamer betreed, flitsen er beelden door mijn hoofd van onze eerste ontmoeting toen ik hem zijn verloren bloemenschilderij terugbracht. Dat schilderij had ik gevonden in een vuilniscontainer in de garage van het flatgebouw waar ik woonde. Even was ik overtuigd dat het een Vincent van Gogh was.En als ik Jan's keuken na al die tijd terug binnenstap, herinner ik mij die mooie zomeravond, hoe wij twee flessen rode wijn dronken terwijl we luisterden naar onze favoriete muziek: 'The Best of Django Reinhardt', de grote jazzmuzikant. Ik en Jan hebben toen tot diep in de rnacht gefilosofeerd over de zin van het Leven:" Waarom is het er Überhaupt? Waarom is er Goed en kwaad? Hoe is ons complexe mensenbrein tot stand gekomen? Waarom bestaan er ontelbare atomen en planeten? Hebben mensen een vrije wil? " En we discussiëerden ook over kunst, ik studeerde in die tijd passioneel enkele cursussen kunstgeschiedenis en dus kon ik mij met de intellectueel artistiek meten.
In zijn tuin zie ik nu ook het levensgroot bronzen beeld terug dat men destijds voor Jan had gemaakt. Zijn getormenteerde ziel is daarin treffend gebeeldhouwd, zowel in zijn gezichtsuitdrukking als in zijn lichaamstaal. Snel neem ik een foto om op facebook te posten met de bedoeling om deze beroemde kunstenaar en zijn WARP ook digitaal te vereeuwigen want jawel mijnheer Buytaert is de Vlaamse Van Gogh. Ik denk plots aan de song "Starry starry night" van de zanger Don McLean. Jan heeft mij ooit deze song via mail doorgestuurd:
Paint your palette blue and gray
Look out on a summer's day
With eyes that know the darkness in my soul
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BIJ AH OF BIJ HH?
Ja, HH runt een kruidenierszaak in de buurt
bewoners kopen gretig bij haar, en ach voor
kwaliteit betaalt men graag, glimlacht mijn
gierige bejaarde buur, want HH's producten
zijn zelden te duur en vers voor lange duur.
Er is ook nog de Ah, Albert Heijn waar ik
in de weekend naartoe wandel rond 9 uur
al is het weer guur of brandt de zon als vuur
voor mij is stappen een therapie, een kuur
waarna ik tot rust kom in de loft die ik huur
Wat heerlijk smaakt bij HH, is de belegen of
oude kaas, die kreeg ooit de prijs voor de
beste fromage van het jaar, en ja daar doet
de trouwe klant het voor, van verre komt
men want iedereen lust die toch zo graag
Nu lezer, kent u de weg naar Heidi Heirweg
stap in je auto en stel hem alvast in, je GPS
AMY MISS UNIVERSE?
De schoonheidskoninginnen
doen echt alles om te winnen
willen the happy few aan zich
binden want de mannelijke
kijkers verslinden gretig deze
perfecte rondingen die op onze
Aarde zo schaars zijn te vinden.
De godinnen willen immers
de jury verblinden maar er is
echter maar één hoofd waarop
het kroontje mag glinsteren!
Ja, Amy is nu een ster in het universum
voor haar loopbaan is dat 'n hoogtepunt.
Ja, HH runt een kruidenierszaak in de buurt
bewoners kopen gretig bij haar, en ach voor
kwaliteit betaalt men graag, glimlacht mijn
gierige bejaarde buur, want HH's producten
zijn zelden te duur en vers voor lange duur.
Er is ook nog de Ah, Albert Heijn waar ik
in de weekend naartoe wandel rond 9 uur
al is het weer guur of brandt de zon als vuur
voor mij is stappen een therapie, een kuur
waarna ik tot rust kom in de loft die ik huur
Wat heerlijk smaakt bij HH, is de belegen of
oude kaas, die kreeg ooit de prijs voor de
beste fromage van het jaar, en ja daar doet
de trouwe klant het voor, van verre komt
men want iedereen lust die toch zo graag
Nu lezer, kent u de weg naar Heidi Heirweg
stap in je auto en stel hem alvast in, je GPS
AMY MISS UNIVERSE?
De schoonheidskoninginnen
doen echt alles om te winnen
willen the happy few aan zich
binden want de mannelijke
kijkers verslinden gretig deze
perfecte rondingen die op onze
Aarde zo schaars zijn te vinden.
De godinnen willen immers
de jury verblinden maar er is
echter maar één hoofd waarop
het kroontje mag glinsteren!
Ja, Amy is nu een ster in het universum
voor haar loopbaan is dat 'n hoogtepunt.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLUB MED
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
DIAMONDS ARE FOREVER !
Mijn nichtje Nora is pas twintig en
schittert nu reeds als een diamant
zij is immers veelzijdig en briljant.
Ik wed dat ze ooit als fotomodel
op de cover van Elle-magazine zal
prijken, zo zal ze in Parijs snel haar
huwelijkstaart aansnijden om er
met 'n limousine vandoor te rijden.
Zal ze dan naast haar schoenen
beginnen lopen ? Ach, laten we
niet op de zaken vooruitlopen.
Want zelfs zonder dure ringen aan
haar hand blijft zij een pure diamant.
Jaja, ze is een meisje van alle tijden !
Diamonds are Forever !
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
DIAMONDS ARE FOREVER !
Mijn nichtje Nora is pas twintig en
schittert nu reeds als een diamant
zij is immers veelzijdig en briljant.
Ik wed dat ze ooit als fotomodel
op de cover van Elle-magazine zal
prijken, zo zal ze in Parijs snel haar
huwelijkstaart aansnijden om er
met 'n limousine vandoor te rijden.
Zal ze dan naast haar schoenen
beginnen lopen ? Ach, laten we
niet op de zaken vooruitlopen.
Want zelfs zonder dure ringen aan
haar hand blijft zij een pure diamant.
Jaja, ze is een meisje van alle tijden !
Diamonds are Forever !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KALMEERBILLEN
Al jaren wordt mijn vriend Alex badend in het zweet wakker, hij heeft immers steeds dezelfde nachtmerrie. Dat is het gevolg van een post-traumatische stress-stoornis, zegt de dokter en dus schrijft die hem al een tijdje kalmeerpillen voor.
Maar toch blijft de griezelfilm iedere nacht door zijn hoofd spoken. Het hoofdpersonage van die plot is zijn ex Carol, zijn grote liefde. Zij was tijdens hun relatie stikjaloers op Alex' goede afkomst zodat ze hem openlijk bedroog en dat was nogal pijnlijk voor de stakker. Carol was een cafémeisje, mollig en een tikkeltje vulgair. Ze deed me altijd een beetje denken aan Malle Babbe.
"Het zal met de jaren wel slijten," troostten zijn vrienden hem. Ja, okee maar wanneer? Wanneer zou de wonde volledig genezen? Alex verwaarloosde zichzelf zowel mentaal als fysiek, rook naar bier en was onverzorgd gekleed om nog maar te zwijgen van zijn vettige haardos. Onlangs raadde ik hem hypnose aan. Mijn vriend zou dus bij een hypnotiseur hulp gaan zoeken. Deze 'geneesheer' woonde in de buurt en had een zwarte baard en mysterieuze blauwe ogen, dus dat kan wel lukken, dacht ik. Ik gaf Alex een schouderklopje en zei: "Baat het niet, dan schaadt het niet."
Mijn vriend is nu reeds enkele weken op consultatie geweest. Terwijl we door het stadspark keuvelen vertelt hij dat het veel beter gaat wat betreft zijn trauma. Hij ziet er ook weer jonger uit, heeft zich een nieuwe sportieve herfstjas aangeschaft en is bij de coiffeur langsgeweest, zijn haar op een bros en geblondeerd. En hij is niu ook gestopt met bier te drinken. Alex haalt even diep adem en grinnikt dan: 'En ook geen kalmeerpillen meer voor mij, ik neem nu iedere ochtend mijn kalmeerbillen! Jawel Claude, ik heb een nieuw liefje."
En ik grinnik terug: " Oh dat is goed nieuws Alex. En ja, kalmeerbillen, dat wordt het Nederlandse woord van het jaar 2024"
"Inderdaad, stuur het maar in,' glimlacht mijn maatje.
Al jaren wordt mijn vriend Alex badend in het zweet wakker, hij heeft immers steeds dezelfde nachtmerrie. Dat is het gevolg van een post-traumatische stress-stoornis, zegt de dokter en dus schrijft die hem al een tijdje kalmeerpillen voor.
Maar toch blijft de griezelfilm iedere nacht door zijn hoofd spoken. Het hoofdpersonage van die plot is zijn ex Carol, zijn grote liefde. Zij was tijdens hun relatie stikjaloers op Alex' goede afkomst zodat ze hem openlijk bedroog en dat was nogal pijnlijk voor de stakker. Carol was een cafémeisje, mollig en een tikkeltje vulgair. Ze deed me altijd een beetje denken aan Malle Babbe.
"Het zal met de jaren wel slijten," troostten zijn vrienden hem. Ja, okee maar wanneer? Wanneer zou de wonde volledig genezen? Alex verwaarloosde zichzelf zowel mentaal als fysiek, rook naar bier en was onverzorgd gekleed om nog maar te zwijgen van zijn vettige haardos. Onlangs raadde ik hem hypnose aan. Mijn vriend zou dus bij een hypnotiseur hulp gaan zoeken. Deze 'geneesheer' woonde in de buurt en had een zwarte baard en mysterieuze blauwe ogen, dus dat kan wel lukken, dacht ik. Ik gaf Alex een schouderklopje en zei: "Baat het niet, dan schaadt het niet."
Mijn vriend is nu reeds enkele weken op consultatie geweest. Terwijl we door het stadspark keuvelen vertelt hij dat het veel beter gaat wat betreft zijn trauma. Hij ziet er ook weer jonger uit, heeft zich een nieuwe sportieve herfstjas aangeschaft en is bij de coiffeur langsgeweest, zijn haar op een bros en geblondeerd. En hij is niu ook gestopt met bier te drinken. Alex haalt even diep adem en grinnikt dan: 'En ook geen kalmeerpillen meer voor mij, ik neem nu iedere ochtend mijn kalmeerbillen! Jawel Claude, ik heb een nieuw liefje."
En ik grinnik terug: " Oh dat is goed nieuws Alex. En ja, kalmeerbillen, dat wordt het Nederlandse woord van het jaar 2024"
"Inderdaad, stuur het maar in,' glimlacht mijn maatje.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NORA DE BORCHGRAVE
Mijn nichtje Nora is onlangs vierentwintig geworden. Zij is afgestudeerd als communicatiewetenschapper aan de KU Leuven en werkt reeds twee jaar bij een middelgroot bedrijf. Mijn nichtje en haar vriend huren een appartementje niet al te ver van de Zaventemse luchthaven, zo kunnen zij snel en gemakkelijk met vakantie vertrekken. Deze zomer vliegen de tortelduifjes naar Columbia.
Noortje is een enorme fan van mijn dichtkunst. Eigenlijk ben ik begonnen te dichten toen zij geboren werd, die mooie lentedag op 9 april, de datum waarop ook dichter Charles Baudelaire ter wereld kwam, ja ik ben bijgelovig.
En ik word dat nu met de minuut meer en meer want bij een Gallimard-biografie over Baudelaire lees ik ergens de theaternaam 'Les Burgraves'! Laat dat nu precies de Franse familienaam zijn van Noortjes geliefde.
Ach ja, het zal wel aan mijn chaotisch dichterlijk brein liggen. Maar toen mijn bronstige vader tijdens een skivakantie op mijn jonge blonde moeder joeg en ze een lange passionele nacht hadden beleefd, lazen zij bij het ontbijt onder een stralende zonblauwe hemel allebei de wereldberoemde dichtbundel 'Les Fleurs du mal'. Ook toevallig?
Al een tijdje loop ik met het idee om een familiebedrijf rond mijn teksten op te starten. Met de knowhow van mijn technocratische broer Tom en zijn vlotte zakelijke dochter kan dat zeker lukken. Ik heb vorige zondag een eerste stap gezet: ik nam een foto waarop mijn nichtje poseert met mijn Rolling Stonesbundel 'I wanna be your fan'!
‘Ach Claude, rijkdom en roem, niks moet alles mag!’ grinnikte Tom tijdens zijn trouwfeest in 1997. Als ik de kans krijg, fluister ik hetzelfde in het oor van de kersverse mevrouw Nora...de Borchgrave.
Mijn nichtje Nora is onlangs vierentwintig geworden. Zij is afgestudeerd als communicatiewetenschapper aan de KU Leuven en werkt reeds twee jaar bij een middelgroot bedrijf. Mijn nichtje en haar vriend huren een appartementje niet al te ver van de Zaventemse luchthaven, zo kunnen zij snel en gemakkelijk met vakantie vertrekken. Deze zomer vliegen de tortelduifjes naar Columbia.
Noortje is een enorme fan van mijn dichtkunst. Eigenlijk ben ik begonnen te dichten toen zij geboren werd, die mooie lentedag op 9 april, de datum waarop ook dichter Charles Baudelaire ter wereld kwam, ja ik ben bijgelovig.
En ik word dat nu met de minuut meer en meer want bij een Gallimard-biografie over Baudelaire lees ik ergens de theaternaam 'Les Burgraves'! Laat dat nu precies de Franse familienaam zijn van Noortjes geliefde.
Ach ja, het zal wel aan mijn chaotisch dichterlijk brein liggen. Maar toen mijn bronstige vader tijdens een skivakantie op mijn jonge blonde moeder joeg en ze een lange passionele nacht hadden beleefd, lazen zij bij het ontbijt onder een stralende zonblauwe hemel allebei de wereldberoemde dichtbundel 'Les Fleurs du mal'. Ook toevallig?
Al een tijdje loop ik met het idee om een familiebedrijf rond mijn teksten op te starten. Met de knowhow van mijn technocratische broer Tom en zijn vlotte zakelijke dochter kan dat zeker lukken. Ik heb vorige zondag een eerste stap gezet: ik nam een foto waarop mijn nichtje poseert met mijn Rolling Stonesbundel 'I wanna be your fan'!
‘Ach Claude, rijkdom en roem, niks moet alles mag!’ grinnikte Tom tijdens zijn trouwfeest in 1997. Als ik de kans krijg, fluister ik hetzelfde in het oor van de kersverse mevrouw Nora...de Borchgrave.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BRUSSELIAN GIGOLO
Jawel, 'American gigolo' is een favoriete film van mijn broer Tom. Hij bekeek die op zijn zestiende in een overvolle Gentse bioscoop. Mijn broer lijkt enorm veel op de hoofdrolspeler van deze movie: Richard Gere.
Op google lees ik het volgende:
"Gere speelt in deze kaskraker de rol van Julian Kaye, een gigolo in het Los Angeles van de jaren tachtig. In zijn moderne loft komt hij overdag tot rust en 's nachts gaat hij aan het werk. Hij krijgt opdrachten van z'n werkgeefster Anne. Zij is degene die hem alle kneepjes van het vak aanleerde. Met z'n mooie kledij en dure wagen verleidt hij bij voorkeur oudere vrouwen."
Tom is een pure technocraat en houdt er een luxe-leventje op na, woont in een ruim decadent chique appartement, houdt van het nachtleven in hartje Brussel, met ziet hem vaak in de betere restaurants waar hij zich laat betalen door steenrijke oudere dames. Tom geniet zo elke avond van vele glaasjes champagne, porto en rosé, Spaanse Paella, Italiaanse ossobuco en Chinese scampi's. Jawel, mijn broer is in de weekend een succesvolle Brusselse gigolo. Maar in de week werkt hij ijverig en braaf als consultant in een IT-bedrijf.
Tom is volgens de gravinnen en hertoginnen een ruwe maar uitstekende loverboy. Zo blijft hij soms logeren in hun kastelen waar ze hem 's ochtends verwennen met een heerlijk ontbijt van cappuccino's en versgebakken croissants.
Maar ook de verstokte vijfentwintigjarige vrijgezelstudentes zijn tevreden over hem. Inderdaad, de jongeheer raakt nooit uitgeput, hij eet immers genoeg afrodisiaca zoals kreeft en kaviaar. Graag ontvangt hij deze jongere dames in zijn klein paleis, met stimulerende achtergrondmuziek van The Doors: 'Come on baby light my fire' en 'Don't you love him madly'.
So golden girls, if you wanna have a good time, just give the Brusselian gigolo a call.
Jawel, 'American gigolo' is een favoriete film van mijn broer Tom. Hij bekeek die op zijn zestiende in een overvolle Gentse bioscoop. Mijn broer lijkt enorm veel op de hoofdrolspeler van deze movie: Richard Gere.
Op google lees ik het volgende:
"Gere speelt in deze kaskraker de rol van Julian Kaye, een gigolo in het Los Angeles van de jaren tachtig. In zijn moderne loft komt hij overdag tot rust en 's nachts gaat hij aan het werk. Hij krijgt opdrachten van z'n werkgeefster Anne. Zij is degene die hem alle kneepjes van het vak aanleerde. Met z'n mooie kledij en dure wagen verleidt hij bij voorkeur oudere vrouwen."
Tom is een pure technocraat en houdt er een luxe-leventje op na, woont in een ruim decadent chique appartement, houdt van het nachtleven in hartje Brussel, met ziet hem vaak in de betere restaurants waar hij zich laat betalen door steenrijke oudere dames. Tom geniet zo elke avond van vele glaasjes champagne, porto en rosé, Spaanse Paella, Italiaanse ossobuco en Chinese scampi's. Jawel, mijn broer is in de weekend een succesvolle Brusselse gigolo. Maar in de week werkt hij ijverig en braaf als consultant in een IT-bedrijf.
Tom is volgens de gravinnen en hertoginnen een ruwe maar uitstekende loverboy. Zo blijft hij soms logeren in hun kastelen waar ze hem 's ochtends verwennen met een heerlijk ontbijt van cappuccino's en versgebakken croissants.
Maar ook de verstokte vijfentwintigjarige vrijgezelstudentes zijn tevreden over hem. Inderdaad, de jongeheer raakt nooit uitgeput, hij eet immers genoeg afrodisiaca zoals kreeft en kaviaar. Graag ontvangt hij deze jongere dames in zijn klein paleis, met stimulerende achtergrondmuziek van The Doors: 'Come on baby light my fire' en 'Don't you love him madly'.
So golden girls, if you wanna have a good time, just give the Brusselian gigolo a call.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LIFE IS A MYSTERY
Zijn mensen op zoek naar geluk? Of naar puur genot? We willen allemaal vooruit en kijken het liefst niet meer achterom. De doden, schuldigen of onschuldigen, we begraven hen en ons leventje kabbelt gewoon door. We worden van bij de geboorteschreeuw getekend door slechte en goede ervaringen. Maar de miljarden aardbewoners worden als schaapjes in het gareel gehouden door een handvol invloedrijke geldwolven, we moeten dus voortdurend uitkijken om niet misbruikt te worden, ook letten we op om zelf anderen ongewild te gebruiken. Goed en kwaad, elke mens is een brok energie gevuld met liefde en haat, yin en yang, elektronen en protonen. Of zoals een pianist witte en zwarte toetsen nodig heeft om mooie muziek te brengen.
Via de media wordt al jaren van hogerop info uitgezonden om ons gedrag koudweg te manipuleren: plots is meer koffie gezonder, moet je hond die worstjes eten of ineens is kraantjeswater niet aan te raden. Onbewust voedt de economische crisis onze graaicultuur. De laatste tijd voelen wij de pijn van de hogere energiefactuur en ook de prijsstijgingen van de producten in onze supermarkt verontrusten ons. Maar wat ons momenteel het diepste raakt, is de oorlogsellende. Die is dichterbij dan we denken. We verwensen dan ook alle warcriminals naar de hel.
De oorzaak van alle menselijke miserie: money money, kassa kassa, het slijk der Aarde. In onze mensenjungle vertrappen we elkaar immers om snel te kunnen groeien en zo gunnen wij elkaar het licht niet meer in de ogen.
Toch zullen wij gevonden worden, in de woestijnstorm zal Iemand onze naam roepen. Ik hoop echt dat het Paradijs echt geen verzinsel is van goddeloze machthebbers.
Zoals onze ster Madonna het in de jaren '80 zong: Life Is A Mystery. Daarom breng ik een ode aan Liam Payne, de onlangs overleden singer/songwriter van de beroemde boysband One Direction:
LIAM AND HIS PAIN
We all have our moments of doubts
and pain, yes even the One Direction
band member/ songwriter Liam Payne
He had it all: wealth, love and so much fame
It's such a shame, this boy died
so young, the fans know he will
find a peace of mind in Heaven.
So we all will remember your name, yes
you're a star burning as an eternal flame
Life Is A Mystery,
abbreviated as L.I.A.M.
Yes it was 'you' that's
made you beautiful
Zijn mensen op zoek naar geluk? Of naar puur genot? We willen allemaal vooruit en kijken het liefst niet meer achterom. De doden, schuldigen of onschuldigen, we begraven hen en ons leventje kabbelt gewoon door. We worden van bij de geboorteschreeuw getekend door slechte en goede ervaringen. Maar de miljarden aardbewoners worden als schaapjes in het gareel gehouden door een handvol invloedrijke geldwolven, we moeten dus voortdurend uitkijken om niet misbruikt te worden, ook letten we op om zelf anderen ongewild te gebruiken. Goed en kwaad, elke mens is een brok energie gevuld met liefde en haat, yin en yang, elektronen en protonen. Of zoals een pianist witte en zwarte toetsen nodig heeft om mooie muziek te brengen.
Via de media wordt al jaren van hogerop info uitgezonden om ons gedrag koudweg te manipuleren: plots is meer koffie gezonder, moet je hond die worstjes eten of ineens is kraantjeswater niet aan te raden. Onbewust voedt de economische crisis onze graaicultuur. De laatste tijd voelen wij de pijn van de hogere energiefactuur en ook de prijsstijgingen van de producten in onze supermarkt verontrusten ons. Maar wat ons momenteel het diepste raakt, is de oorlogsellende. Die is dichterbij dan we denken. We verwensen dan ook alle warcriminals naar de hel.
De oorzaak van alle menselijke miserie: money money, kassa kassa, het slijk der Aarde. In onze mensenjungle vertrappen we elkaar immers om snel te kunnen groeien en zo gunnen wij elkaar het licht niet meer in de ogen.
Toch zullen wij gevonden worden, in de woestijnstorm zal Iemand onze naam roepen. Ik hoop echt dat het Paradijs echt geen verzinsel is van goddeloze machthebbers.
Zoals onze ster Madonna het in de jaren '80 zong: Life Is A Mystery. Daarom breng ik een ode aan Liam Payne, de onlangs overleden singer/songwriter van de beroemde boysband One Direction:
LIAM AND HIS PAIN
We all have our moments of doubts
and pain, yes even the One Direction
band member/ songwriter Liam Payne
He had it all: wealth, love and so much fame
It's such a shame, this boy died
so young, the fans know he will
find a peace of mind in Heaven.
So we all will remember your name, yes
you're a star burning as an eternal flame
Life Is A Mystery,
abbreviated as L.I.A.M.
Yes it was 'you' that's
made you beautiful