Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ZIELIG VERKLAARD?
U die gehaaid naar mijn schaarse dollars graait
jawel, naai dat geld maar in uw ongewassen aars
en kom snel in harmonie met uw ontelbare leugens
want geen engel beschermt u onder z'n vleugels
als Gods paradijs uw geest plots zielig verklaart
U die gehaaid naar mijn schaarse dollars graait
jawel, naai dat geld maar in uw ongewassen aars
en kom snel in harmonie met uw ontelbare leugens
want geen engel beschermt u onder z'n vleugels
als Gods paradijs uw geest plots zielig verklaart
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALAIN D'ELON MUSK
Tijdens mijn eerste twee studiejaren Latijn-Grieks in een streng paterscollege kreeg ik heel weinig aandacht van de meisjes. Ja, ik zag er niet uit, was sjofel gekleed en waste mijn haar zelden. Op de autobus heen en weer, negeerden ze mij dan ook compleet.
Ach, ik wilde op Alain Delon lijken, hij was mijn idool, ik keek graag naar de film 'Le Gitan' waar deze Franse acteur zich enorm in uitleefde.
Op een grijze winteravond was er kermis in de stad en besloot ik met twee vrienden om eens een kijkje te gaan nemen. Toen we daar aankwamen zag ik meteen een heel aantrekkelijke brunette, ik was op slag verliefd. Mijn vrienden hadden het opgemerkt en stimuleerden en overhaalden mij om haar het hof te maken maar ach ze wilden mij koudweg van mijn schooltoetsen afhouden, mijn 'vrienden' waren immers stikjaloers op mijn prestigieuze studierichting. En zo bevond ik me in het reuzenrad samen met het meisje van mijn dromen. Terwijl het sneeuwde maakten we kennis met elkaar.
Ja die avond begon ik een nieuw leven: ik zat nu veel in de sportschool, lag regelmatig onder de zonnebank en ging elk weekend naar de kapper. Ik was een irritante ijdeltuit, maar raar maar waar, van de ene dag op de andere werd ik een ware vrouwenmagneet. Gedurende vijf jaar had ik dan ook elke week een ander liefje. Ja, Clo Aendenboom werd Alain Delon, eigenlijk was ik een stupid boy maar mijn looks werkten. Achteraf gezien denk ik dat mijn afkomst een grote rol speelde. Wellicht was ook mijn favoriete Axe Musk Dark Deodorant de oorzaak van mijn succes. Jawel, mijn ouders hadden mij deze als kerstkado gegeven.
Het volgende heb ik van internet:
'Volwassen mannelijke muskusherten hebben een geurklier die muskus afscheidt. Deze klier zit bij hun onderbuik. De muskus uit de klier geurt heel sterk. Omdat alleen de volwassen mannetjes deze klier hebben, vermoeden wetenschappers dat de muskus bedoeld is om vrouwtjes aan te trekken. Onderzoekers ontdekten ook dat mannetjes die nog niet gepaard hebben, meer muskus aanmaken dan mannetjes die al wel gepaard hebben.'
En het onvermijdelijke gebeurde, ineens leed ik aan een burn-out. Mijn bestaan als rebel without a cause was opgeleefd. En ik verloor ook alle belangstelling van mijn liefjes. Ik lag maanden in een psychisch coma, leefde als kamerplant en kwam nauwelijks nog buiten. Vrienden en vriendinnen zag ik niet meer, enkel soms in de supermarkt maar ik meed ze als de pest. En dus vertoefde ik ineens in een energievretend zwart gat. Ik voelde mij minderwaardig, angstig en piekerde te veel. En hoe hard ik ook probeerde om nog een vrouw te verleiden, het lukte niet meer.Maar toen ontmoette ik mijn bejaarde vriend/kunstschilder Jan Buytaert. Deze aangename vrijgezel bracht weer rust in mijn hoofd. Hij was helderziend, spiritueel en leefde als boeddhist. Kort nadien zaten we samen vaak te mediteren op zolder.
En zo ontwikkelde ik met de jaren een 'mentale musk', mede dankzij mijn literaire carrière waarmee ik nu vele beroemdheden aantrek. Onlangs kreeg ik zelfs voor de tweede keer een Facebookbericht van Elon Musk. Deze miljardair wilde even chatten met mij. En ik bedenk: Yes, Alain Delon's musk is back again.
Tijdens mijn eerste twee studiejaren Latijn-Grieks in een streng paterscollege kreeg ik heel weinig aandacht van de meisjes. Ja, ik zag er niet uit, was sjofel gekleed en waste mijn haar zelden. Op de autobus heen en weer, negeerden ze mij dan ook compleet.
Ach, ik wilde op Alain Delon lijken, hij was mijn idool, ik keek graag naar de film 'Le Gitan' waar deze Franse acteur zich enorm in uitleefde.
Op een grijze winteravond was er kermis in de stad en besloot ik met twee vrienden om eens een kijkje te gaan nemen. Toen we daar aankwamen zag ik meteen een heel aantrekkelijke brunette, ik was op slag verliefd. Mijn vrienden hadden het opgemerkt en stimuleerden en overhaalden mij om haar het hof te maken maar ach ze wilden mij koudweg van mijn schooltoetsen afhouden, mijn 'vrienden' waren immers stikjaloers op mijn prestigieuze studierichting. En zo bevond ik me in het reuzenrad samen met het meisje van mijn dromen. Terwijl het sneeuwde maakten we kennis met elkaar.
Ja die avond begon ik een nieuw leven: ik zat nu veel in de sportschool, lag regelmatig onder de zonnebank en ging elk weekend naar de kapper. Ik was een irritante ijdeltuit, maar raar maar waar, van de ene dag op de andere werd ik een ware vrouwenmagneet. Gedurende vijf jaar had ik dan ook elke week een ander liefje. Ja, Clo Aendenboom werd Alain Delon, eigenlijk was ik een stupid boy maar mijn looks werkten. Achteraf gezien denk ik dat mijn afkomst een grote rol speelde. Wellicht was ook mijn favoriete Axe Musk Dark Deodorant de oorzaak van mijn succes. Jawel, mijn ouders hadden mij deze als kerstkado gegeven.
Het volgende heb ik van internet:
'Volwassen mannelijke muskusherten hebben een geurklier die muskus afscheidt. Deze klier zit bij hun onderbuik. De muskus uit de klier geurt heel sterk. Omdat alleen de volwassen mannetjes deze klier hebben, vermoeden wetenschappers dat de muskus bedoeld is om vrouwtjes aan te trekken. Onderzoekers ontdekten ook dat mannetjes die nog niet gepaard hebben, meer muskus aanmaken dan mannetjes die al wel gepaard hebben.'
En het onvermijdelijke gebeurde, ineens leed ik aan een burn-out. Mijn bestaan als rebel without a cause was opgeleefd. En ik verloor ook alle belangstelling van mijn liefjes. Ik lag maanden in een psychisch coma, leefde als kamerplant en kwam nauwelijks nog buiten. Vrienden en vriendinnen zag ik niet meer, enkel soms in de supermarkt maar ik meed ze als de pest. En dus vertoefde ik ineens in een energievretend zwart gat. Ik voelde mij minderwaardig, angstig en piekerde te veel. En hoe hard ik ook probeerde om nog een vrouw te verleiden, het lukte niet meer.Maar toen ontmoette ik mijn bejaarde vriend/kunstschilder Jan Buytaert. Deze aangename vrijgezel bracht weer rust in mijn hoofd. Hij was helderziend, spiritueel en leefde als boeddhist. Kort nadien zaten we samen vaak te mediteren op zolder.
En zo ontwikkelde ik met de jaren een 'mentale musk', mede dankzij mijn literaire carrière waarmee ik nu vele beroemdheden aantrek. Onlangs kreeg ik zelfs voor de tweede keer een Facebookbericht van Elon Musk. Deze miljardair wilde even chatten met mij. En ik bedenk: Yes, Alain Delon's musk is back again.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IS TOM EEN SAAIE ARTIEST?
Vanmorgen stonden ik en moeder paraat om de Brusselse woning te gaan opruimen van mijn broer Tom. Ja de laatste tijd heeft hij zich wat laten gaan, op de oorzaak ga ik niet dieper in, ik ga zijn vuile was immers niet buiten hangen maar ik ga wel de plooien van zijn chique hemden gladstrijken. En ja, na een oorlog tussen ons van vier lange maanden lang sluiten we vrede op die manier nota bene vandaag 11 november, de dag waarop ons land Wapenstilstand herdenkt.
Voordat hij vertrok naar de ceremonie, beloofde Tom mij plechtig om mooie foto's te maken van koning Filip. Ik en moeder moesten maar dweilen, weliswaar met de kraan open want vooraleer zijn woning clean was, moesten ik en mijn tachtigjarige moeder flink de handen uit de mouwen steken.
Tom heeft ook twee hondjes, een Maltezer en een bruine Chihuahua. Nu Tom weer single is bewaakten de druk blaffende beestjes het territorium, het koninkrijk van hun baasje. Het is aan de familie om van zijn stekje weer een blinkend paleis te maken. Veel woorden wil ik er niet aan vuil maken, onze plicht was na twee uur slavernij alweer gedaan . Maar de hondjes volgden ons nog steeds met argusogen.
Terwijl moeder een feestmaal aan het bereiden was voor ons allen, piepte mijn gsm. Een bericht van Tom, hij stapte net op de metro en zou binnen een half uurtje thuis zijn. Maar heeft hij zijn plechtige belofte kunnen waarmaken?
Nu ik bij een zonsondergang dit verhaal schrijf, vond ik op internet het volgende:
"Koning Filip herdenkt Wapenstilstand aan Congreskolom in Brussel
Die ceremonie vindt jaarlijks plaats op 11 november, de dag waarop in 1918 de wapenstilstand ondertekend werd die de Eerste Wereldoorlog beëindigde. Koning Filip legde een bloemenkrans neer aan het Graf van de Onbekende Soldaat en aan het herdenkingsmonument aan de voet van de Congreskolom wakkerde hij de eeuwige vlam aan. Net als koning Filip woonden de voorzitters van Kamer en Senaat de ceremonie bij, alsook verschillende leden van de federale regering en de rechterlijke macht. Ook vertegenwoordigers van politie, defensie, de NAVO en buitenlandse strijdkrachten in België waren aanwezig."
Graag wil ik een grappige anekdote meegeven: Tom mocht bij deze plechtigheid op de eretribune plaatsnemen waar enkel de happy few werden toegelaten. Hoe doet mijn broer dat toch telkens weer? Een oudere zwartharige dame naast hem, begon met haar vurige groene ogen een gesprek met mijn grote broer, Sir Tom. Ze was 90 jaar en van adel en vertelde over haar kastelen en haar mooie reizen naar het drukke Japan, het rijke Dubai en de Azoren. Tom pochte op zijn beurt over de steenontginningsfabriek van mijn opa. De ietwat slechthorende vrouw vroeg naar Tom's beroep. Ze schaterlachte : "Je bent dus een saaie artiest?"
Tom grinnikte: "Nee madame, ik ben een AI-scientist"
"Een watte, mijnheer?"
Tom wou nog reageren maar op dat moment kwam koning Filip dichter bij de eretribune om enkele prominenten de hand te schudden. Plots werd het daar muisstil. Tom veerde op want hij stond op nog geen drie meter van de sire en nam vlug enkele foto's. Belofte ingelost. Ach ja, mijn broer is geen artiest en ook niet saai, nee hij is een heel avontuurlijke AI-tiest.
Vanmorgen stonden ik en moeder paraat om de Brusselse woning te gaan opruimen van mijn broer Tom. Ja de laatste tijd heeft hij zich wat laten gaan, op de oorzaak ga ik niet dieper in, ik ga zijn vuile was immers niet buiten hangen maar ik ga wel de plooien van zijn chique hemden gladstrijken. En ja, na een oorlog tussen ons van vier lange maanden lang sluiten we vrede op die manier nota bene vandaag 11 november, de dag waarop ons land Wapenstilstand herdenkt.
Voordat hij vertrok naar de ceremonie, beloofde Tom mij plechtig om mooie foto's te maken van koning Filip. Ik en moeder moesten maar dweilen, weliswaar met de kraan open want vooraleer zijn woning clean was, moesten ik en mijn tachtigjarige moeder flink de handen uit de mouwen steken.
Tom heeft ook twee hondjes, een Maltezer en een bruine Chihuahua. Nu Tom weer single is bewaakten de druk blaffende beestjes het territorium, het koninkrijk van hun baasje. Het is aan de familie om van zijn stekje weer een blinkend paleis te maken. Veel woorden wil ik er niet aan vuil maken, onze plicht was na twee uur slavernij alweer gedaan . Maar de hondjes volgden ons nog steeds met argusogen.
Terwijl moeder een feestmaal aan het bereiden was voor ons allen, piepte mijn gsm. Een bericht van Tom, hij stapte net op de metro en zou binnen een half uurtje thuis zijn. Maar heeft hij zijn plechtige belofte kunnen waarmaken?
Nu ik bij een zonsondergang dit verhaal schrijf, vond ik op internet het volgende:
"Koning Filip herdenkt Wapenstilstand aan Congreskolom in Brussel
Die ceremonie vindt jaarlijks plaats op 11 november, de dag waarop in 1918 de wapenstilstand ondertekend werd die de Eerste Wereldoorlog beëindigde. Koning Filip legde een bloemenkrans neer aan het Graf van de Onbekende Soldaat en aan het herdenkingsmonument aan de voet van de Congreskolom wakkerde hij de eeuwige vlam aan. Net als koning Filip woonden de voorzitters van Kamer en Senaat de ceremonie bij, alsook verschillende leden van de federale regering en de rechterlijke macht. Ook vertegenwoordigers van politie, defensie, de NAVO en buitenlandse strijdkrachten in België waren aanwezig."
Graag wil ik een grappige anekdote meegeven: Tom mocht bij deze plechtigheid op de eretribune plaatsnemen waar enkel de happy few werden toegelaten. Hoe doet mijn broer dat toch telkens weer? Een oudere zwartharige dame naast hem, begon met haar vurige groene ogen een gesprek met mijn grote broer, Sir Tom. Ze was 90 jaar en van adel en vertelde over haar kastelen en haar mooie reizen naar het drukke Japan, het rijke Dubai en de Azoren. Tom pochte op zijn beurt over de steenontginningsfabriek van mijn opa. De ietwat slechthorende vrouw vroeg naar Tom's beroep. Ze schaterlachte : "Je bent dus een saaie artiest?"
Tom grinnikte: "Nee madame, ik ben een AI-scientist"
"Een watte, mijnheer?"
Tom wou nog reageren maar op dat moment kwam koning Filip dichter bij de eretribune om enkele prominenten de hand te schudden. Plots werd het daar muisstil. Tom veerde op want hij stond op nog geen drie meter van de sire en nam vlug enkele foto's. Belofte ingelost. Ach ja, mijn broer is geen artiest en ook niet saai, nee hij is een heel avontuurlijke AI-tiest.
Laatst gewijzigd door Claudio op 10 dec 2024, 06:11, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE EERSTE DRIE MINUTEN
Een Oud-Noorse mythe vertelt: 'In het begin was er niets, geen Aarde en geen hemel, een gapende leegte was er, en nergens gras. Ten noorden en ten zuiden van dit 'Niemandsland' ontstonden plots gebieden van vuur en ijs. Na verloop van tijd deed de hitte langzaam maar zeker het ijs smelten en uit de druppels groeide een reus en ook een koe,' aldus die mythe.
Ooit kreeg ik een boek van een buurman, hij was een gepensioneerd natuurkundige en leed aan slokdarmkanker. Jarenlang hadden we nauwelijks een woord gewisseld, maar we werden nu goede vrienden. Voor mijn veertigste verjaardag gaf hij me dus een boek kadoo: 'De eerste drie minuten', van de wetenschapper Steven Weinberg die in 1979 daarvoor de Nobelprijs Natuurkunde kreeg. Het gaat over het ontstaan van het heelal. Ik had net mijn eerste fysica-cursus bestudeerd en dus barstte ik van energie om dit boek te verkennen. Ik vat het werk van Weinberg even samen:
De geboorte van de kosmos begint met een explosie van een minuscuul stofdeeltje, het zogenaamde oeratoom. Het is niet zomaar een explosie maar eentje die op één tijdstip overal tegelijk plaatsvindt. Na ongeveer een honderdste deel van één seconde is de temperatuur van het heelal ongeveer honderdduizend miljoen graden Kelvin. De kosmosmaterie bevat enkel elementaire deeltjes waaronder de negatief geladen elektron die in grote aantallen optrad alsook de positronen die positief geladen zijn. Deze elementaire deeltjes ontstaan door zuivere energie maar worden kort daarna weer snel vernietigd. Bij deze temperatuur is de dichtheid van het heelal vierduizend miljoen keer zo groot als die van water. Na één tiende seconde daalt de temperatuur tot dertigduizend miljoen graden. Er komt veel materie vrij en uit de protonen en neutronen ontstaan atoomkernen van meer samengestelde aard.
Na 1,09 seconden is de dichtheid en temperatuur afgenomen en gedragen de neutrino's en anti-neutrino's zich als vrije deeltjes, ze leveren enkel nog hun aandeel aan het zwaartekrachtsveld van het heelal.Een blok lood zou een lichtjaar (circa 9,5 biljoen km) dik moeten zijn om de helft van de neutrino's die er doorheen gaan, tegen te houden.
En plots koelt ons universum af tot 3000 miljoen graden, er zijn nu 13,82 seconden verlopen sinds onze oerknal. Het heelal vult zich met licht. Aan het eind van de eerste drie minuten bestaat de inhoud van het licht voornamelijk uit neutrino's en anti-neutrino's.
Het heelal zal nog vijftig miljard jaar uitdijen volgens Weinberg theorie die ook wel 'het standaardmodel' wordt genoemd.
Maar dan is de kosmische dichtheid groter of kleiner dan een bepaalde kritische dichtheid. De kernreacties in de sterren doven dan langzaam uit en laten zwarte gaten achter. Ons universum krimpt in.
Sterft het de kosmos daadwerkelijk, drie minuten nadat de temperatuur de waarde van een miljard graden heeft bereikt? De meeste fysici beweren stellig van wel. Want ook de reus en de koe zijn nergens meer te bespeuren. Maar volgens de Oud-Noorse mythe begint de wereld gewoon weer van vooraf aan.
Een Oud-Noorse mythe vertelt: 'In het begin was er niets, geen Aarde en geen hemel, een gapende leegte was er, en nergens gras. Ten noorden en ten zuiden van dit 'Niemandsland' ontstonden plots gebieden van vuur en ijs. Na verloop van tijd deed de hitte langzaam maar zeker het ijs smelten en uit de druppels groeide een reus en ook een koe,' aldus die mythe.
Ooit kreeg ik een boek van een buurman, hij was een gepensioneerd natuurkundige en leed aan slokdarmkanker. Jarenlang hadden we nauwelijks een woord gewisseld, maar we werden nu goede vrienden. Voor mijn veertigste verjaardag gaf hij me dus een boek kadoo: 'De eerste drie minuten', van de wetenschapper Steven Weinberg die in 1979 daarvoor de Nobelprijs Natuurkunde kreeg. Het gaat over het ontstaan van het heelal. Ik had net mijn eerste fysica-cursus bestudeerd en dus barstte ik van energie om dit boek te verkennen. Ik vat het werk van Weinberg even samen:
De geboorte van de kosmos begint met een explosie van een minuscuul stofdeeltje, het zogenaamde oeratoom. Het is niet zomaar een explosie maar eentje die op één tijdstip overal tegelijk plaatsvindt. Na ongeveer een honderdste deel van één seconde is de temperatuur van het heelal ongeveer honderdduizend miljoen graden Kelvin. De kosmosmaterie bevat enkel elementaire deeltjes waaronder de negatief geladen elektron die in grote aantallen optrad alsook de positronen die positief geladen zijn. Deze elementaire deeltjes ontstaan door zuivere energie maar worden kort daarna weer snel vernietigd. Bij deze temperatuur is de dichtheid van het heelal vierduizend miljoen keer zo groot als die van water. Na één tiende seconde daalt de temperatuur tot dertigduizend miljoen graden. Er komt veel materie vrij en uit de protonen en neutronen ontstaan atoomkernen van meer samengestelde aard.
Na 1,09 seconden is de dichtheid en temperatuur afgenomen en gedragen de neutrino's en anti-neutrino's zich als vrije deeltjes, ze leveren enkel nog hun aandeel aan het zwaartekrachtsveld van het heelal.Een blok lood zou een lichtjaar (circa 9,5 biljoen km) dik moeten zijn om de helft van de neutrino's die er doorheen gaan, tegen te houden.
En plots koelt ons universum af tot 3000 miljoen graden, er zijn nu 13,82 seconden verlopen sinds onze oerknal. Het heelal vult zich met licht. Aan het eind van de eerste drie minuten bestaat de inhoud van het licht voornamelijk uit neutrino's en anti-neutrino's.
Het heelal zal nog vijftig miljard jaar uitdijen volgens Weinberg theorie die ook wel 'het standaardmodel' wordt genoemd.
Maar dan is de kosmische dichtheid groter of kleiner dan een bepaalde kritische dichtheid. De kernreacties in de sterren doven dan langzaam uit en laten zwarte gaten achter. Ons universum krimpt in.
Sterft het de kosmos daadwerkelijk, drie minuten nadat de temperatuur de waarde van een miljard graden heeft bereikt? De meeste fysici beweren stellig van wel. Want ook de reus en de koe zijn nergens meer te bespeuren. Maar volgens de Oud-Noorse mythe begint de wereld gewoon weer van vooraf aan.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE AI-GATE
Mijn broer Pascal kijkt al sinds zijn tienerjaren op naar Bill Gates, die vooral bekend is geworden als mede-oprichter en boegbeeld van het bedrijf Microsoft. Daarom studeerde Pascal gretig informatica aan de universiteit te Gent. In deze bruisende stad huurde hij een studentenkamer. Hij had toen nog geen pc want die waren nog maar pas net op de markt en dus relatief duur. De universitaire cursussen werden toen allemaal nog allemaal gekopieerd. Leve de vooruitgang!
Toen Pascal afstudeerde als ingenieur begon de noodzaak van een eigen personal computer zich op te dringen want hij ging werken in een bancontactbedrijf waar dat een voorwaarde was om daar te kunnen starten. En dus reden moeder en broer die mooie zomerdag naar een Brusselse winkel waar een uitverkoop van heel goede pc's aan de gang was. Hun pc's waren daar verkrijgbaar voor de helft van de prijs. Bij thuiskomst checkte mijn broer alles na, en ja, de logge machine was volledig in orde.
Met de tijd ontwikkelde mijn broer nog meer kennis, hij werkte de laatste dertig jaar immers in vele IT-bedrijven en sprokkelde zo een mooie curriculum vitae bijeen. Hij was onder andere werkzaam in het bankwezen, bij de Federale Overheidsdienst Financiën en zelfs bij enkele supermarktketens. Pascal heeft nu de nodige knowhow om zich verder te specialiseren in AI, Artificiële Intelligentie. Hij zocht enkel nog een geschikte collega om zijn levenswerk te perfectioneren. Die had hij bijna gevonden in Lieven Scheire, een wetenschapper die hij gisteravond ontmoette tijdens één van diens comedyshows over, jawel: Artificiële Intelligentie. Als je googelt lees je:
"Scheire groeide op in het Oost-Vlaamse Wachtebeke en zat op school op het Sint-Lodewijkscollege in Lokeren. In april 1999 won hij de Oost-Vlaamse provinciale finale van de vierde Geo-olympiade. De Vlaamse Geografie Olympiade of VGO is een wedstrijd waarin leerlingen van de derde graad secundair onderwijs zowel hun theoretische als praktische kennis over geografie testen en mooie prijzen in de wacht kunnen slepen. Hij begon in oktober 2000 aan een studie fysica aan de Universiteit Gent. Daar behaalde hij het diploma Kandidaat in de Natuurkunde, maar haakte in zijn laatste jaar licentiaat af om een televisie-carrière te beginnen."
Ach ja, mijn broer heeft na de show Scheire even gesproken en liet een boek van deze man signeren maar al snel bleek dat de fysicus niet de juiste man was voor Pascal's grootse AI-plannen.
Vanmorgen mailde ik mijn ambitieuze broer, ik had immers goed nieuws voor hem: "Bill Gates heeft mij zonet gecontacteerd, hij zoekt dringend een AI-specialist. Yes brother, the AI-gate is open for you!"
Mijn broer Pascal kijkt al sinds zijn tienerjaren op naar Bill Gates, die vooral bekend is geworden als mede-oprichter en boegbeeld van het bedrijf Microsoft. Daarom studeerde Pascal gretig informatica aan de universiteit te Gent. In deze bruisende stad huurde hij een studentenkamer. Hij had toen nog geen pc want die waren nog maar pas net op de markt en dus relatief duur. De universitaire cursussen werden toen allemaal nog allemaal gekopieerd. Leve de vooruitgang!
Toen Pascal afstudeerde als ingenieur begon de noodzaak van een eigen personal computer zich op te dringen want hij ging werken in een bancontactbedrijf waar dat een voorwaarde was om daar te kunnen starten. En dus reden moeder en broer die mooie zomerdag naar een Brusselse winkel waar een uitverkoop van heel goede pc's aan de gang was. Hun pc's waren daar verkrijgbaar voor de helft van de prijs. Bij thuiskomst checkte mijn broer alles na, en ja, de logge machine was volledig in orde.
Met de tijd ontwikkelde mijn broer nog meer kennis, hij werkte de laatste dertig jaar immers in vele IT-bedrijven en sprokkelde zo een mooie curriculum vitae bijeen. Hij was onder andere werkzaam in het bankwezen, bij de Federale Overheidsdienst Financiën en zelfs bij enkele supermarktketens. Pascal heeft nu de nodige knowhow om zich verder te specialiseren in AI, Artificiële Intelligentie. Hij zocht enkel nog een geschikte collega om zijn levenswerk te perfectioneren. Die had hij bijna gevonden in Lieven Scheire, een wetenschapper die hij gisteravond ontmoette tijdens één van diens comedyshows over, jawel: Artificiële Intelligentie. Als je googelt lees je:
"Scheire groeide op in het Oost-Vlaamse Wachtebeke en zat op school op het Sint-Lodewijkscollege in Lokeren. In april 1999 won hij de Oost-Vlaamse provinciale finale van de vierde Geo-olympiade. De Vlaamse Geografie Olympiade of VGO is een wedstrijd waarin leerlingen van de derde graad secundair onderwijs zowel hun theoretische als praktische kennis over geografie testen en mooie prijzen in de wacht kunnen slepen. Hij begon in oktober 2000 aan een studie fysica aan de Universiteit Gent. Daar behaalde hij het diploma Kandidaat in de Natuurkunde, maar haakte in zijn laatste jaar licentiaat af om een televisie-carrière te beginnen."
Ach ja, mijn broer heeft na de show Scheire even gesproken en liet een boek van deze man signeren maar al snel bleek dat de fysicus niet de juiste man was voor Pascal's grootse AI-plannen.
Vanmorgen mailde ik mijn ambitieuze broer, ik had immers goed nieuws voor hem: "Bill Gates heeft mij zonet gecontacteerd, hij zoekt dringend een AI-specialist. Yes brother, the AI-gate is open for you!"
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BRIGITTE BOBO
Ja, er zijn bohémiens en bourgeois. De eerste categorie leeft meestal op een kamertje, geeft niet om geld en leest bij voorkeur filosofische werken van Sartre of Foucault en de roman "Honderd jaar eenzaamheid" van de Colombiaanse schrijver García Márquez en ook Kafka. Ach, eigenlijk is dit type zo cliché en so passé.
Maar ook de meeste bourgeois zijn allang out of time. Ze leven in grote stoffige herenhuizen met veel antiek en dure schilderijen uit de 18de eeuw die vuilgeel zijn geworden door de nicotine.
De laatste jaren zie je in het straatbeeld deze twee tegenpolen versmolten in een apart type van mensen, ik noem ze bobo's: bohemienbourgeois. Ja, het zijn vooral mannen maar ook wel eens vrouwen die jarenlang tot le beau monde behoorden en nu aan lager wal zitten. Ooit stijve mensen die bij hun vele vijfgangenmenu's fanatiek de etiquette hanteerden. En veel cocaïne snoven? En orgieën?Ik weet het niet, ik ben immers geen bourgeois zoals mijn overleden vader wel was. Vader heeft nooit iets verteld over les bourgeois, hij was een bohémien geworden. Ach nee, vader grapte dat hij een bobo was.
Toen mijn vader al een tijdje berooid was, liepen ik en hij die mooie zomerochtend op de Brusselse rommelmarkt. Vader was ooit antiquair en ook ik had de gave om kunst van kitsch te onderscheiden. Nadat wij voor een spotprijs alweer een waardevol stuk hadden gekocht, zouden we ook nu weer de antiekbuurt afschuimen om dan met veel goede onderhandelingstechnieken het vierdubbele te vragen van onze spullen. Maar eerst zouden wij onze zomerdorst lessen aan het café dat zich op de hoek van de rommelmarkt bevond. En daarna zoals altijd, ons fortuin verbrassen in de Griekse, Spaanse en Afrikaanse restaurants.
Maar plots kregen vaders felgroene ogen een verbaasde blik, hij begon hevig te zweten, dronk snel zijn biertje uit en stond meteen op, ik zag dat hij iemand in het vizier had, maar wie? Hij fluisterde in mijn oor: "Kijk Cloclo,kijk daar eens? Die charismatische dame, ja Claude daar, doe je zonnebril af en kijk maar eens goed. Hij wees met z'n vinger naar een vrouw. Is dat niet BB? Brigitte Bardot? Laten we jouw 17de-eeuws Engels schaakboekje door haar signeren, dan eten we straks oesters en kaviaar.
Ik zag een mollige oude vrouw en zei: 'Papa, je vergist je, dat is niet miss Bardot.
Vader aarzelde: "Nee?" "Ik ga het haar vragen!" Hij stapte trefzeker op haar af.
De bejaarde dame werd echter vergezeld door drie bodyguards en die zorgden ervoor dat niemand in haar buurt kon komen.
Vader kreeg geen handtekening te pakken maar kon wel even met de filmster babbelen, er was wederzijdse sympathie. Ach, ze waren allebei bobo's.
Onlangs op 28 september wenste ik Brigitte BoBo een fijne 90ste verjaardag.
Twee dagen later mailde ze mij: "Merci beaucoup Cloclo."
Ja, er zijn bohémiens en bourgeois. De eerste categorie leeft meestal op een kamertje, geeft niet om geld en leest bij voorkeur filosofische werken van Sartre of Foucault en de roman "Honderd jaar eenzaamheid" van de Colombiaanse schrijver García Márquez en ook Kafka. Ach, eigenlijk is dit type zo cliché en so passé.
Maar ook de meeste bourgeois zijn allang out of time. Ze leven in grote stoffige herenhuizen met veel antiek en dure schilderijen uit de 18de eeuw die vuilgeel zijn geworden door de nicotine.
De laatste jaren zie je in het straatbeeld deze twee tegenpolen versmolten in een apart type van mensen, ik noem ze bobo's: bohemienbourgeois. Ja, het zijn vooral mannen maar ook wel eens vrouwen die jarenlang tot le beau monde behoorden en nu aan lager wal zitten. Ooit stijve mensen die bij hun vele vijfgangenmenu's fanatiek de etiquette hanteerden. En veel cocaïne snoven? En orgieën?Ik weet het niet, ik ben immers geen bourgeois zoals mijn overleden vader wel was. Vader heeft nooit iets verteld over les bourgeois, hij was een bohémien geworden. Ach nee, vader grapte dat hij een bobo was.
Toen mijn vader al een tijdje berooid was, liepen ik en hij die mooie zomerochtend op de Brusselse rommelmarkt. Vader was ooit antiquair en ook ik had de gave om kunst van kitsch te onderscheiden. Nadat wij voor een spotprijs alweer een waardevol stuk hadden gekocht, zouden we ook nu weer de antiekbuurt afschuimen om dan met veel goede onderhandelingstechnieken het vierdubbele te vragen van onze spullen. Maar eerst zouden wij onze zomerdorst lessen aan het café dat zich op de hoek van de rommelmarkt bevond. En daarna zoals altijd, ons fortuin verbrassen in de Griekse, Spaanse en Afrikaanse restaurants.
Maar plots kregen vaders felgroene ogen een verbaasde blik, hij begon hevig te zweten, dronk snel zijn biertje uit en stond meteen op, ik zag dat hij iemand in het vizier had, maar wie? Hij fluisterde in mijn oor: "Kijk Cloclo,kijk daar eens? Die charismatische dame, ja Claude daar, doe je zonnebril af en kijk maar eens goed. Hij wees met z'n vinger naar een vrouw. Is dat niet BB? Brigitte Bardot? Laten we jouw 17de-eeuws Engels schaakboekje door haar signeren, dan eten we straks oesters en kaviaar.
Ik zag een mollige oude vrouw en zei: 'Papa, je vergist je, dat is niet miss Bardot.
Vader aarzelde: "Nee?" "Ik ga het haar vragen!" Hij stapte trefzeker op haar af.
De bejaarde dame werd echter vergezeld door drie bodyguards en die zorgden ervoor dat niemand in haar buurt kon komen.
Vader kreeg geen handtekening te pakken maar kon wel even met de filmster babbelen, er was wederzijdse sympathie. Ach, ze waren allebei bobo's.
Onlangs op 28 september wenste ik Brigitte BoBo een fijne 90ste verjaardag.
Twee dagen later mailde ze mij: "Merci beaucoup Cloclo."
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SELFMOORDDDROOMFLES
Jawel, ik hou enorm veel van het zoeken naar verrassende palindromen. Een palindroom is een woord dat hetzelfde blijft als je het andersom leest zoals ‘lepel’, ‘serres’, en ‘stormrots’. Ook ‘legovogel’ vind ik bijzonder goed gevonden. Een iets langer palindroom is: meetsysteem.
Deze ochtend kreeg ik inspiratie voor deze tekst bij het ontdekken van een nieuw palindroom. Ik wilde op deze duistere dag weer eens van deze godverlaten planeet verdwijnen.
Dus ja, de titel van dit verhaal heb ik al, het palindroom: selfmoorddroomfles. So here’s where the story end. Hoewel ik de afgelopen jaren reeds in het paradijs vertoefde: ik geniet al een kwart eeuw literaire erkenning, heb neuropsychologie en kunstfilosofie mogen studeren. Ik ben ook gestopt met roken en drinken, waardoor ik me mentaal sterk voel. En tenslotte: ik heb als diehard fan veel mailcontact gehad met mijn idool sir Mick Jagger, geloof het of niet. Voor hem schreef ik de afgelopen vijf jaar een 120-tal rolling stoned poems. And he liked it.
Nee, ik mag niet klagen, al doet mijn gekwelde ziel de laatste dagen niets anders. Want er zijn ook vele rampzalige dingen gebeurd: dertien dames en heren, appels en peren van de familie Aendenboom zijn lelijk ten val gekomen, op amper enkele jaren tijd. Kunstschilder oom Marc overleed jong door honger, architect oom Luc door drank en oom Ivo, onze sluwe zakenman, heeft zijn beurs geledigd bij goedkope chicks met een dure smaak. Ook al mijn tantes zijn op lugubere wijze uit onze stamboom geplukt. Nee, zij waren geen rotte appels, ze waren gewoon niet bestand tegen de levensstormen, hadden allemaal een te kort lontje en zo was hun goede naam hier in onze stad onherroepelijk verbrand. Het was een vicieuze cirkel, een sneeuwbaleffect dat eindigde in zwarte sneeuw.
Ook de levenstrein van mijn inmiddels overleden vader ontspoorde. Hij was een man met een hoog IQ, maar een volleerd alcoholicus en kwam op plaatsen waar hij nooit eerder was geweest. En ik en mijn broer? We zijn bijna rauw verslonden door geldwolven maar we hebben de jungle overleefd. De littekens blijven.
En inderdaad, ook het kwaad is in hoogsteigen persoon verschenen aan mijn 75-jarige moeder. Jawel, een stiefzus heeft al ons erfenisgeld wettelijk en eerlijk verkregen, al werd er soms weleens een blanco blad gesigneerd. Eén troost: de devil in disguise heeft van haar fortuin niet kunnen genieten, ze overleed kort daarna door ziekte. Enkel mijn 80-jarige moeder heeft ons mentale oorlogskamp overleefd. Het is een wonder dat zij goudblond is gebleven en nog elke dag zonnig kan lachen.
En nu op deze sombere kille avond is ook mijn tijd gekomen. Ik ben een boeddhist en dus klink ik op een rooskleuriger volgend leven. Dat kán als ik via mijn fles van de eeuwige rust droom, ja een ware vervloekte dichter richt zichzelf ten gronde. Vaarwel mijn hel?
Maar eerst kijk ik met mijn telescoop nog eens goed naar de sterrennacht en ik bedenk snel: ‘Ach, ik hou te veel van de ‘levensnevel’, hey, dat woord is ook een palindroom.’ Ik zet mijn fles terug op mijn nachtkastje en kruip onder de wol. Ontnuchterd glijd ik weg in een vredige diepe hemelse slaap…
Jawel, ik hou enorm veel van het zoeken naar verrassende palindromen. Een palindroom is een woord dat hetzelfde blijft als je het andersom leest zoals ‘lepel’, ‘serres’, en ‘stormrots’. Ook ‘legovogel’ vind ik bijzonder goed gevonden. Een iets langer palindroom is: meetsysteem.
Deze ochtend kreeg ik inspiratie voor deze tekst bij het ontdekken van een nieuw palindroom. Ik wilde op deze duistere dag weer eens van deze godverlaten planeet verdwijnen.
Dus ja, de titel van dit verhaal heb ik al, het palindroom: selfmoorddroomfles. So here’s where the story end. Hoewel ik de afgelopen jaren reeds in het paradijs vertoefde: ik geniet al een kwart eeuw literaire erkenning, heb neuropsychologie en kunstfilosofie mogen studeren. Ik ben ook gestopt met roken en drinken, waardoor ik me mentaal sterk voel. En tenslotte: ik heb als diehard fan veel mailcontact gehad met mijn idool sir Mick Jagger, geloof het of niet. Voor hem schreef ik de afgelopen vijf jaar een 120-tal rolling stoned poems. And he liked it.
Nee, ik mag niet klagen, al doet mijn gekwelde ziel de laatste dagen niets anders. Want er zijn ook vele rampzalige dingen gebeurd: dertien dames en heren, appels en peren van de familie Aendenboom zijn lelijk ten val gekomen, op amper enkele jaren tijd. Kunstschilder oom Marc overleed jong door honger, architect oom Luc door drank en oom Ivo, onze sluwe zakenman, heeft zijn beurs geledigd bij goedkope chicks met een dure smaak. Ook al mijn tantes zijn op lugubere wijze uit onze stamboom geplukt. Nee, zij waren geen rotte appels, ze waren gewoon niet bestand tegen de levensstormen, hadden allemaal een te kort lontje en zo was hun goede naam hier in onze stad onherroepelijk verbrand. Het was een vicieuze cirkel, een sneeuwbaleffect dat eindigde in zwarte sneeuw.
Ook de levenstrein van mijn inmiddels overleden vader ontspoorde. Hij was een man met een hoog IQ, maar een volleerd alcoholicus en kwam op plaatsen waar hij nooit eerder was geweest. En ik en mijn broer? We zijn bijna rauw verslonden door geldwolven maar we hebben de jungle overleefd. De littekens blijven.
En inderdaad, ook het kwaad is in hoogsteigen persoon verschenen aan mijn 75-jarige moeder. Jawel, een stiefzus heeft al ons erfenisgeld wettelijk en eerlijk verkregen, al werd er soms weleens een blanco blad gesigneerd. Eén troost: de devil in disguise heeft van haar fortuin niet kunnen genieten, ze overleed kort daarna door ziekte. Enkel mijn 80-jarige moeder heeft ons mentale oorlogskamp overleefd. Het is een wonder dat zij goudblond is gebleven en nog elke dag zonnig kan lachen.
En nu op deze sombere kille avond is ook mijn tijd gekomen. Ik ben een boeddhist en dus klink ik op een rooskleuriger volgend leven. Dat kán als ik via mijn fles van de eeuwige rust droom, ja een ware vervloekte dichter richt zichzelf ten gronde. Vaarwel mijn hel?
Maar eerst kijk ik met mijn telescoop nog eens goed naar de sterrennacht en ik bedenk snel: ‘Ach, ik hou te veel van de ‘levensnevel’, hey, dat woord is ook een palindroom.’ Ik zet mijn fles terug op mijn nachtkastje en kruip onder de wol. Ontnuchterd glijd ik weg in een vredige diepe hemelse slaap…
Laatst gewijzigd door Claudio op 23 dec 2024, 08:15, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DREAM DREAM DREAM BROTHER
Ik duim voor mijn broer Pascal die nu op
de resultaten van de Euromillions wacht,
het loterijspel waar hij ooit een fortuin
winnen zal, dat heb ik hem voorspeld
Ja, ik ben een beetje helderziend en dus
verwacht ik dat hij deze Kerst alle geluk
ter wereld verdient, met de kracht van
positief denken, dat heeft hij ingezien
En plots is hij dan miljonair, slentert met zijn
grote liefde door de straten van Parijs, jawel
zij dromen reeds van een mooie villa dicht bij
het paleis van Robespierre en genieten innig
van ijs met chocola en schreeuwen: Victoria!
Zo staan jij en Ericka aan de top van een ivoren
Eiffeltoren, yes brotherman, all you have to do
is dream dream dream of your great AI-plans
Ik duim voor mijn broer Pascal die nu op
de resultaten van de Euromillions wacht,
het loterijspel waar hij ooit een fortuin
winnen zal, dat heb ik hem voorspeld
Ja, ik ben een beetje helderziend en dus
verwacht ik dat hij deze Kerst alle geluk
ter wereld verdient, met de kracht van
positief denken, dat heeft hij ingezien
En plots is hij dan miljonair, slentert met zijn
grote liefde door de straten van Parijs, jawel
zij dromen reeds van een mooie villa dicht bij
het paleis van Robespierre en genieten innig
van ijs met chocola en schreeuwen: Victoria!
Zo staan jij en Ericka aan de top van een ivoren
Eiffeltoren, yes brotherman, all you have to do
is dream dream dream of your great AI-plans
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
VOOROORDEEL NIEMAND
Ja, vijf jaar geleden merkte ik een bizarre jongeman op aan de ingang van ons saai grijs flatgebouw. Ik zag hem elke middag in het buurtpark op een bankje zitten, sigaret in de mond terwijl hij enkele blikjes bier opende. Later vernam ik dat deze zonderling op de 13de etage was komen wonen, vlak onder mij dus. Blijkbaar was hij een vrijgezel, ik had hem nog nooit met een vrouw gezien. Hij was groot en fors gebouwd, ik bedacht dus dat hij zware handenarbeid deed in één of andere grote fabriek. Hij had ook een zwarte snor. En hij had bij sommige roddelende buren een slechte reputatie, ik meed hem dus als de pest.
Op een mooie zomerdag zag ik hem weer op het bankje maar nu stapte ik op hem af. Ik vroeg voorzichtig hoe het met hem ging. "Prima!" lachte hij. Hij had een sterk ruikende zweetgeur onder zijn kletsnatte t-shirt, het was zelfs in de schaduw van een eikenboom nog te heet, ja de weerman had deze hittegolf voorspeld.
En dan zag ik dat op zijn t-shirt één van mijn favoriete Franse zangers was gedrukt: 'Georges Brassens'. Via mijn overleden vader had ik deze chansonnier leren kennen. Ik wees naar de zwartwitte t-shirt waar de zanger te zien was met een microfoon.
De weirdo die een beetje dronken was, begon Brassens' bekendste lied te zingen "La mauvaise réputation..." Ik maakte het couplet af: "Sauf les muets, ça va de soi". Verwonderd keken onze ogen naar elkaar. Ik reikte hem de hand: "Ik ben Claude", met hetzelfde gebaar zei deze excentriekeling: "Jeroen"
Toen we begonnen te praten over kunst, bleek dat Jeroen een beeldhouwer is. Hij vroeg eveneens naar mijn hoofdactiviteit. Hij hield van les poètes maudits Rimbaud et Verlaine. Ook over het begrip 'existentialisme' van de filosoof Sartre konden we discussiëren. En ja thuis is jazz onze beider favoriete achtergrondmuziek. Waren wij soulmates?
Wat later kwamen wij van elkaar te weten dat we fervente schakers zijn. Jeroen nodigde mij dan ook meteen uit in zijn appartement om zich met mij te meten. Eerlijk gezegd: Jeroen was te sterk, na 10 minuutjes was ik schaakmat, ook bij de revanche. Daarna haalde hij plots een gitaar tevoorschijn en zong spottend maar feilloos Brassens lied: 'Gare au gorille', jawel, de bikkelharde beeldhouwer had ook nog eens vijf jaar klassiek conservatorium gedaan.
En zo heb ik weer een levensles geleerd: "Vooroordeel niemand, vooral niet degenen met 'une mauvaise réputation'. Dante's hemelse rechtbank zal je immers veroordelen tot 'vooroordeelswroeging'. En dat is een straf pijnlijker dan het hellevuur.
Ja, vijf jaar geleden merkte ik een bizarre jongeman op aan de ingang van ons saai grijs flatgebouw. Ik zag hem elke middag in het buurtpark op een bankje zitten, sigaret in de mond terwijl hij enkele blikjes bier opende. Later vernam ik dat deze zonderling op de 13de etage was komen wonen, vlak onder mij dus. Blijkbaar was hij een vrijgezel, ik had hem nog nooit met een vrouw gezien. Hij was groot en fors gebouwd, ik bedacht dus dat hij zware handenarbeid deed in één of andere grote fabriek. Hij had ook een zwarte snor. En hij had bij sommige roddelende buren een slechte reputatie, ik meed hem dus als de pest.
Op een mooie zomerdag zag ik hem weer op het bankje maar nu stapte ik op hem af. Ik vroeg voorzichtig hoe het met hem ging. "Prima!" lachte hij. Hij had een sterk ruikende zweetgeur onder zijn kletsnatte t-shirt, het was zelfs in de schaduw van een eikenboom nog te heet, ja de weerman had deze hittegolf voorspeld.
En dan zag ik dat op zijn t-shirt één van mijn favoriete Franse zangers was gedrukt: 'Georges Brassens'. Via mijn overleden vader had ik deze chansonnier leren kennen. Ik wees naar de zwartwitte t-shirt waar de zanger te zien was met een microfoon.
De weirdo die een beetje dronken was, begon Brassens' bekendste lied te zingen "La mauvaise réputation..." Ik maakte het couplet af: "Sauf les muets, ça va de soi". Verwonderd keken onze ogen naar elkaar. Ik reikte hem de hand: "Ik ben Claude", met hetzelfde gebaar zei deze excentriekeling: "Jeroen"
Toen we begonnen te praten over kunst, bleek dat Jeroen een beeldhouwer is. Hij vroeg eveneens naar mijn hoofdactiviteit. Hij hield van les poètes maudits Rimbaud et Verlaine. Ook over het begrip 'existentialisme' van de filosoof Sartre konden we discussiëren. En ja thuis is jazz onze beider favoriete achtergrondmuziek. Waren wij soulmates?
Wat later kwamen wij van elkaar te weten dat we fervente schakers zijn. Jeroen nodigde mij dan ook meteen uit in zijn appartement om zich met mij te meten. Eerlijk gezegd: Jeroen was te sterk, na 10 minuutjes was ik schaakmat, ook bij de revanche. Daarna haalde hij plots een gitaar tevoorschijn en zong spottend maar feilloos Brassens lied: 'Gare au gorille', jawel, de bikkelharde beeldhouwer had ook nog eens vijf jaar klassiek conservatorium gedaan.
En zo heb ik weer een levensles geleerd: "Vooroordeel niemand, vooral niet degenen met 'une mauvaise réputation'. Dante's hemelse rechtbank zal je immers veroordelen tot 'vooroordeelswroeging'. En dat is een straf pijnlijker dan het hellevuur.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EURICKAI
No my brother is not blasé
although he is an engineer
so he search for some girls
who fits in his rational world
About Artificial Intelligence
he learned for many years
so the woman he seeks got
to be perfect in many ways
And yes on Christmas night
a La Grande Place in Brussels
he saw her by the tree light
To her he showed his brain muscles
so Ericka kissed my big brother on his
cold cheek and whispered: "Oysters?"
For him it was a big surprise, he smiled at
Santa Claus: "Thanks! I found her! Eurickai
No my brother is not blasé
although he is an engineer
so he search for some girls
who fits in his rational world
About Artificial Intelligence
he learned for many years
so the woman he seeks got
to be perfect in many ways
And yes on Christmas night
a La Grande Place in Brussels
he saw her by the tree light
To her he showed his brain muscles
so Ericka kissed my big brother on his
cold cheek and whispered: "Oysters?"
For him it was a big surprise, he smiled at
Santa Claus: "Thanks! I found her! Eurickai
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IT'S RAINING STARS
In de zomer van 2001 reden ik en vader naar de badplaats Oostende. Na een veel te drukke autorit waren we in een luxueuze camping aanbeland en zetten we onze piepkleine oranje tentjes op naast enkele reuzegrote caravans. Ja, vader had in die tijd nauwelijks een rooie duit. Op een gasvuurtje bakte hij die avond twee braadworsten die heerlijk geurden Hij bood mij ook een biertje aan, ik weigerde want ik was toen al een geheelonthouder.
Vanwege de hete zomernacht konden we de slaap niet vatten en dus staarden we liggend op het gras naar het donkere universum. Vader fluisterde: "Cloclo, als je een vallende ster ziet, mag je een wens mag doen." Ik geloofde toen niet in die hocus pocus. Bovendien zag ik niets behalve een rosse volle maan en dus vertelde vader intussen zijn hele levensverhaal. Ik luisterde aandachtig naar zijn ups and downs. Na een uurtje wilde ik gaan slapen en plots begon het sterren te regenen. Vader grinnikte: "Zoonlief, dit is jouw moment." Om my old man te plezieren deed ik een bescheiden wens.
En nu vele jaren later heb ik vele gedichten, kortverhalen en columns geschreven. Mijn grootste muzen zijn nog steeds mijn favoriete bekende zangers maar ook acteurs.Onlangs schreef ik er nog eentje cadeau voor de verjaardag van de oude wijze Anthony H.
Jawel, now it's raining stars en ze willen allemaal schitteren aan mijn literair firmament. Ik hoorde ineens een jonge vrouwenstem: "Mijnheer, wat had U ook al weer gewenst?" Ik maakte mij los uit mijn schrijftrance en keek opzij, de blonde stewardess keek mij vriendelijk aan. Ik antwoordde haar verward: " Niks, ik wil alleen een plaats tussen de sterren."
De jongedame glimlachte: "Mijnheer, je zit momenteel in een vliegtuig met eindbestemming Los Angeles. We landen binnen een halfuurtje " "
En ik dacht:"Ach ja, ik ben op weg naar Beverly Hills voor een verjaardagsfeestje van een stokoude actrice."
Vol binnenpretjes tuurde ik naar beneden en schreef tenslotte: "Ja, daar regent het wellicht ook sterren."
In de zomer van 2001 reden ik en vader naar de badplaats Oostende. Na een veel te drukke autorit waren we in een luxueuze camping aanbeland en zetten we onze piepkleine oranje tentjes op naast enkele reuzegrote caravans. Ja, vader had in die tijd nauwelijks een rooie duit. Op een gasvuurtje bakte hij die avond twee braadworsten die heerlijk geurden Hij bood mij ook een biertje aan, ik weigerde want ik was toen al een geheelonthouder.
Vanwege de hete zomernacht konden we de slaap niet vatten en dus staarden we liggend op het gras naar het donkere universum. Vader fluisterde: "Cloclo, als je een vallende ster ziet, mag je een wens mag doen." Ik geloofde toen niet in die hocus pocus. Bovendien zag ik niets behalve een rosse volle maan en dus vertelde vader intussen zijn hele levensverhaal. Ik luisterde aandachtig naar zijn ups and downs. Na een uurtje wilde ik gaan slapen en plots begon het sterren te regenen. Vader grinnikte: "Zoonlief, dit is jouw moment." Om my old man te plezieren deed ik een bescheiden wens.
En nu vele jaren later heb ik vele gedichten, kortverhalen en columns geschreven. Mijn grootste muzen zijn nog steeds mijn favoriete bekende zangers maar ook acteurs.Onlangs schreef ik er nog eentje cadeau voor de verjaardag van de oude wijze Anthony H.
Jawel, now it's raining stars en ze willen allemaal schitteren aan mijn literair firmament. Ik hoorde ineens een jonge vrouwenstem: "Mijnheer, wat had U ook al weer gewenst?" Ik maakte mij los uit mijn schrijftrance en keek opzij, de blonde stewardess keek mij vriendelijk aan. Ik antwoordde haar verward: " Niks, ik wil alleen een plaats tussen de sterren."
De jongedame glimlachte: "Mijnheer, je zit momenteel in een vliegtuig met eindbestemming Los Angeles. We landen binnen een halfuurtje " "
En ik dacht:"Ach ja, ik ben op weg naar Beverly Hills voor een verjaardagsfeestje van een stokoude actrice."
Vol binnenpretjes tuurde ik naar beneden en schreef tenslotte: "Ja, daar regent het wellicht ook sterren."
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MARIE-ANTOINETTE EN ELIZABETH
Zowel langs vaders als aan moederskant hadden mijn opa's dezelfde imposante naam 'Albert', genoemd naar Albert 1, de derde koning der Belgen(8 april 1875 – 17 februari 1934). Deze man verongelukte in Marche-les-Dames waar mijn Waalse opa een steengroeve ontgon met honderden werknemers. Koning Albert trouwde met Elizabeth en ook mijn Vlaamse oma werd naar deze derde koningin genoemd.
In hun geboortestad genoten mijn Vlaamse grootouders Albert en Elizabeth veel aanzien, ze hadden hard gewerkt en bouwden in 1955 de eerste villa op de Koning Boudewijnlaan. Vanuit het Koningin-Fabiolapark waar mijn moeder nu bijna een halve eeuw op de veertiende etage woont, kan ze aan alle nieuwsgierige vriendinnen de witte villa aanwijzen. Moeder heeft aan haar keukenvenster ook een verrekijker gehangen om de bezoekers tot in de details naar haar ouderlijke woning te laten turen.
Langs vaders zijde was mijn opa getrouwd met Marie-Antoinette, genoemd naar de gemalin van koning Lodewijk XVI van Frankrijk, en dus koningin van Frankrijk (2 november 1755 — 16 oktober 1793). Deze koningin werd echter geguillotineerd door één van mijn voorouders, een beruchte revolutionair die verwekt was door een baron toen deze in een dronken bui met zijn huismeid had geslapen. De bastaard werd meteen verstoten door de familie van de betreffende baron. En later was dat voor het onwettig kind de trigger om zomaar even een Franse Revolutie te ontketenen. Mijn familie verliet hun paleis en vluchtte die onweersnacht met paard en kar naar België.
Hoe dan ook, namen geven de ouders niet zonder reden aan hun pasgeboren baby's. Want wie componeerde ooit het Franse volkslied La Marseillaise? Jawel: Claude. Ik bedoel de kapitein 'Claude' Joseph Rouget de Lisle. Ik las op internet het volgende:
'Claude Joseph was de oudste van de acht kinderen van Claude Ignace Rouget (1735-17925) en Jeanne Madeleine de Gaillande (1734-18116). Claude Ignace Rouget was advocaat in het baljuwschap van Lons-le-Saunier.Als kind was Claude Joseph Rouget al gepassioneerd door muziek. In zijn vrije tijd speelde hij viool. Met zijn broer Claude Pierre bracht Claude Joseph zijn jeugd door in Montaigu en studeerde daar tot aan de universiteit. Na zijn studie ging hij een militaire opleiding volgen in Parijs.'
Ach ja, toen ik als een bastaard uit moeders buik tevoorschijn kwam en het prille levenslicht zag, schreeuwde ik het enthousiast uit: "Ik word Claudelaire, de literaire revolutionair."
Raar maar waar: mijn vader heette ook Claude en stierf eenzaam en berooid in een Brussels kamertje, ironisch genoeg: in Rue des Palais.
Zowel langs vaders als aan moederskant hadden mijn opa's dezelfde imposante naam 'Albert', genoemd naar Albert 1, de derde koning der Belgen(8 april 1875 – 17 februari 1934). Deze man verongelukte in Marche-les-Dames waar mijn Waalse opa een steengroeve ontgon met honderden werknemers. Koning Albert trouwde met Elizabeth en ook mijn Vlaamse oma werd naar deze derde koningin genoemd.
In hun geboortestad genoten mijn Vlaamse grootouders Albert en Elizabeth veel aanzien, ze hadden hard gewerkt en bouwden in 1955 de eerste villa op de Koning Boudewijnlaan. Vanuit het Koningin-Fabiolapark waar mijn moeder nu bijna een halve eeuw op de veertiende etage woont, kan ze aan alle nieuwsgierige vriendinnen de witte villa aanwijzen. Moeder heeft aan haar keukenvenster ook een verrekijker gehangen om de bezoekers tot in de details naar haar ouderlijke woning te laten turen.
Langs vaders zijde was mijn opa getrouwd met Marie-Antoinette, genoemd naar de gemalin van koning Lodewijk XVI van Frankrijk, en dus koningin van Frankrijk (2 november 1755 — 16 oktober 1793). Deze koningin werd echter geguillotineerd door één van mijn voorouders, een beruchte revolutionair die verwekt was door een baron toen deze in een dronken bui met zijn huismeid had geslapen. De bastaard werd meteen verstoten door de familie van de betreffende baron. En later was dat voor het onwettig kind de trigger om zomaar even een Franse Revolutie te ontketenen. Mijn familie verliet hun paleis en vluchtte die onweersnacht met paard en kar naar België.
Hoe dan ook, namen geven de ouders niet zonder reden aan hun pasgeboren baby's. Want wie componeerde ooit het Franse volkslied La Marseillaise? Jawel: Claude. Ik bedoel de kapitein 'Claude' Joseph Rouget de Lisle. Ik las op internet het volgende:
'Claude Joseph was de oudste van de acht kinderen van Claude Ignace Rouget (1735-17925) en Jeanne Madeleine de Gaillande (1734-18116). Claude Ignace Rouget was advocaat in het baljuwschap van Lons-le-Saunier.Als kind was Claude Joseph Rouget al gepassioneerd door muziek. In zijn vrije tijd speelde hij viool. Met zijn broer Claude Pierre bracht Claude Joseph zijn jeugd door in Montaigu en studeerde daar tot aan de universiteit. Na zijn studie ging hij een militaire opleiding volgen in Parijs.'
Ach ja, toen ik als een bastaard uit moeders buik tevoorschijn kwam en het prille levenslicht zag, schreeuwde ik het enthousiast uit: "Ik word Claudelaire, de literaire revolutionair."
Raar maar waar: mijn vader heette ook Claude en stierf eenzaam en berooid in een Brussels kamertje, ironisch genoeg: in Rue des Palais.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE AI GENERATION
Ja, mijn broer Pascal is een man van deze tijd. Hij is in 1992 afgestudeerd als burgerlijk ingenieur elektronica en voor de diploma-uitreiking waren ik en mijn trotse ouders aanwezig in een overvolle Gentse aula.
En zo begon zijn computer-avontuur. Pascal kon meteen starten in een bancontactbedrijf waar hij na twee maanden al veel lof kreeg van zijn managers. Mijn pientere broer had immers een systeemfout ontdekt waardoor hij het bedrijf voor een miljoenenverlies had behoed.
Hij werkt nu meer dan dertig jaar in de IT-sector. Zo heeft hij het nodige know-how in zijn hersenpan om zich meer en meer te perfectioneren op een terrein dat in onze digitale maatschappij de laatste jaren flink in opmars is: Artificiële Intelligentie, kortweg AI genoemd. En hij leert snel bij, net zoals zijn grote voorbeeld Bill Gates.
Daarom is hij onlangs privélessen over AI beginnen geven in een Brusselse locatie waarbij een tiental studenten een hele ochtend kunnen luisteren en notities nemen. Pascals nieuwste vriendin zou daar de catering doen voor de studenten. Gisteren belde hij over zijn AI-plannen en vroeg: "Hey Clo, kan jij mond-op-mond-reclame maken voor mijn lessen?" Hoe kan ik mijn charmante broer iets weigeren? Ik zei dus snel: "Geen probleem, big brother". En ja, ik wist meteen wat mij te doen stond. Ik nam plaats voor mijn laptop en vijftal minuutjes later had ik al een perfect Engelstalig gedicht geschreven over Pascal en zijn AI-dromen. En ik hoor de lezer al denken: "Ach, Waalse Vlaming Claude, zo snel?" Dat kan toch niet?"
'TALKIN' 'BOUT M'AI-GENERATION
With lessons so neat, my
brother Pascal helps people
to learn them about AI
His methods are new and
quite grand, adaptive to
each learner's hand,
he adjust with ease,
the pace of the breeze
A teacher so wise and with pride
he leads them through space, to
learn with such a grace, makes
AI-knowledge his constant guide.
Pascals patience is endless as sea,
And his explanations clear as can be'
Ik beken: ik heb bij het 'schrijven' van deze poem voor het eerst in mijn leven gebruikgemaakt van een AI-poem generator. Maar de titel van dit gedicht heb ik zelf gevonden. Zo vul ik mijn broer perfect aan met mijn AI: Artistieke Inspiratie.
Ik krijg nu net een mail van Pascal met een foto erbij waarop hij tijdens een Brussels feestje vorige nacht poseert met een man. Mijn broer schrijft erbij: "Deze heer is een prins, hij is ook burgerlijk ingenieur en heeft ook interesse in...AI. We hebben een interessant gesprek gehad.
Ja, mijn broer Pascal is een man van deze tijd. Hij is in 1992 afgestudeerd als burgerlijk ingenieur elektronica en voor de diploma-uitreiking waren ik en mijn trotse ouders aanwezig in een overvolle Gentse aula.
En zo begon zijn computer-avontuur. Pascal kon meteen starten in een bancontactbedrijf waar hij na twee maanden al veel lof kreeg van zijn managers. Mijn pientere broer had immers een systeemfout ontdekt waardoor hij het bedrijf voor een miljoenenverlies had behoed.
Hij werkt nu meer dan dertig jaar in de IT-sector. Zo heeft hij het nodige know-how in zijn hersenpan om zich meer en meer te perfectioneren op een terrein dat in onze digitale maatschappij de laatste jaren flink in opmars is: Artificiële Intelligentie, kortweg AI genoemd. En hij leert snel bij, net zoals zijn grote voorbeeld Bill Gates.
Daarom is hij onlangs privélessen over AI beginnen geven in een Brusselse locatie waarbij een tiental studenten een hele ochtend kunnen luisteren en notities nemen. Pascals nieuwste vriendin zou daar de catering doen voor de studenten. Gisteren belde hij over zijn AI-plannen en vroeg: "Hey Clo, kan jij mond-op-mond-reclame maken voor mijn lessen?" Hoe kan ik mijn charmante broer iets weigeren? Ik zei dus snel: "Geen probleem, big brother". En ja, ik wist meteen wat mij te doen stond. Ik nam plaats voor mijn laptop en vijftal minuutjes later had ik al een perfect Engelstalig gedicht geschreven over Pascal en zijn AI-dromen. En ik hoor de lezer al denken: "Ach, Waalse Vlaming Claude, zo snel?" Dat kan toch niet?"
'TALKIN' 'BOUT M'AI-GENERATION
With lessons so neat, my
brother Pascal helps people
to learn them about AI
His methods are new and
quite grand, adaptive to
each learner's hand,
he adjust with ease,
the pace of the breeze
A teacher so wise and with pride
he leads them through space, to
learn with such a grace, makes
AI-knowledge his constant guide.
Pascals patience is endless as sea,
And his explanations clear as can be'
Ik beken: ik heb bij het 'schrijven' van deze poem voor het eerst in mijn leven gebruikgemaakt van een AI-poem generator. Maar de titel van dit gedicht heb ik zelf gevonden. Zo vul ik mijn broer perfect aan met mijn AI: Artistieke Inspiratie.
Ik krijg nu net een mail van Pascal met een foto erbij waarop hij tijdens een Brussels feestje vorige nacht poseert met een man. Mijn broer schrijft erbij: "Deze heer is een prins, hij is ook burgerlijk ingenieur en heeft ook interesse in...AI. We hebben een interessant gesprek gehad.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE H'AI SOCIETY
Jawel, m'n grote broer Pascal wedt
altijd op twee paarden, bewandelt
soms vreemde paden en zit niet
altijd op het juiste spoor, zijn
wegen lijken ondoorgrondelijk
maar ik ken hem door en door.
Toch verrast m'n broer mij nog elke
dag enorm, want hij vaart met z'n
yacht door elke levensstorm tot
hij bij zijn bestemming aankomt
Pascal beweegt zich nu in the
high society waar hij z'n AI-plan
uitlegt op vele koninklijke bals
Hij lacht dan op de foto's die
ik ontvang op instagram: Hey
Cloclo, little brother, these
people will take me h'AIer
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had oom Luc dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de 'Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
Jawel, m'n grote broer Pascal wedt
altijd op twee paarden, bewandelt
soms vreemde paden en zit niet
altijd op het juiste spoor, zijn
wegen lijken ondoorgrondelijk
maar ik ken hem door en door.
Toch verrast m'n broer mij nog elke
dag enorm, want hij vaart met z'n
yacht door elke levensstorm tot
hij bij zijn bestemming aankomt
Pascal beweegt zich nu in the
high society waar hij z'n AI-plan
uitlegt op vele koninklijke bals
Hij lacht dan op de foto's die
ik ontvang op instagram: Hey
Cloclo, little brother, these
people will take me h'AIer
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had oom Luc dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de 'Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BOOST JE IQ BIJ DE OU
Ik denk nog vaak met veel plezier terug aan mijn eerste tentamen in 1992 bij de Nederlandse Open Universiteit, afgekort OU. Jarenlang had ik intellectueel op mijn honger gezeten en dus verslond mijn brein deze vierdelige cursus in twee maanden tijd. De OU-tentamenmethode van 80 multiple-choice vragen lag mij volledig. Ik behaalde vlotjes een 8, een voldoende dus.
In 1992 was ik volop aan het herstellen van een burn-out en was net uit een mentaal coma ontwaakt. De arts had na een IQ-test geconcludeerd dat ik nooit meer zou kunnen studeren. Omdat ik mijn studie Latijn-Grieks niet had voltooid, raadden mijn hoopvolle ouders mij aan om toch maar eens bij de Open Universiteit aan te kloppen. Een week later stond ik voor het Gentse OU-studiecentrum, een mooi wit herenhuis dat zich bevond aan het Sint-Pietersplein. Een OU-medewerkster deed open en ik zag binnen tientallen goedgevulde boekenrekken staan. Allemaal OU-cursussen? De dame informeerde mij routinematig en vriendelijk: ‘De Open Universiteit Nederland biedt een zeer flexibel afstandsonderwijs aan voor volwassenen, sinds enige tijd ook in Vlaanderen. Je kan er cursussen, korte opleidingen of een volwaardige universitaire opleiding volgen. Er is geen diploma vereist om toegelaten te worden. Je moet enkel meerderjarig zijn.’
‘Fijn, dat ben ik,’ glimlachte ik.
De medewerkster ging verder: ‘De cursussen en opleidingen zijn grotendeels gebaseerd op zelfstudie, maar de studenten krijgen wel begeleiding vanuit de studiecentra.’ Dat was toen ideaal voor mij.
En zo beantwoordde zij al mijn vragen, leidde mij even rond en adviseerde mij om enkele cursussen in te kijken. Ik schreef mij ter plekke in voor een basiscursus rechten. Dat was achteraf gezien een foute en overhaaste keuze geweest en dus bedacht ik mij en besloot om de OU-richting psychologie te gaan studeren. De diploma's uitgereikt door de Open Universiteit waren echter Nederlandse diploma's. Sinds september 2010 is er een afspraak dat er automatisch een niveaugelijkwaardigheid is tussen de Nederlandse en Vlaamse OU-diploma's.
Toen ik aan mijn OU-studie begon, stond dit universitair afstandsonderwijs nog in zijn kinderschoenen. Je kreeg drie uur de tijd om een tentamen te doen, in een studiecentrum naar keuze. De eerste tentamens moest je toen nog met potlood en papier afleggen en dan moest je zes lange maanden wachten om je resultaat te weten te komen. Met wat geluk lag er een certificaat in je brievenbus. Oef, een voldoende. En dan snel een volgende cursus bestellen. Mettertijd kreeg je in het tentamenlokaal een computer voor je neus gezet en verschenen de vragen daarop, nog steeds multiple choice. Het resultaat kon je dan al na twee weken checken, thuis op je OU-account. Rond 2014 ging het nog wat sneller: om het tentamen te beëindigen duwde je op een knop onderaan je beeldscherm en dan wist je meteen of je geslaagd was voor het tentamen. Daar had ik het wat lastig mee en dus stopte ik na een kwarteeuw studie.
Wat geniet mijn OU-brein nog enorm na van deze IQ-boost. En jawel, de komende vijfentwintig jaar ga ik mijn hongerige hersenen blijven spijzen. Met moeilijk verteerbare boeken uit de stadsbibliotheek weliswaar.
Ik denk nog vaak met veel plezier terug aan mijn eerste tentamen in 1992 bij de Nederlandse Open Universiteit, afgekort OU. Jarenlang had ik intellectueel op mijn honger gezeten en dus verslond mijn brein deze vierdelige cursus in twee maanden tijd. De OU-tentamenmethode van 80 multiple-choice vragen lag mij volledig. Ik behaalde vlotjes een 8, een voldoende dus.
In 1992 was ik volop aan het herstellen van een burn-out en was net uit een mentaal coma ontwaakt. De arts had na een IQ-test geconcludeerd dat ik nooit meer zou kunnen studeren. Omdat ik mijn studie Latijn-Grieks niet had voltooid, raadden mijn hoopvolle ouders mij aan om toch maar eens bij de Open Universiteit aan te kloppen. Een week later stond ik voor het Gentse OU-studiecentrum, een mooi wit herenhuis dat zich bevond aan het Sint-Pietersplein. Een OU-medewerkster deed open en ik zag binnen tientallen goedgevulde boekenrekken staan. Allemaal OU-cursussen? De dame informeerde mij routinematig en vriendelijk: ‘De Open Universiteit Nederland biedt een zeer flexibel afstandsonderwijs aan voor volwassenen, sinds enige tijd ook in Vlaanderen. Je kan er cursussen, korte opleidingen of een volwaardige universitaire opleiding volgen. Er is geen diploma vereist om toegelaten te worden. Je moet enkel meerderjarig zijn.’
‘Fijn, dat ben ik,’ glimlachte ik.
De medewerkster ging verder: ‘De cursussen en opleidingen zijn grotendeels gebaseerd op zelfstudie, maar de studenten krijgen wel begeleiding vanuit de studiecentra.’ Dat was toen ideaal voor mij.
En zo beantwoordde zij al mijn vragen, leidde mij even rond en adviseerde mij om enkele cursussen in te kijken. Ik schreef mij ter plekke in voor een basiscursus rechten. Dat was achteraf gezien een foute en overhaaste keuze geweest en dus bedacht ik mij en besloot om de OU-richting psychologie te gaan studeren. De diploma's uitgereikt door de Open Universiteit waren echter Nederlandse diploma's. Sinds september 2010 is er een afspraak dat er automatisch een niveaugelijkwaardigheid is tussen de Nederlandse en Vlaamse OU-diploma's.
Toen ik aan mijn OU-studie begon, stond dit universitair afstandsonderwijs nog in zijn kinderschoenen. Je kreeg drie uur de tijd om een tentamen te doen, in een studiecentrum naar keuze. De eerste tentamens moest je toen nog met potlood en papier afleggen en dan moest je zes lange maanden wachten om je resultaat te weten te komen. Met wat geluk lag er een certificaat in je brievenbus. Oef, een voldoende. En dan snel een volgende cursus bestellen. Mettertijd kreeg je in het tentamenlokaal een computer voor je neus gezet en verschenen de vragen daarop, nog steeds multiple choice. Het resultaat kon je dan al na twee weken checken, thuis op je OU-account. Rond 2014 ging het nog wat sneller: om het tentamen te beëindigen duwde je op een knop onderaan je beeldscherm en dan wist je meteen of je geslaagd was voor het tentamen. Daar had ik het wat lastig mee en dus stopte ik na een kwarteeuw studie.
Wat geniet mijn OU-brein nog enorm na van deze IQ-boost. En jawel, de komende vijfentwintig jaar ga ik mijn hongerige hersenen blijven spijzen. Met moeilijk verteerbare boeken uit de stadsbibliotheek weliswaar.