Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
YES THIS IS TRILLER
De Bosnische ex-vrouw van mijn broer Tom is door veel watertjes gezwommen. Als kind behaalde Leonida vanaf het eerste schooljaar uitstekende resultaten voor wiskunde, talen en biologie. En zo werd haar hoge intelligentie al snel ontdekt door de leraren. Ook haar eenvoudige Koerdische ouders hadden in de wieg haar pientere koffiebruine oogjes meteen opgemerkt.
Toen een communistische topfunctionaris haar een beurs aanbood om in Amerika te gaan studeren voor tolk Arabisch-Engels, greep Leonida deze kans dan ook met beide handen. Ze verkoos om per schip te reizen. En ja er ging een Nieuwe Wereld voor haar open. Ze genoot daar volop van het decadente uitgaansleven. Zo zwom ze vaak naakt met haar vrienden in de Stille Oceaan. En op de meeste foto's is zij te zien met een brede grijns, glaasje martini in de hand. Nadat ze haar masterdiploma had verzilverd, keerde deze mooie jonge vrouw terug naar Sarajevo.
Kort daarna vond ze een brief in haar postbus, afzender Kremlin. Men vroeg haar om voor president Brezjnev te komen werken. De jongedame besprak dat die winteravond met haar ouders en een week later nam de uitverkorene de trein naar Moskou samen met haar jongere broer Aladdin, een succesvolle balletdanser. Ze kwam in contact met ministers en magistraten waar ze urenlang mee discussiëerde. Mijn moeder dacht ooit dat haar schoondochter deze hoge functie toen gebruikte als dekmantel voor spionage. En ook balletdansers hebben vaak een dubbele agenda. Had mijn moeder in haar jeugd iets te veel 'ambassade-romans' gelezen?
Twee jaar later woonde ze weer in Bosnië maar daar woedde plots een burgeroorlog. Leonida probeerde nog voor het geweld te vluchten maar werd tegengehouden door enkele zwaarbewapende Servische soldaten. Ze werd meegenomen naar een gevangenkamp. Daar heeft ze iets meegemaakt dat niet erg koosjer was. Tijdens haar huwelijksleven met mijn broer heeft ze amper iets over deze traumatische gebeurtenis gelost.
Maar dan smolt de zwarte sneeuw volledig weg bij een hemelse zonneschijn. De blauwhelmen bevrijdden de halfdoden uit hun benarde situatie, de ellende was eindelijk voorbij. Ook voor de kranige Leonida.
Leonida gaf kort daarna een tijdje les Engels in Egypte en vloog vervolgens naar het bruisende Brussel om vanuit een loft voor het Haagse Joegoslavië-tribunaal te tolken. Er was dichtbij haar woonst een hotel waar vele diplomaten samenkwamen. Ze kreeg toestemming om thuiswerk te doen, weliswaar met de nodige veiligheidsmaatregelen zodat niemand ooit de vertalingen in handen kreeg. Leonida heeft wellicht ook papieren moeten ondertekenen van zwijgplicht om te kunnen trouwen met mijn broer. Tom mocht zich de eerste maanden na hun kennismaking niet verder dan een straal van 5 kilometer van de wijk begeven. Zoals ik jaren later tijdens het baby-sitten 'toevallig' had ontdekt, heeft ze ook vertalingen gedaan voor Clinton.
Ja, dit verhaal lijkt wel een thriller zoals de meeste van mijn family stories. Die klinken zo ongelooflijk dat men ze zelfs in de boekenwinkels niet vindt bij de rubriek 'Waargebeurd'.
De Bosnische ex-vrouw van mijn broer Tom is door veel watertjes gezwommen. Als kind behaalde Leonida vanaf het eerste schooljaar uitstekende resultaten voor wiskunde, talen en biologie. En zo werd haar hoge intelligentie al snel ontdekt door de leraren. Ook haar eenvoudige Koerdische ouders hadden in de wieg haar pientere koffiebruine oogjes meteen opgemerkt.
Toen een communistische topfunctionaris haar een beurs aanbood om in Amerika te gaan studeren voor tolk Arabisch-Engels, greep Leonida deze kans dan ook met beide handen. Ze verkoos om per schip te reizen. En ja er ging een Nieuwe Wereld voor haar open. Ze genoot daar volop van het decadente uitgaansleven. Zo zwom ze vaak naakt met haar vrienden in de Stille Oceaan. En op de meeste foto's is zij te zien met een brede grijns, glaasje martini in de hand. Nadat ze haar masterdiploma had verzilverd, keerde deze mooie jonge vrouw terug naar Sarajevo.
Kort daarna vond ze een brief in haar postbus, afzender Kremlin. Men vroeg haar om voor president Brezjnev te komen werken. De jongedame besprak dat die winteravond met haar ouders en een week later nam de uitverkorene de trein naar Moskou samen met haar jongere broer Aladdin, een succesvolle balletdanser. Ze kwam in contact met ministers en magistraten waar ze urenlang mee discussiëerde. Mijn moeder dacht ooit dat haar schoondochter deze hoge functie toen gebruikte als dekmantel voor spionage. En ook balletdansers hebben vaak een dubbele agenda. Had mijn moeder in haar jeugd iets te veel 'ambassade-romans' gelezen?
Twee jaar later woonde ze weer in Bosnië maar daar woedde plots een burgeroorlog. Leonida probeerde nog voor het geweld te vluchten maar werd tegengehouden door enkele zwaarbewapende Servische soldaten. Ze werd meegenomen naar een gevangenkamp. Daar heeft ze iets meegemaakt dat niet erg koosjer was. Tijdens haar huwelijksleven met mijn broer heeft ze amper iets over deze traumatische gebeurtenis gelost.
Maar dan smolt de zwarte sneeuw volledig weg bij een hemelse zonneschijn. De blauwhelmen bevrijdden de halfdoden uit hun benarde situatie, de ellende was eindelijk voorbij. Ook voor de kranige Leonida.
Leonida gaf kort daarna een tijdje les Engels in Egypte en vloog vervolgens naar het bruisende Brussel om vanuit een loft voor het Haagse Joegoslavië-tribunaal te tolken. Er was dichtbij haar woonst een hotel waar vele diplomaten samenkwamen. Ze kreeg toestemming om thuiswerk te doen, weliswaar met de nodige veiligheidsmaatregelen zodat niemand ooit de vertalingen in handen kreeg. Leonida heeft wellicht ook papieren moeten ondertekenen van zwijgplicht om te kunnen trouwen met mijn broer. Tom mocht zich de eerste maanden na hun kennismaking niet verder dan een straal van 5 kilometer van de wijk begeven. Zoals ik jaren later tijdens het baby-sitten 'toevallig' had ontdekt, heeft ze ook vertalingen gedaan voor Clinton.
Ja, dit verhaal lijkt wel een thriller zoals de meeste van mijn family stories. Die klinken zo ongelooflijk dat men ze zelfs in de boekenwinkels niet vindt bij de rubriek 'Waargebeurd'.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DUKE ELLINGTON'S BIG BAND
I take the train to Saint- Louis
with three little words on my
mind, but maybe they won't
mean a thing to you, girl.
Love is the saddest tale even
with a cocktail for two ! Oh babe,
someday I'll buy you a house by
the sea, so I'm beginning to see
the light but next week I' ll be
blue again and not satisfied.
So, come to me, baby ! Do !
I guess it was a slip of the lip !
Stop the train and drop me off
in Memphis where my big band
won't take my love for granted !
Isn't love the strangest thing
if it ain't got that... swing ?
BILLIE ON HOLIDAY
Careless summerlove
could you be mine ?
Who loves you anyway? Me, myself and I...?
The way you look tonight...breaks
my foolish heart.
I can 't give you anything but love !
So the mood that I'm in, is yours and mine....
twenty-four hours a day.
But you let me down !
Please don't talk about me when I' m gone.
Because this was my last love affair. I'm already flying back home !
To a nightclub where my stormy blues belong.....
I take the train to Saint- Louis
with three little words on my
mind, but maybe they won't
mean a thing to you, girl.
Love is the saddest tale even
with a cocktail for two ! Oh babe,
someday I'll buy you a house by
the sea, so I'm beginning to see
the light but next week I' ll be
blue again and not satisfied.
So, come to me, baby ! Do !
I guess it was a slip of the lip !
Stop the train and drop me off
in Memphis where my big band
won't take my love for granted !
Isn't love the strangest thing
if it ain't got that... swing ?
BILLIE ON HOLIDAY
Careless summerlove
could you be mine ?
Who loves you anyway? Me, myself and I...?
The way you look tonight...breaks
my foolish heart.
I can 't give you anything but love !
So the mood that I'm in, is yours and mine....
twenty-four hours a day.
But you let me down !
Please don't talk about me when I' m gone.
Because this was my last love affair. I'm already flying back home !
To a nightclub where my stormy blues belong.....
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
YOU'RE A RAINBOW TOO
Met deze tekst kom ik nu eindelijk uit mijn antieke eiken kast want ik ben zoals de homoseksuele schrijver Gerard Reve hoewel ik enkel op vrouwen val. In de woonkamer hoor ik nu de stem van mijn inmiddels overleden vader : "Dat moet je mij toch eens even uitleggen, Cloclo."
Met mijn zeventigjarige sportvriend Eugène, een gedragsbioloog, had ik in het fitnesscenter ooit een interessant gesprek. Hij sprak: "Elke mens beweegt zich tijdens zijn leven op een continuum van hetero, biseksueel en homo/lesbienne. Mensen die anders geaard zijn, vallen onder de noemer Lgbtqia+: en hun symbool is de regenboog."
Ik glimlachte: inderdaad, vooral in je puberteit zoek je naar je seksuele voorkeur met allerlei experimenten als gevolg. Op die leeftijd zie je vaak twee jongens of studentes samen fietsen of tennissen als vrienden, maar is vriendschap dan geen vorm van liefde of verliefdheid?
En ik bedenk: "Is het Gods wil dat twee ouwe mannen samen het bed delen? Of dat de uitgang plots een ingang wordt? Is het gezond om onder het mes te gaan en zomaar van geslacht te veranderen? Wie zal het zeggen? Kim Kardashian?"
We hebben allemaal onze vrouwelijke en mannelijke kantjes. Maar sommige hersenkronkels begrijp ik niet: een man die vrouw wil worden maar toch liever een dame kust van kop tot teen. Maar het kan nog gekker: ooit zag ik op tv een transgendervrouw en transgenderman huwen: hij in een zaadwit gesluierd trouwkleed en zij in driedelig kostuum, het liefst met wat haargroei op het gezicht. Ach ja, ze straalden allebei van geluk, dat is het allerbelangrijkste.
Ik googel nu even en lees:
Lgbtqia+: staat voor het volgende:
Lesbian: vrouw die zich romantisch en/of seksueel aangetrokken voelt tot andere vrouwen.
Gay: man die op mannen valt of algemene term gebruikt door LBQ-personen.
Bisexual: personen die op zowel hetzelfde als het andere geslacht vallen. Je hebt ook nog bi+, dat is een koepelterm die aangeeft dat iemand op meer dan één genderidentiteit valt, maar niet beperkt tot man/vrouw.
Trans: trans kan staan voor transgender, mensen die zich niet thuis voelen in het lichaam waar ze in geboren zijn. Het kan ook staan voor transseksueel, die term werd vroeger gebruikt voor trans personen die kozen voor geslachtsbevestigende operaties, maar is volgens Cavaria verouderd taalgebruik met zelfs een negatieve bijklank omdat het niet inclusief is voor veel trans personen.
Queer: overkoepelende term voor iedereen die zich niet heteroseksueel voelt.
Intersex: intersekse personen hebben geslachtskenmerken van beide geslachten en vallen dus niet binnen de klassieke tweedeling man/vrouw.
Asexual: aseks.
+: de plus staat voor alle andere geslachten, seksuele oriëntaties en genderidentiteiten dan degenen die hierboven vermeld staan.
Elk jaar is er de Gay Pride Parade in Brussel. Daar zingen en dansen dan de vrolijke andersgeaarde feestvierders, terwijl ze bij het Atomium roepen naar de misprijzende burgers : "Hey you you, you're a rainbow too."
Met deze tekst kom ik nu eindelijk uit mijn antieke eiken kast want ik ben zoals de homoseksuele schrijver Gerard Reve hoewel ik enkel op vrouwen val. In de woonkamer hoor ik nu de stem van mijn inmiddels overleden vader : "Dat moet je mij toch eens even uitleggen, Cloclo."
Met mijn zeventigjarige sportvriend Eugène, een gedragsbioloog, had ik in het fitnesscenter ooit een interessant gesprek. Hij sprak: "Elke mens beweegt zich tijdens zijn leven op een continuum van hetero, biseksueel en homo/lesbienne. Mensen die anders geaard zijn, vallen onder de noemer Lgbtqia+: en hun symbool is de regenboog."
Ik glimlachte: inderdaad, vooral in je puberteit zoek je naar je seksuele voorkeur met allerlei experimenten als gevolg. Op die leeftijd zie je vaak twee jongens of studentes samen fietsen of tennissen als vrienden, maar is vriendschap dan geen vorm van liefde of verliefdheid?
En ik bedenk: "Is het Gods wil dat twee ouwe mannen samen het bed delen? Of dat de uitgang plots een ingang wordt? Is het gezond om onder het mes te gaan en zomaar van geslacht te veranderen? Wie zal het zeggen? Kim Kardashian?"
We hebben allemaal onze vrouwelijke en mannelijke kantjes. Maar sommige hersenkronkels begrijp ik niet: een man die vrouw wil worden maar toch liever een dame kust van kop tot teen. Maar het kan nog gekker: ooit zag ik op tv een transgendervrouw en transgenderman huwen: hij in een zaadwit gesluierd trouwkleed en zij in driedelig kostuum, het liefst met wat haargroei op het gezicht. Ach ja, ze straalden allebei van geluk, dat is het allerbelangrijkste.
Ik googel nu even en lees:
Lgbtqia+: staat voor het volgende:
Lesbian: vrouw die zich romantisch en/of seksueel aangetrokken voelt tot andere vrouwen.
Gay: man die op mannen valt of algemene term gebruikt door LBQ-personen.
Bisexual: personen die op zowel hetzelfde als het andere geslacht vallen. Je hebt ook nog bi+, dat is een koepelterm die aangeeft dat iemand op meer dan één genderidentiteit valt, maar niet beperkt tot man/vrouw.
Trans: trans kan staan voor transgender, mensen die zich niet thuis voelen in het lichaam waar ze in geboren zijn. Het kan ook staan voor transseksueel, die term werd vroeger gebruikt voor trans personen die kozen voor geslachtsbevestigende operaties, maar is volgens Cavaria verouderd taalgebruik met zelfs een negatieve bijklank omdat het niet inclusief is voor veel trans personen.
Queer: overkoepelende term voor iedereen die zich niet heteroseksueel voelt.
Intersex: intersekse personen hebben geslachtskenmerken van beide geslachten en vallen dus niet binnen de klassieke tweedeling man/vrouw.
Asexual: aseks.
+: de plus staat voor alle andere geslachten, seksuele oriëntaties en genderidentiteiten dan degenen die hierboven vermeld staan.
Elk jaar is er de Gay Pride Parade in Brussel. Daar zingen en dansen dan de vrolijke andersgeaarde feestvierders, terwijl ze bij het Atomium roepen naar de misprijzende burgers : "Hey you you, you're a rainbow too."
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TAAL-INGENIEUR
Al sinds mijn kindertijd keek ik met enige jaloersheid op naar mijn broer Tom. Hij wist reeds als kleuter wat hij wilde worden: piloot of electronika-ingenieur Dat was ook de wens van mijn ouders alsook van onze strenge tante Berna, die op haar twintigste een affaire had met een Congolese piloot en nadien met een ander stamhoofd, een ingenieur. Van mij werd verwacht dat ik een brave huisarts zou worden. Maar al snel werd ik een rebel without a cause en liep veel te vroeg de meisjes van de naburige nonnenschool achterna. Ik spijbelde vaak met als gevolg: ik werd een vroegtijdige schoolverlater en verzilverde dus geen diploma Latijn-Grieks op mijn achttiende verjaardag, waardoor ik mij alweer te pletter dronk in een louche kroeg. Onder invloed van de psychedelische muziek van The Beatles en The Stones.
Vijf jaar later zat ik aan de grond en behaalde Tom zijn waardevolle ingenieursdiploma aan de Gentse universiteit. Ik werd zo nijdig dat ik hem probeerde af te kraken maar dat lukte niet. Ik daagde hem zelfs uit om een potje te schaken, waarbij Tom mij steeds na zeven zetten versloeg. En dat was alweer een reden voor mij om chagrijnig te doen tegen mijn succesvolle broer. En ja, tijdens mijn burn-out had ik nog een veel korter lontje. Eén verkeerde zin, woord of schampende intonatie van hem en ik ontplofte. Na een fikse ruzie op Oudjaar 1995 vluchtte mijn broer weg voor mijn razernij en reed met zijn auto naar Brussel.
Gedurende drie maanden had hij niets meer van zich laten horen, tot grote ongerustheid van mijn ouders.Toen hij plots aan onze voordeur stond, stelde hij zijn nieuwe vlam voor, de Bosnische Leonida. En zoals mijn trouwe lezers allang weten: ze had een topfunctie bij het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag. En raar maar waar, ik gunde het mijn broertje, ik was immers blij dat hij nog in leven was.
Ik en Tom zijn nooit beste maatjes geworden, ook in mijn poëzie geloofde hij niet en nog minder in mijn gespeelde vriendelijkheid. Ja, we zijn Kaïn en Abel tot in de eeuwigheid.
Vanmiddag waren ik en moeder uitgenodigd in een kasteel. Mijn broer had tijdens een carnavalsfeest onlangs Cyriel ontmoet, een baron en vrijgezel. Mijn big brother heeft al enkele keren bij hem gelogeerd. En dus wilde Tom vandaag onze verjaardag vieren en een twintigtal mensen aan de grote ronde tafel zien eten en drinken.
Helaas, mijn moeder heeft de laatste dagen te veel last van haar nieuwe tandprothese waardoor ze amper kan praten en al zeker niet het barbecuevlees kan kauwen dat in de tuin van Cyriel was voorzien. En dus waren we beiden niet aanwezig op het zonnig feestje.
Ja, mijn broer maakte mij vandaag alweer afgunstig, dit keer met mooie foto's van zijn universiteitsvrienden in dat kasteel ergens in de bossen. En toch overwon ik weer mijn jaloersheid via mijn nieuwste gedicht gecreëerd met AI, jawel Artificiële Intelligentie. Want plots kreeg ik bij het schrijven van deze tekst een ingeving: ik roep mezelf ook uit tot ingenieur: taal-ingenieur.
DE TAAL-INGENIEUR
Er is een groot man in het land
ja mijn broer, zit vol technologie,
terwijl ik, de poëet, dromen brandt
en hij maakt stromen en energie
Samen een creatief verband
In letters vind ik mijn kracht.
De ingenieur met zijn stroom
als dichter zoek ik in de nacht,
Hij bouwer van elk technische droom
Onze vriendschap is oprecht onecht
Zo rivaliseren wij samen in één lied,
Een wereld waarin m'n kunst bekvecht
en ik me zonet tot taal-ingenieur uitriep
(c)laudeAI 2025
Als ik heel eerlijk mag zijn: ik dicht beter zonder dat hele AI-gedoe. Een mensenbrein is immers zoveel intelligenter dan een AI-robot die denkt dat hij taal-ingenieur is. Deze titel komt enkel mij toe en zal een dezer dagen op mijn nieuwste visitekaartjes worden gedrukt.
Al sinds mijn kindertijd keek ik met enige jaloersheid op naar mijn broer Tom. Hij wist reeds als kleuter wat hij wilde worden: piloot of electronika-ingenieur Dat was ook de wens van mijn ouders alsook van onze strenge tante Berna, die op haar twintigste een affaire had met een Congolese piloot en nadien met een ander stamhoofd, een ingenieur. Van mij werd verwacht dat ik een brave huisarts zou worden. Maar al snel werd ik een rebel without a cause en liep veel te vroeg de meisjes van de naburige nonnenschool achterna. Ik spijbelde vaak met als gevolg: ik werd een vroegtijdige schoolverlater en verzilverde dus geen diploma Latijn-Grieks op mijn achttiende verjaardag, waardoor ik mij alweer te pletter dronk in een louche kroeg. Onder invloed van de psychedelische muziek van The Beatles en The Stones.
Vijf jaar later zat ik aan de grond en behaalde Tom zijn waardevolle ingenieursdiploma aan de Gentse universiteit. Ik werd zo nijdig dat ik hem probeerde af te kraken maar dat lukte niet. Ik daagde hem zelfs uit om een potje te schaken, waarbij Tom mij steeds na zeven zetten versloeg. En dat was alweer een reden voor mij om chagrijnig te doen tegen mijn succesvolle broer. En ja, tijdens mijn burn-out had ik nog een veel korter lontje. Eén verkeerde zin, woord of schampende intonatie van hem en ik ontplofte. Na een fikse ruzie op Oudjaar 1995 vluchtte mijn broer weg voor mijn razernij en reed met zijn auto naar Brussel.
Gedurende drie maanden had hij niets meer van zich laten horen, tot grote ongerustheid van mijn ouders.Toen hij plots aan onze voordeur stond, stelde hij zijn nieuwe vlam voor, de Bosnische Leonida. En zoals mijn trouwe lezers allang weten: ze had een topfunctie bij het Joegoslavië-tribunaal in Den Haag. En raar maar waar, ik gunde het mijn broertje, ik was immers blij dat hij nog in leven was.
Ik en Tom zijn nooit beste maatjes geworden, ook in mijn poëzie geloofde hij niet en nog minder in mijn gespeelde vriendelijkheid. Ja, we zijn Kaïn en Abel tot in de eeuwigheid.
Vanmiddag waren ik en moeder uitgenodigd in een kasteel. Mijn broer had tijdens een carnavalsfeest onlangs Cyriel ontmoet, een baron en vrijgezel. Mijn big brother heeft al enkele keren bij hem gelogeerd. En dus wilde Tom vandaag onze verjaardag vieren en een twintigtal mensen aan de grote ronde tafel zien eten en drinken.
Helaas, mijn moeder heeft de laatste dagen te veel last van haar nieuwe tandprothese waardoor ze amper kan praten en al zeker niet het barbecuevlees kan kauwen dat in de tuin van Cyriel was voorzien. En dus waren we beiden niet aanwezig op het zonnig feestje.
Ja, mijn broer maakte mij vandaag alweer afgunstig, dit keer met mooie foto's van zijn universiteitsvrienden in dat kasteel ergens in de bossen. En toch overwon ik weer mijn jaloersheid via mijn nieuwste gedicht gecreëerd met AI, jawel Artificiële Intelligentie. Want plots kreeg ik bij het schrijven van deze tekst een ingeving: ik roep mezelf ook uit tot ingenieur: taal-ingenieur.
DE TAAL-INGENIEUR
Er is een groot man in het land
ja mijn broer, zit vol technologie,
terwijl ik, de poëet, dromen brandt
en hij maakt stromen en energie
Samen een creatief verband
In letters vind ik mijn kracht.
De ingenieur met zijn stroom
als dichter zoek ik in de nacht,
Hij bouwer van elk technische droom
Onze vriendschap is oprecht onecht
Zo rivaliseren wij samen in één lied,
Een wereld waarin m'n kunst bekvecht
en ik me zonet tot taal-ingenieur uitriep
(c)laudeAI 2025
Als ik heel eerlijk mag zijn: ik dicht beter zonder dat hele AI-gedoe. Een mensenbrein is immers zoveel intelligenter dan een AI-robot die denkt dat hij taal-ingenieur is. Deze titel komt enkel mij toe en zal een dezer dagen op mijn nieuwste visitekaartjes worden gedrukt.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE JOODSE PIANISTE
Ik lees momenteel een boek over de beroemde joodse pianiste Alice Herz-Sommer (Praag, 26 november 1903 – Londen, 23 februari 2014) Ze overleefde de Holocaust dankzij haar vele optredens in een concentratiekamp. Haar levensverhaal 'De pianiste van Theresienstadt' is geschreven door Caroline Stoessinger.
In haar jeugd kwam Alice veelvuldig in contact met de joodse schrijver Franz Kafka. Toen de oorlog begon, was de Tsjechische Alice in Europa aan het doorbreken als een jong aanstormend talent zoals men dat vaak zegt over muzikale wonders.
Ze werd in 1943 samen met haar man Leopold en hun zesjarige zoontje gedeporteerd naar het concentratiekamp Theresienstadt. Haar man overleed een jaar later in kamp Dachau.
Alice vestigde zich na het einde van de Hitler-terreur in Israël waar ze, naar eigen zeggen, intens gelukkig was. Als virtuoos pianiste maakte ze daar ook veel furore en gaf er graag muziekles. In 1986 verhuisde ze naar Londen. Haar zoon overleed daar in 2001. In 2012 verscheen dus 'De pianiste van Theresienstadt' uit waarin zij haar levensverhaal uiteenzette. Ze was toen 108 jaar en op dat moment de oudste Holocaust-overlevende.
Ik heb nooit begrepen waarom een mens een ander volk zo kan haten. En ik snap nog minder waarom er als gevolg daarvan zulke wreedheden tegenover andere rassen plaatsvinden. Al jaren denk ik er diep over na, maar ik heb geen antwoord gevonden.
Onlangs werd ik plots om twee uur 's nachts gewekt door pianomuziek van mijn nieuwe buren in het appartement pal boven mij. Ze waren vorige week met de ladderlift allerlei meubelen naar de zestiende etage aan het overbrengen. Deze mensen waren van vreemde origine. Ik zag ook hoe zij uiterst voorzichtig een mooie vleugelpiano over het balkon naar binnen trokken.
Ach ja, enkele nachten later om vier uur hoorde ik alweer die pianomuziek. Ik ontwaakte uit een diepe slaap, ik hoorde ook hun opgewonden stemmen en dus stond ik lichtjes geïrriteerd op voor een straffe kop koffie.
En zondagnacht weer hetzelfde liedje, nu om klokslag 12 uur. Ik probeerde verder te slapen, tevergeefs. Ik begon deze mensen te vervloeken en riep: "Hey, kan het wat stiller?"
En nu ben ik twee uren geleden wakker geschoten rond 5u, ik hoorde the piano-man again. Ik riep nu wat luider richting plafond:"Keer terug naar jullie land of ik...!"
Ik schrok enorm van mezelf. En plots kreeg ik het antwoord op mijn jarenlang gepeins over xenofobie.
Ik wil echter verdraagzaam blijven en dus besluit ik om zoveel mogelijk te genieten van de gratis pianoconcerten zoals destijds de Duitse kampbewakers dat deden bij de honderd optredens van Alice Herz. Zij speelde daar vele sonates van Beethoven en meerdere keren de etudes van Chopin. Jawel, zij was de optimistische en strijdvaardige pianiste van Theresienstadt.
Mijn slaaptekort haal ik dan wel in met een dagelijks middagdutje
Ik lees momenteel een boek over de beroemde joodse pianiste Alice Herz-Sommer (Praag, 26 november 1903 – Londen, 23 februari 2014) Ze overleefde de Holocaust dankzij haar vele optredens in een concentratiekamp. Haar levensverhaal 'De pianiste van Theresienstadt' is geschreven door Caroline Stoessinger.
In haar jeugd kwam Alice veelvuldig in contact met de joodse schrijver Franz Kafka. Toen de oorlog begon, was de Tsjechische Alice in Europa aan het doorbreken als een jong aanstormend talent zoals men dat vaak zegt over muzikale wonders.
Ze werd in 1943 samen met haar man Leopold en hun zesjarige zoontje gedeporteerd naar het concentratiekamp Theresienstadt. Haar man overleed een jaar later in kamp Dachau.
Alice vestigde zich na het einde van de Hitler-terreur in Israël waar ze, naar eigen zeggen, intens gelukkig was. Als virtuoos pianiste maakte ze daar ook veel furore en gaf er graag muziekles. In 1986 verhuisde ze naar Londen. Haar zoon overleed daar in 2001. In 2012 verscheen dus 'De pianiste van Theresienstadt' uit waarin zij haar levensverhaal uiteenzette. Ze was toen 108 jaar en op dat moment de oudste Holocaust-overlevende.
Ik heb nooit begrepen waarom een mens een ander volk zo kan haten. En ik snap nog minder waarom er als gevolg daarvan zulke wreedheden tegenover andere rassen plaatsvinden. Al jaren denk ik er diep over na, maar ik heb geen antwoord gevonden.
Onlangs werd ik plots om twee uur 's nachts gewekt door pianomuziek van mijn nieuwe buren in het appartement pal boven mij. Ze waren vorige week met de ladderlift allerlei meubelen naar de zestiende etage aan het overbrengen. Deze mensen waren van vreemde origine. Ik zag ook hoe zij uiterst voorzichtig een mooie vleugelpiano over het balkon naar binnen trokken.
Ach ja, enkele nachten later om vier uur hoorde ik alweer die pianomuziek. Ik ontwaakte uit een diepe slaap, ik hoorde ook hun opgewonden stemmen en dus stond ik lichtjes geïrriteerd op voor een straffe kop koffie.
En zondagnacht weer hetzelfde liedje, nu om klokslag 12 uur. Ik probeerde verder te slapen, tevergeefs. Ik begon deze mensen te vervloeken en riep: "Hey, kan het wat stiller?"
En nu ben ik twee uren geleden wakker geschoten rond 5u, ik hoorde the piano-man again. Ik riep nu wat luider richting plafond:"Keer terug naar jullie land of ik...!"
Ik schrok enorm van mezelf. En plots kreeg ik het antwoord op mijn jarenlang gepeins over xenofobie.
Ik wil echter verdraagzaam blijven en dus besluit ik om zoveel mogelijk te genieten van de gratis pianoconcerten zoals destijds de Duitse kampbewakers dat deden bij de honderd optredens van Alice Herz. Zij speelde daar vele sonates van Beethoven en meerdere keren de etudes van Chopin. Jawel, zij was de optimistische en strijdvaardige pianiste van Theresienstadt.
Mijn slaaptekort haal ik dan wel in met een dagelijks middagdutje
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
VENI VIDI VICI
Jawel, al jaren volg ik op tv het nog steeds populaire Duitse tv-feuilleton 'Sturm der Liebe'. Moeder had de serie 'ontdekt' in 2006 toen ze in een sportcentrum op een loopband stond te joggen. Er hingen vijf tv-screens aan de muur en daar verscheen een reclamespot over de Duitse novelle. En dus keken wij vervolgens vijf avonden per week naar de intriges in Hotel Fürstenhof. Het werd telkens weer een uurtje puur intens genot. De acteurs moesten soms diep gaan in hun filmrol, de hoofdpersonages werden immers ontvoerd, gemarteld of kwamen onschuldig in de cel te zitten. Ook in een diepe coma liggen en zelfs medicatie nemen en in een psychiatrie wegkwijnen, behoren tot de uitdagingen voor het lot bestemde koppel. Maar de allerergste pijn ervaren zij ook: liefdesverdriet als hun tegenspeler hun droompartner wegkaapt.
En elk personage krijgt een liefje, of hij of zij nu de rol speelt van wijnsommelier of fitnesstrainer, kokkin of poetsdame. Het is ook een gevecht tussen het goede en het kwade waarbij de laatste schijnbaar aan het langst einde trekt, de kijker geraakt verontwaardigd, ontmoedigd en zelfs boos, ze vergeten dat het allemaal maar cinéma is, de opzet van de makers van het feuilleton is dus na twintig seizoenen nog steeds geslaagd. Na veel drama en gevaar verzetten de helden zich, vechten als leeuwen en trouwen met opgeheven hoofd met de liefde van hun leven , het wordt één groot feest van gelukwensen en champagne. En dan komen er weer twee nieuwe toekomstige geliefden de hoofdrol vervullen, de ene maakt pralines of werkt in de rozentuin van dat mooie grote hotel, de ander experimenteert met parfum. Ook het geloof in een 'Hoger Wezen' komt vaak aan bod, alsook 'het spirituele'. Maar een glaasje whisky om te ontspannen tussen de spanningen door mag zeker niet ontbreken. Ach, de sterren lusten er wel meer dan eentje aan de bar waar de werkneemster naar hun lovestory luistert. Het interieur van de kamers is ook picobello, vooral de bruidssuite waar men velen onder de lakens vindt terwijl er sluwe plannen worden gesmeed. Flirten en erotiek wordt subtiel gebracht.
Onlangs wilden moeder en ik zich via een tijdschrift inschrijven voor een autobusreis , om zo naar de set van Sturm der Liebe te reizen. Toen wij contact opnamen met de organisator bleek alles volzet. We waren teleurgesteld, moeder wilde hem zo graag zien: de mooie blonde jongeman met de felblauwe ogen van Martin Walde alias Vincent de veearts, die vaak in beeld komt in de paardenstallen. We noemen hem Julius Caesar vanwege zijn keizerlijke allures.
Ach ja, vandaag was weer een heel speciale dag in mijn bizarre leven. Ik wilde mijn dichtbundel 'Veni vidi vici' die ik in 2016 had laten drukken, afgeven aan een boekhandel in het Waasland Shoppingcenter. Van bij mij thuis is dat niet zo ver, tien minuutjes stappen, onder de brug en dan twee rijbanen oversteken.
Ik zag plots veel volk bij de boekhandel en dus maakte ik aanstalten om andere dingen te gaan kopen. Ik begon mij echter af te vragen waarom er zoveel drukte was. Ik hoorde ineens een hevig gekrijs van jonge dames. Ik probeerde dit geluid te lokaliseren.
Drie minuten later had ik een foto van de acteur Martin Walde, zijn handtekening op mijn dichtbundel, een kort gesprek en zelfs een handdruk.
Jawel, van de Sturm der Liebe cast waren vier recente acteurs vandaag afgereisd naar dat Shopping Center. Ja, de mooie blonde keizer zat op zijn troon en zijn honderden slaven stonden in de rij met smekende blik voor een selfie met hem. Ik had Martin in het vizier en met veel sluwe tactiek en strategie was ik erin geslaagd om sneller mijn doel te bereiken.
De acteur kwam, zag en overwon. And I, Claudius too.
Jawel, al jaren volg ik op tv het nog steeds populaire Duitse tv-feuilleton 'Sturm der Liebe'. Moeder had de serie 'ontdekt' in 2006 toen ze in een sportcentrum op een loopband stond te joggen. Er hingen vijf tv-screens aan de muur en daar verscheen een reclamespot over de Duitse novelle. En dus keken wij vervolgens vijf avonden per week naar de intriges in Hotel Fürstenhof. Het werd telkens weer een uurtje puur intens genot. De acteurs moesten soms diep gaan in hun filmrol, de hoofdpersonages werden immers ontvoerd, gemarteld of kwamen onschuldig in de cel te zitten. Ook in een diepe coma liggen en zelfs medicatie nemen en in een psychiatrie wegkwijnen, behoren tot de uitdagingen voor het lot bestemde koppel. Maar de allerergste pijn ervaren zij ook: liefdesverdriet als hun tegenspeler hun droompartner wegkaapt.
En elk personage krijgt een liefje, of hij of zij nu de rol speelt van wijnsommelier of fitnesstrainer, kokkin of poetsdame. Het is ook een gevecht tussen het goede en het kwade waarbij de laatste schijnbaar aan het langst einde trekt, de kijker geraakt verontwaardigd, ontmoedigd en zelfs boos, ze vergeten dat het allemaal maar cinéma is, de opzet van de makers van het feuilleton is dus na twintig seizoenen nog steeds geslaagd. Na veel drama en gevaar verzetten de helden zich, vechten als leeuwen en trouwen met opgeheven hoofd met de liefde van hun leven , het wordt één groot feest van gelukwensen en champagne. En dan komen er weer twee nieuwe toekomstige geliefden de hoofdrol vervullen, de ene maakt pralines of werkt in de rozentuin van dat mooie grote hotel, de ander experimenteert met parfum. Ook het geloof in een 'Hoger Wezen' komt vaak aan bod, alsook 'het spirituele'. Maar een glaasje whisky om te ontspannen tussen de spanningen door mag zeker niet ontbreken. Ach, de sterren lusten er wel meer dan eentje aan de bar waar de werkneemster naar hun lovestory luistert. Het interieur van de kamers is ook picobello, vooral de bruidssuite waar men velen onder de lakens vindt terwijl er sluwe plannen worden gesmeed. Flirten en erotiek wordt subtiel gebracht.
Onlangs wilden moeder en ik zich via een tijdschrift inschrijven voor een autobusreis , om zo naar de set van Sturm der Liebe te reizen. Toen wij contact opnamen met de organisator bleek alles volzet. We waren teleurgesteld, moeder wilde hem zo graag zien: de mooie blonde jongeman met de felblauwe ogen van Martin Walde alias Vincent de veearts, die vaak in beeld komt in de paardenstallen. We noemen hem Julius Caesar vanwege zijn keizerlijke allures.
Ach ja, vandaag was weer een heel speciale dag in mijn bizarre leven. Ik wilde mijn dichtbundel 'Veni vidi vici' die ik in 2016 had laten drukken, afgeven aan een boekhandel in het Waasland Shoppingcenter. Van bij mij thuis is dat niet zo ver, tien minuutjes stappen, onder de brug en dan twee rijbanen oversteken.
Ik zag plots veel volk bij de boekhandel en dus maakte ik aanstalten om andere dingen te gaan kopen. Ik begon mij echter af te vragen waarom er zoveel drukte was. Ik hoorde ineens een hevig gekrijs van jonge dames. Ik probeerde dit geluid te lokaliseren.
Drie minuten later had ik een foto van de acteur Martin Walde, zijn handtekening op mijn dichtbundel, een kort gesprek en zelfs een handdruk.
Jawel, van de Sturm der Liebe cast waren vier recente acteurs vandaag afgereisd naar dat Shopping Center. Ja, de mooie blonde keizer zat op zijn troon en zijn honderden slaven stonden in de rij met smekende blik voor een selfie met hem. Ik had Martin in het vizier en met veel sluwe tactiek en strategie was ik erin geslaagd om sneller mijn doel te bereiken.
De acteur kwam, zag en overwon. And I, Claudius too.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ONZE PESTATIEMAATSCHAPPIJ
Ach, ik hoor de lezer nu al denken:" Claude, in de titel ben je de letter 'R' vergeten te schrijven, moet zijn prestatie-maatschappij." Wel, ik ga het nu even hebben over onze 'pestatiemaatschappij' .
Onze samenleving bestaat uit veel jaloezie rond rijkdom en angst om straatarm te worden en dat uit zich in voortdurend pestgedrag tussen de mensen.Dat zie je vooral op de drukke rijbanen: de voorligger voor jou rijdt irritant traag waardoor je kostbare tijd verliest, je moet immers tijdig op dat trouwfeest geraken. Of als een chauffeur in een vreemde stad zijn weg zoekt, krijgt hij geen kans om naar het adres te zoeken, hij krijgt geen begrip, de automobilist achter jou begint te duwen. Hij heeft jarenlang hard gewerkt voor zijn luxe-wagen en heeft dus meer gepresteerd dan jou met je gammele karretje. Out of my way! Kortom, ook in onze mensenjungle geldt de wet van de sterkste.
Ook is er veel pesterij aan de kassa in de supermarkt, sommigen betalen niet met de creditkaart maar liever cash, ze hebben hun spaarpotje zonet geledigd en betalen cent per cent voor hun inkopen, hoe trager hoe liever. Anderen doen op hun manier ook mee aan de pestatiemaatschappij namelijk met een overvolle winkelkar waar ze ostentatief mee uitpakken, jij hebt immers enkel wat melk en brood in je boodschappenmandje. Maar je laten voorgaan, no way.
Ach ja, pestgedrag begint eigenlijk al vanaf de allereerste schooldag. kinderen van de hogere klasse hebben een duurdere boekentas, een grotere brooddoos en vooral een veel warmere winterjas.
Maar soms gaan de fils à papa's wel héél ver met hun prestatiegedrag. Enkele jaren geleden werd een Afrikaanse universiteitsstudent letterlijk doodgepest. De absurde reden: zijn vaders oprit was enkele meters kleiner dan die van de rijkere papa's. Niks mis mee met ambities hoor, ik ben zelf ook enorm prestatiegericht, ik heb echter geen begrip voor pestgedrag. Ben ik nu heiliger dan de paus?
Ik zet de tv aan: paus Franciscus is vanmorgen overleden. En ik bedenk: Deze man heeft in onze maatschappij veel goeds gepresteerd. Vertoonde hij in zijn Paleis ook soms pestgedrag tegenover de kardinalen en anderen? Wellicht, hij was ook maar een mens van vlees en bloed.
Onlangs wist mijn broer mij te vertellen dat de katholieke kerk één van onze familieleden binnenkort zalig gaat verklaren, jawel een overleden bisschop langs mijn vaders zijde. En nee, ik geef de lezer opzettelijk geen naam mee, ik wil u immers niet pesten met mijn sterk prestatiegerichte familie.
Ach, ik hoor de lezer nu al denken:" Claude, in de titel ben je de letter 'R' vergeten te schrijven, moet zijn prestatie-maatschappij." Wel, ik ga het nu even hebben over onze 'pestatiemaatschappij' .
Onze samenleving bestaat uit veel jaloezie rond rijkdom en angst om straatarm te worden en dat uit zich in voortdurend pestgedrag tussen de mensen.Dat zie je vooral op de drukke rijbanen: de voorligger voor jou rijdt irritant traag waardoor je kostbare tijd verliest, je moet immers tijdig op dat trouwfeest geraken. Of als een chauffeur in een vreemde stad zijn weg zoekt, krijgt hij geen kans om naar het adres te zoeken, hij krijgt geen begrip, de automobilist achter jou begint te duwen. Hij heeft jarenlang hard gewerkt voor zijn luxe-wagen en heeft dus meer gepresteerd dan jou met je gammele karretje. Out of my way! Kortom, ook in onze mensenjungle geldt de wet van de sterkste.
Ook is er veel pesterij aan de kassa in de supermarkt, sommigen betalen niet met de creditkaart maar liever cash, ze hebben hun spaarpotje zonet geledigd en betalen cent per cent voor hun inkopen, hoe trager hoe liever. Anderen doen op hun manier ook mee aan de pestatiemaatschappij namelijk met een overvolle winkelkar waar ze ostentatief mee uitpakken, jij hebt immers enkel wat melk en brood in je boodschappenmandje. Maar je laten voorgaan, no way.
Ach ja, pestgedrag begint eigenlijk al vanaf de allereerste schooldag. kinderen van de hogere klasse hebben een duurdere boekentas, een grotere brooddoos en vooral een veel warmere winterjas.
Maar soms gaan de fils à papa's wel héél ver met hun prestatiegedrag. Enkele jaren geleden werd een Afrikaanse universiteitsstudent letterlijk doodgepest. De absurde reden: zijn vaders oprit was enkele meters kleiner dan die van de rijkere papa's. Niks mis mee met ambities hoor, ik ben zelf ook enorm prestatiegericht, ik heb echter geen begrip voor pestgedrag. Ben ik nu heiliger dan de paus?
Ik zet de tv aan: paus Franciscus is vanmorgen overleden. En ik bedenk: Deze man heeft in onze maatschappij veel goeds gepresteerd. Vertoonde hij in zijn Paleis ook soms pestgedrag tegenover de kardinalen en anderen? Wellicht, hij was ook maar een mens van vlees en bloed.
Onlangs wist mijn broer mij te vertellen dat de katholieke kerk één van onze familieleden binnenkort zalig gaat verklaren, jawel een overleden bisschop langs mijn vaders zijde. En nee, ik geef de lezer opzettelijk geen naam mee, ik wil u immers niet pesten met mijn sterk prestatiegerichte familie.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
FOUR EGO-BRAINTRIPS
Jawel hieronder volgt een egotrip-relaas over de vier braintrips die ik onderging sinds mijn jeugd tot op heden. Toen ik in een louche café mijn 16de verjaardag vierde met 'vrienden', dropte één van hen ongemerkt LSD in mijn frisdrank, dat kwam ik later te weten van een vriendin. Tijdens deze eerste breintrip was ik erg verward en aan het ijlen, ik werd wakker met mijn rug leunend tegen een tuinmuur niet ver van de woning waar mijn toenmalige vriendin met haar strenge ouders vertoefde; Een haan kraaide, een hond blafte luid en de opkomende zon scheen te fel op mijn verdoofd hoofd.
Ik kreeg vijf jaar later een ernstige burn-out en belandde in een mentaal coma. Ik moest noodgedwongen naar een gespecialiseerde kliniek en kreeg daar elke ochtend een bittere pil te slikken. Toen ik weer bij bewustzijn kwam, las ik het boek ' Schuld en boete' van de Russische schrijver Dostojevski, zo kon ik mijn situatie beter accepteren. Om mijn stoornis onder controle te houden, boekte ik alweer een breintrip, nu naar paradijselijke eilanden. En al had ik een lijdensdruk, ik verkende alle uithoeken van mijn gekwelde hersenpan en had zo alweer veel bijgeleerd over het menselijk brein.
Omdat ik veel thuis zat en op mijn 22ste nog steeds bij hotel mama woonde, raadden mijn ouders me aan om psychologie te gaan studeren aan de Open Universiteit. Ik schreef mij in en na het doornemen van mijn eerste Ou-cursus, bracht de trein mij naar waar ik moest zijn: het Gentse studiecentrum. Met een rood potlood in mijn klamme hand, deed ik mijn allereerste tentamen. Ik was echter nog niet volledig hersteld, but yes I did it. Ik ervaarde een intens studiegenot bij elke nieuwe cursus, zo verzilverde ik mijn focus-diploma neuropsychologie. Ach ja, het werd mijn derde leerrijke ego-braintrip.
En ik zucht:" It's always all about me, myself and I." En daarom ben ik toe aan mijn vierde en allerlaatste breintrip, ik verlaat immers mijn egocentrisch brein, momenteel doorkruis ik als een rocketman het brein van de immense kosmos, steeds verder weg van mijn Aardse ego. Inderdaad, ik mediteer nu bij elke zonsopgang en geniet daarbij van mijn favoriete spirituele CD met de titel" Brain Healing Music". "
Jawel hieronder volgt een egotrip-relaas over de vier braintrips die ik onderging sinds mijn jeugd tot op heden. Toen ik in een louche café mijn 16de verjaardag vierde met 'vrienden', dropte één van hen ongemerkt LSD in mijn frisdrank, dat kwam ik later te weten van een vriendin. Tijdens deze eerste breintrip was ik erg verward en aan het ijlen, ik werd wakker met mijn rug leunend tegen een tuinmuur niet ver van de woning waar mijn toenmalige vriendin met haar strenge ouders vertoefde; Een haan kraaide, een hond blafte luid en de opkomende zon scheen te fel op mijn verdoofd hoofd.
Ik kreeg vijf jaar later een ernstige burn-out en belandde in een mentaal coma. Ik moest noodgedwongen naar een gespecialiseerde kliniek en kreeg daar elke ochtend een bittere pil te slikken. Toen ik weer bij bewustzijn kwam, las ik het boek ' Schuld en boete' van de Russische schrijver Dostojevski, zo kon ik mijn situatie beter accepteren. Om mijn stoornis onder controle te houden, boekte ik alweer een breintrip, nu naar paradijselijke eilanden. En al had ik een lijdensdruk, ik verkende alle uithoeken van mijn gekwelde hersenpan en had zo alweer veel bijgeleerd over het menselijk brein.
Omdat ik veel thuis zat en op mijn 22ste nog steeds bij hotel mama woonde, raadden mijn ouders me aan om psychologie te gaan studeren aan de Open Universiteit. Ik schreef mij in en na het doornemen van mijn eerste Ou-cursus, bracht de trein mij naar waar ik moest zijn: het Gentse studiecentrum. Met een rood potlood in mijn klamme hand, deed ik mijn allereerste tentamen. Ik was echter nog niet volledig hersteld, but yes I did it. Ik ervaarde een intens studiegenot bij elke nieuwe cursus, zo verzilverde ik mijn focus-diploma neuropsychologie. Ach ja, het werd mijn derde leerrijke ego-braintrip.
En ik zucht:" It's always all about me, myself and I." En daarom ben ik toe aan mijn vierde en allerlaatste breintrip, ik verlaat immers mijn egocentrisch brein, momenteel doorkruis ik als een rocketman het brein van de immense kosmos, steeds verder weg van mijn Aardse ego. Inderdaad, ik mediteer nu bij elke zonsopgang en geniet daarbij van mijn favoriete spirituele CD met de titel" Brain Healing Music". "
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CHILD OF THE MOON?
Sinds een tijdje ben ik officieel lid geworden van de NASA. Vraag me niet waarom ze mij tot 'member of the group' hebben geridderd. Wellicht sloeg mijn gepostte gedicht E=mc² op hun facebookpagina in als een bom.
Eigenlijk is mijn fascinatie voor de ruimtevaart begonnen met een song uit 1967: "2000 light years from home" Ach lezer, van wie was dit meesterwerk ook alweer? Inderdaad van de meest briljante sterren ooit. The Glimmer Twins schitteren al meer dan een halve eeuw aan het kosmosfirmament.
Vandaag kreeg ik van de NASA-group een opname te zien van een kleine grijze asteroïde die rond de maan cirkelt. En jawel, ik typte meteen een reactie in: 'Yes this rolling stone is a child of the moon'
Jawel "Child of the moon" is ook een nummer van de legendarische band, in 1968 op single uitgebracht op de dark B-side van...tja dat weet ik niet meer. Ik zal daarvoor mijn uitgebreide single-collection eens moeten verkennen.
Mijn broer die zich ooit informeerde bij de NASA om er na zijn technocratische studie te gaan werken begrijpt niet dat de group mij heeft gecontacteerd en niet hem. Al jaren doen ik en mijn big brother immers een ruimtewedloop maar hij heeft techniek en eeuwen tijd nodig om uit onze lichtgevende Melkweg te geraken en ik reis nu via mijn NASA-foto's naar de oorlogsplaneet Mars en dan naar Jupiter en zie van dichtbij onze goudstralende zon. Maar ik krijg ook spectaculaire foto's van planeten biljoenen lichtjaren verwijderd van de Aarde. Zelfs close-ups van de beruchte zwarte gaten kan ik nu aanschouwen, ik lees op internet:
"Een zwart gat is een gebied in de ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat er niets uit kan ontsnappen, zelfs geen licht. Elk zwart gat heeft een rand (de zogeheten 'horizon'), die als een soort éénrichtingsdeur in het heelal functioneert: een object dat de horizon passeert, is onherroepelijk verloren en kan nooit meer terugkeren. Een zwart gat heeft geen oppervlak zoals een planeet of een ster. In plaats daarvan is het een gebied in de ruimte waar materie is samengedrukt en ineengestort."
Na elke ruimtevlucht sta ik met beide voetjes weer op de grond. En ja de astronauten groeten mij vanuit hun ruimtestations. Zien ze mij als een collega, een child of the moon?
De song was de B-side van 'Jumping Jack Flash', het eerste Stonesnummer dat ik hoorde na mijn plechtige communie, in een pretpark waar ik vollop genoot van de mini-space-shuttle-attractie.
RODEO
Goudzoekers
in spijkerbroeken
die minuut na minuut
het zadel vervloeken
om na een teug whiskey
hun dollekoeienziekte
bij de horens te vatten,
nog lol te beleven
aan de ups and downs
van brute paardekracht
dat deze rock 'n rolldans
niet kan ontspringen.
Want met één spoorslag
van Buffalo's billen
leert de knol swingen!
(c)laude2004
Sinds een tijdje ben ik officieel lid geworden van de NASA. Vraag me niet waarom ze mij tot 'member of the group' hebben geridderd. Wellicht sloeg mijn gepostte gedicht E=mc² op hun facebookpagina in als een bom.
Eigenlijk is mijn fascinatie voor de ruimtevaart begonnen met een song uit 1967: "2000 light years from home" Ach lezer, van wie was dit meesterwerk ook alweer? Inderdaad van de meest briljante sterren ooit. The Glimmer Twins schitteren al meer dan een halve eeuw aan het kosmosfirmament.
Vandaag kreeg ik van de NASA-group een opname te zien van een kleine grijze asteroïde die rond de maan cirkelt. En jawel, ik typte meteen een reactie in: 'Yes this rolling stone is a child of the moon'
Jawel "Child of the moon" is ook een nummer van de legendarische band, in 1968 op single uitgebracht op de dark B-side van...tja dat weet ik niet meer. Ik zal daarvoor mijn uitgebreide single-collection eens moeten verkennen.
Mijn broer die zich ooit informeerde bij de NASA om er na zijn technocratische studie te gaan werken begrijpt niet dat de group mij heeft gecontacteerd en niet hem. Al jaren doen ik en mijn big brother immers een ruimtewedloop maar hij heeft techniek en eeuwen tijd nodig om uit onze lichtgevende Melkweg te geraken en ik reis nu via mijn NASA-foto's naar de oorlogsplaneet Mars en dan naar Jupiter en zie van dichtbij onze goudstralende zon. Maar ik krijg ook spectaculaire foto's van planeten biljoenen lichtjaren verwijderd van de Aarde. Zelfs close-ups van de beruchte zwarte gaten kan ik nu aanschouwen, ik lees op internet:
"Een zwart gat is een gebied in de ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat er niets uit kan ontsnappen, zelfs geen licht. Elk zwart gat heeft een rand (de zogeheten 'horizon'), die als een soort éénrichtingsdeur in het heelal functioneert: een object dat de horizon passeert, is onherroepelijk verloren en kan nooit meer terugkeren. Een zwart gat heeft geen oppervlak zoals een planeet of een ster. In plaats daarvan is het een gebied in de ruimte waar materie is samengedrukt en ineengestort."
Na elke ruimtevlucht sta ik met beide voetjes weer op de grond. En ja de astronauten groeten mij vanuit hun ruimtestations. Zien ze mij als een collega, een child of the moon?
De song was de B-side van 'Jumping Jack Flash', het eerste Stonesnummer dat ik hoorde na mijn plechtige communie, in een pretpark waar ik vollop genoot van de mini-space-shuttle-attractie.
RODEO
Goudzoekers
in spijkerbroeken
die minuut na minuut
het zadel vervloeken
om na een teug whiskey
hun dollekoeienziekte
bij de horens te vatten,
nog lol te beleven
aan de ups and downs
van brute paardekracht
dat deze rock 'n rolldans
niet kan ontspringen.
Want met één spoorslag
van Buffalo's billen
leert de knol swingen!
(c)laude2004
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ENJOY THE SCIENCE
Jawel, ik kan nog steeds enorm genieten van wetenschappelijke werken. Als aanvulling op mijn twintigjarige studies haal ik nu de meeste boeken uit de stedelijke bibliotheek die zich wat verder bevindt aan de drukke Grote Markt .
Hoe lijviger het boek hoe gretiger ik ze verslind of zij nu over alfa, bèta of gamma-vakgebieden gaan. Dat verduidelijk ik even. De termen alfa, bèta en gamma verwijzen naar de verschillende disciplines van leerstof in ons onderwijssysteem:
De Alfa-studies: Deze omvatten geesteswetenschappen zoals filosofie, de sociale wetenschappen en ook taalwetenschappen. Latijn en oudGrieks is een goede basis om zich literair te verfijnen en andere talen gemakkelijker aan te leren. En geschiedenis, dat is altijd nuttig als je de vele musea in verre landen wil bezoeken. Het is immers leuk als je daar een mondje kan meepraten, als het moet in Arabisch of Chinees. En ja, als ik een filosoof ontmoet, wil ik graag uitvoerig kunnen discussiëren over Kant, Sartre of Nietzsche.
De bèta-studies zijn berucht om hun kurkdroge leerstof: Dit zijn de exacte wetenschappen, zoals wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Die kan men vlot aanleren als je met een stevige 'rationele' hersenknobbel geboren bent. Zulke bollebozen wanen zich slimmer dan lager geschoolden en dat is ook een vorm van domheid, elke mens is immers op zijn eigen manier intelligent en of je nu een poetsvrouw, voetballer of circusartiest .Voor wiskunde was ik als jonge student a big zero.
Tenslotte is er de meer toegankelijke materie: de gamma-wetenschappen. Deze omvatten studies die zich richten op menselijk gedrag en samenlevingen, zoals psychologie en sociologie. Ik ervaarde deze vakgebieden soms als soft en zweverig, maar ik werd wel wijzer van mijn zoveelste nervous breakdown. Hieronder geef ik enkele bekende namen door:
Emile Durkheim (1858 – 1917) kan als de eerste echte socioloog in Europa worden beschouwd. Hij heeft zich als wetenschapper vooral beziggehouden met het probleem van de sociale cohesie, een van de hoofdvragen in de sociologie. De huidige academische discipline wordt gekenmerkt door een theoretisch en methodologisch pluralisme en kent dus niet één juiste theorie en methode.
Ivan Pavlov was een psycholoog (1849-1936) nog vóór de term werd gebruikt als titel. Hij is vooral bekend van zijn onderzoek naar speekselgedrag bij honden. Dat leidde hem naar de theorie van de klassieke conditionering. Ja, soms moet je eerst met iets 'simpels' beginnen om daarna naakt door de straten 'Eureka' uit te schreeuwen.
Carl Rogers (Oak Park ( 1902 – 1987) was een Amerikaanse psycholoog en psychotherapeut. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de humanistische psychologie. Zijn humanistische therapie is gebaseerd op het positiveren van negatieve denkbeelden van mensen. Hij wilde de psychoten en neuroten die aan zijn deur klopten niet als patiënten behandelen maar als mensen. Zijn doelen bestonden erin om uit de zieke mensen iets positiefs te puren: weer gaan werken of studeren, aangeboren talenten verder te ontwikkelen.
En dan volgt er een neuropsycholoog die van mening is dat 'geestesziektes' eigenlijk ook van fysiologische aard zijn, want is een brein geen lichaamsdeel? Right, dus weg met psychiatrische instellingen, hun bittere pillen en hun averechtse effecten! Gezond voedsel en regelmatig sporten, kickboksen, skiën of zwemmen, yes that's the spirit. Rarara, welke hersenpan zou deze revolutionaire ideeën kunnen hebben uitgebroed?
Tot zover mijn uiteenzetting, now it 's time for some silence. Want nu ga ik weer wat lezen, yes I will enjoy the science...again.
Jawel, ik kan nog steeds enorm genieten van wetenschappelijke werken. Als aanvulling op mijn twintigjarige studies haal ik nu de meeste boeken uit de stedelijke bibliotheek die zich wat verder bevindt aan de drukke Grote Markt .
Hoe lijviger het boek hoe gretiger ik ze verslind of zij nu over alfa, bèta of gamma-vakgebieden gaan. Dat verduidelijk ik even. De termen alfa, bèta en gamma verwijzen naar de verschillende disciplines van leerstof in ons onderwijssysteem:
De Alfa-studies: Deze omvatten geesteswetenschappen zoals filosofie, de sociale wetenschappen en ook taalwetenschappen. Latijn en oudGrieks is een goede basis om zich literair te verfijnen en andere talen gemakkelijker aan te leren. En geschiedenis, dat is altijd nuttig als je de vele musea in verre landen wil bezoeken. Het is immers leuk als je daar een mondje kan meepraten, als het moet in Arabisch of Chinees. En ja, als ik een filosoof ontmoet, wil ik graag uitvoerig kunnen discussiëren over Kant, Sartre of Nietzsche.
De bèta-studies zijn berucht om hun kurkdroge leerstof: Dit zijn de exacte wetenschappen, zoals wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Die kan men vlot aanleren als je met een stevige 'rationele' hersenknobbel geboren bent. Zulke bollebozen wanen zich slimmer dan lager geschoolden en dat is ook een vorm van domheid, elke mens is immers op zijn eigen manier intelligent en of je nu een poetsvrouw, voetballer of circusartiest .Voor wiskunde was ik als jonge student a big zero.
Tenslotte is er de meer toegankelijke materie: de gamma-wetenschappen. Deze omvatten studies die zich richten op menselijk gedrag en samenlevingen, zoals psychologie en sociologie. Ik ervaarde deze vakgebieden soms als soft en zweverig, maar ik werd wel wijzer van mijn zoveelste nervous breakdown. Hieronder geef ik enkele bekende namen door:
Emile Durkheim (1858 – 1917) kan als de eerste echte socioloog in Europa worden beschouwd. Hij heeft zich als wetenschapper vooral beziggehouden met het probleem van de sociale cohesie, een van de hoofdvragen in de sociologie. De huidige academische discipline wordt gekenmerkt door een theoretisch en methodologisch pluralisme en kent dus niet één juiste theorie en methode.
Ivan Pavlov was een psycholoog (1849-1936) nog vóór de term werd gebruikt als titel. Hij is vooral bekend van zijn onderzoek naar speekselgedrag bij honden. Dat leidde hem naar de theorie van de klassieke conditionering. Ja, soms moet je eerst met iets 'simpels' beginnen om daarna naakt door de straten 'Eureka' uit te schreeuwen.
Carl Rogers (Oak Park ( 1902 – 1987) was een Amerikaanse psycholoog en psychotherapeut. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de humanistische psychologie. Zijn humanistische therapie is gebaseerd op het positiveren van negatieve denkbeelden van mensen. Hij wilde de psychoten en neuroten die aan zijn deur klopten niet als patiënten behandelen maar als mensen. Zijn doelen bestonden erin om uit de zieke mensen iets positiefs te puren: weer gaan werken of studeren, aangeboren talenten verder te ontwikkelen.
En dan volgt er een neuropsycholoog die van mening is dat 'geestesziektes' eigenlijk ook van fysiologische aard zijn, want is een brein geen lichaamsdeel? Right, dus weg met psychiatrische instellingen, hun bittere pillen en hun averechtse effecten! Gezond voedsel en regelmatig sporten, kickboksen, skiën of zwemmen, yes that's the spirit. Rarara, welke hersenpan zou deze revolutionaire ideeën kunnen hebben uitgebroed?
Tot zover mijn uiteenzetting, now it 's time for some silence. Want nu ga ik weer wat lezen, yes I will enjoy the science...again.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MY IQ HAIKU
Don't need high IQ
to write a sharp smart haiku
against war dummies
HAI CUL
Als seksbom vuur vat
knalt hij in 't heetst van de strijd
vlam had kort lontje
GIMME MOORE
She's a dose of coke
so when she strips men still scream:
gimme Moore Demi
Don't need high IQ
to write a sharp smart haiku
against war dummies
HAI CUL
Als seksbom vuur vat
knalt hij in 't heetst van de strijd
vlam had kort lontje
GIMME MOORE
She's a dose of coke
so when she strips men still scream:
gimme Moore Demi
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IT WORDT AI
De afkorting IT staat al jaren voor de term ‘Informatie Technologie’ en AI voor ‘Artificiële Intelligentie’.
In een Italiaans restaurant te Antwerpen waren mijn broer Pascal en ik gistermiddag uitgenodigd door Nadia, een dame die wij in maart hadden leren kennen tijdens de Open Bedrijvendag. Ze bekleedt een hoge functie in een of andere telecomreus en is net als mijn big brother gespecialiseerd in AI. Ik zat erbij met een glaasje water en probeerde aandachtig mee te luisteren. Pascal had mij immers vooraf gezegd dat mijn kennis over de menselijke hersenen ooit van pas zal komen bij de verdere ontwikkeling van AI, met name bij de neurale netwerken en deep learning. Daarom had hij me meegenomen naar Antwerpen. Toen we het drukke maar gezellige restaurant binnenstapten zat Nadia er reeds, relaxed aan de borrelnootjes. Vanwege een autofile waren ik en mijn broer een twintigtal minuutjes te laat. Maar de mooie zwartharige dame stond glimlachend op en kwam ons de hand drukken. We kregen al snel ons voorgerecht: Een aperitiefglaasje met tomaat, mozzarella en Italiaanse ham. De twee technocraten begonnen gepassioneerd met elkaar te discussiëren:
‘Ach Pascal, wat als de Artificiële Intelligentie slimmer wordt dan de mens en onze wereld overneemt?’ ‘Inderdaad Nadia, AI is niet zonder gevaar voor the human race maar ik zie het rooskleuriger: artsen bijvoorbeeld kunnen dankzij AI-algoritmes sommige ziektes veel sneller opsporen. Ook zal AI onze planeet veiliger maken doordat we onze omgeving beter in de gaten kunnen houden dankzij onze satellieten.’
Tussen het dialogeren door kregen wij alle drie pasta voorgeschoteld terwijl het gesprek plots over literatuur ging. Nadia sprak: ‘Ja Claude, ik las je poëzie en proza op internet. Wist je dat AI-schrijftools de literaire kwaliteit van je teksten enorm kunnen verbeteren?’ Pascal beaamde dit. Bij een cappuccino en een stukje tiramisu besloot mijn broer: ‘Inderdaad Nadia, IT wordt AI: Alsmaar Intelligenter.’
En nee, deze tekst schreef ik (nog niet) met een schrijftool, de inspiratie vond ik op de ouderwetse manier, namelijk in een stedelijk bibliotheekboek van Stefan Buijsman, met de titel AI.
OUWE SINGLE
Op het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller
dan ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan .. koelen.
Bij de andere kwallen.
De afkorting IT staat al jaren voor de term ‘Informatie Technologie’ en AI voor ‘Artificiële Intelligentie’.
In een Italiaans restaurant te Antwerpen waren mijn broer Pascal en ik gistermiddag uitgenodigd door Nadia, een dame die wij in maart hadden leren kennen tijdens de Open Bedrijvendag. Ze bekleedt een hoge functie in een of andere telecomreus en is net als mijn big brother gespecialiseerd in AI. Ik zat erbij met een glaasje water en probeerde aandachtig mee te luisteren. Pascal had mij immers vooraf gezegd dat mijn kennis over de menselijke hersenen ooit van pas zal komen bij de verdere ontwikkeling van AI, met name bij de neurale netwerken en deep learning. Daarom had hij me meegenomen naar Antwerpen. Toen we het drukke maar gezellige restaurant binnenstapten zat Nadia er reeds, relaxed aan de borrelnootjes. Vanwege een autofile waren ik en mijn broer een twintigtal minuutjes te laat. Maar de mooie zwartharige dame stond glimlachend op en kwam ons de hand drukken. We kregen al snel ons voorgerecht: Een aperitiefglaasje met tomaat, mozzarella en Italiaanse ham. De twee technocraten begonnen gepassioneerd met elkaar te discussiëren:
‘Ach Pascal, wat als de Artificiële Intelligentie slimmer wordt dan de mens en onze wereld overneemt?’ ‘Inderdaad Nadia, AI is niet zonder gevaar voor the human race maar ik zie het rooskleuriger: artsen bijvoorbeeld kunnen dankzij AI-algoritmes sommige ziektes veel sneller opsporen. Ook zal AI onze planeet veiliger maken doordat we onze omgeving beter in de gaten kunnen houden dankzij onze satellieten.’
Tussen het dialogeren door kregen wij alle drie pasta voorgeschoteld terwijl het gesprek plots over literatuur ging. Nadia sprak: ‘Ja Claude, ik las je poëzie en proza op internet. Wist je dat AI-schrijftools de literaire kwaliteit van je teksten enorm kunnen verbeteren?’ Pascal beaamde dit. Bij een cappuccino en een stukje tiramisu besloot mijn broer: ‘Inderdaad Nadia, IT wordt AI: Alsmaar Intelligenter.’
En nee, deze tekst schreef ik (nog niet) met een schrijftool, de inspiratie vond ik op de ouderwetse manier, namelijk in een stedelijk bibliotheekboek van Stefan Buijsman, met de titel AI.
OUWE SINGLE
Op het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller
dan ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan .. koelen.
Bij de andere kwallen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE ROKKENJAGGER
Jawel, ooit wilde ik zoveel liefjes gehad hebben als mijn idool Mick Jagger, oei pardon, hij heet nu Sir Michael. Ach ja, ik heb ook een adellijke achtergrond maar ben niet rijk geboren, gelukkig maar. Maar bon, ik ga geen ouwe koeien uit de sloot halen.
Toen ik vanwege allerlei omstandigheden in 1986 mijn diploma Latijn-Grieks enkel nog kon behalen via de examencommissie, ontmoette ik in het klaslokaal een jongeman met de naam Jos. En raar maar waar, Jos beweerde dat hij regelmatig contact had met de 'blasé Jagger', zoals hij de zanger met de zwoele dikke lippen typeerde. Jos had een muziekstudio waar hij enkele videoclips van Jagger had opgenomen, één van zijn solo-songs: "Give me just another night" Ik sloot een deal met Jos: als ik het beoogde diploma kon verzilveren zou hij mij in contact brengen met Jagger. Kort daarna gaf ik een uitbundig feest vanwege 'geslaagd voor de examens' Diezelfde avond belde Jos mij dat Jagger himself in zijn muziekstudio verbleef. Maar toen ik na een veel te trage boemeltrein daar aankwam grinnikte Jos: "Mick is zonet vertrokken met vijf sweet black angels."
Na een mislukte solocarrière moest Jagger 'van armoe' terug beginnen met optredens van The Rolling Stones. Wellicht kon hij de electriciteitsfactuur van zijn kastelen niet meer betalen. En ja, alles was meteen zoals vanouds. De nu bejaarde fans van weleer vallen nog altijd flauw als de frontman zijn bek opentrekt.
Nu veertig jaar later is Mick nog steeds een rokkenjager, ik allang niet meer vanwege een pijnlijke liefdesbreuk, mijn hart lag aan diggelen. En hoe lullig het ook mag klinken, ik ben er nooit overheen geraakt. Ik ben nu voorzichtig geworden voor het liefdesgevaar en heb het liefst contact vanop een veilige afstand en via gmail krijg ik die ruimte. Ik heb nu net evenveel vriendinnetjes als rocking Jagger heeft gehad. Weliswaar zijn het bij mij allemaal platonische facebookrelaties. Ach ja, ik ben eigenlijk wel een rokkenjager gebleven, maar dan zonder de rokjes te moeten opheffen.
Zoals mijn vriend/kunstschilder en vrijgezel Jan Buytaert het ooit voorspelde: "Claude, Je gaat intens de liefde bedrijven via jouw rolling stoned poems."
Inderdaad, ik heb nu de afgelopen vijf jaar een honderdtal 'Stonespoems' geschreven voor mijn idool en het dichten leek elke keer weer op een passionele vrijpartij met het androgyne sekssymbool en jawel het was goede s...
Jawel, goede s...ssst, over sommige zaken kan men best zwijgen. En dus vaar ik zo nu en dan in gedachten met een ijsbreker aan de Noordpool om af te koelen bij de robbenjagers. Terwijl ik onder een straalblauwe hemel alweer één van Jaggers solo-hits zing: "Yes, I'm lucky, lucky with the ladies"
Jawel, ooit wilde ik zoveel liefjes gehad hebben als mijn idool Mick Jagger, oei pardon, hij heet nu Sir Michael. Ach ja, ik heb ook een adellijke achtergrond maar ben niet rijk geboren, gelukkig maar. Maar bon, ik ga geen ouwe koeien uit de sloot halen.
Toen ik vanwege allerlei omstandigheden in 1986 mijn diploma Latijn-Grieks enkel nog kon behalen via de examencommissie, ontmoette ik in het klaslokaal een jongeman met de naam Jos. En raar maar waar, Jos beweerde dat hij regelmatig contact had met de 'blasé Jagger', zoals hij de zanger met de zwoele dikke lippen typeerde. Jos had een muziekstudio waar hij enkele videoclips van Jagger had opgenomen, één van zijn solo-songs: "Give me just another night" Ik sloot een deal met Jos: als ik het beoogde diploma kon verzilveren zou hij mij in contact brengen met Jagger. Kort daarna gaf ik een uitbundig feest vanwege 'geslaagd voor de examens' Diezelfde avond belde Jos mij dat Jagger himself in zijn muziekstudio verbleef. Maar toen ik na een veel te trage boemeltrein daar aankwam grinnikte Jos: "Mick is zonet vertrokken met vijf sweet black angels."
Na een mislukte solocarrière moest Jagger 'van armoe' terug beginnen met optredens van The Rolling Stones. Wellicht kon hij de electriciteitsfactuur van zijn kastelen niet meer betalen. En ja, alles was meteen zoals vanouds. De nu bejaarde fans van weleer vallen nog altijd flauw als de frontman zijn bek opentrekt.
Nu veertig jaar later is Mick nog steeds een rokkenjager, ik allang niet meer vanwege een pijnlijke liefdesbreuk, mijn hart lag aan diggelen. En hoe lullig het ook mag klinken, ik ben er nooit overheen geraakt. Ik ben nu voorzichtig geworden voor het liefdesgevaar en heb het liefst contact vanop een veilige afstand en via gmail krijg ik die ruimte. Ik heb nu net evenveel vriendinnetjes als rocking Jagger heeft gehad. Weliswaar zijn het bij mij allemaal platonische facebookrelaties. Ach ja, ik ben eigenlijk wel een rokkenjager gebleven, maar dan zonder de rokjes te moeten opheffen.
Zoals mijn vriend/kunstschilder en vrijgezel Jan Buytaert het ooit voorspelde: "Claude, Je gaat intens de liefde bedrijven via jouw rolling stoned poems."
Inderdaad, ik heb nu de afgelopen vijf jaar een honderdtal 'Stonespoems' geschreven voor mijn idool en het dichten leek elke keer weer op een passionele vrijpartij met het androgyne sekssymbool en jawel het was goede s...
Jawel, goede s...ssst, over sommige zaken kan men best zwijgen. En dus vaar ik zo nu en dan in gedachten met een ijsbreker aan de Noordpool om af te koelen bij de robbenjagers. Terwijl ik onder een straalblauwe hemel alweer één van Jaggers solo-hits zing: "Yes, I'm lucky, lucky with the ladies"
Laatst gewijzigd door Claudio op 07 aug 2025, 06:54, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DANCING WITH LADY P
Op een gemaskerd bal ergens
in Venetië dans ik de hele
Nieuwjaarsnacht rond met een
jonge sierlijke dame, ik fluister:
Pleased to meet you, mijn
naam is mijnheer baron D
Dichter in hart en nieren
en jij? Het meisje lacht:
I'm Lady P, poète maudit
Ik zeg: moi aussi, plots vallen onze
maskers af en innig
kussen wij elkaar,
de kerktoren luidt klokslag
middernacht, yes time for
a new life, a new beginning,
Eindelijk overwin ik het liefdesgevaar!
Op een gemaskerd bal ergens
in Venetië dans ik de hele
Nieuwjaarsnacht rond met een
jonge sierlijke dame, ik fluister:
Pleased to meet you, mijn
naam is mijnheer baron D
Dichter in hart en nieren
en jij? Het meisje lacht:
I'm Lady P, poète maudit
Ik zeg: moi aussi, plots vallen onze
maskers af en innig
kussen wij elkaar,
de kerktoren luidt klokslag
middernacht, yes time for
a new life, a new beginning,
Eindelijk overwin ik het liefdesgevaar!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BLACK FAR AWAY LOVE
Ja, mijn broer is intelligent en rationeel als een ingenieur zijn kan, maar bij mooie Afrikaanse vrouwen verliest hij zijn verstand. De liefde voor het zwarte ras zit een beetje in onze familie. Oom Roberts eerste liefje was een mulat. En ook Tante Berna, een regentes, werd in de badplaats Oostende stapelverliefd op een Congolese piloot en reisde hem achterna van Afrika tot in Amerika. Ja, de vlinders vlogen alle kanten uit, het muurbloempje was in de wolken, veel te roze wolken want haar geliefde was reeds jaren gelukkig getrouwd met een inheemse vrouw. Berna's leven was dan ook geen rozengeur en maneschijn, ook al zong ze tot in haar laatste dagen in een duistere middeleeuwse kliniek Edith Piaf's bekende Parijse lied:
"Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas
Je vois la vie en rose"
Toen mijn broer geboren werd, was moeder een beetje geschrokken want hij kwam ter wereld op dezelfde datum als tante Berna: 18 maart ! En hij had bovendien dezelfde bruine ogen en ook zijn haarkleur was identiek, moeder geloofde toen al in 'tekens ' en 'getallen'.
En ja, Pascal heeft ook een lijdensweg gekend maar enorm goed gepresteerd: hij trouwde met een even verstandige dame en schonk haar een flinke dochter. Helaas zijn ze gescheiden. Pascal werkte meer dan dertig jaar in grote en ook in kleinere bedrijven. Heeft hij de 'Belgican dream' waargemaakt? Zijn vrienden denken van wel want hij specialiseert zich nu in AI, Artificiële Intelligentie. Hij heeft daarbij mijn kennis op hersengebied zeker nodig, ik voel me gevleid.
Ach, in de liefde zoekt Pascal het dus ook te ver, hij vertoeft momenteel in Afrika, hij gaat zich verloven met een 'prinses' die in België wil komen wonen. Zij is twintig jaar jonger. Maar binnenkort eisen ze van hem een bruidschat, de koning van het dorp wil voor zijn kleindochter boter bij de vis maar Pascals geldkraan staat momenteel droger dan de Savanne. Er zijn er voor minder levend gevild.
Naar aanleiding van de Nationale feestdag onlangs tijdens het Te Deum in een Brusselse kathedraal was mijn broer ook aanwezig terwijl onze Belgische koning daar een speech hield. Had hij toen maar met de prinses gebabbeld die naast hem zat en die naar zijn ogen glimlachte. Pascal reageerde nauwelijks. Ja, haar smalle gezicht was te wit, voor hem is dat nog steeds een 'no go'.
En ik zucht: "Brother, stop looking for a black far away love."
(wordt vervolgd)
PAS DE FRIC POUR L' AFRIQUE
Jawel, mijn laatste verhaal 'Black far away love' krijgt nog een vervolg. Ik vertelde jullie daarin dat mijn broer Pascal in Afrika verbleef om een veel jongere 'prinses' te huwen. Wil ze niet gewoon haar Belgische papieren via de 'rijke' ingenieur om in ons land te kunnen verblijven? Of is het ware liefde?
Haar gastvrije Afrikaanse familie ontving hem met allerlei streekgerechten al dan niet vurig pikant. Het zijn dus rijkelui, ze wonen in een groot stenen huis, ik zou bijna geloven dat ze werkelijk een koninklijke familie zijn. Wie zal het zeggen? Pascal en zijn dochter alsook ik en moeder mailen nu vaak naar elkaar, kwestie van een oogje in het zeil te houden. De avonturier heeft voor alle zekerheid het plaatselijke telefoonnummer doorgegeven. De ouders van het Ghanese meisje spraken nog niet over een bruidsschat tot vanmorgen. Hun dochter heeft hen gerustgesteld en verteld dat er tussen haar en Pascal niks is, ze zitten voorlopig in de friendzone.
Mijn broer is gistermiddag naar de plaatselijke zoo geweest en daarna tot stukken in de nacht uitgegaan, ergens in een discotheek aan de oceaan, samen met zijn'toekomstige', de ene cocktail na de andere zuipend. Daarna zijn ze in een hotelkamer voor het eerst intiem geweest. En dus kan hij nu niet anders dan trouwen met het meisje, ook al twijfelt de hitsige westerling enorm. Maar heeft hij genoeg fric pour l' Afrique?
Nu is het afwachten of hij inderdaad een goede engelbewaarder heeft zoals onze oom witte pater Marcel ooit beweerde.
(wordt vervolgd)
Ja, mijn broer is intelligent en rationeel als een ingenieur zijn kan, maar bij mooie Afrikaanse vrouwen verliest hij zijn verstand. De liefde voor het zwarte ras zit een beetje in onze familie. Oom Roberts eerste liefje was een mulat. En ook Tante Berna, een regentes, werd in de badplaats Oostende stapelverliefd op een Congolese piloot en reisde hem achterna van Afrika tot in Amerika. Ja, de vlinders vlogen alle kanten uit, het muurbloempje was in de wolken, veel te roze wolken want haar geliefde was reeds jaren gelukkig getrouwd met een inheemse vrouw. Berna's leven was dan ook geen rozengeur en maneschijn, ook al zong ze tot in haar laatste dagen in een duistere middeleeuwse kliniek Edith Piaf's bekende Parijse lied:
"Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas
Je vois la vie en rose"
Toen mijn broer geboren werd, was moeder een beetje geschrokken want hij kwam ter wereld op dezelfde datum als tante Berna: 18 maart ! En hij had bovendien dezelfde bruine ogen en ook zijn haarkleur was identiek, moeder geloofde toen al in 'tekens ' en 'getallen'.
En ja, Pascal heeft ook een lijdensweg gekend maar enorm goed gepresteerd: hij trouwde met een even verstandige dame en schonk haar een flinke dochter. Helaas zijn ze gescheiden. Pascal werkte meer dan dertig jaar in grote en ook in kleinere bedrijven. Heeft hij de 'Belgican dream' waargemaakt? Zijn vrienden denken van wel want hij specialiseert zich nu in AI, Artificiële Intelligentie. Hij heeft daarbij mijn kennis op hersengebied zeker nodig, ik voel me gevleid.
Ach, in de liefde zoekt Pascal het dus ook te ver, hij vertoeft momenteel in Afrika, hij gaat zich verloven met een 'prinses' die in België wil komen wonen. Zij is twintig jaar jonger. Maar binnenkort eisen ze van hem een bruidschat, de koning van het dorp wil voor zijn kleindochter boter bij de vis maar Pascals geldkraan staat momenteel droger dan de Savanne. Er zijn er voor minder levend gevild.
Naar aanleiding van de Nationale feestdag onlangs tijdens het Te Deum in een Brusselse kathedraal was mijn broer ook aanwezig terwijl onze Belgische koning daar een speech hield. Had hij toen maar met de prinses gebabbeld die naast hem zat en die naar zijn ogen glimlachte. Pascal reageerde nauwelijks. Ja, haar smalle gezicht was te wit, voor hem is dat nog steeds een 'no go'.
En ik zucht: "Brother, stop looking for a black far away love."
(wordt vervolgd)
PAS DE FRIC POUR L' AFRIQUE
Jawel, mijn laatste verhaal 'Black far away love' krijgt nog een vervolg. Ik vertelde jullie daarin dat mijn broer Pascal in Afrika verbleef om een veel jongere 'prinses' te huwen. Wil ze niet gewoon haar Belgische papieren via de 'rijke' ingenieur om in ons land te kunnen verblijven? Of is het ware liefde?
Haar gastvrije Afrikaanse familie ontving hem met allerlei streekgerechten al dan niet vurig pikant. Het zijn dus rijkelui, ze wonen in een groot stenen huis, ik zou bijna geloven dat ze werkelijk een koninklijke familie zijn. Wie zal het zeggen? Pascal en zijn dochter alsook ik en moeder mailen nu vaak naar elkaar, kwestie van een oogje in het zeil te houden. De avonturier heeft voor alle zekerheid het plaatselijke telefoonnummer doorgegeven. De ouders van het Ghanese meisje spraken nog niet over een bruidsschat tot vanmorgen. Hun dochter heeft hen gerustgesteld en verteld dat er tussen haar en Pascal niks is, ze zitten voorlopig in de friendzone.
Mijn broer is gistermiddag naar de plaatselijke zoo geweest en daarna tot stukken in de nacht uitgegaan, ergens in een discotheek aan de oceaan, samen met zijn'toekomstige', de ene cocktail na de andere zuipend. Daarna zijn ze in een hotelkamer voor het eerst intiem geweest. En dus kan hij nu niet anders dan trouwen met het meisje, ook al twijfelt de hitsige westerling enorm. Maar heeft hij genoeg fric pour l' Afrique?
Nu is het afwachten of hij inderdaad een goede engelbewaarder heeft zoals onze oom witte pater Marcel ooit beweerde.
(wordt vervolgd)
Laatst gewijzigd door Claudio op 09 aug 2025, 22:59, 8 keer totaal gewijzigd.