Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IN HET MOERAS
Vandaag kreeg moeder weer een mail van mijn avontuurlijke broer Pascal die nog steeds op vakantie is in Ghana. Hij vertelde in die mail dat hij besloten had om niet op de vlucht te slaan en bij zijn 'prinses' te blijven, want ja elke middag kookt ze zo lekker.
Enfin, het zijn z'n laatste dagen daar in het mooie Afrika, zijn laatste levensdagen misschien? Mijn grote broer heeft immers nog geen cent betaald aan zijn 'koninklijke familie', hij leeft er van de exotische hemelse dauw, een toekomstige koning ter rijk.
De ingenieur slaapt in een mooie stenen kamer elke ochtend zijn roes uit, hij maakt de hele buurt wakker met zijn luide gesnurk. Als hij opstaat springt hij meteen onder de koude douche en steekt daarna zijn eerste sigaret op. Na het ontbijt van 12u 's middags neemt hij plaats aan het bureau en bestudeert zijn AI-cursus. Zo is hij enkele uren zoet en is hij helder van geest.
Moeder leest in de laatste mail ook dat Pascal alweer de godganse nacht is uitgegaan in een discotheek ergens in the middle of nowhere, yes my big brother is al een tijdje on the road to nowhere.
Ach ja, we zijn allemaal ongerust, zelfs mijn twee Waalse halfbroers en hun zus. Ook zij moeten machteloos en lijdzaam toezien hoe Pascal zich aan het verzuipen is in een Afrikaans moeras waar de leeuwen en krokodillen klaar staan om zijn lijk op te peuzelen.
En dus grijp ik als bezorgde broer in en schrijf hem een mail:
Pascal, denk aan je dochter die eind deze maand gaat trouwen!
THE MONEY OR YOUR LIFE!
Mijn broer Pascal verblijft nog steeds in het 'koninklijk Ghanees 'paleis'. Samen met zijn vriendin vertrekt hij morgen op Safari, haar bodyguard is chauffeur, hij heeft een stijlvolle zwarte jeep met grote autobanden.
So far so good, de rijke familie betaalt alles wat mijn broers hartje lust en hebben er alle vertrouwen in dat de burgerlijke ingenieur weldra enkele duizenden euro's op tafel legt voor het huwelijk tussen hem en hun dochter.
En ja een AI-specialist zal welgesteld zijn. Mijn pientere broer heeft eigenlijk sinds maanden geen rooie duit meer en dus moet hij zich in alle bochten wringen om dit geheim te bewaren. Een tijdje terug heeft een Iraans straatmadeliefje hem immers enkele miljoenen lichter gemaakt.
Ja, de ouders wachten geduldig af, zetten voorlopig een vriendelijk Afrikaans masker op.
Mijn broer was gisteravond vroeg gaan slapen. Hij kon de krekels luider horen dan anders en kon de slaap niet vatten. Plots deed hij z'n ogen open, zag en voelde een stuk pistool tegen zijn voorhoofd terwijl een zaklamp hem bescheen. Twee bodyguards brulden: "Hey charlatan, the money or your life!"
Mijn broer kon geen woord uitbrengen en staarde de mannen met grote bange ogen aan en schreeuwde: 'No please don't shoot!"
En dan schoot hij...wakker. Pascal hapte naar adem en fluisterde: "Oef het was maar een nachtmerrie." Maar hij besloot om waakzaam te blijven...
(word vervolgd)
Vandaag kreeg moeder weer een mail van mijn avontuurlijke broer Pascal die nog steeds op vakantie is in Ghana. Hij vertelde in die mail dat hij besloten had om niet op de vlucht te slaan en bij zijn 'prinses' te blijven, want ja elke middag kookt ze zo lekker.
Enfin, het zijn z'n laatste dagen daar in het mooie Afrika, zijn laatste levensdagen misschien? Mijn grote broer heeft immers nog geen cent betaald aan zijn 'koninklijke familie', hij leeft er van de exotische hemelse dauw, een toekomstige koning ter rijk.
De ingenieur slaapt in een mooie stenen kamer elke ochtend zijn roes uit, hij maakt de hele buurt wakker met zijn luide gesnurk. Als hij opstaat springt hij meteen onder de koude douche en steekt daarna zijn eerste sigaret op. Na het ontbijt van 12u 's middags neemt hij plaats aan het bureau en bestudeert zijn AI-cursus. Zo is hij enkele uren zoet en is hij helder van geest.
Moeder leest in de laatste mail ook dat Pascal alweer de godganse nacht is uitgegaan in een discotheek ergens in the middle of nowhere, yes my big brother is al een tijdje on the road to nowhere.
Ach ja, we zijn allemaal ongerust, zelfs mijn twee Waalse halfbroers en hun zus. Ook zij moeten machteloos en lijdzaam toezien hoe Pascal zich aan het verzuipen is in een Afrikaans moeras waar de leeuwen en krokodillen klaar staan om zijn lijk op te peuzelen.
En dus grijp ik als bezorgde broer in en schrijf hem een mail:
Pascal, denk aan je dochter die eind deze maand gaat trouwen!
THE MONEY OR YOUR LIFE!
Mijn broer Pascal verblijft nog steeds in het 'koninklijk Ghanees 'paleis'. Samen met zijn vriendin vertrekt hij morgen op Safari, haar bodyguard is chauffeur, hij heeft een stijlvolle zwarte jeep met grote autobanden.
So far so good, de rijke familie betaalt alles wat mijn broers hartje lust en hebben er alle vertrouwen in dat de burgerlijke ingenieur weldra enkele duizenden euro's op tafel legt voor het huwelijk tussen hem en hun dochter.
En ja een AI-specialist zal welgesteld zijn. Mijn pientere broer heeft eigenlijk sinds maanden geen rooie duit meer en dus moet hij zich in alle bochten wringen om dit geheim te bewaren. Een tijdje terug heeft een Iraans straatmadeliefje hem immers enkele miljoenen lichter gemaakt.
Ja, de ouders wachten geduldig af, zetten voorlopig een vriendelijk Afrikaans masker op.
Mijn broer was gisteravond vroeg gaan slapen. Hij kon de krekels luider horen dan anders en kon de slaap niet vatten. Plots deed hij z'n ogen open, zag en voelde een stuk pistool tegen zijn voorhoofd terwijl een zaklamp hem bescheen. Twee bodyguards brulden: "Hey charlatan, the money or your life!"
Mijn broer kon geen woord uitbrengen en staarde de mannen met grote bange ogen aan en schreeuwde: 'No please don't shoot!"
En dan schoot hij...wakker. Pascal hapte naar adem en fluisterde: "Oef het was maar een nachtmerrie." Maar hij besloot om waakzaam te blijven...
(word vervolgd)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SOULBEEST
Jawel, mijn broer Pascal is drie weken geleden vertrokken naar Ghana, om zich te verloven met zijn Ghanese 'prinses' die in een dorpje woont, samen met haar grootvader, de 'koning'. De plannen zijn intussen blijkbaar veranderd, hij is deze namiddag met een ander Afrikaans meisje op Safari gegaan. Het was er niet te heet en een zacht briesje waaide door hun jeep. Klinkt romantisch, niet?
En wij mogen hier op zijn twee hondjes passen, Prince, een bejaarde witte Maltezer vond onderdak bij mijn nichtje, moeder en ik kregen een keizer mee: Xerxes, een bruinwitte Chihuahua, onlangs twee jaar geworden.
En ja, het klikte meteen tussen ons, het beestje eet op vaste uren gretig zijn brokjes op en we wandelen dagelijks drie keer in het buurtpark door weer en stormwind.
Maar wat mij mettertijd opviel waren zijn schrikreacties bij het zien van andere honden, groot of klein. Ook raakt hij zichtbaar in paniek als we langs een vuilniscontainer gaan. Zelfs de minste toenadering van kinderen, als ze zijn mooie glanzende vacht willen aaien, boezemt hem angst in, dan springt hij jankend als een baby weg, zich verstoppend achter zijn baasje. Niet echt stoer voor een gevaarlijke keizer hé jongen. En duivelsbang voor de opvliegende duiven? Ja dus.
Als neuropsycholoog stel ik mij daar vragen bij. Heeft deze kleine wolf ooit een of ander trauma opgelopen? Werd hij mishandeld? Was hij al jong een straathond? Of hebben ze hem halfdood gevonden tussen het vuilnis? Vlug zoek ik naar zijn 'papieren' die Pascal net voor zijn vertrek meegaf. En daarin lees ik dat Xerxes bij zijn geboorte 'bizar' gedrag vertoonde. De dierenarts schreef destijds in zijn medisch dossier: "De puppy is veel te zwak, is te mager en trekt scheve bekken." En dan lees ik plots tot mijn grote verbazing het laatste zinnetje. En ik bedenk: "Lees ik dat goed.?" Ik zet voor alle zekerheid mijn leesbril op en zie ik de notitie nu klaar en duidelijk: " Comateuze toestand!" En ineens is de psychische puzzel gelegd.
En als ik aan mijn kinderjaren denk, kom ik tot de conclusie dat ik veel trekjes van Xerxes heb. Ik had als kleuter ook een groot wantrouwen naar klasgenoten en leraren toe. En mijn hart ging wild tekeer als honden en katten naar mij toe renden. En door mijn mentale coma, dertig jaar geleden, lag ik ook maandenlang gekluisterd aan een ziekbed.
Als Xerxes z'n wijze guitige oogjes op mij richt, besef ik: "We zijn zielsgenoten, hij is mijn soulbeest."
Zou mijn broer Pascal vannacht onder de Afrikaanse sterrenhemel ook zijn soulmate vinden? De rode volle maan voorspelt veel goeds volgens de astrologen. Bij het kampvuur dansen en zingen de twee mee op het ritme van Shakira's song:
Waka, waka, eh-eh
This time for Africa
Today's your day
I feel it
You paved the way
Believe it
YVO DE HOND
Mijn inmiddels overleden oom Yvo had een hondenleven. Jarenlang zocht hij een mooi jong teefje om haar te bevruchten.Maar Ivo, de trouwe hond ving altijd bot. Nochtans zat hij altijd vol goede bedoelingen, hij was zorgzaam en zorgde voor veel lekkers op het menu. Ach ja Ivo was rijk maar kaal en klein als een Chihuahua. Ladies zoeken het liever bij een grote bruine gespierde Doberman. Mijn oom zocht affectie in de Antwerpse rosse buurt, waar hij jaagde op een lekker beest waarbij hij de smerige hondenhokken kieskeurig voorbij wandelde. En dan besprak hij vanop de donkere ondergescheten straten de voorwaarden voor een beurt, haar pitbull liet hem dan binnen.
Zijn laatste eenzame levensjaren besteedde hij zijn fortuin aan pikante dames die hun hele familie meebrachten naar de restaurants waar Yves hen uitnodigde en uiteraard alles betaalde. Er werd meestal voor de peperdure gerechten gekozen. Dat ging zo jaar na jaar en Ivo raakte verbitterd.
Toen zijn beurs bijna was leeggezogen, kwam hij elke zondag bij ons thuis op visite om telkens weer diep in het wijnglas te kijken, om zoals hij zei: "De pijn te verdoven." Waar en wanneer heb ik dat nog gehoord? Hij kwam dan klagen dat hij in de Parijse casino's weer duizenden euro's had verloren samen met de gokverslaafde zoon van zijn duivelse vlam die bovendien zonder hem was vertrokken naar Californië. Maar het vliegtuig en hotelverblijf had mijn oom dus wel betaald, ook voor haar pooier.
Ach ja, het was zomeravond en ik hoorde de bel van de voordeur. Ivo stond straalbezopen in tranen en dus lieten we hem snel binnen. Bleek dat hij z'n ganse fortuin was verloren, hij had zijn Visa-kaart meegegeven aan zijn 'vriendin' vlak voor haar vertrek naar Griekenland.
De hele familie was razend op Rosanne en raadde Ivo aan een klacht in te dienen. Maar de koppige steenezel zou het daar bij laten. Hij bleef zelfs contact zoeken met de oplichtster.
Enkele maanden later was hij overleden, zijn gezicht verkoold door de hete slaapkamerzon. Ik heb het vermoeden dat hij een overdosis anti-depressiva heeft ingenomen.
Ooit lachte mijn oom op een familiefeestje: "In mijn volgend leven wil ik als een hondje terugkomen."
Raar maar waar: de Chihuahua die nu reeds drie weken bij moeder thuis logeert, lijkt sprekend op oom Ivo: dezelfde brave bruinzwarte ogen, even klein en mager en hij heeft eveneens weinig succes bij het andere geslacht.
Ach ja, ik ben een dagelijks mediterende boeddhist, ik geloof in reïncarnatie. Ik wil ook terugkomen als een hond, een Tibetaanse Terriër, die hebben immers een prinsenleven daar in hun klooster, hoog in de bergen.
Jawel, mijn broer Pascal is drie weken geleden vertrokken naar Ghana, om zich te verloven met zijn Ghanese 'prinses' die in een dorpje woont, samen met haar grootvader, de 'koning'. De plannen zijn intussen blijkbaar veranderd, hij is deze namiddag met een ander Afrikaans meisje op Safari gegaan. Het was er niet te heet en een zacht briesje waaide door hun jeep. Klinkt romantisch, niet?
En wij mogen hier op zijn twee hondjes passen, Prince, een bejaarde witte Maltezer vond onderdak bij mijn nichtje, moeder en ik kregen een keizer mee: Xerxes, een bruinwitte Chihuahua, onlangs twee jaar geworden.
En ja, het klikte meteen tussen ons, het beestje eet op vaste uren gretig zijn brokjes op en we wandelen dagelijks drie keer in het buurtpark door weer en stormwind.
Maar wat mij mettertijd opviel waren zijn schrikreacties bij het zien van andere honden, groot of klein. Ook raakt hij zichtbaar in paniek als we langs een vuilniscontainer gaan. Zelfs de minste toenadering van kinderen, als ze zijn mooie glanzende vacht willen aaien, boezemt hem angst in, dan springt hij jankend als een baby weg, zich verstoppend achter zijn baasje. Niet echt stoer voor een gevaarlijke keizer hé jongen. En duivelsbang voor de opvliegende duiven? Ja dus.
Als neuropsycholoog stel ik mij daar vragen bij. Heeft deze kleine wolf ooit een of ander trauma opgelopen? Werd hij mishandeld? Was hij al jong een straathond? Of hebben ze hem halfdood gevonden tussen het vuilnis? Vlug zoek ik naar zijn 'papieren' die Pascal net voor zijn vertrek meegaf. En daarin lees ik dat Xerxes bij zijn geboorte 'bizar' gedrag vertoonde. De dierenarts schreef destijds in zijn medisch dossier: "De puppy is veel te zwak, is te mager en trekt scheve bekken." En dan lees ik plots tot mijn grote verbazing het laatste zinnetje. En ik bedenk: "Lees ik dat goed.?" Ik zet voor alle zekerheid mijn leesbril op en zie ik de notitie nu klaar en duidelijk: " Comateuze toestand!" En ineens is de psychische puzzel gelegd.
En als ik aan mijn kinderjaren denk, kom ik tot de conclusie dat ik veel trekjes van Xerxes heb. Ik had als kleuter ook een groot wantrouwen naar klasgenoten en leraren toe. En mijn hart ging wild tekeer als honden en katten naar mij toe renden. En door mijn mentale coma, dertig jaar geleden, lag ik ook maandenlang gekluisterd aan een ziekbed.
Als Xerxes z'n wijze guitige oogjes op mij richt, besef ik: "We zijn zielsgenoten, hij is mijn soulbeest."
Zou mijn broer Pascal vannacht onder de Afrikaanse sterrenhemel ook zijn soulmate vinden? De rode volle maan voorspelt veel goeds volgens de astrologen. Bij het kampvuur dansen en zingen de twee mee op het ritme van Shakira's song:
Waka, waka, eh-eh
This time for Africa
Today's your day
I feel it
You paved the way
Believe it
YVO DE HOND
Mijn inmiddels overleden oom Yvo had een hondenleven. Jarenlang zocht hij een mooi jong teefje om haar te bevruchten.Maar Ivo, de trouwe hond ving altijd bot. Nochtans zat hij altijd vol goede bedoelingen, hij was zorgzaam en zorgde voor veel lekkers op het menu. Ach ja Ivo was rijk maar kaal en klein als een Chihuahua. Ladies zoeken het liever bij een grote bruine gespierde Doberman. Mijn oom zocht affectie in de Antwerpse rosse buurt, waar hij jaagde op een lekker beest waarbij hij de smerige hondenhokken kieskeurig voorbij wandelde. En dan besprak hij vanop de donkere ondergescheten straten de voorwaarden voor een beurt, haar pitbull liet hem dan binnen.
Zijn laatste eenzame levensjaren besteedde hij zijn fortuin aan pikante dames die hun hele familie meebrachten naar de restaurants waar Yves hen uitnodigde en uiteraard alles betaalde. Er werd meestal voor de peperdure gerechten gekozen. Dat ging zo jaar na jaar en Ivo raakte verbitterd.
Toen zijn beurs bijna was leeggezogen, kwam hij elke zondag bij ons thuis op visite om telkens weer diep in het wijnglas te kijken, om zoals hij zei: "De pijn te verdoven." Waar en wanneer heb ik dat nog gehoord? Hij kwam dan klagen dat hij in de Parijse casino's weer duizenden euro's had verloren samen met de gokverslaafde zoon van zijn duivelse vlam die bovendien zonder hem was vertrokken naar Californië. Maar het vliegtuig en hotelverblijf had mijn oom dus wel betaald, ook voor haar pooier.
Ach ja, het was zomeravond en ik hoorde de bel van de voordeur. Ivo stond straalbezopen in tranen en dus lieten we hem snel binnen. Bleek dat hij z'n ganse fortuin was verloren, hij had zijn Visa-kaart meegegeven aan zijn 'vriendin' vlak voor haar vertrek naar Griekenland.
De hele familie was razend op Rosanne en raadde Ivo aan een klacht in te dienen. Maar de koppige steenezel zou het daar bij laten. Hij bleef zelfs contact zoeken met de oplichtster.
Enkele maanden later was hij overleden, zijn gezicht verkoold door de hete slaapkamerzon. Ik heb het vermoeden dat hij een overdosis anti-depressiva heeft ingenomen.
Ooit lachte mijn oom op een familiefeestje: "In mijn volgend leven wil ik als een hondje terugkomen."
Raar maar waar: de Chihuahua die nu reeds drie weken bij moeder thuis logeert, lijkt sprekend op oom Ivo: dezelfde brave bruinzwarte ogen, even klein en mager en hij heeft eveneens weinig succes bij het andere geslacht.
Ach ja, ik ben een dagelijks mediterende boeddhist, ik geloof in reïncarnatie. Ik wil ook terugkomen als een hond, een Tibetaanse Terriër, die hebben immers een prinsenleven daar in hun klooster, hoog in de bergen.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BIG AMIES
Jawel, mijn broer Pascal is sinds vorig weekend terug van een drie weken durend verblijf in Afrika. Wat een feest gaven de dorpelingen daar nog vlak voor zijn vertrek. Maar hij moet nog terugkomen naar het godverlaten Ghanees dorp, de vader beschouwt hem nu als verloofde van zijn mooie jonge dochter. Ja, de westerling zal nog geld op tafel moeten toveren voor de voorbije drie weken waar hij in het grote stenen huis op zijn wenken werd bediend. Want een ingenieur zonder veel geld dat kan 'de koning' onmogelijk geloven. Daarom heeft Pascal alvorens het vliegtuig te nemen,wat geld achtergelaten onder het hoofdkussen gelegd, voor hem peanuts maar voor de Afrikaanse familieleden een maandloon.
Enfin, hij is nu terug in België, zijn dochter is hem aan de vlieghaven komen ophalen. Jawel, ze trouwt morgen, eindelijk, want voor haar werd het allemaal een beetje stressy. Het aantal genodigden noteren, een hotel reserveren voor hen die teveel drinken, de maaltijden voor het feestmenu calculeren, trouwringen kiezen, een vrijgezellenavond organiseren en zoveel meer waar ik niks van afweet, ik ben immers nooit gehuwd.
Mijn broer heeft het net zoals mijn overleden vader destijds bont gemaakt daar in Ghana: elke nacht met de
taxi vertrekken naar dancings: eerst met dit meisje en dan weer met twee à drie andere gewillige dames. Ook zijn laatste date vroeg hij die nacht, vrijend in de jeep, ten huwelijk.
Bij het zien van de Safari-foto's glimlach ik om de capriolen die mijn broer uithaalde en ik zeg hem : "Je deed daar bijna aan bigamie."
De avonturier grinnikt: "Ach neen Claude, these two black pearls zijn gewoon mijn 'deux big amies.'
(to be continued)
Jawel, mijn broer Pascal is sinds vorig weekend terug van een drie weken durend verblijf in Afrika. Wat een feest gaven de dorpelingen daar nog vlak voor zijn vertrek. Maar hij moet nog terugkomen naar het godverlaten Ghanees dorp, de vader beschouwt hem nu als verloofde van zijn mooie jonge dochter. Ja, de westerling zal nog geld op tafel moeten toveren voor de voorbije drie weken waar hij in het grote stenen huis op zijn wenken werd bediend. Want een ingenieur zonder veel geld dat kan 'de koning' onmogelijk geloven. Daarom heeft Pascal alvorens het vliegtuig te nemen,wat geld achtergelaten onder het hoofdkussen gelegd, voor hem peanuts maar voor de Afrikaanse familieleden een maandloon.
Enfin, hij is nu terug in België, zijn dochter is hem aan de vlieghaven komen ophalen. Jawel, ze trouwt morgen, eindelijk, want voor haar werd het allemaal een beetje stressy. Het aantal genodigden noteren, een hotel reserveren voor hen die teveel drinken, de maaltijden voor het feestmenu calculeren, trouwringen kiezen, een vrijgezellenavond organiseren en zoveel meer waar ik niks van afweet, ik ben immers nooit gehuwd.
Mijn broer heeft het net zoals mijn overleden vader destijds bont gemaakt daar in Ghana: elke nacht met de
taxi vertrekken naar dancings: eerst met dit meisje en dan weer met twee à drie andere gewillige dames. Ook zijn laatste date vroeg hij die nacht, vrijend in de jeep, ten huwelijk.
Bij het zien van de Safari-foto's glimlach ik om de capriolen die mijn broer uithaalde en ik zeg hem : "Je deed daar bijna aan bigamie."
De avonturier grinnikt: "Ach neen Claude, these two black pearls zijn gewoon mijn 'deux big amies.'
(to be continued)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LA CAMISA AFRICANA?
Mijn broer Pascal is vorige week weer veilig en wel geland op Belgische bodem. Hij had na drie weken vakantie in Ghana veel te vertellen. Hij liet hij via zijn iPhone de honderden foto's zien aan moeder en ik: eentje van zijn logeerkamer, een korte video van hem in een overvolle dancing en op Safari poserend met een bijtende struisvogel.Ook nog een picture van de moedige man, zwemmend tussen de reuzekwallen.
De 'prinses' waar hij mee zou trouwen was blijkbaar zijn type niet en dus heeft har grootvader 'de koning' hem laten gaan, het klikte gewoon niet tussen de twee, er waren geen vonken, geen chemie zoals men dat beschaafd zegt. En dus verdween mijn broer na drie weken weer met de noorderzon. Nooit zullen ze daar de vriendelijke grappige ingenieur vergeten. Pascals dochter Noortje is hem aan het Zaventemse vliegveld komen ophalen. Volgende week trouwt zij wél, met een stoere leuke vent.
Vorige zondag in zijn Brusselse appartement vertelde Pascal dus uitgebreid over zijn soms wat hachelijke avonturen in dat prachtige maar gevaarlijke land. Hij heeft enorm genoten van de rust en de stilte daar, ja de stad was een anderhalf uurtje rijden met de jeep. De wegen zijn daar nog zanderig en dus soms modderig door de regenval. Pascal deed er aan onthaasting, hij ervaarde het tragere levensritme daar als een oase van rust waar hij elke ochtend na het kraaien van de haan, zijn AI-kennis kon perfectioneren.
Na een lekker varkensgebraad à la Flamande dat ons moeke voor hem had klaargemaakt ging Pascal zijn souvenirs uit de slaapkamer halen. Zijn dochter kreeg een mooie oorringen, moeder een keukenhanddoek en ik...?
Ik nam gisternamiddag de lift van het grote saai muisgrijs flatgebouw waar ik al een halve eeuw vertoef, hoog en droog weliswaar. De piepende, versleten kooi stopte op de 6de etage, een Afrikaans meisje stapte binnen. Het was de eerste keer dat ik haar hier zag. Zij droeg een grote zonnebril, lange lederen handschoenen, een minirokje en pikante panty's. Ik bedacht: zij krijgt wellicht veel mannelijke aandacht, zelfs ik was geïntrigeerd en wilde ook even kennismaken
Ik begon het gesprek in het Engels:
- Good evening, nice glasses
- Thanks, where are you going Don Juan?
- To nowhere, just a walk in the sun
- In the sun, do you want to become black?
- Why not? It's a beautiful colour
- Do you need a black girl tonight?
- No no no lady, I' am a buddhist
Snel wuifde ik haar buiten, ontgoocheld stapte de jongedame uit en smeet de liftdeur met een knal dicht. Toen ik even later op mijn balkon genoot van de zonsondergang vroeg ik mij af waarom deze African queen zo snel avances maakte. Was zij een prostituee? Ach, geen idee. Tot ik voor het slapengaan mijn tanden wilde poetsen. In het spiegeltje aan de wand zag ik het en begreep het meteen: ik had vandaag mijn kleurrijke camisa Africana aan, dat had mijn broer Pascal voor mij als souvenir gekocht op een druk Ghanees marktplein. Nu komt de aap uit de mouw: het 'liftmeisje' had opgemerkt dat ik sympathy heb voor the black community. Inderdaad, ik vecht al sinds mijn geboorte tegen rassenongelijkheid. Ik lag immers in de couveuse naast een sweet black angel die enkele dagen later overleed.
Mijn broer Pascal is vorige week weer veilig en wel geland op Belgische bodem. Hij had na drie weken vakantie in Ghana veel te vertellen. Hij liet hij via zijn iPhone de honderden foto's zien aan moeder en ik: eentje van zijn logeerkamer, een korte video van hem in een overvolle dancing en op Safari poserend met een bijtende struisvogel.Ook nog een picture van de moedige man, zwemmend tussen de reuzekwallen.
De 'prinses' waar hij mee zou trouwen was blijkbaar zijn type niet en dus heeft har grootvader 'de koning' hem laten gaan, het klikte gewoon niet tussen de twee, er waren geen vonken, geen chemie zoals men dat beschaafd zegt. En dus verdween mijn broer na drie weken weer met de noorderzon. Nooit zullen ze daar de vriendelijke grappige ingenieur vergeten. Pascals dochter Noortje is hem aan het Zaventemse vliegveld komen ophalen. Volgende week trouwt zij wél, met een stoere leuke vent.
Vorige zondag in zijn Brusselse appartement vertelde Pascal dus uitgebreid over zijn soms wat hachelijke avonturen in dat prachtige maar gevaarlijke land. Hij heeft enorm genoten van de rust en de stilte daar, ja de stad was een anderhalf uurtje rijden met de jeep. De wegen zijn daar nog zanderig en dus soms modderig door de regenval. Pascal deed er aan onthaasting, hij ervaarde het tragere levensritme daar als een oase van rust waar hij elke ochtend na het kraaien van de haan, zijn AI-kennis kon perfectioneren.
Na een lekker varkensgebraad à la Flamande dat ons moeke voor hem had klaargemaakt ging Pascal zijn souvenirs uit de slaapkamer halen. Zijn dochter kreeg een mooie oorringen, moeder een keukenhanddoek en ik...?
Ik nam gisternamiddag de lift van het grote saai muisgrijs flatgebouw waar ik al een halve eeuw vertoef, hoog en droog weliswaar. De piepende, versleten kooi stopte op de 6de etage, een Afrikaans meisje stapte binnen. Het was de eerste keer dat ik haar hier zag. Zij droeg een grote zonnebril, lange lederen handschoenen, een minirokje en pikante panty's. Ik bedacht: zij krijgt wellicht veel mannelijke aandacht, zelfs ik was geïntrigeerd en wilde ook even kennismaken
Ik begon het gesprek in het Engels:
- Good evening, nice glasses
- Thanks, where are you going Don Juan?
- To nowhere, just a walk in the sun
- In the sun, do you want to become black?
- Why not? It's a beautiful colour
- Do you need a black girl tonight?
- No no no lady, I' am a buddhist
Snel wuifde ik haar buiten, ontgoocheld stapte de jongedame uit en smeet de liftdeur met een knal dicht. Toen ik even later op mijn balkon genoot van de zonsondergang vroeg ik mij af waarom deze African queen zo snel avances maakte. Was zij een prostituee? Ach, geen idee. Tot ik voor het slapengaan mijn tanden wilde poetsen. In het spiegeltje aan de wand zag ik het en begreep het meteen: ik had vandaag mijn kleurrijke camisa Africana aan, dat had mijn broer Pascal voor mij als souvenir gekocht op een druk Ghanees marktplein. Nu komt de aap uit de mouw: het 'liftmeisje' had opgemerkt dat ik sympathy heb voor the black community. Inderdaad, ik vecht al sinds mijn geboorte tegen rassenongelijkheid. Ik lag immers in de couveuse naast een sweet black angel die enkele dagen later overleed.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HAAR GEMAAL DE GENERAAL
Tijdens een BBQ, zeven jaar geleden, in het tuinparadijs van Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel, zaten we in de zomerzon een glaasje te drinken. Daniel had voor moeder, ik en mijn broer echter verzwegen dat er nog bezoek werd verwacht. Jawel, mijn 60-jarige halfzus Katrien, haar man Patrick en diens 92-jarige moeder Martha. Ik en mijn broer hadden deze familieleden nog nooit ontmoet tenzij vluchtig bij de begrafenis van mijn vader in 2001.
Toen Katrien ons door haar streng kritisch bourgeoisie-brilletje zag genieten, aarzelde ze om de ruime bloementuin te betreden. Mijn roodharige halfzus was misnoegd, ze wilde ons aanvankelijk nauwelijks de hand schudden of aankijken. Zij had als kind immers heel erg geleden onder het drankprobleem van ons pa.
Maar al snel was het ijs gebroken. Met een glaasje Martini in de hand begon Patrick te vertellen over zijn overleden vader die als Luitenant-Generaal bij de Belgische luchtmacht had gediend tijdens de Tweede Wereldoorlog. En ja, Martha's wit-geschminkte gezicht glimlachte stoïcijns vanonder haar parasol.
Het volgende heb ik van internet:
'Regio Brussels Gewest
"Sire, er zijn geen generaals meer": Nooit geziene pensioneringsgolf van topgeneraals op komst bij Belgisch leger. In de lente komt er een ongeziene benoemingsgolf aan bij het Belgisch leger: 6 van de 7 driesterren-topgeneraals gaan met pensioen. En de helft van de 18 tweesterren-generaals moet met pensioen voor eind volgend jaar. Bij nieuwe benoemingen moet traditioneel rekening worden gehouden met competenties, taalevenwichten én met de evenwichten tussen de verschillende componenten: land, marine, lucht, medisch en cyber.'
Nu bij het trouwfeest van mijn nichtje Nora en haar sterke schouder Seppe, is mijn andere halfbroer Xavier ook weer van de partij, hij heeft echter droevig nieuws te melden. Patrick is gisteravond door het Brusselse hospitaal gebeld omdat zijn 99-jarige moeder in erg kritieke toestand verkeerde. Met haast en spoed had zoonlief zijn kledij aangetrokken en was in volle vaart naar zijn moeder gereden, hij stopte tot bij het sterfbed. Net op tijd!
Xavier vertelt dat Martha vijf minuten later in de armen van haar zoon Patrick is overleden.
Maar het Leven draait door, zoals bij dit sprookjeshuwelijk waar een honderdtal invités aanwezig zijn. De bruid en bruidegom stralen als de felblauwe zevende hemel. De generaalsvrouw en haar gemaal knipogen vanachter een witte wolk en fluisteren bij een zachte zomerbries:"Hey Noor en Sep, heb elkaar lief in goede en kwade dagen, ook al ontploffen er tussen de rozengeur en maneschijn al eens duizend bommen en granaten.
ANGIE NEAR
Thanks to my brother engineer
a kiss from my Angie is so near
"Don't get angry dear" she says:
"sorry boy, if I play hard to get"
Yes with le générateur de poésie
sans peur je séduis la belle fille
comme un robot avec sex-apple
Tijdens een BBQ, zeven jaar geleden, in het tuinparadijs van Benito, de vriend van mijn halfbroer Daniel, zaten we in de zomerzon een glaasje te drinken. Daniel had voor moeder, ik en mijn broer echter verzwegen dat er nog bezoek werd verwacht. Jawel, mijn 60-jarige halfzus Katrien, haar man Patrick en diens 92-jarige moeder Martha. Ik en mijn broer hadden deze familieleden nog nooit ontmoet tenzij vluchtig bij de begrafenis van mijn vader in 2001.
Toen Katrien ons door haar streng kritisch bourgeoisie-brilletje zag genieten, aarzelde ze om de ruime bloementuin te betreden. Mijn roodharige halfzus was misnoegd, ze wilde ons aanvankelijk nauwelijks de hand schudden of aankijken. Zij had als kind immers heel erg geleden onder het drankprobleem van ons pa.
Maar al snel was het ijs gebroken. Met een glaasje Martini in de hand begon Patrick te vertellen over zijn overleden vader die als Luitenant-Generaal bij de Belgische luchtmacht had gediend tijdens de Tweede Wereldoorlog. En ja, Martha's wit-geschminkte gezicht glimlachte stoïcijns vanonder haar parasol.
Het volgende heb ik van internet:
'Regio Brussels Gewest
"Sire, er zijn geen generaals meer": Nooit geziene pensioneringsgolf van topgeneraals op komst bij Belgisch leger. In de lente komt er een ongeziene benoemingsgolf aan bij het Belgisch leger: 6 van de 7 driesterren-topgeneraals gaan met pensioen. En de helft van de 18 tweesterren-generaals moet met pensioen voor eind volgend jaar. Bij nieuwe benoemingen moet traditioneel rekening worden gehouden met competenties, taalevenwichten én met de evenwichten tussen de verschillende componenten: land, marine, lucht, medisch en cyber.'
Nu bij het trouwfeest van mijn nichtje Nora en haar sterke schouder Seppe, is mijn andere halfbroer Xavier ook weer van de partij, hij heeft echter droevig nieuws te melden. Patrick is gisteravond door het Brusselse hospitaal gebeld omdat zijn 99-jarige moeder in erg kritieke toestand verkeerde. Met haast en spoed had zoonlief zijn kledij aangetrokken en was in volle vaart naar zijn moeder gereden, hij stopte tot bij het sterfbed. Net op tijd!
Xavier vertelt dat Martha vijf minuten later in de armen van haar zoon Patrick is overleden.
Maar het Leven draait door, zoals bij dit sprookjeshuwelijk waar een honderdtal invités aanwezig zijn. De bruid en bruidegom stralen als de felblauwe zevende hemel. De generaalsvrouw en haar gemaal knipogen vanachter een witte wolk en fluisteren bij een zachte zomerbries:"Hey Noor en Sep, heb elkaar lief in goede en kwade dagen, ook al ontploffen er tussen de rozengeur en maneschijn al eens duizend bommen en granaten.
ANGIE NEAR
Thanks to my brother engineer
a kiss from my Angie is so near
"Don't get angry dear" she says:
"sorry boy, if I play hard to get"
Yes with le générateur de poésie
sans peur je séduis la belle fille
comme un robot avec sex-apple
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE VREEMDELING IN DE TUIN
Onlangs vond ik een boek in de stedelijke bibliotheek bij de rubriek Waargebeurd. De titel en de korte inhoud spraken mij meteen aan: 'De vreemdeling in de tuin'. En omdat het online magazine 'De Leunstoel' waar ik voor schrijf bij de volgende editie 'Gentrificatie en migratie' als thema heeft, scande ik het boek in. Ik vroeg me wel af of ik genoeg kennis bezit om over 'Gentrificatie' te schrijven. Voor alle zekerheid contacteerde ik mijn broer, de politicus van onze familie.
Deze ochtend mailde mijn broer al vroeg naar mij, in zijn eigen formele op AI-gebaseerde stijl. Inderdaad, mijn broer specialiseerde zich de laatste jaren in Artificiële Intelligentie, met vaste regelmaat geeft hij er les over in het drukke bruisende Brussel. In zijn naar mij verzonden tekst verneem ik:
"Gentrificatie en arbeidsmigratie zijn nauw met elkaar verweven, vooral in de stedelijke context. In de grootsteden vestigen arbeidsmigranten zich vaak in betaalbare wijken met oudere woningen en een lage huurprijs. Deze buurten bieden een eerste toegang tot de stad, maar zijn ook de plekken waar gentrificatieprocessen optreden.
Wanneer investeringen, renovaties en een toestroom van hogeropgeleide bewoners plaatsvinden, stijgen de huurprijzen en verandert het sociaal weefsel. Voor arbeidsmigranten en hun gezinnen betekent dit vaak dat ze verdrongen worden naar andere perifere of minder aantrekkelijke wijken. Gentrificatie versterkt zo de sociale ongelijkheid en vergroot de kloof tussen nieuwkomers met beperkte middelen en meer kapitaalkrachtige bewoners.
Tegelijkertijd dragen arbeidsmigranten via hun aanwezigheid en ondernemerschap bij aan het stedelijk leven, bijvoorbeeld met buurtwinkels, eetgelegenheden en diensten. Dit creëert spanningen maar ook dynamiek: zij verankeren de culturele diversiteit, terwijl gentrificatie diezelfde diversiteit gedeeltelijk dreigt uit te wissen.
Zodoende vormt de interactie tussen gentrificatie en arbeidsmigratie een complex spanningsveld tussen stedelijke vernieuwing, sociale verdringing en culturele verrijking."
Maar nu terug naar het waargebeurd verhaal dat ik las:
De Nederlandse Annelies, die in een rustige gemeente woont met vredige kabbelende beekjes, was die ochtend met de vaat bezig toen ze de bruin getaande jongeman zag liggen bij haar appelboom. Geschrokken riep ze haar man wakker: "Help Erik, er ligt een vreemdeling in de tuin!" Maar toen de humeurige echtgenoot kwam kijken was de wakkergeschoten jongeman alweer verdwenen.
Tot Annelies hem de volgende middag terugzag. En ook de dagen erna. Zij besloot om hem aan te spreken, Annelies is sociaal medewerker en dus vertrouwd met jongeren die hun land van herkomst zijn ontvlucht. Daarom benaderde zij de jongeman omzichtig en met aangeleerde technieken en voelde al snel dat hij ongevaarlijk was. De magere, door regen doorweekte teenager gebaarde dat hij 'Hamza ' heette. Annelies was vertederd en nam hem onder haar vleugels, bood hem een warm bad aan en het broodnodige ontbijt
Zijn vlucht van Marokko naar Europa was uiterst gevaarlijk en moeilijk geweest en eigenlijk allemaal voor niks. Zijn hebben en houden was immers gestolen en zijn paspoort had hij achtergelaten in een hotel. De woonbuurt was niet opgezet met deze analfabeet die wekenlang les Nederlands , wiskunde en aardrijkskunde kreeg van Annelies.Hamza wilde per se aan de slag als Amsterdamse kapper. Hij moest echter terug naar zijn land en van daaruit papieren in orde brengen om in Nederland te kunnen werken. Hij revolteerde zich en vernielde een auto. De rebel werd met een politiecombi afgevoerd naar Detentiecentrum Rotterdam waar hij enkele maanden zou moeten verblijven. Annelies vernam dat het gebouw in 2010 is gebouwd en 320 cellen bevat. Er worden vreemdelingen opgesloten die wachten op uitzetting, zoals uitgeprocedeerde asielzoekers, of vreemdelingen die geen geldige verblijfspapieren hebben en het terugkeerbesluit hebben genegeerd. Hamza moest voor onbepaalde tijd in de isoleercel, maar wonder bij wonder kwam hij na zestien dagen vrij en kreeg nog geld erbij. Een opgeluchte Annelies regelde meteen een vliegtuigticket om Hamza terug naar Marokko te sturen. Maar helaas, het zitje naast het raam bleef leeg. Nooit heeft de goedhartige Annelies de jongeman nog in haar tuin teruggezien...
Onlangs vond ik een boek in de stedelijke bibliotheek bij de rubriek Waargebeurd. De titel en de korte inhoud spraken mij meteen aan: 'De vreemdeling in de tuin'. En omdat het online magazine 'De Leunstoel' waar ik voor schrijf bij de volgende editie 'Gentrificatie en migratie' als thema heeft, scande ik het boek in. Ik vroeg me wel af of ik genoeg kennis bezit om over 'Gentrificatie' te schrijven. Voor alle zekerheid contacteerde ik mijn broer, de politicus van onze familie.
Deze ochtend mailde mijn broer al vroeg naar mij, in zijn eigen formele op AI-gebaseerde stijl. Inderdaad, mijn broer specialiseerde zich de laatste jaren in Artificiële Intelligentie, met vaste regelmaat geeft hij er les over in het drukke bruisende Brussel. In zijn naar mij verzonden tekst verneem ik:
"Gentrificatie en arbeidsmigratie zijn nauw met elkaar verweven, vooral in de stedelijke context. In de grootsteden vestigen arbeidsmigranten zich vaak in betaalbare wijken met oudere woningen en een lage huurprijs. Deze buurten bieden een eerste toegang tot de stad, maar zijn ook de plekken waar gentrificatieprocessen optreden.
Wanneer investeringen, renovaties en een toestroom van hogeropgeleide bewoners plaatsvinden, stijgen de huurprijzen en verandert het sociaal weefsel. Voor arbeidsmigranten en hun gezinnen betekent dit vaak dat ze verdrongen worden naar andere perifere of minder aantrekkelijke wijken. Gentrificatie versterkt zo de sociale ongelijkheid en vergroot de kloof tussen nieuwkomers met beperkte middelen en meer kapitaalkrachtige bewoners.
Tegelijkertijd dragen arbeidsmigranten via hun aanwezigheid en ondernemerschap bij aan het stedelijk leven, bijvoorbeeld met buurtwinkels, eetgelegenheden en diensten. Dit creëert spanningen maar ook dynamiek: zij verankeren de culturele diversiteit, terwijl gentrificatie diezelfde diversiteit gedeeltelijk dreigt uit te wissen.
Zodoende vormt de interactie tussen gentrificatie en arbeidsmigratie een complex spanningsveld tussen stedelijke vernieuwing, sociale verdringing en culturele verrijking."
Maar nu terug naar het waargebeurd verhaal dat ik las:
De Nederlandse Annelies, die in een rustige gemeente woont met vredige kabbelende beekjes, was die ochtend met de vaat bezig toen ze de bruin getaande jongeman zag liggen bij haar appelboom. Geschrokken riep ze haar man wakker: "Help Erik, er ligt een vreemdeling in de tuin!" Maar toen de humeurige echtgenoot kwam kijken was de wakkergeschoten jongeman alweer verdwenen.
Tot Annelies hem de volgende middag terugzag. En ook de dagen erna. Zij besloot om hem aan te spreken, Annelies is sociaal medewerker en dus vertrouwd met jongeren die hun land van herkomst zijn ontvlucht. Daarom benaderde zij de jongeman omzichtig en met aangeleerde technieken en voelde al snel dat hij ongevaarlijk was. De magere, door regen doorweekte teenager gebaarde dat hij 'Hamza ' heette. Annelies was vertederd en nam hem onder haar vleugels, bood hem een warm bad aan en het broodnodige ontbijt
Zijn vlucht van Marokko naar Europa was uiterst gevaarlijk en moeilijk geweest en eigenlijk allemaal voor niks. Zijn hebben en houden was immers gestolen en zijn paspoort had hij achtergelaten in een hotel. De woonbuurt was niet opgezet met deze analfabeet die wekenlang les Nederlands , wiskunde en aardrijkskunde kreeg van Annelies.Hamza wilde per se aan de slag als Amsterdamse kapper. Hij moest echter terug naar zijn land en van daaruit papieren in orde brengen om in Nederland te kunnen werken. Hij revolteerde zich en vernielde een auto. De rebel werd met een politiecombi afgevoerd naar Detentiecentrum Rotterdam waar hij enkele maanden zou moeten verblijven. Annelies vernam dat het gebouw in 2010 is gebouwd en 320 cellen bevat. Er worden vreemdelingen opgesloten die wachten op uitzetting, zoals uitgeprocedeerde asielzoekers, of vreemdelingen die geen geldige verblijfspapieren hebben en het terugkeerbesluit hebben genegeerd. Hamza moest voor onbepaalde tijd in de isoleercel, maar wonder bij wonder kwam hij na zestien dagen vrij en kreeg nog geld erbij. Een opgeluchte Annelies regelde meteen een vliegtuigticket om Hamza terug naar Marokko te sturen. Maar helaas, het zitje naast het raam bleef leeg. Nooit heeft de goedhartige Annelies de jongeman nog in haar tuin teruggezien...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SOLITAIR SOLIDAIR
Ja, aan alle vreemde eendjes
in de bijt, aan alle vrijgezellen
die genieten van hun vrijheid
geen vrienden meer opbellen
geen kapers zien aan de kust
en houden van alle vouwen
tot hun zinnen zijn geblust
Aan alle rare vogels die in paniek
leven voor continue kritiek, zwarte
schaapjes die door de geldwolven
worden beetgenomen, ja ook aan
de buitenbeentjes die hun leven
lang keihard worden uitgesloten
Ben je echt zo dik als een nijlpaard?
Of is je verbrand gezicht niet om aan
te zien? Kunnen mensen je innerlijke
unieke schoonheid niet meer zien?
Nee, hun blikken en woorden worden
gewikt en gewogen, en dat heeft jouw
mooie kosmos-ziel zeker niet verdiend
Deze personen worden wereldvreemd
lijken op engeltjes, soms op demonen
verdwaald op deze planeet, eenzaam
zien ze door 't bos niet meer de bomen
Daarom beste eenzaten: Verenig u, jaja
wees solidair met de miljoenen solitairs
doe nu virtueel los die pompoenenbeha
tijd om je voor de liefde klaar te stomen
KUTFILOSOOF EN EUROPSYCHOLOOG?!
Gisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig jaar niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.
In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etageknoppen, maar de lift kwam niet in beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan.Ik suste haar en fluisterde dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.
Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: "ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?" Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.
Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, ook wel OCS genoemd: Obsessief Compulsieve Stoornis. Tijdens mijn studie wekte deze psychische ziekte mijn interesse.
In de lift zei Elly dat vooral het getal 'vijf' haar parten speelt. Voor Elly moet en zal alles vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat met op de achterkant: SOS OCS.
Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : "Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje."
Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.
Ja, aan alle vreemde eendjes
in de bijt, aan alle vrijgezellen
die genieten van hun vrijheid
geen vrienden meer opbellen
geen kapers zien aan de kust
en houden van alle vouwen
tot hun zinnen zijn geblust
Aan alle rare vogels die in paniek
leven voor continue kritiek, zwarte
schaapjes die door de geldwolven
worden beetgenomen, ja ook aan
de buitenbeentjes die hun leven
lang keihard worden uitgesloten
Ben je echt zo dik als een nijlpaard?
Of is je verbrand gezicht niet om aan
te zien? Kunnen mensen je innerlijke
unieke schoonheid niet meer zien?
Nee, hun blikken en woorden worden
gewikt en gewogen, en dat heeft jouw
mooie kosmos-ziel zeker niet verdiend
Deze personen worden wereldvreemd
lijken op engeltjes, soms op demonen
verdwaald op deze planeet, eenzaam
zien ze door 't bos niet meer de bomen
Daarom beste eenzaten: Verenig u, jaja
wees solidair met de miljoenen solitairs
doe nu virtueel los die pompoenenbeha
tijd om je voor de liefde klaar te stomen
KUTFILOSOOF EN EUROPSYCHOLOOG?!
Gisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig jaar niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.
In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etageknoppen, maar de lift kwam niet in beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan.Ik suste haar en fluisterde dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.
Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: "ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?" Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.
Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, ook wel OCS genoemd: Obsessief Compulsieve Stoornis. Tijdens mijn studie wekte deze psychische ziekte mijn interesse.
In de lift zei Elly dat vooral het getal 'vijf' haar parten speelt. Voor Elly moet en zal alles vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat met op de achterkant: SOS OCS.
Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : "Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje."
Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
AI VOOR DUMMIES?
Mijn broer Pascal is ingenieur en AI-specialist, elk weekend geeft hij te Brussel les aan wie interesse heeft voor deze droge maar interessante materie. Elke zichzelf respecterende IT' er, ingenieur of computer-nerd moet up to date blijven en dus nodigt mijn broer per sessie een twaalftal studenten uit en onthult de geheimen van deze snel in opmars komende revolutie. In de aula steekt mijn grote broer meteen van wal: "Artificiële Intelligentie presenteert men inderdaad als een revolutionair hulpmiddel voor de samenleving: systemen die medische diagnoses versnellen, misdaad helpen voorkomen en administratieve processen verlichten. Voorstanders benadrukken de enorme voordelen van geautomatiseerde besluitvorming, data-analyse en voorspellende algoritmes."
En mijn enthousiaste broer legt verder uit: "Jawel, AI kan een instrument zijn om mensenrechten te beschermen, bijvoorbeeld door patronen van politiegeweld aan het licht te brengen of klimaatdata te analyseren voor het recht op een leefbare omgeving. Tegelijkertijd stellen sommige wetenschappers dat zolang AI niet onderworpen wordt aan strenge mensenrechtennormen, de technologie eerder een bedreiging dan een oplossing vormt. De ambitie om vooruitgang te boeken stuit zo direct op de taak om vrijheid, gelijkheid en menselijke autonomie veilig te stellen."
Intussen toont mijn broer enkele dia's en spreekt:" Een ander spanningsveld ligt in de machtsverhouding tussen grote techbedrijven en de burgers.Volgens sommige AI-tegenstanders vergroot dit de ongelijkheid en beperkt het de mogelijkheden. Transparantie, uitlegbaarheid en verantwoordelijkheid in AI-systemen zijn zeldzaam, terwijl men waarschuwt dat juist deze kernwaarden essentieel zijn om mensenrechten te waarborgen."
En zo gaat de lesgever nog enkele uurtjes door. Aan het eind van de sessie mogen de studenten nog vele vragen stellen en daarna wisselt men bij een hapje en een drankje nog talrijke ideeën uit.
Als taal-ingenieur sta ook ik persoonlijk heel huiverig tegen AI maar dan op literair vlak, ik doel op de tekst-generators. Daar wordt men literair impotent van, soms kan het helpen maar dat is zoals naar de hoeren gaan, het is de gemakkelijkste en kortste weg, Maar elke wanhopige zal dat ontkennen, zo ook de lui geworden AI-poëzie-schrijver. Ik ben immers van mening: "Als je echt niet met je pen overweg kan, doe dan aan literaire geheelonthouding. "
En wat onze razendsnelle AI-revolutie betreft: ik ben niet de enige ouderwetse vijftigplusser-AI-analfabeet, daarom raad ik aan om dat ene boek uit onze stedelijke bibliotheek te gaan halen: 'AI voor dummies'. Want vergeet niet dat AI de toekomst van de mensheid zal bepalen, jawel alvast voor lange kosmische tijd, wellicht ook voor onze ruimtevaart. Maar wie er het fijne van wil weten en geen AI-dummie wil blijven, kan best lessen volgen bij AI-professor Pascal. Veel succes !
Mijn broer Pascal is ingenieur en AI-specialist, elk weekend geeft hij te Brussel les aan wie interesse heeft voor deze droge maar interessante materie. Elke zichzelf respecterende IT' er, ingenieur of computer-nerd moet up to date blijven en dus nodigt mijn broer per sessie een twaalftal studenten uit en onthult de geheimen van deze snel in opmars komende revolutie. In de aula steekt mijn grote broer meteen van wal: "Artificiële Intelligentie presenteert men inderdaad als een revolutionair hulpmiddel voor de samenleving: systemen die medische diagnoses versnellen, misdaad helpen voorkomen en administratieve processen verlichten. Voorstanders benadrukken de enorme voordelen van geautomatiseerde besluitvorming, data-analyse en voorspellende algoritmes."
En mijn enthousiaste broer legt verder uit: "Jawel, AI kan een instrument zijn om mensenrechten te beschermen, bijvoorbeeld door patronen van politiegeweld aan het licht te brengen of klimaatdata te analyseren voor het recht op een leefbare omgeving. Tegelijkertijd stellen sommige wetenschappers dat zolang AI niet onderworpen wordt aan strenge mensenrechtennormen, de technologie eerder een bedreiging dan een oplossing vormt. De ambitie om vooruitgang te boeken stuit zo direct op de taak om vrijheid, gelijkheid en menselijke autonomie veilig te stellen."
Intussen toont mijn broer enkele dia's en spreekt:" Een ander spanningsveld ligt in de machtsverhouding tussen grote techbedrijven en de burgers.Volgens sommige AI-tegenstanders vergroot dit de ongelijkheid en beperkt het de mogelijkheden. Transparantie, uitlegbaarheid en verantwoordelijkheid in AI-systemen zijn zeldzaam, terwijl men waarschuwt dat juist deze kernwaarden essentieel zijn om mensenrechten te waarborgen."
En zo gaat de lesgever nog enkele uurtjes door. Aan het eind van de sessie mogen de studenten nog vele vragen stellen en daarna wisselt men bij een hapje en een drankje nog talrijke ideeën uit.
Als taal-ingenieur sta ook ik persoonlijk heel huiverig tegen AI maar dan op literair vlak, ik doel op de tekst-generators. Daar wordt men literair impotent van, soms kan het helpen maar dat is zoals naar de hoeren gaan, het is de gemakkelijkste en kortste weg, Maar elke wanhopige zal dat ontkennen, zo ook de lui geworden AI-poëzie-schrijver. Ik ben immers van mening: "Als je echt niet met je pen overweg kan, doe dan aan literaire geheelonthouding. "
En wat onze razendsnelle AI-revolutie betreft: ik ben niet de enige ouderwetse vijftigplusser-AI-analfabeet, daarom raad ik aan om dat ene boek uit onze stedelijke bibliotheek te gaan halen: 'AI voor dummies'. Want vergeet niet dat AI de toekomst van de mensheid zal bepalen, jawel alvast voor lange kosmische tijd, wellicht ook voor onze ruimtevaart. Maar wie er het fijne van wil weten en geen AI-dummie wil blijven, kan best lessen volgen bij AI-professor Pascal. Veel succes !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JE BLAAS DE BAAS?
Ja, het gebeurt na een bepaalde leeftijd tot wel drie keer per nacht. Dan sta je op, met veel gekreun vanwege een zere rug die liever op je zacht opblaasbare matras was blijven pitten. En dan strompel je door de duistere slaapkamer, snel de wc-bril naar boven en oef, net op tijd, je ledigt jouw blaas. Liefst zonder te veel luide klaterende urineergeluiden, je hebt immers hardwerkende buren voor wie een diepe slaap broodnodig is.
Tussen al de mooie liefdesdromen door wordt je dus wakker op het verkeerde moment en met een droge mond, en dus drink je enkele glaasjes water met alle plas-gevolgen van dien. Ja help, je zit vast in een vicieuze cirkel. Nadien heb je bijna alles geprobeerd: mondzalf, andere tandpasta, minder proberen te zweten, minder frisdranken consumeren, vooral tijdens de klamme zomermaanden in je favoriete taverne.
Ach ja, als je blaas als een irriterende baby zijn zin heeft gekregen, kan jij plots de slaap niet meer vatten, dan sta je maar op, maak je koffie en dan ben je weer snel een lekkende kraan.
Het probleem met je plasgedrag is retentie waardoor je nooit uitgeplast bent vanwege druppelsgewijs toiletbezoek waardoor je ook overdag hoogdringend moet, vooral vlak als je vertrekt om boodschappen te gaan doen, gelukkig kan je nog in het shoppingcenter gaan, betalend uiteraard. Maar wat als je een koning bent die een lange speech gaat geven?
Op feestjes zeggen mijn vrienden: "Ach grote baby, het zit allemaal tussen je oren."
De vraag dringt zich dan op: ben je jouw blaas nog wel baas, of is je blaas de baas? Heb je nog de ballen om je te verdedigen tegen die tirannieke blaas of doe je nu al van angst in je broek? En ik zoek op internet op wat ik best voor mezelf doe, ik zie staan: blaastraining? Nog nooit van gehoord? Toch wel, maar tot hiertoe geloofde ik er niet in. Ik lees nu:
"Blaastraining voor mannen is een effectieve methode om de tijd tussen toiletbezoeken te verlengen en de blaasinhoud te vergroten. U kunt dit doen door dagelijks te oefenen met het uitstellen van het plassen, wat kan helpen om de klachten te verminderen. Het is belangrijk om te beginnen met kleine tijdsintervallen en deze geleidelijk te verlengen."
En ik bedenk: oefening baart kunst. Let's give it a try?
Onlangs consulteerde ik dan toch mijn huisarts en legde heel dat zeikgedoe uit. Ze adviseerde mij een bloedonderzoek om te kijken of ik mogelijks geen diabetes heb. Hoezo diabetes dokter?
Ze glimlachte karig: "Mijnheer Aendenboom, door hoge bloedsuikerspiegels probeert het lichaam overtollige glucose via de urine kwijt te raken, wat leidt tot uitdroging, daardoor krijg je veel dorst en zal je vaak plassen."
Sinds de bloedafname bij het lab vorige week wacht ik rustig en geduldig af. Ik lees nu veel over diabetes en de behandeling ervan. Want nee nee, ik wil het niet meer, die 'reettentie', het is de druppel die de emmer doet overlopen. Is de ouwe zak binnenkort niet langer baas?
Ja, het gebeurt na een bepaalde leeftijd tot wel drie keer per nacht. Dan sta je op, met veel gekreun vanwege een zere rug die liever op je zacht opblaasbare matras was blijven pitten. En dan strompel je door de duistere slaapkamer, snel de wc-bril naar boven en oef, net op tijd, je ledigt jouw blaas. Liefst zonder te veel luide klaterende urineergeluiden, je hebt immers hardwerkende buren voor wie een diepe slaap broodnodig is.
Tussen al de mooie liefdesdromen door wordt je dus wakker op het verkeerde moment en met een droge mond, en dus drink je enkele glaasjes water met alle plas-gevolgen van dien. Ja help, je zit vast in een vicieuze cirkel. Nadien heb je bijna alles geprobeerd: mondzalf, andere tandpasta, minder proberen te zweten, minder frisdranken consumeren, vooral tijdens de klamme zomermaanden in je favoriete taverne.
Ach ja, als je blaas als een irriterende baby zijn zin heeft gekregen, kan jij plots de slaap niet meer vatten, dan sta je maar op, maak je koffie en dan ben je weer snel een lekkende kraan.
Het probleem met je plasgedrag is retentie waardoor je nooit uitgeplast bent vanwege druppelsgewijs toiletbezoek waardoor je ook overdag hoogdringend moet, vooral vlak als je vertrekt om boodschappen te gaan doen, gelukkig kan je nog in het shoppingcenter gaan, betalend uiteraard. Maar wat als je een koning bent die een lange speech gaat geven?
Op feestjes zeggen mijn vrienden: "Ach grote baby, het zit allemaal tussen je oren."
De vraag dringt zich dan op: ben je jouw blaas nog wel baas, of is je blaas de baas? Heb je nog de ballen om je te verdedigen tegen die tirannieke blaas of doe je nu al van angst in je broek? En ik zoek op internet op wat ik best voor mezelf doe, ik zie staan: blaastraining? Nog nooit van gehoord? Toch wel, maar tot hiertoe geloofde ik er niet in. Ik lees nu:
"Blaastraining voor mannen is een effectieve methode om de tijd tussen toiletbezoeken te verlengen en de blaasinhoud te vergroten. U kunt dit doen door dagelijks te oefenen met het uitstellen van het plassen, wat kan helpen om de klachten te verminderen. Het is belangrijk om te beginnen met kleine tijdsintervallen en deze geleidelijk te verlengen."
En ik bedenk: oefening baart kunst. Let's give it a try?
Onlangs consulteerde ik dan toch mijn huisarts en legde heel dat zeikgedoe uit. Ze adviseerde mij een bloedonderzoek om te kijken of ik mogelijks geen diabetes heb. Hoezo diabetes dokter?
Ze glimlachte karig: "Mijnheer Aendenboom, door hoge bloedsuikerspiegels probeert het lichaam overtollige glucose via de urine kwijt te raken, wat leidt tot uitdroging, daardoor krijg je veel dorst en zal je vaak plassen."
Sinds de bloedafname bij het lab vorige week wacht ik rustig en geduldig af. Ik lees nu veel over diabetes en de behandeling ervan. Want nee nee, ik wil het niet meer, die 'reettentie', het is de druppel die de emmer doet overlopen. Is de ouwe zak binnenkort niet langer baas?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DIANE DIED LAST NIGHT
Ja, mijn favoriete Hollywood-ster Diane Keaton is vannacht overleden, zo hoorde ik vanmorgen het trieste nieuws op de radio. Voor wie haar niet kent, vind ik op Wikipedia:
"Diane Keaton, geboren als Diane Hall (Los Angeles, 5 januari 1946 – Californië, 11 oktober 2025) was een Amerikaans filmactrice, producente en regisseuse, onder meer bekend vanwege haar samenwerking met Woody Allen in de jaren zeventig en haar rol als Kay Adams in The Godfather-trilogie. Buiten de filmwereld was zij actief als fotografe. Keaton studeerde drama aan het Santa Ana College, maar verliet de studie op negentienjarige leeftijd na drie semesters om een carrière te beginnen in Manhattan. Ze moest haar naam veranderen toen ze zich wilde inschrijven bij de vakbond voor acteurs, aangezien er al een Diane Hall geregistreerd stond en de vakbond eist dat, om verwarring te voorkomen, er geen twee personen met dezelfde naam ingeschreven mochten staan. Ze koos de naam "Keaton", de geboortenaam van haar moeder."
Vijf jaar geleden had ik een poem voor haar geschreven: 'Boyzone'. Dit gedicht viel bij haar meteen in de smaak, enkele dagen later contacteerde ze mij. We begonnen een voorzichtig gesprek en al snel was er een onverklaarbare hechte band. Ze noemde mij eerst graag Cloclo maar achteraf vond ze deze een 'schoothondjesnaam' en sprak mij voortaan aan als Claudelaire. En zo werd ze een van mijn literaire muzes. Ik schreef over haar filmcarrière en haar Awards die ze vele keren in ontvangst mocht nemen. Ik gaf te kennen dat ik honderd Rolling Stones poems had geschreven. Ze was erg benieuwd en dus stuurde ik er haar enkele op. Ze was vol lof en mailde mij: "Boy,I will make you as famous as I am." Ik repliceerde: "No no Diane, I don't like the spotlights!"
Op Nieuwjaarsavond nadien piepte een gsm-bericht van haar, ik excuseerde mij even aan de feesttafel en zonderde mij af op het balkon, niemand mocht immers weten dat ik contact had met deze wispelturige beroemdheid. In het bericht vroeg ze mij om in Beverly Hills haar 75ste verjaardag te komen vieren. Tom Cruise, Jack Nicholson en Cameron Diaz zouden ook van de partij zijn. Ik kon haar manager telefonisch contacteren.
Meteen schreef ik haar: "Sorry Diane, I'm dying to meet you but I have no money in my coat." Sindsdien was het stil aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Tot zij dit jaar haar verjaardagswensen stuurde voor mijn 55ste verjaardag. Ik heb niet meer gereageerd.
Om haar te zien is het nu onverbiddelijk te laat want op haar begrafenis ben ik wellicht niet uitgenodigd. Bij een troostend kopje koffie vanmorgen fluisterde ik: Goodbye Diane...
Ja, mijn favoriete Hollywood-ster Diane Keaton is vannacht overleden, zo hoorde ik vanmorgen het trieste nieuws op de radio. Voor wie haar niet kent, vind ik op Wikipedia:
"Diane Keaton, geboren als Diane Hall (Los Angeles, 5 januari 1946 – Californië, 11 oktober 2025) was een Amerikaans filmactrice, producente en regisseuse, onder meer bekend vanwege haar samenwerking met Woody Allen in de jaren zeventig en haar rol als Kay Adams in The Godfather-trilogie. Buiten de filmwereld was zij actief als fotografe. Keaton studeerde drama aan het Santa Ana College, maar verliet de studie op negentienjarige leeftijd na drie semesters om een carrière te beginnen in Manhattan. Ze moest haar naam veranderen toen ze zich wilde inschrijven bij de vakbond voor acteurs, aangezien er al een Diane Hall geregistreerd stond en de vakbond eist dat, om verwarring te voorkomen, er geen twee personen met dezelfde naam ingeschreven mochten staan. Ze koos de naam "Keaton", de geboortenaam van haar moeder."
Vijf jaar geleden had ik een poem voor haar geschreven: 'Boyzone'. Dit gedicht viel bij haar meteen in de smaak, enkele dagen later contacteerde ze mij. We begonnen een voorzichtig gesprek en al snel was er een onverklaarbare hechte band. Ze noemde mij eerst graag Cloclo maar achteraf vond ze deze een 'schoothondjesnaam' en sprak mij voortaan aan als Claudelaire. En zo werd ze een van mijn literaire muzes. Ik schreef over haar filmcarrière en haar Awards die ze vele keren in ontvangst mocht nemen. Ik gaf te kennen dat ik honderd Rolling Stones poems had geschreven. Ze was erg benieuwd en dus stuurde ik er haar enkele op. Ze was vol lof en mailde mij: "Boy,I will make you as famous as I am." Ik repliceerde: "No no Diane, I don't like the spotlights!"
Op Nieuwjaarsavond nadien piepte een gsm-bericht van haar, ik excuseerde mij even aan de feesttafel en zonderde mij af op het balkon, niemand mocht immers weten dat ik contact had met deze wispelturige beroemdheid. In het bericht vroeg ze mij om in Beverly Hills haar 75ste verjaardag te komen vieren. Tom Cruise, Jack Nicholson en Cameron Diaz zouden ook van de partij zijn. Ik kon haar manager telefonisch contacteren.
Meteen schreef ik haar: "Sorry Diane, I'm dying to meet you but I have no money in my coat." Sindsdien was het stil aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Tot zij dit jaar haar verjaardagswensen stuurde voor mijn 55ste verjaardag. Ik heb niet meer gereageerd.
Om haar te zien is het nu onverbiddelijk te laat want op haar begrafenis ben ik wellicht niet uitgenodigd. Bij een troostend kopje koffie vanmorgen fluisterde ik: Goodbye Diane...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WITH A LITTLE HELP FROM MY FANS
In Edith Grove they are hungry like hell
so the beggars empty bottles they sell
yes The Stones have moments of fear
MJ when will those clouds all dissapear?
With a little help from your dear fans?
HIGH AND SHY
Yes sir Jagger made contact to my ground control
so I try to reach my great idol, like a rocketman
the star is high above me, a far away Aldebaran
I pack my bags, take a seat, I count down to zero
sparks will fly but I will hide, shy in a black hole
got to be worked on, before I land on rock island
In Edith Grove they are hungry like hell
so the beggars empty bottles they sell
yes The Stones have moments of fear
MJ when will those clouds all dissapear?
With a little help from your dear fans?
HIGH AND SHY
Yes sir Jagger made contact to my ground control
so I try to reach my great idol, like a rocketman
the star is high above me, a far away Aldebaran
I pack my bags, take a seat, I count down to zero
sparks will fly but I will hide, shy in a black hole
got to be worked on, before I land on rock island
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DRIVER'S SEAT
Toen mijn inmiddels overleden vader zeventien was, kreeg hij van mijn opa Albert toestemming om met de Buick te rijden en uit te gaan in het bruisende Brusselse nachtleven, op voorwaarde dat hij niet te veel alcohol zou consumeren en niet te laat thuis zou zijn..Ja, in die goede oude tijd kon je, mits een geslaagd theoretisch rijexamen, de nieuwste snelweg al op. Vaders droom was om ooit Formule-1 racer te worden op het circuit van Monaco.
Die winteravond had vader enkele schoolvrienden uitgenodigd om mee te rijden in het zwartglimmend pronkstuk. Mijn opa was een goedverdienende ingenieur en had deze auto vanuit Amerika overzee laten overkomen. En ja mijn vader was rotverwend, een ware fils à papa, hij was immers het jongste kind van Albert en zijn vrouw Marie-Antonette wiens familie een anderhalve eeuw eerder voor de Franse Revolutie naar België was gevlucht.
Ja, vader was een ettertje, l'enfant terrible van de familie. In Brussel bezochten de jongelui vele nachtclubs, vader dronk er voor het eerst een gin en martini, nog niet beseffend welke impact het zou hebben op zijn verdere leven. hij flirtte met jonge en ook wel oudere dames, Chinese schoonheden en ook zoetgeurende Afrikaanse vrouwen, de meesten spraken Engels. Toen de bende in de stille rustige straten veel kabaal maakte, sloeg de Brusselse Basiliek 5u. Vader vertrok alleen terug naar zijn ouderlijk huis. Want zijn vrienden wilden blijven hangen aan de drukke Grote Markt waar een reuzenkerstboom werd geplaatst. De snobs zouden wel in een hotel overnachten, hun roes uitslapen en de volgende dag een taxi nemen.
In die tijd was het nog rustig op de baan, een auto hebben was immers een luxe. Vader had dus veel gedronken en duwde plankgas. Het sneeuwde volop. Velden en weilanden flitsten voorbij, nog 12 km te rijden, of beter gezegd: te racen. Pa waande zich Formule-1 kampioen, nam enkele scherpe bochten, reed door het rode verkeerslicht, toeterde de voetgangers uit de weg en merkte de werfsignalisatie te laat op. Plots knalde hij tegen iets aan en hoorde nog een verschrikkelijke schreeuw.Vaders botste met zijn hoofd keihard tegen het stuur en verloor het bewustzijn. In de kasteeltuinen blaften enkele honden. De tijd ging voorbij en bij opkomende zon werd er op de auto gebonsd. Hij ontwaakte langzaam en had enorm veel hoofdpijn. Door de gebroken autoruit zag hij het hoofd van een ambulancier.
"Wat is er gebeurd?" stamelde vader
"Je hebt een bromfietser aangereden, uitgeweken en tegen een muur gebotst, de buren hier hebben ons getelefoneerd, we brengen jullie beiden naar het hospitaal"
Het was voor my old man het begin van een zeer lange kruisweg. Toch kocht hij tegen zijn 21ste een mooie villa aan de Maas en trouwde hij met een dame wier vader grote baas was van de orde der advokaten. Die bekeek zijn schoonzoon met grote argusogen met alle kwalijke gevolgen van dien: ruzie, ontrouw en dus echtscheiding
Dat verhaal vertelde vader ons tijdens zijn 60ste verjaardagsfeest en ja, hij leed aan een drankprobleem, was aan lager wal geraakt en hij had littekens voor het leven.
En toch leefde hij lang en gelukkig met zijn tweede gezin. Hij was zelfs bescheiden trots toen mijn broer jaren later huwde met een dame die als tolk Engels werkte bij het Joegoslaviëtribunaal.
En in mijn oud sportkarretje op weg naar Brussel vandaag luister ik een beetje droevig naar mijn favoriete race-song Driver 's Seat van de Britse band 'Sniff 'n' Tears':
"Pick up your feet
Got to move to the trick of the beat
There is no elite
Just take your place in the driver's seat"
Toen mijn inmiddels overleden vader zeventien was, kreeg hij van mijn opa Albert toestemming om met de Buick te rijden en uit te gaan in het bruisende Brusselse nachtleven, op voorwaarde dat hij niet te veel alcohol zou consumeren en niet te laat thuis zou zijn..Ja, in die goede oude tijd kon je, mits een geslaagd theoretisch rijexamen, de nieuwste snelweg al op. Vaders droom was om ooit Formule-1 racer te worden op het circuit van Monaco.
Die winteravond had vader enkele schoolvrienden uitgenodigd om mee te rijden in het zwartglimmend pronkstuk. Mijn opa was een goedverdienende ingenieur en had deze auto vanuit Amerika overzee laten overkomen. En ja mijn vader was rotverwend, een ware fils à papa, hij was immers het jongste kind van Albert en zijn vrouw Marie-Antonette wiens familie een anderhalve eeuw eerder voor de Franse Revolutie naar België was gevlucht.
Ja, vader was een ettertje, l'enfant terrible van de familie. In Brussel bezochten de jongelui vele nachtclubs, vader dronk er voor het eerst een gin en martini, nog niet beseffend welke impact het zou hebben op zijn verdere leven. hij flirtte met jonge en ook wel oudere dames, Chinese schoonheden en ook zoetgeurende Afrikaanse vrouwen, de meesten spraken Engels. Toen de bende in de stille rustige straten veel kabaal maakte, sloeg de Brusselse Basiliek 5u. Vader vertrok alleen terug naar zijn ouderlijk huis. Want zijn vrienden wilden blijven hangen aan de drukke Grote Markt waar een reuzenkerstboom werd geplaatst. De snobs zouden wel in een hotel overnachten, hun roes uitslapen en de volgende dag een taxi nemen.
In die tijd was het nog rustig op de baan, een auto hebben was immers een luxe. Vader had dus veel gedronken en duwde plankgas. Het sneeuwde volop. Velden en weilanden flitsten voorbij, nog 12 km te rijden, of beter gezegd: te racen. Pa waande zich Formule-1 kampioen, nam enkele scherpe bochten, reed door het rode verkeerslicht, toeterde de voetgangers uit de weg en merkte de werfsignalisatie te laat op. Plots knalde hij tegen iets aan en hoorde nog een verschrikkelijke schreeuw.Vaders botste met zijn hoofd keihard tegen het stuur en verloor het bewustzijn. In de kasteeltuinen blaften enkele honden. De tijd ging voorbij en bij opkomende zon werd er op de auto gebonsd. Hij ontwaakte langzaam en had enorm veel hoofdpijn. Door de gebroken autoruit zag hij het hoofd van een ambulancier.
"Wat is er gebeurd?" stamelde vader
"Je hebt een bromfietser aangereden, uitgeweken en tegen een muur gebotst, de buren hier hebben ons getelefoneerd, we brengen jullie beiden naar het hospitaal"
Het was voor my old man het begin van een zeer lange kruisweg. Toch kocht hij tegen zijn 21ste een mooie villa aan de Maas en trouwde hij met een dame wier vader grote baas was van de orde der advokaten. Die bekeek zijn schoonzoon met grote argusogen met alle kwalijke gevolgen van dien: ruzie, ontrouw en dus echtscheiding
Dat verhaal vertelde vader ons tijdens zijn 60ste verjaardagsfeest en ja, hij leed aan een drankprobleem, was aan lager wal geraakt en hij had littekens voor het leven.
En toch leefde hij lang en gelukkig met zijn tweede gezin. Hij was zelfs bescheiden trots toen mijn broer jaren later huwde met een dame die als tolk Engels werkte bij het Joegoslaviëtribunaal.
En in mijn oud sportkarretje op weg naar Brussel vandaag luister ik een beetje droevig naar mijn favoriete race-song Driver 's Seat van de Britse band 'Sniff 'n' Tears':
"Pick up your feet
Got to move to the trick of the beat
There is no elite
Just take your place in the driver's seat"
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
SHE WANTS IT ALL
Ik walg nog als ik bedenk hoe ze
opa's kluis hebben leeggeroofd
toen hij zojuist was overleden
zijn vuisten nog gebald tegen
deze wetsovertreders, als een
sterke eikenboom toch geveld
door een stormachtig verleden.
En bij 'n bezoek aan oom Marcel
komen we meer te weten over de
hel van opa's laatste dagen: Suzy,
z'n tweede vrouw, 'n ware duivelin,
kon het niet laten om hem uit te
dagen en haar dochter eiste van
hem steeds nieuwe sportwagens.
En bij zijn sterfbed fluistert zij:
I want it all and...I want it now!
Maar opa sluit zuchtend de ogen
voor de zwendelaars en denkt:
steek voor mijn part al m'n geld
in uw heiligschennende aars
EEN GLAASJE TE VEEL?
De man van m'n overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekend koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomrande wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
grote sentimentele waarde voor haar
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de landadel behoort
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaal gezien zou moeten wonen
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige, kleingeestige gelddemonen
Ik walg nog als ik bedenk hoe ze
opa's kluis hebben leeggeroofd
toen hij zojuist was overleden
zijn vuisten nog gebald tegen
deze wetsovertreders, als een
sterke eikenboom toch geveld
door een stormachtig verleden.
En bij 'n bezoek aan oom Marcel
komen we meer te weten over de
hel van opa's laatste dagen: Suzy,
z'n tweede vrouw, 'n ware duivelin,
kon het niet laten om hem uit te
dagen en haar dochter eiste van
hem steeds nieuwe sportwagens.
En bij zijn sterfbed fluistert zij:
I want it all and...I want it now!
Maar opa sluit zuchtend de ogen
voor de zwendelaars en denkt:
steek voor mijn part al m'n geld
in uw heiligschennende aars
EEN GLAASJE TE VEEL?
De man van m'n overleden stieftante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekend koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomrande wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
grote sentimentele waarde voor haar
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de landadel behoort
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaal gezien zou moeten wonen
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige, kleingeestige gelddemonen